เพื่อนในความทรงจำของฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มเรื่อง..

อะแฮ่มๆ .. ก่อนอื่นเลย ฉันขอแนะนำตัวก่อนล่ะกันนะ ฉันชื่อเล่นว่า พิมพ์ ชื่อจริงก็นะ พรนภัส ปีนี้ก็  ม.6 แล้ว เวลาว่างมันก็พอมี ไอ้ฉันก็ไม่มีไรทำก็อยากเขียนไรสนุกๆเล่น เกี่ยวกับความทรงจำของเพื่อนๆในกลุ่ม ในห้อง เอาล่ะอ่านไปเรื่อยๆเดี๋ยวฉันจะค่อยๆแนะนำเพื่อนๆในห้องล่ะกันนะ มา มา..มาเริ่มที่คนแรกเลย

ในโรงอาหารตอน 7.15 น. คนไม่ค่อยเยอะ

“พิมพ์ ยู้ฮู ..พิมพ์”เอ่ ใครมันมาเรียกฉันแต่เช้าเลยวะเนี้ย ฉันค่อยๆลืมตา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย

“ใครวะเนี้ย รบกวนเวลานอนจริงๆเลย”

“ฉังเอง นิว”อ้อ ที่แท้ก็ไอ้นิวเพื่อนรักคนที่หนึ่งของฉันนั่นเอง คนนี้ตอนประถมเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ไม่ค่อยจะสนิท มาสนิทก็ตอนม.ต้นนี่แหละ อิอิ พอรู้ว่าใครก็สวนไปว่า

“อ้อ แล้วไมมาช้าจังวะแก รอจนหลับแล้วเนี้ย”

“ตื่นสายวะ โทดทีแก เออแกฉันจะบอกว่านิยายแกอ่ะ อยู่ที่ฉันเล่มนึงนะแก”

“นั่นไง กูว่าแล้ว ว่าซิไมหาไม่เจอ”ฉันสวนมันไปทันทีที่มันโฟ่วจบ เห็นมันทำหน้าพูดไม่ออก อิอิ รู้หรอกว่าเถียงไม่ทันอ่ะ

“เออๆ แกเอาเงินค่าเทอมมาป่ะวะ แล้วแกว่าวันนี้จะได้เข้ามะคาบสองเนี้ย”เป็นฉันเองที่เปลี่ยนเรื่อง วันนี้ร.ร.จ่ายค่าเทอมกัน

“ไม่น่าจะได้เรียนวะ เพื่อนพวกเราคงไม่เข้า เออแกมีการบ้านฟิสิกส์มะ”ไอ้นิวถามโพล่งขึ้น ขณะกำลังจะนั่งเก้าอี้

“มีมั้ง แต่ขี้เกียจอ่ะแก ไม่ทำได้มั้ย”

“พิมพ์ นิว มีการบ้านไรหรอวะ”เสียงนรกลอยมาจากโต๊ะอาหารข้างๆกัน พวกฉันเรียกโต๊ะนั้นว่า โต๊ะพวกผู้ชาย ก็แหงล่ะมันเป็น ผช. ผู้ชายกันนี่หว่า

“มีๆ พวกแกทำกันมาป่าว”

“ไม่ละ”

“งั้นฉันค่อยทำคาบสองดีกว่า”ฉันพูดลอยๆมา เอาล่ะทีนี้มารู้จักกะกลุ่มผช.ดีกว่า

โต๊ะนี้ตอนเช้าๆจะประกอบไปด้วยคนไม่มากนัก หนักไปทางรุ่นน้องที่มารู้จักกะไอ้พวกนี้ เริ่มที่นายรัต เพื่อนชายผู้แสนจะขี้อายของฉัน นายกี สูงเปรตของห้อง นายภีมที่ดูเงียบๆปน กวนๆ งงอ่ะดิ บุคลิกเพื่อนฉัน 55+  ต่อๆ คนนี้คนสำคัญ ขาดไปแล้วห้องขาดสีสันมากมาย นายมีน ที่มาพร้อมๆกะน้องชายของมัน น้องมิก พี่น้องคู่นี้กวนโอ๊ยพอกัน อ้อ สงสัยฉันคงลืมบอกไปว่าโต๊ะฉัน นอกจากไอ้นิว ฉัน ก็ยังมีน้องสาวคนสวยมาดทอมของฉันอีกคนชื่อ ฟิน พอและคนในโรงอาหารชักเยอะแล้ว เลิกแนะนำพวกนั้น แล้วไปหาข้าวกินดีกว่า

“เห้ยไม บลูมันยังไม่มาอีกวะเนี้ย สายแล้วนะเนี้ย”บลูที่นิวพูดถึง คือเพื่อนสนิทของเราอีกคนหนึ่ง ที่จะถึงโรงเรียนในเวลาไล่ๆกัน

“เดี๋ยวก็มามั้ง นั่นไงพูดถึงก็มาเชียว”ฉันชี้ไปทางที่บลูเดินมา

“โหยแก ฟิสิกส์ยากโคตรอ่ะ”บลูโอดครวญกับโจทย์ฟิสิกส์ได้สักพัก ก็โดนฉันดึงเข้าสู่โลกของนิยายและ ละคร โฟ่วกันพักใหญ่

ตึ้ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง.. เสียงออดโรงเรียนค้าบ

เท่านั้นแหละ เด็กม.6อย่างเราๆก็เปิดแน่บ พากันกระจายสลายโต๋กันหมดโรงอาหาร

ที่แถว อันนี้ก็นะ แถวห้องฉันคงจะวุ่นวายมากอ่ะ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติอ่านะ เหตุการณ์แรกเริ่มของการเข้าแถวห้องฉัน คือการรุมทึ้งเพื่อนสาวตัวเล็กนามว่า ฝัน เจ้าของถุงขนมถุงเบ่อเริ้มที่หอบมาให้พวกเราได้เสียเงินกันทั้งวัน กว่าจะสงบก็เพลงชาติเกือบขึ้นแล้ว พร้อมกับเสียงกระแนะกระแหน่เด็กม.6 จากพวกครูอาจารย์บางท่าน

 ----------

มาต่อเรื่อยๆวันนี้ไปทำการบ้านก่อน