คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ฉันกำลังวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำไม่ให้ทำได้ไงก็มันไม่ทันแล้วสายๆ สายแน่ๆต้องโดนอาจารย์เทศน์ใส่แน่เลยฉัน โรงเรียนก็ดันตั้งกฎบ้าๆขึ้นมาว่าถ้าวันเปิดเทอมวันแรกของทุกเทอมถ้ามาสายต้องเรียนย้อนหลังซ้ำอีกเป็นเวลาหนึ่งเทอมนับรวมวันเสาร์อาทิตย์ด้วย
“ ทันจนได้นึกว่าจะได้ลงนรกซะแล้วเรา =O=; ” ฉันหยุดวิ่งเมื่อตัวเองวิ่งผ่านประตูด้วยอาการเหนื่อยอย่างหนัก
“ อีกแค่นาทีเดียวก็ได้เวลาเรียนแล้วนะคะ กรุณาขึ้นชั้นไปโดยด่วนก่อนที่ดิฉันจะเริ่มจับนักเรียนคนที่มาสายไปลงโทษด้วยนะคะ ” อาจารย์ที่จะเปิดคนลงโทษในกฎที่ฉันบอกเมื้อกี้เดินมาข้างหลังฉันพร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา
ต้องวิ่งต่ออีกเหรอเนี่ย ฉันก็เป็นคนนะแล้วห้องของฉันมันก็อยู่ชั้นบนสุดด้วยเหนื่อยอย่างงี้ถึงจะแค่ชั้นห้าก็เถอะแต่เพราะแรงโน้มถ่วงของโลกที่ค้นพบโดยนิวตันมันทำให้การขึ้นบันไดเป็นอะไรที่เหนื่อยมากเลยนะคะจะบอกให้
ในที่สุดฉันก็วิ่งขึ้นบันไดและเดินมาถึงหน้าห้องจนได้ เป็นอะไรที่เหนื่อยมากที่สุดเท่าที่คิดออกในตอนนี้ ฉันเลิกบ่นในใจแล้วเดินเข้าไปในห้อง และก็โดนมือใครก็ไม่รู้มาตบเบาๆที่หัวฉัน
“ มาเกือบสายเลยนะ พาสปอร์ต ”
“ รีฮา ฉันว่านายก็มาก่อนฉันไม่นานนักหรอก ” คนที่ตบหัวฉันไม่ใช่ใครนอกจากรีฮาก็กะไว้แล้วล่ะว่าเป็นตานี่แน่ๆ เพราะยังไงอีตานี่ก็เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่น่าจะกล้าแตะหัวฉัน
“ ก็ไม่ผิดหรอกแต่ฉันมาเช้ากว่าเธอตั้งห้านาทีนะ ^^ ”
“ ฉันขอตัวล่ะเดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว ” ฉันพูดพร้อมกับปัดมือรีฮาออกก่อนจะเดินไปนั่งแถวสุดท้ายที่มีโต๊ะว่างอยู่
รีฮาหรือไอ้บ้ารีฮาเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของฉันเอง เราเล่นกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันก็อยู่กับอีตานี่จนเบื่อฉันรู้ว่าเขาชอบอะไรเกลียดอะไรทั้งหมด พอขึ้นม.6 รีฮาก็ยังอยู่กับฉันเหมือนเดิมยังกับว่ามันมากกว่าความบังเอิญเพราะฉันอยู่ห้องเดียวกันกับตานี่ตลอดตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา แล้วไอ้บ้ารีฮายังเป็นหนุ่มหล่ออันดับต้นๆของโรงเรียนด้วย ประวัติของรีฮาก็มีเท่านี้แหละนะที่อยากจะบอก
เลิกเรียน...
“ กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านเอง ”
“ ได้ ยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ” ฉันพูดพร้อมกับออกตัวเดินกลับบ้านของตัวเองก่อนจะทิ้งรีฮาไว้หน้าโรงเรียนที่มีนักเรียนหญิงวิ่งไปหาเขาเพื่อพูดคุยกัน
มันเป็นแบบนั้นตลอดจนฉันรู้สึกชินแล้วกับการที่ต้องเดินกลับบ้านโดยที่ไม่มีตานั้นมาคอยดูแลทุกฝีก้าวการเคลื่อนที่ของฉันกว่าเขาจะออกจากกลุ่มคนกลุ่มใหญ่นั้นได้ก็คงจะอีกนานเลยล่ะ
“ เฮ้ย!พาสปอร์ตรอกันด้วยสิ O0O! ”
“ ทุกคนจะทำอะไรกับเพื่อนฉันคนนี้ก็ได้แต่อย่าทำให้เขาโมโหนะ ” ฉันหันหลังไปบอกกับผู้หญิงทุกคนที่กำลังจับตัวรีฮาเพื่อเป็นการบรรลุเป้าหมายการเข้าใกล้ตัวรีฮาหรืออะไรประมาณนั้น รีฮาทำหน้าตกใจนิดหน่อยและทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน ก็นายเป็นคนดังฉันก็ต้องปล่อยให้แฟนคลับของนายได้อยู่ใกล้ๆนายบ้างล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันเอาเปรียบพวกเธอ
“ โชคดีนะรีฮา กลับมาให้สภาพยังเหมือนเดิมด้วยล่ะ ^^ ” ฉันหันไปตะโกนบอกรีฮาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับบ้านไปโดยปล่อยเขาให้กับแฟนคลับของเขาต่อไป
ความคิดเห็น