คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
Sehun Talk
ทุกอย่างมันรวดเร็วไปหมด เหมือนมีใครเอาไม้มาฟาดที่หัวของผม มันชาจนแทบจะหยุดหายใจ ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ คยองซู…เขาคือโลกทั้งใบของผม เมื่อเช้าเรายังจูบกัน หอมกัน กอดกัน ผมคิดไว้เสมอว่าวันหนึ่งเราจะแต่งงานกันและมรครอบครัวที่อบอุ่น แต่ตอนนี้ โลกของผมมันพังทลายลงไปต่อหน้า ผมรีบวิ่งไปยังร่างของคยองซูโดยไม่สนสิ่งใดรอบตัวทั้งนั้น ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว “ฮึก คยองซู ฮึก ยืนมองอะไรกันหา!! หลีกออกไป!!” ผมรีบช้อนร่างของคยองซูขึ้นมาแนบอกโดยไม่สนใจเลือดใดๆทั้งนั้น ในหัวของผมมีแค่ความคิดว่าเขาต้องรอด
End Sehun Talk
โรงพยาบาลฮันจา…
เซฮุนนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างเฉยชาแต่ภายในใจของเขาร้อนรุ่มไปหมด แค่คิดว่าคยองซูจะทนอยู่กับเขารึเปล่า เขาก็แทบจะร้องไห้โฮออกมาตรงนั้น หลัจากที่รอมานาน3ชั่วโมง
พลั่ก! หมอในชุดผ่าตัดก็เดินออกมา เซฮุนรีบวิ่งเข้าไปเขย่าตัวมืออย่างเสียสติ “หมอ แฟนผมเป็นไงบ้างหมอ ตอบสิหมอว่าเขาไม่ตาย หมอ!!!”
“เอ่อ ญาตินไข้ใจเย็นๆนะครับ หมอพยายามเต็มที่แล้ว หมอเสียใจด้วยจริงๆนะครับ”
เซฮุนรู้สึกราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ หึ มันเหมือนในละครหลังข่าวอะไรประมาณนั้นเลยใช่มั้ยละ หลังจากเขาสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เซฮุนก็เข้าไปกอดบอกลาร่างไร้วิญญาณของคนรักครั้งสุดท้าย ก่อนแววตาสั่นไหวจะเปลี่ยนเป็นแววตาโรธร้าวดุจมัจจุราชที่พร้อมจะปลิดชีพคนอย่างเลือดเย็น “เสี่ยว ลู่หาน งั้นหรอ นายคือต้นเหตุ นายทำให้คยองซูตาย เตรียมตัวรับผลกรรมไว้แล้วกันคุณ ‘คู่หมั่น’ ”
2 สัปดาห์ต่อมาในวันหมั้น เซฮุนก็แทบจะเข้าไปฉีกลู่หานออกเป็นชิ้นๆเมื่อเจอลู่หานยิ้มหน้าระรื่นในงานหมั้น ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะเสียคนรักไป นี่นะหรอคนดีที่พ่อว่า “หึ ไอเด็กสกปรก” เซฮุนกระซิบข้างหู่หานเบาๆให้ได้ยินกันสองคน ฝ่ายลู่หานก็ได้แต่ฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้จนงานหมั้นเสร็จ…
วันนี้เป็นวันแรกที่เซฮุนกลับบ้าน หลังจากที่เซฮุนจัดการเรื่องงานศพของคยองซูและหมั้นกับลู่หานเรียบร้อยแล้ว แต่พอกลับมาบ้านเขาก็ต้องเจอกับไอเด็กสกปรกที่ไหนก็ไม่รู้มาตีหน้าซื่อทำสำออยใส่ทุกวันๆ “พี่เซฮุน เสี่ยวลู่เอาชามาให้” ลู่หานเดินเข้ามาในห้องทำงานของเซฮุนอย่างถือวิสาสะ “หึ ใครอนุญาตให้เข้ามา ไม่ต้องเอาตัวมาเสนอให้หรอกนะ ฉันไม่กล้าแตะต้องตัวนาย มันสกปรก” เซฮุนแสยะยิ้มอย่างสะใจหลังจากพูดจบต่างกับลู่หานที่แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อแต่ก็ไม่กล้าร้องไห้ออกมากลัวจะโดนด่าวาสำออย เรียกร้องความสนใจอีก ทั้งๆที่พี่เซฮุนเคยรักเขามาก แต่เพราะเขาต้องไปเรียนต่อที่จีน 5ปีแล้วจะกลับมาหมั้นกันตามคำสัญญาแต่พอกลับมากลับได้รู้ว่าพี่เซฮุนความจำเสื่อมเนื่องจากประสบอุบัติเหติใจดวงน้อยก็แทบจะขาดใจเสียให้ได้ แต่เพราะไม่อยากให้พี่เซฮุนต้องปวดหัวหนักทุกครั้งที่รื้อฟื้นความทรงจำ เลยจำใจปล่อยตามเลยว่าคงจะไม่เปนไร แต่แล้วพี่เซฮุนกลับมีคนรักใหม่ไปเสียก่อนอีกทั้งพี่เซฮุนยังบอกว่าเป็นเพราะเขาคนรักของพี่เซฮุนจึงตาย พี่เซฮุนถึงได้เกลียดเขาขนาดนี้ “มายืนนานๆทำไม เสนียดจะติดในห้องฉัน ออกไปได้แล้ว เอ่อ เอาชานี่ออกไปด้วยฉันรังเกียจ” เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วลู่หานแทบจะร้องไห้โฮออกมาจริงๆแต่ก็ได้แค่กลั้นเสียงสะอื้นไว้ หึ อีกแล้ว พี่เซฮุนรังเกียจเราอีกแล้ว ลู่หานได้แต่หัวเราะอย่าสมเพชในโชคชะตาที่มาเล่นตลกกับตน และรีบออกไปจากห้องก่อนที่บ่อน้ำตาจะแตก เมื่อลู่หานเอาถ้วยชาไปเก็บแล้วก็ตั้งใจว่าจะออกไปซื้อของสดที่ซุปเปร์มาเก็ตมาไว้ทำอาหารแต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงทุ้มเรียกขึ้นสะก่อน “จะไปไหน” ไม่รู้ว่าพี่เซฮุนลงมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ลู่หานหันขวับไปทำตาโต “เอ่อ ไปซุปเปอร์มาเก็ตครับ พี่เซฮุนจะเอาอะไรมั้ยครับ” เซฮุนแสยะยิ้มเพราะในหัวของเขามีแผนการชั่วร้ายอยู่ หึ ไอเด็กสกปรกนี่ โง่จริงๆ “ไปสิ ฉันพาไป” ลู่หานตกใจทำตาโตขึ้นไปอีก “เอ่อ… ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปเองดะ… ขวับ! เซฮุนไม่รอช้าลากลู่หานขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งจนมิด ตลอดทางเซฮุนนั่งฮัมเพลงไปเรื่อยๆอย่างอารมณ์ดีต่างจากลู่หานที่นั่งอย่างอึดอัดจนตัวเกร็ยงไปหมด แต่ เอ๊ะ นี่มันไม่ใช่ทางไปซุปเปอร์มาเก็ตนี่นา ทำไมมีแต่ป่าเต็มไปหมดเลย ลู่หานคิดในใจ “พี่เซฮุน นี่มันไม่ใช่ทางไปซุปเปอร์มาเก็ตนี่ฮะ... เอี๊ยด! ไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบเซฮุนก็จอดรถลงข้างทางและเดินแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยลงมาจากรถแล้วเปิดประตูออกกระชากลู่หานลงมาอย่างแรง แล้วกระซิบข้างหู “พี่อยากพาเรามาเปลี่ยนบรรยากาศหนะ ไม่ชอบหรอ” เอ๋ พี่เซฮุนแทนตัวเองว่าพี่งั้นหรอ แต่ไม่ทันที่ลู่หานจะได้ตอบอะไร เซฮุนก็พลักลู่หานลงไปกระทบต้นไม้อย่างแรงจนมีเลือดไหลลงมาอาบแก้ม ลู่หาดซี้ดปากด้วยความเจ็บก่อนจะมองหน้าเซฮุนอย่างไม่เข้าใจ แต่เซฮุนก็เอาแต่ยืนยิ้มอย่างสะใจ แล้วรีบกลับไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปโดยเร็ว ปรื้นนนน
ลู่หานเมื่อได้สติแล้วก็ร้องไห้ออกมาเพราะทนไม่ไม่ไหว ไหนจะเจ็บแผล ไหนจะเจ็บใจ พี่เซฮุนเกลียดเขาขนาดจะพาเขามาทิ้งไกลๆเลยหรือยังไง “ฮึก เสี่ยวลู่คิดถึงพี่เซฮุนคนเดิม พระเจ้าเอาพี่เซฮุนกลับมาได้แล้ว เสี่ยวลู่จะขาดใจอยู่แล้ว ฮึก ฮืออ” ลู่หานหยิบผ้าเช็ดหน้าลายกวางสีฟ้าอ่อนออกมาจากกระเป๋าแล้วปิกแผลไว้ แล้วลุกขั้นเดินปเรื่อยๆตามถนน แต่สิ่งเดียวที่มองเห็นก็คือป่า ครืน ครืน จู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำจนหมด……
เซฮุนหลังจากพาลู่หานไปทิ้งแล้วก็ไปนั่งกระดกเหล้าเข้าปากอย่างหงุดหงิด เหอะ สำออยขนาดนั้น คงไม่ตายง่ายๆหรอก เอ้ย จะไปคิดถึงไอเด็กสกปรกนั่นทำไมเราควรจะดีใจสิที่กำจัดมันออกไปจากชีวิตได้ มันทำให้คยองซูตายนินา แต่แล้วพอเซฮุนมองออกไปหน้าร้านก็เห็นฝนตกอย่างหนัก เลยรีบจ่ายตังแล้วขึ้นรถเหยียบคันเร่งจนมิดกลับไปยังที่ที่พาลู่หานไปทิ้ง “ไหนว่ะเนี้ย ไปสำออยอยู่แถวไหนหาไอเด็กสกปรก” เซฮุนสบถอย่างรำคาญแต่ในใจกลับมีความมีรู้สึกผิดอยู่เต็มประดาแล้วเซฮุนก็ขับรถมาเรื่อยๆจึงเห็นร่างคนนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่จึงรีบลงไปดูอย่างไม่กลัวเปียก เมื่อลงไปดูแล้วเห็นเป็นลู่หานก็กลับรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างประหลาด หึเขาคงไม่อยากขึ้นชื่อว่าฆ่าใครละมั้งไม่ได้เป็นห่วงมันสักหน่อย แต่แล้วเมื่เซฮุนอุ้มลู่หานขึ้นมาก็มีภาพบางอย่างลอยเข้ามาในหัว เป็นภาพที่เขาอุ้มไอเด็กสกปรกนี่ที่ไหนสักแห่ง หึ นี่เขากินเหล้ามากเกินไปรึเปล่านะ…………..
เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็ให้แม่บ้านมาพาไปทำแผล เช็ดตัว หึ อย่าหวังว่าจะเหมือนในละครเลยเขาคงไม่เอาตัวไปแปดเปื้อนไอเด็กนี่แน่นอน เพราะมันทำให้คยองซูตาย!
เซฮุนกลับมาอาบน้ำในห้องของตัวเองและนั่งดูรูปเขากับคยองซูแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เขายอมรับว่ามันอาจจะดูงี่เง่าที่โทษเด็กสกปรกนั่น แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งไม่ใช่รึไง ก็สมควรโดนแล้วละ รอให้ฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ ไอเด็กนั่นมีอีกหลายอย่างต้องชดใช้ด้วยทั้งชีวิตของมัน…..
TBC
Talk: โห่ย พี่ฮุนดาร์คไปนะ สงสารน้องลู่แต่นี่บอกก่อนว่าแค่0.00001% ของความโหดเหี้ยมเท่านั้นนะจย้า อย่าเกลียดพี่ฮุนเด้อออ เม้นท์ๆๆ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น