หนี้แค้น...รักนิรันดิ์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (การพบเจอกัน)

      " กริ๊งๆๆๆกริ๊งๆๆๆ " 

     เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเช้าวันใหม่ที่ไม่ค่อยสดใสสำหรับ 'นางสาวอัญจิดา   เมธาสิทธิ์  หรือเรียกสั้นๆว่า อัญ' นัก

      เป็นเพราะเธอรู้สึกงัวเงียและอ่อนเพลียเหลือเกิน   เนื่องจากเมื่อวานนี้เป็นวันรับปริญญาและต่อจากนั้นก็ไปฉลองกับเพื่อนๆ   รวมทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องอีกกว่าจะกลับมาถึงที่พักก็ปาเข้าไปตีหนึ่งแล้ว 

    หญิงสาวเอื้อมมือควานหาเจ้านาฬิกาปลุกตัวดีที่เสียงของมันดังเข้ากระทบโสตประสาทของเธออย่างน่ารำคาญ

     เธอมีข้อเสียอย่างหนึ่งคือ หากรู้สึกตัวตื่นแล้วก็จะนอนต่อไม่หลับอีกแล้ว ถึงจะนอนซุกตัวอยู่บนที่นอนนานขนาดไหนก็ไม่มีทางหลับได้เลย   แต่มันก็เป็นข้อดีในบางโอกาสนะ

      แต่สำหรับวันนี้มันเป็นข้อเสียอย่างร้ายแรง

       เธอคิดอย่างนั้น เพราะอยากจะหลับต่อจริงๆไม่อยากลุกจากเตียงเลย

      หญิงสาวพลิกตัวนอนหงายค่อยๆลืมตามองเพดานเพื่อปรับสายตาให้ตื่น  จึงตวัดขาลงจากเตียง  คว้าผ้าเช็ดตัวตรงไปยังห้องน้ำ...

     วันนี้เธอต้องรีบตื่นแต่เช้าเพราะว่าบิดาจะมารับเพื่อกลับไปอยู่บ้านเกิดที่จากมาแสนนานถึงเจ็ดปีทีเดียว  เธอเข้ามาเรียนมัธยมปลายที่กรุงเทพฯ และต่อปริญญาที่นี่เลย  อันที่จริงแล้วเธออยากเรียนเกี่ยวกับทำอาหารที่เรียกว่า 'เชฟ'หน่ะมากว่า.....แต่คิดไปคิดมาเรียนบริหารตามที่บิดาบอกก็ได้เพราะถึงยังไงจบไปก็ต้องไปช่วยงานบิดาอยู่ดี....เธอก็ชอบทั้งสองอย่างอยู่แล้ว

      การได้กลับไปอยู่ที่บ้านอีกครั้งมันเธอรู้สึกก็ยินดีมากเลยนะและรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้   

     ....ก็แหมจากมันมาตั้งเจ็ดปีนี่  แรกๆก็กลับไปบ่อยอยู่หรอก  แต่เมื่อเข้ามหาลัยก็ไม่ค่อยจะได้กลับไปเลย....

      เธอคิดและนึกถึงบรรยากาศที่นั่นพร้อมทั้งอมยิ้ม

        ตื่นมาก็เห็นทะเลกับท้องฟ้าสีคราม  สายลมเย็นๆริมชายหาด  คิดแล้วมีความสุขจัง

        เฮ้อ! แต่อีกใจก็อดใจหายไม่ได้เพราะ ต้องจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ที่แสนดีไป  เศร้าจัง!

        ....แต่ไม่เป็นไรหรอก  ว่างๆก็ค่อยชวนพวกเขาไปเที่ยวก็ได้....

     หญิงสาวยืนคิดขณะที่มือก็กำลังแปรงฟันอยู่หน้าบานกระจกขนาดพอดี

     หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็แหงนหน้าขึ้นไปมองนาฬิการูปปลาการ์ตูนมีแบ็คกราวเป็นรูปทะเลสีฟ้าครามสดใส  เข็มของนาฬิกาเป็นรูปต้นมะพร้าวเล็กๆ 

     นี่ก็ประมาณเก้าโมงกว่า  น่าจะออกไปหาอะไรทานสักหน่อยดีกว่า

     เธอคิดแล้วก็ก้าวท้าวเดินออกไปเปิดประตู.....

     ที่พักของหญิงสาวอยู่ใจกลางเมืองเพราะเธอต้องเลือกหอพักที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยมากที่สุด เธอมองมันไปรอบๆ เมื่อเดินออกมาจากหอพัก

     นี่เราอยู่สถานที่แออัดขนาดนี้มาตั้งเจ็ดปีเชียวเหรอ....ไม่อยากจะเชื่อเลย 

     เพราะโดยปกติแล้วเธอจะเป็นคนที่ชอบอยู่กับธรรมชาติมาก  แต่นี่คงเพราะจำเป็นเลยอยู่มาได้และเธอก็มุ่งหน้ามุมานะเรียนอย่างเดียว  ไม่ได้สนใจอะไรรอบกายสักเท่าไหร่

      หญิงสาวเดินข้ามถนนเพื่อไปยังร้านอาหารโปรดของเธอซึ่งอยู่ตรงฝั่งตรงข้ามกับหอพัก 

      ........ เปิดประตูเข้าไป