คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Shuffle : Chapter 4
Chapter 4
“ว๊าววว คีย์ทำไข่ยัดไส้น่ากินมากเลย” จินกิยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจานไข่ยัดไส้ที่เพิ่งทำเสร็จหมาดๆด้วยฝีมือของคีย์ แล้วทำท่าจะตักไข่กิน แต่ก็ถูกมือของคีย์ตีเข้ามาเบาๆ
“ขอโทษนะจินกิ แต่อย่ากินก่อนสิ” หลังจากตีจินกิไปหนึ่งที คีย์ก็ขอโทษและสั่งว่าอย่าเพิ่งกิน
“อ่าๆ เข้าใจแล้วคีย์ งั้นเดี๋ยวฉันไปตักข้าวก่อนละกัน” จินกิทำหน้ามุ่ยหน่อยๆแล้วเดินไปตักข้าวแทน คีย์ก็จัดการหยิบช้อนส้อม ระหว่างนั้นจินกิก็นึกอะไรออกบางอย่าง
“คีย์ คีย์ชอบไปเที่ยวหรือเปล่า”
“ไม่..ไม่ค่อยหรอก นานๆจะไปสักที”
“วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกันเถอะ! ฉันได้บัตรส่วนลดของสวนน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่มา มีทั้งสวนน้ำแล้วก็เครื่องเล่น มีคาราโอเกะแล้วก็มีบุฟเฟ่ต์ด้วย ฉันไม่รู้จะไปกับใครฉันเลยมาชวนคีย์คนแรกเลยนะเนี่ย”
“แล้ว..มินโฮ จงฮยอน แล้วก็แทมินล่ะ” คีย์ถามพร้อมกับวางช้อนส้อมลงในจานข้าวที่อยู่ใกล้ๆจินกิ
“เอ่อ.. ฉันได้ส่วนลดมาสองใบ ของฉันใบนึง แล้วก็..ถ้าคีย์จะไปก็ของคีย์อีกใบนึง”
“ฉันจะไปกับจินกินะ” คีย์ตอบตกลงกับจินกิ เพราะนานๆคีย์จะได้ไปเที่ยวสักที และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนชวนไป คีย์ไม่มีเหตุผลจะต้องปฏิเสธ
“จริงใช่ไหม!! ว๊าวๆๆๆๆ ฉันอยากให้พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์แล้วนะเนี่ย” จินกิดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันใด
“ขอบใจนะจินกิ ที่ชวนเรา จินกิเป็นเพื่อนคนแรกที่ชวนเราไปเที่ยวเลยนะ”
“อื้ม! งั้นไปกินข้าวกันเถอะ” จินกิตอบพร้อมกับยกจานข้าวไปสองจานในมือ แล้วเดินพร้อมกับยิ้มไปอย่างมีความสุข
โป๊กก!!
“จินกิ.. เดินระวังหน่อยสิ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“วันนี้กูจะไปกินข้าวเย็นด้วย! ^O^ คีย์จ๋า~ คีย์ดีใจไหม วันนี้ฉันจะไปนั่งกินข้าวกับคีย์ด้วยนะ”
จงฮยอนพูดกับจินกิ แล้วหันไปพูดกับคีย์ที่เดินอยู่ข้างซ้ายมือของตัวเอง ก็จงฮยอนเล่นพลาดมื้อเย็นกับเพื่อนที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันมาหลายวัน กลัวว่าจะพลาดอะไรดีๆไป วันนี้เลยจะไปด้วย
“ก็..ต้องดีสิ จงฮยอน”
“กูจะไม่ให้มึงนั่งใกล้คีย์ ไอ้เป็ด” มินโฮที่แบกแทมินอยู่บนหลังพูดออกมา
“ช่ายยย ผมจะไม่ให้พี่จงฮยอนนั่งใกล้กับพี่คีย์” แทมินเห็นด้วยกับมินโฮ
“ทำไม ชอบคีย์กันหรือไง ไอ้คุณเพื่อนกับไอ้คุณน้อง” จงฮยอนถามออกมาอย่างไม่คิด แต่ไอ้คนฟังสี่คนที่ยืนรอบๆตัวเองนี่สิ เล่นพร้อมใจกันหยุดเดินทันที
‘กูพูดไรผิดป่าววะ = =’ ’
“ล้อเล่นน่า เป็นอะไรกันเนี่ย ถึงไอ้โฮกับแทมจะชอบคีย์มันก็คงจะไม่ได้หรอก เพราะกูชอบอยู่” เมื่อกี๊ก็เดินต่อกันอยู่หรอก แต่พอประโยคหลังสุดนี่สิ ทำสะดุดกันอีกรอบ
“มึงอย่ามาเลื้อยแถวนี้เหอะ ไอ้เป็ด มึงสนใจแต่ผู้หญิงนี่” มินโฮพูดกับจงฮยอน
“ผมไม่ซัพพอร์ตจงคีย์นะ” แทมินพูดต่อ
“วันนั้นมึงยังบอกกับกูว่าเลยว่ามึงเซย์โนกับการมีใคร” จินกิก็พูดต่อจากทั้งสองคน ดูเหมือนทั้งสามคนจะโจมตีจงฮยอนเข้าอย่างจัง
“ผมมีไว้คลายเครียด ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ เลิกโจมตีผมกันได้แล้วครับ โอเค๊??” จงฮยอนเลือกที่จะสงบปากสงบคำแล้วในตอนนี้ เพราะรู้สึกยิ่งพูดเหมือนจะยิ่งทำให้เตี้ยลง (= =’ ไรเตอร์ครับ คุณก็หยุดโจมตีผมด้วยนะ โอเค๊?? – จงฮยอน)
“คีย์ไม่ได้คิดมากใช่ไหม ที่ไอ้จงฮยอนมันพูด” ด้วยความเป็นห่วงคนฟังอย่างคีย์ มินโฮจึงหันไปถาม คีย์ก็พยักหน้าตอบเบาๆ
ความจริงคีย์อาจจะคิดมากก็ได้.. แต่คีย์เลือกที่จะไม่พูด
“เออ กูลืม.. วันนี้พ่อกูพาพนักงานมาเลี้ยงที่บ้านว่ะ ไปบ้านมึงแทนได้ป่าวไอ้โฮเลี่ยน” จินกิเพิ่งนึกได้ว่าพ่อจะพาลูกน้องในบริษัทมาเลี้ยงเนื่องจากเป็นวันครบรอบของบริษัท
“บ้านกูก็ได้”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ตู้เย็นบ้านมึงยังคงโล่งไม่เปลี่ยนแปลงเลยไอ้โฮ” จินกิบ่นหลังจากเดินเข้าไปหาอะไรกินในห้องครัว พบแต่ความว่างเปล่าของตู้เย็น ที่มีก็แต่น้ำใส่กระบอกให้ดื่ม
“ก็กูไปบ้านมึงทุกวันไง บ้านกูไม่ต้องมีอะไรก็ได้”
“เห้ยๆแทมินถอยไปหน่อยดิ๊.. คีย์มานั่งใกล้ๆฉันสิ.. อ้าวไอ้โฮมึงก็ช่วยไปห่างๆกูหน่อยเด๊~!!” จงฮยอนไล่แทมินที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับตัวเองให้ถอยออกไปเพราะจะให้คีย์มานั่งด้วย แต่กลับกลายเป็นว่ามีมินโฮเข้ามานั่งขนาบจงฮยอนอีกข้าง ขัดขวางการที่จงฮยอนจะนั่งใกล้กับคีย์
“พี่คีย์มานั่งข้างๆผมดีกว่านะ” แทมินตบโซฟาที่ว่างอยู่ข้างๆตัวเอง
“คีย์มานั่งใกล้ฉันดีกว่า จะถามการบ้านวันนี้หน่อย” มินโฮก็เอามั่งเหมือนกันแหะ
“ผมไม่เข้าใจการบ้านเลขเลยพี่คีย์สอนผมหน่อยสิ”
“คีย์วันนี้ครูสั่งงานใช่ไหม มาทำด้วยกันเหอะ”
“คีย์จ๋า~ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” จงฮยอนที่มาออกจะแหวกแนวกว่าคนอื่นเพราะชวนไปหาอะไรกินแทนที่จะมาแย่งว่าคีย์จะนั่งตรงไหน และดูเหมือนคีย์ก็จะเห็นด้วย
“นะ..นั่นสินะ ไปหาอะไรกินดีกว่า” เพราะคีย์จะไปกับจงฮยอน จงฮยอนรีบเด้งตัวขึ้นมาหลังจากคีย์ตอบตกลง
“ไปด้วย~!” จินกิที่นั่งอยู่ที่พื้นลุกขึ้นมาเสนอตัวจะไปด้วย
“ไปด้วยดิ” มินโฮเองชักอยากจะไปแล้วเหมือนกัน เหลือก็แต่แทมินที่ไม่ได้คิดจะไปด้วย เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่ได้ไป เพราะขาเป็นอุปสรรค
“โอนอยออกเหมือนเดิม” มินโฮเสนอ
“ไม่เอา มึงไม่ยุติธรรมอ่ะ”
“งั้นให้คีย์เลือก เพราะทุกคนจะไปเพราะคีย์ไปใช่ป่ะล่ะ” จงฮยอนเสนอบ้าง และทุกคนก็เห็นด้วย
“คีย์จะไปกับใคร!”
คำถามนี้ของทั้งสามคนกลับมาหาเขาอีกแล้ว ตอนนี้คีย์รู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ว่าทำไมอะไรถึงเป็นตัวเองทุกที ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีอะไรดี หรือน่าสนใจยังไง ทำไมเวลาจะชวนเขาไปไหนสักทีต้องให้เขาเป็นคนตัดสินว่าจะไปกับใคร ใครจะไปกับตัวเองซะทุกที
“ก็ต้องเป็น..”
“...”
“... จงฮยอนสิ ก็จงฮยอนน่ะชวนเรา” มันก็จริงของคีย์ ก็จงฮยอนเป็นคนชวนนี่ จงฮยอนต้องเป็นคนได้ไป
“เห็นไหมพวกมึง คีย์เลือกกู! 555” จงฮยอนหันไปเยาะเย้ยคนไม่ถูกเลือกอย่างมินโฮและจินกิ
“มินโฮก็..ไปด้วยกันสิ” ที่คีย์ชวนมินโฮไปด้วยก็เพราะไม่ค่อยมั่นใจว่าจงฮยอนจะพาตัวเองไปถึงจุดหมายสักเท่าไหร่ และที่ไม่ชวนจินกิเพราะคราวที่แล้วไปด้วยกันมาแล้ว
“ไปแท้แน่นอน ถ้าคีย์ชวน.. ไอ้เป็ดมึงเห็นไหม ว่าคีย์ก็เลือกกูเหมือนกัน” มินโฮมีโอกาสที่จะตอบจงฮยอนมั่งล่ะ ส่วนจินกิก็ทำหน้าผิดหวังอยู่หน่อยๆ จนคีย์อดห่วงไม่ได้ จึงขยับปากบอกจินกิที่มองหน้าตัวเองอยู่
‘วันเสาร์เราไปเที่ยวด้วยกันนะ จินกิ’ หลังจากคีย์พูดจบ จินกิก็เผลอยิ้มออกมาและไปเลือกที่จะไปนั่งดูทีวีแทน มินโฮและจงฮยอนที่มองอยู่ก็แอบสงสัยอยู่หน่อยๆว่าทั้งสองคนแอบพูดอะไรกัน ถึงทำให้จินกิยิ้มออกมาได้และยอมถอดใจ แต่ก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้
“ไปกันเถอะคีย์จ๋า~”
จงฮยอนพูดพร้อมทำท่าจะโอบไหล่คีย์เดินไป แต่ก็ถูกมือมินโฮจับไว้ทันซะก่อน คีย์ที่ไม่รู้เรื่องก็เดินออกไป ปล่อยให้มินโฮและจงฮยอนทะเลาะกันต่อ จนคีย์หันมามอง ทั้งสองคนจึงเดินตามไป แทมินก็มองตามไปด้วยสีหน้าบึ้งๆอยู่หน่อยๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเองที่นั่งยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล
“พี่จินกิยิ้มอะไรอ่ะ” แทมินอดสงสัยไม่ได้จึงถามออกไป
“มีความสุข!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เย็นนี้.. กินอะไรกันดี” คีย์ถามจงฮยอนกับมินโฮที่ยืนขนาบข้างตัวเองอยู่ ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างๆตัวเองแท้ๆ แต่ดูเหมือนตัวเองจะเป็นกขค ยังไงไม่รู้
ก็สองคนนี้เล่นจ้องหน้าจ้องตากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันยังไงอย่างนั้น.. ไม่รู้เป็นอะไร คีย์ยังแอบคิดอยู่เลยว่าสองคนนี้มีปัญหาทางสมองอะไรหรือเปล่า
“มินโฮกับจงฮยอน.. ฟังเราอยู่หรือเปล่า” คีย์ถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อทั้งสองคนไม่ตอบเมื่อครู่
“เนื้อย่าง” จงฮยอนเสนอ
“เราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นหรอก จงฮยอน”
“เป็ดย่าง” มินโฮเสนอบ้าง แต่ดูเหมือนมินโฮจะพูดไปกระทบจงฮยอนตรง’เป็ด’ย่างนี่ล่ะ
“งั้นกินกบผัดเผ็ด” จงฮยอนเข้าใจไปซะแล้วว่ามินโฮประชดกระทบตัวเอง
“เป็ดปักกิ่ง!”
“กบต้มแซ่บ!”
“เป็ดต้มโสม!”
“ทั้งสองคนหยุดเถอะนะ..ทั้งสองคนน่ะมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าหรอ” คีย์ที่ปวดหัวกับทั้งสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ พูดออกมาห้ามทั้งสองคนให้หยุดเถียงกัน
“ไม่มีหรอกคีย์ / ไม่มีจ้ะคีย์”
“ตกลงว่า.. จะกินเป็ด หรือจะกินกบ?” คีย์ถามทั้งสองคนที่เสนอเมนูมาแต่ละอย่างที่เกี่ยวกับเป็ดกับกบ
“...”
“งั้นสรุป..กินไก่ทอดนะ จินกิชอบกินไก่นี่” คีย์ตัดปัญหาโดยการตัดสินใจเลือกเอง แล้วที่ตัวเองตัดสินใจเลือกก็เพราะไม่ใช่แค่ตัดปัญหา แต่เพราะคีย์รู้ว่าจินกิชอบกินไก่ทอด ซื้อไปอย่างน้อยก็มีจินกิที่กิน
“ทำไมต้องไอ้หู้ด้วยอ่ะ คีย์”
“ก็จินกิเขาชอบกินนี่ มินโฮ อีกอย่าง..เลือกไม่ได้ไม่ใช่หรอ เราก็เลือกให้ไง.. ไม่ชอบหรอ”
“ฉันตามใจคีย์จ๋าาาา~ ล่ะ ถ้าคีย์อยากกิน ฉันกินได้หมด” จงฮยอนตอบกับคีย์ ส่วนมินโฮก็ไม่ขัดข้องอะไร ทั้งสามคนจึงเดินตรงมุ่งหน้าไปยังร้านไก่ทอดในซอยเพื่อจะซื้อ
“เห้ย นั่นมันบาซ่าแข่งกับแมนยูนี่หว่า!! ตาย ลืมได้ไงวะ”
ระหว่างทางเดินไป สายตาของมินโฮรวมไปถึงสมองน้อยๆที่เพิ่งจะนึกได้ว่าทีมฟุตบอลโปรดของตัวเองลงแข่งในวันนี้ มินโฮรีบเดินเข้าไปในร้านขายของชำที่กำลังนั่งดูฟุตบอลอยู่พอดี ทิ้งให้คีย์กับจงฮยอนยืนเหวอที่อยู่ๆก็ดันไปสนใจฟุตบอลแทนข้าวเย็นซะงั้น
“เห้ยๆๆ เตะๆๆๆ โว้ยยย!! พลาดได้ไงเนี่ย” มินโฮยืนเชียร์อย่างเมามันส์จนลืมทั้งสองที่มาด้วยไปซะแล้ว
“จงฮยอน.. เราไปซื้อกันก่อนแล้วค่อยกลับมาแล้วกันนะ” คีย์หันไปพูดกับจงฮยอนหลังจากยืนรออยู่พักหนึ่ง
“ไปแล้วไม่ต้องกลับมาหรอก ฉันว่าอีกยาว ไปกันเถอะคีย์” จงฮยอนกับคีย์จึงเดินไป ปล่อยให้มินโฮยืนดูฟุตบอลที่ร้านต่อ
“เรามาเดทกันสองคนแหละเนอะคีย์ อ๊ายย ฉันเขินไปหมดแล้วนะเนี่ย” จงฮยอนพูดกับคีย์ระหว่างทางเดินกลับ คีย์รู้ว่าจงฮยอนน่ะพูดเล่น แต่คีย์กลับคิดถึงเรื่องเมื่อเย็นอีกครั้ง
“จงฮยอนอย่าล้อเล่นสิ ล้อเล่นบ่อยๆ คนฟังก็คิดมากนะ”
“คีย์คิดมากก็ได้นี่ ดีกว่าไม่คิดอะไรเลยนะ” จงฮยอนพูดอย่างนี้คีย์ไม่กล้าจะมองหน้าจงฮยอนแล้วนะเนี่ย!
“จงฮยอนอยากให้เราคิดว่าจงฮยอนชอบเราหรอ” คีย์ถามอย่างใสซื่อ ก็คีย์ไม่รู้จะพูดยังไงดีนี่นะ
“ถ้าคีย์คิด ฉันก็จะคิดเป็นเพื่อนคีย์ดีไหม? คิดว่าคีย์ก็ชอบฉันเหมือนกัน หรือว่าอาจจะเป็น.. เราสองคนควรจะคบกัน!” ไม่รู้จงฮยอนน่ะพูดเล่นๆหรือพูดเรื่องจริง คีย์ไม่อยากเดินใกล้จงฮยอนแล้ว
บางทีจงฮยอนก็ล้อเล่นน่ากลัวเกินไปสำหรับคีย์..
“มินโฮบอกว่าจงฮยอนชอบผู้หญิงนี่ แล้วจินกิก็บอกว่าจงฮยอนไม่อยากมีแฟน”
“ตอนนี้ไม่ใช่ แต่อนาคตน่ะไม่แน่นะคีย์ คิคิ”
“การชอบใครสักคนนี่มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวจังนะ หรือว่าเรื่องของหัวใจน่ะ มันยากที่จะเข้าใจจริงๆ” หลังจากที่ฟังตัวตนของจงฮยอนกับการคบใครสักคนมาสักพัก คีย์เริ่มรู้สึกว่ามันน่าสับสนจริงๆ
ตกลงแล้วคนเราชอบเพศเดียวกันได้?
ตกลงแล้วจงฮยอนน่ะอยากมีแฟนหรือไม่อยากมี
ตกลงแล้วความจริงคำพูดของใครสักคน มันช่างมีอิทธิพลต่อคนฟังซะจริงๆ อย่างเช่นคำพูดของจงฮยอนที่ชอบพูดเล่นๆกับคีย์ คีย์รู้สึกเหมือนว่าบางทีจงฮยอนก็ชอบแกล้งให้คีย์สับสน.. แต่คีย์ก็แค่สับสน ปล่อยวางมันซะดีกว่า
“สักวันคีย์ก็จะเข้าใจมันเองแหละนะ เรื่องอย่างนี้น่ะ ความจริงฉันก็ยังไม่เคยชอบใครจริงๆ ไว้วันไหนฉันเข้าใจก่อนคีย์ ฉันจะบอกคีย์นะ”
ตกลงแล้วความจริงทำไมคีย์ถึงต้องมาอยากรู้เรื่องพวกนี้ด้วยนะ
“เออใช่ ฉันได้บัตรลดของสวนน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่มาล่ะ ได้มาสองใบ ฉันจะชวนคีย์ไปแหละเสาร์นี้!! คีย์อยากไปเชยชมกับความงามของหญิงสาวในชุดบิกินนี่กับฉันไหม หรือว่าคีย์อาจจะอยากเล่นน้ำกับฉันบ้าง..”
จงฮยอนเปลี่ยนโหมดเป็นการมาชวนคีย์ไปเที่ยวในวันเสาร์นี้แทน ซึ่งมันก็ตรงกับวันที่จินกิชวนไปพอดี แถมดูเหมือนจงฮยอนจะไปที่เดียวกับจินกิด้วย.. สวนน้ำเปิดใหม่ กับบัตรส่วนลดสองใบ
“ความจริงแล้ว.. จินกิก็ชวนเราไปเหมือนกัน วันเสาร์นี้ ที่สวนน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่”
“ฉันช้าไปหรอเนี่ย! ไอ้หู้มาชวนตัดหน้าไปซะแล้ว” จงฮยอนดูท่าจะผิดหวังอยู่หน่อยๆ
“จินกิก็มีอยู่สองใบ ส่วนจงฮยอนก็มีอยู่สองใบ ทำไมถึงไม่ไปด้วยกันล่ะ ที่เหลืออีกใบก็ของมินโฮไง” คีย์พูดเชิงชวนจงฮยอนให้ไปด้วยกัน
“นั่นสินะ”
“จงฮยอนก็ไปด้วยกันสิ จินกิคงไม่ว่าอะไร”
“งั้นตกลงฉันไปนะ! ส่วนไอ้โฮเลี่ยนไม่ต้องชวนมันเลย มันไปทีไรความสูงมันกลบฉัน TT” จงฮยอนพูดกับทำปากแบะ คีย์แอบหัวเราะหน่อยๆกับท่าทางของจงฮยอน พร้อมกับเดินกลับบ้านไปเรื่อยๆ
ครืด.... ครืด...
“ว่ายังไง มินโฮ”
(“คีย์อยู่ที่ไหน หนีไปตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย”) มินโฮดูเหมือนจะแอบโวยวายอยู่นิดหน่อย
“ก็เห็นมินโฮดูฟุตบอลอยู่นี่นา เราก็เลยไปซื้อไก่กับจงฮยอนรอน่ะ ยังอยู่ที่ร้านขายของชำหรือเปล่า”
(“อ่าๆ ฉันกำลังจะกลับบ้านแล้ว ไว้ค่อยเจอกันที่บ้านเลยนะ คีย์พาจงฮยอนกลับไปให้ถึงบ้านด้วยนะ ไอ้เป็ดมันชอบหลงทาง ถ้าหลงทางก็โทรมาบอกฉันนะ เดี๋ยวไปรับ”)
ว่าจบคีย์ก็วางสายลงและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
“รีบกลับกันเถอะคีย์ ฉันหิวแล้ว” จงฮยอนรีบเร่งคีย์พร้อมกับจะนำคีย์กลับบ้านมินโฮ แต่คีย์แอบยิ้มกับคำพูดของมินโฮเรื่องจงฮยอน
“คีย์ยิ้มอะไรหรอ แอบยิ้มเพราะฉันอยู่ใช่ไหม” จงฮยอนพูดหลงตัวเองอีกแล้ว..
“ใช่ ฉันยิ้มเพราะจงฮยอนอยู่”
คีย์ตอบไปตรงๆ เพราะมันเป็นเรื่องจริง
แต่ยิ้มของคีย์กับจงฮยอนน่ะมันคนละแบบกันนะ ของจงฮยอนที่เข้าใจ คงว่าเพราะแอบชอบตัวเองอยู่(?) แต่ยิ้มของคีย์นี่คือ..
คีย์ยิ้มเพราะจงฮยอนทำท่าว่าจะพากลับบ้านทั้งๆที่ตัวน่ะชอบหลงทาง
คีย์ไม่กล้าจะบอกจงฮยอนหรอกนะ ว่าคีย์กลัวจงฮยอนพากลับไปไม่ถึงที่หมายน่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ฮะ..ฮึกกก ฮือออออ”
น้ำตาของจินกิเริ่มไหลออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือก ร่างกายที่อวบดูผอมลงไปเล็กน้อย จินกินั่งซมอยู่กับพื้นหน้าห้องน้ำพร้อมกับร้องเสียงดัง น้องชายของตัวเองอย่างแทมินค่อยๆเดินมาพร้อมกับไม้ค้ำและพี่ชายคนโตอย่างดงเฮรีบวิ่งมาหาต้นเหตุด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรไปจินกิ! ร้องไห้ทำไม!” ดงเฮถามอย่างเป็นห่วง
“นั่นสิ เป็นอะไรไปพี่จินกิ” แทมินก็ถามอีกคน จินกิก็เอาแต่ร้องไห้งอแงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“นี่อย่าเอาแต่ร้องสิ! บอกพี่มาเป็นอะไรไป แล้วนี่ทำไมหน้าซีดอย่างนี้เนี่ย”
ดงเฮจ้องหน้าของจินกิที่หน้าดูซีดผิดปกติ รวมถึงมีเหงื่ออกตามใบหน้าด้วย แต่จินกิก็เอาแต่ร้องไห้ จนดงเฮอดไม่ไหวใช้มือฟาดเข้าที่แขนหนึ่งที จนจินกิยอมพูดออกมา
“ฮะ..ฮึกกก.. ผม..ผมท้องเสียอ่า ม่ายยยยยย”
ว่าจบจินกิก็ร้องไห้ต่อ ดงเฮแทบอยากจะเตะเจ้าน้องชายตัวดีของตัวเองซะเหลือเกิน ถ้าจะร้องไห้กับไอ้เหตุผลแค่ว่า ‘ท้องเสีย’ ถ้าไม่ติดว่าหน้าของน้องชายตัวเองดูซีด และดูไม่สบาย
“ทำไมต้องร้องขนาดนี้ด้วยเนี่ย ปกติท้องเสียก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่” แทมินถามด้วยความสงสัย
“ก็..ฮึก... วันนี้จะไปเที่ยวอ๊าาาา ม่ายยย” ถึงแม้จะดูเหมือนคนหมดแรง แต่ก็กลับร้องโวยวายออกมาได้ไม่หยุดไม่หย่อน จนดงเฮทนไม่ไหวตีเข้าไปอีกที
“ไหนว่ามาสิ แกจะไปเที่ยวที่ไหน ยังไง อะไร กับใคร ทำไมถึงเสียดายขนาดนี้” ดงเฮถาม
“ก็ผมได้บัตรลดสวนน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่มาแล้วมันใช้ได้ถึงวันนี้อ่ะ ผมรอจนถึงวันนี้เพื่อจะไปเล่นน้ำ.. ไปกินบุฟเฟ่ต์” จินกิก้มหน้าก้มตาพูดเหมือนคนใกล้ตาย หมดอาลัยตายอยากในชีวิต แทมินกับดงเฮที่ได้ฟังถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความเป็นเด็กของจินกิ
“แกนี่ก็.. เดี๋ยววันหลังพี่พาไป โอเค๊? แล้วก็ไม่ต้องร้อง หยุดร้องได้แล้ว เฮ้อ.. ทำพี่ตกใจหมดเลย นึกว่ามีอะไร” ดงเฮพูดปลอบใจจินกิจบก็เดินไปที่อื่น ส่วนแทมินก็ยังคงยืนมองอนยูอยู่
“พี่จินกิจะไปเที่ยวกับใครอ่ะ กับสาวที่ไหนหรอ ทำไมดูเสียดายจัง” แทมินยังคงค้างคาใจว่าทำไมถึงได้ดูเสียดายขนาดนี้
“จะไปกับพี่คีย์อ่ะ นัดเอาไว้..เฮ้อ.. ฮึก!!” จินกิยังไม่ทันพูดจบ ข้าศึกดูเหมือนจะโจมตีอีกครั้ง จินกิรีบคลานเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูทันที
“จะไปเที่ยวกับพี่คีย์หรอ ไม่เห็นชวนกันมั่งเลย..”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ครืด... ครืด...
(สายเข้า : จินกิ)
“สวัสดีจินกิ” คีย์ทักทายปลายสาย ขณะที่กำลังนั่งรอคนปลายสายโทรมาอยู่พอดี
(“คีย์... ฮืออออ TOT”)
“ปะ..เป็นอะไรไป จินกิ” คีย์ถามขึ้นเมื่ออยู่ๆจินกิก็เรียกชื่อตัวเองพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ได้ยินอีกด้วย
(“ฉันคงไปไม่ได้แล้วคีย์ ฉัน..ฉันท้องเสีย แง้~~”)
“เป็นอะไรมากไหม เราไปเยี่ยมไหม” คีย์ถามด้วยความเป็นห่วง
(“ไม่เป็นไรคีย์.. ถ้าคีย์จะไปก็มาเอาบัตรกับฉันแล้วชวนไอ้โฮไปแทนก็ได้ ฮึก!! แค่นี้..แค่นี้ก่อน มาอีกแล้ว..”)
จินกิรีบวางสายจากคีย์ เพราะคาดว่าอาการเดิมคงจะมาหาจินกิอีกแล้ว.. คราวนี้คีย์ก็ต้องไปกับจงฮยอนสองคนแล้วสินะเนี่ย
ครืด... ครืด...
(สายเข้า : จงฮยอน)
“สวัสดีจงฮยอน” คีย์ทักทายจงฮยอนที่โทรมา หลังจากเพิ่งวางสายจากจินกิไปเมื่อครู่
(“คีย์จ๋า~~ ฉันจงฮยอน”)
“อื้ม จงฮยอน เราก็คีย์พูดนะ”
(“ฉันอยากเจอคีย์จะแย่อยู่แล้ว~”) จงฮยอนน่ะพูดอะไรแปลกๆ แต่คีย์เริ่มจะชินแล้ว
“อื้ม”
(“ฉันอยากไปเที่ยวกับคีย์มากเลยนะ รู้ไหม~”)
“อื้ม”
(“แต่ฉันไปไม่ได้อ่ะคีย์! ฉันไปเที่ยวกับคีย์ไม่ได้อ่า! ฉันทะเลาะกับพี่เมื่อเช้า แม่ฉันโมโหมากจนไม่ให้ฉันกับพี่ออกจากบ้านเลย ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยก็ไม่รู้ TT… คีย์เข้าใจฉันนะ ฉันขอโทษจริงๆ”)
“เราเข้าใจนะจงฮยอน ไม่เป็นไรหรอก”
(“คีย์ก็ได้ไปกับไอ้หู้สองคนน่ะสิเนี่ย”)
“จินกิเขาไม่ได้ไปแล้วล่ะจงฮยอน เขาเพิ่งโทรมาบอกว่าท้องเสีย คงไปไม่ได้แล้วเหมือนกัน”
(“วันหยุดที่คีย์จะไปสนุกกลับต้องมาพังหมดเลย ไว้ถ้าพรุ่งนี้แม่ฉันหายโกรธแล้วเราค่อยไปกันนะคีย์”)
“อะ..อื้อ จงฮยอนก็คืนดีกับพี่ แล้วก็ขอโทษคุณแม่ด้วยนะ ไว้มีโอกาสเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้”
(“ฉันวางแล้วนะคีย์ TT คิดถึงน้า~~ จุ๊บุ จุ๊บุ”)
จงฮยอนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะวางสายไป คีย์แอบยิ้มอยู่หน่อยๆกับคำพูดของจงฮยอน ก่อนที่ตัวเองจะเปิดหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่ไม่ทันไรพี่ชายของตัวเองก็เดินเข้ามานั่งด้วย
“ไหนบอกจะออกไปเที่ยวไงคีย์”
“เขา..ไปไม่ได้แล้ว ผมก็เลยจะอ่านหนังสือต่อ”
“หยุดอ่านมั่งก็ได้น่า อย่าเครียดมากสิ.. เออ เดี๋ยวแฟนพี่เขาจะมาที่บ้าน คีย์อยู่บ้านก็ดีแล้ว จะได้รู้จักกับเขาไว้”
คีย์พยักหน้าตอบแทน เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี สักพักเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น คิบอมรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้าน สักพักก็เดินเข้ามากับ.. แฟน?
“อายเด็กมันมั่งเหอะบอม! สวัสดีจ้า!” ผู้ชายที่หน้าหวานราวกับผู้หญิง.. ที่เป็นแฟนของคิบอมทักทายคีย์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา คีย์ก้มศีรษะเพื่อเป็นการทักทาย
“สวัสดีครับ ผมชื่อคิมคีย์ อายุ 17 ครับ”
“อ้อ แปปนะ.. นี่เดินไหวไหมนั่นน่ะ บอกแล้วว่าอย่ามาก็จะมา” แฟนของคิบอมหันไปพูดกับใครสักคนที่ยังคงอยู่นอกบ้านหลังจากคีย์แนะนำตัวเสร็จ แต่คีย์ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่จึงก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ
“พี่ช่วยไหมครับ” คิบอมตะโกนออกไปถาม แต่สักพักคนที่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาก็เดินเข้ามาถึงในบ้านจนได้
“โทษทีนะบอม เด็กนี่บอกจะมากับฉันน่ะ”
“เด็กนี่อะไร! ผมน้องชายนะ! ก็อยากเห็นหน้าแฟนพี่ตัวเองไม่ได้หรือไง”
“ครับๆ อย่าทะเลาะกันเลย เข้ามานั่งก่อน” คิบอมบอกแฟนกับน้องชายของแฟนที่มาด้วยให้เข้ามานั่งในบ้านก่อน หลังจากที่เข้ามานั่งคิบอมก็ตบไหล่คีย์ให้เลิกอ่านหนังสือ คีย์จึงปิดหนังสือแล้วทำท่าจะลุกไปหยิบน้ำ ไม่ได้สนใจกับคนที่เข้ามานั่งอยู่ด้วยเลย
“ไม่ต้องไปเอาน้ำหรอก พี่ไม่ค่อยอยากดื่มน้ำตอนนี้น่ะ” แต่ดงเฮก็ห้ามไว้ซะก่อน
“พี่คีย์!” อยู่ๆก็มีเสียงเรียกชื่อตัวเอง คีย์ที่ไม่ได้สนใจมองอะไรก็กลับกลายเป็นสนใจคนที่เรียกชื่อตัวเอง ซึ่งก็คือแทมิน ที่นั่งอยู่ข้างๆกับแฟนคิบอมนั่นเอง
“แทมินรู้จักพี่คีย์ด้วยหรอ” ดงเฮถามแทมินที่อยู่ๆก็เรียกชื่อคีย์ออกมา
“เนี่ยที่พี่จินกิร้องไห้ เพราะไม่ได้มาเที่ยวกับพี่คีย์เนี่ยแหละ”
“จริงดิ.. อ้อใช่ลืมไปเลย สวัสดีจ้าคีย์ พี่ชื่อลีดงเฮ ก็..เอ่อ.. เป็นแฟนกับพี่บอม ส่วนนี่ก็น้องชายพี่ ชื่อลีแทมิน ก็รู้จักกันแล้วแหละเนอะ” ดงเฮแนะนำตัวพร้อมกับแนะนำแทมินให้คีย์รู้จักอีกครั้ง
“สวัสดีแทมิน พี่ชื่อคิมคิบอมนะ เป็นแฟนกับพี่สาว เอ้ย! พี่ชายแทมินนั่นแหละ ส่วนนี่ก็น้องชายพี่ คิมคีย์” คิบอมก็แนะนำตัวพร้อมกับแนะนำคีย์ให้รู้จักอีกครั้งเช่นกัน
“รู้จักกันได้ยังไงเนี่ย” ดงเฮถามแทมิน
“ก็พี่คีย์อยู่ห้องเดียวกับพี่มินโฮแล้วสนิทกัน ก็เลยรู้จักพี่จินกิ พี่จงฮยอนแล้วก็ผม”
“ไหนๆแทมินก็รู้จักกับคีย์ พี่ฝากดูแลแทมินหน่อยสิคีย์ พี่จะพาพี่ดงเฮไปซื้อของหน่อย” คิบอมบอกกับน้องชายของตัวเอง
“ไม่ต้องหรอกบอม เกรงใจคีย์ ไว้เราค่อยไปวันหลังก็ได้” ดงเฮบอกกับคิบอมเพราะเกรงใจคีย์ที่ต้องมาคอยดูแลแทมิน
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ดงเฮ แทมินต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมดูแลแทมินได้ไม่เป็นไรหรอกครับ” คีย์บอกกับดงเฮ เพื่อให้ดงเฮสบายใจ แต่ดูเหมือนดงเฮจะไม่เข้าใจที่คีย์พูด
“เจ็บตัวเพราะคีย์หรอ?”
“คือ.. ที่แทมินขาหัก.. ก็เพราะช่วยผมตอนผมตกบันได..” คีย์พูดก็รู้สึกผิดขึ้นมาอีก
“คนที่ช่วยคีย์คือแทมินหรอเนี่ย ขอบใจมากเลยนะแทมิน ไว้พี่จะเลี้ยงไอติม พาไปเที่ยว ตามใจแทมินเลยนะ.. ดูสิน้องด๊องออกจะมีน้ำใจ ทำไมด๊องไม่เอาอย่างน้องมั่งเนี่ย” คิบอมพูดกับแทมินแล้วหันไปพูดกับดงเฮ
“พูดงี้อยากเลิกกันใช่ป่ะบอม”
“โอ๋ๆๆ ล้อเล่นๆ งั้นพี่ฝากแทมินด้วยนะคีย์ แล้วพี่จะรีบกลับ” คิบอมพูดกับคีย์พร้อมกับหยิบกุญแจรถเดินออกไปข้างนอกบ้าน
“รบกวนด้วยนะคีย์.. แทมินอย่ารบกวนพี่คีย์มากนะ ถ้าพี่กลับช้า ก็กลับบ้านไปดูจินกิให้พี่ด้วย” ดงเฮทิ้งท้ายไว้ก่อนจะออกไปข้างนอกตามคิบอม ก็เหลือแต่แทมินกับคีย์แล้ว..
“น่าเสียดายเนอะ พี่คีย์เลยไม่ได้ไปเที่ยวเลย” แทมินพูดกับคีย์
“ช่างมันเถอะ พี่ไปก็ได้ ไม่ไปก็ได้ ว่าแต่จินกิเป็นยังไงมั่งหรอ แทมิน” คีย์อดห่วงที่จะถามถึงจินกิไม่ได้ ดูท่าว่าอาการก็คงจะแย่อยู่เหมือนกัน
“ก็ท้องเสียปกติแหละฮะพี่คีย์ แต่ว่าพี่จินกิเขาอยากไปเที่ยวมาก แล้วดันมาเป็นเอาวันนี้ ก็เลยดูแย่กว่าปกติ”
“แย่จังเลย จินกิอุตส่าห์อยากจะไปมาก..” คีย์พูดออกมาด้วยความเสียดายแทน ทั้งๆที่อุตส่าห์รอคอยมาเกือบสัปดาห์ แต่กลับมาป่วยเอาซะได้
“พี่คีย์น่ะใจร้ายมากเลย ที่จะไปกับพี่จินกิแค่สองคน แต่ก็ใช่นี่นะ แทมินไปก็คงเป็นภาระเปล่าๆ” แทมินพูดออกมาอย่างน้อยใจ
“พี่จงฮยอนก็จะไปด้วยนะ แต่วันนี้พี่จงฮยอนเขาก็มีเหตุให้ไปไม่ได้เหมือนกัน..”
“นั่นไง พี่คีย์ก็ยังใจร้ายอยู่ดีที่จะไปกับพี่จินกิแล้วก็พี่จงฮยอน”
“แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ได้ไปนี่นา.. วันนี้พี่ก็อยู่กับแทมินแล้วไง” คีย์พูดพร้อมกับยิ้มให้แทมิน ถึงมันจะไม่ใช่ประโยคที่จะง้อแทมินที่ดูเหมือนจะแอบงอนคีย์อยู่หน่อยๆ แต่มันก็เป็นประโยคที่ทำให้แทมินยิ้มไม่หุบ
วันนี้พี่ก็อยู่กับแทมินแล้วไง..
‘ใช่! สุดท้ายแล้ววันนี้คนที่อยู่กับพี่คีย์คือผม ไม่ใช่พี่จินกิแล้วก็พี่จงฮยอน ^O^’
“ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่ชายผมเป็นแฟนกับพี่ชายพี่คีย์”
“พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน..”
“วันหลังผมจะห้อยตามพี่ดงเฮมาหาพี่คีย์บ่อยๆล่ะ ผมจะได้มาอยู่เป็นเพื่อนพี่คีย์ไง” แทมินยิ้มกว้างให้คีย์ คีย์ก็ยิ้มน้อยๆตอบแทมิน
‘ขอบใจนะแทมิน ที่อยากจะมาอยู่เป็นเพื่อนกับพี่.. บางทีแทมินก็ทำให้พี่รู้สึกว่ามีใครคนนึงกำลังห่วงพี่อยู่’
‘ถ้าผมอยู่ใกล้กับพี่คีย์บ่อยๆ ผมมีจะมีโอกาสบ้างไหมนะพี่คีย์..’
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สรุปแล้วเรื่องนี้ต้องการอะไรจากคนอ่าน 555 (แล้วคนแต่งต้องการอะไรจากเรื่องนี้ล่ะ งึงึ)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ค่ะ : )
11.10.13 - Lighteli
ความคิดเห็น