คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Shuffle : Chapter 1
Chapter 1
วันเปิดภาคเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในกรุงโซลได้เริ่มขึ้น บรรดาเด็กนักเรียนทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกับห้องใหม่ที่ได้ถูกจัดขึ้นในปีนี้
มินโฮก้าวเดินเข้าไปในห้องมัธยมปลายปีที่ 2 ห้อง B เพื่อหาที่นั่งสำหรับปีนี้
“สวัสดีไอ้เพื่อนโฮ! ปีนี้เราได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้ว” เพื่อนห้องเดียวกันเมื่อปีที่แล้วทักขึ้น
“วิชาการใจร้ายมากที่จัดให้เราสองคนอยู่ห้องเดียวกันอีก 55” มินโฮแซวกลับ
“จำไว้เลยไอ้โฮ.. ไปก่อนละ แฟนจะเชือดคออยู่แล้ว หึหึ”
หลังจากจบบทสนทนา มินโฮก็กวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อมองหาที่นั่ง แต่ทุกที่กลับเต็มไปด้วยกระเป๋าที่วางจองไว้เรียบร้อยแล้ว
“ตรงนั้นว่างหนิ” มินโฮเห็นที่ตรงแถวริมหน้าต่างเกือบหลังห้องซึ่งไม่มีกระเป๋าวางอยู่ หลังจากนั้นไม่นานกระเป๋าเป้สีดำของมินโฮก็วางลงบนเก้าอี้เพื่อจับจองที่นั่ง และกำลังจะไปหาเพื่อนสนิทสองคนที่กำลังรออยู่ที่โรงอาหาร แต่สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับบุคลลที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆเขา
บุคคลที่ใส่แว่นหนาเตอะสีดำ พร้อมกับหนังสือเล่มหนาที่อยู่ในมือ..
“วันเปิดเทอมอย่างนี้ ทำไมนายถึงมานั่งอ่านหนังสือเล่มหนาๆอย่างนี้ล่ะ” มินโฮยิงคำถามไปยังบุคคลที่เขากำลังสนใจอยู่ตอนนี้ เขาหันมามองรอบๆกาย ก่อนจะจับจ้องไปยังมินโฮ
“นายคุยกับเราหรอ”
“แล้วมีใครแถวนี้เขาอ่านหนังสืออย่างนายมั่งล่ะ”
“ก็..ปกติไม่ค่อยมีคนคุยกับเรา ก็เลยสงสัยน่ะ” ว่าจบ คนที่มินโฮกำลังเริ่มคุยด้วยก็ตัดบทสนทนาไปด้วยการก้มลงอ่านหนังสือต่อ
“นี่นายไม่คิดจะแนะนำตัวเลย?”
“เราชื่อคิมคีย์”
“แค่คีย์..คีย์เฉยๆน่ะหรอ”
“อื้ม คิบอมมันซ้ำกับชื่อพี่ชายของเรา”
“เราชื่อชเวมินโฮ เรียกแค่มินโฮเฉยๆก็พอ ถ้านายไม่มีเพื่อนละก็ ต่อจากนี้เราสองคนจะเป็นเพื่อนกัน” หลังจากนั้นมินโฮก็ถือวิสาสะเปิดกระเป๋านักเรียนข้างหลังโต๊ะของคีย์ แล้วจัดการเก็บหนังสือเล่มหนาที่อยู่ในมือของคีย์ลงไปในกระเป๋า สายตาที่เต็มไปด้วยแววตาความสงสัยถูกจับจ้องไปยังมินโฮ
“วันเปิดเทอมอย่างนี้จะไปอ่านทำไมไอ้หนังสือเนี่ย ไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ของนายดีกว่า.. คีย์” เพื่อความสนิท มินโฮจึงใช้แขนของตัวเองกอดคอคีย์แล้วพาเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปพบกับเพื่อนของตัวเองที่จะแนะนำให้คีย์ได้รู้จัก คีย์ที่ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรก็ช้าไปซะหมด ทำได้เพียงแค่ตามมินโฮไปเงียบๆก็พอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“แหนะ กว่าแกจะมาได้นะ ไอ้อ๊อด” เพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่ที่โรงอาหารทักขึ้น หลังจากมินโฮเดินเข้ามานั่งตรงข้าม
“แหม กูรู้สึกว่ามึงจะคิดถึงกูมากนะ ไอ้เป็ด” มินโฮประชดเพื่อนสนิทเต็มที่
“แล้วนี่พาใครมาด้วยเนี่ย” เพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันถามขึ้นถึงบุคคลที่มากับมินโฮ แต่มายืนก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างๆ
“อ๋อ..นี่นายก็นั่งสิ จะยืนทำไมล่ะ ไอ้เป็ด ไอ้หู้ นี่เพื่อนใหม่ของกู และกำลังจะเป็นเพื่อนใหม่ของพวกมึง ชื่อคิม คีย์” มินโฮหันไปพูดกับคีย์ที่ยืนอยู่ให้นั่งลงข้างๆตัวเอง คีย์ค่อยๆนั่งลงด้วยความอึดอัด มินโฮแนะนำเพื่อนสนิททั้งสองของตัวเองให้รู้จักกับชื่อของคีย์
“Hi! ฉันชื่อคิมจงฮยอน เรียนอยู่ห้อง A ฉายาเป็ดหล่อระดับตำนาน” เพื่อนสนิทของมินโฮ ‘คิมจงฮยอน’ ผู้มีหน้าตาอันหล่อเหลา(?) กับสิ่งที่มาด้วยอีกอย่าง ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะกลบข้อดีของจงฮยอนไปซะเกือบหมด...
‘หล่อตายห่าละมึง ไอ้เตี้ย!’
“ไอ้อ๊อด มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ ว่ามึงว่ากูว่าเตี้ย” จงฮยอนพูดกับมินโฮ เพราะสายตามินโฮมันค่อนข้างจะบอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
‘ที่เรื่องอย่างนี้ละมาฉลาด เออ! กูไม่ได้คิดว่ามึงเตี้ยนะ แต่มันคือเรื่องจริง’
“ฉันชื่อลีจินกิ เรียนอยู่ห้องเดียวกับจงฮยอน เรียกว่าจินกิเฉยๆก็ได้ เรียกว่าหู้หรือเต้าหู้ก็โอ ^^” เพื่อนสนิทอีกคนของมินโฮ ‘ลีจินกิ’ ผู้มีตายิ้มเป็นเอกลักษณ์ กับหน้าที่ออกจะแอบใสซื่อ(?) และร่างอวบเล็กน้อย แต่ก็เป็นคนที่จริงใจ
“ยินดีที่ได้รู้จัก คุณจงฮยอน.. คุณจินกิ” คีย์พูดอย่างเป็นทางการกับทั้งสองคน
“เรียกฉันว่าจงก็พอแล้ว เป็ดก็ได้ ไม่ต้องเรียกคงคุณอะไรหรอก ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะคีย์!” จงฮยอนพูดกับคีย์
“แต่ว่า..เราเพิ่งจะเคยเจอกันเองนะ.. เรา.. เราเพิ่งจะรู้จักกันนะ” ด้วยความที่คีย์เป็นคนไม่ค่อยจะพูดหรือสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ ทำให้คีย์เป็นคนไม่ค่อยจะมีมนุษยสัมพันธ์ บทสนทนาอะไรก็ค่อนข้างจะย่ำแย่ไปซะหน่อย ควรจะเรียกหรือพูดคุยยังไง ทำให้คีย์ไม่ค่อยรู้
“ครั้งแรกน่ะไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็สนิทกันเองแหละเนอะ เอาไว้ว่างๆเราจะไปหาคีย์ถึงห้องเลย” จินกิพูดจบก็ขยิบตาข้างซ้ายให้คีย์ตามแบบฉบับไอดอลในวาไรตี้เกาหลี
หวังกระชากใจคนมองเต็มที่...
“แหมมึงไอ้หู้ มึงถามคีย์หรือเปล่าว่าเขาอยากจะคบหรืออยากจะสนิทกับแกไหม แล้วที่มึงมาขยิบตาเนี่ย มันไม่ได้ดูหล่อน่ารักได้ใจคนมองแบบที่ซงจุงกิเขาทำหรอก” จงฮยอนพูดขัดจินกิด้วยความหมั่นไส้
“แหมมึงก็เหมือนกันแหละ คีย์ไม่พูดว่ามึงเตี้ยก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่คิดว่ามึงเตี้ยหรอก แล้วไอ้ที่กูขยิบตาเนี่ย แบบเพิ่มความสนิทไง แบบ..มองตาก็รู้ใจอ่ะ คนเตี้ยๆอย่างมึงคิดไม่ถึงหรอก 55” จินกิสวนจงฮยอนทันควัน คำพูดของจินกิเล่นเอาจงฮยอนเถียงไม่ออกเลยทีเดียว (อึ้งกับความจริง = =’)
“เหอะๆ กูมีไว้คลายเครียดว่ะ ไอ้เพื่อน”
“เกี่ยวอะไรกับคลายเครียดวะมึง” จินกิสงสัยกับคำพูดของจงฮยอน ระหว่างนั้นคีย์ก็แอบขำและแอบอมยิ้มกับคำพูดของจงฮยอนและจินกิ
‘ขำอะไรหรอ?’ << มินโฮ จินกิ
‘คีย์น่ารักอ่ะ!’ << มีเพียงแค่คิมจงฮยอน = =’
“เอ่อ.. คีย์ขำอะไรหรอ” จินกิถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็..คุณจงฮยอนกับคุณจินกิเนี่ย ทะเลาะกันตลกจังเลยนะ” คีย์พูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“นี่ไงมึง ไอ้ที่กูมีไว้คลายเครียดนี่คือคีย์ขำแล้วไง”
“ไอ้เป็ดมึงเลิกพูดเหอะ ยิ่งมึงพูดกูยิ่งงง คลายเครียดอะไรของมึง” มินโฮที่นั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบไปนาน
“เต้าหู้ยี้กับเอเลี่ยนอ๊อดมันจะเข้าใจอะไรคนหล่อวะ! คีย์อ่า คีย์เข้าใจฉันใช่หรือเปล่า ที่ว่าฉันมีไว้คลายเครียดน่ะ” จงฮยอนหันไปถามคนที่พอจะเป็นพรรคพวกเขาได้อย่างคีย์
‘คีย์คงจะเป็นคนดี เข้าใจคนเตี้ยๆอย่างเรามั่ง!’ (อ่ะเห้ย! ผมไม่ได้เตี้ยนะ แค่จิตสำนึกมันพาไป -_-)
“เอ่อ.. คุณจงฮยอนก็..ก็.. มีไว้คลายเครียดไง” คีย์ตอบตะกุกตะกัก
“เห็นไหมว่ากูมีไว้คลายเครียด คีย์น่ะ เข้าใจฉันแค่คนเดียวจริงๆ ><”
‘มันพร่ำเพ้ออะไรของมัน’ << มินโฮ จินกิ
“เออๆ เรื่องของมึง กูว่ากูไปดีกว่า กูอยู่กับมึงแล้วกูจะเข้าหลังคาแดง ไปกันเถอะคีย์” มินโฮลุกขึ้นหลังจากพูดกึ่งบอกลากับจงฮยอนและจินกิ พร้อมกับชวนคีย์ให้ไปด้วยกัน
“อะไรเนี่ย คีย์ผู้เข้าใจกูยังอยากอยู่กับกูเว้ย มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ ไอ้โฮเลี่ยนอ๊อด” จงฮยอนปัดมือไล่มินโฮพร้อมกับลุกขึ้นไปจับแขนคีย์เอาไว้ไม่ให้ไปกับมินโฮ
“ไอ้เป็ด ใครอยากอยู่กับมึง คีย์อยากจะไปกับฉันหรือเปล่าละ มีที่ลับที่นึงในโรงเรียนนะ สุดยอดไปเลยล่ะ ฉันจะพาคีย์ไป” ถึงคราวของจินกิที่นั่งมองจงฮยอนกับมินโฮทะเลาะกันมั่งแล้ว
จินกิไม่ได้มีที่ลับอะไรนั่นหรอก ก็แค่กันจงฮยอนกับคีย์ก็เท่านั้น.. จินกิหมั่นไส้จงฮยอน!
“อะ..เอ่อ แล้วทำไม.. เราถึงไม่ไปด้วยกันล่ะ” แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคีย์จับจ้องไปยังมินโฮ จินกิ และจงฮยอน ว่าจะแย่งเขาไปทำไมกัน
“คีย์น่ะ ต้องเลือกไปกับใครสักคน!” เพื่อนสนิทสามสหายพร้อมใจกันพูดประสานเสียงออกมา คีย์สะดุ้งเล็กน้อย แต่แววตาของคีย์ก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย คีย์ก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวสมองกำลังเรียบเรียงความคิดว่าควรจะไปกับใครดี
“เอ่อ..”
“...” ทั้งสามคนลุ้นกับคำตอบของคีย์
“คือ..”
“...”
“เรา..เราว่าเราขอตัวไปห้องสมุดก่อนดี..กว่า” คีย์พูดจบก็รีบเดินออกห่างจากทั้งสามคน เพราะอยู่ตรงนี้ทำให้คีย์รู้สึกอึดอัด ทั้งสามคนพร้อมใจกันถอนหายใจออกมา แต่เป็นความรู้สึกที่ต่างกัน
“กูว่าคีย์ตัดสินใจถูกแล้วล่ะ ที่ไม่ไปกับพวกมึงสักคน 555” จินกิหัวเราะเยาะมินโฮและจงฮยอน
“คีย์ก็ไม่ได้ไปกับมึงเหมือนกันแหละ ไอ้หู้น้อยกลอยใจ” มินโฮพูดจบก็ผลักหัวจินกิ หลังจากถูกหัวเราะสมน้ำหน้าตัวเอง
“โอ๊ย อะไรของแกไอ้โฮเลี่ยนอ๊อด! กูเจ็บ มึงแรงเอเลี่ยนจริง ดาวไหนมันปล่อยพลังให้มึงวะ แล้วกูก็ไม่ใช่หู้น้อยกลอยใจ!!! กูหู้น้อยคล้อยตามความหล่อ มึงทำอย่างงี้กะกูได้งายยยย!! เออ..มึงคงจะสมน้ำหน้ากูไม่ได้นะ เพราะกูชวนคีย์เพื่อให้มันรอดพ้นน้ำมือไอ้คอห่านจงเฉยๆแค่นั้นเอง” อนยูน่ะขี้บ่นซะจริงๆ บ่นซะยืดดดยาววว
“อ้าวมึง ทะเลาะกับไอ้โฮเลี่ยนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูละวะครับ” จงฮยอนหันมาท่าจะผลักหัวอนยูอีกคน แต่คนร่างกลมอุดมสมบูรณ์รู้ทันจึงรีบหลบ ปล่อยให้คิมจงฮยอนทำได้แค่เพียงปากเป็ดยื่นออกมาเท่านั้น
“เฮ้อ~ มึงก็ทะเลาะกันต่อไปละกัน กูไปดีกว่า คนหล่อเซ็ง” มินโฮพูดระหว่างช่องว่างของบทสนทนา
“หล่อตายห่าละมึง ไอ้โฮเลี่ยน!” จงฮยอนและอนยูประสานเสียงใส่หน้ามินโฮกันอย่างสามัคคี
“เรื่องอย่างนี้ล่ะมาสามัคคีกันนะไอ้คุณเพื่อน! เออ กูไปละ หลังเลิกเรียนเจอกัน”
“เอาคีย์มาด้วยนะ~ จุ๊บุ จุ๊บุ”จงฮยอนยื่นปากจุ๊บุ จุ๊บุใส่มินโฮ มินโฮเอามือปิดปาก พร้อมเสียงแหวะอย่างเต็มที่ใส่หน้าจงฮยอน ก่อนจะรีบเดินหนีจากจงฮยอนไป อนยูก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ..
‘มันเกินคำบรรยายจริงๆว่ะ ไอ้จง’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ห้องสมุดโรงเรียนมันแอร์เย็นดีจริงๆ ชเวมินโฮเพิ่งจะรู้”
มินโฮพึมพำหลังเดินก้าวเข้ามาให้ห้องสมุดของโรงเรียน ครั้งแรกของการเข้าห้องสมุดโรงเรียน ทำให้เขาค้นพบว่า.. ห้องสมุดมีประโยชน์แค่แอร์เย็น = =’
มินโฮค่อยๆก้าวเท้าลงอย่างเบาๆ ท่ามกลางห้องสมุดที่เงียบ เขาเดินเข้ามายังชั้นวางหนังสือที่วางเรียงกันอยู่ตรงมุมห้องสมุด มือขวาไล่หนังสือไปเรื่อยๆ..
“โรงเรียนมีการ์ตูนด้วย? แล้วคนหล่อเสียเงินไปเช่าทำไมทุกวันวะ TT” หลังจากเดินดูหนังสือเสร็จ มินโฮก็เดินออกมาจากชั้นหนังสือเพื่อทำตามจุดประสงค์ที่เดินเข้ามา ณ ที่แห่งนี้..
มินโฮเดินไปยังโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่ตามมุมต่างๆของห้องสมุด เดินแล้วค่อยๆก้มมองหาคนที่ตามหา..
โต๊ะไม้เก่าๆที่วางอยู่มุมห้องสมุด กับหนังสือที่กางไว้บนโต๊ะ และชายหนุ่มที่นั่งหัวผนังสีขาวอยู่
“เช้าอยู่เลยนะเนี่ย หลับแล้วหรอ” มินโฮนั่งยองๆแล้วกระซิบที่ข้างหูของคีย์.. คนถูกกระซิบค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหาต้นเสียง ก่อนจะค่อยๆยิ้มให้กับต้นเสียงข้างหู
“อะ..อ้าว มินโฮ นายก็มาอ่านหนังสือหรอ” คีย์ขยับแว่นแล้วเอ่ยปากถามมินโฮ
“เปล่า มาตามหานายนั่นแหละ”
“ตะ..ตามหาเรา? ระ..เราทำไมหรอ?” คีย์ชี้นิ้วมายังตัวเอง แล้วทำหน้างงๆกับคำพูดของมินโฮ
“ไม่ใช่อย่างนั้น คือหมายความว่าเราจะได้กลับห้องด้วยกันไง ใกล้เข้าเรียนแล้วนะ หลับไม่รู้เรื่องเชียว” มินโฮยิ้มปนหัวเราะให้กับคีย์
“อืม.. งั้นไปกันเถอะ แต่วันหลังน่ะ ไม่ต้องมาหรอก เรา..เรากลับห้องเองได้นะ” คีย์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากเก้าอี้ไม้เก่าๆ แล้วพับเก็บหนังสือ มินโฮก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกจากมุมห้องสมุดไป
‘เราจำเป็นต้องมาหาคีย์ถึงห้องสมุดด้วยหรอวะ?.. ทำไมวะ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"เอาล่ะนักเรียน วันนี้ครูจะไม่ให้การบ้านนะ หัวหน้าห้องสั่งเลิกเรียนได้" หลังจากสิ้นเสียงทำความเคารพ ทุกคนก็ต่างเก็บกระเป๋าแล้วแยกย้ายกันออกจากห้องเรียน
"นี่ คีย์กลับบ้านยังไง" มินโฮถามคีย์หลังสะพายกระเป๋าเป้ไว้บนหลังเสร็จ
"เดี๋ยวเราต้องไปห้องสมุ.. เอ่อ เรากลับบ้านเอง" ความจริงแล้วคีย์ตั้งใจจะไปห้องสมุด แต่เพราะถ้าบอกไปว่าจะไปห้องสมุด มินโฮอาจจะห้ามเขาไม่ให้ไปก็ได้ จึงเลือกที่จะบอกว่าจะกลับบ้าน
"กลับฝั่งไหนอ่ะ"
"ฝั่งร้านกาแฟ H.O.T."
"กลับทางเดียวกันเลย งั้นกลับพร้อมกันเลยนะ ไม่ได้ไปไหนใช่ไหม"
"อ่ะ.. อืม" ว่าจบมินโฮก็กอดคอคีย์เดินออกจากห้องไปอย่างมีความสุข
"พี่มินโฮฮฮฮฮฮฮ~~~ รอก่อนนนน" เสียงแหลมเล็กของเด็กชายตัวผอมบางตะโกนดังมาแต่ไกล พร้อมกับวิ่งความเร็วสูงมาหยุดอยู่ที่หน้ามินโฮและคีย์
"อ้าว แทมิน รู้ได้ไงเนี่ยว่าพี่อยู่ห้องนี้" มินโฮทักทายกับบุคคลที่มายืนอยู่หน้าเขา
"แห่กๆ..แห่ก ผะ..ผม แห่กๆ.. เดินหลงทางบังเอิญมาเจอพี่อ่ะดิ โรงเรียน..แห่ก.. ใหญ่เวอร์อ่ะ" แทมินพูดอย่างเหนื่อยหอบ หลังจากเดินวนไปวนมาอยู่กับตึกของโรงเรียนที่ไม่คุ้นเคย เพราะเพิ่งเข้ามาเป็นปีแรก บวกกับเพราะเห็นมินโฮแต่ไกล กลัวว่าจะเดินไปซะก่อนจึงรีบวิ่งมาหา
"ไม่รู้ว่ามันโชคดีหรือโชคร้าย ที่แทมินบังเอิญเดินมาเจอพี่"
"= = แล้วนี่พี่จงฮยอนกับพี่จินกิอยู่ไหนอ่ะ แล้วนี่เพื่อนพี่มินโฮหรอ สวัสดีครับ! ผมลี แทมิน อยู่ชั้นม.4 ห้อง B เป็นน้องชายข้างบ้านของพี่มินโฮ น้องชายแท้ๆของลี จินกิ เพื่อนพี่คิม จงฮยอน เพื่อนของพี่มินโฮครับ!" แทมินทำท่าทางอย่างทหาร หลังแนะนำตัวอย่างเป็นทางการซะยืดยาวววววว
"อะ..เอ่อ สวัสดีครับ คุณลี แทมิน ผมชื่อคิม คีย์ครับ" คีย์น้อมตัวลงช้า เป็นการเคารพอย่างเป็นทางการของคีย์
"ไม่ต้องหรอกฮะ พี่คีย์ เรียกผมว่าแทมิน เรียกแทมก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ! พี่มินโฮ เพื่อนพี่เนี่ยดูดีกว่าพี่แล้วก็เพื่อนของพี่มากเลยนะ~"
ป๊าบบ!!! โดนอย่างแรงอ่ะ
"ใส่แว่นหนาเตอะงี้ ผมปิดหน้าปิดตางี้ พี่ดูดีกว่าตั้งเยอะ" มินโฮยืนเอามือเท้าคาง เชิดหน้าตามประสาคนหล่อ(?)
‘หลงตัวเองชิบ!’ << แทมิน
"แทมินไม่อยากคุยกับคนหลงตัวเองแล่วว!! พี่คีย์~ วันนี้ไปกินน้ำแข็งไสหลังโรงเรียนกันไหมฮะ" แทมินมายืนกอดแขนคีย์ แล้วทำท่าอ้อนทีเด็ดของแทมิน
"อะ..เอ่อ เอาสิ" คีย์ยิ้มเล็กๆที่มุมปากให้กับแทมิน
‘ทำไมเราถึงต้องยิ้มด้วยนะ..’
"นี่ๆ อะไรเนี่ยแทมิน คีย์อ่ะ เพื่อนพี่นะเว้ย.. แล้วนี่ ไม่คิดจะชวนพี่มั่งหรือไง" มินโฮแยกคีย์ออกจากแทมิน ทำท่าโมโหใหญ่
‘อะไรของพี่เค้าวะ’
"ผมอยากไปกินกับพี่คีย์ พี่จงฮยอน แล้วก็พี่จินกินี่! พี่มินโฮไปทีไรอ่ะ เบี้ยวไม่ยอมจ่ายเงินสักที"
"เดี๋ยวพี่จ่ายให้ก็ได้ แต่ว่าให้เขาไปด้วยนะ แทมิน" คีย์พูดเชิงขอร้องแทมิน
"เฮ้อๆๆ เอางั้นก็ได้ฮะ พี่คีย์ แต่ว่าพี่คีย์น่ะไม่ต้องจ่ายให้พี่มินโฮหรอก เดี๋ยวปล่อยให้พี่มินโฮล้างจานชดใช้ค่าน้ำแข็งไสที่ร้านนั่นแหละ" แทมินพูดแล้วสะบัดหันหน้าไปยังมินโฮ
"อะไรๆ วันนี้พี่มีเงินแล้ว" มินโฮทำท่าจะควักกระเป๋าตังค์ออกมาโชว์
"เถียงอะไรกัน ไอ้คุณเพื่อนกับไอ้คุณน้อง" จินกิเดินมาพร้อมกับจงฮยอน คำถามตัดบทสนทนาระหว่างแทมินกับมินโฮ
“ดูน้องมึงดิไอ้หู้ หาเรื่องกูอ่ะ หาว่ากูไม่จ่ายค่าน้ำแข็งไส” มินโฮโวยวายใส่พี่ชายแทมินใหญ่
“อ้าวไอ้โฮเลี่ยน น้องกูผิดว่างั้นอ่ะ ก็มึงไม่จ่ายจริงๆอ่ะ”
“อย่า..อย่าทะเลาะกันเลยนะ ถ้าจะไป..ก็ไปกันดีกว่านะ” คีย์ตัดบทสนทนาระหว่างมินโฮกับอนยูก่อนจะเลยกันไปใหญ่ ทำให้ทั้งสามคนหยุดเถียงกัน และเดินลงจากอาคารไปด้วยกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“มาแต่เช้าเลยนะ” มินโฮทักทายคีย์ หลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง คีย์ปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ แล้วรีบเก็บใส่กระเป๋า พร้อมกับหันไปทักทายมินโฮ
“สวัสดีมินโฮ”
“คีย์กลัวเราหรอ ทำไมต้องรีบเก็บหนังสือตอนเห็นเราด้วย” มินโฮพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก็เรารู้สึกเหมือนว่าจะโดนนายว่าทุกครั้งเลย เวลาที่เรากำลังอ่านหนังสือน่ะ” คีย์ก้มหน้าก้มตาตอบ มินโฮมองคีย์ แล้วทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ปกติแล้วในหนึ่งวันนายทำอะไรมั่ง คีย์” มินโฮถามคีย์ คีย์ดูจะงงๆ เพราะอยู่ๆก็ถาม
“ถ้าเป็นวันธรรมดา เราก็ตื่นนอน อาบน้ำ กินข้าว มาโรงเรียน เรียน ไปห้องสมุด กลับบ้าน อ่านหนังสือ กินข้าวเย็น อ่านหนังสือ แล้วก็นอน” คีย์ค่อยๆตอบอย่างช้าๆ มินโฮฟังก็ทำหน้าสีหน้าเรียบจนคีย์ไม่กล้ามองหน้า จึงก้มหน้าก้มตาอีกครั้ง
“แล้วถ้าวันเสาร์อาทิตย์ล่ะ”
“เราก็ตื่นนอน อาบน้ำ กินข้าว ทำงานบ้านนิดๆหน่อยๆ แล้วก็อ่านหนังสือทั้งวัน กินข้าวเย็น แล้วก็นอน” ฟังจบมินโฮถึงกับถอนหายใจกับชีวิตประจำวันของคีย์ ที่มันช่างน่าเบื่อซะเหลือเกิน
“นายมีเพื่อนสนิทหรือเปล่า”
“มะ..ไม่มีหรอก เราไม่ค่อยชอบคุยกับใครน่ะ เราคุยไม่ค่อยเก่งด้วย”
“ถ้านายยังใช้ชีวิตต่อไปอย่างนี้ อนาคตนายจะไม่มีความสุขนะ ถ้านายนึกย้อนกลับมา ว่าในช่วงชีวิตสมัยเรียนนายได้ทำอะไรมั่ง นอกจากเรียน นายจะคิดไม่ออกเลย นายจะไม่มีความทรงจำดีๆ แล้วถ้านายลำบาก นายก็จะไม่มีที่พึ่ง ถ้านายขาดสิ่งที่เรียกว่าเพื่อนไปนะ”
มินโฮร่ายยาวหลังจากฟังชีวิตส่วนตัวเล็กๆน้อยๆของคีย์ มินโฮคิดว่าคีย์เป็นบุคคลที่น่าเป็นห่วงมาก เพราะไม่มีทั้งเพื่อน และไม่มีทั้งเวลาจะหาความสุขให้ตัวเองสักเท่าไหร่ หรือการอ่านหนังสือคือความสุขแล้ว?
“แล้วเราต้องทำยังไงหรอ มินโฮ”
“นายก็ต้องเปลี่ยนตัวเองไง”
“?”
“ก็อย่างเช่นมาถึงโรงเรียน ก็ทักเพื่อนคนอื่น หัดยิ้มให้คนอื่นๆด้วย นายควรจะรู้จักอะไรรอบๆตัว แล้วก็หาเรื่องมาคุยกับคนอื่นๆมั่ง นายควรจะไปเล่นดนตรี ไปเล่นกีฬาอะไรคลายเครียดมั่งก็ได้นะ อย่าเอาแต่อ่านหนังสือ แล้วตอนนี้นายก็มีเพื่อนแล้วด้วย นายมีฉัน มีไอ้จงฮยอน แล้วก็มีจินกิเป็นเพื่อน ถ้ามีอะไรก็บอกฉันกับสองคนนั้นได้.. อ้อใช่ มีแทมินเป็นน้องชายนายอีกคนด้วย”
“ขอบ..ขอบใจนะ เราจะพยายาม” คีย์ขอบคุณมินโฮ มินโฮพยักหน้าให้สองสามที ก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“งั้นไปหาไอ้เป็ดกับไอ้หู้กัน นายจะได้เพิ่มระดับความมีมนุษย์สัมพันธ์ในตัวนายให้พุ่งปรี๊ด ฉันรับรอง ถ้านายคุยกับไอ้จงบ่อยๆ นายจะกลายเป็นคนพูดมากเลย ไปกันเถอะ” มินโฮเดินนำคีย์ไป คีย์ก็เดินตามมินโฮไปอย่างเงียบๆ
‘ขอบใจมากเลยนะมินโฮ นายเป็นเพื่อนคนแรกที่เป็นห่วงเรา’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“พวกเธอน่ะขี้เกียจมาก! ฉันพูดให้อุตส่าห์ชวนเธอเล่นแล้วพวกเธอก็ยังจะนั่งหลับกัน! เพราะฉะนั้นวันนี้ส่งสมุดจดในคาบ ใครจดก็เอาคะแนนไป ใครไม่จดก็เวรกรรมของพวกเธอแล้ว วันนี้วันที่.. 30 พฤษภาคมใช่ไหม งั้นใครเลขที่ 30 กับเลขที่ 5” ครูวิชาภาษาอังกฤษบ่นก่อนจะเลิกคาบ เพราะเด็กนักเรียนนั่งหลับกันเป็นแถว พร้อมกับถามเลขที่ห้องนักเรียนในห้อง มินโฮกับคีย์ค่อยๆยกมือขึ้นเพื่อแสดงตัว
“คิมคีย์เลขที่ 30 ส่วนชเวมินโฮเลขที่ 5 ใช่ไหม เธอสองคนช่วยกันรวบรวมสมุดแล้วเก็บไปส่งครูที่ห้องด้วยนะ ไม่ส่งติดลบ ส่งมาแต่ไม่จดเอาไปสักคะแนนสองคะแนนละกัน อย่างน้อยก็ยังจะส่งมา อ่ะๆเลิกคาบได้” หลังจากหัวหน้าห้องสั่งนักเรียนเคารพ สมาชิกในห้องก็ต่างกพากันมาวางสมุดไว้ที่โต๊ะของมินโฮและคีย์
“โชคดีนะ ที่วันนี้เป็นวันที่ 30 พฤษภาคม ตรงกับเลขที่เราสองคนพอดี” มินโฮหันไปบอกกับคีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อื้ม” คีย์ไม่รู้จะพูดอะไร ก็ได้แต่ตอบรับสั้นๆ
“พูดมากกว่านี้หน่อยสิ!”
“มินโฮจะให้เราพูดอะไรล่ะ เรา..เรายังคิดไม่ออกว่าตอนนี้จะพูดอะไร ถะ..ถ้านายอยากให้เราพูด เราจะพยายามให้มากกว่านี้นะ” คีย์พูดอย่างรู้สึกผิด เพราะมินโฮอุตส่าห์ชวนคุย แต่ว่าตัวเองกลับไม่รู้จะพูดอะไรด้วย
“งั้นก่อนไปส่งงาน ให้เวลาหนึ่งนาที ให้คิดว่าตอนเดินไปส่งงานกับฉัน จะพูดอะไร จับเวลา” มินโฮยกมือข้างที่มีนาฬิกาขึ้นมาจับเวลา คีย์นั่งกลอกตาไปมา พยายามคิดว่าจะพูดเรื่องอะไรกับมินโฮดี
“ห้า.. สี่.. สาม.. สอง.. หนึ่ง หมดเวลา ไปส่งงานกัน” หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที มินโฮก็บอกหมดเวลากับคีย์ แล้วลุกขึ้นยกกองสมุดครึ่งหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเองพร้อมๆกับคีย์ แล้วเดินออกนอกห้องไป มินโฮหันไปทวงสิ่งที่ตัวเองสั่งเมื่อครู่กับคีย์ คีย์หันไปพูดกับมินโฮ
“มินโฮสนิทกับจงฮยอนและจินกิได้ยังไงหรอ” คีย์ถามเรื่องใกล้ๆตัว เพราะไม่รู้จะถามอะไร และมันก็อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้คีย์สนิทกับเพื่อนคนอื่นๆรวมถึงมินโฮ จงฮยอนและจินกิมากขึ้นด้วย
“ฉันรู้จักกับจงฮยอนมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว เพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน ส่วนจินกิบ้านเราอยู่ใกล้กัน เราสามคนสนิทกันเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้”
“จงฮยอนเขาหน้าตาดีนะ.. เขามีแฟนหรือยังหรอ มินโฮ”
“ทำไมล่ะ? คีย์ชอบจงฮยอนหรอ”
“เราก็แค่สงสัยแค่นั้นเอง นายก็เหมือนกัน เราว่านายก็นิสัยดี หน้าตานายก็ไม่แย่ด้วย”
“หรือว่าคีย์ก็ชอบเราด้วย?”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น.. เราก็ชอบจินกิดีกว่า 55”
“คีย์ชอบไอ้จินกิหรอ!” มินโฮแกล้งทำเป็นว่าตกใจกับคำพูดของคีย์ คีย์รีบส่ายหัวให้มินโฮ จนกระทั่งถึงบันไดทางลง และคีย์ไม่ทันได้มองทาง..
“อ๊ะ!!”
“คีย์ระวัง!!”
สิ้นเสียงของมินโฮ ร่างของคีย์ก็กำลังจะหงายร่วงลงมากับบันไดทางลงระหว่างชั้น กองสมุดที่ถืออยู่ในมือคีย์ตกหล่นลงกระจัดกระจาย มินโฮพยายามจะดึงร่างของคีย์ที่กำลังจะร่วงลงสู่พื้น แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดได้ ในตอนนั้นเอง เหมือนกับสวรรค์จะมาช่วยคีย์เอาไว้..
“ตุบ!”
ร่างกายของคีย์ได้หยุดเคลื่อนไหวเมื่อถูกร่างของใครอีกคนมารองรับเอาไว้ที่พื้นถัดจากบันได ในตอนนั้นหัวใจของคีย์เหมือนกับหยุดเต้นไปชั่วขณะ
“โอ๊ย..” เสียงของคนที่คีย์กำลังทับอยู่ส่งเสียงออกมาเบาๆ คีย์ตั้งสติได้จึงรีบลุกขึ้นออกจากร่างของคนที่อยู่ข้างล่าง
“แทมิน!” เมื่อคีย์ลุกขึ้นมา ก็พบว่าคนที่ช่วยเขาก็คือแทมิน น้องชายของจินกินั่นเอง
“ขา..ขาผมเจ็บ” แทมินพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก คีย์พยายามจะพยุงแทมินเพื่อพาลุกขึ้นไปห้องพยาบาล แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้แทมินเจ็บมากกว่าเดิม
“คีย์เป็นอะไรหรือเปล่า.. อ้าว แทมิน..” มินโฮที่รีบวิ่งลงมาดูคีย์ แต่ก็เห็นแทมินนอนอยู่กับพื้นก็เกิดสงสัยขึ้นมา
“เราไม่เป็นอะไร แต่ว่าแทมินน่ะ.. ขาของแทมินเจ็บ ช่วยกันพาไปห้องพยาบาลเถอะ” คีย์พูดด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล มินโฮค่อยๆจับขาของแทมิน ก่อนที่แทมินจะร้องโอดโอยขึ้นมาอีกครั้ง
“คีย์ช่วยพยุงแทมินนะ เดี๋ยวให้แทมินขี่หลังฉันไปห้องพยาบาล” คีย์พยักหน้าพร้อมกับค่อยๆจับตัวของแทมิน เพื่อพยุงให้ทรงตัวในท่านั่ง แทมินใช้มือทั้งสองข้างจับที่ไหล่ของมินโฮเพื่อจะขึ้นหลัง โดยที่คีย์ช่วยอยู่อีกแรง จนสามารถขึ้นไปบนหลังของมินโฮได้สำเร็จ มินโฮจึงค่อยๆลุกขึ้น
“คีย์เอางานไปส่งครูก่อนละกัน แล้วค่อยตามไปที่ห้องพยาบาลนะ” มินโฮบอกกับคีย์ แล้วรีบพาแทมินไปที่ห้องพยาบาล คีย์มองจนมินโฮและแทมินไปสุดสายตาเพราะความกังวลและเป็นห่วง ก่อนจะรีบเก็บสมุดที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นเป็นกอง แล้วรีบเดินไปส่งที่ห้องของครูโดยเร็วที่สุด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“จากที่ดูๆ ครูว่าน่าจะใส่เฝือกสักสองสัปดาห์นะ ถ้ายังไม่ดีขึ้นคงต้องใส่สักเดือนนึง ยังไงตอนนี้ก็ต้องใส่เฝือกแล้วก็ใช้ไม้ค้ำไปก่อน ห้ามเดินไปไหนมาไหนด้วยขาตัวเองนะ เดี๋ยวครูขอบัตรประจำตัวนักเรียนทำเรื่องหยุดช่วงบ่ายวันนี้ด้วยนะ”
อาจารย์หมอประจำห้องพยาบาลพูดถึงอาการของแทมิน รวมถึงขอบัตรนักเรียนเพื่อทำเรื่องหยุดเรียนในช่วงบ่าย เพราะตอนนี้ขาคงจะยังไม่ดี ถ้าต้องออกไปไหนมาไหน จึงให้พักอยู่ก่อน
“ลงทุนมากเลยนะเนี่ย ยอมเจ็บเพื่อช่วยใครสักคน” มินโฮพูดกับแทมินที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล พร้อมๆกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง
“ก็ผมบังเอิญเดินผ่านมาพอดี ได้ยินเสียงพี่มินโฮบอกให้ระวังนั่นแหละ ถึงได้ไปช่วย”
“พี่คีย์น่ะโชคดีมากเลย ที่ได้แทมินมาช่วยไว้ แต่แทมินดันซวยเพราะต้องมาเจ็บตัวนี่น่ะสิ 55”
“มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไงล่ะ! เห็นไหมว่าผมน่ะเป็นคนดีของสังคม โฮะๆๆๆ” แทมินขำออกมา มินโฮแอบหมั่นไส้จึงใช้มือตีเข้าที่ขาของแทมิน แทมินร้องเสียงดังเพราะความเจ็บปวด
“เออ ไอ้น้องคนดีของสังคม! เอ่อ.. ถ้าไปไหนมาไหนไม่สะดวก.. พี่ช่วยไหม” มินโฮถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“อะไรของพี่ อยู่ๆก็อยากมาช่วยผม อยากเป็นคนดีมั่งละเซ่”
“ระหว่างนี้พี่จะช่วยแทมิน ถ้าจะไปไหนมาไหนก็โทรมาบอกพี่ละกัน เพราะ..เพราะพี่ชายแทมินคงตายก่อนแน่ ถ้าต้องแบกแทมินไปไหนมาไหน”
“เดี๋ยวผมขอคิดดูอีกทีละกัน”
“นี่คือคำสั่งของพี่ว้อย!”
“ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรต้องทำอย่างนี้เลย คนอื่นทำไม่แปลก แต่ทำไมต้องเป็นพี่มินโฮด้วยหว่า”
“แล้วมันต่างกับคนอื่นทำยังไงล่ะ พี่จะทำบ้างไม่ได้หรือไง? คนอุตส่าห์จะช่วย น่าน้อยใจจริงๆเลย” มินโฮหันหน้าหนีทำท่าจะงอนแทมินเอาซะแล้ว ก็คนอุตส่าห์หวังดี แต่กลับทำเป็นว่าไม่อยากรับความหวังดีซะอย่างนั้น
“น่าจะเป็นพี่คีย์อะไรอย่างนี้อ่ะ..”
“ทำไมต้องเป็นพี่คีย์ด้วยล่ะ!” มินโฮที่เมื่อครู่หันหน้าหนีแทมิน รีบหันกลับมาพูดกับแทมินเสียงดัง แทมินมองมินโฮด้วยสายตานิ่งๆ เพราะงงว่าทำไมมินโฮจะต้องเสียงดัง
“ก็เป็นพี่คีย์แล้วมันจะทำไมเล่า! ก็ผมช่วยพี่เขา พี่เขาก็..แบบ.. น่าจะช่วยผมไรงี้ไง พี่เกี่ยวอะไรหรือไงถึงต้องมาช่วยผมเนี่ย”
“แทมิน.. เป็นยังไงมั่ง” คีย์ค่อยๆเปิดประตู พร้อมกับถามอาการของแทมินอย่างรู้สึกผิดอยู่หลังประตู
“พี่คีย์ มานี่สิ” แทมินยิ้มเรียกคีย์ให้เดินเข้ามาหาตัวเอง คีย์ก็เดินเข้าไปหาแทมินตามที่สั่ง
“เป็นยังไงมั่ง.. เจ็บมากหรือเปล่า” คีย์ถามอีกครั้ง
“เจ็บสิฮะ แต่ผมรอคนมาช่วยดูแลอยู่ 555” แทมินพูดพร้อมกับเล่นมุขใส่คีย์ แต่คีย์ดูไม่ได้จะยิ้มกับมุขแทมินเลย
“แทมินว่ะ พี่จะช่วยดูแลก็ไม่อยากให้ยุ่ง แต่พอพี่คีย์ล่ะ ตอบอีกอย่างเลยนะ” มินโฮบ่นออกมาหลังจากฟังแทมินพูดกับคีย์ แทมินทำท่าจะสวนมินโฮกลับด้วยหมัด แต่มินโฮก็กันไว้ได้
“ต้องเข้าเฝือกหรอ นานหรือเปล่า”
“อย่างน้อยก็สองสัปดาห์ แต่ถ้าไม่ดีขึ้นก็ใส่อีกสักเดือนนึงฮะ”
“มะ..มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ พี่..พี่ขอโทษนะ แทมินไม่น่าจะต้องมาเจ็บตัวเพราะว่าพี่เลย” คีย์ก้มหัวขอโทษแทมินอย่างสุดตัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา เห็นแทมินทำหน้าไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของคีย์ ก็คีย์เล่นก้มซะเอาแทมินรู้สึกผิดแทนเลย
“ไม่เห็นจะต้องขอโทษขนาดนั้นเลย ผมดันอยากไปช่วยเองนี่นา”
“พี่จะต้องตอบแทนยังไงดี.. พี่.. พี่จะช่วยดูแลแทมินตลอดที่แทมินยังใส่เฝือกอยู่.. ไม่สิ.. มันยังน้อยไป..”
“โอเค! จนกว่าผมจะถอดเฝือก พี่คีย์ดูแลผมนะ” แทมินรีบยิ้มและตอบตกลงกับข้อเสนอของคีย์ทันที แทมินคิดว่ามันเป็นอะไรที่ดีมาก ถ้าจะมีคนสักคนมาช่วยตอนที่ทำอะไรลำบาก เพราะถ้าให้พี่ชายตัวเองอย่างจินกิช่วย คงไปไม่รอด เพราะจินกิซุ่มซ่ามเกินไป
“อะ..อื้ม บอกได้เลยนะ ถ้าอยากได้อะไร.. ถ้ามันตอบแทนสิ่งที่แทมินทำกับพี่ได้ พี่..พี่จะทำทุกอย่างเลย” คีย์ตอบแทมินเสียงเบาๆ ก่อนที่แทมินจะหยิบมือถือขึ้นทำอะไรบางอย่าง ระหว่างนั้นมินโฮก็สะกิดคีย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วขยับปากพงาบๆพูดอะไรบางอย่าง
‘คีย์.. ฉันจะช่วยคีย์อีกแรงนะ ไม่ต้องกังวลว่าคีย์จะต้องทำคนเดียวหรอก’ หลังจากที่ปากของมินโฮหยุดขยับ คีย์ก็ขยับปากตอบมินโฮ
‘ขอบใจมากนะ มินโฮ’
“อ่า พี่คีย์ ผมขอเบอร์พี่คีย์หน่อยสิ” แทมินยื่นโทรศัพท์ให้กับคีย์ คีย์รับมาแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงไป เสร็จแล้วก็ยื่นให้กับแทมิน แทมินรับมาพร้อมกับกดอะไรอยู่สักพัก ก็เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง
“คีย์ กลับกันเหอะ เดี๋ยวเข้าคาบสุดท้ายไม่ทัน” มินโฮชวนคีย์หลังจากที่ดูจะจัดการอะไรกันเสร็จแล้ว
“อื้ม.. เดี๋ยวเลิกเรียนพี่จะมาหานะ” คีย์หันไปพูดกับแทมิน แทมินรีบพยักหน้าตอบอย่างอารมณ์ดี แต่มินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง หน้าตาบูดบึ้งแบบแปลกๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป
“แทมินน้องรักของพี่ เดี๋ยวพี่จะกลับมาหาพร้อมกับพี่คีย์นะ” มินโฮพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะปิดประตูห้องพยาบาล
“ไม่ต้องมา! ผมอยากอยู่กับพี่คีย์สองคน” แทมินตะโกนบอกมินโฮ ก่อนจะนอนพักอยู่บนเตียงพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างไม่มีเหตุผล
'ทั้งๆที่ตัวเจ็บ แต่ทำไมเราถึงยังบ้ายิ้มได้อยู่นะ..'
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วกับฟิคยาวเรื่องที่สอง คราวนี้ไม่ลำเอียงมาแค่สองคน สามคน คราวนี้มากันห้าคนเลย ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ มันว่างเปล่ามาก(? ความจริงมันแอบแฝงอะไรอยู่บางอย่างต่างหาก) เรื่องนี้จะแต่งให้เน่ากว่า SF Love Light เลยคอยดู 555
อืม.. อ้อ คือเรื่องนี้ไม่ได้ใส่คู่ไว้ใช่ไหมคะ? อันนี้ก็.. ไม่มีอะไรแน่นอนบนโลกใบนี้นะคะ อิอิ
ติดตามอ่านต่อกันด้วยนะคะ เรื่องนี้ภูมิใจนำเสนอ(?)
11.09.30 - Lighteli
ความคิดเห็น