my boy maid นายรับใช้(หัวใจ)ของฉัน (1D Zarry Fic)

ลำดับตอนที่ #4 : บุรุษพยาบาลเซน มาลิค

"อืม น่าจะสุกละนะ"

 

เสียงเข้มพูดอยู่คนเดียวตรงหน้าเตาแก๊สระบบแม่เหล็กไฟฟ้า มือหนาใช้ทัพพีคนสิ่งที่อยู่ในหม้อร้อนไปมา มันทั้งส่งกลิ่นหอมและไอร้อนคละคลุ้งไปทั่วครัว 

 

 

...ติ้ด..

นิ้วชี้เรียวยาวของเซน กดปุ่มปิดการทำงานของเตาแก๊สทันทีที่แน่ใจว่าอาหารสุก พร้อมที่จะบริการคนบนเตียง เขาเทอาหารร้อนใส่ชามใบใหญ่อย่างตั้งใจ

 

 

"ฉันตั้งใจทำมากนะ ไอ้หยิก"

เขาพูดพลางถือชามนั้นเดินตรงไปยังห้องนอน พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

 

 

ณ ห้องนอน

 

 

แฮร์รี่ส่องสายตาจากบนเตียงนอน ไปทั่วห้องนอนกว้างอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่เมื่อช่วงกลางวันที่เขาทำความสะอาดคอนโดนี้ แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีมุมไหนที่มีความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

 

 

ผิดกับที่นี่ มันสะอาดน่านอน น่ามอง และน่าอยู่ลิบลับจากห้องอื่นๆ แฮร์รี่มองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดที่หัวเตียง 

 

 

ภาพถ่าย2รูป อัดใส่กรอบตั้งเด่นชัดสะดุดสายตา มันเป็นภาพเด็กชายคนนึง ที่จากการคาดเดาของเขาแล้วนั้นน่าจะเป็นเซนตอนเล็กๆ เพราะทั้งโครงหน้ามันคล้ายไม่มีผิด

 

 

"ตอนนายนี่เป็นเด็กน่าเอ็นดูจัง ถ้าไม่รู้จักตอนโตนี่ นึกว่าเป็นแต๋วไปล่ะ ผู้ชายที่ไหนนั่ง เล่นตุ๊กตาหมี 555"

แฮร์รี่ดูรูปไปหัวเราะไป แต่สักพักเขาก็ต้องเก็บเสียง เมื่อมองเห็นอีกภาพที่เหลือ

 

 

เค้กวันเกิดที่มีเซนถืออยู่ในมือ รอบข้างมีของขวัญมากมาย แต่เซนนั้นไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าสักนิด ดวงตากลับมีแต่ความรู้สึกอะไรสักอย่าง ซึ่งแน่นอนมันไม่ใช่ความสุข

 

 

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับตัวของแฮร์รี่ เพียงเขามองดวงตาเซนภายในรูปถ่ายสมัยเด็กนี้ เขาต้องรู้สึกเห็นใจเซนขึ้นมาทันที มันสงสารเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่แฮร์รี่ก็ต้องหยุดคิดเพียงเท่านั้น เพราะเสียงที่ดังขึ้นตรงประตู

 

 

....กริก....

 

"ข้าวต้มร้อนๆมาแล้วนะ รีบกินซะ จะได้กินยานอน"

เซนว่าพลางปิดประตูที่เปิดไว้เมื่อกี้

 

 

"อืม ว่าแต่เดินออกไปซื้อมาตอนไหนล่ะเนี่ย?"

แฮร์รี่ค่อยๆยันตัวเอาหลังพิงกับหัวเตียง แล้วเอื้อมมือไปรับชามที่เซนยื่นมาให้

 

 

"ซื้ออะไร? ฉันทำเอง บอกไว้เลย นายน่ะ เป็นคนแรกที่จะได้กินฝีมือฉัน"

เซนยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ 

 

 

"งั้นฉันไม่กินดีกว่า นายทำเองแบบนี้ ไม่น่าไว้ใจ"

แฮร์รี่ตวัดปลายสายตามาที่เซน จากนั้นก็ยื่นชามข้าวต้มไปตรงหน้าเขา เพื่อจะคืน

 

 

"ไม่น่าไว้ใจอะไร ของออกจะอร่อย เมื่อกี้ฉันชิมแล้ว"

 

"ที่คะยั้นคะยอให้กินแบบนี้ อย่าบอกนะว่า นะ นาย ใส่อะไรลงไป"

 

แฮร์รี่ชักชามเข้าหาตัว แล้วใช้ตามองเข้าไปในชาม มือก็จับช้อนใช้คุ้ยเขี่ยไปทั่ว

 

 

"ไม่แน่ ที่นายมาทำดี ทำมาเป็นต้มข้าวให้ ก็เพราะมีแผน บอกมานะว่าใส่อะไรลงไปหรือเปล่า หรือว่า....ยาปลุกเซ็กซ์!?"

แฮร์รี่คิดเองเออเองคนเดียว แล้วใช้นิ้วชี้ไปยังหน้าเซนอย่างคาดโทษ

 

 

.....โป้ก!....

เซนเขกหน้าผากของแฮร์รี่อย่างหมันไส้ สายตาคมเข้มมองหน้าหวานอย่างระอา ไม่คิดว่าจะคิดได้ไกลขนาดนั้น

 

 

"ถามจริง ตอนที่เท้าเหยียบเศษกระเบื้องในห้องน้ำเนี่ย หัวได้กระแทกไปกับพื้นหรือเปล่า ถึงได้คิดอะไรเพ้อเจ้อ"

 

เซนหยุดถอนหายใจสักพัก แล้วหันหน้ามาใหม่ โดยเปลี่ยนสีหน้าไปตามคำพูดประโยคที่สร้างแฮร์รี่หวั่นนิดๆ

 

"ยาน่ะ มันไม่จำเป็นหรอก ขาก็เดี้ยง มีแค่แขนสองข้าง จับมัดขึงกับหัวเตียง นายน่ะก็หมดสภาพแล้ว อีกอย่างฉันชอบเซ็กซ์ที่เร้าใจซะด้วย"เซนเลียมุมปากประกอบคำพูด

 

 

"นะ นี่ พูดบ้าอะไร ห้ะ? นายคิดจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ถ้านายทำละก็ ฉันจะเกลียดนาย!"

แฮร์รี่โก่งคอด่าเซน สายตาสั่นระริก กลัวว่าเขาจะทำตามที่บอก

 

 

"นี่! ฉันว่า นายกินข้าวต้มไปดีกว่าไหม จะได้กินยานอน ไร้สาระอยู่ได้ ถ้าฉันจะทำจริงๆ ไม่ดูแลนายขนาดนี้หรอก"

 

เซนยังไม่หยุดพูด เพียงแต่กำลังเอื้อมมือไปคว้าชามข้าวต้มในมือเเฮร์รี่ไว้ที่ตัวเองเท่านั้น

 

 

"ฉันน่ะ ถ้ารู้สึกจริงจังกับใคร ฉันก็อยากได้ความสมัครใจของคนนั้น เพราะฉันทนไม่ได้หรอก ที่ต้องเสียเขาไป"

 

 

เซนนั่งลงกับเตียงข้างๆร่างแฮร์รี่ เขาก้มหน้าพูดพลางใช้ช้อนตักข้าวต้มมาเป่าให้หายร้อน โดยไม่ได้สังเกตุใบหน้าของอีกฝ่ายสักนิดว่าตอนนี้มันเห่อแดงร้อนฉ่าไปถึงใบหูแล้ว 

 

ดวงตาสีเขียวมรกตก็ดูท่าจะอึ้งไม่น้อยเช่นกัน

 

"ฉันกินเองได้น่า ไม่ต้องป้อนหรอก"

แฮร์รี่พูดใส่เซนที่ตักข้าวต้มใส่ช้อนจ่อมาที่ปากบาง

 

"ก็ถ้ากินได้เองคงไม่เอาแต่นั่งพูดจนข้าวต้มจวนจะเย็นอย่างนี้หรอก อ้าปากซะ แล้วกินๆเข้าไป เอ้า!เร็วสิ ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครนะเนี่ย"

เซนยกยิ้มที่มุมปาก 

 

ปากสีชมพูรูปสวยอ้าออก แล้วรับข้าวต้มในช้อนนั้นอย่างเสียไม่ได้

 

'เหย อร่อยว่ะ ไม่หน้าเชื่อว่าไอ้หื่นนี่ที่บอกว่าไม่เคยทำให้ใครกิน จะทำได้ดีแบบนี้ '

แฮร์รี่กล่าวชมคนที่นั่งป้อนเขาในใจ

 

"ไง อร่อยละสิ?"

เซนแกล้งถามอย่างหลงตัวเอง

 

"งั้นๆแหละ พอกระเดือกลงคอได้ เอ้า รอไรล่ะ จะป้อนต่อม่ะ หรือจะให้กินเอง จะได้หมดๆกินยานอนสักที"

แฮร์รี่แกล้งชักเสียงดุ กลบเกลื่อนว่าพูดโกหกแก้เขินออกไป

 

 

"อ้ะ อ้าปากสิ ยิ้มอยู่ได้ กลัวฉันไม่รู้หรือไงว่า นายโกหกเพราะแอบเขินน่ะ"

เซนแกล้งเย้าแฮร์รี่ตามที่เขาเห็น 

 

 

"บ้า ใครจะมาเขิน ตลกล่ะ อ้ะ อ้าปากจะฉีกล่ะ ป้อนสิ!"

แฮร์รี่ประชดอ้าปากกว้าง

 

 

จากนั้นเซนก็บรรจงป้อนข้าวต้มให้แฮร์รี่ทานจนหมดชาม มันเป็นความจริงที่เขาเองไม่เคยป้อนข้าวแบบนี้ให้ใคร และไม่เคยดูแลใครแบบนี้ด้วยเช่นกัน เพราะชีวิตของเขาต้องอยู่ลำพังตั้งแต่เด็ก คนรักก็ไม่เคยมีจริงจัง 

 

 

เขาเพียงคบเพื่อความสนุก ผู้หญิงก็สนใจเขาเเค่หน้าตา ฐานะ ไม่แปลกที่เขาอยากจะมองหาคนๆนึง มารักเขาด้วยใจ และพร้อมให้เขารักตลอดไป ทุกวันนี้เขาทำตัวเสเพลเพียงประชดที่บ้านไปวันๆเท่านั้นเอง

 

 

หากแฮร์รี่เข้าใจตรงส่วนนี้ มันจะมีโอกาสที่เขาจะเปิดใจรับผู้ชายหน้าคมคนนี้ไหม?

......คงต้องรอดูกันต่อไป

 

 

Harry's part

 

ตอนนี้ผมทานข้าวทานยาเสร็จแล้ว มันเร็วใช่ไหมล่ะ ก็จะไม่ให้เร็วได้ไง เมื่อไอ้หื่นนี่จ้องผมเขม็ง บังคับให้ผมกระเดือกยา4-5เม็ดอย่างนั้น แถมกำลังห่มผ้าให้ผมอีกด้วย 

 

ผมก็อยากจะอ้าปากด่านะ ว่าจะจ้องจะรีบอะไรนักหนา แต่เขาดันพูดมาว่า

 

'ฉันอยากให้นายทำอะไรให้เสร็จเร็วๆ เพื่อจะได้พักผ่อนเยอะๆ '

 

ตอนนั้นผมได้ยินแล้วเป็นอย่างไงน่ะหรอ อยู่ดีๆ ผมก็ไม่รู้ทำไมต้องดีใจด้วย ใจมันเต้น มีความสุขไปหมด 

 

....สงสัยจะอยู่กับเขามากไปหน่อย เลยชักมีอาการเพี้ยนๆตาม

 

 

"มองอยู่ได้ นอนเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำสักหน่อย"

เซนว่าพลางเอามือมาดับไฟที่หัวนอน

 

 

แล้วทั้งห้องตอนนี้ก็มืดสิครับ มองอะไรไม่เห็นเลย เหมาะกับการนอนมากที่สุด

 

แต่แล้ว....

 

 

...ฟอด...

 

สัมผัสอุ่นๆก็เกิดขึ้นบนแก้มขวาของผมเบาๆ จนทำให้ผมเปิดตาทันที แม้จะมองอะไรไม่เห็นก็ตาม 

 

"ไม่ต้องคิดถึงนะ ไปอาบน้ำแปบเดียว555"

เสียงหัวเราะร่าของเซนดังขึ้นในขณะที่ผมอ้าปากเหวอ 

 

คนอะไรหลงตัวเองชะมัด

 

"นี่ ใครเขาจะบ้าคิดถึงคนอย่างนาย แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาหอมแก้มฉัน ห้องมันมืดจนไม่รู้เลยหรือไง ว่าฉันมี...เหมือนนายน่ะ หา!!"

 

(คงไม่ต้องบอกน่ะ ว่าผมมีอะไรเหมือนกับเขา )

 

ผมโวยลั่น

 

"รู้ แต่ไม่สน นอนและเงียบซะ ถ้าไม่อยากครางเหนื่อย"

 

เซนพูดทิ้งท้ายโดยไม่มีความอายสักนิดก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้แฮร์รี่สับสนกับตนเองลำพัง ว่าทำไมมันรู้สึกครึ่งๆกลางๆ 'ไม่ชอบ และก็ไม่ได้รังเกียจเซน'

 

 

"ไม่คิดแล้วเว้ย สับสนนน!"

ผมจะโกนออกมา แล้วคลุมโปงหลับตาทันที เพื่อให้หัวของผมว่างเปล่า 

 

 

END Harry's part

 

 

 

Zayn's part

 

"หลับไปแล้วหรือยังเนี่ย เงียบแบบนี้คงหลับแล้วมั้ง"

ผมพูดกับตนเองในความมืด เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้ามาในห้องนอน

 

 

ผมเอาตัวขึ้นไปนอนบนเตียงขนาบข้างเเฮร์รี่ที่นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่อง มือหนาของผมแตะไปที่หน้าผากเขา เพื่อวัดว่ามีไข้หรือเปล่า แต่พอสัมผัสได้ว่าปกติ ผมก็โล่งใจ

 

 

ผมอดไม่ได้ที่จะปัดปอยปมหยิกของเขาให้พ้นจากใบหน้าสวย แสงไฟจากนอกหน้าต่างยังมีนำไร พอให้ผมเห็นหน้าเขาบ้าง ดวงตาที่ปิดสนิท ขนตายาวเป็นแพ คิ้วบางๆ ทั้งสอง สายตาผมก็มาหยุดที่ริมฝีปากนั่น 

 

ปากสีชมพู ซึ่งผมเคยสัมผัสความหวานด้านในมาสองครั้ง มันทำให้ผมใจเต้นแรงอีกแล้วสิ

 

แต่ก็นะ ผมอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่า ขืนจูบหมอนี่ตอนนี้ อารมณ์เตลิดแน่ ดังนั้นผมควรหลับ ก่อนที่น้องชายผมอยากจะทำหน้าที่เหมือนเมื่อบ่ายนี้อีก

 

 

...สวบ...

ไม่ได้จูบก็ขอกอดล่ะกัน ตื่นมาผมคงไม่ตกเตียงอยู่แล้ว เพราะแฮร์รี่ถีบผมไม่ได้ 555

 

ดูเหมือนร่างที่ใหญ่กว่าผมจะรู้สึกตัวเล็กน้อย เพราะเขาดิ้น คงจะแปลกๆล่ะมั้ง แต่ไม่นานเขาก็หยุดตัว ปล่อยให้ผมได้พลิกร่างเพื่อหันหน้ามาหาผม แล้วให้หน้าหวานซุกเข้าที่อกแกร่งทั้งคืน 

 

 

..ผมมีความสุขจริงๆนะ ไม่เชื่อคุณลองกอดคนที่คุณชอบสิ 

 

END Zayn's part

 

 

รุ่งเช้า......

 

.....ตุ้บ....

 

"โอ้ย!!"

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นห้องนอน เมื่อมีร่างหนึ่งร่วงหล่นจากเตียงสูง 

 

 

ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ร่างนั้นก็คือ ร่างของ...เซนนั่นเอง

 

 

"ไอ้หื่น นาย ไอ้คนฉวยโอกาส กล้าดียังไงมากอดฉันทั้งคืนแบบนี้ หา!"

แฮร์รี่ตวาดลั่นห้อง หลังจากพาร่างของเซนหล่นกับพื้นไปแล้ว 

 

"แล้วทำไมต้องผลักจนฉันตกเตียงมาแบบนี้ด้วยว่ะ รู้ไหมว่ามันเจ็บ! ขาก็เดี้ยง "

เซนบ่นเสียงดัง ทำหน้าเหยเก พลางลุกขึ้นเอี้ยวตัวให้หายเคล็ด 

 

"สมน้ำหน้า "

แฮร์รี่ยื่นหน้ามาด่าเขา

 

 

"หนอย ไอ้หยิก"

เซนกัดฟันพูดให้เสียงผ่านไรฟัน 

เมื่อเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้

 

 

"นี่ เลิกทำหน้าเหมือนฉันไปฆ่าญาตินายสักทีเหอะ ถ้ามีน้ำใจก็เอารถเข็นมาให้ที "

แฮร์รี่ชี้นิ้วไปที่รถเข็นตรงผนังห้อง

 

 

"จะไปไหน?"

เซนถาม

 

"ทำงานน่ะสิ นี่ก็เช้าละ ต้องไปอาบน้ำล้างหน้า ทำกับข้าว ฉันเป็นคนรับใช้คุณน่ะครับ คุณเซน มาลิค "

แฮร์รี่ทำเสียงเนือยๆ มองหน้าเซนอย่างปลงๆ

 

"ไม่ให้ไป นอนบนเตียงเนี่ยละ ถ้าจะเข้าห้องน้ำล่ะก็ เดี๋ยวพาไป เรื่องห้องกะอาหารเช้า ฉันทำเอง นายมีหน้าที่ กอนข้าว กินยา แล้วพักผ่อนพอ"

เซนร่ายยาว สั่งชายผมหยิกที่มองเขาตาไม่กระพริบ

 

 

"นี่ ฉันเป็นคนใช้ นายเป็นเจ้านาย อีกอย่าง เท้าเจ็บ2ข้าง ไม่ได้เป็นง่อยป่ะ?"

แฮร์รี่ประชดเสียงแข็ง

 

"เอาเถอะ ถ้านายเป็นคนรับใช้ ก็อย่าขัดคำสั่งเจ้านายสิ เอ้า รถเข็นมาละ เดี๋ยวพาไปห้องน้ำ"

 

เซนใช้แขนทั้งสองข้าง คร่อมร่างของชายบนที่นอน แล้วยื่นหน้าไปใกล้เขา จนแฮร์รี่ต้องกระเถิบหนีด้วยความหวาดเสียว เพราะอีกนิดเดียวปากก็จะชนกันอยู่แล้ว 

 

 

"ขะ เข้าใจแล้วนะ!"

แฮร์รี่พูดอ้อมแอ้ม ทั้งเขิน ทั้งกลัวว่าเซนจะทำให้ตนเองใจเต้นแรงไปกว่านี้

 

 

"หึ! ก็แค่นั้น"

เซนกระเด้งตัวออก แล้วแสยะยิ้มอย่างผู้ได้รับชัยชนะ 

 

ณ ห้องน้ำ

 

 

"นี่เซน จะอยู่ทำไมอีกเนี่ย ส่งถึงที่แล้วก็ออกไปสิ ออกไปนะ!"

แฮร์รี่โวยลั่น เมื่อเซนเข็นรถเขาเข้ามาตรงที่อาบน้ำแล้ว แต่ก็ไม่ยอมออกไป แถมจ้องร่างใหญ่กว่าถอดเสื้อหน้าตาเฉย 

 

"ก็ ก็รู้แล้วน่า ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ถ้ามีอะไรต้องเรียกฉันทันที รู้ไหม?"

เซนกำชับแฮร์รี่ ซึ่งนั่งบนรถเข็น เท้าเจ็บจึงยืนไม่ได้

 

 

"อืม"

เขาตอบรับสั้นๆ ทำเป็นรำคาญ แต่พอเซนเดินออกไปแล้วกลับคลี่ยิ้ม เพราะรู้ว่าร่างผอมเป็นห่วง

 

 

 

ช่วงสายของวัน

 

 

...Waking up beside you I'm a loading gun.....

 

(ไนออล)

 

เสียงริงโทนมือถือของเซนดังขึ้นในระหว่างที่เขาทำกับข้าวมือเช้า ดังนั้นเขาจึงรีบคว้ามันมารับทันที เมื่อปรากฏปลายสายเป็นไนออล เพื่อนที่เขาคบมาหลายปี

 

 

"ฮัลโหล ว่าไงไอ้ไนล์?"

เซนกรอกเสียงเข้มไป หั่นผักไป

 

 

[คืนนี้ที่เดิมป่าว? เดี๋ยวนี้นายชักจะหายๆนะ ไม่มาเที่ยวกับฉัน ลู เลียมเลยนะเว้ย!]

เสียงแหบๆของไนออลโวยขึ้น

 

 

"ฉันไม่ว่างว่ะ ต้องทำอะไรที่คอนโด พวกนายไปกันเหอะ ฉันเบื่อๆกับการเที่ยวละ"

เซนว่าอย่างไม่หยี่ระ เอามือหยิบผักใส่ในหม้อ ไม่สนใจปลายสายเท่าไร

 

 

"นี่นายใช่เซน มาลิคหรือเปล่าว่ะเนี่ย แทบไม่เชื่อหูตัวเอง "

ไนออลถามเสียงสูง

 

 

"เออ ก็ฉันเนี่ยละ มีอะไรอีกม่ะ จะวาง..."

 

"เซน ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว มารับที"

 

เซนยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงแฮร์รี่ดังขึ้น ซึ่งทำให้ปลายสายได้ยินชัดเจน 

 

 

"แปบนึงนะไอ้หยิก!"

เซนตะโกนกลับไป

 

 

[นั่นเสียงใคร เสียงผู้ชายนี่หว่า เท่าที่จำได้ นายมีเพื่อนแค่พวกเรา บอกมานะ ว่าเขาคือใคร?]

ไนออลเค้นถาม ส่วนคนที่ถูกถามก็พยายามหาคำตอบที่ดีที่สุด

 

 

ซึ่งคำตอบนั้นที่ว่าดีกับตัวเองและแฮร์รี่ก็คือ .......

 

 

"แฟนฉันเอง"

เซนตอบยิ้มๆ ผิดกับปลายสายที่อ้าปากค้างอึ้งกับคำตอบของเขา

 

 

"อย่ามาอำกันน่า ลูกะเลียมที่นั่งข้างฉัน มันกลั้นหัวเราะจนท้องแข็งแล้วน่ะ"

ไนออลว่า

 

"ไม่เชื่อก็มาดูเองมา ฉันจะไปพาแฟนฉันจากห้องน้ำแล้ว เผอิญเขาบาดเจ็บนิดหน่อย"

เซนว่า พลางปิดเตาแก๊ส

 

 

"เออ บ่ายนี้เจอกัน ถ้านายอำนะ รับรองผู้ชายคนนั้น เสร็จลูแน่ 55"

ไนออลหัวเราะลั่น พูดไม่ปรึกษาลูอิส ซึ่งนั่งมองไนออลคุยโทรศัพท์ตาขวาง 

 

"อืม บ่ายนี้เจอกัน แฟนฉันน่ารักมาก ใครจีบมีเรื่อง!"

เซนทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป

 

 

++++++++++++++++++

สปอยให้อยากแล้วก็จากไป

 

 

"ฉันมีอะไรให้ช่วย คือเพื่อนฉันจะมา ให้นายทำตัวเป็นแฟนฉัน เพราะว่าพ่อจะหาคู่หมั้นให้ ซึ่งฉันไม่อยากไปดูตัว"

เซนสร้างเรื่องโกหกหน้าตายและเเนบเนียน 

 

"ทำไมฉันต้องทำ นายก็บอกพ่อไปตรงๆสิว่านายเป็นเกย์ 555" 

แฮร์รี่หัวเราะ

 

"บอกไปเขาก็ไม่เชื่อ เลยจะให้เพื่อนมาเป็นพยานรักของเราสองคนไง ที่รัก"

เซนยื่นหน้าไปยังแฮร์รี่ที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก

 

 

"ฝันไปเหอะว่าฉันจะทำ!"

แฮร์รี่สวนกลับ วางช้อนลงทันที

 

 

 

"โห ไอ้เราก็ดูแลอย่างดี แค่นี้ช่วยกันไม่ได้ ก็ดีเหมือนกัน ต้องไปหมั้นกับใครที่ไม่ได้รัก คงมีความสุขน่าดู"

เซนแกล้งตีหน้าเศร้า ทำเป็นรวบช้อนเข้าหากัน บ่งบอกว่าอิ่ม

 

"เออ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ไอ้หื่น เห็นแก่ที่ทำดีด้วยล่ะกัน"

 

เหมือนแมวน้อยไร้เล็บคม ตามเล่ห์ของชายหน้าเข้มไม่ทัน แฮร์รี่จึงต้องหลงกลทำตามอุบายรักของเซนเข้าเต็มๆ

 

 

'แม้เป็นเพียงการแสดง แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะไม่หวั่นไหว เตรียมใจมารักฉันได้เลย ไอ้หยิก'

เซนก้มหน้าลอบยิ้มอยู่คนเดียว 

 

 

 

.....................

นักอ่านผู้น่ารัก อ่านแล้วเป็นไงบ้างงงงงง

 

 

ฟินไหม หัวเราะ หรือ ยิ้ม 

อาการเป็นไง บอกไรท์ด้วยนะ

 

เม้น&โหวต 

เพื่อเป็นกำลังใจ 

 

 

แต่งไม่ดีเม้นติได้เลยนะ น้อมรับคำวิจารย์จ้าาาา