ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รักหน่อย Yaoi

    ลำดับตอนที่ #9 : พร้อมหน้า II [ ver. ปรับความเข้าใจ ]

    • อัปเดตล่าสุด 22 พ.ค. 55


      

     

    หลังจากนั้นสักประมาณสิบนาที

     

     

    ..

     

    .

     

    “เอ่อ มีอะไรรึเปล่า” สุดท้ายหลังจากเงียบไปพักใหญ่ๆผมจึงตัดสินใจถามข้อสงสัยที่ทั้งผมและพ่อวิกส์สงสัยกันความจริงผมอยากถามว่า มาทะเลาะอะไรหน้าบ้านชาวบ้านเขามากกว่าก็เหอะ

     

    “นั่นสิ พวกนายหยุดทะเลาะกันทำไม” เสียงพ่อวิกส์ผมด้วยความเสียดายสายตาสื่อว่าอยากดูคนทะเลาะกันอีกรอบเปล่งประกายแบบกลบไม่มิด

     

    “พ่อครับ” ผมพูดด้วยความเหนื่อยอ่อนปนละเหี่ยใจ

     

    “อ๊ะ อยากดูพวกเราทะเลาะกันเหรอ” คุณ(พ่อ)เซนพูดเสียงตกใจแล้วหันหน้าไปทำท่าจะทะเลาะกับพี่เยียร์อีกรอบ ไม่ต้องตามใจพ่อวิกส์ขนาดนั้นก็ได้ครับ!! ผมละเอือม

     

    “คุณเซน พี่เยียร์ พอเหอะครับเข้าบ้านก่อนดีกว่า” ผมรีบเข้าไปห้ามทัพแล้วลากทั้งสองคนเข้าบ้าน “เดย์อ่ะ” เสียงพ่อเอ่ยอย่างน้อยใจแต่ก็ยังเดินตามหลังมา ให้ตาย ตกลงผมมีพ่อรึว่ามีลูกกันแน่

     

    ทันทีที่คุณ(พ่อ)เซนนั่งลงโซฟาตามด้วนพ่อวิกซ์ที่ทำท่าจะนั่งลงข้างๆแต่คุณเขาดันคว้าเอวพ่อผมเข้าคลุกวงในบนตักเรียบร้อย พ่อวิกส์ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับให้ความร่วมมืออย่างดีนอนซบอกดูจ้องการ์ตูนตาแป๋ว

     

    ผมเชื่อแล้วล่ะว่าเขารักกันจริง

     

    จึก จึก

     

    หือ

     

    “คือว่า เดย์ ไปคุยบนห้องกับพี่ได้ไหม”  พี่เยียร์เจ้าของนิ้วทำท่าทางกล้าๆกลัวๆเหมือนสาวน้อยเสียจิ้น แต่ได้ข่าวว่าผมเป็นคนเสียนะครับ (แล้วผมจะขุดเรื่องเก่ามาซ้ำตัวเองเพื่อ??)

     

    “ครับ” ว่าจบคุณพี่เยียร์ลากผมขึ้นห้องทันที  ทำไมมีแต่คนเอาแต่ใจกันนะ

     

    ทันทีที่ประตูบานใหญ่ปิดลงร่างของผมก็ถูกรอบเข้าหาอ้อมกอดอุ่น พี่เยียร์ฝักหน้าลงซอกคอผมถามเสียงอู้อี้ “

     

    “เดย์ครับ พี่ทำอะไรให้เดย์โกรธรึเปล่าครับ” เสียงที่ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็ยังพอจับใจความได้ก็นะ เล่นกระซิบใกล้หูขนาดนั้นแถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะกัดคอผมด้วยนะ

     

    กัดทำไม พี่เป็นหมาเรอะ

     

     

    “เดย์ บอกพี่หน่อยสิ” เมื่อเห็นผมเงียบไม่ตอบคำถามพี่เยียร์ก็ละใบหน้าออกจากซอกคอที่ดูดเป็นจ้ำแล้วเงยหน้าคุยกับผมตรงๆ

     

    “ผม

     

    “หืม” ใบหน้าหล่อขยับเข้าใกล้คลอเคลียไม่ห่างเหมือนลูกแมว

     

    ดูเหมือนว่าแค่สามกว่าชั่วโมงพี่เขาจะอัพสกิลการอ้อนขึ้นเยอะนะครับ ว่ากันไหม

     

     

    “อะไรนะครับ” เขาขยับหูเข้ามาใกล้ ผมรู้นะว่าพี่ยิน!! ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง!! มุมปากขยับเป็นรอยยิ้มซะขนาดนั้น!!

     

    “ผมบอกแล้ว!!” ผมรู้สึกเหมือนใบหน้าตัวเองร้อนฉ่า ดิ้นจนหลุดจากแขนปลาหมึกแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหน้า ฮึ่ย มันน่านัก!!

     

    “ฮะๆ ครับๆ พี่รู้แล้วว่าเดย์งอนอะไร”  ใคร๊ ใครที่ไหนงอน แถวนี้ไม่มีนะ!! ผมได้แค่ตวาดในใจ พูดออกไปไม่ได้เดี๋ยวพี่เขาก็ยิ่งล้อผม เบื่อคนรู้ทัน

     

    “แล้วน้องเดย์จะฟังคำอธิบายจากพี่ได้รึยังครับ หืม” แรงที่กดลงบนเตียงพอให้ผมเดาได้ว่าพี่เขากำลังคล่อมผมอยู่ นี่ผมผิดใช่ไหมที่หนีขึ้นมาบนเตียง เหมือนส่งอ้อยเข้าปากช้างชัดๆ!!

     

    “ได้รึเปล่าครับ” เสียงทุ้มพร่ากระซิบที่ข้างหูถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนใหญ่กั้นแต่มันก็ยังมีอิทธิพลให้ใบหน้าของผมร้อนกว่าเดิม ร้อนจนสงสัยว่ามันไหม้รึเปล่า

     

    “ถ้าเงียบพี่ถือว่าเดย์อนุญาตนะ” คนเอาแต่ใจ!! คิดเองเออเอง!!

     

    “ถ้าให้พี่เดา พี่ว่าน่าจะเป็นเมื่อคืนใช่ไหมครับ” ไม่รู้!!

     

    “แล้วเดย์ก็เห็นตอนที่พี่ดินเนอร์กับลูกสาวของลูกค้าในร้านของน้าเซนใช่ไหม” เออ!! อ๊ะ ไม่ใช่นะ ผมไม่รู้ ๆไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!

     

    ผมเถียงกับความปั่นป่วนในใจ จะบ้า ผมไม่เคยขัดแย้งในตัวเองแบบนี้มาก่อนเลย!!

     

    “พี่อยากให้เดย์รู้นะ” ไม่อยากรู้สักหน่อย!! ถึงใจจะคิดแบบนั้นแต่ผมกลับกลั้นใจเงี่ยหูฟังเต็มที่

     

    “ถ้าพี่จำแล้วก็เดาไม่ผิด” จำอะไร เดาอะไร เอาความจริงนะ

     

    “ถ้าตอนนั้นเดย์อยู่กับน้าเดย์ก็น่าจะได้ยินที่พนักงานคนนั้นบอกนะครับ” บอกอะไร

     

    ฮึ่ย เอาหน้าออกไปนะ ถึงมันจะมีผ้ากั้นแต่หน้าที่ซุกลงจนริมฝีปากอุ่นร้อนของพี่เยียร์กระทบกกหู

     

    “ที่ว่า “ผมมีคนที่รักแล้ว ถ้าไม่จำเป็นผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก” ไงครับ” อ๋อ จำได้แล้ว แต่ตอนหลังนี่พี่เติมเองใช่ไหม

     

    “จริงเหรอครับ” ผมถามเสียงอ่อย นี่ผมเข้าใจผิดหรอกเหรอ

     

    “ครับ แต่ว่านะ” จะพูดก็พูดให้จบประโยคสิ ครูภาษาไทยสมัยประถมไม่สอนรึไงครับ

     

    “แต่ว่า พี่ดีใจนะที่ เดย์หึง”

     

    “อะไร ใครหึง ไม่มี๊!!” ผมสะดุ้งเฮือกตกใจผลักอกหรือที่ไหนสักแห่งในตัวพี่เยียร์เต็มแรงถอยหลังกรูดๆเข้าไปในส่วนที่ลึกกว่าเดิม

     

    เอ่อ รู้สึกเหมือนประตูหลังไม่ปลอดภัยครับ

     

    “ขึ้นเสียงสูงเขาว่าโกหกนะครับ” พี่เยียร์ยิ้ม รอยยิ้มที่หายไปนาน (ได้ข่าวว่าแค่วันกว่าๆเองนะเออ)

     

    ผมชักหลงใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบนั้นของพี่เขาเข้าทุกทีซะแล้วสิ ผมเผลอมองหน้าพี่เขาด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มก่อนรู้สึกตัวแต่ไม่ทันซะแล้ว พี่เขาอยู่ใกล้เกินกว่าจะหลบทัน!!

     

    “พะ พี่ครับ ถอยไปก่อนนะ” ผมพยายามทำใจดีสู้พี่เขาแต่ดูเหมือนว่ายิ่งห้ามก็ยิ่งยุ

     

    “จนกว่าจะบอกว่าเชื่อ

     

    “เชื่อครับ แล้วเชื่อแล้ว!!” ผมเชื่อตั้งแต่พี่ดึงผมเข้าไปกอดตอนอยู่หน้าประตูแล้วพี่!!!

     

    “พี่ดีใจจัง มามะคนดี มาให้พี่กอดหน่อยสิ” คนนะเฮ้ยไม่ใช่หมาจะได้เอารอยยิ้มใสๆมาล่อเหมือนขนมแล้วผมจะวิ่งเข้าไป

    หา!! อะแฮ่ม ถึงแม้ว่าใจผมจะไปแล้วสักครึ่งหนึ่งก็เหอะนะครับ

     

    แล้วท่าทางแบบนั้นอีก

     

    พี่เยียร์ที่โคตรสุภาพบุรุษของผมหายไปไหน!!

     

    “เร็วๆสิ” มีการกวักมือเรียกอีกแหน่ะ

     

    “พี่บอกว่าจะปล่อยผม” ผมต่อรองแต่คนตรงปลายเตียงทำแค่เลิกคิ้มขึ้นสูงก่อนถามเสียงหวาน

     

    “พี่พูดตอนไหนเหรอ” !!

     

    “มาสิ เร็วๆ อย่าให้พี่เข้าไปหานะ” แสร้งหรือกำลังหมดความอดทนจริงละนั่น พี่เยียร์เริ่มคิ้วขมวดแต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น

     

    หรือผมควรเข้าไปหานะ

     

    “พี่แค่กอดครับ” ส่งเสียงล่อมาอีกแล้ว

     

    “ครับ” สุดท้ายผมก็ใจอ่อน!! คลานเข้าไปหาอ้อมแขนที่มองแล้วคิดว่ามันน่าจะอุ่น มองเจ้าตัวที่แย้มยิ้มขึ้นเยอะกว่าเดิมแล้วแอบบคิด

     

    วงแขนน่าซบดีนะ เผลอใจคิดก่อนเสียงในใจจะดังสวน  นี่ตูเบี่ยงเบนแล้วเรอะ!!

     

    ผมสับสนตัวเองจริงๆด้วย!!

     

    “อือ เด็กดี” ร่างทั้งร่างของผมหายเข้าไปในวงแขนอุ่นที่ผมคิดว่ามันอุ่นจริงๆด้วย

     

    สัมผัสอุ่นที่ดูเหมือนว่าแค่วันเดียวผมจะคิดถึงมันซะเหลือเกิน กลิ่นหอกอ่อนๆลอยปะทะจมูกทำให้ผมเคลิ้ม

     

    “พี่รักเดย์นะ” เสียงอุ่นกระซิบกระซาบด้วยระดับเสียงให้เราได้ยินแค่สองคน

     

    “อือ” ผมเผลอขานรับเบาๆ

     

    “พี่คิดถึงเดย์นะ”

     

    “อื้อ” ผมซุกเข้าอกอุ่น

     

    “พี่เสียใจนะที่เดย์ไม่เชื่อใจพี่”

     

    “อา อือ” ผมคราง หนังตาเริ่มหย่อน

     

    ตอนนี้ผมเริ่มจะง่วงแล้วล่ะ

     

    “เป็นแฟนกับพี่นะ”

     

    “อื้อ”

     

    “ขอบคุณครับ”

     

    ” ผมไม่รู้แล้วว่าพี่เขาพูดว่าอะไร หูผมเริ่มปิดการับรู้แล้ว

     

    แต่เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนผล็อยหลับไปจริงๆนี่มัน

     

     

     

    “ไม่นะ!! ฉันไม่ยกเดย์ให้หรอก!!!

     

     

    พ่อวิกส์

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×