คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter1 - ฉันชื่ออลิซ
[Chapter 1]
ณ ป่าแห่งหนึ่ง
“ชิ! พลาดไปได้ยังไงกัน อ๊ะ!” เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่วิ่งหนีมาหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ อยู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดปากของเธอ
“อื้อๆๆๆๆ!” เธอพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล วินาทีนั้นเธอคิดว่าเธอคงไม่รอดแล้ว ภาพสุดท้ายก่อนที่สติจะดับไปของเธอคือ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่ยืนเล็งกระบอกปืนมาทางเธอ ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไปเลย
ชายหนุ่มที่ยืนถือปืนอยู่ เมื่อเห็นว่าเธอสลบไปแล้วจึงลดปืนลง เขาเดินเข้ามาใกล้ๆร่างของเธอ ก่อนจะปัดผมที่อยู่บนหน้าของเธอออกเล็กน้อย แล้วพึมพำกับตัวเอง
“ทำไมนะ ทำไม ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะ อลิซ...” เขาพูดก่อนจะประกบริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา น้ำตาแห่งลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมา ก่อนที่เขาจะผละออกแล้วเดินหายไปในป่ามืดทันที ทิ้งไว้แต่ร่างของเด็กสาวไว้เพียงลำพัง แต่แล้วอยู่ๆก็มีรอยแยกปริศนา ที่เข้ามาปกคลุมร่างของเธอ ก่อนจะกลืนร่างของเธอไปทันที แล้วความสงบก็กลับมาสู่ป่าแห่งนี้อีกครั้ง
----------------------------------------------
[ Alex Part ]
“ท่านเอล็กซ์ครับ. เสียงเรียกของทหารนายหนึ่งปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ทันที
“มีอะไร” เขาถามนายทหารเสียงเรียบ
“ใกล้จะถึงเวลาไปที่หอนาฬิกาแล้วนะครับ” นายทหารตอบ เขาจึงพยักหน้ารับเป็นเชิงรับรู้ นายทหารทำความเคารพเขาก่อนจะเดินออกไป เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยืนเหม่อมองท้องฟ้าที่เปล่งประกายเป็นแสงสีส้มสวยงาม ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ เขาคิดในใจก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปยังลานจอดรถที่ให้คนเตรียมไว้ เขาต้องรีบเดินทางไปที่หอนาฬิกาก่อนหกโมงเย็น เขามองนาฬิกาอีกรอบ มันบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลา5โมงเย็นแล้ว และเขามีเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นที่จะทำมันให้เสร็จ…
หอนาฬิกา
เขาก้าวลงจากรถเพื่อเดินต่อไปยังหอนาฬิกา ที่หอนาฬิกา รถไม่สามารถเข้าไปได้ มีแค่ประตูที่จะเปิดเองอัตโนมัติ โดยผ่านการสแกนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ ถ้าหากว่าไม่ใช่บุคคลที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แล้วล่ะก็ไม่มีทางที่จะได้เข้าไปเด็ดขาด นี้จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าไปในหอนาฬิกาได้นั่นเอง เขายืนอยู่หน้าประตูซักพัก ประตูก็เปิดออก เขาเดินเข้าไปในพื้นที่รอบๆหอนาฬิกา เขากำลังจะก้าวขึ้นบันได แต่ก็ต้องชะงักเพราะสายตาดันเหลือบไปเห็น ‘อะไรบางอย่าง’ เข้าซะก่อน เขาละฝีเท้าจากบันไดหอนาฬิกา เพื่อเดินตรงไปยังพุ่มไม้เล็กๆพุ่มหนึ่ง และเขาก็ต้องเจอกับสิ่งที่ทำให้เขาอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
“นะ...นี่มัน!!” เขาตาโตด้วยความตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ก็ในเมื่อภาพตรงหน้าเป็นภาพของหญิงสาวผมทอง ใส่ชุดเหมือนเจ้าหญิง ที่เขาอึ้งยิ่งกว่านั้นก็คือ ใบหน้าของเธองดงามราวกับนางฟ้าเลยทีเดียว เธอนอนหมดสติอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งงง เธอเป็นใคร? แล้วเข้ามาในเขตหอนาฬิกาได้ยังไงกัน? ยังไม่ทันที่เขาจะได้สงสัยต่อ อยู่ๆร่างของเธอก็ขยับ เขามองอย่างตกใจแล้วหยิบปืนมาถือไว้ในมือ เธอเอามือกอดตัวเองแน่น ตัวของเธอสั่นราวกับลูกนกที่อยู่ในอากาศหนาว
“หนาว...ฉันหนาว...” เธอละเมอออกมาก่อนจะหลับต่อ เขาเก็บปืนและเดินไปที่ตัวเธอก่อนจะเอามืออังหน้าผากเธอดู ไข้ขึ้นสูงมาก เขาคิดในใจก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาอุ้มเธอออกมากจากตรงนั้นแล้วพาเธอเดินออกจากประตูไป โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่า ตรงประตูนั้นได้มีปากปริศนาโผล่มา ปากนั้นฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่แหลมๆอย่างปลาฉลามครบทุกซี่ ก่อนที่ปากนั้นจะเลือนหายไปกับประตูอย่างไร้ร่องรอย...
ปราสาทเมจิกเชี่ยน
เขาพาเธอมารักษาตัวที่ปราสาทของเขา เขาไม่รู้ว่าทำไมจะต้องช่วยเธอคนนี้ด้วย แต่มันเป็นสัญชาติญาณของเขาที่บอกว่าเธอจะต้องมีอะไรที่พิเศษแน่ๆถึงสามารถเข้าไปในเขตหอนาฬิกาได้ เขาคิดกับตัวเองในใจ
"ท่านอเล็กซ์ครับ คุณหนูที่หอนาฬิกาฟื้นแล้วครับ" เสียงของพ่อบ้านเฉินบอกเขา
"จริงเหรอครับ" เขาถามแบบไม่ต้องการคำตอบก่อนที่จะรีบไปที่ห้องพักของเธอคนนั้นทันที พอเขามาถึงเขาก็พบร่างของเธอนั่งเหม่ออยู่บนเตียง
“เป็นยังบ้างครับ" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแล้วตอบคำถามของเขา
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณ คุณมากนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้" เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงช้าๆ
“ผมขอถามได้มั้ย ว่าคุณไปอยู่ที่หอนาฬิกาได้ยังไง?”
“ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าที่นี้ไม่ใช่ที่ที่ฉันอยู่"
“หมายความว่ายังไง"
“ที่ที่ฉันอยู่เป็นคนละมิติกับที่นี้น่ะค่ะ ฉันแค่สลบไป รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่นี้เข้าซะแล้วสิ..." เธอว่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ที่นี้คืออาณาจักรซิลลิเวีย"
“...”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะมาจากที่ไหน แต่ว่าจากนี้คุณจะทำยังไงล่ะ คุณจะกลับไปที่ของคุณยังไง จะอยู่ยังไง"
“...ฉันไม่รู้...ถ้าคุณ...ไม่ว่าอะไร...ฉัน...ขออยู่ที่นี้จนกว่าฉันจะหาทางกลับได้มั้ยคะ" เธอว่าพลางส่งสายตาอ้อนวอนอย่างเต็มที่ ทางด้านอเล็กซ์ที่ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้สาวๆซักเท่าไหร่พอมาเจอผู้หญิงส่งสายตาออดอ้อนแบบนี้ก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้
“ผม...ไม่ว่าอะไรหรอกครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจปราสาทของผม ผมก็ยินดีที่จะให้คุณอยู่ที่นี่"
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันชื่อ อลิซค่ะ แล้วคุณละคะ" เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
“ผมชื่อ อเล็กซ์ ไม่ทราบว่าคุณอลิซสนใจที่จะฟังเรื่องราวในอาณาจักรซิลลิเวียหรือเปล่าครับ" เขายิ้มเบาๆ
“ค่ะ ^^” เธอยิ้มตอบ
[End Alex Part]
...สวัสดีทุกคนค่ะ ฉันคือ อลิซ (อลิซ อลิซ อลิซ) #เอคโค่ ไม่ใช่อลิซอินอะวันเดอร์แลนด์หรอก แต่เป็นอลิซในดินแดนหัวใจ อั้ยย่ะ ตรงกับคอนเซ็ปพอดี -......- ก่อนอื่น ทุกคนคงอยากรู้ว่ายัยบ้านี่มาพร่ำเพ้อพรรณณาอะไรแถวนี้ จุ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียนะคะ >< เรื่องมีอยู่ว่าฉัน มาจากโลกมนุษย์ธรรมดาๆ ฉันทำงานตอนที่อยู่โลกมนุษย์เป็นงานที่เสี่ยงมาก แต่ขอยังไม่บอกล่ะกันว่างานอะไร ฉันกำลังทำงานอยู่ รู้ตัวอีกทีมาโผล่ที่ปราสาทนี่เข้าซะแล้ว ต้องขอบคุณอเล็กซ์ หนุ่มรูปงามสุดมุ้งมิ้ง น่าลากกลับบ้านเสียจริง -..- ที่ช่วยไว้ ทุกคนคงคิดว่าฉันไม่ค่อยซีเรียสกับการมาอาณาจักรซิลลิเวียเท่าไหร่สินะ ถูกแล้วล่ะ ฉันเคยมาที่นี่...ซะเมื่อไหร่เล่าาาา! =[]= ฉันเครียดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว T^T หน่ำซ้ำตอนนี้ฉันยังป่วยอยู่เลยไม่สามารถไป ไหนได้ แล้วฉันจะกลับบ้านฉันยังไงงง ;_; เกร้ดดดดด ใครก็ได้ ตอบบบบบบบบ! (สติแตกขั้นแมกซ์)
ก็อก ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีคนเปิดประตูเข้ามาตามมาด้วยร่างของอเล็กซ์ที่ถือถาดอาหารเข้ามาด้วย
"เย็นแล้ว ทานอาหารก่อนครับ คุณอาจจะลุกไปทานอาหารข้างล่างไม่ค่อยสะดวก" เขาว่าก่อนจะวางถาดอาหารไว้ข้างเตียงแล้วนั่งลงตาม
“ขอบคุณนะคะ คุณไม่น่าลำบากเลย" ฉันว่าอย่างเกรงใจ
“คุณเป็นแขกของผม ผมก็ต้องดูแลคุณสิครับ" เขาพูดพร้อมส่งยิ้มละมุน ///
“ขอบคุณค่ะ^^" ฉันยิ้มกลับอย่างเขินๆ
“ผมว่าเรามาคุยกันแบบธรรมดาดีกว่านะ ไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันมากหรอก"
“ได้สิ ฉันขอเรียกนายว่าอเล็กซ์เฉยๆนะ"
“อือ งั้นทานอาหารนี่ให้หมดนะ จะได้พักผ่อนเยอะๆ" เขาเตรียมจะลุกแต่กลับสะดุด(อากาศ)ล้ม ลงชนกับโต๊ะจนน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะหกมาโดนตัวฉันเต็มๆ =[]= เปียกมั้ยให้ทายยยย
“ขะ...ขอโทษนะ เปียกหมดเลย เดี๋ยวฉันไปตามแม่บ้านมาล่ะกัน -///-" เขาพูดแบบเขินๆก่อนจะนีบวิ่งออกไป เขินอะไรของเขา = = ฉันส่ายหน้าก่อนจะหันไปมองทางอื่น สายตาดันแวบไปเห็นกระจกพอดี เห้ยยย ตอนนี้ทั้งตัวฉันเปียกเต็มไปด้วยน้ำ แต่ประเด็นอยู่ที่ฉันดันใส่เสื้อสีขาวบางๆเท่านั้น พอโดนน้ำก็บางจนเห็นชุดชั้นในสีเนื้อของฉัน -///////- ยะ...อย่าบอกนะว่าที่เขาเขินเมื่อกี้ เขาก็เห็น...กรี๊ดดดดดดดดดดดด อลิซอับอายย ;//////;
ไม่นานแม่บ้านก็เข้ามาพร้อมกับชุดเดรสสี ฟ้าลายน่ารักๆ เธอแนะนำตัวกับฉันสั้นๆว่าเธอชื่อมารีย์ อเล็กซ์ให้เธอมาดูแลฉัน มีอะไรก็เรียกได้เสมอ ฉันกล่าวขอบคุณเธอไปพร้อมยิ้มบางๆ ฉันเข้าห้องน้ำเตรียมจะอาบน้ำเปลี่ยนชุด แต่จู่ๆไฟทั้งห้องก็ดับพรึบ! =[]= ฉันเกือบจะกรี๊ดออกไป ฉันมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัวก่อนที่จะมี เงาบางอย่างวิ่งผ่านข้างหลังฉัน!
“กรี๊ดดดดดดดด!!!" ฉันกรีดร้องสุดเสียงอย่างไม่คิดชีวิต
ปึง!
เสียงอะไรบางอย่างกระแทกประตูอย่างแรงจนมันเปิดออก
“อลิซ...เป็นอะไรมั้ย" เสียงของอเล็กซ์!
“ฉะ...ฉันอยู่นี่" ฉันที่เพิ่งกรี๊ดเมื่อกี้ทรุดลงไปอยู่กับพื้น
“อลิซ!" เขาว่าเสียงตื่นก่อนจะพุ่งเข้ามาช่วยพยุงฉันยืนขึ้น ฉันลืมบอกสินะว่าฉันกลัวความมืดมาก! และตอนนี้ไฟก็ยังไม่มา ฉันกอดอเล็กซ์แน่น ทุกอย่างเงียบมากจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่งแรงของเราสองคน ของฉันคงเป็นเพราะความกลัว แต่ของเขามัน...
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ" เขาว่าก่อนจะกอดฉันตอบอย่างแผ่วเบา ฉันกำลังจะเงยหน้าไปตอบ จังหวะนั้นไฟที่ดับไปนานก็สว่างขึ้นทันที ฉันเห็นหน้าของเขาชัดมาก หน้าของเราแทบจะชนกันอยู่แล้ว
“0_0”
“0_0” ทั้งฉันและเขาต่างอึ้งจนทำอะไรไม่ ถูกกันทั้งคู่ ใบหน้าของเขากำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้น เรื่อยๆ เดี๋ยวนะ! นี่มันไม่ถูกต้อง! ผลักเขาออกสิอลิซ ไม่นะอลิซ เธออย่าทำแบบนี้นะ! ทำไมร่างกายไม่ฟังคำสั่งฉันเลยนะ บ้าจริง
“คุณอลิซคะ! เป็นอะไรมั้ยคะ!?” เสียงของแม่บ้านมารีย์ปลุกให้เขาตื่นจาก ภวังค์ทันที เราทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว แม่บ้านมารีย์มองอย่างสงสัย
“เอ่อ ผมมาช่วยอลิซนะครับ เห็นเขากรี๊ด ถ้าคุณแม่บ้านมารีย์มาแล้ว ผมไปดีกว่าครับ" เขาพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินออกไป ฉันทรุดลงกับพื้นอย่างเขินอาย โอ้ยยย เกือบไปแล้วนะอลิซ -///////-
____________________________________________________________________
จบไปแล้วกับแชปเตอร์วัน ตามต่อได้ที่แชปเตอร์ทูเร็วๆนี้ ><
B B
ความคิดเห็น