คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คืนของเรา พร้อม NC20+
“ไม่อ้ะ ไม่อยากออกไปข้างนอก”
แฮร์รี่หันมาตอบเสียงเรียบ ทำเอาเซนหน้าเจื่อนไปเลย
“ถ้าอยากกินเดี๋ยวทำให้กิน ฉันเป็นคนรับใช้นายนะ จะไปซื้อกินให้เปลืองทำไม?”
“เลิกบอกว่าเป็นคนรับใช้ฉันนะแฮซ ต่อจากนี้นายมาอยู่ในฐานะแฟนของฉัน คือคนที่ฉันรัก”
เซนพูดแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตที่อึ้งเล็กน้อย
“แล้วเรื่องสูทนั่นหล่ะ ฉันต้องชดใช้นายนะ ราคาเป็นแสน”
“ฮ่าๆๆๆๆ เรื่องสูทนั่นนายยังเชื่ออยู่อีกเหรอ ตั้งแต่นายเข้ามาไม่สังเกตเลยว่างั้น?”
เซนกุมท้องหัวเราะท้องแทบแข็ง
“เดี๋ยวนะ หัวเราะแบบนี้หมายความว่าไง ห้ะ??”
แฮร์รี่ถามอย่างหาเรื่อง
“ฉันสร้างราคานั่นมาเองแหละ เพราะว่าเป็นหนทางเดียวที่ทำให้นายมาเคียงข้างฉันแบบนี้ รวมถึงรักกันด้วย”
เซนเอามือลูบแก้มแฮร์รี่เบาๆ เขาค่อยๆเกลี่ยมันอย่างนัน จนแฮร์รี่ต้องกดสายตาต่ำมองตามสัมผัสที่อ่อนโยนของเขา แล้วยกมือข้างหนึ่งมาวางทบมือของเซนไว้
“ขอบคุณที่สร้างเรื่องนั้นขึ้นมา เพราะมันทำให้ฉันรู้ว่า ผู้ชายอย่างฉันก็มีค่าพอที่ใครจะรัก”
แฮร์รี่ว่าแล้วคลี่ยิ้มออกมา เซนอดที่จะไม่เอื้อมมือไปยีผมหยิกที่ถูกมวยเอาไว้อย่างดีของแฮร์รี่ไม่ได้
“หิวแล้ว ไปทำไรให้กินหน่อยสิ คนรับใช้......หัวใจของผม”
เซนพูดคำนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แฮร์รี่คลี่ยิ้มกว้าง
“นายนี่ก็นะเห็นหน้าเข้มๆ กวนตีนเก่ง ปากร้าย สภาพป่าเถื่อน แต่ก็ไม่คิดว่าจะพูดเลี่ยนได้ขนาดนี้”
“นายคือคนแรกที่ฉันพูดออกมาจากใจจริง แฮซ เอาละ ฉันไปช่วยนายทำอาหารดีกว่า”
เซนโอบเอวของแฮร์รี่เพื่อตรงไปยังครัว
“ฉันเดินเองได้น่า”
ปากของแฮร์รี่พูดอย่างนั้นแต่กยอมโดนเซนโอบไปตลอดทาง
มันปรากฎเป็นภาพของชายทั้งสองที่มีเซนยืนประกบหลังแฮร์รี่เพื่อช่วยกันย่างสเต็กบนเตาร้อนๆ ทั้งคู่ต่างหยอกล้อไปมาและยิ้มให้กันตลอดการทำอาหารนี้
สามสิบนาทีผ่านไป
"อร่อยที่สุด ฉันต้องอ้วนขึ้นเพราะนายแน่ๆ"
เซนพูดกับคนที่นั่งตรงกันข้าม
"หึ ปากหวานจริงนะ"
แฮร์รี่พูดไปนั่งมองเซนที่นั่งกินสเต็กคนเดียวไปอย่างมีความสุข "
“ปากฉันหวานหรือไม่หวาน นายก็เคยลิ้มลองตั้งหลายครั้งแล้วนี่ หรือว่าจะลองอีกครั้ง?"
เซนหยอกแฮร์รี่ จนอีกฝ่ายต้องยกมือห้าม
"อย่าเชียวนะ รีบๆกินไปเหอะ เดี๋ยวจะไม่ได้กิน"
"โหดมาก นายจะทำไรฉันหรอ?"
เซนยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เปล่าจะบอกว่า เดี๋ยวสเต็กหมดแล้วนายจะไม่ได้กิน ฮ่าๆๆๆ"
แฮร์รี่กลั้วหัวเราะ เพราะเขารู้ดีว่าภายใต้ความร่าเริงของเซนมันมีอะไรแอบแฝงเต็มไปหมด
หนึ่งในนั้นคือ.....ความเศร้านั่นเอง
เมื่อเซนกินสเต็กเสร็จแฮร์รี่ก็ไล่ให้เขาไปอาบน้ำ เพราะมันดึกแล้วแฮร์รี่จะได้ไปอาบบ้าง ดังนั้นหน้าที่ล้างจานจึงเป็นของ
แฮร์รี่ไปโดยปริยาย
แต่ทว่า.... แฮร์รี่เดินมาในห้องนอนก็ไม่เจอเซนเลย จนสักพักก็ต้องสะดุดกับลมที่ลอดผ่านหน้าต่างที่ทำให้ผ้าม่านสีทองลอยละลิ่วตามแรงพัด เขาจึงเดินไปตรงนั้นเพื่อไปพบใครอีกคนที่เป็นสาเหตุของสิ่งนี้
"เซน ออกมาทำอะไรตรงระเบียง คิดอะไรอยู่เหรอ?"
แฮร์รี่เดินตามเซนมา แล้วยืนข้างๆเขาตรงขอบระเบียง
"นายอยากรู้เรื่องพ่อแม่ แล้วก็ฉันไหมล่ะ?"
เซนหันหน้ามาพูดกับแฮร์รี่ตาเศร้าๆ
"ถ้านายอยากระบาย ฉันยินดีรับฟัง"
แฮร์รี่มองไปในแววตาเซนอย่างคนที่เข้าใจความรู้สึกชายคนนี้จริงๆ เพราะมันลอดผ่านมาจากนัยต์ตาเขาอย่างเห็นอย่างได้ชัด ความเครียดที่จะกดให้ลึกมากเท่าไรมันก็กดไม่มิด
“เงิน คือสิ่งเดียวที่ฉันได้รับมาจากพ่อแม่ ส่วนความรักฉันไม่เคยได้จากพวกเขาเลย นายรู้ไหมว่าฉันต้องกินข้าวคนเดียวทุกวัน แม้แต่วันเกิดก็ตาม”
เสียงเซนเศร้าลงเรื่อยๆ จนแฮร์รี่คิดตามไปถึงรูปที่เขาพบในห้องนอนตอนนั้น
‘เพราะอย่างนี้สินะ เราถึงเห็นรูปถ่ายเซนคู่กับเค้กคนเดียว ครอบครัวคนรวยไม่ได้สวยหรูเสมอไปจริงๆ’
แฮร์รี่คิดอย่างเข้าใจคนตรงหน้า
“น่าตลกดีนะที่จู่ๆพอโตมาก็ให้ฉันจะไปหมั้นกับใครก็ไม่รู้ เห็นว่าฉันเป็นลูกก็คราวที่จะให้เป็นสะพานต่ออำนาจให้ ฮ่าๆๆ น่าสมเพชจริงๆ ใครๆก็ต่างพากันอิจฉาฉัน เห้ย นี่มันเซน มาลิค พ่อเป็นนักการเมืองใหญ่ รวยและน่าอิจฉา”
เซนหันไปมองที่ยอดตึกสูงระฟ้าตรงหน้าอย่างเหม่อลอย
“แต่นายรู้ไหมแฮซ ชีวิตฉันมันก็เหมือนยอดตึกนั่น สูงแล้วก็มีไฟติดรอบจนสว่างไปทั่ว แต่ถ้าปิดไฟ ตอนกลางคืนถามจริงใครจะเห็น เหมือนกับฉันขาดพ่อไปใครจะมาสนใจ ผู้หญิงที่เข้ามาก็เพราะหวังปอกลอกทั้งนั้น ไม่มีใครรักฉันจริงหรอก”
“เซน”
เสียงแผ่วเบาของแฮร์รี่ดังขึ้นแล้วเอื้อมมืออุ่นไปประกบทับฝ่ามือหนาที่กำขอบระเบียงแน่นจนขึ้นเส้นเลือดปูด เขานวดมือหนานั้นไปมา เพราะต้องการให้รู้ว่าแฮร์รี่นั้นเข้าใจความรู้สึกที่เซนเป็นอยู่
“ทุกคนก็หวังผลประโยชน์จากฉันเท่านั้นแหละ หึ!”
“ตอนนี้ก็มีเพียงแต่นาย ที่เคียงข้างฉันอย่างไม่ต้องการอะไร”
เซนเอามืออีกข้างขึ้นมากุมมือแฮร์รี่ที่วางบนมือหนาของเซนอีกชั้นหนึ่ง แฮร์รี่หันไปคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อสายตาเศร้าๆของเซนได้ปะทะเข้ากับสายตาที่เหมือนมีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์สักสิบดวงทอประกายในดวงตาสีเขียวมรกต มันจึงทำให้เซนได้มองเห็นความสุขจากคนตรงหน้าได้มากกว่าเดิม
หัวใจที่มีแต่ความเจ็บกับสิ่งที่ตนได้เจอมาเกือบทั้งชีวิตค่อยๆเปิดออกทีละนิดแล้วยอมรับกับปัจจุบันที่เขามีชายคนนึงที่ เปรียบเสมือนกุญแจที่จะไขไปสู่ห้องๆนึงที่มีความสุขรออยู่ในนั้น แฮร์รี่เองก็ไม่เกี่ยงที่จะสบตาคมเข้มของเซน เพื่อมอบ คววามสดใสที่ตัวเองมีให้กับเขา พร้อมที่จะพาเขาก้าวมาสู่โลกของตนที่ได้รับการเตรียมเอาไว้อย่างดี
สายลมเย็นๆได้พัดผ่านใบหน้าชายทั้งสองอย่างรู้ใจ มันคอยปรับอารมณ์ให้รู้สึกผ่อนคลาย ทำให้เซนและแฮร์รี่เดินเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ชายร่างกำยำและมีใบหน้าคมเข้มจากสัญชาติลูกครึ่งอังกฤษปากีสถานก็ใช้มือที่เคยจับมือบางขึ้นมาจับต้นแขนชายตรงหน้าแล้วลูบไปมาอย่างนั้น พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้โครงหน้าหวานเรื่อยๆจนใกล้กันไม่ถึงคืบ
จากนั้นริมฝีปากทั้งสองก็เคลื่อนหากันอย่างช้าๆ เปลือกตาของแฮร์รี่ปิดสนิทรอรับจูบจากชายตรงหน้า แล้วปล่อยให้ชายคนนี้ได้สัมผัสเขาเป็นคนแรก เมื่อเขารู้แล้วว่าชายคนนี้ คือคนดีที่เขายอมที่จะให้ทั้งใจและร่างกายเพียงคนเดียว
กลีบปากสีอมชมพูของแฮร์รี่ก็ได้ถูกริมฝีปากหนาของเซนทาบทับบางเบา แต่กลับแฝงไปด้วยอารมณ์ที่หนักแน่น เขาค่อยๆขยับปากไปตามรอยแยกของกลีบปากนี้ รสชาติที่เซนรับรู้คือความหวานเล็กๆเหมือนกำลังละเลียดอมยิ้มสตอเบอรี่ที่หอมและนิ่มจนไม่อยากละออกไป ไม่นานนักก็เป็นหน้าที่ของลิ้นร้อนจะได้ไปลิ้มรสภายในโพรงปากบ้างแล้ว
ร่างของแฮร์รี่เหมือนอยู่ในโลกที่กำลังหมุนไปมาจนทำให้ทรงตัวได้ลำบากแทบจะร่วงสู่พื้นได้ทุกเมื่อ ดีที่ว่าได้อ้อมแขนของเซนประคองเอาไว้ เมื่อเป็นอย่างนั้นแฮร์รี่จึงเอามือทั้งสองจับเอวของเซนมั่น แล้วจิกนิ้วขยำเสื้อนั้นจนยับยู่ยี่ ร่างชายผมหยิกเหมือนมีลูกตุ้มหนักๆมาแกว่งให้หัวใจเต้นทุ้มหนัก และมีก้อนน้ำตาลมาขวางกลางลำคอทำให้หายใจแทบไม่ออก ลิ้นบางก็ได้แต่จูบอย่างไร้ประสบการณ์เพื่อตอบโต้การจูบที่เอาแต่ใจของเซนบ้าง
“ฉันรักนายนะแฮซ รักมาก”
เมื่อละริมฝีปากออกเซนก็พูดเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหมาย แล้วใช้มือประคองหน้าหวานที่เริ่มมีน้ำตาคลออย่างมีความสุขให้จ้องมองมาที่เขา
“ฉันก็รักนาย นายมันบ้าที่สุด ไม่คิดเลยว่าฉันกับนายจะมารักกันได้นะเซน”
“จริงอยู่ว่าคณิตมันมีสูตรนั่นนี่มาให้คิดเต็มไปหมด แต่ความรักมันไม่มีสูตรสักหน่อยว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง”
เซนพูดแล้วเอานิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มไปที่ก้อนเนื้อด้านซ้ายของแฮร์รี่
“แต่ความรักมันขึ้นอยู่กับตรงนี้ ความรู้สึกและหัวใจของคนสองคนต่างหาก”
#LoveWins
แฮร์รี่อึ้งกับคำพูดคนตรงหน้า มันดีใจจนพูดไม่ออก
.....สวบ......
สมองไม่ได้มีอิทธิพลต่อการกระทำครั้งนี้ของแฮร์รี่อีกแล้ว ความรู้สึกที่มีมันพาให้ร่างทั้งร่างเทไปสุดตัวเพื่อสวมกอดเซน คนที่เขาจะกล่าวขอบคุณและตอบแทนความรู้สึกที่มียังไงก็ไม่หมด
“อื้มมมม”
แฮร์รี่ครางในลำคอเมื่อเซนช้อนใบหน้าสวยมาประกบจูบอีกรั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งคู่รู้ดีกว่ามันร้อนแรงกว่าเดิม และยากต่อการหักห้ามหรือหยุดใจเอาไว้แค่การจูบได้
เซนคว้าท่อนขาเรียวยาวทั้งสองข้างของแฮร์รี่เกี่ยวตวัดพันรอบเอวสอบของเขาก่อนจะช้อนแขนรองไปที่บั้นท้ายนิ่มเพื่อพยุงให้แฮร์รี่ถูกอุ้มขึ้นสูงเหนือหัวเขา คนที่ถูกอุ้มสูงก็รีบเอามือคล้องที่ต้นคอหนากันร่วงสู่พื้นทันที แต่ว่าปากทั้งสองก็ยังทำหน้าที่ของมันอย่างนั้นไม่มีใครละหรือคิดจะผละออกไปเลย
ขาของเซนก็ช่วยกันพาทั้งร่างตัวเองและร่างของคนที่เขาอุ้มอยู่ให้เดินออกไปจากระเบียงสูงท้าทายผู้คนที่จะมาเห็นกิจกรรมส่วนตัว ซึ่งกำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้ไป……………………….
+++++++++++++++++++++++++++
อ่าน nc 20+ ได้ที่เพจที่แปะ facebox ได้เลยนะคะ
1 เม้นท์ / 1 โหวต คือกำลังใจของนุ๊กค่ะ
ติดตามนุ๊กได้อีกทางที่ @skadsakul
อย่าลืมอ่านฟิคเลียมเรื่องใหม่ด้วยนะ
Love shadow of Liam
ความคิดเห็น