คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
1
“ ไปก่อนนะคะ ” ฉันพูดกับพ่อแม่ก่อนจะเดินไปที่ประตูแล้วเปิดประตูออกไป
“ หวัดดี เมื่อวานเธอทิ้งฉันเอาไว้อีกแล้วนะ ” รีฮาพูดด้วยใบหน้าหงุดหงิดนิดหน่อย รีฮาคงจะโกรธจริงๆ เป็นการแกล้งรีฮาอย่างหนึ่งที่ดีสำหรับฉันจริงๆฉันว่ามันสะใจดีนะ
“ โกรธเหรอ ^^ ”
“ ใช่ ฉันโกรธขอหน่อยสิวันนี้ทำรึเปล่า ”
“ เอาไป ”
“ ขอบคุณ ฉันหายโกรธแล้วล่ะ ” หายโกรธง่ายจริงๆแค่ยื่นคัพเค้กของโปรดของรีฮาที่พ่อของฉันทำให้กินบ่อยๆ รีฮาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
แล้วเราก็ออกเดินไปโรงเรียนที่เราต้องไปทำกิจกรรมรับนักเรียนใหม่เพราะเราเป็นนักเรียนที่อยู่โรงเรียนก่อนพวกนักเรียนใหม่เลยต้องต้อนรับกันหน่อย
“ ขอเชิญนักเรียนใหม่เข้ามาเปิดตัวที่เวทีด้วยครับ ” เสียงของอาจารย์ใหญ่จากเครื่องขยายเสียงเรียกนักเรียนใหม่ให้ขึ้นมาจับฉลากไปทำภารกิจแน่นอนว่านักเรียนใหม่ต้องไม่รู้ว่าใครเป็นอะไรจึงต้องถามนักเรียนคนอื่นเลยอาจจะทำให้นักเรียนใหม่สนิทกับคนที่เจ้าตัวถามและแล้วก็เริ่มการจับฉลาก มีนักเรียนชายคนหนึ่งที่เดินไปที่กล่องจับฉลาก ทำให้นักเรียนหญิงกรี๊ดกันเสียงดังมาก
“ เธอได้หาผู้หญิงคนเดียวที่สนิทสุดๆกับหนุ่มหล่ออันดับต้นๆของโรงเรียนและเป็นคนรู้จักของพวกเขาดี ”
เอ่อ คนที่พูดนี่คือฉันใช่มั้ยเพราะฉันเป็นคนรู้จักของนักเรียนหน้าดีอันดับต้นตามที่เขาว่ามาจริงๆบางทีฉันก็เคยคุยกับพวกเขาบ้างน่ะ นักเรียนเราเยอะขนาดนี้เขาจะหาฉันเจอเหรอ ฉันหยุดคิดแค่นั้นแล้วหันไปสนใจนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่ถือว่าหน้าตาดีมากได้ขึ้นมาจับฉลากเธอยื่นกระดาษให้ประธานนักเรียนอ่าน
“ เธอได้หานักเรียนชายที่ติดอันดับต้นๆของโรงเรียนเอาใครก็ได้นะ ”ประธานนักเรียนยิ้มให้กับเธอ ในความคิดของฉันคงหาไม่ยากหรอกแค่เอาคนหล่อๆหน้าดีๆก็น่าจะได้แล้วเพราะพวกเขาออกจะโดดเด่นซะขนาดนั้น
คนอื่นก็จับฉลากกันต่อไป พอจับจนครบแล้วก็เริ่มต้นการหาคนได้ส่วนนักเรียนเก่าก็ยังต้องนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเพื่อสะดวกกับการค้นหาคนของนักเรียนใหม่
ผู้ชายร่างผอมสูงเดินมาบริเวณที่นั่งของนักเรียนหญิงมันเรียกเสียงกรี๊ดจากพวกผู้หญิงได้ดีทีเดียวและฉันคิดว่าเขาคนนั้นมาหยุดอยู่ที่ฉัน เขาหันมาแล้วหล่อจังดูใกล้ๆแล้วยิ่งหล่อ-.,-
“ เอ่อ รู้จักคนที่สนิทกับหนุ่มหล่ออันดับต้นๆมั้ยครับ ” เขาคงจะเป็นคนที่หาฉันสินะไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเขาจะหาฉันเจอง่ายๆขนาดนี้คนอื่นก็มีไม่ถาม เขาดันถามคนที่เป็นคนที่เขากำลังหาอยู่ซะงั้น
“ ฉันเนี่ยแหละคนที่คุณตามหาอยู่ -0- ” ฉันทำหน้านิ่งๆและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ งั้นก็ไปขึ้นเวทีกับผมเถอะครับ ” ฉันพยักหน้าตอบไปก่อนจะลุกขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงของนักเรียนใหม่คนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้น
“ เจอแล้ว ฉันเนี่ยเดาคนเก่งจริงๆแค่คนแรกก็เป็นคนที่ตามหาแล้ว^0^ ” เธอเจอรีฮาที่เป็นคนที่เธอต้องตามหา เธอเลยพารีฮาไปขึ้นเวทีส่วนฉันก็เดินตามผู้ชายที่ต้องหาฉันไปขึ้นเวที ผ่านไปสักพักนักเรียนใหม่ทุกคนก็เจอคนที่ตัวเองต้องตามหาและก็ถือเป็นการจบการรับน้องใหม่
เลิกเรียน...
วันนี้ฉันรู้สึกว่ารีฮาจะอยู่กับนักเรียนใหม่คนนั้นทั้งวันเลยนะมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกแต่ความจริงวันนี้ฉันก็อยู่กับนักเรียนใหม่ทั้งวันเหมือนกัน ฉันพึ่งเป็นอิสระได้เมื่อกี้นี้เองแหละ
“ หวัดดีพาสปอร์ต ”
“ อืม หวัดดีอยู่กับนักเรียนใหม่ทั้งวันเลยเป็นไงบ้าง ”
“ นักเรียนใหม่ โซฟานะเหรอก็คุยสนุกดีอยู่แต่ฉันว่าเธอไม่ยอมปล่อยฉันเลยตื้อไม่ให้ฉันไปไหนเลยด้วย แล้วเธอล่ะ ”
“ ซิทเหรอก็นะ ฉันพอจะคุยกับเขาได้ดีอยู่แต่คุยไปคุยมาฉันก็เบื่อได้นิดหน่อยเหมือนกัน-_-; ”
วันนี้บอกตามตรงว่าไม่ได้เรียนเลยแม้แต่วิชาเดียวเลยได้คุยกับนักเรียนใหม่ทั้งวันจนเริ่มสนิทกันแต่เลิกเรียนแล้วฉันก็เลยกะจะกลับบ้านก็เจอรีฮาเข้าพอดี
สุดท้ายเราก็ต้องเดินกลับบ้านด้วยกันเหมือนเดิม วันนี้นายรีฮาไม่เจอแฟนคลับเพราะพวกเธอกำลังให้ความสนใจกับซิทผู้เป็นนักเรียนใหม่หน้าตาหล่อดูดีไร้ที่ติจริงๆ รีฮาคงจะต้องไม่มีแฟนคลับมาหาอีกสักพักแต่ถือเป็นโชคดีที่เป็นแบบนั้นเพราะตานี่ไม่ค่อยจะชอบพวกแฟนคลับเท่าไหร่นักแต่ก็ต้องทำดีเพื่อภาพลักษณ์ของรีฮาเอง
“ ฉันกลับล่ะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ บาย ” ฉันพูดบอกลารีฮาและเดินกลับเข้าบ้านไปทำงานต่างๆที่ต้องทำ ฉันรู้สึกว่าเวลารีฮาไม่อยู่มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกนิดๆแต่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถึงแม้คนอื่นอาจจะบอกว่าเพื่อนสนิทตัวต้องติดกันเกือบตลอดแต่คงจะยกเว้นในกรณีของฉันกับรีฮาล่ะนะ หน้าตาดีขนาดนั้นนี่นาไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะถูกพาตัวไปทำอย่างอื่นทำให้เราตัวไม่ติดกันตลอดเวลา
“ หวัดดี ” เสียงนั้นทำให้สมาธิฉันหลุดลอยไปสนใจมองคนที่พูดและละสายตาจากหนังสือที่กำลังตั้งหน้าตั้งใจอ่านก่อนจะถึงเมื่อกี้
“ อืม สวัสดี-_- ” ฉันมองไปพบหน้ากับคนที่ทำให้ฉันหยุดอ่านหนังสือและฉันก็กลับมาสนใจอ่านหนังสือเรียนเล่มที่ฉันคิดว่ามันหนาพอตัวเล่มหนาประมาณครึ่งหนึ่งของหนังสือเรียนมีสามร้อยหน้าโดยประมาณจากการเปิดผ่านโดยไม่นับหน้าอื่นที่ไม่ใช่เนื้อหา เลิกสนใจคนที่ทักโดยสินเชิงทำให้คนๆนั้นทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะข้างๆฉัน
เขานั่งนิ่งๆหน้าบึ้งหน่อยๆแบบเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างก่อนจะมีนักเรียนหญิงทุกคนเดินมาที่โต๊ะของฉัน ก่อนจะไปดูหน้าผู้หญิงคนอื่นๆก็โดนใครก็ไม่รู้มาบังวิสัยทัศน์ในการมองรอบบริเวณของฉันไป
“ สวัสดี^^ ”
“ ทำไมนายถึงได้อยู่ห้องเดียวกับฉันล่ะเท่าที่ฉันรู้นายน่าจะอยู่ห้องเอนี่นาแล้วทำไมถึงมาอยู่ในห้องบีได้ล่ะ ”
“ มาทักทายเธอไง ”
“ มาด้วยเหตุผลแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ ซิท ”
“ ไม่แค่นั้นหรอกฉันมาขอยืมหนังสือเรียนวิชาประวัติศาสตร์กับเธอเพราะฉันลืมเอามา “
“ ถ้ามีแค่นี้ก็เอาไปแล้วกลับห้องไปซะ ฉันจะอ่านหนังสือต่อ ” ฉันค้นหาหนังสือเรียนประวัติศาสตร์ในกระเป๋าแล้วยื่นมันให้กับซิทที่ลืมเอามันมา เขายิ้มตอบแล้วเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงห้องบีที่เดินตามกันไปเกือบหมดห้อง
พักเที่ยง...
“ หมดเวลาเรียนแล้วสินะ เล่นเอาเกือบหลับเลยนะเนี่ย ”
“ อืม นายจะทำไรต่อนอนก่อนรึเปล่า ”
“ ขอกินก่อนละกันเรื่องอื่นค่อยคิดต่อแต่วันนี้ฉันจะไม่นอนหรอก ”
“ เหรองั้นเอาข้าวกล่องไป ”
“ ขอบใจ ”
เรื่องกินของนายรีฮาคงจะขาดไม่ได้สินะยิ่งช่วงนี้สั่งให้ฉันทำข้าวกล่องมาเผื่ออีก ฉันเลยต้องเหนื่อยขึ้นทำข้าวกล่องไม่พอฉันยังต้องทำข้าวเช้าให้พ่อกับแม่กินอีก แต่ถ้ารีฮาสั่งก็ไม่มีปัญหาหรอกนะแค่ทำเพิ่มอีกนิดหน่อยแค่เห็นรีฮาไม่มาโวยวายว่าหิวกับฉันก็พอแล้วล่ะ เพราะอาหารกลางวันของที่นี่จะหมดไวมากเลยทำมากินที่นี่แทนเพราะมันคงจะง่ายกว่าที่ไม่ต้องต่อแถวรออาหาร
“ ข้าวผัดทะเลน่ากินจังเลยนะ ”
“ แน่นอนอยู่แล้วเพราะฉันเป็นคนทำ ”
เขาจับช้อนแล้วเริ่มตักข้าวผัดทะเลเข้าปากทันทีและมันก็หมดไปในเวลาไม่นาน เขายิ้มสบายใจก่อนจะนอนลงไปที่โต๊ะซะเฉยๆ กินแล้วนอน ฉันกลัวว่าชาติหน้ารีฮาจะไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์นะไอ้นิสัยการกินแล้วนอนของเขาเนี่ย แต่ถ้าตานี่ทำหน้ามีความสุขแบบนั้นก็คงจะไม่เป็นไรหรอกเนอะ^^
ความคิดเห็น