ตอนที่ 8 : [Rewrite] เมื่อยองแจเมา 100%
ร่างเล็กๆ ของแบมแบมแทบจะปลิวไปตามแรงของมาร์คที่กระชากตัวเองไปที่ไหนสักที่ เท้าน้อยๆ พยายามขืนแรงไม่ให้ไปตามมาร์คแล้วแท้ๆ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อแบมแบมแรงน้อยขนาดนั้น
...ตุ้บ...
ทันทีที่แผ่นหลังของแบมแบมกระทบกับผืนเตียงคนตัวเล็กรีบลนลานหาทางรอดเพราะเขาไม่ได้ใสซื่อเสียจนไม่รู้ว่าการที่มาร์คโยนเขาลงเตียงแบบนี้มันหมายความว่าอะไร ในเมื่อก่อนหน้านี้คนหน้าเข้มประกาศกร้าวอยู่แล้วว่าเขาจะใช้ร่างกายของแบมแบมเป็นที่ระบายแทนยองแจ
“คุณคิดจะทำอะไรคุณมาร์ค?”
แบมแบมเอ่ยถามไปทั้งที่เจ้าตัวก็รู้อยู่เต็มอกว่าทำไมเขาต้องมาเขยิบตัวหนีบนเตียงนี้ เพียงแต่แบมแบมต้องการประวิงเวลาเท่านั้น
“รู้ไหมวันนี้พี่ชายนายทำร้ายจิตใจฉันขนาดไหน นายเป็นน้องชายเขาก็รับแทนหน่อยละกันนะ ฉันโมโหมาก”
“อย่า คุณมาร์ค อย่า อ้ะ!!”
ฝันร้ายครั้งแรกของแบมแบมแสนใสซื่อและบริสุทธิ์กำลังเริ่มขึ้นแล้ว คนบนร่างที่เต็มไปด้วยแววตาเคียดแค้นและเจ็บปวดกำลังระบายมันผ่านแรงขบกัดตามลำคอและเนินไหล่เนียน
“หยุดดิ้นสักที”
น้ำเสียงมาร์คเหมือนคนรำคาญเกินทนเพราะแบมแบมเอาแต่ดิ้นไม่หยุดสักที เรียวแขนเล็กทั้งสองที่ดิ้นทุบอกมาร์คอยู่ถูกจับรวบขึ้นเหนือหัวด้วยมือเดียว ใบหน้าน้อยส่ายระริกจนปากคอสั่นไปหมด
“อย่าทำผมเลยนะครับ”
ทั้งที่เตรียมใจมานานแล้วว่ายังไงก็ต้องมีวันนี้ แต่ยามที่มือสากลากไล้ไปที่เนินไหล่และเอวคอดแบมแบมกลับทำใจไม่ได้ ร่างน้อยสั่นราวกับเป็นลูกนกเปียกฝน เขาจะทำยังไงให้รอดเงื้อมมือของมาร์คไปได้กันนะ แบมแบมต้องร้องไห้จนขาดใจเลยหรือเปล่า
“พูดเป็นประโยคเดียวเหรอไง?”
มาร์คพูดไปทั้งที่ไม่ได้มองหน้าแบมแบมสักนิด เขาเลยไม่รู้ว่าตอนนี้คนใต้ร่างกำลังร้องไห้ปานจะขาดใจมากแค่ไหน ริมฝีปากสวยขบกัดแน่นเพื่อกลั้นความกลัวตอนที่มาร์คถอดเสื้อนักศึกษาตัวเองออกและเลื่อนหน้ามาที่ต้นคอขาว
“ฮึก คุณมาร์ค”
กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งเข้าจมูกของแบมแบมจนฉุนไปหมด นอกจากอารมณ์ดุดันของมาร์คตอนนี้ แบมแบมรู้แล้วว่ามันมีอาการมึนเมาขาดสติ
แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมเขาต้องเป็นเหยื่อความเมามายนี้ด้วย
“แบมแบม นายเป็นผู้ชายจริงเหรอ?”
มาร์คเลิกเสื้อนักศึกษาของแบมแบมเหนือเอวคอดและละสายตาไปไหนไม่ได้เลยสักนิด ความเนียนสวยไร้กล้ามเนื้อตรงหน้าท้องของแบมแบมซึ่งต่างจากหน้าท้องผู้ชายอย่างตัวเองกำลังสะกดสายตาของมาร์คให้หยุดนิ่ง
“คุณมาร์คกำลังเมา ปล่อยผมเถอะนะผมยังไม่พร้อม”
เข็มขัดของแบมแบมกำลังถูกปลดออกช้าๆ ในขณะที่มือของมาร์คข้างหนึ่งกลับกดข้อมือของแบมแบมแน่นเหมือนเดิม แบมแบมส่งสายตาอ้อนวอนท่ามกลางความหนาวตรงช่วงท้อง
“เงียบสักที!”
“อื้อ!”
ริมฝีปากบางถูกมาร์คประกบจูบลงมาอย่างรุนแรงและจาบจ้วงที่สุด ลิ้นร้อนถือวิสาสะเข้าไปสำรวจภายในปากหวานไม่ร้องขออีกแล้ว แบมแบมสะดุ้งตกใจทำอะไรไม่ถูกนอกจากบิดเรียวขาตัวเองแนบชิดไม่ให้มาร์คเลื่อนมือมาโดนกลางกายเด็ดขาด
แต่เหมือนยิ่งหนียิ่งไม่รอด ยิ่งโดนต้อนทั้งริมฝีปากและช่วงล่าง
“ฮือคุณมาร์ค แฮ่กๆ ผมไหว้ล่ะผมไม่พร้อม ฮือออ ผมขอโทษแทนพี่นะครับ ให้ผมกราบเท้าคุณก็ได้”
มาร์คผละริมฝีปากมาจากแบมแบมได้เพียงเล็กน้อยและกำลังขบกัดไปที่ลำคอต้องค้างนิ่งเมื่อเสียงสะอื้นสั่นกลัวกำลังส่งขอความเห็นใจ น้ำตาใสอาบแก้มจนไหลมาโดนหน้าของมาร์ค
ความเมาและโกรธแค้นจนเห็นแบมแบมเป็นยองแจในชั่ววูบถูกรั้งสติให้มีมากขึ้นและรับฟังคำร้องขออันน่าเวทนา
“ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่พร้อม ฮือ อย่ารังแกผมเลย”
แบมแบมไม่ได้พูดเปล่า มือที่ถูกมาร์คกำรวบเหนือหัวกำลังผสานพนมมือกันแน่น ลำตัวบางสั่นระริกและสั่นเทิ้ม ไม่พ้นเสียงร้องไห้อย่างน่าเห็นใจ
“โว้ย! น่ารำคาญ ไสหัวไปไหนก็ไปเลยนะอย่าให้ฉันเห็นหน้าในตอนนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย”
มาร์คสะบัดข้อมือเล็กให้พ้นจากการเกาะกุมและยีหัวตัวเองอย่างคนบ้าคลั่งก่อนจะดันตัวเองออกมาจากร่างของแบมแบม เขาหันหลังให้กับร่างที่รีบกระเด้งตัวจากผืนเตียงพร้อมใช้เวลาจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองไม่นานนักก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องทั้งน้ำตา
“ฮึก ใจร้าย ฮือ ใจร้ายที่สุด”
แบมแบมไม่รู้หรอกว่าแถวนี้จะมีแท็กซี่ผ่านมาไหม ไม่รู้ว่าข้างหลังจะมีบอดี้การ์ดตามมาหรือเปล่า แต่เขาต้องวิ่งไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นมาร์คต้องลากเขาขึ้นเตียงอีกแน่ๆ
ลูกไก่ในกำมือกำลังดิ้นรนหาทางรอด เขาต้องรอดแม้ว่าจะคืนเดียวก็ตาม
...ติ๊ง...
‘อยู่ที่เดิมแล้ว คุณยองแจอยู่ไหนคะ?’
ท่ามกลางเสียงเพลงดังไปทั่วกับซาวน์บีทหนักๆ กำลังเปิดเขย่าประสาทนักท่องราตรีให้ลุ่มหลงและสนุกไปกับมันก็ยังมีช่วงให้ยองแจได้ยินเสียงแจ้งเตือนมือถือของตัวเองบ้าง ดวงตารีมองหน้าจอสว่างวูบบนเคาน์เตอร์บาร์และพิมพ์กลับไป
“เห้อ นัดมาแท้ๆ แต่นานมาก นี่ถ้าไม่ใช่มาเอาเงินไม่มาหรอกนะ”
ยองแจบ่นใส่มือถือและกระดกเหล้าเพียวๆ ในแก้วต่อเป็นแก้วที่ห้าแล้วแต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติแอลกอฮอล์สักนิด ยิ่งกว่านี้ยองแจก็กินมาแล้วแค่นี้เล็กน้อยมาก
“ยองแจคะ ขอโทษทีนะคะพอดีฉันรถติดมาก”
รถติดเวลาห้าทุ่มเนี่ยนะใครเชื่อเธอก็ออกลูกเป็นหมาแล้ว แต่ยองแจต้องแสร้งยิ้มและทำหน้าบอกเธอว่าไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง ทั้งที่เขารอเธอเกือบชั่วโมงแล้ว
รอเฉยๆ จะไม่อะไรหรอกแต่สายตาผู้ชายในคลับเนี่ยสิจ้องเขาไม่พอ ยังมาชวนชนแก้วอีกตั้งสองสามคน ทำไมไม่ให้เกียรติความเป็นผู้ชายของยองแจด้วยนะ เขาแมนเต็มร้อยขนาดนี้
“นั่งเถอะ ว่าแต่คุณนัดผมมาเรื่องให้เงินงวดสุดท้ายไม่ใช่เหรอครับ?”
ยองแจยังคงเป็นยองแจที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินอยู่ดี เขาชักช้าลีลาหรอกนะเพราะเขารู้ดีว่าแอลกอฮอล์มันหอมหวานแค่ไหน กลัวอดใจไม่ไหวกินมันอีกจนไม่ได้กลับคอนโดคนแปลกหน้าและถูกตามล่าตัว
“อ๋อค่ะ นี่นะคะเงินของคุณ ขอบคุณคุณยองแจมากค่ะเพราะคุณเลยทำให้ฉันไม่ต้องแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้น”
เธอซาบซึ้งในงานยองแจมาก เพราะยองแจเขาเลยไม่ต้องถูกคลุมถุงชน พ่อแม่เธอเห็นธาตุแท้ของว่าที่ลูกเขยอย่างจังว่าเป็นคนซาดิสม์และรุนแรงมากแค่ไหน
“ครับ ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นงานของผมอยู่แล้วครับ”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาชนแก้วกันสักหน่อยและค่อยกลับบ้านไหมคะ ไหนๆ เราก็มาถึงที่นี่”
นั่นสิ ทำไมเธอต้องนัดมาที่นี่ถ้าไม่อยากชวนยองแจดื่มเป็นนัย รวมถึงเป็นการอ่อยยองแจกรายๆ ด้วย เรื่องแค่นี้ยองแจดูออกหมดนั่นแหละ และมันก็ดูไม่เลวที่เขาจะยอมเดินไปตามแผนที่เธออุตส่าห์เล็งเอาไว้
ไม่ได้อยู่ในงานนี่หว่า ไม่ผิดจรรยาบรรณ
“ครับ ยินดีมาก งั้นชนนะครับ”
ยองแจยกแก้วเหล้าขึ้นมาและยักคิ้วขวาให้เล็กน้อย แถมหยอดรอยยิ้มไปอีกรอบหนึ่ง รอยยิ้มสวยเคลือบลิปสติกสีแดงของเธอยิ้มกว้างและเลื่อนเข้ามาข้างหูยองแจ
“ยินดีกว่านี้นะคะถ้าเราดื่มกันจนร้านปิดและไปต่อที่อื่น”
ว่าแล้วไม่มีผิด ยองแจยิ้มลับหลังเธอและพยักหน้าให้ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องการผู้หญิงมาเติมเต็มความต้องการของผู้ชายอยู่ดี
“ถ้าคุณไม่เมาซะก่อน”
“ไม่มีทางแน่นอน พนักงานคะอะไรที่เข้มที่สุดแรงที่สุด จัดมาให้เราคนละห้าแก้วค่ะ”
เอาแล้วสินะ เริ่มการประลองว่าใครจะล้มก่อนใครอย่างนั้นเหรอแม่สาวกลางคืน ยองแจเองก็ยินดีไม่น้อยและเขาก็มั่นใจว่าคนที่แพ้ต้องเป็นเธอ
Jackson’s Part
สูทตัวหนาถูกเหวี่ยงไว้ที่ไหนสักที่ของโซฟาห้องรับแขกนั่นแหละ หลังจากการประชุมวันนี้มันยืดเยื้อซะเหลือเกิน ยืดเยื้อเสียจนอยากจะเอาผู้บริหารแก่ๆ ที่คอยกินเงินเดือนและค้านเป็นวรรคเป็นเวรนั่นออกจากบริษัทซะจริง ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนเก่าแก่ผมคงเลื่อยขาเก้าอี้ร่วงไปแล้ว
“เห้อ”
ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เวลาแบบนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ต้องเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำผลไม้มาดื่มให้หายเหนื่อย แต่ว่าตู้เย็นของผมกลับไม่เหมือนเดิมเนี่ยสิ
“ย่าห์! ยองแจนายนี่มันจริงๆ เลย”
ผมตะโกนออกมาจนเสียงดังทะลุตู้เย็น มือหนาเสยผมไปทางด้านหลังและพ่นลมหายใจยาวๆ รู้ไหมว่าการกลับมาเหนื่อยๆ และมาเจอสภาพตู้เย็นเพื่อสุขภาพของผมตอนนี้มันน่าหงุดหงิดมาก
เหล้า เบียร์ เต็มไปหมด นี่ยองแจกะว่าจะกินให้ไตพังไปเลยหรือไงกันวะเนี่ย
“ฉันจะเอาไปทิ้งให้หมด ของมึนเมาไม่รักสุขภาพ”
ผมแสยะยิ้มออกมาเมื่อคิดแล้วว่าถ้าหมอนั่นกลับมาที่คอนโดคงได้ปวดประสาทไม่ใช่น้อย ดีเหมือนกันได้กวนประสาทให้ชีวิตมีสีสัน ที่นี่เป็นคอนโดของผมไม่ใช่ของเขา เหล้าเบียร์พวกนี้ก็ไม่สมควรอยู่สิ
...ครืด...
แต่ก่อนที่ผมจะได้หอบเอาบรรดาขวดเบียร์ออกจากตู้เย็น มือถือก็แผดเสียงสั่นมาจากกระเป๋ากางเกงเสียก่อน น้อยครั้งนักจะมีสายเรียกเข้าตอนนี้ เพราะใครๆ ก็ต่างรู้ว่าถ้านอกเวลาทำงานต้องติดต่อเลขาฯของผมเท่านั้น
“นัมจุน?”
ผมพูดชื่อเจ้าของเบอร์ออกมาและเลิกคิ้วขึ้นสูง มีเหตุผลอะไรที่นัมจุนบอดี้การ์ดคนสนิทของผมต้องโทร.มาตอนสี่ทุ่มแบบนี้
“ฮัลโหล ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญฉันจะฆ่านาย”
ผมพูดเสียงดุลงไป เพราะมันน่าโมโหจริงๆ เวลาแบบนี้ผมควรนอนได้แล้วด้วยซ้ำ
“นายครับ ผมเจอคุณชเวยองแจกับผู้หญิงที่นี่ นายจะให้ผมพาเขากลับคอนโดเองหรือว่านายจะทิ้งให้เขาอยู่ที่นี่ครับ?”
“ห้ะ? เรื่องของเจ้าหมอนั่นมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันนัมจุน เรื่องของเขาเถอะ”
ก็จริงนะ ถึงว่าเราจะมาผูกพันกันเพราะเรื่องว่าจ้างแต่ใช่ว่าเรื่องส่วนตัวของเขาผมต้องรับรู้ซะหน่อย ถ้าเกิดว่าไปควงคนอื่นในขณะที่ทำงานให้ผมอยู่นี่สิถึงน่ายุ่ง
‘ผมเจอคุณชเวยองแจกับผู้หญิงที่นี่’
เออ ยองแจอยู่กับคนอื่นนี่หว่า และถ้าความแตก?
“งั้นเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอโทษนะครับที่โทร.มารบกวนนายตอนดึกดื่นแบบนี้”
“เดี๋ยวก่อนนะนัมจุน นายบอกว่าเขาอยู่กับผู้หญิง อยู่ที่ไหน?”
นัมจุนกำลังจะตัดสายไปจากผม ผมเลยต้องรีบกรอกเสียงลงไปทันที เพิ่งคิดขึ้นได้ว่าเรื่องอย่างนี้ต้องรีบยุ่งสิถึงจะถูก ยองแจกำลังทำให้แผนแตกได้ง่ายๆ
ไปอยู่กับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอยองแจ นายบ้าแล้วเหรอไงนายเป็นคนของฉันนะ ว่าแต่ทำไมผมต้องหงุดหงิด?
“อยู่ที่คลับบีแถวมยองดงครับ เดี๋ยวผมพาเขากลับก็ได้ถ้านายต้องการ เพราะดูเหมือนเขาจะเมาได้ที่และผู้หญิงกำลังจะพาเขาไปที่อื่น”
ห้ะ? นายนั่นมันปวกเปียกถึงขนาดให้ผู้หญิงลากไปกินที่อื่นเหรอไง น่าขันจริง
“ไม่ต้องพากลับมาเดี๋ยวฉันไปเอง และก็ไล่ผู้หญิงคนนั้นไปซะ”
“เอ่อ...นายไม่ต้องลำบาก...”
“นัมจุน ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”
ตอนนี้อารมณ์ของผมกำลังพุ่งปรี๊ดเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าผมรำคาญที่นัมจุนขัดเพราะเขามักรู้นิสัยผมดีว่าถ้าให้ไปรับใครหรือออกจากคอนโดตอนนี้ละก็ไม่มีทาง แต่ที่ผมหงุดหงิดคือยองแจ ยองแจกำลังทำให้ผมหงุดหงิด
แล้วจะหงุดหงิดทำไม?
“ครับนาย ถ้าอย่างนั้นผมไปจัดการเธอก่อนนะครับ”
“อืม”
ผมรับคำไปแค่นั้นก่อนที่จะวางสายจากนัมจุน กุญแจรถที่ไม่ค่อยได้แตะต้องถูกคว้าใส่มือ วันนี้ไม่ต้องให้บอดี้การ์ดไปด้วยหรอก มันไม่น่ามีอะไร แต่คนที่จะมีอะไรคือยองแจเพราะถ้าผมไปถึงที่นั่นผมจะจัดการให้รู้ว่าอย่าคิดตื้นๆ อีก
...สวีททอล์กทูมีเบเบ้ อิสเมจิคอล...
เสียงดนตรีบีทหนักๆ กำลังทำให้ผมแทบจะเอาหักระแทกกับพื้น ที่แบบนี้ผมไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่นักและไม่น่ารื่นรมย์ด้วยซ้ำ สถานที่อโคจรรบกวนการพักผ่อนและการออกกำลังกายแบบนี้น่ะ
“เอามาอีกแก้วสิ การประลองของเรายังไม่จบนะคนสวย”
ผมเหลือบไปเห็นนัมจุนกำลังปัดไม้ปัดมือไม่ให้บาร์เทนเดอร์ชงเหล้าให้คนที่หน้าจะฟุบกับเคาน์เตอร์แหล่ไม่ฟุบแหล่ มองแวบเดียวก็รู้ว่านั่นเป็นยองแจที่เมาแล้วยังจะกินอีก
“นายอย่ามาขัดฉันได้ไหม เอามาอีกแก้ว”
“คุณยองแจครับพอเถอะ ถ้านายมาเห็นคุณคงโดนดีแน่”
ผมได้ยินบนสนทนาคร่าวๆ ก็อดระงับอารมณ์โกรธไม่ได้ เพราะยองแจกำลังเมาจริงๆ และกำลังจะกระชากคอนัมจุนมาต่อยด้วยซ้ำ
“นัมจุนเคลียร์บิลด้วย เดี๋ยวนายนี่ฉันจัดการเอง”
ผมเดินเข้าไปขวางคนที่จะยืนก็ยังยืนไม่ได้ร่างโงนเงนไร้ทิศทางยังจะซ่า นัมจุนก้มหัวให้ผมเล็กน้อยและหันไปคุยกับบาร์เทนเดอร์ต่อ ส่วนผมก็จัดการเอาแขนหนักของยองแจพาดคอพยายามลากเขาออกจากคลับ ผู้ชายอะไรตัวหนักจริง
เหอะ เห็นแล้วอยากจะโยนลงพื้นแล้วจับขาลากขึ้นรถ ดิ้นอยู่ได้ขืนแรงอยู่ได้ นึกว่าเป็นนุ่นเหรอไง ตัวหนักขนาดนี้แค่เดินดีๆ ยังจะลากไม่ไหวอยู่แล้ว
...ติ๊ง…
ลิฟต์ของคอนโดเปิดออกหลังจากที่ผมต้องต่อสู้กับยองแจมาตลอดทาง เพราะอีกฝ่ายนอกจากเมาแล้วยังเป็นภาระให้ผมอีกต่างหาก ไม่เดินดีๆ แถมพูดเพ้อตลอดทาง น่ารำคาญ
...ฟุบ...
ในที่สุดผมก็พายองแจมาถึงห้องนอนของเขาได้สำเร็จ อากาศหนาวๆ กับร่างหนักๆ นี่ช่วยอะไรไม่ได้สักนิด ตัวผมเต็มไปด้วยเหงื่อหมดแล้วเนี่ย
“คุณแจ็คสัน อึก มาห้องผมได้ไง อึก”
“เมาอย่างหมายังมาถามอีก ใครที่ไปแงะนายมาจากผับกันห้ะ?”
ผมเหวี่ยงยองแจลงเตียงด้วยความหนักและรำคาญเสียงคนเมา มากกว่านั้นก็กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ผมไม่ค่อยสำราญเท่าไหร่นักนั่นแหละ คร้านจะปล่อยให้นอนจมกลิ่นเหล้าก็น่าเห็นใจในฐานะเพื่อนร่วมโลก
“ฉันจะเช็ดตัวให้นาย แต่ถ้าดิ้นจะถีบให้หล่นเตียงเลยคอยดู”
มันใช่เวลาที่ผมต้องมาทำตัวเป็นคนดีตอนนี้ไหมเนี่ย แต่พอเห็นสภาพแล้วถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ห้องนอนคงเหม็นไปหมด ที่นี่มันคอนโดของผมนะ
“โดนมอมเหล้ายังจะอวดเก่ง”
ผมโน้มร่างเข้าไปใกล้ยองแจที่หลับตาพริ้มหน้าแดงซ่านเพราะแอลกอฮอล์ ริมฝีปากของเขายกยิ้มหัวเราะออกมาเหมือนคนเมาทั่วไปนั่นแหละ ละเมอเพ้อพกตามประสา ตอนนี้ก็ดึกแล้วผมต้องถอดเสื้อของยองแจออกและเช็ดๆ ให้เสร็จซะจะได้ไปนอน
“อื้อไม่เอา อย่ามาถอดเสื้อยองแจนะ”
ห้ะ?
แทนชื่อตัวเองว่ายองแจ?
“ฮ่าๆๆ อะไรวะเนี่ยคิดว่าน่ารักเหรอไง น่าขนลุกชะมัดมาแทนชื่อตัวเองทำเป็นเด็กม.ต้นไปได้ ฮ่าๆ”
ยังไม่ทันที่ผมจะปลดกระดุมเม็ดแรกของยองแจเลยด้วยซ้ำก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาซะก่อน คนอะไรเมาแล้วละเมอน่ารักไม่เข้ากับหน้า อืม...แต่ยองแจไม่ได้จัดว่าหล่อออกจะไปทางน่ารักก็เถอะ
แต่ผมมาชมเขาว่าน่ารัก? เออบ้าไปทั้งคนเมาและคนเช็ดตัวแล้วทีนี้
“นี่อยู่นิ่งๆ ได้ไหม?”
ผมส่งเสียงปนขู่กลับไปเพราะเริ่มรำคาญเต็มที มือที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ยองแจเพียงสองเม็ดทำผมเริ่มถอดใจอยากจะปล่อยให้เขานอนเหม็นอย่างนี้แล้วสิ
“อึก ผู้ชายอะไรจะขาวกับนุ่มแบบนี้วะเนี่ย?”
ดวงตาทั้งสองข้างของผมเบิกกว้างพร้อมกับได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของตัวเองอย่างดัง เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเนื้อของผู้ชายด้วยกันแบบขาวผ่องและนุ่มมือตอนที่ไปโดนกับเนินอกของเขา เอาจริงสิทำไมหน้าอกใหญ่แปลกๆ
“เห้ย ไม่ได้นะแจ็คสัน นายเป็นบ้าอะไรสงสัยได้กลิ่นแอลกอฮอล์แล้วพาลเมาไปด้วยแหงๆ”
ผมผละตัวออกจากยองแจทันที พอแล้วไม่ทงไม่ทำมันแล้วเช็ดตัวอะไรเนี่ย ปล่อยให้เหม็นเหล้าแบบนี้นั่นแหละ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมอยู่แล้วด้วย รู้สึกยิ่งจะเช็ดตัวให้ผมกลับร้อนขึ้นมาซะเอง
อ่า ผมคงเมากลิ่นเหล้าไม่ได้มองว่าหมอนี่มันยั่วยวนหรอก แค่เขากัดปากนอนยิ้มหน้าแดง ไม่ได้น่ารักสักนิด
“นอนทั้งแบบนี้แหละ โชคดี”
“นี่แม่สาวน้อยจะไปไหน มาให้ผมกินซะดีๆ คิดว่ามาลูบๆ คลำๆ ให้อยากแล้วจากไปได้เหรอไงกัน”
ร่างหนาของผมกำลังเอี้ยวตัวออกไปจากเตียงของยองแจพ้นอยู่แล้วเพียงแต่ว่ามือของยองแจกลับคว้ามือของผมเอาไว้ก่อน เสียงเพ้อนั่นที่ออกมาจากปากนี่อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าคนที่ถอดเสื้อคือแม่สาวน้อยในผับนั่น
อะไรเนี่ย เหลือเชื่อเลยถูกเขามอมเหล้าแท้ๆ ยังจะอาลัยอาวรณ์ถึงอีก ไม่รู้ว่าทำคุณบูชาโทษหรือเปล่าเพราะดูท่าเจ้าหมอนี่อยากได้เธอเหมือนกัน ผู้ชายก็แบบนี้
“เธอแสบมากนะ คิๆ จะมอมเหล้าฉันเหรอ ฉันชเวยองแจไม่แพ้เธอหรอก มาให้กินเดี๋ยวนี้นะจ๊ะ”
“ยองแจ ฉันไม่ใช่สาวน้อยอะไรของนาย ปล่อย อื้อ!”
นักอ่านสามารถซื้อเป็นหนังสือแบบ E-Book อ่านได้แล้ววันนี้
ในราคาเพียง 200 บาทให้อ่านกันจุใจ
E-Book ประกอบด้วย เนื้อหาตั้งแต่แรกจนจบและตอนพิเศษในเล่มโดยเฉพาะ
ลิ้งค์ซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่
ลิ้งค์วิธีซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่
สามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทวิต #แฟนกำมะลอจจ
AUTHOR: SNOOKY
FANS PAGE : SECRET SNOOKY FICTION
TWITTER @SKadsakul
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารแบมอ่า