อยากหยุดเวลาเพื่อเธอ

เนื้อเรื่อง

   ผมคิดว่าตัวของผมเองคงจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดที่ได้รักกับผู้หญิงที่ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเธอเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลก
  แต่ความรักของผมเองก็อยู่ได้ไม่นานนักหลอกครับ  เพราะในที่สุดวันเวลาก็พลากผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดไปจากผมจนได้ทั้ง ๆ ที่ผมก็ดูแลเธออย่างดีที่สุดจนถึงวินาทีสุดท้ายของเธอ  ความรักของผมคนนี้ก็ได้จากไปพร้อม ๆ กับเธอ
  ผมได้มีโอกาสรู้จักกับแพร  ผู้หญิงธรรมดาที่เข้มแข็งคนหนึ่ง  ดู ๆ ไปแพรก็เหมือนผู้หญิงทั่ว ๆ ไปแหละครับไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกันเลย  ผมเองก็ไม่รู้ว่าความรักของผมที่มีให้แพรมันเริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ในที่สุดผมเองก็รู้สึกว่าผมรักแพรเข้าอย่างจัง 
  ผมกับแพรเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียน ม.ต้น  เขาเป็นคนที่ร่าเริงนะครับ  และออกไปทางแนวพูดมากซะด้วย  เราเรียนห้องเดียวกันมาโดยตลอด  ตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6  ตลอดเวลาที่ผ่านนั้นมันเป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ผู้ชายคนหนึ่งมีให้กับผู้หญิงอีกคนโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  แพรมักจะช่วยสอนผมในหลาย ๆ เรื่อง  เรามักจะเรียกแทนกันด้วยชื่อเรียกของสัตว์ครับ ผมจะเรียกแพรว่าลูกหมู  แล้วแพรก็จะเรียกผมว่าไฮดี้ ((ที่มาจากไฮดร้าแหละครับ))  เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาโดยตลอดจนในที่สุดผมก็บอกกับแพรเกี่ยวกับความรู้สึกในใจของผมในวันสุดท้ายของการเรียนในชึ้น ม.6 ผมยังจำรอยยิ้มของแพรในวันนั้นได้เป็นอย่างดีเลยครับ  แพรไม่ได้ว่าอะไรเลยเกี่ยวกับความรู้สึกของผมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก  ผมจำได้ว่าแพรเดินไปนั่งหน้าห้องแล้วเรียกผมมานั่งข้าง ๆ เธอ  คำพูดวันนั้นมันเป็ยคำพูดที่ผมยังจำได้ไม่เคยลืม แพรบอกกับผมว่า " วัช  แพรเองก็รู้สึกดี ๆ กับวัชนะ  แต่แพรเองก็ไม่รู้ว่าแพรจะอยู่ได้อีกถึงเมื่อไหร่  แพรขอบคุณนะที่วัชรักแพร  แพรบอกตรง ๆ เลยก็แล้วกันนะวันว่า แพรเองก็รักวัชเหมือนกัน" เท่านั้นแหละครับ  ผมดีใจแบบบอกไม่ถูกเลย  มันสับสนไปหมดเลยสำหรับคนอย่างผม  เรากลายมาเป็นกำลังใจที่ดีให้กับกันและกัน  
  ปีที่ 2 ของชีวิตมหาลัยของเราก็ดูจะราบลื่นดี  จนวันหนึ่งผมก็ได้รับรู้ข่าวร้ายที่สุดสำหรับผมในชีวิต  วันนั้นแพรเป็นลมลงไป  ผมตกใจจนแทบบ้ารีบพาไปโรงพญาบาลที่ใกล้ที่สุด  หมอบอกข่าวร้ายกับผมว่า
" คุณเป็นเพื่อนกับผู้ป่วยใช่มั๊ยครับ "
"ครับ เขาเป็นอะไรมากมั๊ยครับหมอ"
"หมออยากจะบอกให้คุณทราบนะครับ คือน้องเขาเป็นมะเร็งเม็ดเลือดระยะสุดท้ายแล้วนะครับ"
  คำพูดของหมอตอนนั้นมันเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกลงเลยครับ  ผมตกใจแทบทำอะไรไม่ถูก  ผมเข้าไปในห้อง เห็นแพรนอนยิ้มแบบเหนื่อย ๆ ผมเดินเข้าไปจับมือแพรไว้แน่น  แล้วบอกเธอว่า " วัชรู้แล้วนะ ว่าทำไมแพรต้องกินยาเยอะ ๆ ทำไมแพรถึงบ่นว่าปวดกระดูก ทำไมแพรถึงบอกวัชว่าแพรไม่รู้ว่าตัวเองจะได้อยู่อีกนานแค่ไหน "
แล้วอยู่ ๆ น้ำตาของผมก็ซึมอาบหน้า  แพรเอามือนุ่ม ๆ ของเธอปาดน้ำตาให้ผมเบา ๆ แล้วเธอก็บอกผมว่า " แพรขอโทษนะที่ไม่บอกวัชตรง ๆ แพรเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่แพรจะไม่ได้อยู่ข้าง ๆ วัชตลอดไป  แต่วัชรู้มั๊ยว่า ลูกหมูตัวนี้จะอยู่เคียงข้างไฮดี้ตลอดไป ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ตาม ลูกหมูจะรักและดูแลไฮดี้ใกล้ ๆ ตลอดไปนะ " เราสองคนใช้เวลาในช่วงสุดท้ายด้วยกันอย่างมีความสุข  ผมไม่เคยขัดใจลูกหมูตัวน้อย ๆ ของผมอีกเลย  พ่อกับแม่ของเรารู้และเข้าใจความรักของเราอย่างดี  บางทีผมเองก็ไปร้องไห้ให้กับแม่ของแพรฟังบ่อย ๆ ประมาณวันที่ 23 เดือนธันวา ปี 48 อาการของแพรก็ทรุดหนักลง  ผมรีบตามไปโรงพยาบาลทันที  ผมได้อยู่เคียงข้างแพรในตอนนั้น แพรบอกกับผมว่าเธอทรมานแค่ไหน  ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะขอเป็นแทนเธอ คงไม่มีใครที่จะทนอยู่ได้เวลาที่คนที่เรารักต้องทรมานหลอกนะครับผมได้แต่จับมือเธอไว้ตลอดเป็นกำลังใจให้กับแพร แล้วผมก็กระซิบข้าง ๆ หูแพรบอกแพรว่า " ลูกหมูน้อยของวัช  ทุกอย่างจะต้องผ่านไปนะ ลูกหมูต้องหายนะ ลูกหมูจะต้องหาย เราจะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป แล้วน้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่หยุด"คุณเชื่อมั๊ยครับกับคำพูดที่ว่าลูกผู้ชายเสียน้ำตาให้กับ 3 สถาณการณ์
คือ 1.ตอนที่กำลังจะเสียพ่อกับแม่ของพวกเขา
2.ตอนที่รู้ว่าต้องเสียคนที่รัก
3.ตอนที่เสียเพื่อนรักของพวกเขาไป
ในวันที่ 24 ธันวา วันคริสมาสอีฟ ผมอยู่เคียงข้างแพรตลอด ไม่อยากให้แพรกลัว  ผมสั่งเพื่อนให้เอาดอกกุหลาบที่มีกุหลาบสีขาวอยู่ตรงกลางล้อมรอบด้วยกุหลาบแดงเอามาให้แพรที่ห้อง  แพรยิ้มอย่างมีความสุขบนเตียงคนไข้  ทั้ง ๆ ที่เธอแสนจะทรมานแต่เธอก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุข  ในวันเดียวกันนั้นก็ราว ๆ 5 ทุ่มแหละครับ เราคุยกันเกี่ยวกับช่วงเวลาที่ผ่านมา  แพรหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วแพรก็บอกผมว่าเขาเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้จะคุยต่อไหวรึเปล่า แต่ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในเวลาต่อไป ขอให้ผมลืมเธอซะแล้วเริ่มชีวิตใหม่กับคนใหม่  แล้วแพรก็หลับไป  ทั้งน้ำตา  นั่นแหละครับเธอหลับไปแล้วก็ไม่ตื่นมาอีกเลย  แม่ของแพรฝากแผ่นซีดีกับนาฬิกามาให้ผมมันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของผมที่ได้จากแพร  ในวีซีดีนั้นแพรบอกไว้ว่า
"แพรรู้นะว่าสักวันวัชคงจะรู้ว่าแพรเป็นมะเร็งแต่แพรก็จะเก็บมันไว้ให้ได้นานที่สุด  แพรรักวัชมาก ๆ นะ ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุดในโลกเลย  วัชอย่าลืมดูแลซูชิให้ดี ๆ นะ อย่าให้มันหิวอีกหละ  แล้วต้องกินข้าวให้เป็นเวลานะ จะได้ไม่ต้องบ่นว่าปวดท้องอีก แล้วแพรไม่อยู่น่ะ อย่ากินแต่มาม่านะ แพรรักวัชมากนะ นาฬิกาที่แพรให้วัชนะ มันเหมือนกับว่าเวลาของแพรก็คือเวลาของวัชเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไปนะ ถึงเวลากินยาแล้วล่ะแพรไปแล้วนะ" เท่านั้นแหละครับ  สำหรับผมแล้วผมคงรักใครอีกไม่ได้แล้ว  ผมจะมีแค่เธอคนเดียวตลอดไป  แล้วผมก็ได้ไปส่งแพรในวันสุดท้าย  แพรได้ขอแม่ให้เอากระดูกของเธอไปโปรยที่ทะเลและผมก็ได้ไปส่งเธอเช่นกัน 
  จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังคงฝันถึงแพรบ่อย ๆ ถ้าเธอยังอยู่ตอนนี้ผมอยากบอกเธอว่า แพรวัชทำตามที่แพรสั่งแล้วนะอีกไม่กี่ปีวัชก็จะจบแล้วนะ ไม่ต้องห่วงซูชินะวัชดูแลอย่างดีอาบน้ำทุกอาทิตย์เลย  แต่เรื่องที่แพรขอให้วัชลืมแพรแล้วเริ่มต้นใหม่นะ วัชทำไม่ได้หลอกนะวัชขอโทษนะแพร
 อยากจะบอกทุกคนนะครับว่า ถ้าเรายังมีเวลาอยู่กับคนที่เรารัก เราก็ควรจะทำมันให้มีค่าที่สุดนะครับ  ก่อนที่คุณจะต้องเป็นแบบผมในวันนี้