คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Shuffle : Chapter 3
Chapter 3
“แทมิน..หรือเปล่า..ครับ” คีย์พูดอย่างค่อยๆกับปลายสาย
(“พี่คีย์ แทมินเอง”)
“แทมิน.. กินข้าวเช้าหรือยัง” คีย์ถามแทมินที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยอยู่ ขณะที่ตัวเองกำลังนั่งมองกล่องที่ใส่แซนด์วิชที่ตัวเองตื่นมาทำให้แทมินอยู่ในห้องเรียน
(“ผมกำลังจะลงไปกินเลย พี่คีย์จะชวนผมไปกินข้าวเช้าหรอฮะ!”)
“อยู่ที่ห้องเรียนหรอ”
(“พี่คีย์รีบมานะ ผมจะรออยู่ที่ห้อง”)
“อะ..อื้ม เดี๋ยวพี่ไปหานะ” คีย์พูดจบก็วางสายลง แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนไปพร้อมกับถุงที่มีอาหารเช้าอยู่
“พี่คีย์~” แทมินดูจะดีใจมาก ทันทีที่เห็นคีย์ยืนชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง และรีบกวักมือให้คีย์เดินเข้ามาหาแทมิน คีย์มองซ้ายมองขวาก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องเรียน
“นะ...นี่ มีแซนด์วิช นม แล้วก็มีบราวนี่” คีย์ยื่นถุงที่ใส่ทั้งหมดให้กับแทมินที่นั่งอยู่
“เราไปกินมันหลังโรงเรียนกันเถอะพี่คีย์ หลังห้องศิลปะ ตรงนั้นน่ะลมเย็นมากเลย”
“เอาสิ” ว่าจบคีย์ก็ค่อยๆพยุงแทมินโดยใช้แขนทั้งสองข้าง ส่วนมือของแทมินก็ถือถุงอาหารเช้าที่คีย์นำมาให้
“แซนด์วิชพี่คีย์ทำเองหรือเปล่า อร่อยมากเลย” แทมินว่าจบก็ยิ้มพร้อมกับกัดแซนด์วิชเข้าปากไปอีกหนึ่งคำให้คีย์ดู พร้อมกับยิ้มและเคี้ยวอย่างมีความสุข คีย์ที่เห็นก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
“พี่คีย์ยิ้มแล้วน่ารักที่สู๊ดด” คำพูดของแทมินยิ่งทำเอาคีย์ยิ้มมากกว่าเดิม
“มีแต่แซนด์วิชเอง ไว้พรุ่งนี้พี่จะทำอย่างอื่นมาให้นะ แซนด์วิชมันคงไม่ทำให้แทมินอิ่มสักเท่าไหร่”
“ผมอยากกินพี่คีย์แหละ”
“วะ..ว่าไงนะ แทมิน” คีย์ทำท่าตกใจกับคำพูดของแทมิน นั่นก็ทำให้แทมินหัวเราะออกมา ทำให้สำลักกับแซนด์วิชที่เคี้ยวอยู่เมื่อครู่ คีย์รีบหยิบน้ำมาให้แทมินดื่ม จนแทมินกลืนลงคอไป
“ล้อเล่นฮะพี่คีย์.. พี่คีย์ชวนผมคุยมั่งสิ ผมไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรแล้ว”
“พี่..ไม่รู้จะพูดอะไรนี่ ปกติพี่ก็ไม่ค่อยพูดกับใครหรอก”
“ต่อจากนี้พี่คีย์มีอะไรจะเล่าก็เล่าให้ฟังได้เลยนะ ผมอยากคุยกับพี่คีย์นะ”
คีย์ยิ้มให้กับคำพูดของแทมิน คีย์น่ะดีใจที่มีใครสักคนอยากจะคุยกับตัวเองบ้าง คีย์เริ่มรู้สึกมีความสุขมากขึ้นกับการใช้ชีวิต เพราะคีย์ได้มีเพื่อนคนแรกที่เป็นห่วงคีย์คือมินโฮ เพื่อนคนแรกที่คีย์อยู่ด้วยแล้วสบายใจอย่างจินกิ แล้วก็จงฮยอน และคีย์ก็มีน้องชายคนแรกอย่างแทมิน ที่คีย์อยู่ด้วยแล้ว.. คีย์ยิ้มได้ตลอดเวลา
“ทำไมถึงอยากคุยกับพี่ล่ะ”
“พี่คีย์น่ะ.. น่าค้นหาละมั้ง”
“พะ..พี่หรอ?”
“มั่นใจหน่อยสิฮะพี่คีย์ พี่หรอ! ต้องพูดอย่างนี้สิฮะ อย่าพูดติดๆขัดๆสิ”
“พี่จะพยายามนะ ขอเวลาอีกหน่อยก็แล้วกัน”
คีย์น่ะนึกถึงมินโฮเลย เพราะมินโฮก็พูดอย่างนี้กับคีย์เหมือนกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘กระเป๋าวางอยู่นี่ แล้วตัวไปไหนนะ.. ห้องสมุด?’
หลังจากวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ มินโฮก็หันไปเห็นกระเป๋าคีย์วางอยู่บนโต๊ะของคีย์ แต่เจ้าตัวกลับหายไปไหนก็ไม่รู้ ที่แรกที่มินโฮคิดว่าคีย์จะไป น่าจะเป็นห้องสมุดละมั้ง แต่คิดไปคิดมา.. คีย์น่าจะไปหาแทมินซะมากกว่า
ถ้าคีย์ไม่คิดเรื่องเรียนในตอนนี้ ก็คงคิดจะเป็นห่วงแทมินที่ช่วยตัวเองจากการตกบันได
“น้อง ลีแทมินอยู่ไหม” มินโฮถามเด็กที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียนของแทมิน
“ไม่อยู่ค่ะ เห็นเขาออกไปกับคนที่ผมปิดหน้าปิดตา ใส่แว่นตาหนาๆน่ะค่ะ” พูดจบเด็กคนนั้นก็เดินจากไป มินโฮรู้ทันทีว่าเป็นคีย์อย่างแน่นอน จึงใช้โทรศัพท์มือถือกดหาเบอร์ของคีย์..
‘ทำไมต้องตามหาคีย์ด้วยนะ ไม่ใช่เรื่องอะไรสักหน่อย’ คิดไปคิดมา ทำไมมินโฮถึงต้องหาคีย์ด้วยก็ไม่รู้ พอคิดได้อย่างนั้นมินโฮจึงตัดสินใจเก็บโทรศัพท์มือถือลง แล้วเดินกลับห้องเรียนของตัวเองไป
และตอนนี้มินโฮก็รู้สึกถึงความรู้สึกอะไรบางอย่างซะด้วยสิ..
“มินโฮ นายไปกินข้าวก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวเราตามลงไป” คีย์พูดกับมินโฮที่ยืนรอจะไปกินข้าวด้วยอยู่
“ทำไมล่ะ มีธุระหรอ”
“ต้องไปหาข้าวกลางวันให้แทมินก่อนน่ะ เราสัญญากับแทมินเอาไว้”
“คีย์จะไปหาแทมินหรอ ไปด้วยสิ!” เมื่อคีย์บอกว่าจะไปหาแทมิน มินโฮก็รีบขอตามไปด้วยทันที
คีย์น่ะสงสัยจริงๆ ทำไมมินโฮถึงต้องตาโตกว่าเดิมพอบอกว่าจะไปหาแทมินด้วยนะ
ครืด... ครืด...
“สวัสดี แทมิน พี่กำลังจะไป” คีย์พูดกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ที่หยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง มินโฮที่ได้ยินชื่อของแทมินก็ทำท่าสนใจ
(“พี่คีย์ เที่ยงนี้ไม่ต้องมาก็ได้ เดี๋ยวแทมินไปกินกับเพื่อน ผมเกรงใจพี่คีย์ พี่คีย์กินข้าวเที่ยงให้อร่อยนะ ไว้ตอนเย็นค่อยมารับแทมินนะฮะ”)
“อื้ม ไว้เจอกันนะ” คีย์วางสายลงแล้วหันไปพูดกับมินโฮ
“ไป..ไปกินข้าวกัน”
“อ้าว ไม่ไปหาแทมินแล้วหรอ”
“แทมินจะไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะมินโฮ” คีย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปยังโรงอาหาร มินโฮถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึก..
เสียดาย? หรือว่า ดีใจ?
“คีย์จ๋าาาา” หลังจากเลิกเรียนสักพัก คีย์ที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างอยู่ในห้องเรียน ก็ถูกเสียงเรียกของใครบางคนทำให้เงยหน้าขึ้นมามอง
“มีอะไรหรือเปล่า จงฮยอน มินโฮไปห้องน้ำน่ะ”
“ไม่ได้มาหามินโฮหรอก.. คีย์ให้ฉันกอดก่อนหนึ่งทีนะ เดี๋ยวจะบอก” จงฮยอนใช้ข้ออ้างทึ่มๆพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“จงฮยอน..” คีย์พูดชื่อจงฮยอนด้วยการลากเสียงยาว พูดมันเบาๆ ธรรมดาๆ แต่ทำเอาจงฮยอนพูดไม่ออกอยู่เหมือนกัน
คีย์ทำอะไรให้จงฮยอนรู้สึกใจเต้นแรงเป็นครั้งแรก
“คีย์แกล้งฉันอยู่ใช่ไหมเนี่ย”
“แกล้งหรอ? จงฮยอนไม่ใช่หรอกหรอ ที่แกล้งเราอยู่น่ะ” คีย์พูดพร้อมกับยิ้มออกมา
ถ้าขืนให้คีย์พูดมากกว่านี้ จงฮยอนคงจะเริ่มแปลกๆเพราะคีย์ เพราะฉะนั้น จงฮยอนควรจะหยุดคีย์เอาไว้
“อ่าๆ ฉันยอมคีย์แล้ว อะแฮ่มๆ..” จงฮยอนหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ถึงคีย์ ชั่วโมงงานช่างวันนี้ ครูให้ซ่อมคอมแหละคีย์ แทนที่ฉันจะซ่อมมัน แต่กลับทำให้มันพังกว่าเดิมอีก Y_Y แย่ๆๆๆเนอะ ฉันแย่ใช่ไหมล่ะคีย์ เฮ้อ เอาล่ะเข้าเรื่องกันดีกว่า คือฉันทำคอมพัง ฉันเลยโดนทำโทษให้ไปทำความสะอาดห้องคอม วันนี้ฉันคงกลับบ้านช้ากว่าเดิมหน่อย แทมินคงจะรอนาน ฉันน่ะไว้ใจคีย์นะ ฉันไม่ไว้ใจมินโฮกับจงฮยอน ฉันเลยอยากขอให้คีย์ช่วยไปส่งแทมินที่บ้าน ได้ไหม? โอเคนะ คีย์คงไม่ได้ให้คำตอบกับฉัน แต่ฉันว่าคีย์คงจะตกลง ฉันฝากคีย์ด้วยนะ แล้วฉันจะตอบแทนคีย์ด้วยการ...นะ จากจินกิ ป.ล. เพราะฉันรู้ว่าจงฮยอนคงต้องแอบอ่าน จะตอบแทนคีย์ยังไง ไว้เรารู้กันสองคนนะ = =’ ไอ้หู้..”
จงฮยอนอ่านให้คีย์ฟังจบก็พึมพำออกมาเล็กน้อย พร้อมกับยื่นกระดาษในมือที่จินกิฝากมาให้คีย์ คีย์ก้มหน้าอ่านอีกครั้ง
“ขอบใจมากนะ จงฮยอน.. จงฮยอนกลับได้แล้วล่ะ ขอโทษที่ต้องรบกวนจงฮยอนนะ”
“โนๆๆๆๆ อย่าใช้คำว่าขอโทษที่รบกวน มันไม่เหมาะเลยคีย์ ฉันเต็มใจมานะ ถ้าได้เจอคีย์แล้วล่ะก็.. อะคริ อะคริ” จงฮยอนหัวเราะแบบแกล้งทำเป็นเขิน
“ถ้าต้องเจอจินกิอีก ฝากบอกด้วยนะว่าไม่ต้องห่วง”
“ความจริงฉันก็อยากไปส่งแทมินกับคีย์ด้วยนะ แต่พอดีคุณลักษณะอันพึงประสงค์เทอมที่แล้วฉันไม่ผ่าน ฉันต้องไปบำเพ็ญประโยชน์เพื่อซ่อม.. อ้อใช่คีย์ จินกิน่ะฝากบอกแล้วก็ย้ำด้วยนะ ว่าอย่าให้แทมินเข้าครัว อย่าให้มินโฮเข้าบ้าน อยากให้คีย์อยู่เป็นเพื่อนแทมินจนกว่าจินกิจะกลับนะ” ก่อนจงฮยอนจะไปก็ไม่ลืมย้ำสิ่งที่จินกิฝากบอกมากับคีย์
“อื้ม เข้าใจแล้ว จงฮยอน.. กละ..กลับบ้านดีๆนะ”
คีย์บอกลาจงฮยอนด้วยการบอกให้จงฮยอนกลับบ้านดีๆ จงฮยอนโบกมือลาคีย์ก่อนจะเดินออกจากห้องไป คีย์หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้น เตรียมตัวจะเดินไปหาแทมินโดยที่ไม่รอมินโฮ เพราะถ้าหากว่ารอมินโฮอาจจะรอนาน หรือถ้าไปพร้อมกับมินโฮ คงลำบากมินโฮที่อาจจะต้องช่วยแบกแทมินขี่หลังกลับบ้านอีกก็ได้
“คีย์รอฉันก่อนสิ” แต่ก็หนีไม่พ้น เพราะบังเอิญตอนที่ออกไปมินโฮก็กลับมาพอดี
“อะ..อื้ม เร็วๆนะ” คีย์เลยต้องยืนรอมินโฮที่รีบวิ่งเข้าไปเอากระเป๋าในห้อง แล้วเดินไปพร้อมกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ดีใจจัง มีคนมาส่งผม โดยที่ไม่ใช่พี่จินกิ” แทมินหันไปพูดกับคีย์ที่เดินอยู่ข้างๆ
“กลับบ้านกับพี่ชายน่ะ ดีออกนะ แทมิน กลับกับคนแปลกหน้าไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย”
“พี่คีย์ไม่ใช่คนแปลกหน้า เป็นคนน่าร๊ากกกกต่างหากล่ะ”
“เห้ยๆๆ แทมินมากไปแล้ว พี่คีย์แค่มาส่งเป็นเพื่อน แต่พี่น่ะแบกกลับมานะเว้ย ไม่ชมพี่มั่ง”
มินโฮที่แบกแทมินอยู่บนหลังบ่นออกมา ก็แทมินน่ะเล่นชมคีย์ ยังบอกว่าดีใจที่คีย์มาส่ง แต่ตัวเองกลับไม่เห็นจะได้รับคำชม คำขอบคุณอะไรจากแทมินมั่ง หรือเป็นเพราะทั้งสองคนจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้แทมินคิดว่ามินโฮเป็นเหมือนจินกิพี่ชายแท้ๆ ที่ทำตัวได้ตามสบาย ไม่ต้องเคารพก็ได้(มั้ง)
“อยากให้ชมอะไรล่ะ โฮเลี่ยนอ๊อดหน้าแปลกหรอ 555”
“เดี๋ยวปล่อยให้ลงเดินเองเลยเหอะ”
“ใครง้ออ่ะ ผมมีพี่คีย์อยู่ทั้งคน อีกอย่างผมก็ไม่ได้ขอให้พี่มินโฮมาช่วยสักหน่อย”
“ใช่ดิ พี่ไม่ใช่พี่คีย์นี่ จะทำดีก็ไม่เคยเห็นคุณค่า”
“นะ..นี่ ทั้งสองคนอย่าทะเลากันเลยนะ” คีย์แทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของทั้งสองคน ถ้าปล่อยให้พูดต่อ มินโฮคงจะงอนแทมินแน่ๆ หลังจากประโยคเดียวของคีย์ จึงทำให้ระหว่างทางกลับบ้านที่ครึกครื้นกลับเงียบลงทันที จนในที่สุดก็เดินเข้ามาถึงบ้านของแทมินและมินโฮที่อยู่ข้างๆกัน แต่มินโฮต้องช่วยแทมินก่อนจะกลับบ้านของตัวเองได้
“กุญแจบ้านล่ะ แทมิน” คีย์ถามแทมินหลังจากเดินมาถึงหน้าบ้านแทมิน
“อ้อ เดี๋ยวรอแปปนะพี่คีย์ อยู่ไหนหว่า...อ้อ อยู่ในกระเป๋านักเรียนช่องหน้าฮะ” แทมินบอกกับคีย์ คีย์ที่ถือกระเป๋าแทมินอยู่ก็จัดการเปิดช่องหน้าของกระเป๋าแล้วหากุญแจ
“ลงเลยไหม แทมิน” มินโฮถามแทมิน เพราะตอนนี้มินโฮเริ่มล้าแล้ว แทมินส่งเสียงตอบออกมาจากลำคอ มินโฮจึงค่อยๆย่อตัวให้แทมินลง
ปรี๊นนนนนน
“แทมินระวัง!”
หลังจากเสียงแตรและเสียงของคีย์สิ้นสุดลง แทมินก็หันไปมองถึงสาเหตุของเสียง รถเจ้าของเสียงแตรที่บีบดังลั่นกำลังจะพุ่งเข้ามาตัวเองที่ยืนอยู่เกือบกลางถนน..
พลั่กกก!
ร่างของแทมินถูกใครสักคนดึงตัวไปอย่างกะทันหัน ทำให้ร่างของแทมินล้มลงกับพื้น แต่ยังมีบุคคลที่รองรับร่างของแทมินไว้อีกที
ในตอนนั้นเอง หลังจากแทมินที่ล้มลงพร้อมกับตาที่หลับเพราะความกลัวก็ได้ถูกลืมขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่แทมินเห็นหลังจากลืมตาขึ้น คือสายอีกคู่ของคนที่รับตัวของแทมินไว้ สายตานิ่งๆที่แอบแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างของ.. มินโฮ
“พะ..พี่มินโฮ”
“แทมิน..ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
ปากของมินโฮขยับออกมาช้าๆ พร้อมกับเสียงพูดเบาๆ มินโฮรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองไม่สามารถขยับตัวได้เลย แต่ยังคงรับรู้ได้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นอยู่รอบกายตัวเอง
“แทมิน มินโฮ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” คีย์รีบวิ่งเข้ามาช่วยทั้งสองคนที่ร่างนอนอยู่บนพื้นถนน แทมินค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเปลี่ยนไปนั่งอยู่ข้างๆมินโฮที่ยังคงนอนราบอยู่กับพื้นอยู่ คีย์ช่วยดึงมินโฮให้ลุกขึ้น
แต่ดูเหมือนมินโฮจะไม่ตอบสนองกลับ
“มินโฮ” คีย์เรียกพร้อมกับสะกิดมินโฮ แต่มินโฮยังคงนอนนิ่งอยู่ทั้งๆที่ตายังคงลืมอยู่
“มินโฮ!” คีย์เรียกอีกครั้ง แต่ยังคงไร้ซึ่งการโต้ตอบอีกเช่นเคย ตอนนี้ทั้งแทมินและคีย์เริ่มใจคอไม่ดีแล้ว
“พี่มินโฮ” แทมินก็ช่วยคีย์อีกแรง คราวนี้ตาทั้งสองข้างของมินโฮเริ่มขยับและกระพริบตาแล้ว ตอนนี้มินโฮสามารถรู้สึกตัวได้แล้ว
“อะ..เอ่อ ฉันไม่เป็นไร” มินโฮตอบพร้อมๆกับค่อยๆดันตัวเองลุกจากพื้น คีย์และแทมินเหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะกลัวว่ามินโฮจะเป็นอะไรไปเพราะการไม่รู้สึกตัวเมื่อสักครู่
‘เราเป็นอะไรนะเมื่อกี๊.. หน้าของแทมิน สายตาคู่นั้นของแทมิน.. แค่มองมาใกล้ๆเรา.. ทำไมเราถึงรู้สึกอะไรอย่างนี้นะ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นจะเป็นเลย’
“ขอบคุณมากนะ พี่มินโฮ ที่ช่วยผมเอาไว้” แทมินพูดคำขอบคุณออกมาจากใจจริง ไม่ต้องรอให้มินโฮทวงเหมือนเมื่อคราวที่แล้ว
‘ถ้าไม่ได้พี่มินโฮ ตอนนี้ผมจะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้.. ถ้าพี่เป็นอะไรไป ผมจะทำยังไงดี’
“เป็นแผลหรือเปล่า เราจะช่วยทำแผลให้” คีย์ไม่ได้ลืมสิ่งที่จินกิบอกเอาไว้ ว่าอย่าให้มินโฮเข้าบ้าน แต่ตอนนี้ต้องช่วยมินโฮก่อน และอีกอย่างถ้าจินกิรู้ว่ามินโฮช่วยแทมินไม่ให้ถูกรถชน จินกิคงไม่ว่าอะไร
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกคีย์ ไม่ได้มีแผลอะไร.. คีย์ก็พาแทมินเข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันขอเข้าบ้านก่อนละกัน ไว้อาจจะตามไปกินข้าวเย็นด้วย” มินโฮว่าจบก็รีบลุกขึ้นแล้วจะเดินเข้าบ้านทันที
“มินโฮ! นายลืมกระเป๋าน่ะ” คีย์พูดเสียงดังแต่ไม่ถึงกับตะโกนบอกมินโฮ มินโฮหันกลับมาแล้วรับกระเป๋าจากมือคีย์ แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป คีย์มองตามมินโฮด้วยความสงสัย
‘มินโฮเป็นอะไรหรือเปล่านะ.. ดูแปลกๆ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เออนี่แทมิน ครูห้องพยาบาลฝากไม้ค้ำมาให้แล้วนะ ต่อจากนี้จะได้ไม่ต้องรบกวนคนอื่นเขา.. แล้วนี่กินอะไรกันหรือยัง คีย์ แทมิน” จินกิเดินเข้ามาในบ้านหลังจากเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน แล้วถามคีย์กับแทมินที่ดูเหมือนจะนั่งทำการบ้านกันอยู่สองคน
“ก็กะว่ารอพี่จินกิกลับมาแล้วจะกินพร้อมกันนั่นแหละ” แทมินเงยหน้าหันไปตอบจินกิ
“คีย์รอจะกินไก่กับฉันอีกใช่ไหม 555”
“ถ้าพี่จินกิไปกินกับพี่คีย์อีก คราวนี้ผมจะเรียกพี่มินโฮมาทำให้ครัวระเบิดเลย หึหึ”
“โชคดีนะเนี่ยที่สั่งไม่ให้ไอ้โฮมันเข้าบ้าน ขอบใจมากนะคีย์ที่ไม่ให้มันเข้ามา” จินกิพูดออกมา แทมินหันไปกระซิบกับคีย์เพื่อจะถามว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า คีย์ก็พยักหน้าตอบแทมินเบาๆ
“พี่จินกิรู้ป่าว ว่าวันนี้ผมเกือบถูกรถชนแหนะ” แทมินหันไปพูดกับจินกิที่ยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงชั้นเก็บหนังสือ จินกิรีบหันมามองแล้วเข้ามานั่งด้วยทันที
“เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย ไม่แย่กว่าเดิมใช่ไหม”
“ถ้าไม่ได้พี่มินโฮช่วยไว้ ผมคงถูกรถชนไปแล้วนะเนี่ย โชคดีที่พี่มินโฮมาช่วยทัน” จินกิถอนหายใจด้วยความโล่งอก และยังนึกขอบคุณมินโฮอยู่ในใจที่ช่วยแทมิน แต่เพราะมินโฮไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยทำได้แค่คิดเท่านั้น
“แล้วรายนั้นเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“มินโฮบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่ว่าก่อนหน้านั้นอยู่ๆมินโฮก็นิ่งไป ไม่รู้สึกตัว ตกลงไม่รู้ว่ามินโฮไม่เป็นอะไรแน่หรือเปล่า” คีย์พูดอย่างไม่ค่อยสบายใจ แทมินและจินกิเองก็ไม่สบายใจสักเท่าไหร่เหมือนกัน
“อื้ม งั้นเดี๋ยวฉันไปทำข้าวเย็นให้กินนะ” หลังจากฟังเรื่องจบ จินกิก็ขอตัวไปทำอาหารเย็นก่อน เพราะตอนนี้ก็เย็นแล้ว
“ฉัน..ไปช่วยไหมจินกิ” คีย์ถามจินกิ จินกิก็พยักหน้าตอบ ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปทำอาหารในห้องครัวด้วยกัน ทิ้งให้แทมินนั่งทำการบ้านต่อ
แต่ไม่รู้ทำไมแทมินถึงไม่มีสมาธิเอาซะเลยก็ไม่รู้ แทมินไม่มีสมาธิจากการทำการบ้าน จึงเลือกที่จะค่อยๆคลานไปหยิบไม้ค้ำใกล้ๆแล้วพยุงตัวเดินออกไปนอกบ้าน ตอนแรกก็ไปนั่งเล่นอยู่ตรงม้านั่ง แต่อยู่ๆหน้าก็หันไปทางบ้านข้างๆซึ่งเป็นบ้านของมินโฮ
‘ไหนบอกจะมากินข้าวเย็นด้วยกันไง.. ไปชวนดีไหมนะ’
แทมินก็แค่อยากจะตอบแทนที่ช่วยตัวเองไม่ให้ถูกรถชน แต่ก็ลังเล เพราะเมื่อเย็นยังจะทำท่าไม่อยากให้มาด้วยอยู่เลย ถ้าไปชวนก็ไม่รู้จะดีหรือเปล่า สุดท้ายแทมินก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากม้านั่ง แล้วเดินไปยืนด้อมๆมองๆอยู่ตรงกำแพงคั่นระหว่างบ้านของตัวเองและมินโฮเพราะไม่กล้าเรียก
‘สรุปแล้วชวนมากินด้วยดีไหมเนี่ย ไอ้ชวนมากินเพราะช่วยไว้นี่มันสมเหตุสมผลหรือเปล่านะ’ แทมินใช้แขนอีกข้างที่เหลือเท้าไปยังกำแพง เพราะยังคิดและตัดสินใจไม่ได้
“แบร่!” อยู่ๆมินโฮที่ออกมาจากบ้านตอนไหนไม่รู้ก็โผล่หน้าเข้ามาหาแทมินที่ยืนทำท่าคิดอะไรสักอย่าง แทมินถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ..
ต่อจากตกใจก็... เรียกว่าเขินหรอ?
ตอนนี้หน้าของมินโฮกับแทมินอยู่ใกล้กัน ห่างกันไม่ถึงสิบห้าเซนติเมตร
“หะ..เห้ย! เอาหน้าออกไปไกลๆเลย” แทมินดันหน้ามินโฮออกไปให้ไกลจากหน้าของตัวเอง มินโฮยิ้มและหัวเราะหลังจากเอาหน้าออกมาห่างจากหน้าแทมิน
หัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึก... เขินหรอ?
“มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย มองหาพี่หรือไง เมื่อตอนเย็นยังไม่อยากจะเห็นหน้าพี่อยู่เลยนี่ อยากอยู่กับพี่คีย์สองคนไม่ใช่หรือไง”
“พี่จินกิกลับมาแล้วหรอก! ไม่ได้อยู่กันสองคนสักหน่อย”
“แล้วตกลงมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย ขาดีนักหรือไงมาเดินเนี่ย”
มินโฮไม่ได้ว่านะ ไม่ได้ตั้งใจจะกวน มินโฮก็แค่เป็นห่วงแทมินแค่นั้นเอง
“ก็...”
“ก็...”
“ก็.. เห็นบอกจะมากินข้าวเย็นนี่ ก็แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าไม่เห็นจะมา”
ถ้าบอกว่าจะชวนไปกินข้าวเย็น แทมินรู้สึกแปลกๆ
“อ้อ ก็กำลังจะไปอยู่เนี่ย แต่เห็นแทมินมายืนเท้ากำแพงอยู่ก็เลยเดินมาหาก่อน นั่นแน่! อยากให้พี่ไปกินด้วยใช่ไหมล่ะ” มินโฮแซวแทมินเล่นๆ
“ไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ผมกินกับพี่คีย์ก็ได้ มีความสุขกว่าเยอออออะ!!!” แทมินพูดจบก็หันหน้าหนีไปแล้วทำท่าจะเดินเข้าบ้าน มินโฮก็รีบกระโดดข้ามกำแพงบ้านมาทันที
“ข้ามกำแพงบ่อยๆ น่าจะตกลงมาตายมั่งนะ” แทมินหันกลับไปพูดก่อนเดินเข้าบ้าน
“กำแพงเตี้ยอย่างกับพี่จงฮยอน ตกลงมาตายก็ไปผูกคอตายใต้ต้นผักชีเหอะ” มินโฮพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสบายใจ แล้วเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับแทมิน
‘จะบอกว่าเป็นห่วงไม่อยากให้ข้ามกำแพงมาก็พูดมาเหอะน่า แทมิน’
‘ไอ้พี่มินโฮมันต้องคิดอะไรอยู่แน่ๆ เขาจะคิดว่าเราเป็นห่วงหรืออะไรหรือเปล่านะเนี่ย โว้ยย จะไปกังวลทำไมเนี่ย เป็นห่วงแล้วไงอ่ะ น้องชายเป็นห่วงพี่ชายไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย’
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เอาใจทรูมินจังตอนนี้ 555 (หรือเปล่า)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ :)
11.10.09 - Lighteli
ความคิดเห็น