คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
[บทนำ]
ณ กรุงโซล
“พี่อลิซครับบ” เด็กน้อยตาใส่แป๊วเรียกเธอ
“จ๊ะ” อลิซตอบกลับ
“พี่อลิซ มีคนมาหาน่ะครับ” เด็กน้อยพูดเสียงดัง
“ใครเหรอจ๊ะ” อลิซถาม
“...” เด็กน้อยส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นรอพี่ตรงนี้นะ J” เธอยิ้มก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู เธอเดินออกไปดูว่าใครกันที่มาหาเธอ
ตอนดึกดื่นปานนี้ “อลิซ” เสียงเรียกมาจากทางด้านข้างของเธอ เธอหันไปมองอย่างตกใจ ก่อน
จะพึมพำออกมา “มินฮยอก” ชายหนุ่มเพียงยิ้มรับเธออยู่ตรงประตูรั้ว
“นายมาทำอะไร/ฉันเอาดอกไม้มาให้เธอ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่บรรยากาศน่าอึดอัดจะเข้าแทนที่ มินฮยอกก็รีบยื่นดอกลิลลี่ให้เธอ เธอยิ้มรับเบาๆ รอยยิ้มน้อยๆมันอาจไม่มีความหมายกับเธอ แต่สำหรับเขาแค่เธอยิ้มไม่ว่าจะยิ้มแบบไหน มันเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด “ในที่สุดเธอก็ยิ้ม J” เขาพูดเพียงแค่นั้น เธอหยุดนิ่งทันที เธอลืมไปได้อย่างไร ถ้ามีใครมาจีบเธอ เธอจะต้องหยิ่งใส่ แม้จะทำไม่ได้เลยสักนิดเดียว เช่น วันก่อน มีคนเอาน้ำหวานเย็นๆมาให้เธอ เธออยากจะรับแต่กลัวคนให้จะติดใจ กลับมาอีก เธอจึงทำเป็นเมิน เขาหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ชอบมองคนเสียใจ เธอจึงต้องรับน้ำจากเขามา แม้จะไม่กล้ากินก็ตามที (น้ำพวกนี้ ไว้ใจไม่ได้ บางทีมันอาจใส่ยาเสน่ห์ลงไปก็ได้) เธอจำเป็นต้องใจดีกับพวกเขา เพราะเธอไม่ชอบให้ใครทำหน้าเศร้า มันจึงเป็นจุดอ่อนของคนที่จะมาจีบเธออย่างง่ายดาย เอาล่ะ กลับมาที่เรื่องตรงหน้านี้ก่อน “หยุดยิ้มทำไมล่ะ เธอยิ้มสวยออก” เขาเอ่ยปากออกมา ถ้าใครก็ตามเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยก็คงบอกว่าเป็นภาพที่เหมาะสมที่สุดเพราะทั้งเธอแล้วเขาต่างก็หน้าตาดีทั้งคู่ แต่สำหรับเธอ เธอไม่ได้รักเขา ไม่ได้คบกับเขา เธอยังตามหาหัวใจตัวเองไม่เจอ เธอไม่รู้ว่าชาตินี้เธอจะรักใครได้อีกหรือเปล่า นอกจากเขาคนนั้น... เธอรีบปลุกตัวเองออกจากภวังค์ นึกถึงเขาอีกแล้ว ทั้งทีไม่ได้เจอกันนานแสนนาน สีหน้าของเธอเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด มินฮยอกจึงถือวิสาสะ เข้ามาในบ้าน เธอตกใจมากที่เขาเข้ามาในบ้านเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต (ปกติก็ไม่อนุญาต) เขาตรงมากอดปลอบเธอ เขาทนไม่ได้หากเห็นเธอเศร้า “อยากร้องก็ได้น่ะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง” เขาพูดเพียงแค่นั้น แล้วกอดอลิซไปเรื่อยๆ เธอที่ยังมึนงงอยู่ พอเจอคำพูดของเขาเธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เหมือนเหลือเกิน อ้อมกอดนี้ เธอจำมันได้ เธอคิดถึงเขา คิดถึงใครก็ตามที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว “โอป้า...” เขารู้ว่าเธอไม่ได้หมายถึงเขา แต่เธอหมายถึงใคร เขาก็ไม่รู้ เขาไม่มีสิทธิไปยุ่งเรื่องของเธอ ขอแค่ได้กอดเธอไปอย่างนี้ตลอดไป เขาก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว...
เช้าวันรุ่งขึ้น
“พี่อลิซฮะ เราจะไปกันได้ยัง?” เด็กน้อยถามก่อนจะพยายามลากพี่สาวของเขาให้ไปที่รถ “จ๊ะๆๆๆ” เธอรีบวิ่งตามแรงดึงของน้อง แม้มันจะไม่ได้แรงเลยก็ตามที เหตุการ์ณเมื่อคืนทำให้เธอมองเขาใหม่ เขาไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิด ถ้าเธอไม่เจอใคร เธอว่าเธอคงได้จบที่เขาอย่างแน่นอน เธอนั่งคิดไปเรื่อยๆ จนถึงสถานที่ที่จะมา “เย่ๆๆๆ ตลาดๆ ซื้อของเล่น” เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องรีบวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นตลาดขายของ โดยไม่ได้ดูรถว่ามีรถสวนมาหรือเปล่า เธอเห็นรถคันหนึ่งวิ่งมาอย่างเร็ว เธอรีบวิ่งไปกอดน้องเพื่อให้ป้องกันไม่ให้น้องโดนรถชน เธอคิดว่าอีกนิดเดียวรถก็ชนเธอแล้ว ทันใดนั้นมีวัตถุประหลาดมาพุ่งชนเธอกับน้องให้พ้นรัศมีของรถคันนั้น
ปึง!!!
เสียงอะไรชนกันดังมากที่ข้างหลังเธอ เธอรีบหันไปมอง เห็นเด็กหนุ่มนอนจมกองเลือดที่ได้จากการช่วยเธอเมื่อกี้ เธอรีบวิ่งไปยังเด็กหนุ่มคนนั้น “คุณ! คุณคะ คุณๆๆ” เมื่อไม่มีเสียงตอบนับจากเขาเธอจึงตะโกนบอกให้เรียกรถพยาบาล “ยูกึน โทรเรียกรถพยาบาลให้พี่ด้วย...” เธอพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไป “นูน่าๆๆ” ยูกึนเรียกพี่สาวของเขาแต่ก็ไม่มีการตอบรับ เขาจึงโทรเรียกรถพยาบาล และโทรตามพี่มินฮยอกทันที เขาภาวนาให้รถพยาบาลกับพี่มินฮยอกมาถึงเร็วๆด้วยเถอะ!
_________________________________________________
อัพแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยค่ะ (หัวเราะ) ว่าจะไม่แต่งฟิคแล้วนะคะ ตอนหน้าอาจจะไม่มีก็ได้ หรือถ้ามีคงนานมากๆนะคะ
ความคิดเห็น