รักลึกลับฉบับเกย์

ลำดับตอนที่ #2 : รักลึกลับ

7 วันที่แล้ว

“ฮัลโหล..ภัทรตื่นรึยัง”พี่เนยโทรมาปลุกผม

“ตื่นแล้วครับ”

“เดี๋ยวพี่ไปรับที่หอนะ”

“ครับ”

  ผมวางสายพี่เนยทันทีที่เราคุยกันจบ   ผมมองดูไดแอรี่ที่พี่สานิตให้ผมเอาไว้  ว่าไปแล้วผมก็คิดถึงพี่สานิตมากเลยนะ แต่ผมไม่มีเงินพอที่จะโทรไปหาเขา ช่วงนี้ผมจำเป็นต้องใช้เงินเยอะมาก  ไหนจะค่าหอ  ค่าไฟ  ค่าคอมฯ ค่าอาหาร คิดแล้วกลุ้ม

เวลาต่อมา

  พี่เนยเคาะประตูห้องผม  ผมเปิดประตูให้เขา

“ไปกันรึยัง”พี่เนยถามผม

“ครับ  ไปเลยก็ได้” ผมบอกพี่เนยแล้วเดินออกไป

   พี่เนยพาผมมาที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มาก

“หวัดดีค่ะแม่”พี่เนยยกมือไหว้ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่วัยกลางคน ซึ่งนั่งคุยอยู่กับผู้หญิงแก่ๆ

“หมอดูที่นี่ดูแม่นที่สุดแล้วภัทร”พี่เนยบอกผม

“เหรอครับ  แต่ภัทรไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นะครับ”

“ถ้าเธอดูแล้วเธอจะเชื่อเองแหละ”

“วิงกี้!! มาช่วยพี่ถือของหน่อย” ผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งตะโกนเข้ามาในบ้าน 

“ไปช้อปได้อะไรมาบ้างพี่ออย” ผู้หญิงผิวขาว หน้าหมวยวิ่งออกมาจากในห้อง ซึ่งอยู่เยื้องๆที่นั่งที่ผมนั่งอยู่

“อ้าว…พี่เนย มาดูดวงเหรอ” ผู้หญิงที่ชื่อวิงกี้ถามพี่เนย

“ใช่แล้วจ้ะ  พาน้องภัทรมาดูดวงด้วย รู้จักน้องภัทรรึเปล่า” พี่เนยชี้ผมให้วิงกี้ดู เธอมองฉันด้วยสายตาเย็นชา

“รู้จักสิ  สานิตเคยชี้ให้ดู”

“พี่รู้จักพี่สานิตด้วยเหรอ” ผมถามพี่วิงกี้

“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกันนี่  พี่ออยอยากเห็นภัทรไม่ใช่เหรอ  เนี่ย  ภัทรมาเนี่ย  ภัทรแฟนสานิตน่ะ” พี่วิงกี้บอกผู้หญิงที่ชื่อออย  ผู้หญิงที่ชื่อออยมองมาทางผมทันที เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เนี่ยเหรอคนที่สานิตชอบ  ไม่เห็นจะหล่อเลย”เธอบอกก่อนที่จะเอาของไปไว้

  ผมนั่งอ่านหนังสือที่ผมหยิบติดมือมาจากหอ

“เนย..พาน้องเค้ามาดูดวงสิ”หมอดูบอกพี่เนย

“ไปดูดวงไป” พี่เนยบอกผมให้ผมลุกไป  ผมทำตามที่พี่เนยบอก

“เธอทำอย่างนี้ไม่สงสารสานิตเหรอ”หมอดูถามผม

“ก็…สงสารครับ”

“เธอนี่แย่จริงๆเลยนะ มีคนมารักแล้วก็ไม่รักตอบ อ่ะ  สับไพ่ตามอายุตัวเอง” หมอดูส่งไพ่ให้ผมสับ 

พอผมสับไพ่เสร็จเขาก็เริ่มทำนาย

“ทำไมไม่บอกเค้าไปว่ารักเค้า  จะเก็บไว้ทำไม”หมอดูถามผม ผมขนลุกทันทีที่เขาทักอย่างนี้  มันจริงมากๆเลย  ผมรักพี่สานิตมาก แต่ว่าผมไม่กล้าบอกเขา

“แล้วผมจะทำยังไงต่อไปครับ  ผมไม่กล้าบอกเขา” ผมถามหมอดู

“ตายละ  เธอกำลังจะเสียคนรักไปนะเนี่ย”

“จริงเหรอ”

“ใช่…ตอนนี้เงินไม่ค่อยพอใช้ใช่มั้ยเนี่ย”

“ครับ  บอกได้มั้ยครับว่าคนรักที่ผมจะต้องเสียไปเป็นใคร”

“รู้แต่ว่าเป็นคนตัวขาว ตัวเล็กกว่าเธอ”

“…..”

“ช่วงนี้พูดโกหกบ่อยเน๊อะ”

“ครับ ผมโกหกพี่สานิตว่าผมมีแฟนแล้ว แล้วก็โกหกว่าจะย้ายโรงเรียนด้วย”

“เฮ้อ…ช่วงนี้ก็อยู่นิ่งๆก่อนนะ  รีบไปง้อสานิตซะก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

“ครับ”

   ผมมานั่งที่เดิมทันทีที่ดูดวงเสร็จ  ผมนั่งมองผู้หญิงที่ชื่อออย เนี่ยน่ะเหรอผู้หญิงที่ชื่อออย  คนที่โทรไปด่าผม  อยากจะต่อยปากมันนัก

   ตอนเย็น

   ผมเกลียดตัวเองจังเลย เมื่อกี้พี่สานิตโทรมาหาผม เขาอยากคุยกับผมมาก แต่ว่าผมกลับด่าเขากลับไป ผมหาว่าเขาคอยจองล้างจองผลาญผม  ผมไม่รู้ว่าผมทำไปได้ยังไง ป่านนี้เขาคงจะร้องไห้แล้วสินะ แต่ผมก็ไม่ค่อยชอบให้พี่สานิตโทรมาหาบ่อยๆเลยอ่ะ เกรงใจพี่เค้า

หลังจากเมื่อวาน

   วันนี้ผมเซ็งๆเลยไปเดินเล่นที่บิ๊กซี  ขณะที่ผมเดินผ่านร้านไอศครีมนั้น ผมเห็นพี่สานิตนั่งกินไอศครีมอยู่กับพี่อาร์ต  พี่อาร์ตกำลังจับมือพี่สานิตอยู่  ผมมองดูสองคนนั้นด้วยความรู้สึกที่เสียใจ เสียใจมากๆ ผมไม่น่าปล่อยให้สานิตหลุดมือเลย  ตอนนี้เขากำลังคบกับพี่อาร์ตแน่เลย  ขณะที่ผมมองอยู่นั้นพี่สานิตกับพี่อาร์ตก็มองผม  ผมเข้าไปทักพี่อาร์ต 

“หวัดดีครับพี่อาร์ต” ผมพูด

  ทันใดนั้นพี่สานิตวิ่งออกไปจากร้านทันที  ผมวิ่งตามพี่สานิตออกไป  แต่ไม่รู้ว่าพี่สานิตหายไปไหนแล้ว  ผมอยากขอโทษพี่สานิต  แต่เขากลับหนีผม เขาคงจะโกรธผมมากเลยนะ ดังนั้นผมจึงเดินกลับไปที่ร้านไอศครีมต่อ  ผมนั่งอยู่กับพี่อาร์ต

“พี่กำลังคบกับพี่สานิตเหรอครับ”ผมถามพี่อาร์ต

“เปล่าหรอก…สานิตเค้าแค่ชวนพี่มาคุยด้วยเฉยๆ เขาไม่สบายใจน่ะ”

“เหรอครับ”

“ภัทรเลิกกับสานิตทำไม”

“ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้  ผมผิดเองแหละที่ไปด่าพี่สานิต”

“ภัทรด่าอะไรเค้า”

“ภัทรหาว่าเค้าคอยจองล้างจองผลาญภัทร ทั้งๆที่เค้าไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น พี่สานิตคงจะเสียใจมาก”

“ใช่..สานิตเสียใจมาก”

“ภัทรอยากขอโทษเขา…แต่ว่าเขากลับวิ่งหนีภัทร”

“ภัทรรักสานิตหรือเปล่า”

“ครับ  ภัทรรักพี่สานิตมาก”

“แล้วทำไมไม่บอกเค้าล่ะ”

“ภัทรไม่กล้าบอกครับ ภัทรไม่เข้มแข็งพอ”

“สานิตรักภัทรมากเลยนะรู้มั้ย”

“ครับ..ภัทรรู้ ภัทรอ่านจากไดแอรี่ที่เค้าเอามาให้ภัทร พี่สานิตเจ็บปวดมากกับการกระทำของภัทร พี่สานิตอยากเป็นแฟนกับภัทร แต่ภัทรก็บ้า บ้าที่ไปโกหกเค้าว่าภัทรมีแฟนแล้ว”

“กลับไปได้แล้ว..”

“ครับ…ถ้าเกิดว่าพี่สานิตขอพี่อาร์ตเป็นแฟน พี่อาร์ตต้องตกลงนะครับ”

“พี่ทำไม่ได้หรอก สานิตไม่ได้รักพี่”

“ครับ”

  ผมออกจากร้านไอศครีมทันทีที่พูดจบ  พี่สานิต…ทำไมต้องหนีภัทรด้วย  ภัทรผิดมากเลยใช่มั้ย

วันเสาร์ที่ผ่านมา

  ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่า การที่ผมไม่ได้คุยกับพี่สานิตหลายวันมันจะทำให้ผมทรมานได้ขนาดนี้  ผมคิดถึงเขา ผมอยากเจอเขา  ดังนั้นผมจึงโทรไปหาเขาด้วยเบอร์ที่เขาเคยให้ไว้ในประวัติส่วนตัว ผมหยิบประวัติส่วนตัวของพี่สานิตออกมาดู เปิ่นจริงๆแฟนผม ตลกมั้ยล่ะเอาประวัติส่วนตัวให้กับคนที่ตัวเองจีบ

“สวัสดีครับ  ขอสายพี่สานิตหน่อยครับ” ผมพูด

“สานิตไม่อยู่หรอกจ้ะ  ตอนนี้เค้าไปอยู่บ้านน้า”

“แล้วเขาจะกลับเมื่อไหร่ครับ”

“กลับเปิดเทอม”

“แล้วพอจะมีเบอร์โทรบ้านน้าพี่สานิตมั้ยครับ”

“ไม่มีหรอก”

“ครับ  ขอบคุณครับ”

  ผมวางสายทันที  ไม่เป็นไรเดี่ยวพรุ่งนี้ก็คงจะได้เจอพี่สานิตที่โบสถ์แล้ว

ผมนั่งฟังเพลง”เธอน่ารำคาญ”ของวงแบล็ก วนิลลา  เพลงนี้มันตรงกับความรู้สึกของผมมาก

ผมไม่รู้เป็นไรทำไมต้องเสียน้ำตาให้กับเพลงนี้ด้วย ความเข้มแข็งที่ผมเคยมีตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมด่าพี่สานิต ผมเสียใจจริงๆที่พูดแบบนั้นออกไป

ฉันจะไปไหน ทำอะไรเมื่อไหร่ ต้องห่วงกันให้วุ่นวาย

เอาแต่ใจน้อย ต้องให้คอยตามง้อ เธอมันน่ารำคาญ

จนวันหนึ่งเธอจากฉันไป และฉันไม่แคร์ไม่สนใจอะไรซักอย่าง

*ไม่มีเธอให้รำคาญเหมือนเก่า

มีเพียงแต่ความว่างเปล่า

แล้วน้ำตาทำไมทำไมต้องไหล

ไม่ขอให้เธอหายโกรธแต่โปรดกลับมาหน่อยได้มั้ย

เพิ่งเข้าใจ  ฉันรักเธอ

เสียงที่เคยคุ้น มือที่เคยสัมผัส  ไม่มีเธออีกแล้ว

รู้ไม่อาจย้อนคืน  แต่ขอได้มั้ย จะไม่ทำให้เสียใจ

  ผมหยิบที่คั่นหนังสือ กับไดแอรี่ที่พี่สานิตให้ผมออกมาดู  ผมอ่านมันอีกครั้ง  ยิ่งผมอ่าน ผมก็รู้สึกผิด ผมไม่น่าทำกับพี่สานิตอย่างนั้นเลย

วันนี้

   ผมลืมตาขึ้นมาด้วยสายตาที่พร่ามัว  โอ๊ย!! เจ็บหน้าอกจังเลย ผมเอามือจับที่หน้าอกของตัวเอง เฮ้ย!! ทำไมหน้าอกของผมมันถึงถูกเย็บอย่างนี้  ผมเป็นอะไรเนี่ย  พี่สานิต แล้วพี่สานิตไปอยู่ไหนเนี่ย ทำไมเขาไม่มาเฝ้าผม อ๋อ…สงสัยเข้าห้องน้ำอยู่มั้ง  ขณะที่ผมมองไปรอบๆห้องหมอก็เข้ามา

“อ้าว..ตื่นแล้วเหรอภัทร รู้มั้ยว่าเธอหลับไปตั้งสามวันเชียวนะ”หมอบอกผม

“หมอครับ  เกิดอะไรขึ้นกับผม”

“หลังจากที่เธอประสบอุบัติเหตุวันอาทิตย์  หัวใจของเธอกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนถึงขึ้นต้องเปลี่ยนหัวใจ”

“งั้นก็แสดงว่าหมอเปลี่ยนหัวใจให้ผม”

“ใช่แล้ว  มีคนบริจาคหัวใจให้เธอ”

“เขาเป็นใครเหรอครับหมอ”

“เอานี่  เค้าฝากจดหมายให้เธอด้วย แล้วเธอจะเข้าใจเอง  หมอขอตัวก่อนนะ”

หมอส่งกระดาษ A4 ให้ผม

 น้ำตาของผมไหลทันทีที่อ่านจดหมายนี้

ทำไมพี่สานิตถึงได้ดีกับภัทรขนาดนี้ มันดีเกินไปแล้วนะพี่สานิตสำหรับเด็กไม่ดีอย่างภัทร

ถึงภัทร

   นาทีที่เธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้  นาทีนั้นฉันคงจะไปอยู่บนสวรรค์แล้ว ไม่ต้องร้องไห้นะ ฉันสบายดี อาจจะสบายกว่าเธอด้วยซ้ำ  ภัทร…เธอรู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่ฉันได้รู้จักเธอฉันมีความสุขมากเลยนะ ฉันต้องขอบคุณเธอจริงๆที่ทำให้ฉันรู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีเดทครั้งแรกในชีวิต ขอบคุณจริงๆ

   ภัทร….เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เธอก็จะไม่มีชีวิตรอด ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีเธอ เธอต้องดำเนินชีวิตต่อไปนะ  ใช้หัวใจของฉันรักคนอื่นด้วยใจจริง  อย่ารักเพียงแค่ผิวเผิน  ถึงวันนี้ไม่มีฉันอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ขอให้เธอรู้ไว้นะว่าฉันยังคงมองเธออยู่บนสวรรค์

   ฉันขอโทษนะภัทร ที่ในบางครั้งฉันทำให้เธอต้องรำคาญ แต่ทั้งหมดฉันทำลงไปเพราะฉันรักเธอนะ ภัทรยกโทษให้ฉันด้วยนะ

ยัยเปิ่น

    “ถ้าพี่สานิตอยู่บนสวรรค์จริงได้โปรดฟังผมด้วย  ฮือ….ทำไมพี่สานิตต้องทำกับภัทรถึงขนาดนี้ ด้วย ทำไมต้องตายแทนภัทร  พี่สานิต  ภัทรขอโทษ  ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง “

  ผมทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากร้องไห้เพราะคิดถึงพี่สานิต  ผมไม่เคยคิดถึงเขามากขนาดนี้เลยนะ ผมเสียใจที่ผมต้องเสียคนรักไป ถ้าผมรู้ว่าพี่สานิตจะต้องตาย ผมคงจะทำดีกับเขามากกว่านี้ไปแล้ว  ผมคิดว่าเปิดเทอมแล้วเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม จริงๆแล้วผมไม่ได้ย้ายโรงเรียนหรอก ผมโกหกพี่สานิต ผมมันใจร้ายจริงๆที่ไปโกหกพี่สานิต พี่สานิตไม่ผิดเลยซักนิด ผมต่างหากล่ะที่ผิด

หนึ่งเดือนต่อมา

  ผมใช้เวลาพักฟื้นเป็นเดือนๆ  ร่างกายของผมน่ะพักฟื้นได้ แต่จิตใจน่ะสิ  จิตใจของผมไม่สามารถจะทำให้มันดีขึ้นได้  ผมยังคงคิดถึงพี่สานิตตลอดเวลา  วันนี้ผมจะไปหาพี่สานิตที่สุสาน ผมได้

ข้อมูลว่าสุสานของพี่สานิตอยู่ไหนจากพี่น้ำ ผมไปสุสานกับพี่น้ำ

“สานิตก็โทรมาหาพี่ก่อนจะผ่าตัด”พี่น้ำบอก

“เหรอครับ  พี่สานิตไม่น่าทำอย่างนี้เลย”

“พี่ก็ไม่คิดหรอกนะว่าสานิตจะกล้าทำ”

“ภัทรก็เหมือนกัน”

   เราหยุดลงที่หลุมฝังศพของพี่สานิต ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่เศษดอกไม้เหี่ยวๆกับวัชพืชที่ขึ้นอย่างไม่เป็นระเบียบ ดูแล้วพี่สานิตคงจะเหงามาก…ผมนั่งคุกเข่าลงกับพื้น สายลมแห่งฤดูหนาวพัดผ่านผิวหน้าของผม ท้องฟ้าที่มืดมัวล้อมรอบตัวผม…

“ฮือ…พี่สานิต  พี่ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย  พี่รู้รึเปล่าว่าพี่ทำให้ภัทรเสียใจมากแค่ไหน  พี่สานิตใจร้าย ทำไมต้องทิ้งภัทรไปด้วย ทำไม ฮือ….”  ผมทุบดินที่หลุมฝังศพพี่สานิต  พี่น้ำยืนร้องไห้อยู่ข้างๆผม 

ในเวลานั้นฝนตกลงมาอย่างแรง  ผมลุกขึ้นเงยหน้าแล้วตะโกนแข่งกับสายฝน

“พี่สานิต  ถ้าพี่อยู่บนสวรรค์จริงๆ ขอให้พี่รู้ไว้ด้วยนะว่าภัทรรักพี่ ภัทรรักพี่สานิต  ได้ยินมั้ย 

พี่สานิต ผมรักพี่สานิต” น้ำตาของผมรวมกับสายฝน เรี่ยวแรงของผมหมดลงแล้ว  ผมนอนกอดหลุมฝังศพพี่สานิต  ถึงแม้ว่าดินโคลนจะเปอะเปื้อนเนื้อตัวของผม ผมก็นอนอยู่อย่างนี้ ผมนอนอยู่อย่างนี้จนฝนหยุดตก   

ต่อจากนี้ไม่มียัยเปิ่นอีกแล้ว

ไม่มีคนชื่อสานิตที่คอยตามจีบภัทรอีกแล้ว

ไม่มีคนที่ร้องไห้เพราะเพลง “ไม่ขอเป็นคนสุดท้าย”อีกแล้ว

ไม่มีคนที่รักภัทรแบบสุดจิตสุดใจอีกแล้ว….T_T  ไม่มีจริงๆ

    ความรักที่ผมมีต่อพี่สานิตมันลึกลับจริงๆ…ลึกลับจนพี่สานิตไม่สามารถจะค้นเจอ… แต่พี่สานิตก็สามารถค้นเจอจนได้… พี่สานิตอดทนจนหาความรักของผมเจอ แต่ว่า…มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วในตอนนี้…ไม่มีจริงๆ