คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหลืออีก 94 วัน “มะ....มะ.....เมี๊ยวววววว” (2)
พ่อับแม่เปิประูบ้านเ้ามาั้แ่บ่าย ส่วนยัยเนรหอบเอาโศใส่เถ้าระูอผมวาไว้ที่โ๊ะเี้ยๆ ใ้หิ้พระที่ั้นสอ หลัานั้น็เินปึปัเ้าห้อส่วนัว เปิระบบเสียเอร์ราว์อเ้าหล่อนามปิ
ผมลอยละล่อไปามบันไ้วยท่วท่าเียร้านึ่เ็มไป้วยวามิแปลใหม่ ยัไะ็ไม่มีนเห็นอยู่แล้ว
พ่อนัู่ทีวีเหมือนทุวัน ส่วนแม่ำลัเียวไ่ ไ่ที่ฟูึ้นระทะส่เสียั่าๆ ลิ่นน้ำมันับอสปรุรสอบอวลไปทั่วห้อ
ทุอย่าูปิเสียเวอร์อีแล้ว ผมลอยไปสำรวระถาใส่ี้เถ้าอร่าายัวเอ ลอเอามือพยายามับู ็ทำไ้แ่เพียพุ่ทะลุเ้าไป้านในเท่านั้นเอ
โถว ร่าายที่หล่อเหลาปานเทพบุรอเรา สุท้ายยัลมาในโถเล็แ่นี้ไ้ไนะ
ผมวนอยู่หลายรอบ นี่ถ้าวนมาว่านี้ะเอาธูปเทียนมาทำเหมือนเวียนเทียนะเลย
หลัาสำรวูนหนำใ ผม็ลอยผ่านประูบ้านออไป
ยัยยมทูนั่นเป็นที่พึ่อะไรไม่ไ้เอาเสียเลย ัวเอทำานไม่ไ้เรื่อ ยัมีหน้ามาเอาานให้นอื่นทำ นี่ถ้าผมบ่นไปมาว่านี้ รับรอว่ายาวอีหลายหน้าระาษ อย่านั้น็พอเท่านี้่อนเนอะ
อนนี้นที่ผมุยไ้ มีนเียว ็ือยายเ้าที่
ยายเ้าที่ำลัเาะประูบ้านเม้าับเ้าที่บ้านร้ามที่เป็นหิสาวอ้วนุ นี่ถ้าไม่ไ้ผ่านารแนะนำผม็ไม่รู้เลย้วย้ำว่าเป็นเ้าที่
เมือเห็นผมลอยเ้ามา ยาย็หันวับลับมามอ
“อะไรล่ะ เหาหรือไ มาสิมาุยัน” ยายเอ่ยทั เ้าที่บ้านร้ามโบมือทัทายผมหยอยๆ ผมหหัวพร้อมยิ้มแหยๆ ามมารยาท
“เปล่า ผมไม่ไ้มาวนุย ผมมาถามอะไรหน่อย ุยาย พอียมทูให้ผม่วยาน นี่ผมไ้านามหาแมว ะเริ่มาอะไรี” ผมเอ่ยปาพลายูระาษนั้นึ้นมา
“อ๊าาา อย่าเ้ามา ถอยไปๆ” ยายเ้าที่ผะ รีร้อเบาๆ แม้แ่เ้าที่บ้านร้าม็หหัวล ผลุบหายลไปไหน็ไม่รู้
“อะไร มีอะไร” ผมหันวับลับไป้านหลั หรือว่าะมีผีมาแอบหลอหลอนวิาหนุ่มสุหล่อแบบผม
“ระาษอันนั้น เอาไปไลๆ ไป๊” ยายเ้าที่ร้อเสียสู
ผมมวิ้วไม่เ้าใ แ่็ลระาษล แ่โยี
“เป็นไรอ่ะยาย ระาษนี้มันยัไ” ผมถาม
“มันเป็นระาษาโลวิา แะเ้าสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวัี้แห๋แ๋” ยายทำท่าปาเหื่อ ่อนะ้อมอระาษในมือผมอย่าระแวะระวั
ผมมวิ้ว แล้วนี่ผมับมันมาั้นาน ะไม่ิเหรอเนี่ย ยัยยมทูเ้าปัหาเล่นอะไรอเาเนี่ย
“ไปเอามาาไหนัน” ยายเ้าที่เอามือทาบอ่อนะเอ่ยถาม
ผมเล่าเรื่ออยัยยมทูับานพิเศษให้ยายฟั ยายพยัหน้าหึหันผิวหนัยับยุ่นบนใบหน้าระเพื่อมึ้นล แม้ว่าะั้ใฟั แ่็อสำรวร่อรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าพวนั้นอยายไม่ไ้
“นี่มันอีมาเลยนี่นา ไ้รับโอาศสร้าบุุศล ีแล้วๆ ทำสิๆ” ยายพูอย่าปลื้มปิิ ส่วนผมหรี่าล
“เอาริ็แ่หาแมวหล ไม่ยามา แ่แบบ ะไปหาไ้ที่ไหน พาไปส่ที่ไหน ะรู้ไ้ไอ่ะยาย” ผมถามพร้อมเาหัวแรๆ
ยายย่นปาล นริมฝีปายู่ยี่เหมือนลูเที่แ่่อนวัย
“ไม่รู้สิ ลอออไปเินหาูละมั้” ยายอบ
“โธ่ยาย รุเทพมันให่ะาย ให้หาแมวส้มอ้วนๆ ัวหนึ่ ล้านปีะหาเอไหมล่ะ” ผมร้อแหวึ้นมา
ยายส่ายหน้า
“ท่านยมทูให้ทำ้อมีเหุผล น่าะอยู่แถวๆ นี้หรือเปล่า” ยายาเา
“เหรอ อยู่แถวนี้เหรอ” ผมอบรับ
นั่นสินะ ถ้าานนี้เาะให้ผม้อเป็นนทำ แปลว่าโลวิาิว่าผมน่าะทำไ้
“ลอออไปหาูเลยไหม แ่ยายไปไม่ไ้นะ ้อเฝ้าบ้าน” ยายเอ่ยถาม ่อนะทำท่านั่ลที่ม้านั่หน้าบ้าน
ผมส่ายหน้าแรๆ แหม ปาบอว่าเฝ้าบ้าน แ่นอายืนเม้ามอยแล้ว็แอบีบหลับในศาล ผม็ไม่เห็นไ้ทำอะไรเป็นิ้นเป็นอันเท่าไหร่ไม่ใ่เหรอ
“ไม่เอาอ่ะ ออไปอนึมีหวัเอผีหลอแน่ รออนเ้า่อยไป” ผมอบ
“อนเ้าไม่มีผีหรือไ ะเ้าะ่ำ ็มีผีเหมือนันแหละ แถมัวเอ็เป็นผียัลัวอีเหรอ” ยายถามพร้อมหัวเราะั่ๆ
“อนเ้าเห็นมาแ่ไละไ้เลี่ยไ แล้วผมไม่ไ้เป็นผีะหน่อย แ่รอไปเิใหม่แ่นั้นเอ” ผมโ้เถีย
“็นั่นแหละที่เรียว่าผีน่ะ” ยายอบ
“รมาไป็ไม่ีนะยาย” ผมออเถีย
ืนนั้นผมเ้านอนแ่หัว่ำ ื่นมาแ่เ้าะไ้มีแร นี่็ะเมษาแล้ว อาาศเมือไทยนี่ร้อนนทำให้อยาายึ้นมาไ้่ายๆ เลย
ถึแม้ว่าะายไปแล้ว็ไม่่าันล่ะมั้นะ
แน่นอนเ้าวัน่อมาผมื่นั้แ่ไ่โห่ ไม่ไ้หมายวามว่าแถวนี้มีไ่หรอนะ แ่เป็นสำนวนโบราว่าื่นเ้าพระอาทิย์ยัไม่ึ้น สสัย่วนีุ้ยะนแ่เยอะ เลยิำโบรา่าๆ
ผมลอยไปส่อสภาพัวเอในระ อืม มอไม่เห็นแฮะ แบบนี้ะรู้ไ้ไว่าผมบนหัวยุ่เหยิเหมือนนื่นนอนหรือเปล่า
แ่เอ๊ะ ยัไ็ไม่มีนเห็นนี่นา ะแ้ผ้าออไป ำรว็ไม่น่าับไหม
ผม้มลมอเสื้อผ้าัวเอ ยัอยู่ในุนัเรียนเหมือนวันนั้น เี๋ยวเย็นนี้ลอถามยายูว่ามีวิธีอาบน้ำเปลี่ยนุสำหรับวิาหรือเปล่าีไหมนะ
ผมลั้นหายใ ลอยทะลุำแพบ้านั้นสอออไป ร่าายลอยอยู่ลาอาาศ
รู้สึหวิวๆ แฮะ วามสูประมานี้ทำให้ลัวเหมือนันนะ ถ้าลไปูไม่ื ไม่รู้แถวนี้มีโรบาลที่รับรัษาวิาโยเพาะหรือเปล่า
เสียรถบนถนนวิ่ไปมาัมาแ่ไล ถัาถนนหน้าบ้านอผมเป็นถนนให่ รถิแ่เ้าามไสล์รุเทพ น่าสสารนเ้าไปทำานในเมือ
เสียทำอาหาร เสียรถรา และเสียนัสอประสานันเป็นบทเพลที่ผมไม่่อยไ้ยินเท่าไหร่
็แหม สมัย่อนเล่นื่นะสิบโม วันไหนไปโรเรียน็ีหน่อย แปโม ะไ้ยินเสียพรร์นี้เสียเมื่อไหร่ัน
น่าเสียายว่า ั้แ่ายไปเป็นวิา ไม่ว่าะเล่นเมส์ อ่านาร์ูน หรือออไปเถลไถล้านอ็ทำไม่ไ้สัอย่า พอพระอาทิย์็ไ้แ่ับเ่าอยู่ในห้อนอน นู่น นอนั้แ่สอทุ่มมาหลายวันละ
ผมลอยลไปยัพื้นถนน ในหัวนึภาพอวาเลนิเนียไว้อย่าแม่นยำ เ้าๆ แบบนี้แมวอ้วนท้วนนั้นะอยู่ที่ไหนันนะ ผมิพลา ลอยไปามอย่าๆ แถวบ้าน
ยัไะัวอ้วนนานั้นน่าะอบิน อย่าั้นผมแวะไปร้าน้าวแแถวนี้็แล้วัน
แผนที่ร้าน้าวแที่เปิั้แ่เ้ารู่ปราั้นในวามิ ผมเลาะเลี้ยวไปามทา ่อนะมอเห็นหน้าร้าน้าวแแ่ไล ้านหน้าร้านาย้าวแมัเป็นถุๆ ไม่้อบอ็รู้ว่าลู้าเป้าหมายเป็นใร
ลุ่มแม่บ้านยืนเม้ามอยันเรียแถวหน้าระาน พระและเรหลายรูปเินเรียเี่ยวมาาอีฝั่หนึ่
“นิมน์่ะ” บรราแม่บ้านร้อเรีย พลาเทินเอาถาใส่ถุอาหารรศรีษะ
ผมียิ้ม ายละ ุพระ ผมเอพระ
แบบนี้้อูเอลันหน่อย
ผมลอยรี่เ้าไปโยเร็ว ไหนูสิ ผู้ศึษาพระธรรมะมอเห็นผี เอ้ย วิาหล่อๆ แบบผมไหม
ผมปั้นหน้าปั้นา ห้อยโหน้วยท่วท่าที่ไม่มีมนุษย์เหม็นหน้าไหนทำไ้แน่ๆ ผมพุ่ผ่านบวน อายุ วรรโน สุั พลั ไปหลายรอบ
ไม่มีเสียอบรับาหมายเลที่ท่านเรีย
ไม่ว่าะพระ ะเร เ็วั หรือแม่บ้านที่นั่ยอๆ รับพร ็ไม่มีใรเห็นผมสัน
“บรู๊วววววว”
ะอุ้ย
ผมหันวับไปยัหมาวัที่ามเรออมามอมาที่ผมาเม็ พร้อมๆ ับยืปาหอน้วยทำนอลาสสิ
“หอนไรไอ้่า มาๆ ไ้แล้ว” ลูวัที่อยู่ใล้ที่สุบลที่หัวเ้าูบ เบาๆ
เ้าูบมอหน้าผมอย่าเอาเรื่อ แ่็ยัยอมเินามบวนสีส้มนั้นไปอย่าร่าเริ
ายละ หมามอเห็นผี ริๆ ้วยแฮะ...........ไม่ใ่สิ มอเห็นวิาริๆ ้วยนะ
ผมผหน้าให้ับัวเอเบาๆ วามริ้อนี้รายารโหนระแสวรรู้นะว่าไป
ระหว่าที่ิอะไรเพลิเพลิน ผม็นึึ้นไ้ว่ามาถึรนี้ทำอะไร
“เออ ใ่ มาหาแมวนี่หว่า” ผมหันวับลับมาที่ร้านาย้าวแ ลอละล่อเ้าไป ส่อูามพื้นิน บนรั้ว และามที่ๆ ิว่าแมวะ่อนอยู่ทุอทุมุม
ไม่มีสััวเียว
อะไรัน เสียแรเปล่าริๆ อืม หรือว่าะเป็นร้านอื่น
ผมลอยละล่อไปามอยเรื่อยๆ อยแวะร้านอาหาร่าๆ หรือถ้าเอแมวสััวเินมา็อยสะรอยามพวมันไป เผื่อะเอเ้าวาเลนิเนียเ้าปัหา
พระอาทิย์ลอยสูึ้นเรื่อยๆ ผมลอยนเหนื่อยอ่อน
ทำไม ทำหน้าแบบนั้นหมายวามว่าไ ลอยไปเรื่อยๆ นี่ใ้แรไม่หยอนะบอเลย ไม่เื่อลอมาลอยเอไหมเล่า โ่วว
ถึะไม่หิว แ่วามรู้สึเหนื่อย็ทำให้หิวน้ำไ้เหมือนันแฮะ แ่ะินยัไล่ะเนี่ย ผมบนอุบในใ ่อนะพิที่ประูรั้วสีาวอบ้านผู้มีอันะิน ทรุัวลนั่ลที่ริมอบระถา้นไม้ประับอบ้านนั้น
ไม่ไหวๆ ะให้หาแบบนี้่อไปเรื่อยๆ ไม่มีทาสำเร็แน่
ผมิในใ ่อนะวัเอาระาษที่ระเป๋าาเมาาอ่านอีรอบ
อืมมมมม ผมอ่าน้อวาม้ำเผื่อะเอเบาะแสที่าหายไป ื่อ นิสัย อาหารที่อบ โร
ไม่มีประโยน์เลยสันิ หรือว่าะลอร้อเรียยัยยมทููอีรอบีนะ
“เมี๊ยวว” เสียร้อัึ้น ผมลอา แมวบ้าอะไรมาอนนี้ ไม่มีอาหารให้หรอนะ ไป๊ๆ ิ้วๆ นำลัเรียๆ เนี่ย
ผมิ๊ปาอย่ารำา
“แ๊ววว” เสียร้อในลำอนั้นัึ้นอี
ผมเอะใ เอ๊ะ เสียแมว นี่มันเสียแมวไม่ใ่เหรอไัน ผมเยหน้าวับึ้น ่อนะหันไปที่มาอเสีย
........
ว่าเปล่า
.......
ไม่เห็นมีแมวที่ริมำแพรนั้นเลยนี่นา
แ่อะไร็ไม่รู้ทำให้ผมิว่าวรลอไปูสัหน่อย น่าะไปทานั้น
ผมลุึ้น ร่าายเลื่อนไปยัทิศทาอเสียแมวนั้นอย่าเลื่อนลอย
เอ็เอ ไม่เอ็่อยว่า ผมิในใ วามัวลและวามเรียเลือนหายออไปาวามิอผม้าๆ
ผมผ่านแยอยแยเล็ๆ ที่พอให้มอไ์ับสวนันไ้สอัน
อะไร็ไม่รู้บอผมให้ลอไปทาวา ผมว่าผมไ้ยินเสียร้ออแมวาทานั้น ผมัสินใลอยไปามทา
ผมไม่รู้ว่าผมลอยมานานเท่าไหร่ แล้วัวเออนนี้อยู่ที่ไหน แ่ว่านะ พอรู้สึัวอีที็อยู่ที่ศาลเ้าโโรโโสริมน้ำอันหนึ่ ้านหน้าั้ไว้้วยรูปปั้นและุ๊ารูปสัว์มามายน่านลุ รอบบริเวเป็นลานว้านาให่ แ่าารูแลอย่าสม่ำเสมอ อนนี้เลยท่วมสูไป้วยห้า เรียไ้ว่าทั้มื ื้นและอับ
ผมรู้สึไ้ว่ายัยวาเลนิเนีย้ออยู่ในนั้น
แ่ว่า ไม่อ่ะ ผมไม่เ้าไปเ็า
ผมยมือทั้สอป้อปา
“เมี๊ยวๆ” ผมร้อออมา ้วยน้ำเสียที่ิว่าเป็นภาษาสาลอแมวส้มพวนี้
“แ๊ววว?” เสียแมวร้ออบลับ แ่ผมยัไม่เ้าใว่าเรื่อหมายำถามหลัเสียนั่นมันอะไรัน
แ่ผมว่าผมเ้าในะว่ามันร้อว่าอะไร
“เมี๊ยวววววว” ผมร้อส่ๆ เสียยาวแบบไม่ิอะไรมา ในใไม่รู้ัวเอำลัทำบ้าอะไรอยู่ โีที่เป็นวิานี่นา ทำอะไรปัาอ่อนนาไหน็ไม่มีใรรู้
เสียอแ่ัึ้นที่ริมพห้า้าน้าอศาล ่อนะมีศรีษะให่โอแมวส้มัวหนึ่โผล่ออมา
“วาเลนิเนีย” ผมร้ออุทานเสียหล
ใ่ริๆ หน้าที่อ้วนนบีบอัอันนั้น เป็นัวอื่นไปไม่ไ้เ็า
ผมย่อัวลนั่ยอๆ แบสอมือไป้านหน้าวาไว้ที่พื้นิน าทั้สอแน่ใว่าบริเวศาลที่น่าลัวอันนั้นไม่มีอะไรแปลประหลาว่านี้โผล่ออมา
ลำพัแ่วิา ออมาามแมวส้มหน้าาล แ่ันื่อว่าวาเลนิเนีย ผม็ิว่าน่าะแปลเพียพอแล้วสำหรับวันนี้ บาทีวามแปลพวนี้อาะพอแล้วสำหรับเม้ามอยไปทั้สัปาห์้วย้ำ
“วาเลนิเนีย มานี่มา เมี๊ยวววๆ” ผมู่ปาร้อ
วาเลนิเนียไ้ยินแบบนั้น็ใ้อุ้เท้าอวบอูมอมันเินมาทาผมอย่าสนอสนใ หาอมันสะบั้ายวาอย่าหยิ่ทะน
ผมลอาหนึ่รอบ แหม ทำท่าะนาพาริเียว น่าะปล่อยให้ออีหลายวันีไหม ะไ้ผอมลโยไม่้อออำลั ไม่้อพึ่ยา
ผมใใ่อให้วาเลนิเนียเ้ามาในระยะที่เอื้อมถึ เมื่อมันมาถึ ผม็ยื่นมือออไปอีนิ หวัว่าะว้ามันเอาไว้ไม่ให้หนีหายไปไหน
มือผมันทะลุผ่านร่าายมันไป
โอเ
แหม แหแะ ะไปับไ้ไัน
วาเลนิเนียเหมือนะสะุ้เล็น้อย ถอยอุ้ยอ้ายลับไปสอสาม้าว
“แ๊ววว” มันร้อในลำอ
ผมเอียอสสัย
“มีนบอให้มาาม แ่เอาริๆ ็ไม่รู้หรอนะว่าเป็นนหรือเปล่าน่ะ” ผมอบเสียร้อ ในในึถึใบหน้าที่น่ารัอนายหิยมทู
“๊าวววว ิ๊วววว” วาเลนิเนียร้อในลำอ่อนะ่อยๆ ยื่นหน้ามามที่นิ้วมืออผม
“ไม่มีหรอ อยาิน้อไปที่ร้าน้าวแ” ผมเอ่ยอบมัน
“ม๊าววววว” มันเยหน้ามอผมหลัาสิ้นสุประโยอผม หายาวๆ อมันสะบัเป็นเลแป้าๆ
“เรื่อมาริ อพรรนั้นไม่มีหรอ” ผมอบไป ่อนะลุึ้นยืน และหันหลั
่อไปะพาไปไหนี นำทา นำทาไปไหน
และที่สำั
ทำไมผมฟัมาภาษาแมวรู้เรื่อวะ
ผมมวิ้ว หรือว่าเราไ้ทัษะระับ SR วุ้นแปลภาษา
ผมหันลับมา
“นี่ฟัรู้เรื่อ้วยเหรอ” ผม้มหน้าเอ่ยับวาเลนิเนียที่เินเ้ามามที่เท้าผม อืมม นั่นแหละ ผมหมายถึเท้าที่ลอยแบบเลือนลาอยู่นั่นแหละ
“แ๊ววว เมียววว” มันร้อในลำอ
“เ” ผมอุทาน ่อนะหันหน้ามา เยหน้าึ้นท้อฟ้า
อบุสวรร์ที่ในที่สุ็มอบทัษะเทพๆ มาให้ใ้ เอาล่ะ ะเอาไปใ้เ็บเลเวลยัไ่อนี
ผมพร่ำเพ้อพร้อมับยิ้มให้ัวเอ้วยวามพอใ
“เมี๊ยวววว” วาเลนิเนีย พันแ้พันาอผม
“เี๋ยว่อน อย่าเพิ่ั” ผมเอ่ยพร้อมับประสานมืออบุอะไร็ามที่อยู่้านบน้อนเมปุปุยเหมือนนมราาแพพวนั้น
“๊าววววว” วาเลนิเนียร้อเสียั ผมหุหิที่ถูััหวะ
“รู้ละน่า แล้วบ้านที่ว่าที่ไปทาไหนัน” ผมหันวับลับมานั่ลและเอ่ยถามมัน
วาเลนิเนียนั่ลที่พื้น วาสีอำพัน้อมอผมอย่าเอาเป็นเอาาย
“มี๊ๆ เมี๊ยวววว” มันลาเสียยาว
“นี่ ไม่ใ่ว่าเวลาออมาาบ้าน้อี่ทิ้ไว้ามทาหรอเหรอ อย่าน้อยวรทำเหมือนฮันเลับเรเทลสิ รู้ัไหม” ผมส่ายหน้าในวามไม่ไ้วามอเ้าแมวอ้วน
“เมี๊ยว?” วาเลนิเนียเอียอ
“่ามันเถอะ ว่าแ่ะไปทาไหน่อี” ผมลุึ้นอย่าเสียไม่ไ้ ่อนะแล้ายแลวา
“แล้วแมาอยู่รนี้ไ้ไ” ผมเอ่ยถาม ่อนะัสินใว่าไปทาไหนี
“๊าววว” มันร้ออบ
ผมพยัหน้า
“อย่าั้นเหรอ แ่่าเถอะ นำทาที่ว่านำทาลับบ้านสินะ ั้นเอาี้ เี๋ยวเราใ้รนี้เป็นรลา เราเินวนยายออไปเรื่อยๆ ำรไหนไ้็บอ เ้าใไหม” ผมวาแผนร่าว ่อนะ้มลไปสบาวาเลนิเนีย
“ิ๊วว” มันอบในลำอ ่อนะยมือวาึ้นมารหน้าที่อวบอูม และแลบลิ้นเลียทำวามสะอา
เอาล่ะ มันะยาแ่ไหนัน ะอีแ่พาแมวหลทาลับบ้าน
แล้วเวลา็ผ่านไป........
ใระไปรู้ว่าหลายั่วโม่อมา ผม็ยัวนเวียนอยู่ที่เิม ับเ้าแมวอ้วนที่ไร้ประโยน์
“็ไหนบอำไ้ไ วนมานะเย็นละนะ ร้อน็ร้อน” ผมร้อึ้นอย่าหุหิ พร้อมับหยุลอยยืนพัอยู่้า้นไม้ให่
“๊าวววววว” วาเลนิเนียร้อพอนึ้นมา
“ไม่้อมาู่ นี่มันวามผิแัๆ เสียเวลาทั้วันไปอย่าไร้ประโยน์ะริ แล้วเมือห่านอะไร ทำไมร้อนแบบนี้” ผมร้อับท้อฟ้าที่มอไหม้้วยแสอาทิย์ที่อ่อนโยน? แม้แ่ลมร้อนๆ ที่วระทำให้เย็นล ูเหมือนลายเป็นลมร้านในหม้ออบลมร้อนนาให่ แปลว่า อนนี้ผมำลัโนทออยู่สินะ ทอที่ไม่ใ่ทอสะพาน้วย แ่เป็นทอ้วยลมร้อน
“ม๊าววว มู๊ววว” วาเลนิเนียอบพร้อมหมอบนอนที่้าๆ เท้าผม
“.........” ผมหลับเม้มาาารสู้แสแเป็นเวลานาน
ท้อฟ้ายามเย็นนี่น่าลัวะมั
ผมเริ่มรู้สึไม่่อยี รู้สึพะอืพะอมอบล
อืม ำเือนอยายเ้าที่ยัั้ออยู่ในใ
ไม่ไ้ารละ ้อลับ
“ั้นวันนี้ไว้เท่านี้ละัน ่อยมาหา่อพรุ่นี้” ผมพูพลาทำท่าะลอยลับบ้าน อืม ้อไปทาไหนนะ นี่ผมวนนัวเอ็ัะหล
“เมี๊ยว? แ๊ว” วาเลนิเนียเยหน้ามอผม
ผมเอียอสสัย
“ะบ้าเหรอ ไม่เหมาะมั้ ืนเ้าไปโนแม่ไล่ะเพิออมาพอี พ่อเลียสัว์ะายไป” ผมส่ายศรีษะ ปิเสธวามิอมัน
วาเลนิเนียทำท่าฟึฟั ่อนะเินามผมมาอย่าไม่ลละ
“บอว่าไม่็ไม่ไ” ผมหันหลัลับไป มือสอ้าเท้าเอว ุมันไม่ให้ามมา
“ู๊ววว เมี๊ยว” มันึมัมในลำอ
ผมะัแวบหนึ่ อืม ็ริ ถ้าพรุ่นี้้อเสียเวลาหามันเหมือนเมื่อเ้า มีหวัพาลับบ้านไม่ไ้ทันแน่ๆ แ่ถ้าเอาไปไว้ในบ้าน่อน พรุ่นี้็เริ่มานไ้ทันที
“อืมมมมมม” ผมเอียอัสินใ
วาเลนิเนียเินเ้ามาพันแ้พันาอผมอย่าอออ้อน
แหม ทิ้ลายแมวผู้ีไฮโเลยนะ ไอ้แมวอ้วน
“็ไ้ อยู่รสวนหน้าบ้าน็แล้วัน อยู่เียบๆ ล่ะ ห้ามสเสีย” ผมล่าวล
“เมี๊ยว♥” วาเลนิเนียอบ
ผมเอาฝ่ามือบที่หน้าผาัวเอเบาๆ
ยุ่ยาัแฮะ
ความคิดเห็น