คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Love Shuffle : Chapter 10
Chapter 10
ตอนเย็น หลังจากเลิกเรียนแล้ว ทั้งห้าคนก็ไปผับเป็นเพื่อนคีย์ เพื่อจะเอาเงินที่ไปทำงานมา ซึ่งก็ได้มาเยอะพอสมควร หลังจากนั้นก็ไปกินไก่ทอดที่คีย์จะเลี้ยงตามสัญญาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ
“พี่คีย์กินเยอะๆนะ” แทมินฉีกไก่แล้ววางลงในจานของคีย์ คีย์กำลังจะกินไก่ที่แทมินให้ แต่ก็ถูกใครบางคนใช้มือหยิบไก่ออกไปจากมือ
“ของฉันอร่อยกว่าคีย์ กินอันนี้ดีกว่า” จงฮยอนหยิบไก่ของแทมินออกจากมือคีย์ แล้วเอาไก่ของตัวเองใส่เข้าไปในมือคีย์แทน คีย์จึงเลือกจะกินไก่ที่อยู่ในมือแทน
“งั้นถ้าคีย์ไม่กิน ฉันเอาชิ้นนี้นะ ขี้เกียจแทะจากน่อง” มินโฮเห็นว่าไก่ที่แทมินฉีกให้คีย์ยังไม่ถูกกิน เลยขอคีย์ คีย์ก็พยักหน้า มินโฮจึงหยิบไปกิน แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข
“พี่มินโฮ! ชิ้นนั้นผมให้พี่คีย์อ่ะ” แทมินเริ่มโวยวายอีกครั้ง
“งั้นเดี๋ยวพี่ฉีกคืนให้ละกัน” พอมินโฮเคี้ยวไก่ที่เพิ่งกินเสร็จก็หยิบไก่ชิ้นใหม่แล้วฉีกออกจากน่อง แล้ววางลงในจากของแทมิน เพื่อจะคืนไก่ที่กินให้ไป
“แทมิน อย่าเอาชิ้นนั้นให้พี่คีย์นะ ชิ้นนั้นแทมินต้องกิน” มินโฮพูดดักไว้ก่อน เพราะดูท่าทางแทมินจะไม่กินไก่ที่ตัวเองฉีกให้แน่ๆ
“ไม่เอา มือพี่มินโฮมันต้องเค็มแน่ๆ”
“ถ้าพี่คีย์แกะให้แทมินจะกินมันใช่ไหม” รู้สึกมินโฮจะเริ่มชวนแทมินทะเลาะอีกแล้ว
“แน่นอนอยู่แล้ว มือพี่คีย์ไม่เค็มอย่างมือพี่มินโฮหรอก”
“ถ้าพี่ไปล้างมือแล้วมาแกะให้แทมิน แทมินจะกินมันหรือเปล่าล่ะ” ถ้าเหตุผลมันแค่นั้น ให้มินโฮไปล้างมือแล้วมาทำให้ใหม่ก็ได้
“ลงทุนไปไหมพี่มินโฮ”
“แล้วสรุปแทมินจะกินมันไหมล่ะ”
“เห้ยๆๆ จะทะเลาะกันทำไมวะ ไม่ต้องทะเลาะกัน แทมินไม่กินพี่กินเอง ไอ้โฮถ้ามึงอยากแกะไก่ออกจากกระดูกมาก มาแกะให้กูนี่มา” จินกิที่นั่งกินไก่เงียบๆอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ระหว่างที่จงฮยอนกำลังทำตัวเหมือนแฟนป้อนไก่ให้คีย์(?) กับแทมินกับมินโฮที่นั่งเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ จินกิทนไม่ได้จริงๆที่เห็นแทมินไม่ยอมกินไก่ที่ตัวเองคิดว่ามันเลิศที่สุดในโลก จินกิเลยอาสากินมันเองซะเลย
“ถ้าเป็นพี่จินกิ หรือว่าพี่จงฮยอนให้ แทมินจะกินไก่ชิ้นนั้นไหม” มินโฮยังคงไม่เลิก ถ้าไม่ได้คำตอบจากแทมิน
“คนอย่างพี่จินกิเนี่ยนะ จะแบ่งไก่ให้ผม”
“แล้วแทมินจะกินไก่ที่สองคนนั้นให้ไหมล่ะ”
“ก็ต้องกินดิ คนอุตส่าห์ให้”
“แล้วทำไมพี่แกะให้แล้วแทมินไม่กินมันล่ะ พี่แตกต่างจากคนอื่นยังไง” อาการขี้งอนมินโฮกำเริบอีกแล้ว จงฮยอนกับคีย์น่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมมินโฮถึงต้องมานั่งเถียงกับแทมินเพราะไก่ชิ้นเดียว
“ผมโตแล้วนะ ไม่ต้องให้ใครมาแกะให้หรอก” แทมินอารมณ์เสียเพราะมินโฮจริงๆ แทมินเลยตัดบทสนทนาที่ยืดเยื้อโดยการหยิบไก่มากินเองซะเลย จะได้ไม่ต้องมาเถียงกับมินโฮอีก
“ไปห้องน้ำก่อนละกัน” มินโฮรู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูก เลยขอตัวไปห้องน้ำ ทุกคนก็นั่งกินไก่กันต่อ ยกเว้นก็แต่คีย์ที่เห็นสีหน้าของมินโฮดูจะไม่ค่อยดีหลังจากเถียงกับแทมิน คีย์เลยตัดสินใจหยิบไก่มาชิ้นนึงแล้ววางใส่ลงจานของแทมิน
“พี่คีย์ให้ผมหรอ งั้นผมกินแล้วนะ” แทมินยิ้มดีใจหลังจากคีย์หยิบไก่มาวางให้แทมิน แทมินรีบหยิบมากินทันที
“แทมินกินไก่ของพี่แล้ว.. แทมินต้องไปง้อพี่มินโฮด้วยนะ”
“หา? หมายความว่ายังไง พี่คีย์” แทมินไม่ค่อยเข้าใจที่คีย์พูด
“ก็พี่ให้ไก่แทมินแล้ว แทมินก็ให้พี่ตอบมั่งสิ.. พี่มินโฮอุตส่าห์แกะไก่ให้แทมิน แต่แทมินกลับไม่ยอมกินมัน พี่มินโฮเขางอนแทมินนะ รู้ไหม” คีย์แค่อยากให้แทมินไปง้อมินโฮสักครั้ง คีย์รู้ว่ามินโฮคงจะน้อยใจที่แทมินทำกับทุกคนเหมือนปกติ ยกเว้นกับตัวเอง
“ถ้าพี่คีย์จะให้ทำอย่างนั้น.. ก็ได้” แทมินลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไปตามคำขอของคีย์
“ฮี่ฮี่ ทีนี้ก็เหลือเราสองคนแล้วสินะ คีย์” จงฮยอนดูจะลัลล้าเป็นพิเศษ เพราะเข้าใจว่านั่งอยู่กับคีย์สองคน
“ไม่ใช่สองนะจงฮยอน จินกิก็นั่งอยู่ด้วย” คีย์พูดบอกจงฮยอนที่ยิ้ม จงฮยอนถึงกับหุบยิ้มแล้วหันไปมองจินกิที่นั่งตั้งใจกินไก่ซะจนนึกว่าไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ จินกิถึงกับหยุดชะงักการกินแล้วมองหน้าจงฮยอน
“มึง กูก็มีตัวตนนะเว้ย! มึงไม่เห็นกูนั่งอยู่หรือไง กูงอนมึงแล้ว ไอ้ไม่สูง! (ไอ้เตี้ย!!)” จินกิก็งอนจงฮยอนมั่ง แล้วเดินออกจากร้านไป คีย์รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่น่าปวดหัวซะจริงๆเลย
“เหลือเราสองคนแล้วจริงๆคีย์” จงฮยอนยังคงยิ้มได้ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ทำอย่างนี้ไม่ดีเลย จงฮยอน” คีย์พูดกับส่ายหัวไปมา
“คีย์ จำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันได้ไหม” อยู่ๆจงฮยอนก็เกิดถามอะไรแปลกๆขึ้นมา คีย์พยายามคิดว่าสัญญาอะไรไว้
“เอ่อ.. เรื่องไปเที่ยวหรือเปล่า” คีย์พูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ
“ถูกต้องนะคร้าบบ!! ดีใจจังที่คีย์ยังจำได้ คือคราวนี้นะ ฉันได้บัตรส่วนลดสวนสนุกมา 2 ใบ ฉันจำได้ว่าสัญญากับคีย์เอาไว้ เพราะฉะนั้น วันอาทิตย์นี้เราไปเที่ยวกันเถอะ!” จงฮยอนพูดอย่างกระดี๊กระด๊า
“ทำไมได้มาสองใบอีกแล้วล่ะ จงฮยอน” คีย์สงสัยจริงๆ ว่าทำไมได้มาทั้งที ได้มาสองใบอีกแล้ว
“สำหรับคนหล่อจะไปกับคนพิเศษน่ะ 555” จงฮยอนก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง นี่คือเหตุผลที่ดีที่สุดสำหรับจงฮยอน (หรออ!!!)
“ไปสิ สัญญาไว้แล้วนี่นา” คีย์ตอบตกลงจะไปด้วยอีกเช่นเคย
“คราวนี้ห้ามชวนใครไปอีกนะคีย์ เราจะไปกันแค่สองคน” จงฮยอนสั่งคีย์ห้ามชวนใครไปอีก เพราะคราวที่แล้วจินกิก็จะไปด้วย
“อื้ม”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินเดินไปในห้องน้ำตามที่คีย์บอก อย่างแรกแทมินก็ล้างมือที่เปื้อนไก่ซะก่อน แล้วค่อยคุยกับมินโฮ แต่พอแทมินล้างมือเสร็จก็กลับพบว่า ในห้องน้ำมีแค่ตัวเองคนเดียว มินโฮไม่ได้อยู่
“พี่มินโฮมันเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ขี้งอนจริงๆเลย” แทมินบ่นออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ว่าทำไมถึงได้ขี้งอนขนาดนี้ ลำบากตัวเองต้องมาง้อ แถมไปไหนก็ไม่รู้ เลยต้องตามหาอีกเพราะถ้าแทมินไม่ได้กลับไปหาคีย์พร้อมกับมินโฮ คีย์คงต้องผิดหวังกับตัวเองมากแน่ๆ แทมินไม่อยากให้คีย์ผิดหวัง
แทมินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยหน้าตาบึ้งนิดๆ แล้วเดินไปตามทางเรื่อยๆ เผื่อมินโฮจะเดินเล่นอยู่แถวๆนี้ แต่เดินไปทั่วชั้นแล้วก็ยังไม่เจอมินโฮสักที แทมินจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากำลังจะกดโทรหามินโฮ ก็บังเอิญเจอซุ้มเล่นเกมดูน่าสนใจ เลยเข้าไปยืนดู
“ช่วงนี้สวนสนุก Change The World ของเรามีเครื่องเล่นใหม่นะคะ เป็นเครื่องเล่นที่จะให้คุณได้สนุกสุดๆกับการเต้นไปพร้อมๆกับการเล่นเครื่องเล่นในรูปแบบสี่มิติค่ะ วันนี้นะคะเราก็เลยมีเกมสนุกๆมาให้ได้ลองเล่นเจ้าเครื่องเล่นตัวนี้ค่ะ แถมเล่นแล้วถ้าใครนะคะทำแต้มได้สูงสุด รับรางวัลเป็นบัตรเข้าสวนสนุก Change The World ไปเลยค่ะสองใบ”
‘สองใบ.. ถ้าได้แล้วชวนพี่คีย์ไปวันอาทิตย์นี้ดีกว่า! คิดแล้วมีความสุข!’ แทมินเห็นว่าเกมนั้นน่าสนุกดี แถมถ้าชนะยังจะได้บัตรเที่ยวสวนสนุกฟรีสองใบอีกด้วย แทมินเลยไม่รอช้า รีบเข้าไปร่วมกิจกรรมทันที
“ว๊าวว ตอนนี้เราก็ได้ผู้ชนะแล้วนะคะ ได้แต้มไปถึงหนึ่งล้านแต้มเลยทีเดียว! เก่งขนาดนี้นะคะ ก็รับของรางวัลไปเลยค่ะ ขอเสียงปรบมือด้วยค่า” พิธีกรประจำซุ้มมอบรางวัลให้กับแทมินที่เล่นเกมเต้นด้วยความเหนื่อย แต่คิดแล้วมันก็คุ้มจริงๆ แทมินเดินออกมาจากซุ้มแล้วเดินมองบัตรเข้าสวนสนุกแล้วยิ้มอย่างมีความสุข เดินไม่มองทางจนบังเอิญเดินไปชนกับใครเข้า
“เดินไม่มองทางเลย ถ้าเดินอยู่ถนนจะว่าไงเนี่ย” คนที่แทมินเดินชนก็คือมินโฮนั่นเอง แทมินเก็บบัตรใส่กระเป๋ากางเกง
“หายไปไหนมา ไหนบอกจะไปห้องน้ำไง” แทมินถามมินโฮหลังจากเดินหาอยู่ทั่วชั้น ก่อนที่จะเล่นเกมเมื่อสักครู่
“ก็ไปมาแล้วไง ห้องน้ำตรงเนี้ยอ่ะ” มินโฮชี้ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ เป็นอีกที่นึงกับที่แทมินไปเมื่อสักครู่
“จะบ้าหรือไง ทำไมเดินมาไกลถึงตรงนี้อ่ะ ตรงนู้นก็มี”
“อ้าวหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย” มินโฮตอบตามความจริง ไม่ได้จะกวนแทมินแต่อย่างใด
“พี่คีย์บอกให้ผมมาง้อพี่ พี่คีย์บอกว่าพี่งอนผม ผมง้อแล้ว หายงอนด้วย” แทมินพูดกับมินโฮอย่างลวกๆ มินโฮงงๆกับคำพูดแทมิน ว่าไปงอนอะไร เพราะมินโฮไม่มีทางจะโกรธหรือว่างอนแทมิน เพราะงอนไปแทมินก็ไม่สนอยู่ดี
แต่ว่า ถึงแม้แทมินจะโดนบังคับให้มาง้อ แต่มินโฮก็ดีใจ ที่แทมินมาง้อนะ
“ดีๆหน่อยสิ พูดอย่างนี้คิดว่าพี่จะหายงอนหรือไง” แกล้งแทมินเล่นๆแล้วกัน แต่แทมินน่ะไม่เล่นด้วย แถมยังหันหน้าหนีอีก
“พี่ยังไม่หายงอนนะ แทมิน” มินโฮไม่ตอบคำถามแทมิน เผื่อแทมินเกิดเปลี่ยนใจจะง้อ
“ไม่หายก็ไม่ต้องหายหรอก ตามใจ” แต่คนอย่างแทมินยังไงก็อย่างนั้น ไม่หายงอนก็ตามใจ เพราะแทมินไม่ง้อใครง่ายๆหรอก นอกจากว่าอยากจะง้อจริงๆ
“ไม่งั้นพี่คีย์จะผิดหวังเอานะ”มินโฮใช้คีย์เป็นข้ออ้าง ในบรรดาข้ออ้างหรือข้อแก้ตัวทั้งหมดถ้าจะพูดกับแทมิน
ตอนนี้อันดับหนึ่งที่แทมินเชื่อที่สุด คือ คีย์
“จะให้ทำไงก็บอกมา” สุดท้ายแทมินก็ยอมทำตามที่มินโฮบอก มินโฮเดินไปที่ร้านขนมแถวๆนั้นแล้วเดินกลับมาหาแทมิน ในมือมีอมยิ้มอยู่แท่งหนึ่ง มินโฮจัดการแกะเปลือกออก แล้วยื่นให้แทมิน
“กินมันซะแทมิน” แทมินถึงกับหลุดขำออกมากับวิธีการง้อของมินโฮ
มินโฮจะหายโกรธแทมิน ต่อเมื่อแทมินกินอมยิ้มที่ตัวให้เนี่ยนะ?
นี่ตกลงว่าแทมินง้อมินโฮ หรือมินโฮง้อแทมินกันแน่
“กับไอ้แค่กินอมยิ้มแล้วพี่จะหายงอนผมเนี่ยนะ” ถ้ามันง่ายอย่างนั้น แทมินก็เอาอมยิ้มจากมือมินโฮมาแล้วอมเข้าไป แต่แทมินทำหน้าแหยทันทีเมื่ออมมันเข้าไป
“มันยังเป็นแค่อมยิ้มอยู่ไหม แทมิน” มินโฮถามแทมินที่ทำหน้าตาแบบดูไม่ค่อยจะได้
“กับไอ้แค่อมยิ้มรสมิ้นท์เอง” ถึงแม้แทมินจะพูดอย่างนั้น แต่สีหน้าแทมินก็ไม่ได้ดูดีขึ้นมาเลย เพราะมินโฮรู้ว่าแทมินเกลียดอะไรที่เป็นมิ้นท์เข้าไส้หลังจากจินกิเคยสั่งไอติมรสนี้มาแล้วแทมินไม่ยอมกิน หลังจากนั้นก็จำมาตลอด เผื่อว่าเอาไว้ใช้แกล้งได้ ในที่สุดก็ได้ใช้มัน
“โอเค พี่หายแล้ว.. แต่!! กินมันให้หมด ถ้าทิ้งก่อนหมด พี่ฟ้องพี่คีย์แน่” มินโฮใช้คีย์เป็นข้ออ้างอีกครั้ง แทมินทำหน้าบูดใส่ก่อนจะเดินนำหน้ามินโฮกลับไปยังร้านไก่ มินโฮหัวเราะก่อนจะเดินตามแทมินไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินเห็นคีย์กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร แทมินเลยรีบเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามคีย์ทันที
“พี่คีย์นั่งคนเดียวหรอ ผมนั่งเป็นเพื่อนนะ” แทมินพูดหลังจากนั่งลง
“ใกล้สอบปลายภาคแล้วนะแทมิน แทมินต้องตั้งใจเหมือนตอนสอบกลางภาคนะ” คีย์พูดเรื่องสอบหลังจากมีการแจ้งว่าจะสอบปลายภาคอีกแล้ว
“จะสอบปลายภาคอีกแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ~~ แต่ถ้าได้พี่คีย์ติวอีก ผมก็คงจะมีกำลังใจเหมือนเดิมเลยน้า”
“อยากให้พี่ติวให้หรอ”
“แน่นอนสิฮะ ผมอยากเรียนทุกวันเลย ถ้าพี่คีย์เป็นคนสอน เป็นคนช่วยติวให้ผมน่ะ” แทมินพูดอย่างนี้ทำคีย์ยิ้มไม่หยุด
‘พูดอย่างนี้หมายความว่าไงกันนะ แทมิน’
“ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่จะติวให้อีกนะ” ถ้าตัวเองสอนให้แล้วทำให้แทมินอยากเรียน คีย์ก็เต็มใจสอนให้แทมิน
“สอบปลายภาคต้องเครียดกว่าตอนสอบกลางภาคแน่ๆ เพราะฉะนั้น.. วันอาทิตย์นี้เราไปเที่ยวสวนสนุกแก้เซ็งกันดีกว่า พี่คีย์” แทมินหยิบบัตรสวนสนุกสองใบขึ้นมาให้คีย์ดู
“พี่ก็อยากไปนะแทมิน แต่พอดี.. พี่มีนัดกับคนอื่นไว้แล้วน่ะ ขอโทษด้วยนะ พี่คงไปด้วยไม่ได้ ชวนคนอื่นแทนแล้วกันนะ” คีย์พูดขอโทษแทมิน
“แย่จัง ผมอุตส่าห์ไปเล่นเกม เพื่อจะได้บัตรมา แต่พี่คีย์กลับไปไม่ได้ มันหมดเขตวันอาทิตย์นี้ด้วย แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่คีย์นัดคนอื่นไว้แล้วนี่นา” แทมินพูดอย่างเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ไว้หลังสอบเสร็จเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้.. งั้นเดี๋ยวพี่ไปเก็บจานก่อนนะ” คีย์กินข้าวเสร็จพอดีเลยขอตัวไปเก็บจานข้าว แทมินนั่งมองบัตรสวนสนุกอย่างเสียดาย ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะอย่างเซ็งๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่มินโฮเข้ามานั่งตรงที่ๆคีย์นั่งพอดี
“บัตรเที่ยวสวนสนุกนี่ ชวนพี่ไปหรอ” มินโฮเลยเข้าใจว่าแทมินยื่นบัตรมาให้เพราะจะชวนตัวเองไป
“จะบ้าหรือไง ผมแค่ได้มันมาฟรีเท่านั้นแหละ” แทมินไม่อยากจะบอกหรอกว่าชวนคีย์แล้วถูกปฏิเสธ เสียหน้าแย่
“อยากไปอยู่พอดีเลย..” มินโฮพูดออกมา
“ผมไม่ได้ชวน”
“ไม่ใช่ คือถ้าจะไม่เอา จะขอเอาไปเที่ยวกับพี่คีย์น่ะ”
“ทำไมต้องเป็นพี่คีย์ด้วย ชอบพี่คีย์หรือไง จะไปเดทกับพี่คีย์สองคนหรือไง” แทมินดูเหมือนจะพูดเล่นๆ แต่น้ำเสียงจริงจังไป
“ชอบพี่คีย์? พี่ชอบไม่ได้หรอ ตอนนี้พี่คีย์ออกจะน่ารักแล้วนี่” คำตอบของมินโฮทำเอาแทมินอึ้งไปเลย
แทมินรู้สึกว่ามินโฮจะเป็นคู่แข่งกับตัวเอง?
“สรุปว่าพี่ชอบพี่คีย์?”
“ทำไมอ่ะ ชอบไม่ได้หรือไง พี่คีย์เขาคงไม่สนใจใครหรอก ถ้าเป็น.. คนที่อยู่ใกล้ๆตัวอย่างพี่น่ะ มันก็ไม่แน่ใช่ไหมล่ะ พี่คีย์อาจจะหวั่นไหวก็ได้ ยิ่งถ้า.. ไปเที่ยวสวนสนุกกับใครสองคนเนี่ยนะ กลับมาส่วนใหญ่ก็จะชวนกันไปแปลงเกษตรกันต่อ เพราะจะไปปลูกต้นรักกัน”
มินโฮพูดพร้อมกับมองหน้าแทมิน แทมินก็จ้องหน้ามินโฮกลับ
แทมินไม่คิดเลย ว่ามินโฮจะพูดอะไรตรงขนาดนี้
“ใครบอกพี่ว่าผมจะไม่เอา ผมอุตส่าห์ได้มาแล้วนี่ ก็แค่กำลังหาคนไปด้วย” แทมินไม่ยอมให้มันกับมินโฮง่ายๆหรอก ยิ่งถ้าจะเอามันไปชวนคีย์แล้วละก็ ยิ่งให้ไม่ได้เด็ดขาด
“ห้ามชวนพี่คีย์นะแทมิน” มินโฮสั่งห้ามแทมิน
‘เพราะถ้าผมไปกับพี่คีย์ กลับมาผมจะไปปลูกต้นรักกับพี่คีย์ ซึ่งไม่ใช่พี่มินโฮที่จะปลูกกับพี่คีย์ใช่ไหมล่ะ’
“ทำไมอ่ะ ชวนไม่ได้หรือไง ถ้าคนที่ผมจะไปด้วยคือพี่คีย์ แล้วมันจะทำไม” แทมินถามออกมากวนประสาทมินโฮกลับ
“ชวนไม่ได้!” มินโฮก็มีเหตุผลที่ทำไมถึงห้ามแทมินไม่ให้ชวนคีย์
‘เพราะถึงชวนพี่คีย์ก็ไม่ไปหรอกแทมิน เพราะพี่คีย์มีนัดกับคนอื่นแล้ว 555’
“เพราะพี่มินโฮชอบพี่คีย์หรือไง”
“ทำไมจะชอบไม่ได้ มีเหตุผลอะไรที่พี่จะชอบพี่คีย์ไม่ได้” มินโฮไม่ได้พูดตรงๆว่าชอบคีย์ แต่มันก็ทำให้แทมินเข้าใจไปแล้ว
“ก็..ไม่มีนี่ เออ บัตรนี้จะเอาไปทำอะไรก็เอาไปเลย ผมไม่ไปแม่งแล้ว” แทมินหยิบบัตรมาปาใส่มินโฮ เพราะรู้สึกอารมณ์เสียที่มินโฮชอบคีย์
แทมินก็ไม่พูดตรงๆเหมือนกันว่าทำไมมินโฮจะชอบคีย์ไม่ได้
“เห้ยๆ ทำไมอ่ะ ไม่มีคนไปด้วยหรอ” มินโฮเห็นแทมินอารมณ์เสีย เพราะคิดว่าชวนคีย์แล้วคีย์คงบอกว่าติดธุระแน่ๆ เลยถามออกไปตรงๆ
“เออ! วันอาทิตย์พี่คีย์มีธุระ พี่จินกิก็ติดเรียน พี่จงฮยอนก็มีธุระเหมือนกัน พี่ดงเฮก็ไปต่างจังหวัดกับแฟนอ่ะ เพื่อนผมก็จะไปนัดบอร์ด”
“พี่ว่างนะ แทมิน” หลังจากฟังแทมินบ่น มินโฮก็พูดขึ้นมา
“แล้วทำไมอ่ะ พี่ว่างแล้วพี่จะไปกับผมหรือไง” แทมินถามอย่างแปลกใจ
“ก็ชวนดิ แล้วพี่จะไปด้วย ถ้าอยากไปจริงๆละก็” มินโฮรอให้แทมินชวนไป แทมินอยากตะโกนใส่หน้ามินโฮจริงๆว่าฝันไปเหอะ แต่พอคิดไปคิดมาก็เสียดายบัตรที่ได้มา
“ผมชวนพี่ไป จะไปไหม” แทมินตัดสินใจชวนมินโฮที่ว่างอยู่คนเดียวไป
“โอเค พี่จะไปด้วย นี่เห็นว่าสงสารคนถูกทิ้งหรอกนะเนี่ย”
“ถูกทิ้งบ้าบออะไร แค่ว่างไม่ตรงกับคนอื่นเท่านั้นแหละ ที่ชวนก็เพราะเสียดายบัตร แล้วคนอื่นก็ไม่ว่างนะเนี่ย ไม่งั้นไม่ชวนหรอก”
ถึงแทมินจะพูดอย่างนั้น แต่ยังไงแทมินก็ชวนมินโฮไปแล้วนี่นะ
‘ขอบคุณพระเจ้าที่เข้าข้างชเวมินโฮสักครั้ง’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มินโฮออกมายืนรอแทมินหน้าบ้านตอนสายของวันอาทิตย์ เพราะจะไปสวนสนุกกันตามที่นัดไว้ ระหว่างรอมือถือก็เกิดสั่นขึ้นมา มินโฮจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่าเป็นข้อความแจ้งเตือน
(วันนี้ 10 กันยายน : จำได้ไหม..วันอะไรเอ่ย)
มินโฮอ่านข้อความเตือนก็พยายามคิดว่ามันคือวันอะไร ก็มินโฮดันเล่นกวนประสาทตั้งเตือนไว้แบบนี้เอง แล้วก็ดันลืมซะเอง มินโฮเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เพราะเดี๋ยวคิดได้ว่าวันอะไรแล้วค่อยว่ากันอีกที สักพักเสียงประตูรั้วบ้านแทมินก็ดังขึ้น เพราะแทมินออกมาจากบ้าน
“อยากไปกับผมมากล่ะซี๊~” แทนที่จะทักทาย แทมินกลับเลือกจะกวนมินโฮ แต่มินโฮก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเป็นปกติของแทมิน
“ก็ใช่อ่ะดิ” แทมินขำออกมากับคำตอบของมินโฮ เพราะพูดเล่นได้ซะจนแทมินขำ
“เห้ยๆพี่ หมุนตัวหน่อยดิ” อยู่ๆแทมินก็เกิดสังเกตอะไรขึ้นมาได้ เลยให้มินโฮหมุนตัวให้ตัวเองดู มินโฮก็งงแต่ก็หมุนให้ดู
“ทำไมอ่ะ จะแกล้งอะไรพี่อีก” มินโฮกลัวแทมินจะแกล้งอะไร เลยถามดักไว้
“เราใส่เสื้อเหมือนกันเลยอ่ะพี่มินโฮ” พอแทมินพูดจบมินโฮก็มองที่เสื้อแทมิน แทมินใช้มือจับเสื้อตัวเองแล้วให้มินโฮดู
“จริงด้วย เหมือนเสื้อคู่รักเลยนะ 555” มินโฮหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“อะไรของพี่ เมื่อวันก่อนยังบอกอยู่เลยว่าชอบพี่คีย์ วันนี้จะมาเป็นคู่รักอะไรกับผม ไปได้แล้วไป” แทมินพูดกับมินโฮอย่างหมั่นไส้ แล้วใช้มือดันตัวมินโฮให้เดินนำหน้า เพื่อจะได้เดินทางไปสวนสนุก
‘พี่แค่พูดอ้อมๆว่า ’ทำไมจะชอบพี่คีย์ไม่ได้’ ก็เข้าใจแล้วหรอ แทมิน… หึหึ‘
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากคีย์กับจงฮยอนมาถึงสวนสนุก จงฮยอนก็อาสาไปซื้อบัตรให้ สักพักก็เดินมาหาคีย์พร้อมกับบัตรเข้าสวนสนุก 2 ใบ
“จงฮยอนเลี้ยงอีกแล้วหรอ” คีย์ถามจงฮยอนหลังจากพอยื่นบัตรมาให้เสร็จก็จะจับมือคีย์พาเข้าทางเข้าสวนสนุก
“ไม่ได้เลี้ยงนะคีย์ วันนี้คีย์ต้องตอบแทนฉันโดยการอยู่กับฉันด้วยกันทั้งวันไง” แล้วนั่นมันต่างกับเลี้ยงยังไงเล่า จงฮยอนเอ๋ย
“มันไม่ได้เรียกว่าเลี้ยงหรอกหรอ จงฮยอน” คีย์ก็ยังไม่เลิกสงสัย
“คีย์แค่สนุกกับฉันวันนี้ก็พอแล้วล่ะน่า ไปกันเถอะ” จงฮยอนพูดพร้อมกับพาคีย์เดินเข้าไปตรงทางข้าวของสวนสนุก คีย์รู้สึกขอบใจจงฮยอนจริงๆ ไม่ว่าจะช่วยเปลี่ยนคีย์ให้ดูดีขึ้น ค่าโน้ตบุ๊คที่ทำพังก็ไม่เอา แถมยังพาคีย์มาเที่ยวฟรีๆอีก
“แวะร้านนั้นก่อน จงฮยอน” คีย์เห็นร้านขายของร้านนึงหลังจากเดินเข้าไปในสวนแล้ว คีย์ชี้แล้วเดินไปยังร้านนั้น จงฮยอนก็เดินตามไป คีย์หยิบหมวกรูปเป็ดมาแล้วใส่ให้จงฮยอน
“อันนี้เหมาะกับจงฮยอนดีนะ” คีย์พูดหลังจากมองจงฮยอนใส่หมวกรูปเป็ด
“คีย์..จะซื้อมันให้ฉันหรอ”
“อื้ม ขอบคุณสำหรับหลายๆอย่างน่ะ” คีย์พูดพร้อมกับยิ้มให้จงฮยอน แล้วเดินไปจ่ายเงินให้กับพนักงานขาย ระหว่างที่คีย์กำลังจ่ายเงินอยู่ จงฮยอนก็มองไปเห็นที่คาดผมกระต่าย จงฮยอนหยิบมันแล้วมาสวมที่ศีรษะของคีย์ คีย์หันไปมองจงฮยอนอย่างงๆ
“เอาอันนี้ด้วยนะครับ” จงฮยอนที่ยังคงใส่หมวกรูปเป็ดชี้ไปที่ที่คาดผม
“นี่มันของผู้หญิงนะจงฮยอน” คีย์แย้งจงฮยอน
“คิดซะว่าวันนี้คีย์เป็นแฟนฉันหนึ่งวันนะ บันนี่คีย์แอนด์เดอะเป็ด!” จงฮยอนพูดพร้อมกับทำท่าทางประกอบ คีย์ตกใจกับคำพูดจงฮยอนที่จะให้ตัวเองไปเป็นวันนึงอยู่ แต่ก็ตกลงซื้อที่คาดผมที่จงฮยอนเลือกมาด้วย แล้วเดินออกมาจากร้าน
“ทำไมเราต้องเป็นแฟนกันหนึ่งวันด้วย จงฮยอน” คีย์สงสัยกับคำพูดของจงฮยอน ถึงแม้คีย์จะถามออกมาด้วยความสงสัย แต่จงฮยอนฟังแล้วรู้สึกเหมือนคีย์เอามีดมาปักที่หัวใจยังไงไม่รู้
“แล้วคีย์อยากเป็นแฟนกับฉันทุกวันหรอ เป็นอย่างงั้นหรือเปล่า” จงฮยอนอยู่อย่างนี้ รู้ไหมทำคีย์คิดมากอีกแล้วนะ!
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหม จงฮยอน” คำถามคีย์ก็ทำเอาจงฮยอนคิดอยู่เหมือนกันนะเนี่ย!
‘คีย์ถามเพราะไม่รู้หรือคีย์ถามเพราะอะไรกันแน่’
“งั้นเรามาลองคบกันดูไหมล่ะ ใครมาขอฉัน ฉันไม่ปฏิเสธหรอกน้า~~” จงฮยอนพูดพร้อมกับขำออกมา
“จงฮยอนเนี่ย ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย ไปเล่นเครื่องเล่นอะไรก่อนดีนะ” คีย์เปลี่ยนเรื่องมาสนใจเรื่องเครื่องเล่นที่จะเล่นในวันนี้แทน
‘ทำไมตอนคีย์พูดว่า เป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหม รู้สึกใจเต้นช้าลงยังไงไม่รู้.. จริงๆแล้วคีย์คิดยังไงกับฉันกันแน่ คีย์เป็นพวกชอบทำให้คนอย่างฉันสับสนใช่ไหม! ตอนนี้ฉันสับสนแล้วนะคีย์!’
“จงฮยอน ที่นี่อะไรสนุกบ้างหรอ เราไม่เคยมา” คีย์ถามจงฮยอนที่เงียบไม่พูดอะไรอยู่สักพักนึง
“ฉันจะทำให้มันสนุกทุกอย่างเลยคีย์ Let’s Go!!” จงฮยอนพูดจบก็จับมือคีย์พาวิ่งตรงไปยังเครื่องเล่นที่อยู่ใกล้ที่สุด คีย์ก็วิ่งตามแรงของจงฮยอนแล้วยิ้มออกมา
‘ถ้าคีย์ทำให้ฉันสับสน ฉันก็จะทำให้คีย์สับสนเหมือนกัน ว่าในใจคีย์น่ะชอบฉันอยู่หรือเปล่า’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“กี่ปีผ่านไปแทมินก็ยังเป็นเด็กคนเดิมอยู่จริงๆ” มินโฮพูดหลังจากถูกแทมินลากขึ้นไปเล่นม้าหมุนที่มีแต่เด็กเล่นอยู่ มีแต่แทมินกับตัวเองที่โตกว่าคนอื่น มินโฮรู้สึกอายกับสายตาคนอื่นที่มองมาที่ตัวเองจริงๆ นอกจากจะโตแล้วตัวเองยังเป็นผู้ชายที่ขึ้นไปเล่นอีก ถ้าผู้หญิงก็คงไม่เท่าไหร่หรอก
“ทำไมอ่ะ ตอนแรกๆก็ต้องเริ่มจากอะไรเบาๆก่อนดิ แล้วค่อยๆเพิ่มระดับ” แทมินอธิบายให้มินโฮฟัง ความจริงมันไม่ใช่อะไรอย่างนั้นเลย เหตุผลก็มีแค่เหตุผลเดียวคือแทมินชอบเล่นม้าหมุนนั่นแหละ
“อ๋อหรอ รู้สึกว่าเมื่อสองปีที่แล้วที่มา หรือว่าจะมากี่ทีก็เล่นมันทุกรอบเลยนี่”
“แล้วผมลากพี่ขึ้นมาเล่น พี่ก็ขึ้นมาเล่นกับผมไม่ใช่หรือไง ขนาดไอ้พี่จินกิยังคิดได้เลยว่าโตขนาดนี้ ไอ้นี่ไม่ควรจะเล่นมันแล้วอ่ะ มีแต่พี่นั่น โตแต่ตัว สมองไม่ได้โตตามเลย” แทมินก็ยังไม่วายแอบหลอกด่ามินโฮ
“ว่าแต่พี่ ตัวเองเหอะ” มินโฮก็ว่าแทมินกลับ แทมินก็แลบลิ้นใส่แล้วจับเสื้อมินโฮพาเดินลากไปเล่นเครื่องเล่นอื่นต่อ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จงฮยอนกับคีย์เดินลงมาจากเครื่องเล่นปลาหมึกยักษ์ที่เหวี่ยงไปมาซะจนทำเอาคีย์พะอืดพะอมจะอ้วกออกมา จงฮยอนเลยพาคีย์ไปนั่งพักที่ม้านั่งใกล้ๆเครื่องเล่น
“ไหวไหม คีย์” จงฮยอนว่าแล้วก็หยิบยาดมมาให้จ่อที่จมูกคีย์ คีย์พยักหน้าช้าๆตอบจงฮยอน
“มาแล้วก็..ต้องเล่นให้ครบสิ” คีย์พูดอย่างช้าๆ
“เดี๋ยวฉันมานะ คีย์นั่งรออยู่ตรงนี้” คีย์รับยาดมมาจากมือจงฮยอน แล้วจงฮยอนก็เดินไปไหนสักที่ สักพักก็กลับมาพร้อมน้ำแล้วไอติม สองโคน
“กินไอติมกันดีกว่า” จงฮยอนยื่นไอติมที่อยู่ในมืออีกโคนให้คีย์ คีย์อยากจะปฏิเสธมันจริงๆ จงฮยอนคิดได้ยังไงว่าจะคีย์กินไอติมตอนนี้ แต่ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว คีย์ก็เลยกินมัน
ผิดคาดสำหรับคีย์ พอกินแล้วคีย์รู้สึกดีขึ้นมาก
“ขอบใจนะจงฮยอน กินแล้วรู้สึกดีขึ้นมากเลย” คีย์พูดกับจงฮยอนที่นั่งกินไอติมอย่างมีความสุข
“เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่ากินไอติมแล้วจะช่วยไม่ให้อ้วกน่ะ” ทฤษฎีบ้าบออะไรของจงฮยอน = =’
“คงเป็นกับเราแค่คนเดียวละมั้ง” คีย์พูดจบก็กินไอติมกันต่อ พอคีย์เผลอ จงฮยอนก็ใช้แขนข้างหนึ่งกอดคอคีย์ แล้วเอาหัวไปชิดกัน
“คีย์ยิ้มนะ หนึ่ง สอง สาม ชีสสส” จงฮยอนนับหนึ่งสองสามก็ใช้โทรศัพท์มือถือกดถ่ายรูป พอถ่ายเสร็จก็เอามาดู
“ถึงคีย์จะไม่ยิ้มแต่รูปนี้เราสองคนออกมาดูดีมากเลย!” จงฮยอนเอามือถือให้คีย์ดู เป็นภาพที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อครู่ จงฮยอนยิ้มนิดๆ ส่วนคีย์ก็ยังคงทำหน้างงๆแต่ก็มีโคนไอติมมาช่วยบังหน้านิดหน่อย ทำให้รูปนี้ออกมาดูน่ารักไปอีกแบบ
“อยากถ่ายรูปหรอจงฮยอน เดี๋ยวเราถ่ายให้ไหม” คีย์กินไอติมเสร็จพอดี เลยอาสาจะถ่ายรูปให้จงฮยอน
“เอาไว้ค่อยถ่ายดีกว่า ไปกันต่อเถอะ” จงฮยอนพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเครื่องเล่นอื่นกับคีย์ต่อ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ทั้งๆที่มินโฮออกจะเล่นกีฬาบ่อย วิ่งนานๆคงไม่เหนื่อย แต่พอวิ่งตามแทมินวันนี้รู้สึกเหนื่อยจริงๆ แสดงว่าแทมินน่ะ ยิ่งกว่ามินโฮซะอีก
“แทมิน.. หยุดวิ่งได้แล้ว เดินมั่งเถอะ” มินโฮพูดกับแทมินหลังจากเพิ่งวิ่งตามแทมินมา
“แก่แล้วก็เงี้ย อ่ะๆ พักก็ได้ เห็นแก่คนแก่หรอก” แทมินส่ายหัวไปมา แล้วเดินไปนั่งพักกับมินโฮ มินโฮนั่งลงสักพักก็หันไปเจอกับซุ้มถ่ายรูปที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่มานี่หลายครั้งแล้ว
“ซุ้มนั้นอ่ะแทมิน” มินโฮชี้ไปที่ซุ้มที่คงจะมีไว้สำหรับถ่ายรูป เพราะเป็นซุ้มที่มีรูปดาราดังอยู่หลายคนทีเดียวติดเอาไว้บนบอร์ดขนาดใหญ่ แถมยังมีแสตนด์รูปเลียนแบบท่าทางคนดังต่างๆที่ให้ไปยืนเอาหน้าเข้าไปใส่อีกด้วย แทมินเห็นก็รีบวิ่งไปที่นั่นทันที ทำให้มินโฮที่เพิ่งจะได้พักหยกๆต้องมาวิ่งตามไปอีก
“พี่มินโฮถ่ายรูปผมหน่อยดิ๊” แทมินตะโกนบอกมินโฮ แล้วไปยืนหลังสแตนด์ดิสเพลย์ที่เป็นท่าทางของไมเคิล แจ็คสันกับท่าเต้นมูนวอล์กแล้วเอาหน้าใส่เข้าไป มินโฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถ่ายรูปแทมินที่กำลังทำหน้าเหมือนกำลังเต้นอยู่จริงๆ พอถ่ายเสร็จมินโฮก็เห็นสแตนด์ดิสเพลย์อันนึงที่เหมาะกับแทมินดี เลยขอร้องคนแถวๆนั้นให้ถ่ายรูปให้หน่อย มินโฮอาศัยช่วงที่แทมินเผลอรีบวิ่ง ดันหัวแทมินเข้าไปในสแตนด์ดิสเพลย์ของเกิร์ลเจเนอเรชั่นที่กำลังเต้นเพลง Genie อยู่
“โอ๊ย ทำอะไรวะพี่มินโฮ”
“ถ่ายเลยครับ” มินโฮตะโกนบอกคนที่กำลังถือโทรศัพท์มือถืออยู่ พร้อมกับดันหัวแทมินให้ทาบอยู่กับสแตนด์นั้น พอถ่ายเสร็จก็เลิกดันแทมิน
“ขอโทษนะครับ ขออีกรูปนะครับ” มินโฮไปเห็นอะไรที่น่าสนใจกว่านั้น คือสแตนด์ดิสเพลย์ของซีรีส์เรื่อง Playful Kiss ที่เป็นท่าทางของนางเอกกำลังหอมแก้มพระเอก มินโฮเห็นว่าน่าสนุกดีเลยจับแทมินตอนมัวแต่มองสแตนด์ดิสเพลย์อันอื่นๆอยู่อีกครั้ง
“จะบ้าหรือไงเนี่ย พาไปไหนอีก” แทมินพยายามจะแกมือมินโฮออกจากเสื้อตัวเอง แต่ก็ถูกมินโฮเอาหัวจับใส่เข้าสแตนด์ดิสเพลย์อีกครั้ง โดยที่มินโฮยืนอยู่ตรงที่ของพระเอก ส่วนแทมินก็ยืนอยู่ตรงนางเอก
“ขอโทษนะคะ คนที่ยืนอยู่ตรงนางเอกช่วยหันหน้าให้ตรงกับดิสเพลย์หน่อยสิคะ” แทมินมัวแต่ดิ้นเพราะรับไม่ได้กับดิสเพลย์อันนี้ที่จะถ่าย แต่มินโฮก็จับหัวแทมินให้หันข้างเข้ากับรูปดิสเพลย์จนได้
“ถ่ายเลยครับ” มินโฮตะโกนบอกให้รีบถ่ายก่อนจะคุมแทมินไม่ไหว จนถ่ายเสร็จคนถ่ายก็เอามามือถือมาคืน มินโฮก็ขอบคุณ พอถ่ายเสร็จก็แทบหมดแรง แต่จะหมดแรงตอนนี้ไม่ได้นะมินโฮ..
“ทำอย่างนี้อยากตายหรือไง ไอ้พี่มินโฮ” เพราะแทมินจะเอาเรื่องแล้ว มินโฮ
“ก็แค่หนุกๆเอง น่ารักดีออก” มินโฮพูดพร้อมกับหัวเราะที่แกล้งแทมินได้
“น่ารักอะไรของพี่ ผมอยากได้รูปหล่อๆ ไม่เอาน่ารักเว้ย”
“หล่อสู้พี่ไม่ได้หรอก” มินโฮมั่นใจในความหล่อตัวเองเกินร้อย
“หล่อกินได้หรือไง ถ้าพี่หล่อจริงป่านนี้พี่คงมีแฟนไปแล้วล่ะ รู้สึกพี่เกิดมาสิบเจ็ดปีแล้วยังไม่มีใครมองเลยใช่ไหม ขนาดหมายังเมินเลย” ก็จริงของแทมิน หล่อกินไม่ได้! ถ้าหล่อกินได้ มินโฮคงจะมีแฟนสักคนมากินความหล่อตัวเองไปแล้ว
เพราะถึงตอนนี้มินโฮถึงยังหล่อเต็มร้อยก็เพราะไม่มีคนมากินความหล่อตัวเองนี่ไง
“พูดอย่างกับตัวเองมีงั้นแหละ หล่อก็ไม่หล่อ” มินโฮพูดว่าแทมิน
‘แทมินไม่หล่อ!! แทมินน่ะ น่ารัก!’
“พี่ไม่รู้หรือไง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง ผู้ชาย ผมน่ะเป็นที่นิยมในทุกเพศด้วยจะบอกให้!” มันควรภูมิใจไหมเนี่ย แทมิน
“อยากมีแฟนเป็นผู้ชายหรอแทมิน” รู้สึกแทมินจะภาคภูมิใจกับการเป็นที่นิยมในทุกเพศ มินโฮเลยอยากรู้ว่าแทมินจะชอบทุกเพศมั่งหรือเปล่าล่ะ
“ผมไม่ได้ผิดเพศเหมือนพี่นะ”
“เพราะงั้น..แทมินชอบพี่คีย์ไม่ได้สินะ” มินโฮพูดอย่างเบาๆกับแทมินเหมือนจะกวนแทมินเล่นๆ แต่ว่าความจริงมินโฮพูดออกมาจากความคิดจริงๆ
“ถามอย่างนี้สรุปว่าพี่ชอบพี่คีย์ใช่ไหมเนี่ย” แทมินยังคงถามคำถามเดิมกับมินโฮ
“แล้วทำไมพี่จะชอบไม่ได้ล่ะ” มินโฮพูดเยาะเย้ยใส่แทมินจบ ก็เดินนำหน้าไป ปล่อยให้แทมินยืนกำหมัดแน่นมองมินโฮที่เดินนำไป
‘ผมไม่ได้ห้ามไม่ให้พี่ชอบพี่คีย์หรอกนะพี่มินโฮ ผมจะปล่อยให้พี่ได้ใจ เผลอเมื่อไหร่.. พี่แพ้แน่ๆ พี่มินโฮ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ยังเหลือเครื่องเล่นอีกสองอย่าง.. ซึ่งมันใกล้เวลาแล้วคีย์” ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้ว แต่ผู้คนก็ยังอยู่ในสวนสนุกกันอยู่ ยิ่งฟ้ามืดคนก็ยิ่งเยอะซะด้วย คีย์มองลงมาที่ตั๋วว่ายังมีเครื่องเล่นอะไรที่ยังไม่ได้เล่นบ้าง
บ้านผีสิงกับชิงช้าสวรรค์
“บะ..บ้านผีสิง” คีย์พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
“คีย์มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นเลยคีย์” จงฮยอนพูดพร้อมกับทำไม้ทำมือเป็นซูเปอร์ฮีโร่จะคอยปกป้องคีย์ แต่คีย์ก็ยังกลัวอยู่ดีนั่นแหละ
“เราไม่เข้าก็แล้วกันนะจงฮยอน เรา..ไม่ชอบบ้านผีสิง” นอกจากคีย์จะกลัวผีแล้ว คีย์ยังไม่ค่อยชอบที่แคบๆมืดๆอีกด้วย
“คีย์จะใจร้ายให้ฉันเข้าคนเดียวหรอ” จงฮยอนพูดอย่างนี้ คนขี้ใจอ่อนอย่างคีย์ก็ย่อมลังเลและอาจจะแพ้ได้ง่ายๆ
“เรายอมรับนะว่าเราใจร้ายน่ะ” คีย์ยอมเป็นคนใจร้ายดีกว่าต้องเข้าบ้านผีสิง
“ไว้ใจฉันได้นะคีย์ แค่จับมือฉันแล้วรับรองว่าจะต้องหายกลัวแน่ๆ” วิเศษขนาดนั้นเลยเรอะ จงฮยอน
“เราจับมือจงฮยอนได้หรอ” คีย์สงสัยว่าจับมือจงฮยอนได้ด้วยหรอ มันจะดีหรอ?
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ มือฉันก็ว่าง มือคีย์ก็ว่าง จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน ไม่ดีกว่าหรอ” จงฮยอนพูดอย่างนี้ทำคีย์คิดมากอีกแล้ว! จงฮยอนทำให้คีย์คิดว่าจงฮยอนให้ความหวังคีย์ ทำให้คีย์สับสน!
“ถ้าเราจับมือจงฮยอนแล้วจะเดินเข้าบ้านผีสิง.. ไม่ไปนะจงฮยอน” จะจับก็จับได้ แต่จับมือไว้แล้วเดินก้าวเข้าบ้านผีสิงด้วยกันน่ะ คีย์ไม่เอาด้วยหรอก
“งั้นก็ได้คีย์ แค่จับมือฉันไว้ก็พอ” จงฮยอนพูดแล้วยื่นมือไป คีย์คิดว่าแค่จับมือก็คงไม่เป็นไร จึงยื่นมือไปจับ จงฮยอนก็จับมือคีย์ไว้แน่น คีย์รู้สึกแปลกๆ พอจับมือจงฮยอนแล้ว
“มือจงฮยอน..อุ่นจังเลยนะ” คีย์พูดออกมาตามความรู้สึก รู้สึกว่ามือจงฮยอนจับแล้วมันอุ่น
“อุ่นใจหรือยังคีย์” จงฮยอนถามคีย์ คีย์ก็ไม่ได้ตอบ จงฮยอนยิ้มให้แล้วพอเผลอก็รีบพาคีย์วิ่งเข้าบ้านผีสิงทันที
“จงฮยอน!” คีย์พูดชื่อจงฮยอนออกมาเสียงดังเพื่อจะห้ามจงฮยอน แต่ไม่ทันแล้ว.. ตอนนี้คีย์อยู่ในความมืดกับจงฮยอนซะแล้ว
“ถ้ากลัวก็อย่าปล่อยมือฉันนะคีย์” จงฮยอนพูดกับคีย์เบาๆเพื่อสร้างบรรยากาศ(โรแมนติคหรือว่าอย่างไร) คีย์เลยได้แต่มองตรงไปข้างหน้าแล้วหายใจเข้าออกช้าๆแล้วเดินตามจงฮยอน
ท่ามกลางความมืด...
ท่ามกลางความเงียบ...
“แกทิ้งชั้นแล้วมากับคนอื่นได้ยังไง!!!” เสียงของผีผู้หญิงที่ดังขึ้นลั่น พร้อมกับปรากฏตัวขึ้นกับไฟส่องสีแดงและมีเลือดอย่างสมจริง แล้วถือมีดตรงมายังจงฮยอนกับคีย์ คีย์กลัวและตกใจสุดๆ แต่ก็ตั้งสติเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นแค่คนที่มาแต่งตัวให้เหมือน แต่ในใจคีย์ก็ยังคงกลัว
“ตายซะเถอะ!!” หลังจากจบเสียงพูดของผีผู้หญิง ผีที่ปรากฏตัวตรงหน้าก็ทำท่าจะใช้มีดเข้ามาทำร้ายจงฮยอนกับคีย์ ด้วยความกลัวคีย์จึงรีบปล่อยมือจงฮยอนแล้ววิ่งหนีไปโดยทิ้งจงฮยอนทันที เพราะความมืดทำให้จงฮยอนมองไม่เห็นคีย์ว่าตอนนี้คีย์อยู่ที่ไหน
ตอนนี้ทั้งสองคนเลยหลงทางกันซะแล้ว..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เวลานี้มาถึงแล้วสินะ” มินโฮพูดหลังจากเดินมาถึงหน้าบ้านผีสิงกับแทมิน พอเดินมาถึงแทมินก็ทำท่าจะหันหลังกลับทันที แต่มินโฮไปหมุนตัวแทมินให้หันกลับมา
“ผมว่า..รีบกลับดีกว่า เดี๋ยวแม่บ่น” แทมินใช้แม่เป็นข้ออ้าง คิดว่ามินโฮจะเชื่อเร๊อะ
“ไม่เอาน่าแทมิน ถ้าไม่เล่นละก็เสียดายเงินแย่เลย”
“จะเสียดายอะไร เราได้บัตรฟรีนะ” แทมินพูดกับมินโฮ มินโฮก็ลืมไปว่าที่มานี่ก็เพราะบัตรฟรีของแทมินเนี่ยล่ะ
“กลัวผีใช่ไหมล่ะ” มินโฮถามได้จี้ใจดำแทมินมาก
“ผีไม่มีจริงบนโลกใบนี้หรอก” แทมินก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แทมินเป็นคนที่กลัวอะไรน้อยมาก แทบจะเรียกได้ว่าบนโลกใบนี้แทมินไม่กลัวอะไรเลย แต่มันก็แค่แทบจะไม่ เพราะบนโลกใบนี้ก็มีสิ่งที่แทมินกลัว แต่ก็มีอยู่แค่สองสิ่งเท่านั้น อย่างแรกคือความผิดหวัง อย่างที่สอง.. คือผี
“เพราะงั้นก็เข้าไปหนุกหนานข้างในกันดีกว่า” มินโฮพูดอย่างกับว่าบ้านผีสิงเป็นผับอย่างนั้นแหละ
“ผมหิวแล้ว เดี๋ยวผมไปหาไรกินรอระหว่างพี่เข้าไปละกัน” แทมินใช้ข้ออ้างว่าหิวเพื่อจะหลีกเลี่ยงการเข้าบ้านผีสิง
“พี่ก็หิว ไว้เดี๋ยวค่อยไปกินด้วยกัน เพราะฉะนั้นก็รีบๆเข้าไปซะ จะได้รีบๆออกมาไง” มินโฮไม่ยอมเข้าไปคนเดียวหรอก แค่ดูก็รู้แล้วว่าแทมินน่ะกลัวผี ยิ่งอย่างนี้มินโฮยิ่งต้องเอาแทมินเข้าไปด้วยให้ได้ มินโฮจับแทมินให้มาอยู่ข้างหลังตัวเองแล้วพาเดินไปที่ทางเข้าของบ้านผีสิง
ซึ่งมันก็มีแค่ความมืด.. กับความเงียบ..
“ไอ้คนเจ้าชู้ ชั้นต้องตายก็เพราะแก!!!” เสียงของผีผู้หญิงที่ดังขึ้นลั่น พร้อมกับปรากฏตัวขึ้นกับผมยาวพะรุงพะรังในชุดสีขาวเปื้อนเลือดและมีเส้นเลือดฝอยผุดเต็มใบหน้าและลำคอ แทมินเห็นแล้วเข่าอ่อนขึ้นมา แต่ก็เก็บอาการกลัวสุดฤทธิ์เพราะกลัวเสียฟอร์ม แต่ก็ยังคงหลบอยู่ข้างหลังมินโฮ
“ถ้าแกไม่ตาย ชั้นก็ไม่ได้ไปผุดไปเกิด ตายซะเถอะ!!!!!!” ผีผู้หญิงทำท่าจะบีบคอมินโฮ มินโฮเลยทำท่าจะวิ่ง แต่อยู่ๆขามันก็หยุดนิ่ง เพราะรู้สึกว่าข้างหลังตัวเอง.. แทมินไม่ได้อยู่แล้ว
แล้วตอนนี้.. แทมินหายไปไหนล่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินตัดสินใจวิ่งหนีออกมาจากบ้านผีสิง โดยวิ่งกลับมาทางที่เข้ามา เพราะแค่เริ่มต้นแทมินก็ช็อคจะตายแล้ว ถึงแม้มินโฮจะเข้าไปด้วยก็ตาม แต่แค่คิดว่าจะเจอผีละก็ ตัวใครตัวมันเถอะ
แทมินวิ่งย้อนกลับมาอย่างเหนื่อยหอบ แต่เพราะมันมืดมากจนทำให้มองไม่เห็นอะไรสักเท่าไหร่ แทมินเลยตั้งใจวิ่งซะจนออกมาข้างนอกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีก็วิ่งชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“ขอโทษ..ฮะ” แทมินพูดขอโทษคนที่วิ่งชน ซึ่งพอขอโทษเสร็จก็ลืมตาหลังจากหายใจเพราะความเหนื่อย
“พี่คีย์!”
“แทมิน” คีย์ตกใจเมื่อคนที่วิ่งชนตัวเองคือแทมิน แทมินก็แปลกใจเมื่อเจอคีย์ที่นี่ เพราะคิดว่านัดของคีย์ที่บอกไว้ คือธุระสำคัญ แต่ความจริงกลับกลายเป็นว่าคีย์มาอยู่ที่สวนสนุก
“ไหนพี่คีย์บอกว่ามีนัดกับคนอื่นไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละฮะ”
“พี่มีนัดจริงๆนะแทมิน พี่จงฮยอนชวนพี่มาเที่ยวสวนสนุกน่ะ” คีย์พูดความจริงกับแทมินนะ
“เฮ้อ~~” อยู่ๆแทมินก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปหนีคีย์ไปที่อื่น ซึ่งคีย์ก็แปลกใจเพราะแทมินไม่ชวนตัวเองคุยเหมือนวันอื่นๆ เลยเดินตามแทมินไป แทมินไปหยุดนั่งพักอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆร้านเครื่องดื่ม คีย์ที่เดินตามมาเห็นแทมินมีเหงื่อออกเต็มใบหน้าเลยเดินไปซื้อน้ำมาขวดนึงแล้วมานั่งลงข้างๆแทมิน
“ดื่มน้ำไหมแทมิน” คีย์ยื่นขวดน้ำเปล่าเย็นๆให้กับแทมิน เพราะเข้าใจว่าแทมินคงจะเหนื่อย แต่แทมินไม่ได้สนใจมองคีย์เลย
“งะ..งั้น พี่วางไว้ก็แล้วกันนะ ถ้าแทมินอยากจะดื่มก็ดื่มนะ พี่..ไปก่อนดีกว่า” คีย์คิดว่าแทมินคงไม่อยากจะคุยกับตัวเอง เลยจะลุกขึ้นเดินกลับไปยังบ้านผีสิงเพื่อไปหาจงฮยอน แต่ตอนที่คีย์กำลังจะลุกก็ต้องสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆก็มีอะไรเย็นๆมาปะทะที่แก้มของตัวเอง
มันก็คือขวดน้ำที่คีย์ซื้อมาให้แทมิน แต่ตอนนี้แทมินทาบมันอยู่ตรงแก้มของคีย์
“ขวดนี้พี่คีย์ดื่มมันดีกว่า พี่คีย์น่ะหน้าแดงไปหมดเลย” แทมินพูดจบก็เอาขวดน้ำออกจากแก้มของคีย์ แล้วจัดการเปิดขวดน้ำแล้วยื่นให้กับคีย์
“อะ..เอ่อ ขอบใจนะ” หลังจากที่แทมินทำอย่างเมื่อกี๊ แทนที่คีย์จะรู้สึกเย็นกลับรู้สึกร้อนกว่าเดิมซะอีก คีย์จึงดื่มน้ำที่แทมินเปิดขวดให้ เผื่อจะลดความร้อนในร่างกายตัวเองได้
“พี่คีย์มากับพี่จงฮยอนหรอ”
“อื้ม พี่จงฮยอนเขาชวนวันที่เราไปกินไก่กันน่ะ มาชวนก่อนแทมินแค่วันเดียวเอง พี่เคยสัญญากับพี่จงฮยอนไว้ด้วย ว่าจะมาเที่ยวด้วยกัน.. แล้วแทมินมาคนเดียวหรอ” คีย์ถามแทมินกลับ
“ผมมากับพี่มินโฮ ชวนใครก็ไม่มีใครว่าง สุดท้ายผมเลยต้องชวนพี่มินโฮมาเพราะเสียดายบัตรฟรี มาเที่ยวกับพี่จงฮยอนสนุกไหมพี่คีย์”
“ก็สนุกดีนะ ถึงแม้ว่าพี่จงฮยอนเขาจะแปลกๆไปหน่อย แต่ว่าเขาก็พูดอะไรที่ทำให้พี่ยิ้มได้นะ” คีย์พูดแล้วก็ยิ้มออกมา แทมินเห็นแล้วแอบอิจฉาจงฮยอนอยู่นิดๆ ว่าจงฮยอนทำให้คีย์ยิ้มได้
“เขาพูดอะไรที่ทำให้พี่คีย์ยิ้มได้หรอ” แทมินอยากรู้ว่าพูดอะไรที่ทำให้คีย์ยิ้มได้
“มันก็แปลกๆนะ แต่บางทีเขาก็คงพูดเพราะอยากให้พี่ยิ้มละมั้ง อย่างเช่น.. เรามาลองคบกันดูไหมล่ะ พี่จงฮยอนน่ะล้อเล่นอย่างนี้ พี่ก็เลยขำน่ะ” คีย์ก็คิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงใช่ไหมละ ถ้าจงฮยอนจะขอคบกับคีย์น่ะ
‘ถ้าเกิดพี่จงฮยอนพูดเรื่องจริงไม่ได้ล้อเล่น พี่คีย์จะหวั่นไหวไหม’
“แล้วถ้าผมพูดอย่างนั้นบ้าง พี่คีย์ก็จะยิ้มใช่ไหม” แทมินลองถามคีย์ดูเล่นๆ ว่าถ้าตัวเองพูดอย่างนั้นบ้าง คีย์จะรู้สึกยังไง
“ไม่รู้สินะแทมิน”
“พี่คีย์..” แทมินเรียกชื่อคีย์ออกมา แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
“อะไรหรอ แทมิน”
“เรามาลองคบกันดูไหม”
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เฮ้อ~~ ความลับของแทมินกับมินโฮถูกเปิดเผยสักที ที่แท้ในใจของทั้งสองคนก็มีคีย์อยู่อย่างนั้นหรอ!! แถมมาด้วยจงฮยอนก็ดันมาตกหลุมพรางที่ทำให้หัวใจสับสนที่คีย์ไม่ได้ตั้งใจให้จงฮยอนซะด้วยสิ
ฮี่ฮี่ หลอกให้คนอ่านอยากรู้กันมาตั้งนาน วันนี้อะไรมันก็กระจ่างชัดขึ้นเหมือนใช้ครีมไวท์เทนนิ่ง 555 แต่ไม่แน่นะ เรื่องมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้.. (หลอกให้สับสนด้วยคำพูดอีกแล้วอ่ะ Y_Y)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ
11.11.07 - Lighteli
อันนี้แถมให้ เผื่อใครคิดไม่ออกว่าสแตนด์ดิสเพลย์เรื่อง Playful Kiss ที่มินโฮกับแทมินไปถ่ายรูปกันเป็นยังไง มันก็มีหน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง
ความคิดเห็น