คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พร้อมหน้า I
“เดย์ ลงมาๆๆๆๆ วันนี้พ่อทำอาหารให้เดย์ด้วยนะ” ทันทีที่พ่อวิกส์จอดรถก็กระโดดลงจากฝั่งคนขับวิ่งอ้อมมาทางผมแล้วลากผมลงจากรถพาเข้าบ้านอย่างร่าเริง พ่อครับ ผมมีพ่อนะไม่ได้มีน้อง
ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เถอะครับผมปลงนานแล้วล่ะ พ่อวิกส์เป็นแบบนี้ตั้งแต่ผมเกิดแล้วมั้งแล้วมาแต่งกับแม่ได้ไงวะเนี่ย
พ่อเปิดประตูบ้านมุ่งหน้าไปที่ครัว โดยมีผมถูกลากตามไปติดๆ
โต๊ะในครัวเต็มไปด้วยอาหารนาๆชนิดทั้งอาหารทะเล อาหารคาว อาหารฝรั่งเศสก็ยังมี นี่พ่อท่านไปเรียนมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“เป็นไงเดย์ พ่อตั้งใจทำสุดชีวิตเลยนะ” พ่อวิกส์ยิ้มให้เหมือนเด็กโชว์ของที่ตัวเองภูมิใจ
“แล้วรสชาติล่ะครับ” ผมเอ่ยล้อๆ นี่แสดงว่าตลอดคาบเช้าที่ผมเรียนอยู่พ่อเขาไม่ได้ไปทำงานแต่ดันมาสุ่มทำอาหารให้ผมเนี่ยนะ เป็นพ่อที่น่ารักจริงๆเลย คุณว่าไหม พ่อวิกส์หน้ามุ่ยบอกให้ผมลองชิมดูก่อนที่จะพูดอะไรเสียๆหายๆออกมาแล้วเชิดหน้าไปนั่งที่เตรียมกินแต่ตาดันจ้องผมอย่างคาดหวัง
“ครับๆ” ผมหัวเราะแล้วเดินไปนั่งตรงข้ามกับพ่อวิกส์เช็ดมือแล้วตักหนึ่งในอาหารขึ้นมา
อื้อ อร่อย พ่อทำอร่อยขนาดนี้แล้วให้ผมทำให้กินทำไมละครับ
“เป็นไงๆ อร่อยมั๊ย” ผมพยักหน้า พ่อวิกส์ร้องไชโยอย่างดีใจแล้วบอกให้ผมชิมอันต่อไปเรื่อยไอ้ผมก็เป็นลูกที่ดีนอกจากชิมและบอกอร่อยแล้วปากก็ยังแซวพ่อตัวเองไปด้วย
“นี่ทำเพราะอยากให้คุณเซนกินเหรอครับ แหมๆ แม่บ้านแม่เรือนจังน้า” พ่อวิกส์หน้าแดงแป๊ดพูดเฉไฉทันควัน
“จะบ้ารึไงเดย์ พ่อแค่อยากทำให้เดย์เท่านั้นแหละ” ผมอมยิ้มมองหน้าแดงของพ่อด้วยความสุข ก็แหม พ่อตัวเองเป็นฝั่งเป็นฝาใครบ้างจะไม่ดีใจ
“แต่ก็นะ พ่อก็เพิ่งลองทำครั้งแรกนี่แหละ” หูผมกระดิกฟังเสียงบ่นพึมพำของคนซึนลอยผ่านหูแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป
“อ้อ เดย์ลูกไปยื้อยุดฉุดกระชากกับไอ้หนุ่มไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นได้ไง” ผมคาบช้อนมองหน้าพ่ออย่างจนปัญญา นี่ผมน่าจะบอกพ่อเขาไปแล้วนะว่าที่เกิดเรื่องขึ้นก็เพราะพี่เขาอยากรับผิดชอบผมน่ะ
ผมถอนหายใจไม่ตอบคำถามพ่อวิกส์เห็นแบบนั้นเลยเงียบก้มหน้ากินต่อไป
“อีกแค่ 5 วันเองเดี๋ยวผมกับพี่เขาก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วครับ” ผมบอก พ่อวิกส์เงยหน้าขึ้นมองหน้าผมแล้วยักไหล่
“แต่ท่าทางเดย์จะชอบเขานี้เนอะ”
พ่อวิกส์หัดพูดจาแทงใจดำ!! พ่อใครอ่ะนิสัยไม่ดีจริงๆ
หลังอิ่มหนำสำราญกับอาหารรสชาติระดับห้าดาวของคุณพ่อที่เริ่มหัดเรียนรู้นิสัยเสียๆไปเรียบร้อยผมกับพ่อวิกส์ก็ย้ายก้นมานั่งแหมะกันที่โซฟาหน้าโทรทัศน์เครื่องเล็กเปิดค้นดูการ์ตูน(?)กันไปเรื่อยๆ ผมกับพ่อไม่ดูหรอกครับข่าวสารทีวีหรือละครอะไรพวกนั้น พ่อเขาบอกว่าไร้สาระ เอิ่ม แต่ข่าวนี่มันก็มีสาระอยู่นะครับพ่อ แต่จะว่าพ่อเขาคนเดียวก็คงไม่ได้ เพราะผมก็ไม่ดู ฮ่าๆ
“การ์ตูนเรื่องนี้ไม่มีสาระเลยแหะ” พ่อวิกส์ที่ไปค้นขนมออกจากตู้เย็นกลับมานั่งกอดอกข้างๆแล้วพึมพำกับการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ผมเพิ่งเปิดมาเจอ
“ก็การ์ตูนนี่ครับ” ผมเอ่ยอย่างระอา เริ่มรู้สึก อือ ไม่สิ มันน่าจะรู้สึกตั้งนานแล้วล่ะครับที่ว่าผมกับพ่อนี่มันคล้ายๆเป็นเพื่อนเล่นกันเลยเหอะ ไม่รู้ว่าพ่ออกไปทำงานยังไงไม่โดนใครหลอกหรือเป็นเพราะคุณพ่อเซนกันหว่า
จะว่าไปวันนี้ผมยังไม่เห็นคุณท่านเขาเลยนี่นา
“พ่อฮะ ผมมีเรื่องอยากถาม” ผมจับพ่อวิกส์ที่ตาจ้องโทรทัศน์ไม่กระพริบทั้งๆที่เพิ่งบ่นไปว่ามันไร้สาระหันหน้ามาทางผมแล้วจ้องตาสะกดจิต(?)
“อะไรอ่ะเดย์” พ่อเขาก็เคี้ยวขนมไปเรื่อยๆน่ะแหละครับตาก็จ้องผมตอบทำหน้าสงสัยผมเต็มที่
“ผมอยากรู้ว่าพ่อกับคุณเซนรู้จักกันตอนไหน” พ่อวิกส์หน้าแดง อะไรอ่ะ ถามเฉยๆว่ารู้จักกันตอนไหนทำไมต้องหน้าแดงด้วย พ่อวิกส์กลอกตาไปมามองพื้นมองโทรทัศน์สุดท้ายก็หันกลับมาจ้องผมต่อแล้วตอบอ้อมแอ้ม
“กะ ก็เพิ่งรู้จักกันสามเดือนเอง” สามเดือน!! ผมรีบซักต่อทันที “แล้วทำไมพ่อมาแต่งกับแม่ได้ละครับ” พ่อวิกส์หน้าสลดลงนิดหนึ่งแล้วตอบเสียงแผ่ว
“ก็เพราะว่าพ่อกับแม่คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งสมัยเรียนมหาลัยพอเรียนจบก็วางแผนแต่งงานกัน แต่พอเขาคลอดเดย์เขาก็ทิ้งพ่อไปอ่ะ ฮือ” ผมสะดุ้งตกใจอีกรอบคว้าพ่อวิกส์ที่น้ำตาไหลมากอดปลอม ผมไม่น่าถามเรื่องนี้เลยจริงๆ
“โอ๋ๆ พ่อฮะ อย่าร้องน้าา ผมขอโทษที่ถามนะฮะ” นั่งโอ๋เหมือนผมเป็นพ่อแทนซะแล้ว พ่อวิกส์เช็ดน้ำตาปอยๆแล้วซุกหน้าลงกับอกผมต่อ
“ ตอนนี้พ่อมีผมแล้วแล้วก็มีคุณเซนอีก ไม่ร้องนะฮะ ” ผมลูบหลังพ่อวิกส์เบาๆมองหูพ่อที่เริ่มแดงอย่างสุขี พ่อวิกส์อายอีกแล้ว
“ เดย์อ่ะ ” พ่อวิกส์ค้อนเสียงอู้อี้ แล้วกอดตอบผม
มีพ่อเหมือนเด็กมันก็ดีไปอย่างนะเนี่ย
Year Part
ผมมองลอดหน้าต่างรถลงไปเห็นเดย์กอดคนที่พาเขาออกมาจากมหาลัยนั่นซะแน่น ใครวะทำไมผมไม่เคยเห็นหน้า ผมซบหน้าลงพวงมาลัยอย่างหมดแรง
ที่คิดว่าเดย์เขามีใจให้นี่ผมคิดไปเองรึเปล่า
Rrrrrrr
“ ครับ ”
‘ อยู่ไหน ’ ผมถอนหายใจตอบเสียงอ่อยอย่างหมดแรง
“บ้าน เอ่อ ที่รักครับน้า” ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่แฮะว่าเดย์จะยอมเป็นที่รักให้ผมรึเปล่า ก็ตอนนี้เขานอนกอดกับใครไม่รู้ในบ้านตัวเอง
คิดแล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ
‘ เป็นอะไรไอ้หนู ถอนหายใจอยู่นั่นแหละ แฟนทิ้งเรอะ ’ เสียงจากปลายสายถามผมรูปประโยคเหมือนเป็นห่วงแต่น้ำเสียงเหมือนเยาะเย้ยเลยแหะ น้าบ้านไหนเขาถามหลานตัวเองแบบนี้กัน
“ก็ เขางอนน่ะครับไม่รู้เหมือนกันว่างอนอะไร” ว่าแล้วผมก็ถอนหายใจเฮือกอีกรอบ น้าสุดที่รัก(?) ณ ปลายสายหัวเราะฮ่าๆยกใหญ่แล้วเอ่ยตอก ‘ อย่างเอ็งเนี่ยนะไอ้หนู ปกติเห็นคบวันเดียวเลิกนี่หว่า ’
ขอบคุณสำหรับคำชมครับน้า เป็นคำชมที่ชวนให้ผมอารมณ์ดีเหลือเกิน ตกลงนี่มีน้าที่เป็นเหมือนพ่อรึมีน้าที่เป็นเหมือนเด็กกันแน่วะครับ
“ แล้วตอนนี้น้าอยู่ไหนล่ะครับ ” ผมดับเครื่องเลื่อนกระจกลงแล้วซบลงกับพวงมาลัยรถถอนหายใจอีกรอบ เฮ้อ
‘ เออๆ ถอนหายใจให้มากๆคนไทยเขาบอกว่าอายุสั้นลงนะ ’ เหมือนจะตอบไม่ตรงคำถามแถมยังหลอกด่าให้ผมตายเร็วด้วย หรือผมคิดไปเอง
“ ผมถามว่าน้าอยู่ไหน ”
‘ อยู่หน้าบ้านสุดที่รัก ’ หือ น้าเขามีคนรักแล้วเหรอทำไมผมไม่ยักกะรู้แหะ
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างอีกรอบ แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็น…
เมื้อเช้า ผมรู้สึกว่าคุณน้าท่านจะใส่ชุดดำทั้งตัว แล้วคนที่ยืนยกหูโทรศัพท์อยู่หน้าบ้านน้องเดย์ก็ใส่สีดำทั้งตัวด้วย ถ้าผมจำไม่ผิดนั่นน่าจะเป็น
“น้าครับ น้าอยู่บ้านเลขที่ xx/xx ซอย xx รึเปล่าครับ” ผมบอกที่อยู่ของเดย์ไปลงจากรถแล้วเดินไปอยู่ข้างหลังของคนที่สูงกว่าผมแค่นิ้วเดียว
“ เออ ไอ้หนูแกรู้ได้ไง ” ตรงเป๊ะละครับ หน้าบ้านสุดที่รัก แต่นี่มันหน้าบ้านน้องเดย์ที่รักของผม(?)นะครับ!!
ผมวางสายเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเอ่ยช้าๆ
“ผมอยู่ข้างแหน่ะ” น้าเซนสะดุ้งเฮือกหันหลังควับมาทำตาตกใจใส่ผม
“แกมาอยู่นี่ได้ไง ไอ้หนู?” อย่ามาทำหน้าไม่รู้นะ นี่มันหน้าบ้านน้องเดย์นะ ไหนว่าอยู่บ้านสุดที่รัก!!
“น้าอ่ะ มาอยู่นี่ได้ไง” ผมแง่งใส่ อย่าบอกนะว่าสุดที่รักที่ว่าของน้าเขาคือน้องเดย์ของผมน่ะ
“ก็มาหาที่รักของฉันน่ะสิ ถามแปลกๆนะ” น้าเซนย่นคิ้ว มองผมที่เริ่มมีควันออกจากหู
“นี่มันบ้านที่รักผมนะ!!”
“ห๊ะ!! จะบ้ารึไง”
“ไม่ได้บ้า น้าน่ะแหละที่บ้า”
“ไอ้หนู อย่ามั่ว!!”
Day Part
“นี่มันบ้านที่รักผมนะ!!”
“ห๊ะ!! จะบ้ารึไง”
“ไม่ได้บ้า น้าน่ะแหละที่บ้า”
“ไอ้หนู อย่ามั่ว!!”
เสียงใครหน๋อมาทะเลาะกันหน้าบ้าน ผมกับพ่อวิกส์ที่นั่งกอดกันดูการ์ตูนชะโงกหน้าออกไปข้างนอก
“ผมไม่ได้มั่ว น้าต่างหากที่มั่ว!!”
“ถ้าฉันมั่วแกก็มั่วยิ่งกว่าน่ะสิ ไอ้หลานบ้า!!!”
รบกวนชาวบ้านเขาจริงๆ แต่เสียงหนึ่งในนั้นก็คุ้นๆเนอะ ในขณะที่ผมกำลังคิดว่าหนึ่งเสียงที่ทะเลาะกันหน้าบ้านนั่นมันคุ้นๆพ่อวิกส์ก็กระตุกเสื้อผมยิกๆ
“ไปดูกันเดย์” พ่อวิกส์ยิ้ม ยิ้มแบบอยากรู้อยากเห็นด้วย เฮ้อ ใครพ่อใครลูกกันแน่ แต่ความจริงผมก็อยากดูเหมือนกันน่ะแหละครับ ไม่ใช่ว่าพ่อเขาอยากรู้อยู่ฝ่ายเดียว แฮ่ๆ
“ไปสิครับ” พอได้รับคำอนุญาต พ่อวิกส์ก็ลากผมไปหน้าประตูก่อนเปิดผลั๊วออกไปทันที
“อ๊ะ” พ่อวิกส์ชะงักกึกมองตรงไปข้างหน้าอย่างตกใจ ผมสงสัยเลยมองดูมั่ง
“อ๊ะ”
“เดย์!!”
“วิกส์!!”
สองเสียงที่ดังขึ้นพร้อมๆกันนี่มัน …
ความคิดเห็น