ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การหายตัวไปของแฮร์รี่
"โอ้ยยย!!!"
เสียงเข้มดังขึ้นลั่นไปทั่วห้อง พร้อมๆกับร่างที่หล่นลงมาจากโซฟาหนังแท้ราคาเเพง
ไม่ใช่ใครที่ไหน...
"เซนน่ะเซน โซฟาก็ออกจะกว้างหล่นลงมาได้ แต่เอ้ะ! เมื่อกี้เรายังอยู่ในห้องกับเเฮร์รี่นี่นา ทำไม...?"
เซนนั่งกุมเอวซ้ายไปมา ด่าตนเองที่ซุ่มซ่าม แล้วคิดเรื่องที่ตนเองสงสัย
"หึ่ย ไม่จริงน่า เอาว่ะลองดู"
เซนพูดกับตนเองแล้วส่ายหัวไปมา จากนั้นก็ลุกขึ้นเต็มความสูง
ทำตามที่ตนเองคิด
แอ้ด.....
มือหนาดันประตูที่ปิดสนิทไปข้างหน้า พอให้เห็นร่างๆหนึ่งที่หลับอยู่ใต้ผ้าห่ม ยังไม่พอเซนสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างนั้นมากขึ้น
"เห้ย! เสื้อผ้าอยู่ครบ เตียงก็ไม่มีร่องรอยสักนิด อะไรกันว่ะ?"
เซนโวยกับตนเองแล้วเอามือขยี้หัวให้ผมยุ่งเหยิงไปหมด
"อื้มม ห้ะเห้ย ไอ้หื่นเซนนายมาทำอะไรที่นี่ ที่นอนนายนู่น โซฟา"
เสียงสะลึมสะลือของแฮร์รี่ตอนแรก เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม เมื่อเห็นร่างเซนยืนข้างเตียง
"นั่นไง ท่าทางแบบนี้ ชัดเลย ฝันชัวร์! โถ่เว้ย หึ่ย อะไรกันว่ะ นึกว่าเป็นจริง ทำไมไม่เป็นจริงว่ะเนี่ย "
เซนยีหัวตนเองแรงกว่าเก่า เมื่อรู้ตัวว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝันจากท่าทีของแฮร์รี่นั่นเอง
มันตรงข้ามกับเหตุการณ์เมื่อกี้จนเขารู้ตัวโดยอัตโนมัติ
แต่เดี๋ยวก่อน....
จู่ๆเซนก็คิดอะไรขึ้นได้
"แฮร์รี่อย่าเพิ่งนอน ฉันมีอะไรจะถาม"
เซนเขยิบมือไปพลิกร่างที่ตะแคงข้างให้นอนหงาย
"อะไร! มึนหัว จะนอน ไม่น่ากินเลย เพราะเพื่อนนายนั่นเเหละ"
แฮร์รี่พูดอย่างรำคาญ
"ชื่อเล่นนายคืออะไร?"
เซนถามน้ำเสียงจริงจัง เพราะมันจะพิสูจน์ว่าฉากบนเตียงนั่นเป็นเพียงความฝันหรือเปล่า
"มาอารมณ์ไหนเนี่ย ถามอะไรดึกๆดื่นๆ แฮซ ฉันชื่อเล่นว่าแฮซ ได้ยินชัดแล้วก็ออกไปนะ เดี๋ยวนายมาลักหลับฉันตอนเมา"
แฮร์รี่ไล่เซนอย่างกะหมูกะหมา จากนั้นก็เอาผ้าห่มคลุมตนเอง กันความรำคาญทางอ้อม
ตรงกันข้ามกับเซน เขาสับสนไปหมด เมื่อเหตุการณ์ตรงหน้านี้ก็ยืนยันว่ารสรักอันเร่าร้อน รวมทั้งแมวยั่วสวาทก็เป็นเพียงแค่ความฝัน แต่เพราะชื่อเล่นของแฮร์รี่ที่เหมือนกับชื่อที่เซนได้ยิน มันเป็นไปได้ยังไงกัน?
กริก.....
"ทำไมชื่อเล่นในฝันมันเหมือนกับความจริง ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้ชื่อเล่นแฮร์รี่มาก่อน"
เซนยังคงเดินงงงวยออกมาจากห้องนอน เกาหัวของตนเองไปมา
จนตอนนี้ประเด็นที่เขาควรใส่ใจมันมีมากกว่าชื่อเล่นซะแล้ว
...พลั่ก....
เซนหงุดหงิดจัดที่รู้ว่าเหตุการณ์นั้น ที่เขากับแฮร์รี่มีอะไรกันลึกซึ้ง เร่าร้อน และมีความสุขสุดๆเป็นเพียงความฝัน เขาจึงเตะไปที่ขอบโต๊ะหน้าโซฟาอย่างแรง
โดยไม่คำนึงว่า.....
"โอ้ย!"
มันจะเกิดความเจ็บแก่เท้าตนเอง
เขาจึงได้แต่เดินเขยกๆเอามือกุมเท้ากระโดดไปมา
"ไอ้เซน ไอ้โง่ซ้ำซ้อน เอาเท้าไปทำให้เจ็บ ดันไปฝันอะไรบ้าๆ
อย่างแฮร์รี่เนี่ยนะ จะยอมมีอะไรกับเรา เห้อออ"
เซนหย่อนก้นนั่งบนโซฟา แล้วถอนหายใจแรง
"ทำไมมันไม่ยอมเกิดขึ้นจริงๆนะ ฉันอยากได้นายมากเหลือเกิน แฮซ แต่เอ้ะ! ถ้าเราได้แฮซสถาพแบบนั้นละก็...."
เซนเว้นวรรคยาว จากนั้นก็สะบัดหัวอย่างสะพรึงกลัว เมื่อจินตนาการออกไป
"มีหวังถูกเล่นงานอ่วมแน่ ขนาดตอนมีสติยังไม่ทำอะไร ก็ร้ายขนาดนี้ หากไอ้ที่มีอะไรกันแบบนั้นเกิดขึ้น มันตื่นมา เราตายชัวร์ หึยย ไม่อยากจะคิด"
เซนสะบัดตัวอย่างขนลุกซู่ แล้วก้าวขึ้นข่มตานอนบนเตียงต่อไป
'ฉันดีใจนะที่มันเป็นเพียงความฝัน แฮร์รี่ สักวันนายต้องเป็นของฉัน โดยที่นายมีสติและเต็มใจ'
เซนคิดแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเข้าสู่การพักผ่อนอีกครั้ง
09.00น.
ณ ห้องรับประทานอาหาร
Zayn's Part
ผมบรรจงชงชามะนาวตรงหน้าด้วยความตั้งใจ มันไม่ใช่แบบซองนะครับอย่าประเมิณฝีมือผมแบบนั้นล่ะ เอาละ ตอนนี้ก็มันก็หอมกรุ่นน่าดื่มแล้ว จึงได้เวลาไปรับคนที่อาบน้ำน่าจะเสร็จสักที
ก้อกๆๆๆ
"แฮซๆ เสร็จหรือยัง "
ผมถือสิทธิ์เรียกชื่อเล่นเขา แล้วเคาะประตูห้องน้ำไปสองสามที ไม่นานร่างสูงกว่าผมก็ออกมา
ด้วยท่าเดินกระโผลกกระเผลก
"เดินได้เก่งขึ้นนี่ ใกล้หายแล้วสิ"
ผมทักเขา แล้วเอารถเข็นขยับไปใกล้ให้เขานั่งสะดวกๆ
"ผ่านมาตั้ง4-5วันแล้วนี่ เอาจริงๆฉันก็พอเดินได้แล้วละ คงไม่ต้องใช้รถเข็น"
แฮร์รี่ไม่ยอมนั่ง จนผมรู้สึกโหวงๆ
"เอาน่า ฉันอยากดูแลนาย นั่งๆลงก่อนเถอะ เดี๋ยวแผลที่เย็บจะปริเอา ให้นานกว่านี้ก่อนนะ"
ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้ชายที่ยืนนั่งลง เพราะยังอยากใกล้ชิด จึงไม่อยากบอกตรงๆว่า แฮร์รี่น่ะ เดินได้ดีแล้ว
"อืม"
แฮร์รี่พยักหน้า เมื่อเห็นความตั้งใจของผม
"อ้ะ ชามะนาวแก้แฮงค์ ทีหลังฉันสาบานเลยว่าจะไม่ให้นายได้แตะเหล้าอีก"
ผมกำชับเสียงแน่น ก่อนจะเอาอาหารมาเสริ์ฟ
'ขืนให้กินอีก มีหวังเราได้เอาไปฝันอีกแน่ แถมเราคงอยากทำเหมือนในฝันนี่ละ แย่สุดๆ'
ผมคิดต่อในใจแล้วสะลัดหัว ปัดความคิดบ้าๆทิ้ง จากนั้นก็สนใจกับอาหารตรงหน้า
"เป็นไง กินชามะนาวฝีมือฉันเข้าไป อาการดีขึ้นไหม?"
"อืม ค่อยยังชั่ว ทำเองหรอ ชำนาญล่ะสิ นักท่องราตรีนี่นา"
แฮร์รี่มันยิ้มร้าย แดกดันผม ซึ่งผมมองมันน่ารักปนน่าหมันไส้ จนอยากไปหยิกแก้มนั่นจริงๆ
"ฉันไม่เคยทำกินเองหรอก นอกจากจะชงเอาไว้ให้...."
ผมละคำพูดไป เพราะไม่อยากนึกถึงคนๆนั้นอีก
"หึ! ที่แท้ก็เคยชงให้ผู้หญิงกินนี่เอง ถึงว่าทำไมอร่อย สาวๆเยอะก็เงี้ย ชงจนคล่อง!"
แฮร์รี่วางแก้วลง แล้วชักน้ำเสียงใส่ผมโดยที่เขาไม่รู้ตัว
แต่เอ้ะ! น้ำเสียงนั่นมันทำให้ผมเปลี่ยนจากหน้าเศร้าเป็นยิ้มทันทีเลยนะ ก็มันคล้ายๆคนที่กำลังหึงผมอยู่น่ะสิ
"แฮซ นายกำลังหึงฉันหรอ?"
ผมหยั่งถามไป
"อะไร! ใครเขาจะไปหึงนาย อย่ามามั่ว"
แฮร์รี่แก้ตัวเสียงขุ่น จนผมเห็นได้ชัดจากดวงตาที่กลอกไปมา
"นี่! อย่าปฎิเสธเลย นายเริ่มชอบฉันแล้วใช่ไหมล่ะ หึงก็บอกว่าหึงสิ "
ผมแซวไม่เลิก แล้วเอามือข้างนึงไปกุมมือเขาไว้ พยายามส่อสายตาจริงใจเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตตรงหน้า
"นายนี่ท่าจะบ้านะ ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันสัก หนะ หน่อย"
ผมจะผิดหวังอยู่เเล้วเชียว ถ้าน้ำเสียงเขาไม่อ่อนลงจากความลังเลไม่เกิดขึ้นในท้ายประโยค
"แสดงว่านายเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง?"
"ป่าว ฉันหมายถึงไม่เคยมีแฟนมาก่อนน่ะ เห้ย! นอกเรื่องละ กินไปเหอะข้าวอ้ะ ไอ้นี่น่ากินนะ กินๆไป"
จู่ๆเขาก็รีบตักอาหารใส่จานผมใหญ่ คงจะเพราะแก้เขิน
"นายไม่เคยมีแฟน ดังนั้นอย่าเพิ่งสรุปสิว่าชอบชายหรือหญิง ขนาดฉันมีสาวตั้งเยอะแยะ ยังมาตกหลุมรักนายเลย"
"อ้อ สาวเยอะแยะที่มาชิมชามะนาวของนายน่ะหรอ?"
เขาวกเรื่องกลับมาจนผมคงต้องพูดออกไป
"ไม่ใช่สักหน่อย ผู้หญิงพวกนั้นที่เห็นแก่หน้าตา ฐานะฉันน่ะ ไม่สมควรได้กินมันหรอก ที่ฉันละคำพูดไป เพราะคนนั้นคือแม่ฉันเอง เธอชอบกินมัน"
ผมพูดเสียงแผ่ว เมื่อไม่อยากเอ่ยถึงคนที่เลี้ยงดูผมด้วยเงิน
"อ่อ นี่! เลิกพูดเถอะ กินๆเข้าไป"
แฮร์รี่ท้วงผมขึ้น คงจะรู้ว่าผมซึมๆลงไป คนอะไรน่ารักจริงๆ ใส่ใจผมด้วย
"แฮซ ฉันเรียกนายแบบนี้นะ แล้วก็อย่ามาแซะฉันเรื่องผู้หญิงอีกเลย เพราะตั้งแต่เจอนาย ฉันก็ไม่อยากไปหาใครอีก และอยากได้นายมาเป็นแฟนจริงๆนะ "
ผมจับมือชายตรงหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่สับสน ส่ายไปมาอย่างลังเล กลัวว่าใจของตนเองจะไหลไปตามคำพูดของผม
"ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะ ว่าฉัน...."
...I din't care what people say when we're together I know you wanna be.....
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ขัดจังหวะการสารภาพรักของผมไปจนหมด ผมเลยหยิบตัวการขึ้นมากรอกเสียงใส่ลงไป
...ลูอิส....
หน้าจอมือถือมันปรากฎบุคคลที่กล้ามาขัดเวลาดีๆ ซึ่งผมเห็นเเล้วหงุดหงิดมาก
"ฮัลโหล ว่าไง?"
ผมกรอกเสียงลงไปอย่างรำคาญๆ
'ไอ้เซน ออกมากินข้าวกัน นี่ฉัน ไนล์ เลียม พร้อมละ ไปเจอกันที่ร้านเดิมนะเว้ย'
เสียงแหลมๆบอกผมรัว
"ไม่ไป พวกแกไปกันเลย ฉันอิ่มละ"
ผมพูด
'เห้ย ไรว่ะ ปกติเราก็ไปกินด้วยกันบ่อยๆ ตั้งแต่มีนายผมหยิก น่ารักๆนั่น นายก็จะทิ้งเพื่อนหรอว่ะ ถ้านายไม่มาล่ะก็ พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันต่อไป'
ลูอิสกำชับ
ติ้ด....
"ฮัลโหล เฮ้ย! วางสายใส่ทำไมว่ะ ยังพูดไม่จบเลย"
ผมหัวเสียสุดๆ แล้วสุดท้าย ผมก็ต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ฉันไปหาพวกนั้นก่อนนะ ท่าทางพวกมันเอาจริง"
ก่อนผมจะออกไปก็ไม่ลืมบอกคนตรงหน้า เพราะว่าแคร์เขามาก
"นายจะไปไหนก็ไปสิ มาบอกฉันทำไม ฉันเป็นคนรับใช้นะ ไม่ใช่เมีย"
แต่ดูท่าว่าผมอยากจะถีบชายตรงหน้าให้ตกเก้าอี้ คนอุตส่าห์แคร์ กลับมาพูดจาที่ชาวบ้านเรียกว่า 'กวนตีน'ใส่
แต่ก็น่ารักนะ แม้ว่าจะทำสีหน้าเรียบเฉยก็เถอะ ผมรู้ว่าเขารู้ ว่าผมน่ะแคร์เขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธมันทิ้งไป
End Zayn's Part
ณ ร้านอาหาร
"เอ้านั่นไง เซนเดินมาแล้ว เห้ เซนทางนี้เว้ย!"
เลียมพูดกับไนออลและลูอิสให้หันมามองเซนก่อนจะตะโกนเรียก
เมื่อเซนเห็นทั้งสามคนก็ทำหน้าเซ็งๆแล้วเดินตรงมา
"โห่ ไรว่ะ เพื่อนชวนมากินข้าวนะเว้ย ไม่ได้ชวนมาตายสักหน่อย"
ลูอิสแขวะเซนที่นั่งข้างๆ
"ก็งี้ล่ะ เห็นผู้หญิง เอ้ย ผู้ชายดีกว่าเพื่อน"
ไนออลแกล้งทำเสียงงอนใส่
"พอๆเลยพวกแก จะกินอะไรก็สั่งๆมา"
เซนรีบดักเลียมที่กำลังจะเสริมอีกคน
"สั่งเรียบร้อยแล้ว เออ ไนล์คนที่แกนัดไว้เมื่อไรจะมา?"
ลูอิสหันไปถามไนออล
"ใครจะมาอีกว่ะ?"
เซนถาม
"เอาน่าเดี๋ยวก็รู้ นั่นไงมาล่ะ"
ไนออลบอก แล้วหันขวาไปยังร่างๆหนึ่งที่กำลังเดินตรงมา ทำเอาทุกสายตาหันไปมองเป็นตาเดียว
ย้อนไปเมื่อ 15นาทีก่อน
Louis's Part
คงจะยากถ้าหากจะเชื่อจริงๆว่าเพื่อนผมอย่างไอ้เซนนักรัก ควงหญิงไปทั่วจะชอบผู้ชาย วันนี้ผมเลยวางแผน เอาเหยื่อล่อปลาคุณภาพดีมาใช้งาน โดยไม่ลืมอุปกรณ์ตัวสำคัญ อย่างไนออลและเลียม
"สรุปแกจะเอาแบบนี้จริงๆ?"
เลียมนั่งถามผมกลางร้านอาหาร
"เออ ฉันเชื่อว่าเซนมันต้องเผยความจริง มันต้องเล่นอะไรอยู่แน่ๆ "
ผมบอก
"เอาสิ อยากเห็นไอ้เซนมันยอมรับเหมือนกันว่า มันกะชายหัวหยิกไม่ได้เป็นอะไรกัน"
นั่นแหละผมทั้งหมดก็เห็นดีเห็นงาม
แผนที่ว่านี้ก็คือ....
'่นาเวีย'
คือผู้หญิงที่สวยสมบูรณ์แบบ ตรงตามเสป็คเซนทุกอย่าง จนมันเอ่ยปากอยากได้เธอเป็นแฟน ตอนเที่ยวไนท์คลับใหม่ๆ ซึ่งถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เซนสนใจเป็นพิเศษ
ผมเลยคิดขึ้นได้ จึงกะใช้เธอคนนี้เป็นสะพานทอดข้ามไปหาความจริง และมั่นใจว่ามันต้องสำเร็จแน่ๆ
ถ้าเซนได้เห็นเธอมาอ่อยถึงที่
End Louis's Part
ปัจจุบัน
ทั้งสี่คนหันไปมองผู้หญิงใส่เสื้อเอวลอยสีขาว กับกางเกงสีม้าลายเอวสูงเดินมา เธอหุ่นดีเหมือนกับนางแบบอย่างไงอย่างนั้น คงเป็นเซนคนเดียวที่มองเธอด้วยความแปลกใจผสมกับความตะลึง
"เห้ย เซนอะไรว่ะ เห็นผู้หญิงแค่นี้ถึงกับตะลึงตาค้างเลยหรอว่ะ?"
ลูอิสกระทุ้งข้อศอกไปชนแขนเซน เพื่อแซว
"ไงทุกคน อ้าวเซน ฉันเจอนายที่ไนท์คลับคืนนั้นคืนเดียวเอง หายไปไหนมาเนี่ย?"
นาเวียหย่อนก้นนั่งเก้าอี้ข้างๆเซน แล้วทักทาย
"เอ่อ คือ ฉัน..."
เซนอ้ำอึ้ง เขาปฏิเสธไม่ได้ว่านาเวียสวยจริงๆ
เพียงแต่...
เขารู้ทันเพื่อนตัวแสบสามคนนี้มากกว่าว่า กำลังวางแผนอะไรอยู่ คงไม่พ้นให้นาเวียคนที่เขากำลังสนใจมายั่วให้เซนบอกว่า 'ไม่ได้เป็นแฟนกับแฮร์รี่' แน่นอน
"ฉันไม่ค่อยว่างน่ะ พอดีสาวๆชอบชวนไปผับอื่น นาเวียสวยขึ้นนะ เอ้า อาหารมาแล้ว ทานกันเถอะ"
เซนบอกเสียงเรียบ ทำเป็นไม่สนใจนาเวีย ให้สามคนนั้นรู้ว่าแผนนี้ล่ม
"เซนค่ะ ทานกุ้งหน่อยนะ เดี๋ยวเวียป้อน"
นาเวียตักกุ้งตัวโตจ่อมาที่ปากเซน ทำเอาสามคนที่มองลุ้นตัวโก่ง
"ผมไม่ชอบทานกุ้ง ขอโทษทีนะนาเวีย "
เซนปัดสีหน้าเรียบ
"งั้นเซนค่ะ คืนนี้ไปห้องเวียไหม พอดีเวียมีเหล้านอกอยากให้เซนชิมเป็นคนแรก"
นาเวียจีบปากจีบคอพูด แล้วเอื้อมมือมาจับที่ตักเซน พลางลูบไปมา
เอาเข้าจริงๆใจเซนนั้น หากเป็นเมื่อก่อนคงไม่ปฏิเสธ รีบสนองที่เธอพูดนัยๆนี้ให้สิ้นซาก แต่ว่าตอนนี้เซนกลับมีความรู้สึกรำคาญกับแผนที่เพื่อนทั้งสามได้วางไว้เต็มทน
"ขอโทษอีกครั้งนะนาเวีย ช่วงนี้ผมไม่สนใจเรื่องดื่มเลย เรื่องผู้หญิงก็เช่นกัน พวกแกฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
เซนพูดสีหน้าเรียบทำเอาที่เหลือหน้าเสียไม่เป็นท่า จากนั้นเซนก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ
"เห้ยไรว่ะ! เซนมันไม่สนใจนาเวียเลย ทำไงดี?"
ลูอิสถาม
"เวียว่าเซนนี่เป็นเกย์แน่ๆอ้ะ ไม่เคยมีใครปฏิเสธเวียเลยนะ อ่อยสุดๆแล้วเนี่ย"
นาเวียโวยขึ้น หลังจากเสียฟอร์มสุดๆ
จากนั้นก็เดินออกไป
"ฉันว่ามันแปลกไปนะลู หรือว่าเซนจะไม่ชอบผู้หญิงแล้วจริงๆ?"
เลียมลูบคางถาม
"เห้ย! อย่าเพิ่งสรุปสิ ถ้าผู้หญิงไม่สำเร็จก็ผู้ชายสิว่ะ"
ไนออลยิ้มที่มุมปาก อย่างคนที่ฉลาดกว่า
"รอดูผลงานฉันได้เลย"
ไนออลทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น
ด้านแฮร์รี่
Harry's Part
"ผ่านมาจะ2อาทิตย์แล้วสินะ แม่จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย จริงสิ โทรไปหาหน่อยดีกว่า"
ผมพูดคนเดียวหลังจากที่ล้างจานเสร็จ ผมเดินได้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไรนัก แต่พอเดินได้
จากนั้นผมก็เดินไปที่ห้องรับแขกเพื่อหยิบโทรศัพท์บ้านจากนั้นก็จิ้มเบอร์ของผม เพราะผมให้แม่พกมือถือไว้
ตู้ดๆๆๆ
"ฮัลโหล แม่ครับ เป็นยังไงบ้างครับ?"
ผมถามไปยังปลายสาย
"นั่นแฮร์รี่หรอ? แค่กๆๆ แม่โอเคจ้ะ"
แม่ตอบผม แต่น้ำเสียงมันขัดกับคำพูดจนผมทนไม่ได้
"แม่ป่วยหรอเปล่า ทำไมไม่ไปหาหมอ ทำไมไม่ยอมโทรหาผม เรื่องเงินผมก็บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าผมหาให้ได้ "
ผมกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"แม่ไม่เป็นไรมากหรอก ตามประสาคนแก่แหละ ลูกเถอะเป็นยังไงบ้าง?"
เเม่เปลี่ยนเรื่องกับผม ซึ่งผมไม่ยอม
"สบายดีครับแม่ เจ้านายผมใจดีมาก แต่แม่ครับ แม่ไปหาหมอเถอะนะ ผมเป็นห่วงแม่มากเลย"
"อืม แม่รู้แล้ว แค่นี้นะ แม่ต้องเย็บผ้าต่อ แล้ว....."
ตุ้บ!!
ยังไม่ทันที่ผมจะฟังประโยคต่อไปของแม่จบ จู่ๆแม่ก็เงียบไป แถมมีเสียงอะไรหล่นดังลั่น ซึ่งมันเดาได้ไม่ยากว่า คงมีอะไรเกิดกับแม่แน่ๆ
"แม่!!"
ผมแผดเสียงลั่น แล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที ตอนนี้ผมไม่ห่วงแผลที่เท้าอีกแล้ว ใจมันเต้นรัว กลัวจริงๆว่า คนที่ผมรักที่สุดในชีวิตจะเป็นอะไรไป
End Harry's Part
ด้านเซน
....Good girl so bad girl so good girl so bad girl.....
เสียงริงโทนมือถือของไนออลดังขึ้นท่ามกลางความสงสัยในแผนของลูอิสและเลียม
"นั่นไง คงได้เวลาเริ่มแผนล่ะ พวกแกรอฟังได้เลย"
ไนออลกดรับสายแต่ไม่ได้กรอกเสียงลงไป เพราะกะจะตั้งใจฟังเสียงจากปลายสาย
เซนกำลังล้างมืออยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ เขาส่องกระจกมองใบหน้าคมๆของตัวเอง แล้วลูบไปที่ไรหนวดที่พอขึ้นเป็นเขียวๆ ยังไม่ทันที่เซนจะส่องกระจกเสร็จ จู่ๆก็มีเสียงเกิดขึ้น
"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย"
ขณะนั้นเอง เซนต้องหันไปตามเสียงที่ดังมาจากห้องน้ำห้องนึง เป็นเสียงผู้ชายตะโกนขึ้นมา
เซนทนเฉยไม่ได้รีบเดินไปตามเสียงนั้นทันที จนมาหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำต้นตอของเสียง
"คุณครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
เซนตะโกนถามเข้าไปข้างใน
"ผมเปิดประตูไม่ออก ทีครับ"
เมื่อเซนได้ยินแบบนั้นก็ใช้มือทั้งสองช่วยกันงัด
"ฮึ้บ!"
เซนรวบรวมแรงอยู่นาน จนสามารถเปิดประตูได้
แอ้ด!
เสียงเปิดประตูที่ขังคนด้านในถูกเปิดออก เซนจะไม่สนใจอะไรมากเลย ถ้าหากคนตรงหน้า....
รูปร่างหน้าตา คล้ายแฮร์รี่มากเหลือเกิน!
"คุณครับๆ คุณ!"
ชายตรงหน้าเรียกเซนเสียงดังขึ้นเมื่อเซนเหม่อลอย
"คะ ครับ"
เซนรู้สึกตัว ส่ายหัวไปมา
"ขอบคุณที่ช่วยนะครับ หน้าตาดีแถมมีน้ำใจอีก"
เขาชมเซนหน้าแดงๆ
"ครับ ไม่เป็นไรแล้วงั้นผมขอตัว"
เซนยิ้มๆตอบรับคำขอบคุณ
"เดี๋ยวก่อนสิครับ ให้ผมได้ตอบเเทนคุณก่อนสิ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม?"
เซนกำลังหมุนตัวเพื่อเดินกลับ แต่ถูกคนแปลกหน้าที่หน้าตาคล้ายแฮร์รี่จับแขนเอาไว้
'ไอ้หมอนี่ไม่ใช่แฮซชัวร์ รุกหนักออกหน้าออกตา นี่มันวันอะไรเนี่ย!'
เซนคิดในใจ
"ไม่ต้องตอบแทนอะไรหรอกครับ ผมขอตัวก่อนล่ะ"
เซนแกะมือเขาออกเบาๆ
"ผมประทับใจคุณมากเลย ให้ผมเลี้ยงข้าวคุณมื้อนี้ได้ไหม?"
เขายังตื้อไม่เลิก
เพียงแต่ว่ามันเริ่มล้ำเส้น เมื่อเขาเดินมาตรงหน้าเซนแล้วผลักร่างหนาให้เข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็ใช้มือลูบไปแถวๆหน้าอกเซนไปมา
เซนเองก็ตกใจเล็กน้อย แต่เพราะหน้าตาที่คล้ายกับคนที่รอเขาที่คอนโด จึงทำให้เซนไม่ผละตัวออกไป
"คุณอุตส่าห์ช่วยผม ให้ได้ตอบแทนอะไรบ้างนะ หล่อๆแบบนี้ แถมนิสัยดีอีก ผมไม่ปล่อยง่ายๆหรอกนะ"
เขากระซิบไปที่ใบหูเซนแล้วเริ่มรลอเคลียซอกคอขาว ที่หอมกลิ่นน้ำหอมราคาแพง
เซนไม่เคลิ้มด้วยอีกแล้ว เมื่อคนตรงหน้าแม้ว่าหน้าตาคล้ายแฮร์รี่เพียงใด หัวใจเขาไม่ได้มีไว้รักผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนพร่ำเพรื่อ!
....พลั่ก....
"ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน ปล่อยเสื้อผมแล้วออกไปซะ "
เซนผลักร่างชายแปลกหน้าออก พร้อมพูดเสียงดุทำเอาคนต้องหน้าหยุดทุกอย่างด้วยความกลัว ค่อยๆปล่อยเสื้อเซนแล้วถอยหลังออกไป
"เดี๋ยว! คนที่จ้างนายมาคงเป็นไนออล ลูอิส เลียมสินะ"
เซนถามอย่างรู้ทัน ซึ่งชายที่ถอยหลังออกไปก็พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงยอมรับ
"หึ! ว่าแล้วเชียว"
ด้านไนออล เลียม ลูอิส
"เห้ย! แผนแตกแล้วว่ะ"
ไนออลกดวางสาย หลังจากฟังการสนทนาทั้งหมดเรียบร้อย
"เอาไงดีละ เซนมันโกรธแน่"
เลียมพูด
"แล้วพวกเราก็ตายแน่ "
ลูอิสว่าพลางเอามือขึ้นมาทำท่าปาดคอ
"ใช่ ตายแน่ๆ"
ไนออลพูด แต่ไม่ได้มองหน้าเลียมกับลูอิส เพราะสายตามองไปยังคนที่เดินดุ่มๆเข้ามาอย่างเซน
"พวกนายคิดอะไรกันอยู่ ทำไมต้องวางแผนอะไรแบบนี้!"
เซนตะคอกไปที่ทั้งสามคนอย่างโมโห
"เห้ย!ใจเย็นๆ พวกฉันแค่อยากรู้ว่า แกชอบผู้ชายหรือผู้หญิง เอาตรงๆคือ ฉันไม่เชื่อว่านายกับแฮร์รี่ เป็นแฟนกัน"
ลูอิสยกมือห้าม แล้วพูดช้าๆ
"โอเค ใช่ ฉันกับแฮร์รี่ไม่ใช่แฟนกัน แต่ว่าฉันชอบเขา ซึ่งฉันไม่ใช่เกย์ เพราะฉันไม่ได้ชอบผู้ชายคนอื่น แล้วฉันก็กลับไปรักผู้หญิงไม่ได้ เพราะฉันต้องการแฮร์รี่คนเดียว "
เซนตอบออกไป ทำเอาคนที่ฟังทั้งสามคน อึ้งกับคำตอบของเซน ทุกคนเข้าใจตรงกันแล้วว่า
'เพื่อนของเขาคนนี้ มีความรู้สึกแค่แฮร์รี่เท่านั้น ไม่ว่าชายหรือหญิงคนอื่นเขาก็ไม่สนอีกต่อไป'
ด้านแฮร์รี่
ณ หน้าห้องไอซียู
ตอนนี้แฮร์รี่ได้มาอยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่กลับบ้านไป
หาแม่ แล้วพบว่าเธอสลบอยู่หน้าบ้าน
"แม่ครับ อย่าเป็นอะไรไปนะ"
ใจแฮร์รี่สั่นกลัวมาก เขานั่งประสานมือแน่น
2ชั่วโมงผ่านไป.....
แอ้ด.....
ประตูห้องไอซียูเปิดออก พร้อมกับหมอที่เดินมาบอกข่าว
แฮร์รี่กระเด้งตัวขึ้นทันที
"ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว เเต่ว่าคนไข้เป็นโรคหัวใจ ขั้น2 ซึ่งรักษาได้โดยการผ่าตัด ยังไงก็ให้ญาติเซ็นต์รับรองภายหลัง"
หมอพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้ใจของแฮร์รี่นั้นตกไปที่ตาตุ่ม คิดไม่ออกว่าควรจะทำยังไง เมื่อเเม่เป็นโรคนี้ ไหนจะเรื่องเงินอีก
เขาควรจะทำยังไงดี?
ด้านเซน
ปิ้บ...
เสียงแสกนคีย์การ์ดดังขึ้นที่หน้าห้อง แล้วเซนก็เปิดประตูเข้าไป
"แฮซ ฉันซื้อกับข้าวมาแล้ว ออกมากินเร็ว เย็นละ จะได้อาบน้ำกินยา"
เซนพูดไป พลางส่องสายตามองทั่วห้อง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แฮซ! ฉันเรียกก็ตอบหน่อยสิ "
เซนเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับอะไรเลย
เขาไม่รออะไรอีก พลันวางของที่ถือลงกับพื้น ใจต่างคิดไปต่างๆนานาว่า จะเดินตกบันได ลื่นในห้องน้ำ หรือเกิดอันตรายกับชายผมหยิก
เขารีบเดินหาไปทั่วทั้งห้องน้ำ และห้องต่างๆ
"แฮซ นายอยู่ที่ไหน?!!"
เซนตะโกนเรียกแฮร์รี่ดังลั่น เมื่อดูทั่วแล้วว่าไม่มีวี่แววของเเฮร์รี่เลยแม้แต่น้อย
ขณะนั้นเองเขาก็คิดอะไรออก จึงรีบออกจากห้องเพื่อไปถามพนักงานด้านล่างทันที
"ขอโทษนะครับ เห็นผู้ชายคนนี้ออกไปจากห้องผมหรือเปล่า?"
เซนยื่นมือถือให้พนักงานดู
"อ๋อ เขาออกไปประมานบ่ายสาม เห็นท่าทีรีบร้อนมากค่ะ"
เธอตอบ พลางทำท่าเขินอายเซน
"พอจะทราบไหมว่าเขาไปไหน?"
เซนถามอย่างรีบๆ
"ไม่ทราบค่ะ เขาไม่ได้แจ้งอะไรเลย"
"โถ่เว้ย! เป็นพนักงานกันยังไงเนี่ย ถ้าเขาเป็นอะไรไป ฉันจะเด้งทุกคนออกให้หมดเลยคอยดู!"
เซนตวาดอย่างหมดความอดทน ทำเอาพนักงานที่มองเซนตาเป็นมันต้องหุบยิ้มก้มหน้าด้วยความกลัวทันที
"แฮซ นายไปไหน ทำไมไม่บอกอะไรเลย เท้าก็ยังไม่หายดี หรือนายคิดจะหนีไปจากฉัน?"
เซนยืนพูดกับตนเองเบาๆอยู่ด้านหน้าคอนโด
"หากเป็นแบบนั้น ฉันไม่ยอม เพราะฉันรู้ตัวว่าฉันอยูาไม่ได้ถ้าไม่มีนาย!"
เซนกำชับเสียงแน่น แล้วคว้ากุญแจรถมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็ออกตามหาแฮร์รี่จนกว่าจะเจอ
เซน...คิดว่าแฮร์รี่หนีเขาไป ซึ่งอารมณ์ตอนนี้พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ
ซึ่งความจริง
แฮร์รี่...ไปหาแม่
+++++++++++
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ
เซนจะรู้ไหมว่า ตัวเองคิดมากไป แล้วถ้าเกิดว่าเซนเจอแฮซล่ะ??
เซนจะทำอะไร?
มาร่วมลุ้นกับชายสองคนนี้ในตอนหน้านะจ้ะ
เม้น/แชร์/โหวต
สามารถติดตามไรท์ได้ที่
ทวิตเตอร์ @skadsakul ชื่อแอค :เซนโกนหนวดไหม
ปล.มาฟอลกันเยอะๆ เพราะไรท์จะมีไลฟ์ฟิค จ้าา
ใครที่ฟอลแล้วเมนชั่นมานะ ว่า
"ตามมาอ่านไลฟ์ฟิค"
ถ้ามีเยอะจะแต่งแน่ค่าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น