รอ...รอ...และรอ...วันที่หนูน้อยจะเกิดมา เฮ้อ

เด็กอะไรน่ารักเป็นบ้า....ที่สำคัญคุณแม่สวยซะด้วย ฮื่อๆ


เห็นแล้วอยากมีลูกกับเค้ามั่ง...แต่เอ๊ะ หาพ่อยังไม่ได้เลยอ่ะ

แบบว่าอ่านไปสนุกไป อ่านไปลุ้นไป แต่รู้สึกว่าความรักมันช่างยากลำบางมากๆเลยอ่ะ

กว่าจะสามารถผ่านอุปสรรคต่างๆได้คงต้องใช้เวลาอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

แบบว่า...ผู้ชายแบบพี่เต้เนี้ย...มันสุดยอดจริงๆอ่ะ...

โคตรเห็นแก่ตัว...ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของริสา

เอาตัวเองเป็นใหญ่...ชอบกล่าวหาริสา...ทั้งๆที่เขารักตัวเองแทบตาย

แทบถวายชีวิตให้ แต่ตัวเองไม่เคยมองเห็นเล๊ยยยยยย

หึงหวงไม่เข้าเรื่อง...ทีตัวเองไปหาพี่จันทร์...ริสาต้องเข้าใจด้วยหรือไงห๊า!!!!

ตัวเองนั้นแหละที่บอกว่ารักพี่จันทร์...คนที่น่าจะเข้าใจผิดน่าจะเป็นริสา ไม่ใช่พี่เต้ซะหน่อย

ริสาไม่เคยบอกว่ารักพี่เป้...

คนคนเดียวที่ริสารักก็คือพี่เต้...ทำไมไม่เคยใช้สมองคิดบ้าง

ไม่หรอก...ริสาอยากให้พี่เต้ใช้หัวใจมากกว่าสมอง...เพราะสมองพี่เต้โคตรโง่เลย

เปิดใจสิค่ะ...ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะได้เลิกเจ็บปวดเสียที

ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหมอมินทร์ที่สุดเลย

ไหง ใจร้ายกับน้องกันต์ได้นะ...โธ่ๆ น้องกันต์

ทำใจยอมรับมันซะเถอะ แต่หนูอย่าหลายใจนะ ไม่งั้นแม่ตบ

สงสารหมอมินทร์ที่รัก ถ้าน้องกันต์ทำให้หมอมินทร์เจ็บปวด

ตายแน่ เพราะพี่นี่แหละจะไปเป็นคนแย่งหมอมินทร์คืนมา

เฮ้อ...ช่วงนี้อารมณ์รุนแรง เพราะว่า ร้ากหมอมินทร์ที่ซู๊ดดดดดด