ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความสัมพันธ์ที่ถูกเปิดเผย
ชายผ้าม่านสีขาวผสมสีส้มทองจากแสงอาทิตย์ซึ่งสะท้อนมาที่กระจกหน้าต่างของห้องกว้างได้ลอยละลิ่วเบาๆเป็นคลื่นไปมากับอากาศที่อุ่นเย็นสบาย
ใบไม้สีเขียวใบใหญ่ได้ถูกพลัดปลิวมาจากด้านนอกหน้าต่างเข้ามาในห้องสีขาวเรื่อยๆ มันเล่นลมอย่างอิสระ พัดเข้ามาจนมาตกอยู่ที่แก้มเนียนละเอียดของชายผมหยิก
"อื้อ"
มันเป็นการสะกิดให้การหลับพักผ่อนจากกิจกรรมเมื่อคืนถูกปลุกให้ลืมตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อหยิบใบไม้นั้นออกไปให้พ้น
ร่างเเฮร์รี่ขยุกขยิกไปมาจนทำให้คนที่นอนกอดขนาบข้างเขาต้องตื่นตาม
"อะไรเหรอแฮซ?"
เซนตื่นมาถามอย่างงัวเงีย
"ไม่มีไรหรอกเซน ใบไม้มันตกมาที่หน้าฉันน่ะ"
แฮร์รี่หันหน้าไปตอบสีหน้างัวเงีย
"ใบไม้นี่กล้าดียังไงว่ะ กล้ามาสัมผัสหน้าเมียฉัน"
.....เมียฉัน
.....เมียฉัน
.....เมียฉัน
คำสองคำนี่ไล่วนเวียนอยู่ในหัวของแฮร์รี่ไปมาจนทำให้แก้มของเขาเริ่มระเรื่อด้วยสีแดงชัดขึ้นเรื่อยๆ
แต่เดี๋ยวนะ...?
สมองของแฮร์รี่ถูกทำให้คิดกลับมาว่า เซนพูดแบบนี้อย่างไม่อายได้ยังไงกัน
"อุ้ย!"
เสียงเข้มๆของเซนดังขึ้นแล้วลูบแขนของตัวเองป้อยๆเพราะแสบกับเเรงที่แฮร์รี่เอาฝ่ามือตีลงมา
"ใครใช้ให้พูดแบบนั้นล่ะ ไอ้หื่นนี่"
แฮร์รี่ว่า
"เอ้า หรือไม่จริงล่ะ เมื่อคืนเราก็ทำหน้าที่ผัวเมียกันเรียบร้อยแล้วนี่ ฮ่าๆๆ"
เซนหัวเราะร่วน
"ยังจะพูดอีกนะ อ้ะ!"
แฮร์รี่ที่บ่นๆอยู่ต้องสะดุ้งอีกรอบ เมื่อริมฝีปากหนาฉกริมฝีปากตนไปอย่างรวดเร็ว
"มอนิ่งคิสจ้ะ ที่รัก ฮ่าๆๆๆ"
เซนหัวเราะอีกครั้ง แล้วรีบกระเด้งตัวออกจากเตียง พลางทำมือห้ามไม่ให้แฮร์รี่ทำร้ายเขาได้อีกครั้ง เพราะเห็นว่าแฮร์รี่กำลังยกมือจะตีเขาอีก
"จะหนีไปไหนไอ้คนฉวยโอกาส โอ้ย!"
แฮร์รี่ยืดตัวหวังจะตีคนที่ยืนข้างเตียงอีกฝั่ง แต่กลับต้องร้องออกมาเมื่อเจ็บสะโพกและบั้นท้ายสุดๆ
ใบหน้าเนียนฟุบลงไปกับหมอนนุ่ม มือทั้งสองก็เปลี่ยนมากุมสะโพกกับเอวที่ปวดร้าว
"แฮซ เจ็บมากไหม?"
เซนรีบเดินอ้อมปลายเตียงมาดูอาการ
"อือ เจ็บ สงสัยเมื่อกี้ยืดตัวเเรงไปหน่อย ตอนนี้ชาไปหมดเลย"
แฮร์รี่บ่นอู้อี้กับหมอนนุ่ม
"งั้นนายนอนหงายดีๆซิ มันคงระบมจากเมื่อคืน ฉันขอโทษนะ ทั้งที่ถนอมนายมากแล้วแท้ๆ"
เซนว่าน้ำเสียงสำนึกผิด แล้วค่อยๆจับร่างแฮร์รี่หงาย
"ไม่หรอกน่า อย่าพูดแบบนั้นสิ เมื่อคืนฉันมีความสุขมากนะที่นายกอดฉัน"
เเฮร์รี่ว่าอย่างยิ้มๆ
ไม่นานสัมผัสบางเบาจากริมฝีปากเซนก็เกิดขึ้นกับหน้าผากขาวของแฮร์รี่ เมื่อเซนโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากเขาด้วยความรัก
"ขอบคุณนะครับ ฉันมีความสุขมาก นายนอนตรงนี้แปบนะ เดี๋ยวฉันไปหายากับข้าวมาให้"
เซนว่าแล้วเดินออกไปเกือบพ้นประตูห้องนอน แต่ทว่าเสียงของแฮร์รี่ถูกทักเอาไว้เสียก่อน
"เซน"
"มีอะไรเหรอแฮซ ? ฉันไปไม่นานไม่ต้องคิดถึงขนาดนั้น"
เซนว่าแล้วหันหน้ามา
"ปะ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น"
แฮร์รี่เบี่ยงหน้าออกจากร่างเซนที่หันมาเต็มตัว
แล้วยกมือขึ้นชี้
"ฉันจะบอกว่านายจะออกไปทั้งๆที่เปลือยแบบนั้นน่ะเหรอ?"
แฮร์รี่ถาม จนเซนก้มลงมาดูร่างตัวเอง
"เออจริงด้วย ถึงว่ารู้สึกลมพัดเย้น เย็น"
เซนรีบเอามือมาปิดส่วนล่างของตัวเอง แล้วคว้ากางเกงที่ตกรายทางมาใส่
"แหม เห็นมังกรขนาดใหญ่ของฉันแล้วเขินสินะ"
เซนเเซว
"จะเขินทำไม ฉันใหญ่กว่าตั้งเยอะ ไปเลย หิว"
แฮร์รี่ไล่เขาอย่างยิ้มๆ
"ไหน มาดูอีกรอบสิมา เมื่อคืนอาจจะเห็นไม่ถนัด"
เซนเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเเฮร์รี่ที่ทำหน้าเหวอ
"เห้ย ไม่ต้องเข้ามาเลยนะ บอกว่าจะไปหาอะไรมาให้กินไม่ใช่หรือไง? หิวเเล้วนะ"
แฮร์รี่รีบหาทางรอด
"เออจริงด้วย รอเดี๋ยวนะ"
เขาคิดขึ้นได้ แล้วเดินออกไปโดยใส่เพียงบ็อกเซอร์หนึ่งตัวเข้าครัว เพื่อหาของกินให้ชายที่เขากระทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้สักพัก
ทันทีที่เซนออกไป ดวงตาสีเขียวมรกตก็มองตามจนสุดสายตา สมองก็เริ่มฉายภาพบทรักเมื่อคืนเป็นฉากๆ
ตึกๆๆๆ
เเฮร์รี่เอาฝ่ามือขวาทาบไปที่อกด้านซ้าย ตำแหน่งที่เป็นที่อยู่ของก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจเบาๆ แล้วเผยรอยยิ้มออกมา
เขาว่ากันว่า
'เมื่อเราคิดถึงใครแล้วใจเต้นแรง นั้นหมายถึงคุณมีความสุขที่คิดถึงเขา'
เเฮร์รี่รู้ว่าตัวเองก็เป็นเช่นนั้น
ทุกอิริยาบถเมื่อคืนของเซน แฮร์รี่จำมันได้ดี เซนทำทุกอย่างด้วยหัวใจ เขารับรู้ได้โดยไม่ต้องมีใครบอก ความรู้สึกต่างหากที่แฮร์รี่ใช้มันวัดสิ่งนี้
กริก....
เสียงประตูห้องนอนเปิดออก พร้อมๆกับกลิ่นหอมของโจ๊กหมูลอยคลุ้งทั่วห้อง ทำให้คนที่นั่งเอาหลังพิงหัวเตียงซึ่งมัวแต่นั่งยิ้มกับรอยแดงๆตามหน้าอกและลำตัว ซึ่งเป็นจุดที่เขาพอสามารถเห็นได้หันตามกลิ่นนั้น
"โจ๊กหมูสับเหรอเซน?"
"อือ ทำเองนะ ฉีกซองเองเลย ฮ่าๆๆ"
เซนเดินถือชามโจ๊กมาหาแฮร์รี่ไปหัวเราะไป
"ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เออเซน นายบอกว่าให้คนไปรับแม่ฉันที่โรงพยาบาลเเล้วใช่ไหม?"
แฮร์รี่ถาม เพราะว่ามีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นจนลืมที่จะเตือนเซนเรื่องนี้
"อืม ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงนะ มีพยาบาลพิเศษคอยดูแล"
เซนลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเเฮร์รี่ แล้วตักโจ๊กที่ถือในมือขึ้นมาเป่า
"เฮ้ย นายไม่ต้องมาป้อนฉันเลยนะ เดี๋ยวฉันกินเอง"
แฮร์รี่รีบยกมือห้าม แล้วคว้าชามโจ๊กมาไว้ที่มือ
"ทำไมเหรอ ขอฉันดูแลนายไม่ได้หรือไงกัน?"
เซนถามออกมาเสียงเบา
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ฉันแค่เกรงใจนาย นายหาไรกินเถอะ มาดูแลฉันแล้วนายล่ะ?"
แฮร์รี่ว่า
"เห็นนายกินอย่างนี้ก็มีความสุขแล้ว รีบกินซะต้องกินยาอีกนะ รู้ไหม"
เซนยีหัวฟูหยิกยาวของแฮร์รี่อย่างทนุถนอม อีกฝ่ายเองก็หันไปยิ้มหวานใส่
"อย่ายิ้มแบบนี้สิ ใจฉันเต้นแรงไปหมดแล้ว ไม่อยากต่ออีกรอบ อย่ายิ้มให้พี่นะน้อง"
เซนแกล้งพูดอย่างหื่นกระหาย แล้วลุกขึ้นเอามือไปลูบคางแฮร์รี่อย่างเชิญชวน จนอีกฝ่ายต้องเบี่ยงหน้าหนีด้วยอาการขนลุกซู่
เซนยังคงแกล้งไม่เลิก เขาไล่บี้อีกฝ่ายจนหลังติดหัวเตียงขยับไม่ได้อีกต่อไป มือทั้งสองก็ถือชามโจ๊ก ไม่มีทางสู้ได้
"ซะ เซน ไม่เอาน่า ฉันยังเจ็บอยู่นะ"
แฮร์รี่ว่าเสียงแหบๆเพราะกลัว
"ฮ่าๆๆๆ แกล้งเล่นงั้นแหละ แต่จะเอาจริงถ้านายไม่ยอมกินหมดเร็วๆ"
"รู้แล้วน่า"
แฮร์รี่บ่นอุบอิบ แต่ก็รีบยกชามโจ๊กมาถือมั่นแล้วเอาช้อนตักโจ๊กขึ้นกินทันที เซนค่อยๆนั่งเก้าอี้ข้างเตียง มือหนาก็เอามาท้าวคางนั่งดูคนบนเตียงกินข้าวอย่างรีบร้อนด้วยความสุข
"ฉันแค่แกล้งเล่น ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกน่าเดี๋ยวสำลักพอดี"
"แค่กๆๆ"
ยังไม่ทันขาดคำของเซน เเฮร์รี่ก็สำลักโจ๊กออกมาจนมือต้องรีบปัดป่ายหากระดาษทิชชู่ข้างตัวมาปิดปากกระแอมไอเสียงดัง
เซนเองก็ลุกขึ้นเอาทิชชู่มาช่วยเช็ดปากชายผมหยิกจอมซุ่มซ่าม
"ฮ่าๆๆ นายนี่มันตลกชะมัด เอ้า อยู่เฉยๆเดี๋ยวเช็ดให้"
เซนหัวเราะไปเช็ดไปอย่างสนุก แต่ดูท่าว่าคนบนเตียงอย่างเเฮร์รี่จะทรมานกับอาการสำลักเสียมากกว่าที่จะหัวเราะตามไปด้วย นัยต์ตาสีเขียวมรกตจึงเปลี่ยนเป็นสีเข้มกว่าเดิมเพราะเริ่มฉุนเซนเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ได้มีเวลาให้แฮร์รี่เคืองเซนได้มากนัก เพราะว่าตรงประตูห้องเกิดเสียงขึ้นจนทั้งสองต้องหันหน้าไปดูพร้อมกัน
ก๊อกๆๆ
กำปั้นมือใครบางคนเคาะประตูสแตนเลสอย่างดีดังเป็นจังหวะ ไม่นานก็ตามมาด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กของชายคนนึงที่เซนและแฮร์รี่เคยได้ยิน ชายหน้าคมจึงไม่รอช้ารีบเดินไปเปิดประตูกับตัวการขัดจังหวะการอยู่ตามลำพังของทั้งสอง
แอ้ด.....
"ไงเซน"
น้ำเสียงเดิมเอ่ยทักเมื่อเห็นเซนพ้นมาจากประตูห้อง คนที่ถูกทักก็ทำหน้าเรียบเฉยเนื่องจากไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดใจแต่อย่างใดกับผู้มาเยือนสามคนนี้
ลูอิส ,เลียม,ไนออล
"มาทำไมกันล่ะ?"
เซนยิงคำถามออกไปยังเพื่อนรักทั้งสามที่ยืนตรงหน้าประตู
"ไอ้ลูมันชวนมาว่ะ มันบอกเบื่อๆจะมาหาความสดใสของชีวิต"
เลียมตอบอย่างระอา เซนมองสีหน้าของไนออลและเลียมแล้วก็รู้เลยว่า ถูกไอ้คนที่แก่สุดในเเก๊งค์บังคับมาแน่ๆ
"เอ้า! หลบสิ จะเข้าไปหาแฮร์รี่"
ลูอิสแทรกตัวเข้าไปในห้องโดยเบียดกับไล่ผายกว้างของเซนเข้าไปอย่างถือดี
"อืม นี่คือคำตอบที่เจ้าลูลากเราสองคนมาสินะเลียม"
ไนออลหันหลังไปพูดกับเลียมข้างหลังด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ร่างโปร่งสูงเพยิดไหล่สองข้างเชิงคำตอบ
'ประมานนั้น'
เอาเป็นว่าไนออลและเลียมต่างรู้เหตุผลอันไร้เหตุผลที่ทำให้ต้องมาหาเซนแล้วในตอนนี้ พวกเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเพดานแล้วพ่นลมหายใจออกมา จากนั้นก็เดินตามเซนเข้าไปในห้อง
ไม่ทันที่เลียม ไนออลและเซนจะหย่อนก้นนั่งกับโซฟาที่ห้องรับเเขก พวกเขาก็ต้องสะดุ้งกับเสียงอันดังและแหลมปรี้ดปานปรอดแตกของลูอิส
"ไม่จริงงงง!!! มันไม่จริงใช่ไหม?"
เสียงของลูอิสมันดังมาจากห้องนอนของเซนนั่นเอง ดังนั้นคนที่น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรลูอิสถึงตกใจร้องเสียงหลงแบบนี้ก็มีเพียงแต่เซนที่รู้
เซนกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อยเชิงเป็นคว่มหมายว่าสะใจ
"ไอ้ลูมันร้องเสียงหลงทำไมว่ะ?"
เลียมถามอย่างสงสัย
"เออนั่นสิ ดังมาจากห้องนายด้วยนะเซน นายไปดูเหอะเผื่อมีอะไรผิดปกติ"
ไนออลเพยิดหน้าให้เซนไปดู
"ไม่อ่ะ ฉันรู้เพราะว่าอะไรทำไมมันถึงร้อง หึ!"
เซนยังคงสะใจอยู่อย่างนั้น
"อะไรของนายว่ะ เลียมฉันว่าเราไปดูกันเหอะ"
ไนออลชวนเลียมให้ลุกขึ้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ต้องยอมลุกอย่างเสียไม่ได้ ใจจริงก็อยากจะรู้เพราะอะไรเหมือนกัน
สี่เท้าของสองชายก็เดินมาตรงบริเวณห้องนอนเซนจนสายตาที่มีทั้งหมดต้องตะลึงค้างกับอาการของลูอิสที่เบิกตากว้าง พร้อมกับร่างผอมบางที่เเข็งทื่อไม่สามารถขยับไปไหนได้ สองคนที่ตามมาก็เช่นกัน
"แฮร์รี่กับเซน เขาสองคนมีอะไรกันแล้ว เซนเป็นเกย์จริงๆ แถมคู่เกย์ดันเป็นเเฮร์รี่ ผู้ชายที่ฉันปิ๊งอีกต่างหาก"
ลูอิสปล่อยเสียงออกมาอย่างเหม่อลอย
ไนออลและเลียมพยักหน้ารับเมื่อเห็นกับตา
"ฉันเชื่อล่ะว่า เซนไม่ได้หลอกพวกเราเรื่องเด็กนี่"
เลียมพูด
"อ้าวทำไมมายืนออกันที่หน้าห้องนอนฉันล่ะ ลูนายเป็นอะไรเหรอ อกหักหรือไง? ฮ่าๆๆ"
เซนหัวเราะสะใจแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆกับเเฮร์รีที่นอนชิดริมขวา ยังไม่พอเซนยังคว้ามือเล็กมากุมแน่น
ดวงตาสามคู่มองเห็นทุกอย่างชัดเจนทั้งรอยฟกช้ำแดงที่ใครๆก็รู้ว่ามันคือรอยรัก สภาพร่างที่เปลือยท่อนบน ท่อนล่างอยู่ใต้ผ้าห่มของเเฮร์รี่ก็ยืนยันได้ว่าสิ่งที่คิดคือเรืองจริง
หนำซ้ำเสื้อผ้าในห้องเซนที่เกลื่อนกลาด บ๊อกเซอร์ไปอีกทาง กางเกงไปอีกทาง เสื้อไปอีกทาง ทั้งหมดนี้ก็เป็นหลักฐานชิ้นเยี่ยมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างชายสองคนนี้
ไนออลและเลียมรู้สึกช็อคได้ไม่นาน แต่ทว่าลูอิสนี่สิ ยังคงมองร่างเเฮร์รี่อ้าปากค้างดวงตาไม่มีทีท่าว่าจะกระพริบขึ้นลงแต่อย่างใด
"เซน นายกินตับกับน้องเขาได้ยังไง เจ็บที่อกซ้าย น้องแฮร์รี่ของฉัน"
ลูอิสพูดอย่างเหม่อลอยออกมาอีกครั้งจนเลียมต้องเข้ามาตบบ่าเบาๆ
"เอาน่าลู มันเกิดไปเเล้วยอมรับความจริงซะ นั่นคือแฟนเพื่อนจะชายหรือหญิงไม่สำคัญ
"ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย ฉันชอบน้องเขา แต่ไอ้เซนคาบไปกินเรียบร้อย"
ลูอิสว่าน้ำเสียงเศร้าอย่างกับคนอกหักตั้งแต่ไม่เริ่ม
"นั่นนายจะไปไหนล่ะลู?"
เซนเอ่ยถามชายร่างผอมบางที่สุดในกลุ่มเมื่อเห็นเขาทำทีเดินออกไปจากหน้าห้องนอน
"หยุดพูดเลยไอ้เซน ไอ้เพื่อนเลว นายแย่งคนที่ฉันปิ๊งไป ฉันจะกลับบ้าน"
ลูอิสบ่นเซนอย่างน้อยใจเบาๆก่อนจะเดินออกไป
"ฉันว่าเราไปตามมันไหม? ป่านนี้วิ่งร้องไห้ขี้มูกโปร่งไปล่ะ"
เลียมพูดทีเล่นทีจริง
"ฮ่าๆๆ ปล่อยมันเหอะ เรามาสนใจกับตรงหน้าดีกว่า ไหนเซนเล่ามาสิ"
ไนออลเค้นถาม โดยคนที่ไม่อยากให้ใครได้มาเจอเขาในสภาพนี้กลับพูดอะไรไม่ออกอีกเลย
"เออนั่นสิ สรุปนายกะน้องเขาเรียบร้อยกันแล้วเหรอว่ะ? ทำได้ยังไง สงสารไอ้ลูจัง มันบ่นชอบน้องเขานะ"
เลียมเดินล้วงกระเป๋าออกไปรอที่ห้องรับเเขกอย่างรู้หน้าที่ว่าเสียมารยาทกับแฮร์รี่ตั้งแต่ไปเจอร่างเปลือยช่วงบนอย่างไม่ได้ขออนุญาต ไนออลเองก็เดินตามร่างโปร่งไป
"เดี๋ยวฉันมานะ ขอโทษแทนไอ้ลูที่ทำให้นายต้องอายจนหน้าแดงแบบนี้นะเเฮซ กินยาแล้วพักซะ "
เซนหันหน้าไปพูดกับแฮร์รี่แล้วยื่นริมฝีปากขึ้นไปจุมพิตที่หน้าผากกว้างของแฮร์รี่ราวกับอยากทนุถนอม จากนั้นก็เดินตามเพื่อนรักทั้งสองออกไป
ณ ห้องรับแขก
"สรุปคือนายเป็นเกย์เหรอว่ะ? นายเป็นตั้งแต่เมื่อไรเซน ฉันเห็นว่านายฟาดหญิงมาตลอด"
เลียมเปิดประเด็นถามตรงๆ
"ฉันไม่ได้เป็นเกย์"
เซนตอบเสียงเเข็งอย่างมั่นใจ ผิดกับสองคนที่นั่งฟังต้องเลิกตาสูง เพราะไม่เชื่อและไม่เข้าใจที่เซนพูดเมื่ออาการมันฟ้องขนาดนี้
"นายกับแฮร์รี่ชอบกันถึงขนาด จุดๆๆ กันเนี่ยนะ จะมาบอกว่าไม่ใช่เกย์ แฮร์รี่ผู้ชายนะเว้ยไม่ใช่ผู้หญิง"
ไนออลถามอย่างแดกดัน
"จริงๆนะ ฉันไม่ใช่เกย์ เพราะฉันรู้สึกแบบนี้เฉพาะเเฮร์รี่คนเดียวเท่านั้น ผู้ชายคนอื่นฉันไม่ชอบ"
เซนว่าจนทั้งสองตะลึง
"ห้ะ? นี่นายจะบอกว่าผู้ชายที่นายจะชอบจะรักมีแค่คนเดียวคือแฮร์รี่สินะ ส่วนผู้ชายคนอื่น นายไม่มีทางชอบแน่ๆ ใช่เปล่า?"
เลียมถามอีกรอบ
"ใช่ มันอาจดูแปลกๆนะ แต่ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ฉันชอบผู้หญิงแต่แค่ตอนนี้ ฉันไม่สามารถรักใครได้นอกจากแฮซ"
เซนพูดน้ำเสียงจริงจัง
"เซนนายเปลี่ยนไปมากเพื่อน เอาเป็นว่านายจะชอบชายหรือหญิง ฉันสองคน ไม่สิ สามคนจะเป็นคนที่เข้าใจนาย"
ไนออลเอามือตบบ่าแกร่งของเซนเบาๆ เขาเองพยักหน้าตาม
"ขอบใจพวกนายมาก"
เซนว่า
"อืม เออไนล์ เรากลับกันเหอะ มีภารกิจปลอบใจไอ้เถิก ป่านนี้ร้องไห้ตาบวมแล้วมั้ง เจ้านี่ก็เหมือนกับเซน ชอบได้เฉพาะแฮร์รี่ ฮ่าๆๆ"
เลียมพูด
"เเฮร์รี่นี่มีเสน่ห์จริงๆเลย"
ไนออลเสริม
"จริง ฉันนี่โคตรหวงชะมัด"
เซนทำหน้าเครียด
"เออ ดูดีๆละกัน ฉันสองคนกลับก่อนล่ะ ไว้เจอกัน"
เลียมลุกจากโซฟาพร้อมๆกับไนออล แล้วเดินตรงไปที่ประตู มือหนาของเลียมกำลังจับลูกบิดเพื่อเปิดออก
แต่ทว่า.....!!
ยังไม่ทันที่มือเลียมจะจับลูกบิดก็มีเเรงเปิดจากข้างนอกเปิดมาด้านในห้องพอดี ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเลียมและดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของไนออลต่างเบิกกว้าง
กับผู้มาเยือนอีกสองคน
.
.
.
........คนที่สามารถสะกดสายตาทั้งสองคู่ให้หยุดเคลื่อนไหวได้ รวมถึงดวงตาอีกหนึ่งคู่ของเซนที่เหลือบไปเห็นพอดี
น้ำลายที่ตอนเเรกไหลลื่นลงคอได้สบายๆ แต่ตอนนี้กลับพลิกผัน เพราะมันหนืดข้นเกินที่จะกลืนให้ลงลำคอได้โดยง่าย
ทุกคำพูดที่ทั้งสามพูดกัน มันได้เข้าหูสองชายหญิงวัยกลางคนอย่างชัดเจน จนทำให้สีหน้า แววตา รวมถึงท่าทางของคนมาเยือนดูน่ากลัว
ยากที่จะคาดเดาสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เลยจริงๆ
"พ่อ แม่"
น้ำเสียงของเซนถูกปล่อยออกมาราวกับเป็นเพียงเสียงลมพัดบางเบากับใจที่เต้นกระส่ำ เพราะเขารู้ดีว่าคนที่มาเยือนโดยไม่ได้เชิญมาก่อน
.
.
.
....ร้ายเพียงใด!!
หรือนี่จะคืออุปสรรคให้ชายทั้งสองอย่างเซนและแฮร์รี่ได้จับมือช่วยกันฝ่ามันข้ามไป แต่เห็นทีว่าคงไม่ง่ายเลยทีเดียว
+++++++++++++++++++
ติดตามตอนต่อไป
แต่งไม่ดีโปรดตินะคะ นุ๊กบอกตลอดว่าจะนำคำติมาปรับปรุงเสมอ ดังนั้นหากไม่ดีตรงไหนสามารถบอกกันได้ ทั้งทางเพจและDM
ทวิต @Skadsakul
สุดท้ายนี่อยากเชิญชวนดรชน.ไปงานฟิควันดีที่จะถูกจัดขึ้นวันที่ 24เมษายน 2559 กันเยอะๆนะคะ เพราะนุ๊กจะเอาฟิคไปขายจ้าาา
อยากให้มาช่วยอุดหนุนไม่ใช่เพียงของนุ๊กนะ ยังมีของอย่างอื่นมากมาย เป็นกิจกรรมดีๆที่เราจะได้มาเจอกัน
นุ๊กอยากถ่ายรูปกับคนที่อ่านฟิคนุ๊กมากๆเลย เอาเป็นว่ามาเจอกันนะ ^^
.....เมียฉัน
.....เมียฉัน
แล้วยกมือขึ้นชี้
'เมื่อเราคิดถึงใครแล้วใจเต้นแรง นั้นหมายถึงคุณมีความสุขที่คิดถึงเขา'
ไนออลและเลียมพยักหน้ารับเมื่อเห็นกับตา
เซนว่า
.
.
........คนที่สามารถสะกดสายตาทั้งสองคู่ให้หยุดเคลื่อนไหวได้ รวมถึงดวงตาอีกหนึ่งคู่ของเซนที่เหลือบไปเห็นพอดี
.
.
.
....ร้ายเพียงใด!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น