คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แค่มีแฟน(ช่วงทดลอง)เป็นเดือนมหาลัย มันจะอะไรนักหนา
สวัสดียามเช้าครับทุกท่าน นี่ผมหลับตั้งแต่ตอนเที่ยงถึงเช้าอีกวันเลยเหรอ เป็นการหลับที่มาราธอนจริงๆครับถึงว่าตื่นขึ้นมารู้สึกมึนๆ นอนนานไปนี่เอง
นั่งอยู่บนเตียงสักราวสิบนาทีสมองจูนกลับมาเกือบเต็มร้อย
ผมลึกขึ้นจากเตียงแบบเบลอๆ ใครใช้ให้ตอนเช้าผมความตันต่ำ ลุกขึ้นจากเตียงทีโลกงี้หมุนได้สามร้อยหกสิบองศา เดินทีแทบชนตู้
“เดย์ ตื่นแล้วเหรอ” หืม ใครอ่ะ ไอ้หมอนี่เป็นใคร หน้าตาคุ้นๆเนอะ แล้วมายืนหน้าประตูได้ไงอ่ะ
“ไม่ตื่นแล้วจะเห็นเหรอ” คนตรงหน้าผมดูตกใจนิดๆที่ผมตอบ ทำไมอ่ะก็ถามไม่ใช่เหรอ
“เดย์ อาบน้ำก่อนนะ” ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำอาการปวดหนึบๆด้านหลังเริ่มดีขึ้นแหะ ค่อยยังชั่วมันนี้ต้องไปมหาลัย ผมถอดเสื้อผ้าแล้วเปิดฝักบัว ส่วนประตู ไม่ปิดอ่ะ อยู่คนเดียวปิดทำไม
พอน้ำกระทบร่างกายมันช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อย
หือ อยู่คนเดียว
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมบอกว่าอยู่คนเดียว แล้วเมื่อกี้ใครวะครับ
หน้ามันก็คุ้นๆเนอะ เหมือนไอ้พี่เยียร์เลย เอ๊ะ ไอ้พี่เยียร์
ไอ้พี่เยียร์
พี่เยียร์
เยียร์
“เฮ้ย!! ไอ้พี่เยียร์!!” ผมกระแทกประตูห้องน้ำ (ที่ยังไม่ได้ปิด) มองซ้ายมองขวาทั่วห้องแล้วไม่เจอมันต้องอยู่ข้างล่าง
“ไอ้พี่เยียร์!!” ผมยืนตะคอกอยู่บนชั้นสองส่วนไอ้คนที่ผมเรียกมันก็ตาลีตาลานออกมาจากส่วนครัวมองซ้ายขวาก่อนมองขึ้นมาด้านบนตาค้าง
“ดะ เดย์ ” มันพูดเสียงสั่นหน้าขาวๆเริ่มแดงเถือก
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่!!” ผมตะโกนถามมันพลางกวักมือเรียกให้มันมาด้านบนผมจะได้ไม่ต้องตะโกนให้เจ็บคอ
“อ่า พี่แค่จะมารับเดย์ไปมหาลัยน่ะครับ” มันตอบเสียงอ่อยเดินขึ้นบันไดช้าๆ
“มารับทำไม” ผมยืนกอดอก มองหน้ามันแบบหาเรื่อง
“ก็พี่มีเรื่องอยากคุย” พอมายืนตรงหน้ากันแบบนี้แล้วมันสูงโคตรเลยแหะ ผมต้องกินนมหมดกี่ถังยัดแคลเซียมกี่กระสอบวะถึงจะสูงแบบนี้มั่ง ผมเชิดหน้า (ความจริงเงยเพราะมองไม่เห็นหน้ามัน) “คุยอะไร”
“เอ่อ เดย์ครับ ก่อนเดย์จะคุยกัยพี่ไปหาอะไรใส่ก่อนดีไหมครับ” ออ นี่เองสาเหตุที่พี่เค้าหน้าแดง
“อ๊ะ…”
“…”
“อะ อ๊ากกกก”
“ฮะ ฮะ”
“หยุดหัวเราะนะ!!” น่าอาย น่าอายชะมัด ไม่มีอะไรน่าอายกว่านี้อีกแล้ว เผลอล่อนจ้อนไปคุยกับมันตั้งนาน ฮือ หมดกันร่างอันบริสุทธิ์(??)ของผม
“ก็นะ เมื่อเช้านี้เดย์น่ารักมากๆเลย ฮะๆ”
“ก็บอกว่าอย่าหัวเราะไงเล่า!! ฮึ่ย” ผมมองค้อนเจ้าของใบหน้าเรียวที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานขับรถจำเป็นเมื่อเช้าผมกับพี่เขาเคลียร์กับเรียบร้อยแล้วล่ะ พี่เขาบอกว่าขอเวลาให้พี่เขาอาทิตย์หนึ่ง ภายในอาทิตย์นั้นถ้าเขาทำให้ผมยอมรับเขาได้ผมก็ต้องเป็นแฟนพี่เขาแต่ถ้าหากทำไม่ได้ภายในอาทิตย์นั้นก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก
“ครับๆ เลิกหัวเราะแล้วๆ” ไหนปากบอกว่าเลิกแล้วไงวะ แล้วทำไมยังไม้ยืนเสียงคิกๆคักๆจากปากอยู่เลย เฮอะ ไอ้ผู้ชายตอแหล
“ถึงแล้วครับเดย์ ตอนเย็นเดี๋ยวพี่มารับนะครับ อย่าไปไหนล่ะอยู่ให้พี่ทำคะแนนก่อน” ยิ้มอีกแล้ว ยิ้มๆๆๆอยู่นั่นแหละมีอะไรให้ดีใจรึไงถึงได้ยิ้มอยู่ทุกวี่ทุกวัน เชอะ
ผมเปิดประตูลงจากรถแต่ก่อนที่จะปิดประตูกลับก็ชงักกับเสียงเรียก “เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่มารับไปทานข้าวนะครับ ตั้งใจเรียนนะ” ชิ ไอ้ผู้ชายปากหวาน เทคแคร์สาวๆมาเยอะล่ะสิ น่าหมั่นไส้ ถึงในหัวจะคิดอย่างนั้นแต่การกระทำของผมช่างไม่สามัคคีกันเสียเลย ปากยิ้ม โบกมือไล่ให้เขาไปเร็วๆ
และถึงแม้ว่าพี่เขาจะขับรถไปแล้ว ปากผมก็ยังไม่หุบยิ้มอยู่ดี
เอาเถอะ ช่างมันเหลืออีกตั้งหลายวัน ลองเปิดใจให้พี่เขาหน่อยละกันไม่เสียหาย
ผมยืนยันกับตัวเองก่อนมุ่งหน้าเข้าห้องเรียน
“เดย์ เดย์ เดย์ มึงมากับใครวะบีเอ็มเปิดประทุนซะด้วยยยย” มาแล้วครับเสียงแรกที่ผมต้องเจอในห้อง ไอ้ปลาย!! เมื่อคืนสามีมันทำไมไม่ปล้ำให้มันหมดแรงเลยวะ ผมมองค้อน เลื่อนเก้าอี้วางของไว้บนโต๊ะแล้วนั่งซบลงบนกระเป๋าหันหน้าหนีพวกมัน
“อะไรวะ เพื่องฝูงถามไม่ยอมตอบ เชอะ” งอนเลยมึง งอนไปเล๊ยยย ยังไงกูก็ไม่ง้อ ชิ
ไอ้ปลายหน้างอกว่าเดิม เลื่อเก้าอี้ตัวข้างๆผมก่อนกระแทกก้นลงนั่งจากนั้นก็ร้องซี๊ด เมื่อคืนมันก็ยังสนุกสนานกันสินะ
“เป็นอะไรไปครับคุณเมีย อ้าวไอ้เดย์มาแล้วเรอะมึง” เสียงมันมาก่อนตัวสักพักก่อนตามมาด้วยเจ้าของเสียงและไอ้เพื่อนนิ่งติดหนังสือที่เดินตามหลังต้อยๆ ช่วงนี้มันอ่านหนังสือบ่อยขึ้นแหะ เล่นใหม่เกือบทุกวันเลยด้วย สงสัยแฟนมันซื้อให้มั้ง
“ยังไม่มา” ผมกวนกลับ เงยหน้าไปยักคิ้วหลิ่วตาให้
“ไอ้เวร” มันปล่อยสัตว์เลี้ยงประจำตัวมันมากัดผมก่อนหันไปบอกคนที่เดินตามมาว่าอาจารย์มาแล้ว แต่ขอโทษ ไอ้แบล็คมันนั่งที่ก่อนมึงอีกและแน่นอนว่า…
“นายนนทการณ์ ยืนทำอะไอยู่ นั่งที่ได้แล้ว!!” เสียงอาจารย์ท่านลอยมากระทบประสาตหูมันเรียบร้อย
ผมจดเนื้อหาที่เรียนอย่างคร่าวๆเอาเฉพาะจุดสำคัญจริงๆส่วนไอ้นนท์ที่นั่งถัดจากไอ้ปลายทางด้านซ้ายของผมก็กำลังพับเครื่องบินกระดาษปล่อยร่อนในห้อง ช่างเป็นพฤติกรรมที่แย่มากอย่าเอาอย่างนะครับ ต้องเอาอย่างผมกับไอ้แบล็คนี่ นั่งจดกันตาตั้ง ฮ่าๆๆ
จบคาบเรียนช่วงเช้าตอนบ่ายผมมีเรียนอีกแค่ชั่วโมงเดียว ไปหาอะไรใส่ท้องก่อนดีกว่า
“เฮ้ ไปหาไรกินกัน” เสียงไอ้นนท์ดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด พวกเราทยอยออกจากห้องกันเป็นขบวนเพื่อไปหาอะไรประทังชีวิต เมื่อเช้าผมกินอาหารอเมริกันของไอ้พี่เยียร์มันช่างไม่อิ่มท้องซะจริง
อา พูดถึงไอ้พี่เยียร์ผมเกือบลืมแน่ะว่ามันจะมาทานข้าวด้วย
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าผมส่งเสียงเรียกผมรีบค้นมันออกมาคงเป็นพี่เยียร์มั้งและก็ใช่จริงๆซะด้วย
“ครับ” รับโทรศัพท์มันครั้งแรกต้องเพราะๆเข้าไว้ แล้วนี่ผมจะเกร็งทำห่าอาร้ายยยย
“เดย์ พี่รออยู่ด้านล่างนะครับเลิกแล้วใช่ไหม” ข้างล่างเหรอ ผมมองลงไปเจอะเข้ากับรอยยิ้มเตะตารัศมีเปล่งประกายแถมด้วยแบล็กกราวผู้คนชายหญิงมองกันให้พรึ่บ โอเค มันหล่อครับ ผมยอมรับ
“แต่เดย์อยากไปกินกับเพื่อน พี่ไปด้วยกันไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมาเดินตามหลังไปสหายเพื่อนซี้ น้องปิ่นน้อยหายไปแล้วสงสัยแฟนมันมารับ สองสามีภรรยาก็เดินกระหนุกกระหนิงไม่เกรงสายตาชาวบ้านชาวช่องเขา ส่วนไอ้แบล็คยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมครับ สกิลการเดินโดยไม่ต้องมองทางของมันเลยพัฒนาถึงขั้นเทพเทวะ
“เหรอครับ งั้นพี่ขอไปด้วยคนนะ” พี่เขาตอบกลับมา
“ครับ” พอผมวางสายก็เจอเข้ากับลูกตาสองคู่ที่มองผมอย่างจับผิด ผมถามเสียงแข็ง “อะไร”
“ใครโทรมาอ่ะ” อีกแล้ว ไปสองผัวเมียคู่นี้นี่ ช่างเสือกซะจริง
“พี่เขาจะไปกินข้าวด้วย เดี๋ยวก็รู้” ผมตอบก่อนซัดมะเหงกให้ไอ้พวกบ้าไปคนละที
“แฟนเหรอเดย์” เสียงไอ้แบล็คถาม แปลกแฮะ มันสนใจเรื่องอื่นตอนอ่านหนังสือด้วย
“เปล่า ก็ ไม่เชิง น่าจะเป็นแฟนช่วงทดลองน่ะ” ผมบอก มันพยักหน้าก่อนกลับไปจมอยู่ในวังวนหนังสือต่อ
“แฟนช่วงทดลอง ผู้ชายไช่มะ” แต่ไอ้สองตัวนี่ยังไม่เลิก ผมค้อนเป็นเชิงไม่รับแต่ก็ไม่ปฏิเสธให้มันอีกรอบก่อนตรงดิ่งลงบันได เดี๋ยวพี่เขารอนาน
“ไปกันเหอะพี่” พอลงมาจากตัวอาคารผมก็เจอเข้ากับร่างสูงโปร่งของคนรอ พี่เขาพยักหน้าก่อนเดินตามผมกับไอ้แบล็คที่ขนาดลงบันไดยังไม่เลิกอ่านหนังสือ
แต่ไอ้สองตัวยังไม่เดินตามมาทำหน้าตะลึงอยู่ตรงทางขึ้นบันได ผมหันไปถามพวกมัน
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวกูอธิบายให้ฟัง” ผมกวักมือเรียก มันเดินตามมาที่ยังคงทำหน้าตาตะลึงไม่หาย ตะลึงทำไมวะ
พอเดินไปได้สักพักไอ้ปลายก็กระดึ๊บเข้ามากระซิบข้างหูผม “เดย์ แฟนมึงเป็นเดือนมหาลัยเหรอวะ”
“อื้อ” ผมตอบส่งๆก่อนรีบลากมันให้เดินเร็วขึ้น เดี๋ยวร้านประจำก็โต๊ะเต็มก่อน ชักช้า
“พี่จะเอาอะไร” ผมถามทันทีที่นั่งลงบนโต๊ะชุดสุดท้ายอย่างเฉียดฉิว พี่เยียร์มองร้านอย่างสนอกสนใจ สงสัยคงไม่เคยมาร้านแบบนี้มั้ง
“พี่ไม่รู้สิ เดย์เลือกให้พี่ได้ไหม” พี่เขาหันมาตอบผมพยักหน้าให้ก่อนหันไปถามสามตัวด้านข้าง
“พวกมึงจะ…” เอาอะไร
“อธิบายมาเลยนะมึง!!” เอาแล้วไงล่ะ มันทำหน้าเครียดอีกจนได้ ไอ้สองตัวมันจ้องผมอย่างจะกินผมเป็นมื้อเที่ยง เอ่อ ยอกเว้นไว้คน ไอ้น้องแบล็คมันยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่
ทำไมวะ กูป็นแฟน(ช่วงทดลอง)ของเดือนแค่เนี้ยย มันมีอะไรมากมายวะ
ความคิดเห็น