คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พาสต้า.....เพื่อนรัก
[ฮัลโหล สโนว์]
“ ใครเป็นคนโทรมา ”
[ใจร้ายจัง ฉันพาสต้าไง]
“ พาสต้านี่เองมีอะไรเหรอ ”
[อยากจะถามว่าที่ๆสโนว์อยู่ตอนนี้มีที่พอสำหรับอีกคนรึเปล่า]
“ มันก็ว่างอยู่นะ แต่ถามทำไม ”
[ก็ฉันจะไปอยู่บ้านเธอ มารับฉันที่สนามบินหน่อยสิ]
“ ก็ได้ งั้นแค่นี้แหละบาย ”
ฉันกดวางสายไปทันทีหลังพูดจบและเดินกลับเข้าไปในห้องซ้อมที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ฉันก็ขอให้เนียไปรับพาสต้าที่อยู่สนามบินตอนนี้
พาสต้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันเองเราเป็นเพื่อนที่ไปที่ไหนเราก็ไปด้วยกันเป็นส่วนใหญ่เรียกได้ว่าตัวติดกันตลอด แต่พาสต้าก็ย้ายไปที่อื่นเพราะพ่อของพาสต้าต้องไปทำงานที่อื่นเลยต้องย้ายไปกันทั้งครอบครัว ตอนนั้นฉันเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าพาสต้าย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ทั้งที่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันรู้ก็ตอนไปโรงเรียนพอเห็นว่าถึงเวลาเรียนแล้วแต่กลับไม่เห็นพาสต้าเข้ามาในห้อง พอคุณครูเข้ามาคุณครูก็พูดว่าพาสต้าไปเรียนที่อื่นแล้วมันทำให้ฉันช็อคมาก กลับบ้านไปฉันก็ขึ้นไปที่ห้องโดยไม่สนใจใคร ฉันล็อกห้องของตัวเองแล้วร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่ได้นอนด้วยความเป็นเด็กตอนนั้นฉันโกรธมากที่เธอไม่บอกลาอะไรกันเลยสักคำ วันต่อมาฉันเป็นไข้ปวดหัวตัวร้อนเลยต้องหยุดเรียนแต่ฉันก็ล็อกห้องไว้เลยไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นอะไรแต่ทุกคนก็รออยู่ที่ประตู และตอนที่ฉันอยากจะไปเข้าห้องน้ำฉันก็เดินออกไปที่ประตูและโดนพ่อแม่ดุทั้งวันเลยล่ะแต่สุดท้ายพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงฉันที่ไม่สบายอยู่ดี และฉันก็ได้ติดต่อกับพาสต้าตอนม.ต้น และทำไห้ฉันรู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงไม่ได้บอกอะไร
“ แล้วทำไมนายต้องมาอยู่บนรถด้วยไม่ทราบ ”
“ ก็จะได้ช่วยลดโลกร้อนไงเพราะตอนมาฉันขึ้นรถประจำทางมา ”
“ ข้ออ้างชัดๆ นายไม่อยากขึ้นรถประจำทางแล้วจ่ายเงินก็บอกมาเถอะ ”
“ รู้ได้ไง ”
“ อย่างนายคงเสียเงินส่วนใหญ่กับการซื้อของที่ไม่จำเป็นอย่างเหล้ากับบุหรี่แน่นอน ”
“ ก็ไม่ผิดหรอกแต่ฉันแค่ซื้อบุหรี่ไว้กล่องหนึ่ง อีกอย่างฉันก็ใช้พวกมันเวลาเครียดเท่านั้นฉันเลยยังมีของพวกอยู่โดยที่ไม่ได้แตะเลย ”
“ เปลืองเงินมากซื้อไว้กล่องเดียวแต่นายก็ใช้เฉพาะเวลาเครียดเท่านั้น ดูยังไงนายก็ไม่น่าจะเครียดง่ายขนาดนั้น ฉันว่านายไม่มีทางได้ใช้หรอก ”
ตอนนี้เรากำลังจะไปสนามบินเพื่อไปรับพาสต้าแต่นายโซโล่ขอติดรถมาด้วย ฉันก็เลยคุยกับนายโซโล่เรื่อยเปื่อยอยู่บนรถจนสุดท้ายเราก็มาถึงสนามบินที่พาสต้าบอกจนได้ ฉันลงมาจากรถและเดินเข้าไปในสนามบินแต่ว่าคนที่พาฉันมากับคนที่คุยกันเมื่อกี้ลงตามฉันมาซะงั้น
“ นี่ พวกนายสองคนคิดจะทำอะไรเดินลงมาแล้วไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะจำได้รึไง ”
“ ก็ไม่เป็นไรหรอกฉันจะหลบเอา ”
“ ห้ามมาเด็ดขาด แล้วเนียจะลงมาทำไม่มิทราบ ”
“ ก็ลงไปรับพาสต้าเป็นเพื่อนเธอไง ”
“ ไม่เป็นไรฉันไปเองได้ อยู่กันในรถนั่นแหละ ดีแล้ว ”
“ แต่ฉันอยาก... ”
“ ไม่มีแต่นะ ฉันไม่อยากเป็นข่าวกับพวกนายคนใดคนหนึ่งอีก ”
“ ฉันว่าไม่ทันแล้ว ”
เนียพูดขึ้นมาแล้วก็ชี้นิ้วไปซ้าย ขวา หน้า หลัง และฉันก็ได้พบกับกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังล้อมรอบพวกเราอยู่ พร้อมกับถือโทรศัพท์และกล้องถ่ายรูป
ฉันพูดเสียงดังเกินไปสินะ ไม่น่าเลยเราหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ตอนนี้ต้องเอาตัวรอดก่อนล่ะ ฉันแอบทำท่าไล่แล้วทำท่าเหมือนโทรศัพท์โดยกำมือแล้วชูเฉพาะนิ้วก้อยกับนิ้วโป้งยกขึ้นมาไว้ข้างหู พอสองคนนั้นพยักหน้า ฉันก็วิ่งฝ่ากลุ่มคนที่ติดตามดูทุกกริยาทุกคำพูดของฉันและสองคนนั้นออกทันทีและเข้าไปในที่ที่มีคนอยู่เยอะเพื่อหลบนี้ผู้ติดตามทั้งหลายส่วนสองคนนั้นฉันไม่สนใจอีกแล้วปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมของพวกนั้นไปแล้วกัน>O< และแล้วฉันก็หลุดออกจากกลุ่มคนที่พึ่งลงจากเครื่องได้สำเร็จและมาอยู่ในที่โล่งไม่คอยมีคน
ฉันสาบานว่าจะดูสถานการณ์ก่อนพูดอะไรออกไป เพราะฉันไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว ขณะกำลังบ่นกับตัวเองในใจก็มีคนมาสะกิด พอหันไปก็พบกับผู้หญิงตาโตผมดำยาวถึงกลางหลังที่ดัดเป็นลอนใหญ่ตั้งแต่ไหล่จนถึงปลายผม ผิวขาวอมชมพู น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย
“ เอ่อ...คุณคือใครค่ะ ”
“ ฉันพาสต้าไงจำไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ”
“ เธอจริงๆเหรอเนี่ยโตขึ้นแล้วสวยนะเธอ ”
“ ก็ใช่นะสิ เธอว่าฉันเหรอ ”
“ เปล่า เราไปกันเถอะเดินตามมาเลย ”
ฉันเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับพาสต้าที่ตามหลังมา และสอดส่องหารถของเนียแต่หาไม่เจอ ขณะหารถอยู่ก็มีรถคันหนึ่งจอดมาอยู่หน้าฉันพร้อมกับเลื่อนกระจกลงมาและทำให้รู้ว่าคนในรถคือใคร
“ ขึ้นมาได้แล้ว”
“ อือ ไปแล้ว “ ฉันเปิดประตูรถให้พาสต้า และเดินไปขึ้นรถและถามโซโล่กับเนียว่านายสองคนหนีมาได้ยังไงและคุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างทางที่กลับไปที่บ้านของฉัน
ตอนนี้ฉันลงจากรถและบอกลาโซโล่และเนียและรีบหาข้อแก้ตัวให้ตัวองเพราะมันเย็นแล้วซึ่งฉันเป็นคนทำอาหารเย็นวันนี้มีหวังฉันโดยยัยมิสกับเมาส์ต่อว่าแน่ๆเลย สองคนนั้นยิ่งโมโหหิวง่ายๆอยู่ ไม่อยากคิดถึงอนาคตตัวเองเลยT^T
“ กลับมาแล้ว ”
“ พี่พาสต้าครับ ”
พอเข้าไปในบ้านฉันก็ต้องหลบทันทีเมื่อนายเมาส์วิ่งเข้าไปกอดพาสต้าแบบเต็มรัก ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าพาสต้าเหมือนพี่คนที่สองของเขาเองก็เถอะแต่ดูจากท่าทางของทั้งสองที่ไม่โมโหหิวมาแสดงว่ากินข้าวกันมาแล้วงั้นฉันก็ขอหนีไปนอนก่อนละกัน=w=
ความคิดเห็น