คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถือว่าตกลง
รถสีฟ้าสดใสแสนคุ้นเคยแล่นเข้าจอดบนถนนตรงหน้าผม� น่าจะใช่พวกนั้นอ่ะนะผมจิ้มเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปากหยิบแก้วกาแฟก่อนเรียกพี่พนักงานในร้านมาเก็บเงิน
“ทั้งหมดร้อยสิบสิงบาทครับ” ผมพยักหน้าหงึกๆส่งเงินให้พี่เขา ก่อนเดินตายซากออกจากร้านตรงไปที่รถ ย่อหน้าของบทที่แล้วผมอาจจะฝันไปก็ได้ไอ้หล่อมาดเนี้ยบข้างบนนั่นอาจไม่ใช่เดือนมหาลัยผมก็เป็นได้ คนหน้าเหมือนกันออกเยอะแยะคิดมากไป คิดมากไป รกสมองเปล่าๆ
“ไงเดย์ เป็นไงมั่งวะเมื่อคืนกูหามึงไม่เจอว่ะ” พอเข้ามานั่งในรถไอ้สหายสามสี่ตัวก็เข้ามาถามสาระทุกข์สุขดิบผมที่นั่งจ๋อยเป็นพระเอกมิวสิคอยู่บนรถ “แล้วมึงใส่เสื้อใครมาวะ เซ็กซี่ชิบหาย”
ผมโบกหัวไอ้หื่นตรงหน้าไปทีนึงก่อนพูดเสียงกร่อน “ก็คนที่กูไปค้างมาเมื่อคืนนี่แหละ มึงนะมึง ชวนกูไปแล้วไม่ดูกูดีๆ ตอนนี้กูปวดหัว(ปวดทั้งตัวและหัวใจ) ดังนั้นมึง มึง มึง และไอ้มึง …” ผมจิ้มลูกตามันรายตัวส่วนไอ้นนท์คนสุดท้ายไม่อาจจิ้มได้เพราะมันขับรถอยู่จิ้มปุ๊บอาจหักโค้งเข้าไปเยี่ยมข้างทางได้ทันที
“กูจะนอน เงียบๆ ถึงบ้านกูแล้วปลุกด้วย” ว่าจบผมก็เอนเบาะลงนอน
“เฮ้ย เดย์ ถึงแล้วๆๆๆๆ”� งือ หนวกหู
“เดดดดดด๊”� เออๆ รู้แล้วอย่าตะโกน
“เดย์ ไม่ตื่นกูปล้ำ”
“เฮ้ย หยุดนะ”� ใคร ไอ้บ้าที่ไหนจะปล้ำกู ไม่นะ ไอ้หล่อเยียร์นั่นน่ะเหรอ
“ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ ปะถึงบ้านมึงแล้วลุกๆ กูจะไปส่งให้สองตัวตัวนี่ก่อน” ไอ้นนท์ ไอ้เพื่อนเลว
�“แล้วไอ้ปลายอ่ะ ไม่ไปส่งมันเหรอ”� ผมคลานลงจากรถ มองไอ้นนท์อุ้มปลายที่นอนหลับเป็นเพื่อนผมลงมาวางไว้เบาะหน้าอย่างนิ่มนวล แม่ง ทีกะเพื่อนฝูงแทบใช้เท้ายัน
“ปลายก็นอนบ้านกูสิ เมียกูนะส่วนไอ้พวกที่เหลือไม่ใช่” โอเค เพื่อนกับเมียมันต่างกัน กูเข้าใจ “เบาๆนะมึง ปลายมันลูกคุณหนู”� ผมโบกมือบ๊ายบายอยู่หน้าบ้านแล้วหันหลังเดินเข้ารั้ว
“กลับมาแล้วครับ” ถอดรองเท้าแล้ววางไว้บนตู้ นี่พ่อยังไม่กลับเหรอเนี่ย เหนียวตัวอ่ะ ไปอาบน้ำดีกว่าถึงจะอาบมาแล้วรอบนึงที่คอนโดหมอนั่นก็เหอะ
“อ๊ะ” สะดุ้งจี๊ดเลยครับ กำลังจะก้าวขึ้นบันได ขาแรกก้าวออกไปมันจี๊ดเลยครับลืมไปว่าผมเพิ่งโดนกระทำชำเร้ามา
ฮือ ซิงลูกพ่อ อยู่มาด้วยกันตั้ง 19 ปี หายไปภายในคืนเดียวแถมเอาคืนไม่ได้ด้วย…
ช่างมันปะไร คิดเล็กคิดน้อยไม่สบกับเป็นผมเลย ผมเดินขึ้นบันไดที่เดินขึ้นลงอยู่ประจำด้วยความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนืดๆขัดๆระหว่างขา ให้ตายสิ เกิดมาไม่เคยคิดเลยว่าต้องเสียซิงให้ผู้ชาย
“โอย ทำไมวันนี้บันไดมันสูงจังวะ” �กว่าจะถึง รู้งี้เปลี่ยนห้องไปอยู่ข้างล่างดีกว่า
เอาล่ะ ขณะที่ผมอาบน้ำอยู่ เรามาทำความรู้จักกันดีกว่าครับ อะแฮ่ม
ผมชื่อ เดย์ หรือ นาย เดรวัชณ์� ชนการณ์� ปีนี้อายุ 19 ปีบริบูรณ์ กำลังศึกษาอยู่มหาลัยxxxปีหนึ่ง สาขาออกแบบครับ โอเคนะ เรารู้จักกันแล้ว มาฟังผมอธิบายถึงความซวยในช่วงนี้กันครับ� อย่าคิดว่ามันน่ารำคาญเพราะผมกับคุณเรารู้จักกันแล้ว
เริ่มต้นตั้งแต่สมัยยังป็นเฟรชชี่หน้าใสกิ๊ง (พูดยังกะตัวเองแก่แล้วยังไงยังงั้น)� ผมถูกรุ่นพี่แซวว่าเป็นทอมเลยตั๊นหน้าพี่เขาไป พอขากลับดันถูกพวกรุ่นพี่สาวๆแฟนคลับพี่ที่ผมชกหน้าไปรุมด่า� นี่ไม่พอ พอมามหาลัยตอนเช้าเพื่อนสนิทสองในห้าของผมก็เดินมาบอกหน้าตาชื่นมื่นว่าพวกมันได้เสียเป็นผัวเมียกันเรียบร้อยผมงี้ช็อคหน้าตั้งแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับละครับ เพราะมันก็เป็นเพื่อนที่ดีนี่เนอะ วันถัดมา เพื่อนสนิทผมอีกคนหรือไอ้ปิ่นก็เดินเข้ามาบอกผมอีกว่ามันคบกันรุ่นพี่อยู่ พอถามว่าปีไหน สวยไหม รู้ไหมครับ มันตอบว่าไง
“สวยไม่สวยกูไม่รู้ รู้ว่าหล่อโคตร”
อื้อหือ� ช็อคอีกรอบโอยเพื่อนกุ กลายเป็นเกย์ไปหมดแล้ว เหลือเพื่อนสนิทคนสุดท้ายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ มันคงรู้ละว่าผมมองมัน มันถึงตอบโดยม่เงยหน้าจากหนังสือว่า� ไม่ต้องห่วง แฟนกูก็ผู้ชายเหมือนกันน่ะแหละ
ไม่แค่ช็อคครับคราวนี้ น็อคคาโต๊ะกันเลยทีเดียว� อีกอาทิตย์กว่าๆผ่านมาพวกมันชวนผมไปดริ้งค์ ไอ้ผมก็คนดี ของฟรีแบบนี้ไม่ไปเดี๋ยวเขาเสียใจ เลยเออออห่อมกไปด้วย ตื่นขึ้นมาอีกที แม่เจ้า กูเสร็จผู้ชายไปแล้ว
ช่วงนี้ผมคงต้องไปสะเดาะเคราะห์ บ้างอะไรบ้าง คุณๆคนไหนอยากแนะนำวัดดีๆผม ติดต่อหลังไมค์ได้เลยครับ
ดีนะที่วันนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นเด็กดีเห็นแก่เรียนอย่างผมคงต้องมีการสร้างพฤติกรรมไม่ดีไปซะแล้ว� แถมยังโชคสองชั้นหลังจากซวยมานาน พ่อผมไม่อยู่บ้านด้วย ถือว่าเป็นโชคดีในคราวซวยของผมจริงๆ
Rrrrrr
“หือ ใครโทรมาอ่ะ”� เสียงโทรศัพท์บ้านดังเข้าสู่โสตประสาต ผมที่อยู่ในห้องน้ำใจหนึ่งก็อยากไปรับอีกใจก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ ทำไงดีวะ
บางทีอาจเป็นพ่อก็ได้ พอคิดงั้นขาผมก็ก้าวออกจากห้องน้ำตรงไปที่บันไดทันที อย่าหาว่าผมล่อนจ้อนโรคจิต คุณต่างหากที่มาบุกบ้านผม
อ๊ะ เอ่อ คือ บันได โอเค บันไดเพื่อนยากเราเจอกันอีกแล้ว ให้ตายผมยังขยาดตอนขึ้นมาไม่หายเลยแฮะ เอาวะ เอาก็เอา เผื่อพ่อโทรมาแล้วผมไม่ไปรับเดี๋ยวท่านเป็นห่วง
“ครับ เดย์ครับ”� ทันพอทีครับ ยังดีที่ตอนลงมามันไม่เจ็บเท่าไหร่ หมอนั่นมันใช้ถุงยางเปล่าฟะ เสียดๆแบบนี้ไม่ใช้แหง ให้ตายสิ ไอ้บ้านั่น
“เดย์เหรอ นี่พ่อนะ” พ่อผมจริงๆด้วย ดีนะที่ลงมารับ มาลงมาพ่อผมกลับบ้านตาตั้งแน่ ทำไงได้ทั้งบ้านมีแค่ผมกับพ่อ อ้อ ก่อนลงมาผมคว้าผ้าเช็ดตัวผันรอบเอวเรียบร้อยแล้วนะ� อย่าหาว่าผมโรคจิต
“พ่อจะโทรมาบอกว่า พ่อต้องอยู่ภูเก็ตอีกสามวัน เดย์อยู่บ้านคนเดียวได้ไหมครับ”� พอผมนี่สุภาพจริงๆขนาดลูกตัวเองยังพูดซะเพราะต่างจากผมแหะ� “ครับ เดย์อยู่ได้ พ่อไปทำงานเถอะ”�
“งั้นเดี๋ยวพ่อจรีบทำงานให้เสร็จนะ”�
“ครับ”
ผมกับพ่อคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่พ่อจะเป็นฝ่ายขอตัวไปทำงานต่อส่วนผมก็คงต้องรีบไปอาบน้ำนั่นแหละนะ เริ่มหนาวแล้ว
ใกล้เที่ยงแล้ว อยากไปหาอะไรกินจังแฮะ แต่ติดที่ว่าไม่อยากเดินขึ้นบันไดหลายรอบมันไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่
งั้นนั่งดูการ์ตูนบนนี้แหละ ไม่อยากลงก็ไม่ต้องลง
ผมนั่งดูการ์ตูนสักพักก็เริ่มง่วง โรคนี้มันยอดฮิตเลยแฮะดูอะไรสักอย่างไปนานๆอาการง่วงถามหาทันที ฮ้าว มาไหวและ นอนก่อนนะครับ
Year’ Part
บ้านสองชั้นเล็กๆดูอบอุ่นนี่ คงเป็นบ้านของเด็กคนนั้นสินะ� ผมมองลายมือขยิกขยิกในกระดาษที่ฉีกจากสมุดมาให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ได้ดูผิด เพราะลายมือนี่มันก็ออกลายคล้ายๆตัวนอนเลื้อยต่อกันพอสมควร
เมื่อเช้านี้เป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันเลยแฮะ น้องเดย์ท่าทางจะโกรธมากจริงๆแต่ก็น่าโกรธอยู่หรอกเพราะเมื่อคืนน้องเขาก็เมา ส่วนผมน่ะเหรอ เอาเป็นว่านิดหน่อย
ผมลงจากรถเดินตรงดิ่งไปที่รั้วบ้านก่อนกดออดสีชมพูแปร๋นไม่เข้ากับบ้านที่เป็นสีขาวสะอาดตา รอสักพักไม่มีคนเปิดไม่มีคนอยู่บ้านรึไงกันนะงั้นผมขอวิสาสะเข้าไปเลยละกันนะ
หือ ประตูบ้านไม่ได้ล็อค แล้วถ้าโจรเข้าบ้านจะทำยังไงละนั่น
จากที่ผมสือบประวัติของเดย์มาดูเหมือนว่าเขาจะอยู่กับสองคนส่วนแม่ของเขาหนีไปอยู่กับอาเสียเพราะทนลำบากไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับพ่อของเดย์
ตัวบ้านสีครีมอ่อน เฟอร์นิเจอร์สีขาวสลับกับสีเหลืองอ่อนทั้งบ้าน ยิ่งทำให้บ้านหลังเล็กๆนี่ดูอบอุ่นมากกว่าที่เห็นจากภายนอก ผมแทบจะสัมผัสได้ถึงความรักที่เจ้าบ้านทั้งสองมีให้กัน
และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมอยากรับผิดชอบน้องเขามากขึ้น เพราะถ้าผมไม่เดินเข้าไปหาเขาในคืนนั้น เรื่องของเราคงไม่เกิดขึ้น
บันไดสีน้ำตาลเหลืองอ่อนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว จะเดินขึ้นดีไหมนะ ลังเลอยู่สักพักผมก็ตัดสินใจเดินขึ้นไป ไหนๆก็มาถึงบ้านเขาแล้วนี่นะ
เสียงเพลงการ์ตูนลอดออกมาจากห้องทางด้านขวามือทนทีที่ผมเดินขึ้นมา ผมยิ้ม นั่นคงเป็นห้องน้อยเดย์เพราะหน้าห้องสีฟ้าอ่อนนั่นมีป้ายสีขาวเขียนด้วยลายมือของเด็กว่า
“ห้องน้องเดย์”
น่ารักจริงๆเลยนะ น้องเดย์ของผมน่ะ
ผมผลักประตูเข้าไป เจอเจ้าตัวยุ่งเจ้าของความวุ่นวายที่ทำให้ผมหัวหมุนแต่เช้านอนแผ่อยู่หน้าทีวีเครื่องเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มคล้ายเด็กผู้หญิงกับร่างขาวเตะตาเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา
ผมปัดปอยผมที่บังหน้าขึ้นทัดหู เพ่งมองใบหน้าขาวใสนั่นอย่างลอยๆ เด็กคนนี้น่ารักจริงๆด้วย แถมยังร้อนแรงอีกต่างหาก
“อือ” เสียงครางหวานที่ผมได้ยินกี่ครั้งก็ยังหวานหูเล็ดลอดออกจากริมผีปากอิ่ม ผมยิ้มก่อนนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ ถ้าเดย์เขาไม่ยอมให้ผมรับผิดชอบเขา ก็คงต้องเล่นไม้นี้ล่ะนะ �ผมหยิบอาวุธที่ทุกคนชอบพกไปไหนมาไหนขึ้นมาก่อนเปิดให้เครื่องทำงาน
“เดย์ครับ ให้พี่รับผิดชอบเดย์นะ” ผมจิ้มแก้มนุ่มมือนั่นเบาๆ
“อื้อ” มือเล็กปัดออก ก่อนพลิกร่างไปอีกทาง
“โอเค พี่ถือว่าเดย์ยอมรับแล้วนะครับ”� ผมปิดเครื่องบันทึกเสียงในโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยแย้มยิ้มอย่างยินดีก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างใบหูเล็ก
�
ความคิดเห็น