คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Begin.
ปลายพู่กันขนอ่อนถูกปัดลงบนผ้าใบสีขาวสะอาดโดยที่ไม่มีการร่างหรือขีดเขียนอะไรให้มันเลอะเทอะก่อน มือของร่างบางและผู้กันขีดเขียนลงไปอย่างไม่มีความลังเลใดๆ ทุกๆลายเส้นที่ขีดเขียนเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆที่ผู้เขียนจงใจถ่ายถอดลงบนงานชิ้นนี้ ร่างบางถอนผู้กันออกจากผืนผ้าใบที่เริ่มมองเห็นสีสันต่างๆบ้างแล้วแต่ทว่านอกจากเขาแล้วก็ยังไม่มีใครที่สามารถจะมองออกว่ามันคือภาพของอะไร
ซินเซียร์เจ้าของภาพวาดเงยหน้ามองนาฬิกาบนฝนังห้องก่อนจะวางผู้กันลงช้าๆพร้อมกับเผยรอยยิ้มบางให้รูปวาดของตัวเองก่อนจะลุงออกมาโดยไม่ลืมคว้าแว่นกันแดดอันโปรดมาด้วย
“ ป้าสาวครับ ซินวานเก็บอุปกรณ์วาดรูปในห้องทำงานซินหน่อยนะครับซินต้องรีบไปมหาลัยแล้ว ”
“ ได้ค่ะ คุณซินเดี๋ยวป้าจัดการให้ ”
ชายหนุ่มผมยาวยิ้มขอบคุณแม่บ้านที่อยู่กับเค้ามาตั้งแต่เด็กจริงๆแล้วซินก็ไม่อยากจะวานอะไรผู้สูงวัยเลย แต่แม่บ้านคนอื่นก็มีแต่คนที่เค้าไม่กล้าไว้ใจให้เก็บเพราะทั้งผู้กันทั้งอุปกรณ์ต่างๆของเขา ขืนเก็บลวกๆมันก็จะได้พังกันหมดพอดี
“ ว่าไงหมิว ” ทศพรเอื้อมมือไปกดรับโทรศัพท์จากเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว “ อ้อ ได้ๆ เดี๋ยวซินรีบลงไป ”
ทันทีที่วางสายซินก็รีบก้าวยาวๆลงมาจากบ้านที่คุ้นเคยเพื่อไปหาเพื่อนที่มารอรับอยู่หน้าบ้าน
วันนี้ซินมีนัดจะไปดูสถานที่จัดงานแสดงภาพของคณะ จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเด็กปีสองอย่างพวกเค้าแต่ที่เค้าต้องไปก็เพราะพี่สแตมป์พี่ชายของหมิวและเป็นรุ่นพี่ที่ซินสนิทด้วยมากขอให้ซินมีส่วนร่วมกับงานงานนี้
“ มาเร็วจังเลยนะ ” ซินทักทายเพื่อนก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถที่เพื่อนสาวเป็นคนขับ
“ ก็เฮียอะดิ่ซิน เร่งอยู่นั่นแหละบอกว่าอยากให้ซินมีที่แสดงภาพที่ทำเลดีๆ ไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆ ฉันว่านอกจากที่ตั้งภาพไฮไลท์แล้วที่อื่นมันก็เหมือนกันหมด ” หมิวบ่นงุบงิบก่อน
“ เออนั่นดิ่ เฮียแตมป์เค้าคงเร่งเพราะคิดถึงซิน ” ชายร่างบางพูดติดตลก ถึงเค้าจะตัวบางกว่าผู้ชายปกติ ผมสวยกว่าผู้ชายปกติ หน้าสวยกว่าผู้ชายปกติ แต่เพื่อนๆเค้าก็รู้ดีว่าซินเป็นผู้ชายเต็มตัว
หมายถึงปัจจุบันน่ะ.. ชายเต็มตัว
“ โห่ ไอ่บ้าโดนแซวมากจนเคลิ้มหรือไงยะ ฉันไม่ยอมให้แกเป็นอะไรแบบนั่นแน่ เดี๋ยวก็สวยกว่าฉันพอดี ”
“ เออออ ” ซินลากเสียงกวนแกมขำเพื่อนสนิทพลางสวมแว่นกันแดดที่ถือติดมือมาเพื่อบังแสงแดด
“ ซินนนนน ในที่สุดมึงก็มา ” แสตมป์รุ่นพี่ปีสี่ทักทายหนุ่มน้อยเสียดังลั่นจนทุกคนที่กำลังเดินดูสถานที่เหมือนกันต้องหันมามอง แต่ก็นะคนอย่างสแตมป์เหรอจะแคร์
“เล่นโทรมาเตือนตั้งแต่เช้าขนาดนั้น นัดก็ตั้งบ่ายรีบไง๊ ”
“ รีบดิว้ะ รีบไม่มีเหตุผลด้วยว่าแต่ภาพมึงเสร็จยัง ”
“ ยังเลย จริงๆมันใกล้แล้วนะเฮียถ้าไม่มีคนรบกวนเวลาว่างซิน ” ซินยิ้มกวนล้อรุ่นพี่ เค้าไม่ได้หวังจะยั่วโมโหอะไรหรอกแต่ปากมันไปเอง
แล้วอีกอย่าง ซินเซียร์ผู้น่ารักก็ไม่คิดจะบอกรุ่นพี่หรอกนะว่าเค้าพึ่งจะเริ่มไม่ใช่เพราะขี้เกียจอะไรแต่งานมันตั้งปลายเดือน แต่รุ่นพี่ดันทาบทามให้เขียนมันตั้งแต่เดือนที่แล้ว
“ เอออออ กูผิดเองครับบ กูขอโทษษษษ ”
ซินและหมิวสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆอดขำกับท่าทางเฮียแตมป์ไม่ได้ รุ่นพี่ที่น่ารักก็เลยตัดบทโดยการหันมาตกลงเรื่องที่ตั้งภาพของซินแล้วก็เรื่องนู่น นี่ นั่น จนเสร็จสรรพ์แล้วจึงปล่อยให้หนุ่มน้อย กลับบ้านไปพักผ่อน
หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ ในที่สุดปลายเดือนก็มาถึง ซินวาดภาพเสร็จก่อนงานได้เพียงสองสามวันเนื่องจากอยากจะทำมันออกมาให้ดี ภาพที่ซินวาดถูกวางตั้งไว้ด้านซ้ายสุดของงานเนื่องจากเฮียแตมป์ผู้มีคามคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศลงความเห็นว่า ‘ขวาร้าย ซ้ายดี’
นักศึกษาและอาจารย์บางส่วนค่อยๆเดินเข้ามาชมงานศิลปะ ผลงานของซินเป็นที่น่าภูมิใจมากสำหรับการแสดงผลงานครั้งแรก หลายคนที่เดินผ่านไปมาเอ่ยปากชมกันไม่ขาดสายจนซินที่เลือกจะมายืนให้คนอื่นเค้าชมก็เขินเป็นระยะๆ
เวลาผ่านไปจนใกล้จะหมดวันแรกซินเริ่มรู้สึกคล้ายๆจะป่วยเลยตัดสินใจจะกลับบ้านก่อน ก็เลยเดินไปหยิบแว่นกันแดดทรงสวยขึ้นมาใส่แบบเก๊กๆนิดๆ เพราะตอนนี้ก็ยังมีคนที่กำลังเดินไปมามองรูปที่เค้าวาดบ้างไม่มองบ้างอยู่เต็มไปหมด
ซินเซียร์ก้าวเดินออกมาได้ยังไม่ถึงก้าวก็ต้องหยุดชะงังเมื่อสายตาของเขาประสานเข้ากันผู้ชายแปลกหน้าที่เค้าไม่รู้จัก ความรู้สึกที่แปลกเกิดขึ้นข้างในหัวใจของผู้ชายตัวเล็ก แววตาชื่นชมที่เขาส่งมาให้ดูจริงใจกว่าคนไหนทั้งที่ใบหน้าเขาทั้งโหด และนิ่งเกินกว่าที่จะมีแววตาแบบนี้
แต่มองได้ไม่นานก็มีสาวหน้าคุ้นๆที่สวยเอาเรื่องเดินมาเกาะแขนผู้ชายแปลกหน้าที่เค้าเห็นอย่างแนบชิดพร้อมกับดึงผู้ชายคนนั้นออกไปอย่างรีบร้อน คนหน้าโหดหันมามองภาพวาดอีกครั้งราวกับหลงไหลมันอย่างมากจนลับสายตาไป
‘ ศิลปะ ’ ซินคิดในใจ มันคือความหมายของผู้ชายคนนั้นสำหรับซิน ซินไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร เพียงแค่คำนี้มันแวบขึ้นมาตอนที่จ้องตากันเมื่อกี้เท่านั้นเอง ผู้ชายคนนั้นทำให้ความคิดของซินล่องลอยไป ผู้ชายคนนั้นคือศิลปะที่ซินชอบ เค้าคือ ใครกันนะ ?
หนุ่มร่างน้อยก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนรอยยิ้มที่ปรากฎใต้แว่นกันแดดดำสนิท ก็ถ้าลองเงยหน้ายิ้มอยู่คนเดียวคนเค้าก็จะได้หาว่าบ้ากันหมด ซินขำตัวเองที่อยู่ๆก็รู้สึกประหลาด หรือจะเป็นอย่างที่หมิวว่า โดนแซวเรื่องชายสวยมากจนเคลิ้มไปแล้วหรือไงนะ
_________________________________________________
เป็นยังไง ตอนแรกหลังดีวีดีคอนจบไปล้านรอบกว่า ( เวอร์ 55555 )
ก็เลยเอาสักหน่อยยยยยยย เนื่องจากฟินฟินมากกก
ความคิดเห็น