[Fic Prince of Tennis][When snow drop in my heart][Yaoi]

เนื้อเรื่อง

type : Short fic POT

Couple : TeFu [Tezuka-Fuji]

Rate : PG-13

Note : แต่งอย่างเบลอๆ อ่านๆไปเถอะขอรับ ตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยนะ

Note2 : อย่างแรก อึ้งมาก... เรื่องนี้มีคนอ่านด้วยล่ะ!!!!!!!!!!!! คือหลายคนที่บอกว่ามันเหมือนยังไม่จบ ใช่เลยที่รัก!! คือไอ้คนแต่งมันขี้เกียจ เรื่องทั้งหมดเนี่ย มันแต่งในชั่วโมงเรียนทั้งสิ้น[คนดีสุดๆไปเลย] มันเลยไม่ค่อยจบเท่าไหร่ คนเขียนก็รู้สึกแปลกๆอย่างเช่นคนอ่านบอกนั่นแล แต่อ่านไปเถอะขอรับ ว่างๆจะเอาฟิคเทะฟูมาลงอีกที ตอนนี้อีกฟิคที่เขียนอยู่คือเรียวกะเรียวมะ แล้วก็เทะฟูอีกเรื่องซึ่งห่างจากการแต่งไปนานมาก.... ก็ต้องขอโทษทีนะขอรับ


.....หิมะตกแล้ว...

     .....ขาว.....

               สวย.....

                                แต่เหงาจังเลย นายไปอยู่ที่ไหนกันนะ เทะซึกะ?


ร่างบางในชุดนักเรียนเซย์งาคุฤดูหนาวเดินฝ่าอากาศหนาวจากอาคารหนึ่งไปยังอาคารฝั่งตรงข้าม นัยน์ตาสีฟ้ามองกลุ่มเมฆที่ลอยตัวเอื่อยๆบนท้องฟ้า แต่ปิดเกือบทั่ว

.....หิมะกำลังจะตกสินะ....

ฟูจิคิดก่อนจะยิ้มน้อยๆตามแบบฉบับ ร่างบางสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องทนหนาวไปมากกว่านี้

"ฟูจี้~" คิคุมารุกระโดดกอด ทันทีที่ฟูจิเดินเข้ามาในอาคารที่เปิดฮีทเตอร์จนอากาศหนาวจับใจข้างนอกเข้ามาข้างในไม่ได้เลย

"อะไรกันเนี่ยเอจิ?"

"คิดถึง...." คิคุพูดหน้านิ่งๆ นิ่งซะจนฟูจิต้องเอ่ยถาม

"มีอะไรหรือเปล่าเอจิ?" คิคุมารุยืนนิ่งไม่ตอบคำถาม ก่อนที่โออิชิจะเดินมาจับไหล่ไว้ แล้วพูด

"คือฉันกับเอจิน่ะ...." คิคุมารุเอื้อมมือมาปิดปากคนที่กำลังจะพูดก่อนจะยิ้มบางๆ

"ขอฉันบอกเองนะโออิชิ...." ฟูจิเอียงคออย่างงงๆ ขณะที่ตายังปิดอยู่

"พวกนายสองคนจะคบกันเหรอ" คำถามล้อเล่น แต่จำประโยคของฟูจิได้ไม่ถึงวิคิคุมารุก็พูดสวนขึ้นมา

"ฉันกับโออิชิจะไปเรียนต่อที่อเมริกา!" นัยน์ตาของคนที่ปิดตาอยู่เป็นนิจเปิดขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้ม....

"เหรอ.... ดีใจด้วยนะ ชิงทุนได้ล่ะสิ" ถึงแม้จะพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่คู่แร็กทองก็จับกระแสไม่มั่นคงในเสียงนั้นได้

                  ........ก็เข้าใจอะนะ.........

                            .....เทะซึกะยังไม่กลับจากเยอรมัน เอจิเซ็นก็ไปอเมริกา แล้วนี่พวกเขาจะไปอีก...

"ฟูจิ... คือ..."

ฟูจิชูสึเกะยิ้มหวานตามแบบฉบับ แล้วเอ่ยเบาๆแบบที่พยายามบังคับไม่ให้มันสั่น

"ฉัน.... ฉันกลับบ้านก่อนนะ โออิชิ เอจิ" พูดจบก็หันหลังเดินออกไป ไหล่บางสั่นน้อยๆ เหมือนแสดงว่าเจ้าตัวกำลังร้องไห้....

เมื่ออกมายืนข้างนอกร่างบางก็เพิ่งรู้สึกว่า... เกล็ดสีขาวได้ร่วงหล่นลงมาแล้ว ฟูจิกอดตัวเองแน่นอย่างพยายามให้ตัวเองหายหนาว น้ำใสๆร่วงหล่นลงมา ก่อนจะกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งเมื่อเจอกับความเย็น

                         .....สวยงาม....
 
                                ......แต่ก็ดูเศร้าอย่างน่าประหลาด......

"คนอย่างฟูจิชูสึเกะนี่ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ?" น้ำเสียงของเพือนร่วมทีมจอมเก็บข้อมูลดังขึ้นข้างหลัง อัจฉริยะตาฟ้าหันไปเจอคนใส่แว่นที่เจอหน้ากันอยู่ทุกวัน

"หิมะเข้าตามั้ง..." ฟูจิยิ้มส่งให้ แม้นัยนต์ตาสีฟ้าจะยังคงรื้นไปด้วยน้ำตา

"หิมะไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอกนะฟูจิ เพราะหิมะนั้นเกิดจาก..." ก่อนที่อินูอิจะพูดจบฟูจิก็แทรกขึ้นมาก่อน พร้อมรอยยิ้ม

"หลอกนายไม่ได้จริงๆสินะ....อินูอิ" คนชอบเก็บข้อมูลมองรอยยิ้มนั้นอย่างหนักใจ

               ......ใครจะไปรู้กัน ว่าใต้รอยยิ้มหวานนั้นมีความอ่อนแอและความเจ็บปวดซ่อนอยู่มากมายขนาดไหน......

"ใครทำให้อัจฉริยะฟูจิร้องไห้กันเนี่ย" อินูอิถามขณะเดินเข้าอาคารอีกฟาก ฟูจิส่งยิ้มให้แล้วส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น

"นายมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า" อินูอิดันแว่นแก้เก้อ ที่ถูกฟูจิรู้แล้วเอ่ยตอบ

"อืม.... นายรู้สินะ.... สมกับเป็นอัจฉริยะ" ฟูจิเอ่ยต่อเสียงเบา

"ไม่ใช่ว่านายจะมาบอกฉันว่านายจะไปเรียนต่อเมืองนอกหรอกนะ อินูอิ...." คนถูกถามส่ายหน้าแล้วดันแว่น ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้อัจฉริยะต้องเปิดตา

"เทะซึกะจะกลับมาวันพรุ่งนี้"













~Qua Sera Sera
         There will be will be
                  Qua Sera Sera~


เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆลอยเอื่อยๆตามลม

            .......วันนี้เทะซึกะจะกลับมา...

                       .....คุณหิมะจะตกลงมาผมก็ไม่ว่าหรอกนะครับ....

ฟูจิยิ้มให้กับท้องฟ้า ก่อนจะเดินเข้าไปในสนามบินนาริตะ เพื่อมารอรับใครบางคน....

ร่างบางมองนาฬิกาก่อนจะขมวดคิ้ว.... อะไรกัน อินูอิบอกว่าเครื่องจะลงตอนสองทุ่มนิ.... ทำไมตอนนี้ยังไม่ถึง

ฟูจิเงยหน้ามองตารางการลองของเครื่องบิน ก็ไม่เห็นมีเครื่องจากเยอรมันลงแม้แต่ลำเดียว อัจฉริยะตาฟ้ายกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคนให้ข้อมูล

~ไม่มีสัยญญาณตอบรับจากหมายเลข...~

ฟูจิถอนหายใจ.... แล้วนั่งรอต่อไปอย่างมีความหวังว่าจะเห็นหน้าใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันเกือบปี

สามทุ่มผ่านไป....

ฟูจิยังคงรอ....

สี่ทุ่ม....

อัจฉริยะแห่งเซชุนเริ่มหลับตาพิงผนัก.... โดยไม่ได้สังเกตว่าเที่ยวบินจากเยอรมันได้ Landing ลงที่สนามบินนาริตะแล้ว...


ร่างสูงโปร่งของกัปตันเซชุนเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง ตาเรียวหลังกรอบแว่นกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นร่างที่คุ้นตานั่งพิงพนักอยู่ นัยน์ตาสีฟ้าถูกซ่อนไว้หลังเปลือกตาเหมือนปกติ เทะซึกะหยุดยืนอยู่ข้างหน้าคนที่เพลียจนหลับไม่รู้ตัว แล้วแตะไหล่เบาๆ

"ฟูจิ...." คนถูกเรียกลืมตาขึ้นงัวเงีย ก่อนจะเปิดตากว้างเมื่อรู้ว่าเป็นใคร...

"เทะซึกะ!!"

"อือ...."

"กลับมาแล้วเหรอ?"

"อืม... กลับมาหานายนั่นแหละ...."

ฟูจิยิ้มทั้งน้ำตา

"นึกว่าคริสมาสต์นี้จะต้องอยู่คนเดียวซะแล้ว ขอบใจที่กลับมานะ"






The End!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Fuji สุดสวย รูปนี้สวยมากอะ