Don’t Forgot me boy ถ้าลืมฉันจะบอกรักให้ตายเลย!!!

“ถ้ามีปัญหามากนักก็เลิกกันเถอะ!!”เสียงทุ้มต่ำที่เคยเบาและดูเท่ แต่ตอนนี้หลังจากผู้ชายหน้าหวานดั้งเป็นสัน ดวงตาสีดำเข้มที่ยั่วยวนใจทุกคนที่เผลอสบตาพูดออกมานั้น มันสามารถทำให้ฉันอยากฆ่าเขาให้ตายก่อนที่เราจะเลิกกัน (แล้วไหงฉากแรกของนิยายเรื่องนี้ถึงเศร้าแต่เริ่มฟ่ะ)ฉันสายพิณผู้ที่ไม่มีประสบการณ์ความรักหวานๆหรือความรักที่แท้จริงคนนี้ถูกบอกเลิกจากผู้ชายที่เคยมีสถานะแฟน(คนแรกและอาจคนสุดท้าย)ในเฟสบุค เพียงเพราะฉันคิดว่านายพัดลมแฟนของฉันนั้นแอบมีความสัมพันธ์ลับๆกับเพื่อนสนิทฉัน ซึ่งสายพิณผู้นี้ก็ได้เลือกความเป็นเพื่อนมากกว่า จึงเลือกที่จะถามคุณแฟนตรงๆว่าคิดอะไรกับยัยแสนนาน(เพื่อนสนิทของฉัน)รึเปล่า แต่แทนที่เจ้าท่านตอบตรงๆมาว่าไม่ได้คิดอะไร แต่กับอ้ำๆอึ้งๆตอบแบบไม่เต็มใจตอบมันหมายความว่ายังไงย่ะ มันก็สมควรแล้วที่ฉันควรจะงอนแล้วเงียบใส่เขาสัก3-4วัน แต่นี่กลับอะไรนอกจากไม่ง้อแล้ว ในวันที่สามที่ฉันไม่คุยกับเขา เขากับมาบอกเลิกฉันงั้นหรอนี่ฉันผิดหรอนี่ ได้ถ้านายเป็นคนแบบนี้ฉันก็คงทนคบนายต่อไม่ได้หรอก

“หึ ได้สิ เราเลิกกัน”ฉันตอบด้วยเสียงที่คิดว่าแอบสั่นนิดๆแหะ ทำไมนะ ทั้งที่คิดว่าอาจจะรักได้แต่กับต้องเลิกตั้งแต่ยังไม่เริ่มรัก มันอาจจะเป็นเพราะตอนที่เราคบกันนั้นมันไม่ได้เริ่มที่เรารักกันแต่มันเริ่มจากที่ฉันอยากลองที่จะคบใครสักคนกับเขาที่ยังไม่เคยลืมรักเก่ากับใครก็ไม่รู้ที่หน้าคล้ายฉัน แต่มันก็เจ็บที่เราต้องเลิกกัน จู่ๆพัดลมก็ไม่อยู่ข้างหน้าฉันอีกต่อไปเพราะตอนนี้ฉันและเขาเลือกที่จะเดินหันหลังให้กันและทิ้งเรื่องของเราไปซะ ขอบใจนะที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่าผิดหวังในรักและขอให้เธอไปตายกับคนรักใหม่ของเธอซะ!!!