หนุ่ม[จอมกวน]กับสาว[จอมแก่น]

ลำดับตอนที่ #2 : ซวยชะมัด(แก้)

พักเที่ยง



     “เม นาว เราไปกินข้าวด้วยคนซิ”คิมรีบวิ่งมาหานาวกับเม ที่กำลังจะเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน



     “ไปซิ ไปกันเยอะๆสนุกดี”นาวทำตาลุกวาว ชั้นดูออกตั้งแต่แรกแล้ว นาวชอบคิม และชั้นขอช่วยนาวดีกว่า เค้าเรียกว่าเพื่อนช่วยเพื่อนป่าวหว่า



     “งั้นพี่ไปด้วยคนซิ”เสียงนรกมาแล้วไง อีตาพงษ์มาอีกแล้ว ชอบมาก่อกวนทุกทีเลย แต่ก็ไม่มีใครห้าม วันนี้ชั้นเลยต้องไปกินข้าวตาบ้านี่ ช่างเหอะ แค่ชั้นได้ไปกับคิมก็ดีใจมากมายแล้วล่ะ



     “พงษ์ เดี๋ยวเรียนไรต่ออ่ะ” ชั้นไม่เคยคิดจะเรียกตานี่ว่าพี่หรอก ก็ทำตัวไม่สมควรให้เรียกนิ เรียกไปก็กระดากปากตายเลย



     ”นี่ ใจเธอจะไม่คิดเรียกชั้นว่าพี่มั่งหรอ อย่างน้อยตอนอยู่ที่โรงเรียนก็ยังดี”พงษ์ทำสีหน้าสลดเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาดุดัน แล้วทำไมชั้นต้องมานั่งตรงข้ามตาบ้านี่ด้วยเนี่ย เอ๊ะ แต่คำพูดแปลกๆแหะ



     “หมายความว่าเราต้องเจอกันนอกเหนือจากที่โรงเรียนด้วยหรอ”ชั้นมองหน้าพงษ์ด้วยความสงสัย แน่นอน สงสัยมากด้วย



     “ใช่แล้ว ต้องเจอกันทุกวันและเวลาด้วย เอาไว้ตอนเย็นค่อยคุยกัน พี่มีประชุม ไปล่ะ”>-< ตาพงษ์ทิ้งคำพูดที่ดูมีเลสนัยไว้ รีบวิ่งเอาจานข้าวไปเก็บแล้วขึ้นห้องไปประชุม หวังว่าคงไม่ได้เป้นอย่างที่ชั้นคิดหรอกนะ พอมองไปข้างๆ เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ยังไงไม่รู้ นาวกับคิมกำลังทอดสะพานรักกันอย่างเมามันเลย แต่สะพานนี่ท่าทางจะเป็นฝั่งของยัยนาวคนเดียว ฝั่งคิมรู้สึกว่าเพิ่งจะขนปูนมาเตรียมไว้ก่อน อาจจะไม่มีกำหนดสร้างเลยด้วยซ้ำ-_-“



     “ชั้นขึ้นก่อนนะ จะไปนอน ง่วงเป้นบ้าเลย”แหะๆ เป็นธรรมดาของคนที่ปิดเทอมนอนดึก เป็นไงล่ะ ปรับเวลาไม่ทัน หาว ไปนอนกลางวันก่อนดีกว่า





     ชั้นเดินขึ้นมาบนตึก เห็นป้ายหน้าห้องเขียนว่า3/4 ก็รีบเดินเข้ามาเลย มายังที่นั่งของชั้น และฟุบนอนลงไปทันที ง่วงเป็นบ้าเลย



     “ปัง” เสียงประตูปิดดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ชั้นสะดุ้งขึ้น



     “เม เรามีเรื่องต้องคุยกัน”พงษ์ยืนเก๊กเท่ห์อยู่ตรงประตู พร้อมล๊อคกลอนกันชั้นหนี มันจะทำอะไรของมันเนี่ย หรือว่า.....



     “มีอะไร อ๊ายยย อย่าเดินเข้ามาใกล้นะ”พงษ์เดินเข้ามาใกล้ชั้นเรื่อยๆ สายตาของเค้าดูจริงจังและดุดันที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็น



     “เม ห้ามไปยุ่งกับคิมอีกนะ เข้าใจมั้ย”พงษ์เดินเข้ามาแล้วจับข้อมือชั้นไว้ แล้วบีบเหมือนโกรธแค้นอะไรบางอย่าง แล้วทำไมต้องมาลงที่ชั้นด้วยเนี่ย



     “ทำไมล่ะ นายมีสิทธิอะไรมาสั่งชั้น คิมเป็นเพื่อนชั้นนะ ทำไมชั้นจะไปยุ่งกับคิมไม่ได้”ชั้นตะโกนเสียงดังด้วยความไม่เข้าใจ แต่ในใจก็ยังกลัวพงษ์อยู่ พงษ์บีบมือชั้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ



     “เพราะชั้นรักเธอไง เข้าใจมั้ย”พงษ์พูดด้วยเสียงเย็นชาและตรงเข้ามาประกบปากชั้นอย่างดูดดื่ม ชั้นพยายามที่จะขัดขืน แต่แรงของพงษ์มีมากกว่า ชั้นไม่สามารถสู้แรงของพงษ์ได้เลย



     “ยัยเม ตื่น เค้าเริ่มเรียนกันแล้ว”เสียงของนาวดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทของชั้น ชั้นสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ นาวบีบข้อมือชั้นพร้อมเขย่า ชั้นเห็นคิมมองมาทางชั้นและหัวเราะคิกคักใหญ่เลย อายเป็นบ้าเลย



     “ศศิธร ยืน หลับในชั่วโมงใช่มั้ย ยืนไป จะได้ไม่หลับ”อีตาพงษ์เรียกชื่อชั้น แน่นอน มันแกล้งชั้นอีกแล้ว



     สุดท้าย ชั้นก็โดนยืนไปครึ่งชั่วโมง เมื่อยเป็นบ้าเลย จำไว้นะตาพงษ์ แค้นนี้ต้องชำระ ชั้นนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ชั่วโมงนี้มันน่าเบื่อเป็นบ้าเลย ถ้าไม่ติดว่ากฎหมายมันบังคับให้เรียนนะ ชั้นก็คงไม่เรียนแล้ว ทนไว้อีก3ปีกว่าๆเอง ให้ตายเหอะ



     “อ๊อดดดด”เสียงสวรรค์มาแล้วไง เวลาเลิกเรียน เยี่ยมไปเลย ชั้นเก็บของ ซึ่งจริงๆแล้วก็พึ่งหยิบปากกาออกมาได้แท่งเดียวเอง ชั้นใช้เวลาเก็บเพียงไม่นานและรีบลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือของชั้นก็ดังขึ้น หน้าจอมันโชว์ว่าแม่โทรมา



     “ฮัลโหล ว่าไง”



     เม เมเจอพี่พงษ์แล้วใช่มั้ย กลับบ้านกับพี่พงษ์นะ



     “แม่ว่าอะไรนะ ให้หนูกลับบ้านกับพงษ์หรอ”ชั้นตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความตกใจ ชั้นมันน่าสงสารจริงๆ โดนสวรรค์แกล้งอีกแล้ว



     แกไม่ต้องมาพูดมาก เปลืองเงิน เอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน



     มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย ไอ้หมาหน้าไหนมันจะมาโชคร้ายกว่าชั้นอีก เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ทำไมชั้นต้องนั่งรอตาพงษ์ด้วยเนี่ย เปิดเทอมวันแรกแท้ๆ ดันต้องมานั่งจ๋องอยู่ที่





*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*



แซนขอเปลี่ยนตอนท้ายนิดน่อย เพราะไม่งั้นตอน3มันจะเน่าเหลือบรรยาย คิดว่าแบบนี้น่าจะดีกว่านะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นแล้วกัน



รักคนอ่าน



~แซน~  *SantaRedHat*