คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลังบทนำย่อมมีตอนที่1
“ถ้ามีปัญหามากนักก็เลิกกันเถอะ!!”เสียงทุ้มต่ำที่เคยเบาและดูเท่ แต่ตอนนี้หลังจากผู้ชายหน้าหวานดั้งเป็นสัน ดวงตาสีดำเข้มที่ยั่วยวนใจทุกคนที่เผลอสบตาพูดออกมานั้น มันสามารถทำให้ฉันอยากฆ่าเขาให้ตายก่อนที่เราจะเลิกกัน (แล้วไหงฉากแรกของนิยายเรื่องนี้ถึงเศร้าแต่เริ่มฟ่ะ)ฉันสายพิณผู้ที่ไม่มีประสบการณ์ความรักหวานๆหรือความรักที่แท้จริงคนนี้ถูกบอกเลิกจากผู้ชายที่เคยมีสถานะแฟน(คนแรกและอาจคนสุดท้าย)ในเฟสบุค เพียงเพราะฉันคิดว่านายพัดลมแฟนของฉันนั้นแอบมีความสัมพันธ์ลับๆกับเพื่อนสนิทฉัน ซึ่งสายพิณผู้นี้ก็ได้เลือกความเป็นเพื่อนมากกว่า จึงเลือกที่จะถามคุณแฟนตรงๆว่าคิดอะไรกับยัยแสนนาน(เพื่อนสนิทของฉัน)รึเปล่า แต่แทนที่เจ้าท่านจะตอบตรงๆมาว่าไม่ได้คิดอะไร แต่กับอ้ำๆอึ้งๆตอบแบบไม่เต็มใจตอบมันหมายความว่ายังไงย่ะ มันก็สมควรแล้วที่ฉันควรจะงอนแล้วเงียบใส่เขาสัก3-4วัน แต่นี่กลับอะไรนอกจากไม่ง้อแล้ว ในวันที่สามที่ฉันไม่คุยกับเขา เขากับมาบอกเลิกฉันงั้นหรอนี่ฉันผิดหรอนี่ ได้ถ้านายเป็นคนแบบนี้ฉันก็คงทนคบนายต่อไม่ได้หรอก
“หึ ได้สิ เราเลิกกัน”ฉันตอบด้วยเสียงที่คิดว่าแอบสั่นนิดๆแหะ ทำไมนะ ทั้งที่คิดว่าอาจจะรักได้แต่กับต้องเลิกตั้งแต่ยังไม่เริ่มรัก มันอาจจะเป็นเพราะตอนที่เราคบกันนั้นมันไม่ได้เริ่มที่เรารักกันแต่มันเริ่มจากที่ฉันอยากลองที่จะคบใครสักคนกับเขาที่ยังไม่เคยลืมรักเก่ากับใครก็ไม่รู้ที่หน้าคล้ายฉัน แต่มันก็เจ็บที่เราต้องเลิกกัน จู่ๆพัดลมก็ไม่อยู่ข้างหน้าฉันอีกต่อไปเพราะตอนนี้ฉันและเขาเลือกที่จะเดินหันหลังให้กันและทิ้งเรื่องของเราไปซะ ขอบใจนะที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่าผิดหวังในรักและขอให้เธอไปตายกับคนรักใหม่ของเธอซะ!!!
1ปีต่อมา
ฉันขอเปลี่ยนคำพูดของเมื่อหนึ่งปีที่แล้วได้ไหม เพราะช่วงที่ไม่มีนายพัดลมที่เคยคิดไว้มันกับไม่เหมือนที่คิดเหมือนตอนที่เราไม่เคยคบกันมาก่อนแต่ทำไมมันทรมานจังนะหรือฉันจะเผลอไปรักนายพัดลมเข้าแล้วจริงๆ โอ๊ยแต่ทำไมล่ะทำไมถึงรักเข้าไปได้แค่ตาสวยๆคู่นั้นจ้องมาที่ฉันหรือความอบอุ่นเวลาเราเดินผ่านกันนี่มันอะไรกัน แถมยังมารู้ตัวตอนที่นายพัดลมมีรักครั้งใหม่ที่ฉันเคยสาปแช่งให้ไปลงนรกด้วยกันทั้งคู่นั้นก็ดูจะหวานแหววกันขึ้นทุกวี่วัน เหอะ ดีล่ะฉันจะหาคู่ควงคนใหม่ที่หล่อสูสีนายพัดลมให้ได้ แต่ฉันจะหาจากไหนล่ะ ถ้าคนที่หล่อเท่านายพัดลมน่ะมันก็ไม่ได้หายากในโรงเรียนพาเรียลแสนใหญ่แห่งนี้หรอกนะ แต่คนที่ฉันหมายตาน่ะจะชอบฉันงั้นหรอเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้เพราะยัยสายพิณคนนี้นั้นมีใบหน้าที่ค่อนข้างจะธรรมดาไม่ได้เด่นหรือสวยเริ่ดเล่อเหมือนชาวบ้านชาวเมืองคนสวยเขากัน หรือฉันจะลองสู้กะยัยหน้าละอ่อนโอตาคุสุดเลิฟของนายพัดลมล่ะ ไม่มีทางเพราะก่อนที่ทั้งสองจะคบกันนั้นฉันก็พยายามขอคืนดีแบบเงียบๆแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเขามันซื่อบื้อไม่รู้เรื่องว่าฉันกำลังง้อเขา(ทั้งที่ต้องเป็นฉันต่างหากที่เขาต้องง้อ)หรือเพราะนายนั่นหมดความรักความชอบฉันไปแล้วจริงๆ โฮๆๆ ในขณะที่ฉันตั้งใจเพ้อยากออกนอกหน้านั้นสายตาของเพื่อนข้างโต๊ะก็จับจ้องมายังฉันอย่างหาความหมายไม่ได้ว่าสายตานั้นหมายความ น่ารังเกียจหรือมองฉันว่าไม่เต็มเต็งกันนะ= =^
“พิณแกเป็นอะไรรึเปล่า?ไม่สบายหรอ?”เสียงที่แสดงความเป็นห่วงแบบนางเอ๊กเอกของเพื่อนสุดเลิฟของฉันยัยแสนนาน(ช่างเป็นชื่อที่เกินความคาดหมายได้อีก= =)ก็ดังมาจากข้างหลัง ใบหน้าสีชมพูระเรื่อที่ค่อนข้างหมวยทั้งที่ไม่มีเชื้อจีนของยัยแสนนานที่มีปากนิดจมูกหน่อยดวงตาเล็กๆสีน้ำตาล ความน่ารักสดใสแบบนางเอกหวานๆและระดับสมองที่หนึ่งในห้องมันทำให้ยัยแสนนานเป็นหนึ่งในสาวน้อยในฝันของพวกนร.ชาย (สรุปเรื่องนี้สายพิณเป็นตัวประกอบของเรื่องหรือเปล่าค่ะT^T)
“เอ่อ เปล่า ไม่มีไร ฉันสบายดี แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”ฉันพูดพร้อมกับหยิบหนังสือคณิตใต้โต๊ะของฉันขึ้นมาเพื่อจะตรวจคำตอบกับยัยแสนนาน(หรือเรียกแบบไม่มีทางการว่าลอก)
“หรอ เออแกจะถึงวันเกิดของพัดลมแล้วนะ><”ยัยแสนนานพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงนิดๆ นี่แหละเป็นอีกหนึ่งเหตุผลหนึ่งที่ฉันเลิกกับนายพัดลมเพราะยัยแสนนานน่ะแอบชอบนายพัดลมมาตั้งนานแล้วก่อนที่ฉันจะคบกับนายพัดลมซะอีก แต่เพราะตอนที่ฉันแอบเล็งหนุ่มคนนึงยัยแสนนานก็เกิดอยากช่วยให้ฉันสมหวังแต่เจ้าหล่อนดันช่วยจีบให้ตัวเองแทน หึหึๆนี่ก็คงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ฉันเลือกที่จะทำหน้าด้านแล้วขอคบกับพัดลมเพื่อเอาคืนยัยแสนนาน(ตกลงเพื่อนรักกันแน่หรอ?)
“หรอ แล้วไงอ่ะ”หลังจากหยุดคิดและตรวจคำตอบฉันก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้ายัยแสนนาน
“เอ้า แกจะไม่ให้ของขวัญพัดลมจริงๆหรอ แกแค่เลิกกันไม่เห็นต้องทำเป...”ยัยแสนนานหยุดพล่ามเมื่อเห็นสีหน้าฉันที่บอกได้ว่าถ้าแกยังพูดต่อไปแกก็อย่าได้หวังว่าจะได้ยินเสียงฉันไปอีก3วัน2คืนกันเลย เชอะ
“ทีของฉันนายนั่นไม่ได้ให้อะไรฉันนี่แถมช่วงนี้ค่าขนมฉันก็กำลังขาดแคลนด้วยT^T”ฉันตอบ
“แต่ก็...”ฉันจ้องยัยแสนนานเขม็ง”ได้ยินมาว่านินิวจะทำเค้กให้นายพัดลมเลยนะ”โอ๊ะขอให้กินได้นะจ๊ะ โฮะๆ
นินิวที่ว่านั่นก็คือแฟนใหม่นายพัดลมที่ค่อนข้างจืดที่มีดีแต่หุ่นสวยแต่เตี้ย(สายพิณสูง165นินิว156)เหอะยัยวัวแคระ= =
“ก็ดีนะ ขอให้นายนั่นไม่ทำส้วมห้องน้ำชายเต็มนะ ฮ่าๆ”ฉันตอบพร้อมเสียงหัวเราะที่ค่อนข้างมีชัย
“พูดไป ยัยนั่นไม่ใช่เธอนะจะได้ทำคนท้องเสียได้ทุกครั้งที่เรียนคหกรรม”ยัยแสนนานตรอกกลับอย่างเจ็บแสบ นี่หล่อนเป็นเพื่อนฉันจริงๆใช่ไหมย่ะ
“อ่ะจร๊ะ ใครจะไปเก่งไปในทุกๆด้านเหมือนเธอละ”ฉันพูดพร้อมกับยัดสมุดคณิตคืนให้ยัยแสนนานและเก็บของตัวเองลงใต้โต๊ะหลังตรวจคำตอบเสร็จ โดยไม่เห็นอีกฝ่ายเริ่มหน้าแดงหน่อยๆ
“พิณ พิณ แก แฮ่กๆๆ”บุคคลที่สามโผล่เข้ามาทางประตูห้องพร้อมกับทุกสายตาที่หันไปมองระหว่างหัวหน้าห้องกับยัยสายพิณ
“มีอะไรหรือเปล่า เมลล์”ฉันหันไปถามเมลลีนหรือเมลล์ที่โผล่เข้ามาในห้องด้วยความเร็วแสง
“พิณผลสอบชิงทุนไปเมกาของพิณมาถึงแล้วนะอยู่กับครูกนกวรรณ ครูบอกให้ไปรับ”เมลลีนพูดติดกันและเร็วสุดๆ= =จะแร๊พก็ไม่บอกเดี๋ยวประกอบจังหวะให้ เอ๊ะเดี๋ยวนะเมื่อกี้พูดถึง
“ผลสอบชิงทุนหรอ? มาถึงแล้วหรอ? ตอนนี้ครูอยู่ที่ไหน?”ว่าแต่เขาฉันก็แร๊พใช้ได้แหะ= =
“ใช่ผลสอบ มาแล้ว อยู่ที่ห้องพักครูชั้นหนึ่งไงจำไม่ได้หรอครูอยู่ที่นั่นมาสามปีแล้วนะ= =^^”เมลล์ตอบ
ฉันไม่อยู่ตอบและไม่เชื่อว่าคำถามนั้นต้องการคำตอบว่าจำไม่ได้ของฉัน ฉันวิ่งลงมาชั้นหนึ่งที่เป็นที่ตั้งห้องพักครูกนกวรรณ
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าประตูแล้ว ทำไงดีล่ะถ้าผลคือฉันไม่ติดละ จะทำไงแต่ถ้าติดก็อยากเห็นผลเร็วๆจังแต่ถ้าไม่ก็ไม่อยากมองมันเลยให้ตายสิ ทำไง ทำไงดี ตึกก!!
“โอ๊ยย!!! God Damn!!”ขอให้ครูกนกวรรณไม่ได้ยินคำอุทานนี้นะ ว่าแต่ใครกันฟ่ะที่เปิดประตูมากระแทกหัวฉัน
“=/l\=โทษครับไม่ได้ตั้งใจ”ผู้ชายหน้าตาลูกครึ่งที่ค่อนข้างหล่อมากกก แต่มารยาทยอดแย่ที่พอขอโทษเสร็จฮีก็เดินไปเฉยๆแถมใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกตอนขอโทษอีก นี่มันเป็นใครกันฟ่ะ!! สงสัยสอบตกอังกฤษแล้วโดนครูกนกวรรณเฉ้งแหงๆ(เคยโดนตอนที่มั่วข้อสอบเก็บคะแนน)
“ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตค่ะ”ฉันพูดเพราะเท่าที่จะเพราะได้แล้วนะ= =
“เชิญเข้ามา มิสพิชญา”ครูกนกวรรณกล่าวเชิญและพยักพเยิดให้ฉันนั่งเก้าอี้เบาะที่แลจะนุ่มน้อยกว่าของเจ้าหล่อนเยอะ
“เมลลีนบอกฉัน เอ๊ย หนูว่าผลสอบชิงทุนหนูมาถึงแล้ว”ฉันเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองแทบจะทันทีที่เห็นสายตาที่แสดงความไม่ชอบอย่างชัดเจนจากครูกนกวรรณ
“ใช่จร๊ะ นี่จ๊ะ”เธอพูดพร้อมกับยื่นซองขาวที่มีสัญญาลักษณ์ของโครงการชิงทุนแลกเปลี่ยนภาษา
“ขอบคุณค่ะ”ฉันยื่นมือไปรับและกล่าวของคุณเมื่อเห็นสายตาทวงจากอาจารย์กนกวรรณ พร้อมกับบอกลาและเดินออกมาจากห้องพักครู เมื่อฉันเปิดประตูออกมาก็ประสบกับใบหน้าที่คุ้นตาหน้าสวยๆแบบนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพัดลมที่เดินเคียงคู่มากับยัยวัวแคระ และฉันเชื่อว่าสองคนนั้นต้องเห็นฉันแหง เพราะหน้านายพัดลมดูเฉี่อยชาขึ้นทันทีในขณะที่ยัยวัวแคระเริ่มรู้สึกตัวว่าสีหน้าแฟนตัวเองเปลี่ยนไปก็หันมาประสบใบหน้าฉันทันที แลยัยวัวแคระจะสนใจคนอื่นได้ไม่เคยเท่าแฟนตัวเองเลยนะ
“สวัสดีจ๊ะ พิณมาทำอะไรที่ห้องพักครูหรอ?”ยัยวัวแคระถาม เยี่ยมแม่ฉันมั้งนอกจากจะเป็นวัวแคระแล้วยังเป็นวัวที่ไม่เต็มเต็งอีกตากหาก= =^
“อ๋อ พอดีผลสอบชิงทุนมาแล้วน่ะ ก็เลยมารับ แล้วนินิวมาทำอะไรหรอจร๊ะ”ถ้ายัยนั้นตอบว่ามาเยี่ยมพ่อฉันจะกระทืบหล่อนซะ=*=
“อ้าว เราก็สอบชิงทุนพร้อมกับพิณนะจำไม่ได้หรอ? เราก็มาเอาผลเหมือนกัน”ยัยแคระถามฉันและหันไปยิ้มหวานน่ารักให้สุดที่รักตัวเองพร้อมกระชับแขนที่ควงอยู่ พวกหล่อนจะรักกันให้ตายตรงนี้เลยไหมย่ะ ทำยังกับจะมาเอาผลตรวจครรภ์
“งั้นหรอ เราคงลืมๆไปน่ะ เอ่อ ไว้เจอกันที่ห้องนะ”ฉันยิ้มหลอกๆที่ค่อนข้างเหมือนจริงใจให้ยัยวัวแคระโดยไม่เซตาไปมองพัดลมเลย สาธุขอให้ยัยนั่นโดนอาจารย์กนกวรรณฆ่าหมกกองการบ้านอังกฤษตายด้วยเห๊อะ สาธุๆๆๆ
ในขณะที่ฉันเดินกลับห้องเรียนใจหนึ่งมันก็อยากเปิดไอ่ซองขาวๆนี่เต็มทนแต่อีกใจมันก็กลัวที่ฉันอาจจะไม่ติดในขณะที่ยัยโคแคระนั่นติดล่ะ โอ้ ก็อด ไม่อยากคิดเลย แต่ถ้าเกิดไม่ดูตอนนี้แล้วไปเปิดในห้องก็จะยิ่งเสียหน้าล่ะ เอ้า เอาไงเอากัน เปิดละนะ ในขณะที่หญิงสาวสูงเพรียวกำลังใช้นิ้วเรียวยาวของตนเปิดซองจดหมายความเร็วเท่าเต่าพิการพยายามเดินอยู่นั้นโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวว่ามีดวงตาคู่สวยสีดำน่าหลงใหลที่แอบมองเธออยู่พร้อมรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าสวย”เธอจะรู้ไหมนะสิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่น”ก่อนที่หญิงสวยจะแหงะจดหมายเสร็จเจ้าของนัยน์ตาหน้าหลงใหลก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องพักครูตามเดิมตามสิ่งที่ควรเป็นตอนนี้และต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป
“ไอ๊ย๊ะ ฉันติดหรอเนี่ย อร๊าย ติดแล้วๆๆๆ เย้เย่!!” พรึ่บ พรึ่บ รู้สึกไหมว่าสายตานับสิบหันมามองฉัน=///=
และด้วยความเร็วแสงจากดราก้อนบอลฉันก็ชูวับชูแว่บมาที่ห้องด้วยความอายเต็มสตรีม
“เฮ้ย พิณผลเป็นไงมั่งว่ะ”เสียงบุรษเพศชายที่ไม่ได้มีความเป็นชายเลยตัวที่ 1
“ตกใช่ป่ะ กุบอกแล้วเอามาเลยพันสอง5555”ตัวที่2 นี่แหละน่าตบสุด= =
“รู้สึกว่าแกจะเสียต่างหาก ฉันติดว่ะ ฮ่าฮาๆ.”และเมื่อฉันตอบไป ไอ่ตัวที่สองก็ทำคอตกพร้อมกับยื่นแบ่งสีแดงให้เพื่อนที่นั่งข้างๆตัวเองที่เชิดคอสูงขึ้นมาทันทีที่เห็นแบงค์แดงและสีเทาแสนสวยบินมาเข้ากระเป๋าตัวเอง
“จริงหรอ พิณ ดีใจด้วยนะ><”แสนนานหันมาแสดงความยินดีด้วยอย่างสุดใจพร้อมวิ่งมากอดฉันเหมือนตุ๊กตาทั้งที่เราตัวเท่ากัน
“เมลล์ว่าแล้วว่าพิณต้องได้ สุดยอดไปเลย”
“ขอบใจจร้า เมลลีน”ฉันหันไปพูดกับเมลลีน
หลังฉากที่มีความสุขของสายพิณมันแอบมีความเศร้าลึกๆในใจเป็นรอยแผลเล็กๆที่บอกว่าเราคงต้องตัดใจจริงๆสักที
ความคิดเห็น