ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทส่งท้ายเรียกน้ำตา 100% END
Harry's Part
...ติ้ดๆๆ...
ผมยืนจิ้มรหัสตรงหน้าประตูห้องคอนโดที่ผมกับเซนอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขบ้างมีเรื่องของพ่อเขาบ้างมาปีกว่าๆ
ความจริงผมไม่จำเป็นต้องกดรหัสเเบบนี้หรอกครับ เพียงเเต่ผมกดออดห้องแล้วไม่มีใครออกมาเปิด มีจำนวนน้อยครั้งที่เซนจะไม่อยู่ห้อง วันนี้เลยแปลกใจนิดหน่อย
แต่ช่างเถอะ เวลาเช้าๆหลังเลิกงาน อ่างน้ำอุ่นๆกับเเอร์เย็นๆคงจะเหมาะและน่าสนใจกว่ามานั่งหาคำตอบว่าเซน
"แฟน"ของผมหายไปไหน
...กริก...
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะเขวี้ยงเสื้อเชิตที่ผมใส่ลงไปบนโซฟา ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม
'ไปหาพ่อ'
ผมคลี่ยิ้มออกเล็กน้อยเมื่อเห็นโพสอิทกับลายมือหวัดๆของเซนที่เขียนแปะไว้ที่ตู้เย็น เซนเป็นคนที่แสนดีกับผมตลอด ผมไม่โง่จนไม่รู้ว่าเซนรักผมมากขนาดไหน ผู้ชายมาดเลวๆคนนึง ต่อหน้าผมเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับความสุขที่ผมจะได้
...ผมก็รักเขามาก จะให้เลิกกันด้วยเหตุผลที่มาลิคพยายามปั่นหัวเราเหรอ
...ไม่มีทางซะหรอก
ผมกระดกน้ำในแก้วจนหมดแก้วในทีเดียวแล้วกำลังจะเดินไปที่ซิงค์ล้างจาน
...เพียงแต่ว่า
เพล้ง!
แก้วในมือของผมร่วงลงไปกับพื้นจนแตกละเอียด เศษของมันบางชิ้นบาดเท้าของผม เลือดสีแดงสดผมมองมันอย่างพร่ามัว
นี่มันเกิดอะไรขึ้น??
ทำไมภาพสิ่งรอบตัวที่ผมมองเห็นนั้นถึงเบลอไปหมด มันแยกเป็นหลายๆภาพ
ให้ตายสิ!หัวของผมแทบจะระเบิดเสียให้ได้ มันปวดตุ้บไปหมดเหมือนใครเอาค้อนมาทุบหัว
มือทั้งสองข้างถูดยกขึ้นมากุมขมับของตัวเอง ร่างกายสูงๆของผมเองเริ่มงอลงเพื่อข่มความปวดหัวที่รุนแรงนี้
ก่อนที่สติทุกอย่างจะหายไป...เหลือเพียงความมืดดำในความคิด
End Harry's Part
...ซ่า!!....
ร่างชายที่สลบอยู่บนเตียงเก่าๆสีขาวอมเหลืองถูกปลุกจากการหลับสนิทเป็นเวลานานด้วยน้ำที่สาดปะทะร่างจนสะดุ้งเฮือก
"ตื่นสักที จะนอนกินบ้านกินเมืองเลยหรือไง"
ภาพในดวงตาของคนเพิ่งฟื้นยังคงเบลอๆ แต่เขาก็ยังมองเห็นในระดับหนึ่ง
ชายไว้หนวดไว้เคราจนแทบจะมองหน้าจริงๆไม่ชัด กำลังวางถังน้ำลง จับจ้องมาที่เขาไม่วางตา
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวว่าทำไมแฮร์รี่ถึงมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
"นี่ไอ้หนุ่ม ฉันไม่ได้มีเวลามาไร้สาระกับแกหรอกนะ ถ้าฟื้นเเล้วก็ช่วยลุกขึ้นมาพูดกันหน่อย!"
เสียงเข้มๆของคนตรงหน้า เดินมากระชากคอเสื้อของแฮร์รี่ที่เพิ่งฟื้น เนื้อตัวเปียกไปหมด เสื้อสีขาวเเขนสั้นแนบไปกับลำตัว
"แกเป็นใคร?"
เมื่อสติที่เริ่มกลับมา แฮร์รี่ก็ถามคำถามออกไป เเล้วเขามั่นใจว่ากินยาสลบเข้าไปแน่ๆ ตัวเองถึงหลับไม่รู้เรื่อง หลับจนไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนด้วยซ้ำ
"เป็นคำถามที่ดีนี่ แต่เสียใจด้วย ฉันไม่บอก"
ถ้อยคำห้วนๆถูกปล่อยออกมาจนแฮร์รี่กำหมัดแน่น
"แกไม่บอกชื่อ ก็บอกมาด้วยว่าจับตัวฉันมาทำไม!"
อารมณ์เดือดสุดๆของแฮร์รี่ยากจะควบคุมถูกปล่อยออกมา ร่างสูงพยายามยืนทุลักทุเลและปัดมือที่เคยกอบกุมคอเสื้อเขาให้ออกพ้นตัว
"ยาหมดฤทธิ์แล้วซ่าหรือไงว่ะ! ไม่อยากตายก็นั่งลงฟังที่ฉันจะบอก เงียบๆด้วยล่ะ มีดที่มือมันอาจร่วงไปโดนตัวแกได้ เจ้าหนู"
ชายวัยกลางคนตะคอกเขา แล้วเอามีดที่พกข้างเอวออกมาชี้หน้าเเฮร์รี่ จนคนผมหยิกต้องค่อยๆสงบสติอารมณ์ แล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย
"แกมีอะไรก็ว่ามา แล้วปล่อยตัวฉันไปซะ ไอ้สวะ!"
แฮร์รี่เร่ง
"ปากเก่งเหมือนไอ้เซนเลยนะ ไม่กลัวจะตายตามมันไปบ้างหรือไง?"
...ตาย?
แฮร์รี่หูผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อเซน
"เซน แกทำอะไรเขาห้ะ? เกิดอะไรขึ้น นี่มันเรื่องบ้าอะไร ใครส่งแกมา!!"
แฮร์รี่ตะโกนสุดเสียง สติที่ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์โกรธปะทุขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
"ฉันบอกให้แกเงียบ!"
แฮร์รี่ได้แต่กัดฟันแล้วทำตามที่มันบอก ไม่งั้นเขาเองคงได้ตายก่อนจะรู้อะไรแน่ๆ
"ฉันมีหน้าที่แค่จับตัวแกมา แล้วพาตัวแกไปอีกที่หนึ่ง เพราะมีคนเขาอยากฝังแกไปนอนในหลุมข้างๆไอ้เซน อ้อ! เรียกว่า'ผัว'แกน่าจะคุ้นกว่านะ"
"เดี๋ยวรถกำลังมารับตัวแก ยังไงก็ทำตัวเป็นเด็กดีซะละ"
ชายที่มีแต่หนวดเคราบอกเขาเพียงแค่นั้น แล้วกำลังเดินออกจากห้องไปถ้าแฮร์รี่ไม่ท้วงเอาไว้เสียก่อน
"ใครเป็นคนบงการเรื่องพวกนี้?"
แฮร์รี่ถามออกไปด้วยเสียงแผ่วๆ มันเบาจนแทบจะขาดหาย ขอบตาที่ร้อนผ่าวต้องทำหน้าที่กักเก็บน้ำตาก่อนที่พากันไหลให้อายคนตรงหน้า
"เดี๋ยวแกไปถึงก็รู้เองเเหละว่าใคร ฮ่าๆๆ"
เขาหัวเราะดังลั่น จากนั้นก็ทิ้งให้ชายหนุ่มที่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองต้องนั่งอยู่คนเดียว
"...เซน มันไม่จริงใช่ไหม? นี่มันเรื่องอะไรกัน? อึก!"
เเล้วน้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลออกมาอย่างไม่อายใคร สายตามองไปทั่วห้องที่ปิดตาย ไม่มีแม้แต่เเสงรอดเข้าผ่านมาข้างใน
...ชะตากรรมที่ต้องยอมรับ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ฟ้าที่มืดดำปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้รอบข้างระหว่างที่แฮร์รี่นั่งรถที่มีแต่ความเงียบอยู่เเล้ว ให้มันเงียบและดูน่ากลัวมากกว่าเดิม
ใจที่ลำพังก็มืดหม่น รอบข้างยังมีแต่ความมืด แฮร์รี่ไม่รู้เลยว่าต้องนั่งให้ความเศร้ากัดกร่อนจิตใจไปอีกนานเเค่ไหนกว่าจะถึงจุดหมาย
...เอี้ยด!...
เหมือนชายผมหยิกจะมีโชคอยู่บ้างไม่ให้เขาต้องเศร้าไปมากกว่านี้ เมื่อรถทั้งคันได้ดับลงพร้อมกับประตูที่เปิดออก
ร่างทั้งร่างของแฮร์รี่ก็ถูกชายมีหนวดคนเดิมกระชากออกไป
...กึก!...
มืดไปหมด ไม่มีใครอยู่เลยหรือไงกัน?
ความคิดที่ตีสวนกันจนแทบกระเจิดกระเจิงของแฮร์รี่เอาแต่ถามกับตัวเอง เมื่อบรรยากาศรอบๆมันไม่มีอะไรที่เขาจะจับต้องได้เลย
สิ่งที่สายตาเขาพอจะปรับแสงเห็นรอบๆก็คงมีแต่ต้นไม้ดำๆเต็มไปหมด ตรงๆที่เขายืนก็เป็นลานหินเเข็งๆผสมกับพื้นทราย
"แกยืนรอตรงนี้ไปคนเดียวล่ะกัน อีกแปบเดียวแกก็จะได้ตาบตามผัวแกไปแล้วเจ้าหนุ่ม ใจเย็นๆล่ะกัน"
เสียงของคนที่จับตัวแฮร์รี่มายืนตรงที่ๆไม่รู้จักดังขึ้นก่อนจะทิ้งให้ชายผมหยิกยืนเงียบคนเดียว
แฮร์รี่ไม่คิดจะตอบโต้อะไรทั้งนั้น เพราะสถานการณ์มันก็ทำให้เห็นอยู่แล้วว่าต้องเจอกับอะไร สู้หลับตายอมรับแล้วภาวนาให้เจอเซนไวๆจะดีกว่า
...บรื้น...
เสียงรถขับดังออกไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงอีกเเล้ว พอๆกับเเฮร์รี่ที่กวาดตาไปรอบๆอีกครั้ง น้ำตาก็ไหลลงมาอีกจนได้
"ฮึก! ซะ เซน ฉันรักนาย นายตายไปแล้วอย่างที่มันบอกจริงๆเหรอ?"
แฮร์รี่พูดพลางเอามือมากุมที่หัวใจ
"ทำไมต้องมาเกิดเรื่องบ้าๆนี่ด้วย ฉันไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากเลยสักนิดว่านายจะตายไปแล้ว นายถูกพวกมันฆ่าได้ยังไงฉันไม่รู้เลย อึก!"
เสียงสะอื้นปนคำพูดต่างถูกปล่อยออกมาดังลั่น ไหนๆก็ไหนๆ เขายืนอยู่คนเดียว คนที่ต้องการฆ่าเขาตามเซนไปก็ยังไม่แสดงตัวออกมา เขาขอ
.
.
....ระบายเป็นครั้งสุดท้าย
"เซน ถ้านายถูกฆ่าตายไปแล้ว ฉันจะอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง โลกมันกว้างมากเลยนะ ฉันอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีนาย ดังนั้นมารับฉันด้วยนะ ให้ฉันไปอยู่กับนายในโลกแห่งความตายด้วย"
"ฉันจะตายไปกับนาย ฉันรักนาย เซน มาลิค!!"
เสียงเเหบพร่าตะโกนออกไปสุดเสียง
...ฟรึบ...
เมื่อสิ้นเสียงของแฮร์รี่ที่ตะโกนออกไปด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวดได้จบลง ดวงตาที่เปื้อนคราบน้ำใสต้องเบิกกว้างรับกับเเสงไฟที่ส่องเป็นตัวอักษร
เขาเห็นมันชัดเจน
'WILL U MARRY ME'
ริมฝีปากของเเฮร์รี่คลี่ยิ้มกว้าง เขารู้ทันต่อเหตุการณ์ทุกอย่างเเล้วสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ยืนอึ้งอยู่ได้ ฉันถามเนี่ย สรุปว่าไง?"
เสียงและร่างของชายคนนึงที่เเฮร์รี่คุ้นตาดีเดินผ่านความมืดรอบข้างที่มีเพียงแสงไฟจากตัวอักษรสีส้มตัวใหญ่มายืนตรงหน้าเขา
"ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ร้ายนักนะไอ้หื่น"
แม้ปากของแฮร์รี่จะพูดออกไปอย่างนั้นแต่กลับยิ้มกว้าง จนเซนอดที่ยิ้มตามไม่ได้
"แต่งงานกันนะ แฮซ"
เซนค่อยๆล้วงมือไปหยิบสิ่งๆหนึ่งในกระเป๋ากางเกงออกมาเเสดงต่อหน้าแฮร์รี่
ให้ตาย...แฮร์รี่ไม่คิดเลยว่าเกิดมาต้องมารับแหวนจากผู้ชายด้วยกันเอง
แหวนสองวงที่อยู่ติดกัน ไม่ได้มีเพชรประดับเหมือนให้ผู้หญิง แต่แฮร์รี่ก็พอรู้ดีว่ามันแพงมากขนาดไหน
"ก็ได้ยินหมดแล้วไม่ใช่เหรอ มันคงเป็นคำตอบที่ไม่ต้องบอกอีกแล้วล่ะ"
แฮร์รี่ว่าออกไป เขาเองก็ต้องยอมรับว่าเขินและรู้สึกดีมากที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้
"ถือว่านายตกลงแล้วนะ"
"อืม"
แหวนที่เคยอยู่ในกล่องถูกเซนหยิบออกมาหนึ่งวงแล้วตรงมาที่นิ้วนางข้างซ้ายของนิ้วเรียวยาว เซนใจเต้นจนพาเอามือไม้สั่นอย่างเห็นได้ชัด
แฮร์รี่เองก็ไม่ต่างกัน เมื่อแหวนวงนั้นเข้ามาอยู่ที่นิ้วนางของเขา ใจก็เต้นแรงไปหมด มือที่เอื้อมไปหยิบแหวนอีกวงก็สั่นระริก แต่ไม่นานมันก็ค่อยๆบรรจงสวมไปอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่าย
รอยยิ้มของชายทั้งคู่ถูกปรากฎให้เห็นท้าทายกับแสงมืดสลัวที่ปกคลุมรอบด้าน
...ฟรึบ...
เสียงแสงไฟที่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ทำเอาตาโตๆของแฮร์รี่เบิกกว้างกว่าตอนแรกเป็นเท่าตัว มันเจิดจ้าและเต็มไปด้วยภาพที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน
"ตอบตกลงกันเสร็จสักทีนะ นี่พวกฉันต้องซ่อนตัวในความมืดจะเป็นชั่วโมงแล้ว ไอ้ไนล์ก็เอาแต่กระซิบว่าหิว"
เสียงเล็กแหลมของลูอิสดังขึ้น ก่อนจะมีไนออลและเลียมเดินมาหาพวกเขา
"แหม ก็มาเตรียมงานตั้งเเต่เช้า ยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ"
ไนออลโอดโอยจนแฮร์รี่ที่เห็นหน้าหล่อๆนั่นก็อดขำไม่ได้
"ไม่ต้องขำเลยนะ เมียเพื่อน ฮ่าๆ นี่ใช้ไฟไปกี่ล้านโวลต์รู้ไหมเนี่ย มาเซอไพรซ์งานเเต่งเพื่อนตัวเอง"
เลียมเดินเข้ามาแตะบ่าเซนแล้วตบลงเบาๆ
"แหมพวกแกก็บ่นจัง เพื่อนจะมีเมียนะเว้ย โน่นจะคิดบัญชีก็ไปคิดกับคนนั้นนู่น จัดการทุกอย่างเลย"
เซนยื่นหน้ามองไปที่ผู้ชายสง่าคนนึงที่ยืนคุยกับผู้หญิงที่อายุไล่เลี่ยกัน
แฮร์รี่คลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม เเสงไฟที่ถูกเซ็ททั่วทั้งงานสว่างขนาดนี้จะไม่มีทางพลาดเเน่นอนว่าคนสองคนที่เขาเห็นผ่านดวงตาสีเขียวมรกตคู่นี้เขาจะไม่รู้จัก
"คุณมาลิคเป็นคนจัดการเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ แถมแม่ฉันก็ดูท่าจะชอบใจเล่นด้วยสะงั้น"
แฮร์รี่ส่ายหัวไปมากับเหตุการณ์บ้าๆที่เกิดขึ้น ทั้งหมดที่เขาหวั่นกลัวและประสบมาเพียงลำพังจากความไม่รู้ว่าตัวเองอาจจะต้องตายจริงๆเป็นเพียงเรื่องที่ถูกจัดฉากทั้งหมด
"เมื่อวานฉันไปหามาลิคมา แล้วเขาก็กระซิบข้างหูฉันว่า ให้ขอนายเเต่งงานได้เเล้ว เขาจัดการไว้พร้อมทุกอย่าง แล้วเนี่ยเขาก็เอาไว้ต้อนรับสะใภ้มาลิค"
เซนยักไหล่ขึ้นบอกแฮร์รี่
"ร้ายทั้งพ่อทั้งลูก"
ลูอิสโพล่งออกมา
"อันนี้เห็นด้วย ใครเขาทำแบบนี้กันบ้าง ฮ่าๆ"
ไนออลกอดบ่าเห็นด้วยกับลูอิส
"เอาเถอะๆ ยังไงพวกฉันก็ยินดีกับพวกนายด้วยนะ ได้ลงเอยด้วยกันโดยไม่มีปัญหาอะไรสักที"
เลียมว่า
"อื้อ ขอบคุณทุกๆคนมากนะครับ ที่ช่วยเราสองคนเสมอมา"
แฮร์รี่โค้งหัวเล็กน้อยให้กับทั้งสามคน
เป็นการขอบคุณ
"ฉันว่าพวกเราให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังดีกว่านะ"
เลียมว่าเเล้วคว้าคออีกสองคนให้เดินตามเขาไป
บรรยากาศรอบๆถูกจัดด้วยผ้าสีขาว เเฮร์รี่เพิ่งเห็นชัดๆว่าที่นี่มันคือทะเลมัลดีฟด์ที่เขาเคยเห็นในอินเทอร์เน็ตทั่วไป เขาไม่คิดว่าที่หลับไปนานขนาดนั้นจากยาสลบจะทำให้เขามาโผล่ที่นี่ได้
ลมเย็นๆจากทะเลพัดโดนตัวของเซนและแฮร์รี่ที่เดินจับมือกันตามชายน้ำ คลื่นที่ซัดมาโดนกางเกงขายาวของทั้งสองพากันเปียกไปหมด
"เซนที่นี่สวยมากเลยนะ ถ้ามองตอนเช้าไม่ใช่มืดแบบนี้คงจะสวยน่าดู"
แฮร์รี่หันไปพูดกับชายข้างๆ
"ไม่ต้องห่วง เราจะพักอยู่ที่นี่สักพัก เป็นการฮันนีมูนของเรา"
เซนยิ้มกว้าง
"เซนเรามีลูกด้วยกันไม่ได้นะ ไม่ต้องฮันนีมูนหรอก ฮ่าๆ"
แฮร์รี่ว่าขำๆ
"ใครว่า นายเป็นลูกของฉัน ฉันก็เป็นลูกของนาย เรามีลูกแล้วนะ"
เซนตอบออกมาทำเอาแฮร์รี่หันขวับไปมองอีกครั้ง
"นายนี่ไร้สาระจริงๆเลย"
แฮร์รี่สาดน้ำใส่เซนด้วยความหมันไส้ในความเพ้อเจ้อ
"เปียกนะครับคุณเมียที่รัก"
เซนยกมือมากันน้ำที่แฮร์รี่สาดใส่ไม่หยุด
"เมียเหรอ ห้ะ? ฉันผู้ชายนะเว้ย!"
แฮร์รี่ยิ่งกวักน้ำใส่เซนมากกว่าเดิม
..พรึบ...
ร่างทั้งร่างของแฮร์รี้ถูกเซนรวบเอาไว้ในอ้อมกอดจากด้านหลังแน่น เขาจะได้ไม่ต้องเปียกตัวไปมากกว่านี้สักที
"ผู้ชายที่ถูกเสียบ ถือว่าเป็นเมียนะ แล้วฉันก็เป็นผัวนาย"
เสียงทุ้มๆของเซนกระซิบลงที่ข้างหูแฮร์รี่
"หึ! ฉันไม่อยากเถียงนายแล้วล่ะ ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน เอาไว้เถียงวันหลัง วันนี้เป็นวันดี"
แฮร์รี่กระชับอ้อมแขนเซนให้กอดร่างของตัวเองแน่นขึ้น
"ฉันรักนายนะ นายคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันจะรัก นอกจากนายฉันรักใครไม่ได้อีกแล้ว อยู่ด้วยกันนานๆนะครับ"
เซนกอดแฮร์รี่แน่น เสียงทุ้มหวานที่ทำเอาแฮร์รี่เคลิบเคลิ้มใจพองโต
"ฉันก็รักนายมาก นายคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันจะดูแลและรักไปตลอดชีวิต วันเวลาที่เราผ่านเรื่องร้ายๆด้วยกัน มันพิสูจน์ว่าวันนี้ ฉันอยากจะอยู่กับนายมากแค่ไหน แม้ต้องตายตามกันไปฉันก็ยอม อึก!"
เเฮร์รี่ก้มหน้าพูดออกมาทั้งน้ำตา เขาไม่คิดว่านี่มันคือความอ่อนแอ เเต่มันเป็นความดีใจที่เกิดขึ้นต่างหาก ได้อยู่กับคนรักแบบนี้เขาดีใจมากจนพูดไม่ถูก
"อึก! ขอบคุณที่รักกัน"
เซนค่อยๆพลิกให้แฮร์รี่ยืนหันหน้ามาเผชิญกับตัวเอง ทำให้เเฮร์รี่เห็นถึงน้ำตาลูกผู้ชายที่เขาเองไม่เคยเห็นมาก่อนจากผู้ชายหน้าเข้ม สมเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาไร้ที่ติ
มือบางยกขึ้นไปปาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาสีน้ำตาล ด้วยรอยยิ้ม เซนเองก็ยกมือมาปาดน้ำตาให้แฮร์รี่เช่นกัน
นิ้วเรียวแกร่งของเซนค่อยๆเกลี่ยน้ำตาบนหน้าหวานจนหมดคราบ จากนั้นนิ้วเดิมก็ลูบไปที่จมูกโด่งๆของแฮร์รี่ไปมา ก่อนจะเชยคางหน้าสวยราวสตรีเพศให้เงยขึ้นรับสัมผัสอ่อนนุ่ม
ริมฝีปากหยักประกบลงไปที่ริมฝีปากสีกุหลาบอ่อน ความร้อนแทรกซึมไปทั่วจนกลายเป็นความอบอุ่น แม้จะไร้การรุกล้ำเข้าไปช่วงชิมความหวานข้างในโพรงปากนุ่ม
แต่ต้องสองรู้ดีว่าจุมพิตนี้มันเป็นเหมือนเครื่องสัญญาของความรัก
....ความรักนิรันดร์
END
+++++++++++++
นุ๊กสารภาพว่านุ๊กร้องไห้ไปแต่งไปค่ะ ไม่ได้โกหกนะคะ ใครที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่เเรกน่าจะมีความรู้สึกคล้ายๆกัน
มันรู้สึกโหวงแปลกๆที่เราจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว เรื่องมันดำเนินมาถึงจุดจบจริงๆแล้ว
น้ำตาจะมาไหลก็ตอนจบนี่ละ ฮือออ ซึ้งอ่ะ ไม่รู้ว่านักอ่านจะเป็นยังไงกันบ้าง
ไหนๆฟิคเรื่องนี้ก็จบลงบริบูรณ์แล้ว
เม้นท์กันมาหน่อยนะคะ
แล้วติดตามกันต่อไปในเรื่องหน้าเนอะ
ฝากติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของนุ๊กด้วยนะคะ
ฝากแฟนฟิคเรื่อง >>
Hard Carry Of Dark Monster เอาไว้ด้วยนะคะ ฟิคเกาหลีใหม่แกะกล่องจ้า
ข่าวสารจะอัพเดตผ่านแฟนเพจและทวิตเตอร์นุ้กค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามแต่ต้นจนจบ
ขอให้นักอ่านทุกคนมีแต่รอยยิ้มและมีความสุข
นุ๊กยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการแต่งเเต้มความรู้สึกดีๆแก่ทุกคนค่ะ
เจอกันเรื่องหน้านะคะ บาย~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น