ขายอีบุ๊ค [JACKJAE] FAKE BOYFRIEND #แฟนกำมะลอจจ FT.MARKBAM [MPREG] AUTHOR: SNOOKY

ตอนที่ 18 : [Rewrite] พ่อเจ้าวุ้นจอมเห่อ 100%

แบมแบมถือโอกาสดันแขนมาร์คให้เดินไปตามแรงของตัวเอง  มาร์คเผลอยิ้มเล็กน้อยให้กับความเด็กของแบมแบมที่สดใสได้ทุกที่จริงๆ  ไม่ว่าจะตอนสั่งอาหารหรือตอนซื้อเสื้อผ้าทาบตัวเขาทีตัวมาร์คทีก่อนจะให้มาร์คจ่ายเงิน

ไม่พอนะ พอแบมแบมเห็นร้านไอศกรีมขึ้นชื่อของที่นี่ก็พามาร์คไปต่อคิวอันยาวเหยียด  มาร์คบ่นเล็กน้อยแต่ก็คุยจ้อกับแบมแบมหลายเรื่องในแถว

“นี่นายไม่เคยมาเที่ยวเหรอไงตื่นเต้นจัง  และไอติมร้านนี้มันอร่อยมากจนต้องรอนานๆ แบบนี้เหรอ?”

“นานมาแล้วครับตอนมาเที่ยวกับพี่  และร้านนี้นะไอติมอร่อยมากจนคุณต้องชอบเลยล่ะ”

“นายนี่ดูมีความสุขตอนได้พูดเรื่องของกินจริงๆ นะ  ถ้าไม่อร่อยฉันจะทิ้งนายไว้ที่นี่”

“ทิ้งผมแล้วคุณจะกลับยังไงล่ะครับ  ที่นี่กว้างจะตาย”

จริงด้วยแฮะในเมื่อมาร์คไม่เคยมาที่นี่แล้วจะทิ้งแบมแบมไว้ได้ไง  ขืนทิ้งไว้มีหวังหลงพอดีสิ

“ถึงคิวนายแล้ว”

 “ฮ่าๆๆ  ไปไม่ถูกก็เป็นนี่ครับ  ความจริงคุณมาร์คก็มีมุมตลกนะเนี่ย”

แบมแบมหันมาหัวเราะใส่มาร์คก่อนจะหันไปสั่งไอศกรีมตรงหน้าเผื่อตัวเองและมาร์คโดยไม่ทันสังเกตหรอกว่าคนที่มองทุกอิริยาบถของแบมแบมเนี่ยมองเขาด้วยสายตาแบบไหน

มาร์คอมยิ้มที่มุมปากเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันแล้ว  ตั้งแต่เขาได้อยู่กับแบมแบมเขาก็ยิ้มไม่หุบจริงๆ

“อ่ะนี่ครับ  รสกีวี่ของคุณ”

“ไหนให้ฉันรสกีวี่ล่ะ  ของนายรสอะไร?”

มาร์คกับแบมแบมเดินมาจากร้านขายไอศกรีมเรียบร้อยก็เดินมาตามทางเรื่อยๆ  ดีที่ตรงนี้คนไม่หนาแน่นเหมือนอย่างโซนเสื้อผ้าเลยมีพื้นที่ให้ได้เดินคุยเล่นกันบ้าง

“ของผมรสองุ่นครับ”

“ไหนมาชิมหน่อย”

แบมแบมยื่นไอศกรีมให้อย่างงงๆ  อะไรจะอยากลองชิมขนาดนั้นเห็นจ้องมาที่ปากของแบมแบมไม่วางตาเหมือนอยากลองเคี้ยวเนื้อองุ่นเหมือนแบมแบมบ้างซะอย่างนั้น

“หื้อ?  คะ  คุณมาร์ค...”

แบมแบมถึงกับยืนนิ่งเมื่อมาร์คเอานิ้วมาปาดเนื้อไอศกรีมตรงมุมปากของแบมแบมและเอาไปชิมแทนที่จะกัดจากไอศกรีมที่แบมแบมยื่นให้

“ก็อร่อยดีนะ  ไม่รู้ว่าหวานจากไอศกรีมหรือว่าปากนาย  แต่โอเคกีวี่ก็อร่อย  หึๆๆ”

เสียงหัวเราะแปลกๆ นั่นมันมีความหมายอะไรกันเนี่ย  มาร์คจงใจหลอกแบมแบมเพื่อจะกินไอศกรีมแบบนี้ตั้งแต่แรกหรือยังไงกัน  ไอ้ท่าทางกัดเนื้อไอศกรีมของตัวเองและเดินยักไหล่อย่างมีความสุขนั่นนะ

“คุณมันร้ายกาจคุณมาร์ค...”

บ่นว่าเขาร้ายแต่ว่าตัวเองก็ยังคงยืนนิ่งเอามือจับที่ปากตัวเองและยืนยิ้มจนมาร์คต้องเดินมาจูงมือแบมแบมไปร้านอื่นๆ ต่อ  ร่างสูงเริ่มสนุกกับการเดินตลาดมากกว่าห้างหรู  กินอาหารที่ภัตตาคารแพงๆ ซะแล้วสิ

ไม่รู้ติดใจความชิลหรือติดใจคนที่เดินอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้กันแน่

...กริก...

ยองแจปิดประตูห้องน้ำอย่างเบามือเพราะเห็นว่ามันดึกแล้วป่านนี้สิ่งมีชีวิตอีกคนนึงคงจะหลับไปก่อนหน้าละ  มือบางยกผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองหน้ากระจกและสังเกตไรหนวดของตัวเองที่มันเริ่มไม่มีชัดเหมือนแต่ก่อน

“ฮอร์โมนแม่เหรอ?  ตลกดีนะจู่ๆ ก็มีลูกเนี่ยแถมต้องมาอยู่กินกับเจ้านายที่จ้างเป็นแฟนปลอมๆ อีก”

แฟนกำมะลอยังไงๆ ก็คงเป็นได้แค่แฟนกำมะลอมันเริ่มจะไม่ใช่แล้วสิในเมื่อทุกวันนี้แจ็คสันดูแลเขาดียิ่งกว่าอะไร  เมื่อวานก็เพิ่งพาไปกินข้าวบนโรงแรมอะไรก็ไม่รู้ที่โคตรจะแพง  อ้างว่าลูกต้องการอาหารดีๆ เลยต้องยอมจำนนไป

“นี่เจ้าวุ้นกี่เซนละนะ  ไม่สิต้องกี่นิ้วแล้วนะ”

พรุ่งนี้ก็คงรู้สักทีว่าเจ้าวุ้นที่เริ่มจะสามเดือนเนี่ยโตไปถึงไหนแล้ว  ว่าที่คุณพ่อเลยรีบเคลียร์งานว่าจะพายองแจไปตรวจด้วยกันทั้งที่ยองแจก็บอกแล้วว่าไม่ต้องก็ได้

แต่ถึงยังไงฝ่ายนั้นก็รั้นจะไปด้วยเหตุผลเหมือนเดิมคืออ้างว่าอยากเจอลูก  สุดท้ายยองแจเลยต้องยอมเขานั่นแหละ

“ยองแจไม่เสร็จอีกเหรอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ว่าที่คุณพ่อเดินงัวเงียมาจากห้องนอนตามมาถึงหน้ากระจก  เจ้าตัวอวบที่กำลังแบกเด็กน้อยในท้องอมยิ้มเล็กน้อยที่ง่วงแต่ก็ยังเดินมาดู

“เสร็จแล้วครับกำลังเช็ดผม  คุณเองเถอะจะตื่นมาทำไม”

ยองแจดันหลังแจ็คสันให้ไปนอน  เอาเป็นว่าตอนนี้เขาทั้งคู่เริ่มสนิทกันมากขึ้นหน่อยๆ เพราะต้องใช้ชีวิตในห้องเดียวกัน

“ฉันก็นึกว่านายเป็นอะไรไปน่ะสิ  เห็นหายเงียบไป”

“ไม่มีไรหรอกคุณ  เอางี้เดี๋ยวผมไปนอนแล้ว  ไปพร้อมกันเนี่ยแหละ”

ยองแจว่าตามนั้นและเดินดันหลังแจ็คสันไปห้องนอน  ติดอยู่ว่าถ้าเขาไม่ได้เริ่มต้นด้วยแฟนกำมะลอยองแจคงคิดว่าแจ็คสันเป็นห่วงเพราะความรักแน่ๆ  แต่น่าเศร้าที่เขาสองคนอยู่ในอีกฐานะที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เลื่อนขึ้นมาหรือยัง

“ยองแจปลุกฉันด้วยนะ  ฉันอยากไปตรวจท้องกับนาย  ดูสิฉันตื่นเต้นไปหมดแล้วว่าลูกของเราจะโตขึ้นแค่ไหน”

แจ็คสันเอามือวางไปที่หน้าท้องของยองแจอย่างแผ่วเบาและลูบมันช้าๆ  คนที่นอนอยู่ข้างๆ แจ็คสันตัวเกร็งไปหมดแต่มันก็ไม่เท่าการเก็บอาการใจเต้นแรง  ยองแจกำลังหวั่นไหวกับท่าทีอ่อนโยน

“อยากรู้ด้วยซ้ำว่าเพศไหนจะได้ซื้อของให้ถูก  อยากรู้ว่าแข็งแรงดีไหมจะได้ดูแลนายกับลูกให้ดีกว่านี้”

“คุณก็ดูแลเราดีแล้ว  ถามจริงเถอะคุณเคยคิดอยากจะมีลูกไหม  ถ้าไม่เคยอยากมีตอนนี้คุณไม่เสียใจใช่ไหม?”

แจ็คสันเขยิบตัวเข้ามาใกล้ยองแจมากขึ้นและลูบหน้าท้องว่าที่คุณแม่อย่างนั้นไปมา  ยองแจไม่ได้เขยิบหนีแต่อย่างใดปล่อยให้คนตัวโตเขยิบเข้ามาสวมกอดทีละนิด

“ยอมรับว่าไม่อยากมี  แต่พอมีแล้วก็คิดว่ารู้งี้มีตั้งนานก็ดี  นายเองก็กวนฉันตลอดเวลาก็คิดไม่ถึงนะว่าพอมีเจ้าวุ้นฉันจะรู้สึกดีใจและอยากดูแลนายกับลูกไปตลอด”

“สัญชาตญาณความเป็นพ่อมั้งคุณ  ยังไงก็เถอะขอบคุณที่ไม่ไล่ไปไหนละกันเพราะผมคงใช้ชีวิตยากอยู่  ผู้ชายท้องเนี่ยแปลกจะตาย”

“นายก็แปลกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ  ฮ่าๆๆ  โอ้ย! นายตีฉันทำไมเนี่ย”

“คุณมันปากร้าย ผมไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนคุณ  นอนเลยเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ตื่น”

แจ็คสันพยักหน้าและเอาตัวเข้ามาใกล้ยองแจก่อนจะสวมกอดจากด้านหลังจนมือมาประสานอยู่ที่หน้าท้องนูน  ยองแจรู้สึกจั๊กจี้เลยเขยิบหนีแต่พอเขยิบหนีเขาก็ตาม

“นี่คุณเขยิบไปหน่อยสิมากอดกันทำไม?”

“ก็กอดนายเมื่อคืนแล้วหลับสบายดีกอดอีกไม่ได้หรือไง  อย่ามาหวงตัวได้ป่ะท้องนูนขนาดนี้แล้ว”

เกี่ยวกันตรงไหนวะเนี่ย? แต่เอาเถอะอย่างที่แจ็คสันว่าเขาอยากทำอะไรก็ทำไป  อีกอย่างโดนกอดแล้วมันก็...อบอุ่นดี

“เชิญคุณชเวยองแจที่ห้องตรวจเลยค่ะ”

เสียงพยาบาลเดินเข้ามาหาตัวยองแจอย่างใกล้ชิดเพื่อไม่ให้คนไข้คนอื่นรับรู้ว่ายองแจมาตรวจท้อง  แจ็คสันเดินขนาบข้างยองแจเข้าไปติดๆ พอเจอหมอก็แค่พยักหน้าทักทาย

“อั้ยยะ  ลมอะไรหอบนายมาที่นี่ด้วยวะเนี่ย อ๋อๆ ลมรักสินะ ปกติเห็นบ้างานเป็นหน้าเป็นหลัง”

“เออ ก็เมียมาคนเดียวได้ที่ไหนกันวะ”

ยองแจถึงกับสะดุ้งกับคำที่แจ็คสันใช้จนมองขวับ  นี่ต่อหน้าคนอื่นเขากล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน  มือเรียวตีเข้าไปที่ต้นแขนหนาดังป้าบใหญ่

“นายตีฉันทำไมเนี่ยก็พูดความจริง”

“คุณมันพูดจาไม่ดี ใครเป็นเมียคุณไม่ทราบ”

“เอ้าก็นายไงท้องโตขึ้นทุกวันยังจะถาม”

แจ็คสันหันมาต่อล้อต่อเถียงกับยองแจจนมิโนอดขำไม่ได้  ก็สองคนนี้เล่นเถียงกันเป็นเด็กๆ น่ะสิ

“โอเคๆ อย่าทะเลาะกันเยอะนะเดี๋ยวลูกดกพอดี  วันนี้จะอัลตราซาวน์กันเนอะ งั้นคุณยองแจนอนลงที่เตียงก่อนครับเราจะทาเจลกัน”

“โอเคครับ”

ยองแจเดินไปที่เตียงตามที่มิโนว่าโดยมีแจ็คสันเดินตามไปนั่งขนาบเตียงติดๆ  อดไม่ได้ที่มิโนจะมองเพื่อนรักของเขามีแววตามีความสุขแบบไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยสายตาน่าขันที่เพื่อนรู้จักรักใครเป็น

“มองไรวะ  ทาเจลดิ”

“มองนายแหละ ไม่ยักรู้ว่าพอมีเมียมีลูกจะดีขนาดนี้”

มิโนทิ้งระเบิดเอาไว้และก้มลงไปทาเจลบนหน้าท้องยองแจท่ามกลางความสงสัยของแจ็คสันว่ามิโนพูดเรื่องอะไร

“ตื่นเต้นจังคุณ”

ยองแจพูดออกมาเมื่อมิโนเอาเครื่องอัลตราซาวน์มาวนๆ ที่หน้าท้องของเขาและเริ่มมีภาพปรากฏในจอ ส่วนแรกที่เขาสองคนเห็นจนน้ำตาคลอคือส่วนหัวของเด็กตามด้วยส่วนของลำตัว 

แม้ว่าเด็กในท้องจะเห็นไม่ชัดแต่นี่สามเดือนก็นับว่ามีพัฒนาการที่ดีมากๆ

“เจ้าหนูหรือยัยหนูมีพัฒนาการที่ดีนะครับคุณยองแจ  อัตราการเต้นหัวใจปกติ ได้ยินไหมครับ  น้องมีหัวใจแล้วนะ”

เสียงตึกตักๆ แผ่วเบาจากเจ้าตัวน้อยดังออกมาจากเครื่องเป็นจังหวะสม่ำเสมอจนคนเป็นพ่อเป็นแม่ใจชื้นที่เห็นลูกตัวเองแข็งแรงดี  มือหนาเลื่อนไปกุมมือของยองแจเอาไว้หลวมๆ และมองหน้ากัน

“เจ้าวุ้นแข็งแรงดีนะนายว่าไหม?”

“ใช่  พอฟังเสียงหัวใจลูกเต้นผมก็อดดีใจไม่ได้เลย”

มิโนมองมาที่เพื่อนรักของตัวเองและยิ้มตาม  มันเป็นภาพที่เขามักจะเห็นคู่รักชายหญิงคนอื่นที่จูงมือกันมาตรวจและหวานแหววกันแต่ไม่คิดว่ามันจะมาเกิดกับเพื่อนของตัวเอง  เหมือนกำลังเฝ้ามองเพื่อนมีความสุขกับครอบครัว

“มิโนแบบนี้เราจะดูเพศลูกได้ไหม?”

“มันก็ได้นะแต่มันไม่ชัดหรอกเพราะเด็กเพิ่งสามเดือน และดูท่าว่าจะขี้อายด้วยดูสิหุบขาตลอดเลย”

มิโนใช้เครื่องวนไปที่หน้าท้องของยองแจเพื่อหาตำแหน่งระหว่างขา  จริงอย่างที่มิโนว่าเด็กนี่ท่าจะอายจริงเพราะไม่ยอมอ้าขาให้เลย

“โถอย่าใจร้ายกับพ่อสิลูก  พ่ออยากเห็นหนู”

“จริงด้วยแม่ก็อยากเห็น”

ทั้งยองแจและแจ็คสันต่างภาวนาให้เจ้าวุ้นอ้าขาสักทีแต่จนแล้วจนเล่าเจ้าหนูก็ไม่ยอมทำตามทั้งสองเลยพากันระเบิดเสียงหัวเราะใส่กัน

“คงไม่ได้เห็นแล้วล่ะเอาไว้วันหน้านะ  ฮ่าๆๆ เจ้าวุ้นขี้อาย”

มิโนเห็นก็พลอยหัวเราะไปด้วย  เอาเป็นว่าวันนี้พวกเขาสองคนได้มาดูลูกแข็งแรงดีก็พอแล้วล่ะ  เอาไว้เดือนหน้าค่อยมาดูใหม่ละกัน

“อย่าบอกนะครับว่าคุณจะมาซื้อของเด็กเข้าบ้าน?”

ยองแจเดินบ่นแจ็คสันที่พาเดินห้างทั้งที่เพิ่งจะเดินซื้อของครั้งใหญ่เมื่อไม่ถึงเดือน  ก็พามาเดินห้างอีกแล้ว

“ไม่ใช่ของเด็ก  ว่าแต่นายเถอะเมื่อยหรือยังนั่งพักตรงนี้ก่อนไหมเดี๋ยวมา”

“ก็ดีครับ งั้นผมนั่งรอตรงนี้นะ”

ยองแจชี้ไปที่เก้าอี้ด้านหลังและบอกแจ็คสันกรายๆ ว่าจะนั่งรอตรงนี้ละกันหากแจ็คสันอยากได้อะไรก็ไปซื้อ เขาเดินไม่ไหว

“โอเค นายอย่าไปไหนนะเดี๋ยวให้นัมจุนอยู่กับนายเผื่อเกิดแพ้ท้อง”

“อืม  รีบไปรีบมานะ”

คล้อยหลังแจ็คสันไปไม่เท่าไหร่ร่างบางแสนคุ้นตาก็เดินผ่านมากับบรรดาเพื่อนๆ ของเธอ  ไม่แปลกที่จะมาเหลือบเห็นยองแจที่กำลังนั่งเล่นมือถือ

กลิ่นน้ำหอมแสบจมูกวิ่งเข้าสมองดังจี๊ด  น้ำหอมที่ยองแจก็คุ้นจมูกเหมือนกับ…

“อ้าวคุณยองแจมาที่นี่กับใครคะเนี่ย  จำโบยอนได้ไหมคะนายจ้างของคุณเมื่อเกือบปีก่อน”

“อ๋อ คุณโบยอน จำได้สิครับ  วันนี้มาเที่ยวกับเพื่อนๆ เหรอ?”

ยองแจมองไปที่ข้างหลังเธอก็พบกลุ่มสาวไฮโซระดับเดียวกับโบยอนมาเดินเล่นในห้างด้วยกัน  ความจริงยองแจจำชื่อเธอไม่ได้หรอกก็ตามน้ำไป

“ค่ะ คุณล่ะหายไปเลย  จบงานจบกันจริงๆ ทั้งที่ฉันก็พอใจคุณนะคะ  ไม่น่าปฏิเสธกันเลย  ว่าแต่ตอนนี้คุณเปลี่ยนใจบ้างไหม?”

...ติ๊ดๆ...

เสียงกดมือถือของนัมจุนดังขึ้นข้างยองแจซะแล้ว ท่าทางไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังโทร.รายงานนายตัวเองแน่ๆ  ยองแจหลับตาครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไป

“เปลี่ยนใจไม่ทันหรอกครับ ผมมีสามีแล้ว”

“อะ  อะไรนะคะ  แหมมุกนี้ไม่ขำนะคะ”

ยองแจส่ายหน้าเพราะเขาไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ  ถ้าเธอไม่รีบไปตอนนี้เธอจะมีเรื่องเอาได้แน่ๆ เพราะนัมจุนต่อสายตรงเรียบร้อย  อีกอย่างมันคงไม่ดีด้วยถ้าแจ็คสันมารู้

“คนข้างหลังลูกน้องสามีผมเองครับ  ยังไงเที่ยวกับเพื่อนต่อเถอะนะผมขอตัวนั่งรอเขาก่อน”

อึ้งในอึ้ง  โบยอนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อนัมจุนหันมาพยักหน้าใส่ว่ายองแจพูดเรื่องจริงนะ  เล่นเอาเธอรีบเดินไปหาเพื่อนแทบไม่ทัน

“ฉันพูดออกไปได้ไงวะเนี่ย?”

ยองแจมานั่งคิดๆ ดูแล้วก็ตลกตัวเองจริงเชียว  เมื่อกี้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่ารอสามี  แถมยังห่วงไปอีกว่าถ้าพ่อเจ้าวุ้นมารู้ว่ามีสาวมาจีบก็กังวลไปหมดต้องรีบตัดบทให้รู้แล้วรู้รอด

“นัมจุน เรื่องนี้ไม่ต้องไปบอกคุณแจ็คสันหรอกนะครับ  เดี๋ยวเขาจะไม่สบายใจ...”

ริมฝีปากบางอ้าค้างพะงาบๆ พูดไม่ออกเมื่อเห็นว่ามือถือที่นัมจุนยื่นมาให้ดูคือแจ็คสันอยู่ในสายตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้  ร่างสูงของนัมจุนขยับเข้ามาใกล้และยื่นมือถือให้

“นายต้องการคุยกับคุณครับ”

ยองแจรับมือถือมาขนาบข้างหูยังไม่ทันที่จะพูดแจ็คสันก็โพล่งออกมาซะก่อน

“ทำตัวน่ารักดีนี่เรียกฉันว่าสามีเหรอ  น่ารักจังเลยนะครับคุณภรรยา”

“ไอ้...”

อยากจะด่าออกมาแต่ก็กลัวว่าลูกจะได้ยิน  ขอละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจกับเสียงหัวเราะของแจ็คสันซะดีกว่า

คำขอของแบมแบมเป็นจริงเป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่มาอยู่กับมาร์คก็คราวนี้  เพราะนับตั้งแต่วันนั้นมาร์คก็ยังคงอ่อนโยนกับแบมแบมตลอด อาจจะเพราะว่าอกหักหรืออะไรก็แล้วแต่  การที่ไม่ใจร้ายกับแบมแบมอีกมันก็ดีมากแล้ว

“คุณ  ยื่นมือมาสักทีจะได้ทำแผลให้เสร็จๆ  อย่าลืมนะว่าผมมีเรียน”

“บ่นอยู่ได้  ฉันใจดีเข้าหน่อยก็บ่นทุกวัน  บ่นมาสามวันแล้ว”

“ก็ใครให้คุณมาร์คเอามือไปให้แก้วมันบาดทิ่มเนื้อกันล่ะ  เนี่ยใกล้หายแล้วผมจะได้ไปจากนี่ไง”

มาร์คที่กำลังยื่นมือมาให้รีบชักมือกลับทันที  อารมณ์เมื่อกี้ก็เฉยๆ อยู่แต่พอร่างตรงหน้าบอกว่าจะไป  ทั้งที่ตัวเองบอกเอาไว้แท้ๆ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ

“ฉันทำเองได้นายรีบไปเรียนเถอะ  คนขับรถรอนานแล้ว”

“นี่คุณอย่าดื้อสิจะได้หายไวๆ  และก็ผมไปเรียนเองได้ไม่เห็นต้องให้คนของคุณไปรับไปส่งผมเลย”

“อ๋อ  ฉันก็ลืมไปว่ามีไอ้โย่งนั่นคอยรับคอยส่งอยู่”

จู่ๆ บรรยากาศก็เริ่มอึมครึมเข้ามาทุกที  อีกคนก็ประชดประชันอีกคนก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย

“เกี่ยวอะไรกับยูคยอมครับ  เห้อ  ผมว่าผมก็ดูแลคุณดีไม่มีขาดตกบกพร่องนะ  แผลที่มือก็เริ่มหาย  คุณเองก็ลืมเรื่องพี่ยองแจไปบ้างแต่ทำไมถึงยังมองกันในแง่ร้ายอีก”

แบมแบมวางกล่องทำแผลลงข้างๆ มาร์ค  พอแล้วไม่ต้องทงต้องทำมันละปล่อยให้ดูแลตัวเองไปละกัน  รีบๆ หายล่ะแบมแบมจะได้รีบไปสักที

“แบม!  นายจะมาเดินหนีฉันไม่ได้นะ”

มาร์คตะโกนตามหลังคนแบกกระเป๋าเป้ไปเรียนอยู่อย่างนั้น  แต่ฝันไปเถอะว่าแบมแบมจะหันกลับมา  เพราะมาร์คน่ะก็ยังใจร้ายเหมือนเดิมนั่นแหละ

“สรุปนี่ฉันผิดเหรอวะ  แล้วเราจะยุ่งเรื่องหมอนั่นทำไม หรือว่าอกหักจนเพี้ยน”

บ่นไปก็ทำแผลที่มือตัวเองไป  ดีกันไม่เท่าไหร่แบมแบมก็ฉุกคิดได้แล้วว่าคนอย่างมาร์คเนี่ยนะจะมาดีกับเขา  ใจร้ายตั้งแต่วันแรกที่เจอกันพอหายดีคงไม่วายทำร้ายเขาอีกนั่นแหละ

“เห้ยแบมทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ  มีอะไรหรือเปล่า?”

พ้นเขตหน้ารั้วมหาวิทยาลัยมาก็เจอเพื่อนรักกำลังนั่งอยู่ข้างล่างตึกเรียนทันที  เขาไม่รู้หรอกว่าหน้าตัวเองมุ่ยแค่ไหนแต่ยอมรับว่าระหว่างมาเรียนคือหงุดหงิดสุดๆ ที่มาร์คแขวะเขากับเพื่อน

“ไม่มีอะไรหรอกแค่หงุดหงิดที่รถติด  คนบนรถเมล์ก็เบียดน่ะ”

“อ้าว  นายไม่ได้มีคนมาส่งเหรอ ฉันเห็นเขาเม้าท์กันว่ารถหรูซะด้วย”

“ห้ะ?  ว่าไงนะ?”

แบมแบมรู้ว่าเพื่อนตัวเองไม่มีทางอำเขาแน่ๆ เลยทำหน้ามึนๆ ใส่ว่าเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ  เขามารถเมล์จะมีรถหรูมาส่งได้ยังไง  หรือว่า...

“ยูคยอมเดี๋ยวมานะ”

“เห้ยแป๊บดิ  อ่ะนมกินก่อนฉันรู้ว่านายไม่ได้กินไรมา”

ยูคยอมยื่นกล่องนมที่เขามักจะซื้อมาให้ตัวเองและเผื่อแบมแบมอยู่ทุกวัน  แบมแบมรับมาปักหลอดแล้วดูดเร็วๆ จะได้ไปดูสักทีว่ารถนั่นน่ะของใคร

“หมดแล้วเดี๋ยวมา”

แบมแบมทิ้งกระเป๋าโยนใส่เพื่อนตัวสูงจนรับแทบไม่ทันก่อนจะวิ่งไปที่หน้ามหาวิทยาลัย

“ตามมาทำไม จะมาหาเรื่องกันอีกงั้นสิ”

ร่างเล็กเดินมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยก็หรี่ตามองไปรอบๆ จนกระทั่งเจอคนที่คาดว่าต้องได้เจอกำลังยืนคุยกับลูกน้องข้างหน้าอยู่  เรียวขาเล็กย่องไปตามพุ่มไม้ดักฟังว่าเขาพูดอะไรกัน

“พวกนายเห็นใช่ไหมว่าแบมแบมกับหมอนั่นมันสวีทกันแค่ไหน  หึ  แล้วฉันผิดหรือไงที่เมื่อเช้าพูดออกไปก็ดูเด็กนั่นสิ”

ที่ตามแบมแบมมาเพราะติดใจเรื่องเมื่อเช้าที่แบมแบมเดินหนีมาสินะ  ดวงตากลมมองบนที่คนอย่างมาร์คไม่รู้จักรับผิด  เอาแต่กดขี่คนอื่น

“เด็กนั่นพอดีด้วยก็พยศใส่ฉัน  กล้าดียังไงมาเถียงแล้วเดินหนี”

“เอ่อนายครับ  นายไม่เคยโมโหอะไรกับแค่นี้นะครับ  ผมว่านายท่านรีบกลับเข้าบริษัทเถอะไม่ได้เข้ามานานแล้ว”

“คอยดูนะถ้ากลับมาเย็นนี้ฉันจะไม่ปรานีด้วยแล้ว”

มาร์คบ่นอีกรอบหนึ่งก่อนจะเดินขึ้นรถไปปล่อยให้แบมแบมกำมือแน่นอยู่หลังพุ่มไม้  คนอย่างมาร์คดีด้วยก็ไม่เคยเห็นค่าจริงๆ ดีแต่มองกันในแง่ร้ายไม่พอยังจะทำร้ายกันอีก

“ทำคุณบูชาโทษจริงๆ เลย  คิดเหรอว่าผมจะอยู่ให้คุณข่มเหง  ในเมื่อคุณบอกว่าหายดีแล้วจะปล่อยผมไปผมก็จะไป”

นักอ่านสามารถซื้อเป็นหนังสือแบบ E-Book อ่านได้แล้ววันนี้

ในราคาเพียง 200 บาทให้อ่านกันจุใจ 

E-Book ประกอบด้วย เนื้อหาตั้งแต่แรกจนจบและตอนพิเศษในเล่มโดยเฉพาะ

ลิ้งค์ซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

ลิ้งค์วิธีซื้อ #แฟนกำมะลอจจ คลิกที่นี่

สามารถแสดงความคิดเห็นผ่านทวิต #แฟนกำมะลอจจ

AUTHOR: SNOOKY

FANS PAGE : SECRET SNOOKY FICTION

TWITTER @SKadsakul