คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักเปิดเผย
การเป็นเกย์มันไม่ใช่สิ่งที่น่าเกลียดน่ากลัวอะไร มันก็แล้วแต่คนจะมองว่ามันดีหรือไม่ เพราะทุกคนมีสิทธิที่จะคิดไปต่างๆนานา เกย์ไม่ใช่สิ่งเสียหาย ไม่มีใครต้องการให้ตัวเองเป็น แต่เมื่อเป็นแล้วฉันก็ภูมิใจในสิ่งที่ฉันเป็น เพราะฉันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนแต่ฉันกลับทำประโยชน์เพื่อส่วนรวมมากกว่าพวกที่มาด่าฉันว่าเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วซะอีก เอาล่ะไม่ว่าจะเป็นเกย์คิงหรือเกย์ควีนก็เถอะ
คนพวกนี้ก็มีสิทธิที่จะรักใครได้เหมือนกัน และฉันก็ไม่เลือกที่จะรักผู้หญิงแต่ฉันเลือกที่จะรักผู้ชายถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะไม่เคยรักฉันเลยก็ตาม
21 กรกฎาคม 2549
หลังจากที่ต้องนอนดึกมาทั้งอาทิตย์ วันนี้ฉันต้องมาเข้าค่ายผู้นำซึ่งเป็นค่ายที่โรงเรียนจัดให้หัวหน้าห้อง รองหัวหน้าห้อง กรรมการห้อง ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่และห้าและสภานักเรียนมาเข้าค่ายรวมกัน เพื่อที่จะฝึกฝนและอบรมความเป็นผู้นำ ฉันคิดว่าค่ายนี้เป็นค่ายที่ดีมากเลยนะแต่
สุขภาพของฉันตอนนี้น่ะสิมันแย่ซะยิ่งกว่าแย่อีก โอ้…พระเจ้าฉันกำลังจะป่วยน่ะสิ T_T
“สานิต…เดี๋ยวเธอคอยดูแลน้องที่ลงทะเบียนนะ^_^” ชื่น เพื่อนที่เป็นสภานักเรียนบอกฉัน
“ได้จ้ะ..ไม่ต้องห่วงนะ”
ฉันนั่งดูแลเรื่องลงทะเบียนเข้าค่ายอยู่หน้าห้องโสตทัศนศึกษา ซึ่งเป็นสถานที่จัดค่ายครั้งนี้
“น้องๆคะ…คนที่ลงทะเบียนแล้วให้เอากระเป๋าไปเก็บไว้ด้านในเลยนะคะ^_^” ฉันบอกน้องๆ ม.4 ที่กำลังหอบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง
เวลาต่อมา
ฉันกับเพื่อนร่วมค่ายนั่งฟังท่านผู้อำนวยการกล่าวเปิดค่ายด้วยความทรมานT^T ทำไมน่ะ
เหรอ…ก็อากาศในห้องมันแสนจะเย็นยะเยือกน่ะสิ แถมฉันยังปวดหัวอีกด้วย…ให้ตายเถอะ…มีคนแอบมองฉันด้วย เขานั่งอยู่เยื้องๆฉันไป อีตานี่บ้ารึเปล่านะ มองฉันแล้วก็หัวเราะ –O- ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ อีตาบ้านั่นพูดถึงก็น่าตาดีนะ ตรงตามสเปกฉันเลยอ่ะ ทั้งขาว ทั้งตี๋ เพอร์เฟคชะมัด แต่อย่าเลยดีกว่า..เพราะว่าตอนนี้ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้วน่ะสิ คนที่ฉันชอบก็อยู่ ม.4 เหมือนกันแหละ น้องคนนั้นชื่อ “ เลิฟ” เขาน่ารักมากเลยนะ แถมนิสัยดีอีกด้วย เพราะฉะนั้นฉันจะปลื้มนายหน้าตี๋นี้อีกไม่ได้แล้ว>O<
“มองอะไร” ฉันถามนายหน้าตี๋นั่นด้วยความรำคาญ เขาได้แต่ยิ้มอย่างกับโดฟยามางั้นแหละ
“วันนี้เราต้องมาเป็น stuff ใช่มั้ยเนี่ย” ฉันถามแจ้เพื่อนสภาที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
“ก็ประมาณนั้นแหละ^_^”
ตอนสามทุ่ม
“น้ำ…เดี๋ยวฉันอนข้างๆเธอนะคืนเนี้ย>o<” ฉันพูดกับน้ำเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด เธอเป็นเหมือนฉันนี่แหละ หมายความว่าเป็นตุ๊ดอ่ะนะ
“ได้สิ^_^”
“ไปอาบน้ำกันเฮอะ-_-” นิวชวนพวกเรา นิวเป็นเจ้าแม่กระเทยที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสามารถ เธอเก่งมากเลยนะ เก่งทุกเรื่องเลยแหละโดยเฉพาะเรื่องจับผู้ชาย!!! อันนี้เธอถนัดมากๆ>o<
เรามุ่งหน้าไปที่สระว่ายน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ ขณะที่เราเดินไปนั้น นายหน้าตี๋เดินไปกับพวกเราด้วย เขายิ้มให้ฉันและทุกๆคนอย่างทะเล้น
“พี่คนนี้ชื่ออะไรเหรอครับ^_^” นายตี๋นั่นถามขึ้นพร้อมกับชี้มาที่ฉัน
“ชื่อสานิต ทำไมเหรอ-o-” น้ำตอบ
“พี่เค้าตลกเน๊อะ ภัทรเห็นเค้านั่งยิ้มตลอดเลยอ่ะตอนที่ฟัง ผ.อ เปิดค่ายอ่ะ”
“สานิตเค้าเป็นกระเทยที่เปิ่นที่สุดแล้ว^_^” น้ำพูด
“ฉันไม่ได้เปิ่นนะ>_<” ฉันเถียงขึ้นทันที
“สวยนะเนี่ยพี่คนเนี้ย…เดี๋ยวผมเรียกว่าคนสวยนะ …คนสวยเปิ่น ฮะๆ คนสวยเปิ่น^_^” ภัทรล้อเลียนฉันอย่างสนุกสนาน ฉันได้แต่มึนเนื่องจากไข้กำเริบ โอ๊ย!! เจ็บคอชะมัด T_T
เวลาต่อมา
ฉันมาถึงที่นอนก็ล้มตัวนอนทันที ไม่ไหวแล้ว …ฉันหนาวและปวดหัวมากเลย ฉันนอนคลุมโปงโดยไม่ได้สนใจบรรดากระเทยที่รวมกลุ่มเม้าท์แตกอยู่ตรงปลายเท้า แต่ฉันก็นอนไม่หลับ >_<
ฉันก็เลยลุกขึ้นมาอ่านหนังสือ “สาวใสหนุ่มซ่าส์ ตามล่าหารัก” ขณะที่ฉันอ่านอยู่นั้นฉันเห็นภัทรกำลังอ่านภาษาจีนอยู่ ว้าว…ฉันกำลังเรียนภาษาจีนอยู่เลย ฉันจึงเข้าไปนั่งข้างๆภัทร
“สนใจภาษาจีนด้วยเหรอ^_^”ฉันถามภัทร
“อือ..ก็สนใจอ่ะ-o-” ภัทรตอบ
“เราก็สนใจนะ ปอ พอ มอ ฟอ เตอ เทอ เนอ เลอ ^_^”
ฉันเห็นว่าภัทรกำลังเคร่งอยู่ ฉันไม่อยากกวนเขา ฉันก็เลยกลับไปอ่านหนังสือต่อ -_-^^
ภัทรลุกไปนั่งฟังพวกเพื่อนๆของฉันเม้าท์แตก
“ภัทร…เธอรู้จักน้องเลิฟมั้ย^_^”ฉันถามภัทรเบาๆ
“รู้จักสิ ทำไมเหรอ-o-”
“พี่ชอบน่ะ^_^”
“เหรอ -*-”
ที่ฉันพูดไปเนี่ยเป็นการตัดไฟแต่ต้นลมเท่านั้น บอกตามตรงนะว่าฉันก็ชอบภัทรเหมือนกันนะ แล้วฉันก็คิดว่าการที่เขามายุ่งกับฉันมันแสดงว่าเขาชอบฉัน ฉันกำลังหลงตัวเองอยู่แน่ๆเลย
ฉันเกลียดตัวเองจริงๆเลยอ่ะ
“ภัทร…สรุปแล้วตัวเองเป็นผู้ชายหรือเป็นเกย์ หรือเป็นตุ๊ดกันแน่เนี่ย …พี่งงไปหมดแล้วนะ –o-”ฉันถามภัทร
“เป็นผู้ชายครับ เนี่ยผมมีแฟนแล้ว เดี๋ยวเอารูปให้ดู ^o^” ภัทรตอบพร้อมกับเปิดกระเป๋าตังค์ให้ฉันดูรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาแก่กว่าฉัน
“แฟนผมเรียนอยู่อาชีวะ^_^”
“เหรอ…”
ฉันนอนทันทีที่ดูรูปนั้นเสร็จ ผู้ชายบ้าอะไรอย่างกับตุ๊ด ท่าทางของภัทรน้ำเสียงของภัทรมันไม่ใช่ผู้ชายเลยนะ แล้วถ้าเขาเป็นผู้ชายจริงๆแล้วเขาจะมายุ่งกับพวกกระเทยอย่างพวกฉันทำไม ทำไมไม่ไปอยู่กับพวกผู้ชายล่ะ ถ้าเป็นผู้ชายจริงๆอ่ะ จริงไม่จริง!!
“คนสวยนอนไปแล้ว^o^” ภัทรพูด
ขณะที่ฉันนอนอยู่นั้น ภัทรเอาไฟฉายมาส่องหน้าฉัน
“โอ๊ย!!! จะส่องอะไรนักหนาเนี่ย!!! คนจะหลับจะนอนเนี่ย-_-^^” ฉันวีนภัทรอย่างหัวเสีย แต่เขากลับหัวเราะชอบใจใหญ่เลย
“นอนให้ไวเลยนะ-_-^” ฉันพูด แล้วนอนต่อ
หนาวจังเลยอ่ะ T^T… จะไม่ให้หนาวไงล่ะก็ไม่รู้ว่าใครไปเปิดพัดลมอ่ะ แค่แอร์ก็หนาวจะแย่อยู่แล้ว ยังมาเจอพัดลมอีก ดังนั้นฉันจึงลุกไปปิดพัดลม แล้วกลับไปนอนต่อ ภัทรลุกขึ้นไปเปิดพัดลมแกล้งฉัน-o-
“โอ๊ย!!! หนาวจะตายอยู่แล้ว จะเปิดทำไมเล่าคนยิ่งหนาวๆอยู่ -_-^^” ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย แล้วลุกขึ้นไปปิดพัดลม
“บ้ารึเปล่าวะ คนยิ่งหนาวๆอยู่ แม่งเปิดอยู่นั่นแหละ บอกให้ปิดก็เสือกเปิด” ฉันบ่นขณะที่เดินไปปิดพัดลม เมื่อฉันปิดพัดลมเสร็จก็กลับมานอนต่อ ให้ตายเถอะภัทรเอาไฟฉายส่องหน้าฉันอีกแล้ว
ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!! รู้มั้ยฉันทำไงต่อไป … แกเสร็จฉันแน่ภัทร ^o^
ฉันลุกขึ้นแล้วไปนอนข้างๆภัทร แล้วกอดภัทรจนแน่น
“พี่นอนด้วยนะภัทร^_^” ฉันพูดขึ้น ภัทรดิ้นเป็นลูกหมาถูกฉีดวัคซีน
“ ปล่อย…ไม่เอากลับไปนอนไป ไป๊ๆ กลับไปนอน ไป๊ๆ-_-”
“ไม่เอา ฉันจะนอนกับเธอ^_^”
“ไม่เอา..ไม่ได้”
“ตรงนั้นมันหนาวอ่ะ”
“กลับไปนอนได้แล้ว…พี่ชอบเลิฟไม่ใช่เหรอ แล้วมายุ่งกับผมทำไม-o-”
“….”
“ไปได้แล้ว!! จะนอน -_- **”
“ก็นอนไปสิ… รำคาญส่องไฟฉายอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ปล้ำเลยว่ะ”
ฉันกลับไปนอนต่อทันที ว้า..เสียดายจัง^_^
“สานิต..เธอไปทำอะไรน้องเค้าน่ะ-o-”น้ำถามฉัน
“แกล้งมัน..รำคาญ กวนอยู่นั่นแหละ+_+”
แล้วฉันก็นอนหลับท่ามกลางความหนาวเย็นของแอร์ zzzzz
วันรุ่งขึ้น
ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความปวดหัว T_T
“น้ำ…ฉันจะกลับบ้านแล้วTOT”ฉันบอกน้ำ
“เป็นไร…”
“ฉันปวดหัวน่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
น้ำไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่นัก เธอไปอาบน้ำกับพวกนิว เอาล่ะ..ฉันจะต้องอดทนให้ได้ ดังนั้นฉันจึงไปอาบน้ำที่สระว่ายน้ำ เผื่ออาการจะดีขึ้นมาบ้าง
หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันก็มานั่งช่วยชื่นติดเทปกาวสองหน้า
“กางเกงเค้าแรงเน๊อะ โห!! ดูสีซินะ^_^” ภัทรแซวฉันอย่างร่าเริง ในขณะที่ฉันอยากจะนอนหลับแย่แล้ว ทำไมต้องมาป่วยด้วยเนี่ย
“เพิ่งรู้เหรอ ว่าฉันแรง^o^”ฉันสวนกลับ
เมื่อฉันช่วยชื่นเสร็จแล้วฉันก็ไปช่วยเพื่อนทำงานกลุ่มที่อาจารย์ได้ให้ไว้ ฉันเห็นภัทรนอนฟังเพลงอยู่กับเพื่อนๆในกลุ่มของเขา หือ…ไม่เห็นช่วยเพื่อนทำอะไรเลย >_< ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจใคร นอกจากสังขารตัวเอง ฉันทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นฉันจึงไปบอกอาจารย์ที่คุมค่าย
“อาจารย์คะ หนูขอกลับก่อนได้มั้ยคะToT” ฉันบอกอาจารย์
“แย่เหรอ”
“(-_-)(_ _)”
“เอาสิ…กลับไปก่อนก็ได้”
ฉันเดินไปเก็บกระเป๋าทันทีที่คุยกับอาจารย์จบ
“เอ้า…จะกลับจริงเหรอน่ะ o_o” น้ำถามฉัน
“อือ…ไม่ไหวแล้วToT”
“ตายละ สานิตโดนโหวตออกจากบ้านดาว^_^” น้ำพูด
“ไปก่อนนะ” ฉันบอกน้ำแล้วเดินออกไปจากห้องโสตทัศนศึกษา
“จะกลับแล้วเหรอo_o” ภัทรถามฉัน
“(-_-)(_ _)”
ฉันเดินหอบกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองเพื่อกลับบ้านT^T
วันพฤหัสบดีที่ 31 สิงหาคม 2549
วันนี้ที่โรงเรียนของฉันมีงานที่ยิ่งใหญ่มาก เป็นงานเกี่ยวกับรักการอ่าน เชื่อมั้ยว่างานนี้เป็นงานของภาคเหนือเลยนะ โรงเรียนสิบเจ็ดจังหวัดต่างพากันมาตั้งบูทที่โรงเรียนฉันเต็มไปหมดเลยแหละ
“สานิต…ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง^o^” บู เพื่อนที่เป็นสภานักเรียนบอกฉัน
“อะไรเหรอ*_* ”
“ก็น้องเลิฟของเธอน่ะสิ>o<”
“ทำไมยะ…น้องเลิฟของฉันเป็นอะไรเหรอ>_<”
“ก็น้องเลิฟสิ เมื่อคืนอ่ะนะ น้องเค้าแบบว่าตุ๊ดออกน่ะเธอ^o^”
“ว๊าย…จริงเหรอ O_O”
“ก็จริงนะสิ เมื่อคืนน่ะน้องเค้าใส่กางเกงบ๊อกเซอร์สั้นมากเลยนะ แถมยังใส่เสื้อเชิ้ตรัดรูปอีกด้วย”
“จริงเหรอ!! O_O”
“ยังไม่พอนะ น้องเค้าถือกระเป๋าลายการ์ตูนน่ารักๆด้วยแหละ ถือแบบที่พวกคุณนายเค้าถือกันน่ะ>o<”
“เริ่ดเน๊อะ…ToT ”
ขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่ที่บูทของฉันนั้น น้องเลิฟมานั่งอยู่ใกลัๆบูธฉันด้วยแหละ >_<
เธอเชื่อมั้ยว่าเพื่อนน้องเค้าแต่ละคนนะ เป็นตุ๊ดทั้งนั้นเลยอ่ะ ตายละ ฉันไม่อยากกินผัดไทกับตุ๊ดด้วยกันเองนะ ฉันมองดูน้องเลิฟเล่นหมากรุก ให้ตายเถอะ ดูเค้าจับตัวหมากรุกสิ กีดไว้กีดมือสุดฤทธ์สุดเดช >_<
“เจ๊บู…เธอดูน้องเลิฟจับตัวหมากรุกสิ” ฉันสะกิดบู บูหันไปมองน้องเลิฟ
“เริ่ดเน๊อะเจ๊” เจ๊บูพูด
น้องเลิฟเห็นฉันมองเขาอยู่เขาจึงยิ้มให้ฉัน
“หวัดดีค่ะน้องเลิฟ^_^”
“หวัดดีครับ^_^”
ฉันไม่ได้สนใจน้องเลิฟแล้ว…ไม่ได้สนใจแต่ทำไมฉันรู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้…ฉันกำลังโกหกตัวเอง
อยู่นี่นา..จริงๆฉันเสียใจนะ เสียใจมากเลย T_T แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้แล้ว
ฉันนั่งซึมตลอดเช้าวันนี้…จริงๆก็มีคนบอกฉันแล้วว่าน้องเลิฟเค้าเป็นเกย์ควีน เพื่อนฉันที่ชื่อวิงกี้บอกฉันไง เธอเคยบอกฉันตอนที่เรากินข้าวกลางวันด้วยกัน
“สานิต…น้องเลิฟของแกน่ะ เค้าเป็นตุ๊ด อีดอกเนี่ยมันลอตูแหลหลู มันไม่ยอมรับความจริงว่ามันเป็น”
ฉันนั่งคิดถึงคำพูดของวิงกี้..T_T ฉันน่าจะเชื่อวิงกี้นะเนี่ย
“สานิต…ไปช้อปปิ้งกันมั้ย^_^” แบงค์ รูมเมทของฉันชวนฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดถึงน้องเลิฟอยู่
“ไปสิ^_^”
ฉันลุกจากพื้นแล้วเดินไปกับแบงค์
“แบงค์…ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง” ฉันพูดกับแบงค์
“อะไรเหรอ..สานิต o_o ”
“น้องเลิฟเป็นตุ๊ดน่ะแบงค์ !!”
“เหรอ-_-”
“จริงๆนะ เมื่อคืนน่ะบูเล่าให้ฉันฟัง..ก็น้องเลิฟน่ะมาทำอะไรที่โรงเรียนก็ไม่รู้ นั่นแหละ น้องเค้าก็ใส่บ๊อกเซอร์สั้นจุ๊ดจู๋เลยแหละ แถมยังใส่เสื้อรัดรูปอีกด้วย แล้วเมื่อเช้าอ่ะนะ น้องเค้าก็เล่นหมากรุกอยู่ข้างๆบูธฉัน เธอเชื่อมั้ยน้องเค้าจับตัวหมากรุกแบบกีดไม้กีดมือสุดฤทธิ์ฤเลยอ่ะ^o^”
“เหรอo_o เดี๋ยวแบงค์ซื้อกะละแมร์ก่อนนะ”
“อือ”
ฉันยืนรอแบงค์ซื้อกะละแมร์ ขณะนั้นน้องเลิฟเดินผ่านมาพอดี เขาเดินมากับเพื่อนของเขา ฉันมองน้องเลิฟตามหลังเพื่อสังเกตพฤติกรรมแต๋วแตกของเขา…ดูซินะ น้องเลิฟเดินตูดบิดด้วยแหละ
หลังจากที่แบงค์ซื้อกะละแมร์เสร็จ เราก็เดินดูของอย่างเพลิดเพลิน ขณะที่เราดูของอยู่นั้นฉันเห็นน้องเลิฟกำลังเลือกพวงกุญแจสำหรับห้อยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อป
“อุ๊ย!! แก….โดราเอมอนสีชมพูด้วยแหละ”
ฉันเข่าอ่อนทันทีที่ได้ยินเสียงน้องเลิฟพูดประโยคนี้ พระเจ้า..ฉันเชื่อแล้วว่าน้องเลิฟเป็นเกย์ควีน
“แบงค์ได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินมั้ย ‘อุ๊ย..โดราเอมอนสีชมพู’ “ฉันถามแบงค์
“ได้ยิน”
“กลับกันเถอะ”
ฉันกับแบงค์เดินกลับมาที่บูธ
“ฉันกลับก่อนนะเพื่อนๆ ไม่มีอะไรให้ทำแล้วอ่ะ>O<” ฉันบอกเพื่อนๆ ก่อนที่จะเดินไปเอารถมอเตอร์ไซต์ ฉันขับรถกลับบ้านด้วยอาการหดหู่ ฝนตกลงมาปอยๆจนทำให้ฉันเฉอะแฉะไปหมดแล้ว…ฉันเกลียดฤดูฝนจังเลย>_<
ฉันนอนฟังเพลงอยู่ในห้องนอน คิดถึงทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับน้องเลิฟ ฉันแอบชอบน้องเลิฟมาเป็นเดือนแล้วT^T และฉันก็คิดว่าถึงเขาจะเป็นเกย์ควีนเหมือนฉัน ฉันก็ยังรักเขาได้อยู่ เพราะพระเจ้าสอนให้เรารักทุกคนไง และฉันก็เลือกที่จะรักเลิฟ แต่คงไม่ใช่รักแบบแฟนหรอก รักแบบน้องดีกว่า…พูดถึงภัทร.. เขาก็เป็นคนน่ารักดีนะ ถ้าเกิดว่าเราได้เป็นแฟนกันก็ดีสินะ แต่เขามีแฟนแล้วนี่นา ฉันเกลียดการแอบชอบคนอื่นฝ่ายเดียวจังเลยT_T
วันศุกร์
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะที่มีงานที่โรงเรียน โอ๊ย!!! น่าเบื่อชะมัดเลยอ่ะ ทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นส่วนเกินของเพื่อนๆด้วย ฉันนั่งอยู่เงียบๆคนเดียวที่บูธหลังจากที่เพื่อนๆไปไหนกันหมดก็ไม่รู้
ฉันอยากไปหาภัทรที่อพาร์ตเมนท์ ฉันอยากพูดคุยกับเขา T_T ดังนั้นฉันจึงขับรถไปอพาร์ตเมนท์ ที่ของเขา
“ป้าครับ…ไม่ทราบว่าภัทรอยู่มั้ยครับ^_^” ฉันถามป้าที่เป็นเจ้าของอพาร์ตเมนท์
“ภัทรเพิ่งกลับบ้านไปเมื่อวานเองหนู “ ป้าบอก
“เหรอครับ”
ฉันออกจากอพาร์ตเมนท์ทันที ฉันไม่รู้จะไปไหนต่อก็เลยหนีเพื่อนๆกลับบ้าน
วันอาทิตย์
วันนี้ฉันต้องเรียนพิเศษ เหนื่อยจังเลยอ่ะ หลังจากที่เรียนพิเศษเสร็จฉันจึงแวะไปหาภัทรที่อพาร์ตเมนท์ ฉันขออนุญาตป้าขึ้นไป แล้วป้าก็ยอมช่วยเหลือฉันแต่โดยดี ขอบคุณนะคะป้า^_^
ฉันเคาะประตูห้องภัทรเบาๆ …ภัทรค่อยๆเปิดประตูห้องออก เขาดูงัวเงียมากเลย…สงสัยนอนอยู่มั้ง เขามองหน้าฉันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“นอนอยู่เหรอ^_^” ฉันถามภัทร
“(-_-)(_ _) มีอะไรเหรอ”
“ก็กะว่าจะมาคุยเล่นอ่ะ”
“ภัทรป่วยอ่ะ”
“เป็นไข้หวัดเหรอ”
“อือ”
“โอเค..ไม่เป็นไร กลับก่อนนะ”
“ไป๊ๆๆๆ”
ฉันเดินออกจากอพาร์ตเมนท์ทันที ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย.. .ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆเลยที่ไปหาภัทรน่ะ แล้วเค้าจะคิดยังไงเนี่ย…
ที่บ้าน
“โบว์…วันเนี้ยฉันไปหาภัทรมาด้วยแหละ^_^” ฉันพูดกับโบว์ เพื่อนข้างบ้านของฉัน เราเป็นญาติกันและสนิทกันมากเลยแหละ^_^
“เหรอ”โบว์ตั้งใจฟังฉันมาก
“ใช่.น้องเค้าป่วยอยู่อ่ะแก..”
“แล้วเธอพูดอะไรกับเค้าบ้างล่ะ”
“ไม่ได้พูดอะไรอ่ะ ฉันตื่นเต้นก็เลยพูดไม่ออกน่ะ”
“ทีหลังนะ เธอต้องถามเค้าว่า เค้าป่วยเป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง หายเร็วๆนะ อะไรประมาณเนี้ย..พูดแสดงความเป็นห่วงน่ะเค้าจะได้ปลื้ม.^_^”
“จริงเหรอ…ฉันลืมคิดเลยนะน่ะ^o^”
“ไม่เข้าใจอะไรถามฉันนี่ ^_^“
“จริงด้วยเน๊อะ…ต่อไปฉันคงต้องปรึกษาเธอแล้วแหละ เธอนี่เก่งจริงๆเลยนะโบว์”
“ก็แน่นอนอ่ะนะ”
ฉันหยิบหนังสือ “ I LIKE” ขึ้นมาอ่าน เริ่ดจังเลยอ่ะ ก็ไอไลค์ฉบับนี้น่ะสิเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
“ เคล็ดลับดักจับหัวใจนายตัวดี” น่ะสิ เห็นทีฉันต้องอ่านเพื่อเอาไปใช้กับภัทรแล้วล่ะสิ ^_^
“ฉันขอแนะนำนะ..ว่าเธอควรจะซื้ออะไรไปให้เค้าบ้างในขณะที่เค้าป่วยอยู่” โบว์แนะนำฉัน
“จริงเหรอ…ซื้ออะไรดีอ่ะ เธอว่าขนมปังกับแยมเป็นไง”
“ก็ดีอ่ะ”
“โอเค…ขอบคุณมากเพื่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซื้อไป ถ้าเกิดว่าภัทรไม่มาโรงเรียนล่ะ”
“เธอก็เอาไปให้ที่หอสิ”
“เออ…เน๊อะ ขอบคุณนะจ๊ะ สำหรับคำแนะนำดีๆ^_^”
วันจันทร์
หลังจากที่ฉันส่งน้องที่โรงเรียนเสร็จ ฉันก็มุ่งหน้าสู่ เซเว่นฯ ฉันซื้อขนมปังฟาร์มเฮ้าส์กับแยม
สตอว์เบอร์รี่เพื่อจะเอาไปให้ภัทร^_^ ภัทรน่ะเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันซื้อของให้..
เอ..ภัทรเนี่ยนะเป็นผู้ชาย ไม่จริงหรอก แต๋วขนาดนั้นน่ะ เป็นเกย์แน่ๆเลย-o-
ที่โรงเรียน
“เจ๊…ถ้าเกิดว่าเจ๊ป่วย แล้วมีคนซื้อขนมปังกับแยมสตอว์เบอร์รี่มาให้เจ๊น่ะ เจ๊จะชอบคนๆนั้นปะ”ฉันถามบูซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังฉัน
“ก็ชอบอ่ะนะ..ทำไมเหรอ”
“น้องภัทรน่ะป่วย..”
“น้องภัทรน่ะเหรอ…ป่วยเป็นไรอ่ะ”
“เป็นไข้หวัดมั้ง..แล้วฉันน่ะซื้อขนมปังให้เค้า เนี่ยเดี๋ยวตอนกลางวันจะเอาไปให้เนี่ย”
พักกลางวัน
“เหมวดี…ไปเพื่อนฉันที่ตึก ม. 4หน่อยสิ^_^” ฉันขอร้องเหมวดีเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน
“ไปทำไมเหรอ”
“”ฉันจะเอาขนมปังไปให้น้องน่ะ”
“ไปสิ”
ฉันเดินไปห้องเรียนของภัทรพร้อมกับเหมวดี
“น้องคะ…ภัทรอยู่มั้ยคะ^_^” ฉันถามน้องผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าห้อง น้องคนนั้นเรียกภัทรให้ฉัน ฉันยื่นหน้าเข้าไปในห้องภัทร
“มาอีกแล้ว..ยัยเปิ่น”ภัทรพูดเสียงดังลั่นห้องเรียนขณะที่เดินมาหาฉันซึ่งยืนรออยู่นอกห้อง
“ มีอะไรเหรอ”ภัทรถามฉัน
“อ่ะ..ฉันซื้อมาให้^_^” ฉันพูดพร้อมกับยื่นถุงที่ใส่ขนมปังกับแยมให้ภัทร ภัทรยิ้มแบบงงๆ
“ขอบคุณครับ^_^”
“แล้วป่วยเป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง^_^”
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“ เอ่อ…หายไวๆนะ^_^”
ฉันพูดจบแล้วเดินกลับห้องเรียนทันที ตอนที่ฉันเดินลงบันไดฉันเจอน้องเลิฟด้วย
“หวัดดีค่ะน้องเลิฟ^_^” ฉันทักน้องเลิฟ
“หวัดดีครับ^_^”
ฉันหันไปมองน้องเลิฟ เพื่อนสนิทของเขามองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ที่ห้องเรียน
“เจ๊บู…เธอรู้เบอร์โทรน้องภัทรมั้ยอ่ะ”
“ก็รู้อ่ะ…น้องเค้าเคยให้ไว้ตอนไปไบเทคน่ะ”
“จริงเหรอ..ฉันขอหน่อยสิ”
“ได้สิ”
บูจดเบอร์โทรให้ฉัน
“ขอบคุณนะ”
ตอนเย็น
ฉันโทรไปหาภัทรด้วยความตื่นเต้น จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไงล่ะ ก็นี่คือการโทรจีบผู้ชายครั้งแรกในชีวิตฉันน่ะสิ ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ
“ฮัลโหล…ขอสายภัทรหน่อยค่ะ^_^” ฉันพูดเมื่อมีคนรับสาย
“ภัทรเรียนอยู่ครับ ยังไม่ว่างคุยครับ” ภัทรบอก
“เหรอคะ..ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉันวางสายทันทีที่พูดจบ ฉันนั่งทำการบ้านด้วยอาการเหม่อลอย ทำไมฉันต้องคิดถึงภัทรด้วยนะ บอกตามตรงนะว่าฉันน่ะอยากเป็นแฟนกับภัทร ทำไมน่ะเหรอ ก็เขาหล่อซะขนาดนั้นน่ะ คิดดูนะถ้าเกิดว่าเราเป็นแฟนกัน บรรดาตุ๊ดแต๋วที่โรงเรียนต้องอิจฉาฉันแน่ๆเลย อิอิ ^_^ คิดแล้วมีความสุข
ฉันอยากไปดูหนังกับภัทรจังเลยอ่ะ หนังเรื่อง “Season Change” จริงๆฉันก็ไปดูมาแล้วรอบนึงอ่ะนะ แต่อยากดูอีก โดยเฉพาะดูกับภัทร^_^
วันพุธ
ตอนเย็น
ฉันโทรหาภัทรทันทีที่มาถึงบ้าน
“ฮัลโหล…ขอสายภัทรหน่อยค่ะ^_^”ฉันพูด
“ภัทรพูดอยู่ครับ”
“ภัทรนี่ฉันพูดเองนะ”
“อือ”
“สานิตไง สานิตเพื่อนน้ำน่ะ จำได้มั้ย^_^”
“อือ”
“จำได้เหรอ”
“อือ”
“ทำไรอยู่เหรอ^_^”
“ช่วยอาจารย์อยู่ห้องสมุด”
“วันนี้ไม่เรียนพิเศษเหรอ”
“ไม่เรียน วันนี้ไม่มีเรียน…แล้วได้เบอร์ภัทรมาจากไหนเนี่ย”
“ไม่บอก…ภัทรวันเสาร์ว่างมั้ย^_^”
“ว่าง…ทำไมเหรอ”
“เอ่อ..ไปดูหนังกันมั้ย”
“เรื่องไรหรอ”
“Season Change”
“ดูมาสามรอบแล้วอ่ะ”
“จริงเหรอ!!”
“พูดเล่น^_^ แล้วทำไมต้องมาชวนภัทรด้วย ทำไมไม่ไปดูกับเพื่อนผู้หญิงในห้องล่ะ”
“ก็เพื่อนๆมันไปดูกันหมดแล้วนี่ นะๆ ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ ฉันไม่มีเพื่อนไปอ่ะ”
“บอกก่อนว่าเอาเบอร์มาจากไหน”
“ถ้าบอกแล้วต้องไปดูหนังด้วย”
“งั้นไม่อยากรู้แล้ว”
“นะๆ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“ไม่เอา…เดี๋ยวเด็กที่โรงเรียนเห็น”
“เห็นแล้วทำไมอ่ะ”
“เห็นแล้วก็เป็นข่าวสิ..รู้มั้ยว่าภัทรน่ะมีแฟนคลับตั้งเยอะ ทำอะไรนิดหน่อยก็เป็นข่าวแล้ว”
“จริงเหรอ”
“จริง…ภัทรน่ะไปไหนก็มีแต่คนชอบ ไปกรุงเทพก็มีคนชอบ อยู่ที่นี่ก็มีคนชอบ แล้วอีกอย่างภัทรไม่อยากให้ใครรู้ว่าภัทรเป็น…”
“เป็น…เป็นไรหรอ”
“เป็นภัทรไง”
“เอ้า…ภัทรก็ต้องเป็นภัทรดิ จะให้ภัทรเป็นน้ำได้ไง”
“เออ..ใช่”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ”
“ครับ”
“Byebye จ้ะ”
ฉันวางสายแล้วออกไปนั่งฟังโบว์เม้าท์แตกเรื่องแฟนให้ฟัง
“เมื่อกี้น่ะโบว์…ฉันโทรหาภัทรด้วยแหละ>O<”
“เหรอ…ว่าไงบ้างอ่ะ”
“ฉันชวนภัทรไปดูหนัง”
“เหรอ..แล้วภัทรยอมไปปะ”
“หึ…ไม่อ่ะ ไม่ยอมไป ฉันทำไงดีอ่ะโบว์ ฉันอยากไปดูหนังภัทรอ่ะ>_<”
“ไม่รู้อ่ะ..ไม่เคยชวนผู้ชาย มีแต่ผู้ชายมาชวน”
“แหม…หล่อนก็สุดฤทธิ์เน๊อะ…ทำไมฉันไม่มีผู้ชายมาชวนดูหนังบ้างเน๊อะ ฉันนะอิจฉาเธอจริงๆเลยอ่ะ”
“ก็คนมันสวยอ่ะนะ ทำไงได้”
วันพฤหัสบดี
“ออม…เธอเห็นขวดน้ำฉันมั้ยอ่ะ” ฉันถามออมพร้อมกับหาขวดน้ำ
“ไม่เห็นอ่ะ” ออมบอก
“อีสานิต แกหัดเปลี่ยนขวดน้ำบ้างนะ” มิ้ลค์ เพื่อนที่เป็นทอมว่าฉัน
“ฉันเปลี่ยนทุกสามวันย่ะ แล้วขวดเนี้ยฉันก็เพิ่งซื้อมาเมื่อวาน อะไรที่ประหยัดได้ก็ประหยัด”
“งกจริงๆ”
ฉันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของมิ้ลค์ ฉันเดินไปที่ร้านขายน้ำด้วยความกระหายน้ำ
“น้ำเปล่าขวดนึงค่ะ^_^” ฉันบอกป้าที่ขายน้ำอยู่ที่ซุ้มน้ำ
“น้ำเปล่าหมดค่ะ^_^” ป้าบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉันเดินไปซื้อน้ำที่สหกรณ์ของโรงเรียน ซึ่งอยู่ตึกเดียวกับภัทร ใช่แล้ว…ฉันควรจะไปชวนภัทรดูหนังนี่นา ดังนั้นเมื่อซื้อน้ำเสร็จฉันจึงไปหาภัทรที่ห้องเรียน ภัทรยืนอยู่หน้าห้องพอดีเลย^_^
“ภัทร…ไปดูหนังกันเหอะ…นะๆไปเป็นเพื่อนหน่อย^_^” ฉันอ้อนภัทรอย่างกับเด็กอนุบาลสอง
“รอเดี๋ยวนะ…เดี๋ยวภัทรเอางานไปส่งก่อน-_-” ภัทรบอกฉันแล้วรีบเดินออกไป
ฉันยืนรอภัทรอยู่หน้าห้องเรียนประมาณสามนาที
“ภัทรไม่มีตังค์อ่ะ^_^” ภัทรบอกฉันเมื่อเขามาถึง เขายืนพิงพนังห้อง ส่วนฉันยืนพิงระเบียง ซึ่งเราอยู่ตรงข้ามกัน ภัทรหล่อชะมัดเลย*_*
“เหรอ…ไม่เป็นไร เอาไว้มีแล้วค่อยไปก็ได้^_^” ฉันบอกภัทร
“เมื่อคืนนอนตีสี่…มึนมากเลยอ่ะ”
“จริงเหรอ!!! แล้วมัวทำอะไรอ่ะ –o-“
“มัวทำงานน่ะสิ…เนี่ย…ภัทรเป็นหัวหน้าชมรมด้วยอ่ะ แล้วเพื่อนน่ะมันก็ไม่ช่วยภัทรทำ “
“แล้วไม่ได้สั่งให้เพื่อนทำเหรอ-o-”
“สั่งแล้วมันก็ไม่ยอมทำอ่ะ…ภัทรก็เลยทำเองเลย>_<”
“ทำไมไม่วีนมันเล่า วีนมันเลยถ้าเกิดว่ามันไม่ยอมช่วย^o^”
“ไหนจะงานห้องอีก…เพื่อนน่ะเวลาส่งงานมันก็ส่งกันไม่ครบ -__-”
“เป็นหัวหน้าห้องเหรอo_o”
“เปล่า…เป็นบริการของห้อง^_^”
“แล้วทำไมไม่ให้หัวหน้าทำล่ะ>o<”
“ก็หัวหน้ามันไม่ยอมทำนี่-_-^^”
“ฉันเข้าใจนะ เพราะว่าตอน ม.4 ฉันก็เคยเป็นหัวหน้าห้อง ตอนนั้นนะฉันทำทุกอย่างเลย^o^”
“เหรอ…ภัทรติด มผ. ทุกวิชาแน่เลยอ่ะToT”
“ทำไมเหรอ…ทำไมถึงติดo_o”
“ก็ภัทรไม่ได้เข้าเรียนเป็นเดือนเลยอ่ะ-_-^”
“อ้าว…แล้วภัทรเป็นอะไรถึงไม่เข้าเรียนo_o”
“ภัทรป่วยเป็นโรคภูมิแพ้ -_-”
“จริงดิ O_O“
“อือ…”
“ฉันก็ไม่ค่อยได้เข้าเรียนเหมือนกัน…สภานักเรียนงานเยอะอ่ะ เนี่ย ฉันไม่ได้เรียน Biology มาสามอาทิตย์แล้วเนี่ย”
“แล้วเป็นทำไมสภานักเรียน เป็นแล้วเหนื่อยอ่ะ>_<”
“เครดิตทางสังคมไง”
“ได้เกิดว่างั้น^_^”
“ก็ประมาณนั้นแหละ…แต่ก็สนุกดีนะ ได้ประสบการณ์ด้วย^o^”
“ร้องเพลงชาติหน้าเสาธงทำอย่างกับจะกินไมค์^_^” ภัทรว่าฉันพร้อมกับอ้าปากกว้างๆ แล้วทำท่าร้องเพลงล้อเลียนฉัน
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ใช่กั๊ดจังนะ จะได้กินเหล็ก-_-^^”
“โตขนาดนี้แล้วยังดูการ์ตูนอีกเหรอ ถึงว่าทำไมถึงเปิ่นเหมือนอาลาเล่”
“ไม่ได้เปิ่นนะ>o<”
“เปิ่น^_^”
“เอ๊ะ!! แล้วไม่ไปทำงานต่อเหรอ เดี๋ยวงานไม่เสร็จหรอก>_<”
“ยังอ่ะ…ไม่มีอารมณ์”
“ต้องรอให้มีอารมณ์ด้วยเหรอ”
“อือ”
“เรานี่เหมือนกันเลยเน๊อะ เวลาจะทำต้องอะไรต้องรอให้มีอารมณ์^_^”
ภัทรมองฉันอย่างกับว่าฉันบ้าไปแล้ว
“ไม่ใช่อารมณ์ทางเพศนะ!! ” ฉันบอกภัทร ทันใดนั้นเพื่อนของภัทรก็ออกมาจากห้อง
“ภัทร…ปากกากูอยู่ไหน-_-”เพื่อนภัทรถามภัทร
“หายไปแล้ว…เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่”ภัทรตอบ
“เพื่อนงกจัง” ฉันพูดกับภัทรเบาๆ ขณะที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้นบูก็มาจากไหนก็ไม่รู้
“พี่บู…เมื่อคืนภัทรนอนตั้งตีสี่อ่ะ T_T” ภัทรพูดกับบูโดยที่ไม่ได้สนใจฉัน
“เหรอ…แล้วมัวทำอะไรอ่ะo_o”
“ก็มัวทำงานน่ะสิ..”
“งานอะไรเหรอ –o- ”
“ก็งานชมรมภัทรน่ะสิ…เนี่ยต้องหาเนื้อเพลงเกี่ยวกับแม่ตั้งหกสิบเพลง แล้วไหนจะข่าวภายใน
โรงเรียนอีก เมื่อคืนภัทรเซริทหาทั้งคืนเลยอ่ะ”
“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยภัทร^_^”ฉันถามภัทร
“ทำเสร็จหมดแล้ว…เหลือการ์ตูนเรื่องมอมอ่ะยังทำไม่เสร็จเลย ภัทรวาดรูปไม่เก่ง-_-”
“ให้ฉันช่วยนะ ฉันวาดรูปเก่ง^o^” ฉันบอกภัทรอย่างกระตือรือร้น ก็ฉันอยากช่วยภัทรนี่นา^_^
“ให้สานิตช่วยสิ สานิตวาดรูปเก่งนะ” บูบอกภัทร ขอบคุณมากบู ภัทรมองฉันเหมือนกับไม่ค่อยจะอยากเชื่อเท่าไหร่
“เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ^_^”บูบอกภัทรแล้วเดินไปไหนก็ไม่รู้
“ให้ฉันช่วยนะ ฉันวาดรูปได้^_^”
“ได้สิ^_^”
“แล้วส่งวันไหนเหรอ>O<”
“ส่งวันนี้ตอนห้าโมง+_+”
“แต่อาจารย์เค้าสั่งนานแล้วไม่ใช่เหรอ-o- ”
“ก็ภัทรนอนโรงพยาบาลตั้งเป็นเดือนนี่ จะเอาเวลาไหนไปทำล่ะ-_-^”
“แล้วของอยู่ไหนอ่ะ-o-”
“อยู่ห้องสมุด…เดี๋ยวรอก่อนนะ..ภัทรยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย เดี๋ยวภัทรซื้อขนมกินก่อน”
ภัทรพูดจบก็เดินลงไปข้างล่างทันที ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อเหรออีกแล้ว ฉันลงไปรอภัทรที่หน้าสหกรณ์
เรามุ่งหน้าไปที่หอสมุดอย่างเร่งด่วน จริงๆฉันก็ไม่อยากจะเร่งด่วนอะไรมากหรอกนะ แต่ว่าภัทรน่ะสิเดินเร็วอย่างกับจะไปตามควายไล่เป็ดเข้าเล้า-_-^^
“พี่สานิตไม่ไปเรียน ร.ด เหรอครับ^_^” เพื่อนสนิทน้องเลิฟทักฉันตอนที่ฉันกำลังถอดรองเท้า
คอมแบท อย่างเอาเป็นเอาตาย ก็มันถอดยากนี่นา… ซึ่งตอนที่ฉันกำลังอารมณ์เสียอยู่กับการถอดอยู่นั้นภัทรได้เข้าไปในหอสมุดแล้ว ทิ้งให้ฉันนั่งมองน้องเลิฟที่กำลังเดินไปกับเพื่อนสนิทโดยที่น้องเลิฟไม่ได้มองเห็นฉันเลย ทั้งๆที่เขาก็มองเห็นฉัน ไม่เห็นต้องแคร์เลย ก็ตอนนี้ฉันกำลังจะเริ่มต้นกับภัทรนี่นา ^_^
ฉันเข้าไปนั่งรอภัทรอยู่ในหอสมุด ในขณะที่เขาวุ่นอยู่กับการเตรียมของมาให้ฉันวาดรูป
“ไม่มีดินสอ ยางลบเหรอ –o-” ฉันถามภัทรเมื่อภัทรหอบข้าวหอบของสำหรับวาดการ์ตูนมากองตรงหน้าฉัน
“ไม่มีอ่ะ^_^”
“อ้าว…ลองไปถามที่เคาน์เตอร์ซิว่าเค้าจะมีรึเปล่า-_-”
ภัทรเดินไปที่เคาน์เตอร์ทันทีที่ฉันพูดจบ
“มีมั้ย”ฉันถาม
“ไม่มีอ่ะ”
“แล้วทำไงดีเนี่ย-o-”
ฉันยืนงงอยู่กับการแก้ปัญหาซึ่งไม่ใช่ปัญหาของฉันเลย ขณะที่ฉันยืนงงอยู่นั้นฉันเหลือบไปเห็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งทำการบ้านวิชาแนะแนวอยู่ เธอมีกล่องดินสอวางอยู่ตรงหน้า ฉันค่อยๆเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น
“ขอโทษนะจ๊ะ ไม่ทราบว่าพอจะมีดินสอกับยางลบให้ยืมมั้ย^_^” ฉันค่อยๆพูดกับผู้หญิงคนนั้น
“มีจ๊ะ^_^” เธอพูดพร้อมกับยื่นดินสอกดและยางลบให้ฉัน
“ขอบคุณนะจ๊ะ^_^”
ฉันถือดินสอแล้วไปนั่งที่เดิม ภัทรนั่งอยู่คนละฟากโต๊ะกับฉัน
“ได้ดินสอแล้ว…ไหนล่ะ จะให้วาดอะไร”
ภัทรส่งกระดาษเทา-ขาวหลายแผ่นที่มีขนาดเท่ากับปฎิทินตั้งโต๊ะให้ฉัน ซึ่งบางแผ่นภัทรได้วาด
รูปลงไปบ้างแล้ว ฉันมองรูปหมาที่ภัทรวาดอย่างตลก ก็มันตลกจริงๆนี่นา^_^
“เดี๋ยวภัทรไปเข้าชมรมก่อนนะ^_^” ภัทรบอกฉันแล้วเดินไปหาเพื่อนๆซึ่งนั่งเกาะกลุ่มกันอยู่ในหอสมุด
ฉันนั่งวาดรูปการ์ตูนให้ภัทรเงียบๆคนเดียว
เวลาต่อมา
ฉันวาดรูปเสร็จพอดีที่ภัทรมานั่งตรงหน้าฉัน
“เสร็จแล้วภัทร เป็นไงสวยมั้ย^_^” ฉันถามภัทร
“คนเฉิ่มวาดรูปสวยเน๊อะ^_^”
“ก็แน่นอนอ่ะนะ^o^”
“เฉิ่มอ่ะ เฉิ่มแบบสุดๆอ่ะ^_^”
“ฉันไม่ได้เฉิ่มนะ…เอาล่ะเดี๋ยวฉันต้องไปเรียน ร.ด ก่อนนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ฉันยินดีช่วยเสมอ ^_^“ฉันพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าภัทร ก็ฉันไม่เคยพูดอย่างนี้กับผู้ชายนี่นา ภัทรเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันยอมทุ่มเทได้มากขนาดนี้
ฉันไปเรียน ร.ด ทันทีที่ออกจากหอสมุด
วันนี้รักษาดินแดนไม่มีเรียน แต่นักศึกษาวิชาทหารต้องไปร่วมมือกันทำบุญที่วัดแห่งหนึ่ง เย้ๆ
ตอนเย็น
ไม่รู้ว่าภัทรส่งการ์ตูนมอมหรือยังนะ…ชักเป็นห่วงแล้วสิ ฉันโทรหาภัทรทันทีที่มาถึงบ้าน
“ฮัลโหล..ภัทรเหรอ นี่สานิตเองนะ”
“อือ”
“สรุปแล้วงานเสร็จทันมั้ย”
“ไม่ทันอ่ะ”
“ทำไมเหรอ”
“ไม่มีเวลาอ่ะ”
“แล้ว…ขนมปังหมดหรือยัง”
“หมดแล้ว”
“แล้วแยมหมดยังอ่ะ”
“หมดแล้วทำไมเหรอ”
“ถ้าเกิดแยมไม่หมดจะได้ซื้อขนมปังไปเพิ่มไง”
“ไม่ต้องซื้อมาก็ได้ เกรงใจ”
“แยมหมดก็ดีแล้วแหละจะได้ไม่ต้องซื้อขนมปังเพิ่ม ดีไม่เปลืองตังค์”
“….”
“ภัทร…ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ”
“ภัทรมีแฟนหรือยังอ่ะ”
“ทำไมหรอ…แล้วถ้ามีล่ะ”
“ถ้ามีฉันก็…คงผิดหวังมั้ง”
“แล้วถ้าไม่มีล่ะ”
“ไม่มีก็ดีสิ”
“ภัทรน่ะมีแต่คนมาจีบ”
“เหรอ..งั้นฉันก็ไม่ขอเป็นคนสุดท้ายอ่ะน่ะ เพราะฉันไม่ดีพอ…แค่มีเธอก็พอไม่ขอเป็นหนึ่งเดียวในใจ…ไม่หวังได้เป็นที่รัก…แค่ได้มีเธอให้รักก็พอใจ…จะเป็นที่เท่าไร…ฉันก็เต็มใจจะรักเธอ”
“ตอนภัทรไปกรุงเทพฯก็มีคนมาชอบภัทร อยู่โรงเรียนก็มีแต่คนมาชอบภัทร ภัทรอ่ะมีแฟนคลับด้วยแหละ”
“เหรอ…โม้ป่าว..”
“จริงๆ ภัทรทำอะไรก็เป็นข่าวหมดแหละ…แล้วพี่รู้ได้ไงว่าภัทรเป็น…”
“ก็ดูออกอ่ะ”
“แล้วสานิตเวอร์จิ้นมั้ย”
“ก็…ไม่..ทำไมเหรอ”
“งั้นไม่ต้องพูดกัน”
“อะไรนะ!!”
“พูดเล่น….ทำไมพี่ถึงชอบภัทรอ่ะ “
“ฉันไม่ได้ชอบภัทรนะ ฉันแค่โทรมาถามว่างานเสร็จหรือยังก็แค่นั้นเอง”
“อย่างเนี้ยเค้าเรียกว่าจีบ”
“เหรอ..ฉันเกิดมาฉันไม่เคยจีบใครเลยน่ะเนี่ย”
“เออ อย่างเงี้ยแหละเรียกว่าจีบ”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นฝ่ายจีบใครนะ ฉันอยากมีคนมาจีบ”
“เปิ่นอย่างเงี้ยใครเค้าจะมาจีบ”
“ไม่ได้เปิ่นนะ แกดีเน๊อะมีแต่คนมาตามจีบ “
“….”
“ฉันอยากเป็นแฟนกับภัทรนะ”
“มันเร็วเกินไปนะถ้าเราจะเป็นกันอ่ะ เราเพิ่งคุยกันได้แค่ไม่กี่วันเอง”
“เหรอ…แล้วสเปกของภัทรเป็นยังไงเหรอ”
“ภัทรชอบคนที่สูงกว่าภัทร แล้วก็แก่กว่าภัทร”
“เหรอ..งั้นฉันก็คงเป็นเเฟนภัทรไม่ได้สินะ เพราะว่าฉันตรงตามสเปกเธอแค่ข้อเดียว”
“มันก็ไม่แน่”
“อยากร้องไห้จัง”
“ไม่ต้องอะไรขนาดนั้นก็ได้”
“ก็ไม่รู้เป็นอะไรอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ เค้าจะกลับบ้านไปร้องไห้”
“ไม่ต้องอะไรขนาดนั้นก็ได้”
ฉันวางสายทันทีที่พูดจบ
ที่บ้าน
ฉันค่อยๆทรุดตัวนอนลงบนที่นอน ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆเลยอ่ะ ฉันมันบ้าไปแล้วที่พูดแบบนั้นออกไป!!! แล้วป่านนี้เขาจะคิดกับฉันยังไงเนี่ย
น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมา ฉันนอนร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องนอน ฉันกลัว …กลัวว่าทุกอย่างมันจะเลวร้าย สาเหตุที่ฉันร้องไห้ไม่ได้เกิดเพราะกลัวอย่างเดียว ฉันเสียความรู้สึกที่ภัทรมีแต่คนมาชอบ แล้วฉันก็ไม่ตรงตามสเปกภัทรด้วย ฉันไม่อยากมีคู่แข่ง ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใคร สำหรับเพลงไม่ขอเป็นคนสุดท้ายที่ฉันร้องให้ภัทรฟังมันตรงข้ามกับความรู้สึกของฉันมากๆ ใช่ ฉันอยากเป็นที่หนึ่งในใจภัทร แต่ถ้าฉันบอกเขาออกไปอย่างนั้นมันก็น่าเกลียด จริงมั้ย ดังนั้นจึงต้องทำอะไรที่ฝืนใจตัวเอง ฉันเชื่อนะว่าเขาน่าจะปลื้มบ้างกับการที่ฉันทำอย่างนี้ หมายความว่าทำอะไรที่ตรงข้ามกับความรู้สึกน่ะ เอาล่ะ…ฉันจะต้องสู้ต่อไป อย่าเพิ่งแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทำอะไร ท่องไว้สานิต ท่องไว้ เสียใจเพราะทำไม่สำเร็จดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำ ท่องไว้ T_T
ฉันรู้ว่าภัทรชอบอ่านหนังสือ แล้วคืนนี้ก็มีจันทรุปราคาด้วย ฉันอยากดูจันทรุปราคา แล้วระหว่างที่รอเวลานั้น ฉันจึงนั่งทำที่คั่นหนังสือเพื่อจะเอาไปให้ภัทร คือฉันชอบทำอะไรกระจุ๊กกระจิ๊กอ่ะ มันสนุกดี^_^
วันศุกร์
ฉันมึนงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมือคืนตอนที่ฉันโทรหาภัทร วันนี้ฉันจะไปหาแม่ ฉันคิดถึงแม่และฉันก็คิดว่าแม่รักฉันมากที่สุดแล้ว^_^
คาบคอมพิวเตอร์
ฉันอยากจะรู้นักว่าภัทรพูดจริงหรือเปล่าเรื่องที่บอกว่าตัวเองมีแฟนคลับน่ะ ฉันจะต้องถามคนทั้งโรงเรียนให้ได้เลย ดังนั้นฉันจึงเข้าไปที่เว็บบอร์ดโรงเรียน แล้วตั้งกระทู้ขึ้นมา>o<
ชื่อกระทู้ :“ภัทร ม.4 ป็อบปูล่าจริงเหรอ???”
เนื้อหา: ภัทรบอกเราว่าตัวเองมีแฟนคลับเยอะ จริงเหรอ โม้ป่าว
ฉันคิดไปคิดมากระทู้นี้มันก็ไม่ค่อยเหมาะสมนะ ฉันไม่รู้ว่าภัทรจะคิดยังไงถ้าอ่านกระทู้นี้ ฉันอยากลบจังเลยอ่ะ ดังนั้นฉันจึงเข้าไปที่แจ้งลบกระทู้ แต่ฉันก็ไม่สามารถลบได้ เพราะว่าเหตุผลที่แจ้งลบกระทู้มันน้อยเกินไป ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ช่างเหอะคงไม่มีอะไรมั้งToT
ตอนสามทุ่ม
ฉันโทรหาภัทร
“ฮัลโหลภัทร ทำอะไรอยู่หรอ”
“ชักว่าว”
“บ้า!!! น่าเกลียดพูดอะไร”
“ยัยเปิ่น”
“ฉันไม่ได้เปิ่นนะ”
“เปิ่น”
“ฉันจะด่านายว่ายังไงดีเนี่ย โอ๊ย!! อย่าให้ฉันด่านายได้นะ!!!”
“เพิ่งกินข้าวเสร็จ กำลังเดินกลับหอ”
“เหรอ…”
“เพื่อนชวนภัทรไปดูSeason Change อ่ะ “
“เหรอ..แล้วไหนบอกว่าไม่มีตังค์อ่ะ”
“โกหก”
“ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องโกหก ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้วะเนี่ย”
“อะไร บ้าแล้ว….อยากกระโดดตึกตาย”
“ทำไมเป็นไรเหรอ”
“เครียด…งานหนัก”
“เครียดอะไรนักหนา”
“ก็เครียดอ่ะ มีไรมั้ย”
“แล้วภัทรเรียนพิเศษที่ไหนเหรอ”
“โอเอซ่าส์”
“จริงเหรอ…ฉันก็เรียนที่นั่นเหมือนกัน ที่นั่นก็สอนดีนะ แต่ว่าฉันเรียนไม่รู้เรื่องอ่ะ”
“คนเปิ่นจะไปเรียนอะไรรู้เรื่อง”
“ก็จริงอ่ะนะ ฉันน่ะเวลาเรียนอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก โดยเฉพาะเรียนพิเศษอ่ะ ต้องศึกษาด้วยตัวเองถึงจะเข้าใจ แล้วภัทรเรียนวิชาอะไรบ้างเหรอ”
“ทุกวิชาแหละ เรียนคณิตไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ”
“ให้ฉันติวมั้ย ฉันน่ะ เคยติดท็อปเท็นสามปีซ้อนตอนอยู่ ม. ต้นนะ ไม่ได้อวดนะเนี่ย แค่เล่าให้ฟัง”
“ภัทรมีพี่ติวให้แล้วอ่ะ”
“แล้วภัทรซักผ้ายังไงเหรอ”
“ส่งซักอ่ะ ทำไม จะมาซักให้เหรอ”
“อือ”
“จะบ้าเหรอ”
“ภัทรไปกินข้าวกับใครเหรอ”
“คนเดียว ..ภัทรอยากตาย ภัทรยืนอยู่กลางถนนเนี่ย”
“ไม่เชื่อหรอก”
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกับเพื่อนดีกว่า”
“แล้วบอกฉันทำไมอ่ะ”
“ไม่ต้องกันเลยอย่างเงี้ย”
“พูดเล่น^_^”
“โอ๊ย…เปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวไปดูSeason Change คืนนี้เลย ดูรอบสุดท้าย”
“แล้วไปยังไง มีรถเหรอ”
“เดี๋ยวยืมรถเพื่อนไป”
“ทำไมไม่ไปดูกับฉันล่ะ ฉันอยากไปดูกับเธอนะ”
“ไม่รู้ ดูก่อน จะไปแล้วเนี่ย ตอนนี้ภัทรอยู่หน้าห้องเลิฟเนี่ย เดี๋ยวชวนเลิฟไปดูหนังดีกว่า”
“อย่านะ!!”
“อิอิ”
“ตามใจ…เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันแวะไปหาที่หอนะ มีของจะให้”
“ของอะไร”
“ไม่บอก นะ…เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหาที่หอนะ”
“ไม่เอา ไม่ให้มา”
“จะไป”
“ไม่ได้”
“ก็จะไปอ่ะ มีของจะให้อ่ะ”
“โรคจิต”
“แกสิโรคจิต”
“คนโรคจิต”
“แกแหละโรคจิต โอเคเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะแวะไปหาเธอที่หอ Good night นะ”
“Night Night Night Night “
ฉันวางสายภัทรทันที
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเลยอ่ะ ตื่นเต้นกับเหตุการณ์วันพรุ่งนี้จัง
วันเสาร์
วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะได้เอาที่คั่นหนังสือที่ฉันตั้งใจทำมากๆให้ภัทรซักที
“ป้าครับ..ขอพบภัทรหน่อยครับ^_^” ฉันบอกป้าที่เป็นเจ้าของหอพัก
“ภัทรเหรอ…ไม่รู้ว่าตื่นรึยัง แล้วโทรนัดกันแล้วเหรอ”
“ครับ^_^”
“ภัทรน่ะเวลาที่เขานอนอยู่แล้วไปเรียกน่ะ เค้าชอบหน้าบึ้ง^o^”
“เหรอครับ ขอบคุณนะครับ” ฉันบอกป้าเมื่อป้าเปิดประตูขึ้นหอพักให้ฉัน ฉันชอบหอนี้จังเลยอ่ะ
ไฮโซชะมัดเลยอ่ะ
ฉันเคาะประตูห้องภัทรทันที
ภัทรเปิดประตูห้องออกมาด้วยอาการงัวเงีย น่ารักชะมัดเลยอ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ตาตี๋ได้ใจชะมัด
“ไหนอ่ะของที่บอกว่าจะมาให้-_-” ภัทรบอกฉันพร้อมกับกลับไปนอนต่อ ฉันไม่ได้สนใจภัทร แต่ฉันสนใจห้องภัทรมากกว่า ฉันเดินไปรอบๆห้องภัทรซึ่งเป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากนัก ภายในห้องภัทรมีคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่วางอยู่ใกล้ๆกับห้องน้ำ นอกจากนั้นยังมีโทรทัศน์ Panasonic
“ ภัทร…กินข้าวเสร็จแล้วก็ล้างจานเลยนะ อย่าทิ้งเอาไว้ แม่เพิ่งเอาไปล้าง เนี่ย มีหนอนด้วย แล้วกระติกน้ำร้อนน่ะ ไม่ต้องทิ้งน้ำนะ มันยังใช้ได้อีก เราจำเป็นต้องประหยัดนะ เพราะว่าตอนนี้เรามีค่าใช้จ่ายต้องจ่ายอีกเยอะ”
นอกจากนั้นยังมีโน้ตอีกแผ่นนึง เป็นโน้ตที่รุ่นพี่ของภัทรเขียนไว้
“ภัทรก็เป็นเด็กน่ารักนะ แต่พี่อยากเตือนว่าทำอะไรอย่าให้ข้ามหัวผู้ใหญ่ล่ะ มันไม่ดี”
ฉันค่อยๆนั่งลงบนเตียงภัทรหลังจากที่อ่านโน้ตจบ ฉันค่อยๆหยิบที่คั่นหนังสือออกมา
“อ่ะ…ฉันทำที่คั่นหนังสือมาให้^_^” ฉันยื่นที่คั่นหนังสือให้ภัทรซึ่งมีอยู่สองอัน อันหนึ่งเป็นรูปเด็ก
ผู้หญิงที่หนาวมาก ส่วนอีกอันหนึ่งทำจากกระดาษสา มันเป็นที่คั่นหนังสือที่ไม่สวยเท่าไหร่นัก แต่ฉันก็ตั้งใจทำมากๆ
“รู้ได้ไงว่าภัทรชอบอ่านหนังสือ^_^”ภัทรถามฉันทั้งๆที่ยังนอนอยู่
“ก็เห็นว่าชอบอ่านหนังสือ ก็เลยทำมาให้^_^”
“ขอบคุณครับ-_-”
“ชอบมั้ยล่ะ ถ้าชอบเดี๋ยวฉันทำให้อีกก็ได้นะ ฉันชอบทำ สนุกดี^o^”
“ไม่เป็นไรหรอก เกรงใจ”
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย+_+”
“…”
“ไปดูหนังกันมั้ย^_^” ฉันชวนภัทรด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“ไป..ออกให้สี่สิบดิ”
“สามสิบไม่ได้เหรอ-0-”
“ก็ได้ เดี๋ยวขอนอนพักก่อนนะ เมื่อคืนนอนตีสาม+_+”
“ฉันดูโทรทัศน์นะ>_<”
“เอาสิ มีปลั๊กอยู่สามปลั๊กน่ะ เลือกเสียบเองละกัน+_+”
ฉันลุกขึ้นไปเปิดโทรทัศน์
“ติดเคเบิ้ลปะ-o-”ฉันถาม
“ติด”
“Pop Channel เลขอะไรเหรอ>o<”
“
ฉันนอนดู Pop Channel ข้างๆภัทร ในขณะที่ภัทรนอนกรนเบาๆ ฉันเหลือบไปเห็นแฟ้มสะสมงานของภัทรวางอยู่บนที่นอน อยากรู้จังว่าภัทรได้รับรางวัลอะไรบ้าง อยากจะรู้นักว่าฉันกับภัทรใครจะเก่งกว่ากัน ดังนั้นฉันจึงหยิบแฟ้มสะสมงานมาดู ^_^
ภัทรนี่ก็เก่งเหมือนกัน ดูแล้วน่าจะเก่งภาษาเพราะว่ามีเกียติบัตรเกี่ยวกับภาษาอังกฤษเยอะมาก
เริ่ดจัง…ฉันก็ชอบภาษาอังกฤษเหมือนกัน การดูแฟ้มสะสมผลงานของภัทรทำให้ฉันได้รู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับภัทร นั่นคือ
1. วันเดือนปีเกิด ภัทรเกิดเดือนมกราคม
2. ชื่อ-นามสกุล
3. โรงเรียนเก่าที่ภัทรย้ายมา
ฉันมองดูภัทรนอนหลับ…เวลาที่ภัทรนอนหลับนี่ช่างน่ารักจังเลยนะ เขาเปรียบเสมือนลูกแมวที่นอนหลับพริ้ง ขนตาของเขาช่างสวยงามเหลือเกิน มันไม่งอนและไม่ดก แต่ดูดี ใบหน้าของเขาขาวใส ออกจะมันเยิ้มไปนิดหน่อยแต่ก็ดูดี จมูกที่ค่อนข้างบาน ประกอบกับดั้งที่หายไป ดูเเล้วเหมือนแมวที่บ้านของฉันเลย ถ้าภัทรเป็นแมวที่บ้านฉันได้ก็ดีสิ ฉันจะนอนกอดทุกคืนเลย แล้วฉันก็จะตั้งชื่อให้ด้วยว่า”ดุ๊ยดุ่ย” ทำไมน่ะเหรอ ก็ภัทรน่ะชอบทำตัวดุ๊ยดุ่ยน่ะสิ
ฉันมองไปที่เป้ากางเกงของภัทร ก็ไม่ได้ตั้งใจมองหรอก แต่มันสะดุดตานี่ ให้ตายเถอะน้องชายของเขาใหญ่ชะมัด นี่ขนาดยังไม่แข็งตัวนะเนี่ย ถ้าเกิดว่ามันเกิดอย่างนั้นขึ้นมามันจะขนาดไหนล่ะเนี่ย ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ฉันหันความสนใจไปที่ชีทภาษาจีนของภัทรสรุปแล้วภัทรก็เรียนภาษาจีนด้วยเหรอเนี่ย ว้าว…เจ๋งชะมัด ฉันก็สนใจเรียนภาษาจีนเหมือนกัน
ฉันนอนดูโทรทัศน์ตั้งแต่สิบโมงเช้ายันบ่ายโมงเพื่อรอภัทร
“ภัทร! ภัทร!” เสียงผู้ชายเคาะประตูเรียกภัทร
ภัทรตื่นแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู น้องม.4 นี่เอง สงสัยเป็นเพื่อนภัทรมั้ง เขามาเพื่อใช้คอมพิวเตอร์ของภัทร ภัทรก็ดีเน๊อะ มีน้ำใจกับเพื่อน ภัทรใช้เท้าเขี่ยรองเท้าของฉันซึ่งถอดอยู่หน้าห้องเข้ามาในห้อง เหมือนกับเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ว่ามีคนมาหาเขา
“ดูรองเท้าซินะ^_^”ภัทรว่าฉัน
“อ๋อ…รองเท้าแม่^o^”
“ช่างกล้าใส่เน๊อะ-_-”
ขณะที่เพื่อนของภัทรกำลังนั่งเล่นคอมฯอยู่นั้นภัทรก็เริ่มก่อกวนฉัน
“ที่คั่นหนังสือ…”ภัทรพูดขึ้นเมื่อมานั่งบนที่นอน
“เป็นไง…สวยมั้ย^_^” ฉันถามภัทร
“หึ…สีชมพู มันหวานไปอ่ะ-_-”
“ออกจะสวย”
“ตรงไหนเนี่ย>_<”
“อะไรนะ!!!”
“เปล่า…ลมพัดเย็นดี^_^”
“ไม่เห็นจะเย็นเลย ร้อนจะตาย-_-^”
“ก็พัดลมก็มีทำไมไม่เปิด เปิ่นอีกแล้ว^_^”
“ก็กลัวเธอว่านายว่าเปลืองไฟนี่-o-^”
“เปิ่นจริงๆเลย …อย่าบอกนะว่านอนดูPop Channel ตลอดเลยอ่ะo_o”
“อือ..ทำไมเหรอ>_<”
“ทำไปได้o_o”
“ก็คนมันชอบนี่^o^”
“แล้วนอนรอตั้งแต่สี่โมงเนี่ย ช่างกล้าเน๊อะ”
“ผู้นำทำได้ทุกอย่าง”
“อยากเจาะหูจัง” ภัทรบอก
“เธอเนี่ยนะอยากเจาะหู o_o”
“อือ..ภัทรเคยเจาะตอน ม.3 อ่ะ เจาะตั้งสี่รู”
“จริงเหรอ..ฉันก็เคยเจาะแต่ตันไปแล้ว”
“…..”
“เรียนภาษาจีนกับพี่นิคเป็นไงบ้างอ่ะ” ฉันถามภัทร
“ก็ดีอ่ะ พี่เค้าดีมากเลยนะ ถ้าเกิดว่าภัทรเรียนกับพี่นิวครบสามปีนะ ภัทรต้องพูดภาษาจีนได้แน่ๆเลย ภัทรน่ะชอบภาษา อยากพูดได้หลายๆภาษา”
“เหรอ…ฉันก็เคยเรียนภาษาจีนกับพี่นิคนะ ไม่เห็นจะดีเลย-_-^”
“ทำไมเหรอ-o-”
“ก็เค้าน่ะว่าฉัน เค้าบอกว่าพวกกระเทยน่ะ ถึงจะเป็นกระเทยนะแต่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแหละ อย่างน้อยก็ขึ้นต้นด้วยคำว่านาย ที่เที่ยวไปเรียกผู้หญิงว่าชะนีน่ะ คนที่เลี้ยงเรามาเป็นชะนีเหรอ เค้าพูดอย่างเงี้ย”
“เหรอ..ก็พี่นิคเค้าเป็นพี่ว้ากนี่-_-”
“ก็ใช่…แต่เค้าก็ไม่ควรมาว้ากที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยนะ ถ้าจะว้ากก็ไปว้ากที่มหาวิทยาลัยสิ”
“ไม่รู้อ่ะ แต่พี่เค้าก็ดีนะ เค้ายังเคยถามพวกภัทรเลยว่าคิดกับเค้าแบบอาจารย์หรือแบบพี่ แล้วพวกภัทรก็บอกเค้าว่าคิดแบบอาจารย์ เค้าบอกว่าไม่ให้คิดแบบนั้นให้คิดว่าเป็นพี่น้องกันจะดีกว่า”
“เหรอ แล้วภัทรรู้จักยายเสื่อมปะ”
“รู้จัก..ภัทรไม่ชอบเค้าหรอก เค้าเคยว่าภัทรด้วย แล้วตอนนี้เค้าก็ไม่กล้ามายุ่งกับภัทรด้วย”
“ทำไมเหรอo_o”
“เดี๋ยวเราไปก่อนนะ…ขอบคุณนะภัทร” เพื่อนภัทรบอกภัทรก่อนที่จะออกไปจากห้อง ภัทรเริ่มเล่าต่อ
“ก็มีอยู่วันนึงภัทรก็นั่งเรียนอยู่ดีๆ ยายเสื่อมก็แควะภัทรเฉยเลย-_-”
“เค้าว่าไงเหรอ”
“บอกว่า’ เธอน่ะได้รับพระเกี้ยวกับเค้าด้วยเหรอ’ ภัทรก็เลยบอกไปว่า ก็คนมันเป็นเด็กดีนี่ครับ
แล้วอาจารย์มีปัญหาอะไรกับผมเหรอ”
“จริงเหรอ!!! ช่างกล้าเน๊อะo_o”
“ไม่ได้หรอก เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่นั้นมามันไม่เคยว่าภัทรเลย ขนาดภัทรใส่ชุดพละไปคนเดียวในห้องมันยังไม่กล้าว่าภัทรเลย”
“เธอก็สุดฤทธิ์เน๊อะ กี่โมงแล้วเนี่ย ตายแล้วบ่ายสองแล้วอ่ะ ไปอาบน้ำได้แล้ว”
ภัทรไม่ได้ฟังฉัน เขานอนคว่ำอยู่ข้างๆฉัน
“ไม่อยากไปเลย”ภัทรบอกฉัน
“ทำไมอ่ะo_o”
“เดี๋ยวเด็กที่โรงเรียนเห็น…ภัทรอ่ะมีแต่คนมาชอบ มีแฟนคลับด้วย”
“แหวะ…หลงตัวเอง”
ภัทรเตะก้นฉันดังปั่บ!!!
“โอ๊ย!!! เจ็บนะ” ฉันเอามือตีหัวภัทรทันที
“ขี้เกลียดอาบน้ำจัง”ภัทรบอก
“เดี๋ยวฉันอาบให้มั้ย^o^”
“เกรงใจ”
ภัทรลุกขึ้นจากที่นอน แล้วเดินไปเปิดตูเสื้อผ้า
“สานิต…มีอะไรให้ดู”
“อะไรเหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยก่อนที่จะลุกขึ้นไปดูอะไรซักอย่างที่ภัทรให้ดู ภัทรเปิดตู้เสื้อผ้าให้ฉันดู ภายในชั้นบนของตู้เสื้อผ้ามีหนังสือแนวแฟนตาซีกับหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเต็มไปหมด
“เชื่อมั้ยว่าหมดนี่ประมาณเจ็ดพันบาทอ่ะ^o^”
“จริงเหรอ!!!! O_O “ ฉันอุทานด้วยความทึ่ง พร้อมกับมองดูหนังสือพวกนั้น มีแฮร์รี่ พอตเตอร์หนึ่งชุด นาร์เนียร์อีกหนึ่งชุด แล้วก็ไวท์โรดอีกหนึ่งชุด หนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องอะไรก็ไม่รู้จำชื่อไม่ได้อีกหนึ่งชุด ชุดหนึ่งมีอยู่ประมาณสิบสี่เล่ม แล้วก็ The lord of the ring อีกหนึ่งชุด
“เจ๋งชะมัด…”ฉันพึมพำเบาๆ
“ยังไม่หมดนะยังมีอีก^o^” ภัทรบอกฉันพร้อมกับหยิบกล่องใส่แผ่นซีดีที่มีลักษณะกลมขึ้นมา เขาค่อยๆเปิดกล่องนั้น ฉันมองไปที่กล่องนั้น มันเป็นซีดีการ์ตูนเรื่องโดราเอมอน
“อันเนี้ยรวมกันก็ประมาณแปดร้อยบาทอ่ะ อันนี้ซื้อมาจากกรุงเทพฯ^o^”
“เหรอ..นายนี่ทุ่มเทเน๊อะo_o” ฉันพูดจบแล้วไปนั่งบนที่นอนต่อ
“ใส่ชุดไหนดีเนี่ย” ภัทรพึมพำอยู่กับตัวเอง พร้อมกับหยิบกางเกงขายาวทรงทหารออกมา
“อือหือ…จะไปเดินห้างหรือจะไปเดินเขาเนี่ย ใส่กางเกงซะ-o-”
“ใส่เสื้อตัวไหนดีเนี่ย>o<” ภัทรพูดพร้อมกับหยิบเสื้อออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเอาเสื้อมาเทียบกับกางเกง
“ไม่เข้ากัน”แล้วเขาก็โยนใส่ที่นอน แล้วกลับไปเลือกต่อ แล้วเขาก็โยนเสื้อใส่ที่นอนอีก เขาทำอย่างนั้นจนมีเสื้อกองอยู่บนที่นอนสามตัว
“ทำไมมีแต่เสื้อสีดำกับขาว” ฉันถามภัทร
“ก็ชอบสีดำกับสีขาวนี่”
“นี่ไงสีดำกับขาว^_^” ฉันพูดพร้อมกับชี้มาที่เสื้อตัวเองซึ่งเป็นลายกะลาสีขาว – ดำ
“ไม่ชอบให้อยู่ติดกันอย่างนั้นอ่ะ^_^”
“เนี่ยลายกะลาสีขาวดำกำลังอินเทรนด์เลยนะ ฉันไปเปิดดูแม็กกาซีนที่เป็นแฟชั่นญี่ปุ่นอ่ะ ที่ญี่ปุ่นกำลังฮิตเลยนะ^o^”
ภัทรมองฉันด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะหยิบเสื้อสีขาวที่มีปกและแถบตรงแขนสีแดงขึ้นมา
“ตัวนี้แหละภัทร สีแดง – ขาวกำลังอินเทรนด์เลย ตัวนี้แหละสวยดี^_^”ฉันบอกภัทร
“ตัวนี้ยังไม่เคยใส่เลยนะเนี่ย^o^”
“ก็ใส่ซะสิ”
“พับเสื้อให้มั้ง^_^”
“อะไรเนี่ย ก็ได้ๆ พับเสื้อแค่นี้สบายมาก^_^”
ฉันหยิบเสื้อภัทรขึ้นมาดม หอมน้ำยาปรับผ้านุ่มจัง
“แล้วจะดมทำไมอ่ะ-o-”
“ก็อยากรู้ว่าเหม็นอับหรือเปล่า”
“มันจะไปเหม็นได้ไง ก็มันเป็นเสื้อส่งซักนี่+_+”
ฉันไม่ได้สนใจภัทรที่ย้ายตัวเองมานั่งตรงปลายเตียง
“กุลสตรีเน๊อะ^_^” ภัทรพูด
“ก็แน่นอนอ่ะนะ ก็แบบแม่สอนมาดีอ่ะ แล้วเธอรีดผ้าเป็นมั้ยเนี่ย”
“ไม่เป็นอ่ะ”
“ให้ฉันสอนมั้ย”
“ไม่เป็นไร”
“-_-^^”
ฉันนั่งพับผ้าโดยที่มีภัทรนั่งมองฉันอยู่ เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ฉัน
“เจ็บนะ!!!” ฉันโวยลั่นทันทีที่ภัทรมาเตะขาฉัน ฉันตอบโต้ด้วยการเตะขาภัทร เราเตะขากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันลุกขึ้นยืนแล้วตีก้นภัทร ภัทรต่อยแขนฉัน T^T
“ไม่ตีให้ตายเลยล่ะ” ภัทรพูดแล้วเตะขาฉัน จนฉันล้มลงบนเตียง ขณะที่ฉันล้มลงนั้นขาของฉันเกี่ยวกับขาของภัทร ทำให้ภัทรลงมานอนบนตัวของฉัน โดยที่ฉันนอนหงายอยู่ หน้าของเราใกล้กันแค่หนึ่งเซ็นติเมตรเท่านั้น ฉันมองเข้าไปในดวงตาของภัทร ฉันมีความรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกำลังล่องลอยอยู่ในนั้น
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” ฉันบอกภัทรเบาๆ แต่ภัทรไม่ได้ฟัง เขาค่อยๆเอาหน้าเข้าใกล้ฉันมากขึ้น แล้วเขาก็เอาลิ้นสอดเข้ามาในปากของฉัน ปากและลิ้นของเขามันช่างนุ่มเหลือเกิน ฉันไม่เคยจูบแล้วมีความสุขมากขนาดนี้เลยนะ เราจูบปากกันประมาณหนึ่งนาทีแล้วภัทรก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ เขาไม่ยอมปิดประตูห้องน้ำ
“ขี้เกลียดอาบ ไม่มีอารมณ์”ภัทรบอกฉัน
“โอ๊ย!! เร็วๆสิ นี่มันเกือบจะบ่ายสามแล้วนะ^o^”
“ล่านู่หลีหู” ภัทรด่าฉัน ซึ่งคำนี้มันน่าเกลียดมากเลยนะ มันแปลว่า ‘ หน้าอวัยวะเพศหญิง
ฉันหยิบจุกเสาเตียงที่สามารถถอดได้ทำท่าจะขว้างใส่ภัทร
“ลองขว้างสิ^_^”ภัทรท้า
“อย่าท้านะ^o^”
“กล้าเหรอ>_<”
“ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวถูกภัทรแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย ไม่อยากเสียตังค์”
“อีงก!!!^_^”
“ไม่ได้งกนะ แค่ประหยัด o_o”
“งก^_^”
“-_-“
ภัทรพูดภาษาฝรั่งเศสให้ฉันฟัง ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร เพราะฉันไม่ได้เรียนสายศิลป์
ฝรั่งเศสมาเหมือนภัทร
“อะไรเหรอ แปลว่าอะไรอ่ะ-o-”
แต่เขาก็ยังพูดต่อ ฉันเลยเถียงเขาไปเป็นคำภาษาฝรั่งเศสซึ่งน้ำเป็นคนสอนฉันไว้
“เปอร์ติกง” คำนี้แปลว่าโสเภณี ภัทรงงทันทีที่ฉันสวนกลับ
“อะไรอ่ะ”
“เปอร์ติกง”
“…….”
“อีแน็บเตอร์” คำนี้แปลว่า โง่
“แปลว่าอะไร”
“ไม่บอก…แล้วภัทรอยากเรียนต่อคณะอะไรเหรอ”
“อักษรฯ จุฬาฯ”
“เหรอ…เข้าจุฬาฯเลยเหรอ…ฉันอยากเรียน Cosmetic Science ที่ แม่ฟ้าหลวง University”
“อะไรคือ Cosmetic Science”
“ก็วิทย์ฯเครื่องสำอางไง เธอเชื่อมั้ยว่าที่นั่นอ่ะนะเค้าเรียนหลักสูตรนานาชาติด้วยแหละ ซึ่งมันก็เป็นความใฝ่ฝันของฉันเลยแหละที่จะเรียนหลักสูตรนานาชาติ ก็แบบเรียนอะไรที่มันเหมาะกับตัวเองอ่ะนะ ไฮโซอย่างฉันก็ต้องคู่ควรกับอะไรที่มันInternational”
“……..”
“แล้วพ่อแม่ไม่รู้เหรอว่าภัทรเป็น”ฉันถามภัทร
“ไม่รู้หรอก เป็นคนจีนนี่ ถ้ารู้นะโดนฟันหัวแน่ๆเลย”
“เหรอ…ไม่ดีเลยอ่ะ …ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊”
ภัทรเข้าไปในห้องน้ำ ฉันมองดูภัทรเข้าห้องน้ำ เขาปิดประตูแหละแต่ไม่ยอมล็อกกลอน แล้วเขาก็โผล่หน้าออกมาอีก
“เมื่อไหร่จะอาบน้ำซักที”
เขายิ้มให้ฉันแล้วแลบลิ้นออกมา เขาตวัดลิ้นเบาๆ ทำท่าเหมือนลงลิ้นอ่ะ แถมยังทำหน้าเคลิบเคลิ้มอีกด้วย เห็นแล้ว Sexy ชะมัดเลยอ่ะ ไม่คิดไม่ฝันว่าคนง้องแง้งอย่างภัทรจะทำอะไรเสียวๆเป็นด้วย
“โอ๊ย….อย่าทำอย่างนี้สิ เดี๋ยวฉันมีอารมณ์จะว่าไง” ฉันพูดแล้วนอนบิดไปบิดมาบนที่นอน สงสัยภัทรจะกลัวฉันมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาจริงๆ เขารีบปิดประตูห้องน้ำทันที
เวลาต่อมา
“เดี๋ยวสานิตออกไปรอภัทรตรงปากซอยก่อนนะ…ภัทรไม่อยากให้ป้าเจ้าของหอรู้ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่อง” ภัทรบอกฉัน
“อือ…มีแป้งปะ”
“มี..ในตู้เสื้อผ้าอ่ะ”
ฉันทาแป้งเสร็จแล้วออกไปจากห้องภัทร แล้วลงไปข้างล่าง จากนั้นฉันก็ขับรถไปรอภัทรที่หน้าปากซอย
ฉันมองดูภัทรจากกระจกรถ เขาวิ่งมาที่ฉันอย่างเร็ว ภัทรนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์ของฉัน ฉันเป็นคนขับ คือฉันเป็นคนที่ชอบขับรถมากๆ ไม่ค่อยชอบนั่งซ้อนใคร
“ขับเร็วๆหน่อยสิ>_<”ภัทรเร่งฉัน
“ไม่เอา…เปลืองน้ำมัน”
“งกอีกแล้ว งกอย่างนี้แล้วใครจะเอาเป็นแฟนเนี่ย”
“…….”
“ให้ภัทรขับดีกว่า”
“ไม่เอา”
ภัทรเปิดเพลง “ไม่ขอเป็นคนสุดท้าย”ของ Badz ให้ฉันฟัง ฉันชอบเพลงนี้มากเลยนะ แต่ฟังแล้วอยากร้องไห้อ่ะT_T
“ยังคุยกันไม่จบเลย…ถ้าเกิดว่าภัทรมีแฟนแล้ว สานิตจะทำยังไง” ภัทรถามฉัน
“ไม่ตอบได้มั้ย”
“สานิตก็เสียใจใช่มั้ย”
“อือ”
“แล้วถ้าภัทรมีแฟน แต่แฟนภัทรอยู่ไกลกับภัทร อ่ะ”
“ฉันไม่อยากแย่งของใคร ฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่ดี แม่ฉันเคยถูกแย่งแฟนToT”
“เหรอ..”
ภัทรเปิดเพลง”แค่รู้ว่าทำเพื่อใคร”ของวงไอน้ำให้ฉันฟัง
“อยากได้ยินคำว่ารักจากปากเธอซักครั้ง
แลกด้วยอะไรฉันก็ยอม
จะให้ทำให้ทิ้งทุกสิ่งก็พร้อม
ยอมเธอทุกๆลมหายใจ”
“ไม่รู้เป็นไร เดี๋ยวนี้ชอบเพลงนี้เป็นพิเศษ” ภัทรบอก มันทำให้ฉันคิดว่าภัทรอยากฟังฉันบอกว่ารักเขา โดยที่เขาใช้เพลงนี้เป็นตัวสื่อ ฉันคิดอย่างนั้นนะ^o^
เรามาถึงบิ๊กซีภายในสิบห้านาที
“ป่านนี้พี่บูกับกั้งคงจะสวีทกันเน๊อะ” ภัทรพูดถึงบูเพื่อนฉันที่เป็นแฟนกับเพื่อนของเขา
“น่าอิจฉาบูจังเลยเน๊อะ”ฉันพูดเบาๆ
ภายในบิ๊กซี
“จะรีบเดินไปไหนเนี่ย-_-^^” ฉันดุภัทรซึ่งเดินเร็วมากๆ เหมือนกับว่าเขาไม่ต้องการเดินข้างๆฉัน
ฉันเร่งฝีเท้าเพื่อจะตามภัทรให้ทัน ภัทรเดินตรงไปที่ร้านหนังสือ เขาซื้อหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น ซึ่งฉันก็ไม่รู้จักชื่อเรื่องหรอก อะไรที่ฉันไม่ชอบฉันก็จะไม่ค่อยสนใจ
“อ่ะเงิน” ภัทรส่งเงินให้ฉันสามสิบบาท ฉันรับเงินจากภัทรทันที
“ถ้าเจอใครแล้วเค้าถามว่าเราเป็นอะไรกันให้บอกว่าเป็นพี่น้องกันนะ เข้าใจมั้ย”ภัทรบอกฉัน
“อือ-_-”
เราเดินไปซื้อตั๋วหนังซึ่งอยู่ชั้นสอง
“อย่ามาเกาะแขนได้มั้ย ภัทรไม่ชอบให้ใครมาเดินเกาะโน่นเกาะนี่>_<” ภัทรดุฉันเมื่อฉันจับแขนเสื้อของภัทร เชอะ!! คนอะไรก็ไม่รู้
จากการที่ฉันถูกภัทรดุทำให้ฉันเกิดอาการหมั่นไส้ภัทร ดังนั้นฉันจึงแกล้งเดินนำหน้าภัทร แล้วมองภัทรตั้งแต่หัวจรดเท้า ประมาณว่าฉันรังเกียจภัทรแบบสุดๆ อะไรประมาณเนี้ย
“เป็นไร –o-” ภัทรถามฉันอย่างซื่อๆ
“รู้จักกันด้วยเหรอ “
“-o-“
เราเดินขึ้นบันไดเลื่อน ฉันกับภัทรยืนอยู่คนละฟากของบันไดเลื่อน
“ภัทรก็เป็นเงี้ยแหละ นิสัยไม่ดีหรอก ภัทรอ่ะเจ้าอารมณ์จะตาย-_-”ภัทรบอกฉัน
“…….”
ฉันไปต่อแถวซื้อตั๋วหนัง โดยที่ภัทรไปยืนรอฉันตรงที่ขายตั๋ว ยืนนอกแถวน่ะ
“ดูเรื่องอะไรคะ” คนขายตั๋วถามฉัน
“Season Change รอบสี่โมงครับ” ฉันตอบ
คนขายตั๋วเปิดคอมฯให้ฉันเลือกที่นั่ง ตอนนี้เหลือแต่ที่นั่งตรงแถวหน้าสุด ภัทรเข้ามาช่วยฉันเลือก
“จะเอามั้ยภัทร” ฉันถามภัทร
“ไม่เอาอ่ะ”
“ลองดูรอบห้าโมงครึ่งมั้ยคะ”คนขายตั๋วบอกแล้วเปิดรอบห้าโมงครึ่งให้เราดู
“ภัทรอยากนั่งตรงกลางอ่ะ”ภัทรบอก ฉันมองหาที่นั่ง เริ่ดมีที่ว่างตรงกลางสองที่พอดีเลย
“เอาที่นี้แหละครับ” ฉันบอกคนขายตั๋ว
“ F12 F13 นะคะ”
ฉันจ่ายเงินเสร็จแล้วเดินออกมาทันที ภัทรดึงตั๋วจากมือฉันไป
“ฉีกแบ่งสิ” ฉันบอกภัทร
“ไม่เอา เดี๋ยวภัทรเก็บไว้เอง”
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ไปกินข้างนอกนะ ภัทรไม่อยากนั่งกินในนี้”
“ก็ได้”
เราเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะออกไปเอารถ
ขณะที่เราเดินด้วยกันอยู่นั้นเราเจอ น้องคิม ด้วยแหละ น้องคิมเป็นกระเทยม.4 ที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน เรารู้จักกันจากการเข้าค่ายผู้นำ
“หวัดดีจ้ะภัทร มากับพี่สานิตเหรอ^_^” เธอทักเราสองคน
“อือ”ภัทรตอบ
“เป็นแฟนกันเหรอ^o^” น้องคิมถาม
“เปล่า..ไม่ได้เป็นแฟนกัน แค่มาด้วยกันเฉยๆ” ฉันกับภัทรช่วยกันตอบ
“เหรอ”
“แล้วมากับใครเนี่ย”ภัทรถาม
“มาคนเดียว”
“ช่างกล้าเน๊อะ^_^”
“เดี๋ยวเราไปก่อนนะ” น้องคิมบอกแล้วเดินจากไป
“อุ๊ย…อาร์ตนี่ เราเข้าไปทักอาร์ตดีมั้ย” ฉันบอกภัทรเมื่อเห็นอาร์ต เพื่อนที่เป็นสภานักเรียน อาร์ตเค้าน่ารักมากเลยนะ ฉันยังเคยชอบอาร์ตเลย ตอนเรียนอยู่ ม.4 อ่ะ แต่ตอนนี้เฉยๆแล้ว
“ไม่เอา รีบไปดีกว่าภัทรไม่อยากให้พี่เค้าเห็นว่าเรามาด้วยกันo_o”
ฉันรู้สึกเสียใจมากที่ภัทรทำแบบนี้ ทำไมล่ะ มากับฉันแล้วมันเสียหายมากเลยเหรอ ฉันเดินน้ำตาคลอเบ้าโดยที่ภัทรเดินตามหลังฉัน T_T
“รอด้วยสิ”ภัทรบอกฉัน แต่ฉันกลับยิ่งเดินเร็วขึ้น แล้วฉันก็หยุดรอภัทร
“เดินเร็วจัง”ภัทรบ่น
“-_-“
“งอนเหรอ”
“จะบ้าเหรอ…ฉันมีสิทธิงอนด้วยเหรอ”
“…..”
ขณะที่ฉันยืนอยู่กับภัทรนั้นฉันเห็นมิค กระเทย ม.4 ที่เคยชอบภัทร ยายนั่นมาคนเดียวนี่นา ดีเลย ฉันอยากจะควงภัทรอวดแม่นั่นชะมัดเลยอ่ะ
“นั่นมิคนี่” ฉันบอกภัทร ภัทรรีบมองไปทางมิคทันที
“ไปกันเถอะ” ฉันบอกภัทรแล้วเดินไปเอารถ ภัทรเดินตามฉัน ตอนที่ฉันกำลังเอารถอยู่นั้นมิคมองเราสองคนด้วย สะใจชะมัด^_^
“ได้ข่าวว่าโดนมิคจับตูดกลางศูนย์การค้าเลยไม่ใช่เหรอ^_^” ฉันล้อภัทร
“ใช่…รู้ได้ไง o_o”
“ก็เธอเคยเล่าให้ฟังตอนที่ไปเข้าค่ายผู้นำไง”
“เหรอo-o”
“แล้วทำไมเธอไม่ชอบมิคล่ะ มิคเค้าเรียนเก่งนะ”
“ภัทรไม่ชอบคนอ้วนอ่ะ-_-”
“เหรอ^_^”
เราออกไปตะเวนหาร้านอาหารทั่วเมือง
“นั่นมันพี่ที่เป็นสภานักเรียนนี่ นั่งอยู่บนรถเมล์น่ะo_o” ภัทรบอกฉัน
“เหรอ..ใครอ่ะ-_-”
“คนที่อ้วนๆหน่อยอ่ะ”
“เหรอ..ใครวะ”
เรามาหยุดอยู่ที่ร้านก๊วยเตี๋ยวหมูตุ๋น
ฉันชอบร้านนี้มากเลยอ่ะ ^O^ บรรยากาศดี๊ดี ภายในร้านออกแนวมืดครึ้มเนื่องจากได้รับอิทธิพลจากต้นไม้ที่ปลูกล้อมรอบร้าน ขอบคุณพระเจ้าค่ะสำหรับสถานที่สวยๆแบบนี้
“ภัทรไม่กินเนื้อและไก่” ภัทรบอกฉัน
“เหรอ…ที่บ้านฉันก็ไม่กินเนื้อเหมือนกัน มีฉันกินอยู่คนเดียว^_^”
“ถึงว่าทำไมถึงได้เปิ่นอย่างเงี้ย^_^”
“ฉันไม่ได้เปิ่นนะ ไอ้ง้องแง้ง>o<”
เรานั่งกินก๊วยเตี๋ยวลูกชิ้น ภัทรนั่งอยู่คนละฟากโต๊ะกับฉัน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลง
“ไม่ขอเป็นคนสุดท้าย” ของวง BADZ
ก็รู้ ว่าคนที่ยืนข้างเธอ
ก็คงต้องดีเลิศเลอมากพอให้เธอนั้นสนใจ
ก็รู้ ว่าเธอมีคนมากมาย
ฉันรู้ว่าฉันเป็นใครไม่อยากจะคิดหวัง
แต่ฉัน มันส่องกระจกเมื่อไร
ก็ยังไม่เคยชอบใจหน้าตาตัวเองได้ซักวัน
อย่างฉัน ถึงหวังก็ได้แค่หวัง
ฉันรู้และพอประมาณตัวถูกไม่สู้ใคร
*ไม่ขอเป็นคนสุดท้ายเพราะฉันไม่ดีพอ
แค่มีเธอก็พอไม่ขอเป็นหนึ่งเดียวในใจ
ไม่หวังได้เป็นที่รัก
แค่ได้มีเธอให้รักก็พอใจ
จะเป็นที่เท่าไร
ฉันก็เต็มใจจะรักเธอ
“โอ๊ย!! เพลงนี้อีกแล้ว” ฉันพูดด้วยเสียงที่สั่นๆ
ฉันอยากร้องไห้อีกแล้ว ทำไมน่ะเหรอ ก็เพลงเนี้ยมันเสียดแทงหัวใจฉันน่ะสิ มันเจ็บมากเลยนะเพลงเนี้ยเจ็บยังไงน่ะเหรอ ก็เจ็บที่เราต้องเป็นตัวเลือกน่ะสิ เป็นตัวเลือกที่ไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเลือกเราหรือเปล่า ตัวเลือกที่มีช้อยส์อื่นที่ดีกว่า ฉันกลัว…กลัวว่าภัทรจะไม่เลือกฉัน เข้าใจมั้ยToT
แล้วภัทรก็ปิดเพลงเนื่องจากคนเสริฟมองเราสองคน
“ทำไมไม่กินอ่ะ ไม่หิวเหรอ-o-” ภัทรถามฉัน
“ไม่รู้สิ มันไม่อยากกิน-_-”
“ไม่หิวน่ะสิ”
“งั้นมั้ง ภัทร….ร้านนี้บรรยากาศดีเน๊อะ บรรยากาศน่าบอกรักแฟนจัง^_^”
“…..(-_-)”
“ก๊วยเตี๋ยวอร่อยจัง”
“สานิตรักภัทรมั้ย” ภัทรถามฉัน
“รักสิ”
“งั้นภัทรขอลูกชิ้น^_^”
“น่าเกลียด”
“^_^”
“แล้วภัทรชอบฉันมั้ยอ่ะ”
“มันยังเร็วไปนะถ้าเราเป็นแฟนกันอ่ะ เราเพิ่งรู้จักกันนะ”ภัทรตอบ
“ฉันไม่อยากเป็นฝ่ายตามจีบเลยอ่ะ ฉันอยากให้มีคนมาจีบบ้าง”
“ไม่ดีหรอก เพราะว่าเราจะเลือกไม่ถูก เป็นฝ่ายจีบแหละดีแล้วโอกาสที่จะได้มันมีมากกว่านะ”
“จีบคนที่มีแต่คนมาชอบน่ะเหรอT_T แล้วมันจะติดเหรอToT”
“ก็ลองดูก่อน-_-”
“……..”
“หยุดพูดเรื่องนี้ดีกว่า” ภัทรบอก
“อยากร้องไห้จังเลย”
“…….”
เรานั่งกันเงียบๆ ฉันคงไม่มีโอกาสได้เป็นแฟนกับภัทรใช่มั้ย ฉันกินก๊วยเตี๋ยวไม่ลงเลย ฉันเหลือลูกชิ้นประมาณห้าลูก
“อ่ะ…ฉันให้^_^” ฉันใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นให้ภัทร
“ไม่กินเหรอ-o-”
“ไม่ชอบกิน ถ้าเกิดว่าชอบนะว่าหวังเลยว่าจะได้กิน^_^”
“ฝนตกแล้วเนี่ย^_^”
“จริงเหรอO_O” ฉันมองออกไปข้างนอกเพื่อดูฝน ไม่เห็นมีเลย
“สานิตให้ลูกชิ้นฝนตกแน่ๆ^_^”
“…..”
เวลาต่อมา
“พาภัทรไปดู Enconcept มั้งสิ” ภัทรบอกฉัน
“ได้สิ^_^”
เรามุ่งหน้าไปที่Enconcept ซึ่งเป็นโรงเรียนสอนพิเศษวิชาภาษาอังกฤษ
“ภัทรว่าเปิดเทอมภัทรจะมาเรียนที่นี่” ภัทรบอกฉัน ทันใดนั้นมีคนโทรมาที่เครื่องภัทร
“ตอนนี้กำลังอยู่บิ๊กซี… เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้ .. มากับแฟน.. บอกว่ามากับแฟนไงเล่า เออ..แค่นี้นะ”ภัทรคุยโทรศัพท์กับเพื่อน ฉันได้ยินแล้วน้ำตาจะไหล ทำไมเธอต้องบอกเพื่อนด้วยว่ามากับ
แฟน ทั้งๆที่เธอเพิ่งบอกฉันว่ามันเร็วเกินไปถ้าเราจะเป็นแฟนกัน ฉันรู้สึกเสียความรู้สึกยังไงก็ไม่รู้T_T ฉันไม่รู้ว่าภัทรคิดยังไงกับฉันกันแน่ ฉันงงไปหมดแล้ว
ภัทรเปิดเพลง “ El – Nin – Yo” ของทาทา ยัง เราสองคนร้องเพลงนี้ด้วยกัน พร้อมทั้งมุ่งหน้าสู่บิ๊กซี
“ดู MV เพลงนี้หรือยัง”ฉันถามภัทร
“ดูแล้ว ทาทาแม่งโครตน่าฟัดเลย คอยดูนะอีกสามปีจะมีข่าวภัทรแต่งงานกับทาทา^_^”
“แหวะ…โม้อีกแล้ว”
“จริงๆ”
ที่บิ๊กซี
ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเอง อีกตั้งชั่วโมงครึ่งแน่ะ เราสองคนไปอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ
ฉันอ่านนวนิยายแนว Romance ในขณะที่ภัทรอ่านแนวแฟนตาซี
เวลาต่อมา
เราออกมายืนรออยู่หน้าโรงหนัง
“อยากกินแดรี่ ควีน^_^” ภัทรบอก
“ก็ไปซื้อดิ>_<”
“ไม่มีเงิน อยากกินข้าวโพดด้วย”
“งั้นก็เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง^_^” ทันใดนั้นภัทรก็เดินไปหาเพื่อนผู้หญิงสองคนที่เพิ่งออกจากโรงหนัง ทิ้งให้ฉันยืนดูผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งไปกรี๊ดรูปพระเอกเรื่องซีซั่น เช้นจ์
ฉันเดินไปหาภัทรแล้วฉันก็ยิ้มให้กับเพื่อนภัทร เวลาที่ภัทรคุยกับเพื่อนนี่แต๋วแตกเลยนะ
ภัทรคุยกับเพื่อนประมาณสิบนาที แล้วเพื่อนๆก็เดินจากไป ฉันเหลือบไปเห็น ณิชารีย์ เพื่อนที่อยู่คนละโรงเรียนกับฉัน เรารู้จักกันจากการไปสอบสัมภาษณ์AFS อิจฉาจังเลย ก็ณิชารีย์น่ะสิสอบติดAFS แล้วก็กำลังจะได้ไปเรียนต่างประเทศน่ะสิ ฉันน่ะสอบไม่ติดหรอก
“หวัดดีจ้ะ ณิชารีย์ มากับใครเหรอ^_^” ฉันเข้าไปทักทายณิชารีย์ ซึ่งตอนนั้นภัทรยืนอยู่ไกลฉันออกไป
“หวัดดีจ้ะ มากับใครเหรอ^_^”ณิชารีย์ถามฉัน ฉันชี้ไปที่ภัทร
“มากับเพื่อนจ้ะ^_^”
“เป็นไง ได้ไปประเทศไหนเหรอ^_^”
“เค้ายังไม่บอกเลยอ่ะ เนี่ยให้เอกสารมาเป็นตั้งเลย ทำแทบไม่ทันเลยอ่ะ^o^”
“อิจฉาจังเลย ได้ไปเรียนเมืองนอก”
ทันใดนั้นภัทรก็เดินมาที่ฉัน
“ภัทร…นี่ณิชารีย์เพื่อนฉัน สอบติด AFS กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ” ฉันแนะนำณิชารีย์ให้ภัทรรู้จัก
“แล้วกลับมาจะตั้งท้องมั้ยเนี่ย^o^” ภัทรถามณิชารีย์
“ก็อาจจะเป็นไปได้นะ^o^”ณิชารีย์ตอบ
“เป็นเพื่อนกับสานิตได้ยังไงเนี่ย เปิ่นอย่างเงี้ย-_-” ภัทรถามณิชารีย์ ณิชารีย์มองภัทรอย่างงง
“เราไปก่อนนะสานิต^_^” ณิชารีย์บอกฉันแล้วเดินจากไป
“เป็นไง…เพื่อนฉันเก่งมั้ย ฉันน่ะเสียดายจังเลยที่สอบไม่ติด ป่านนี้คงจะได้ไปเรียนเมืองนอกแล้ว ไม่เป็นไรยังมีอีกโครงการหนึ่ง ชื่อ UWC โครงการนี้ดีมากเลยนะ ได้ไปอังกฤษตั้งสองปี ตอนนี้เพื่อนฉันก็สอบติด ฉันก็เคยสอบนะ แต่สอบไม่ติด แล้วเธอได้สอบ AFS มั้ย”
“สอบ แต่สอบไม่ติด-_-”
“ทำไมอ่ะ เธอเก่งภาษาอังกฤษจะตาย-o-”
“ไม่ได้เตรียมตัวอ่ะ ก็เลยสอบไม่ติด”
เราเดินผ่านถังขยะถังหนึ่ง ฉันมองเข้าไปในถังนั้น มันมีข้าวโพดคั่วเต็มไปหมด
“ภัทร…อยากกินข้าวโพดไม่ใช่เหรอ” ฉันชี้ให้ภัทรดู ภัทรต่อยแขนฉันเบาๆ
“เจ็บนะ!!” ฉันบ่นพร้อมกับเอามือตีก้นภัทร
“ไม่ตีให้ตายเลยล่ะ”
“จะบ้าเหรอ…ฉันไม่ร้ายกาจขนาดนั้นหรอก แล้วอีกอย่างที่บ้านไม่ได้สอนให้ใช้กำลัง”
“อยากกินแดรี่ ควีน”
“ก็ไปซื้อดิ”
“อยากกินข้าวโพดด้วย”
“งั้นก็หลับตาสิ” ฉันบอกภัทร แล้วฉันก็กำมือทั้งสองข้าง
“เลือกเอานะมือข้างนี้เป็นแดรี่ ควีน”ฉันบอกพร้อมทั้งยกมือขวา
“ส่วนด้านนี้เป็นข้าวโพด” ฉันยกมือซ้าย
ภัทรก็ปัญญาอ่อนเชื่อฉันเน๊อะ เขาหลับตาแล้วยอมทำตามฉัน แล้วเขาก็ลืมตา
“เลือกไม่ได้ อยากกินหมดเลย”ภัทรบอก
“งั้นก็เลือกข้าวโพดสิ เธอขาดข้าวโพดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ เวลาที่ดูหนังอ่ะ”
“เออ..แล้วมีตังค์สิบบาทปะ ยืมหน่อยดิ”
“อือ” ฉันหยิบเงินให้ภัทร แล้วภัทรก็ไปยืนต่อแถวซื้อข้าวโพด ฉันยืนรอภัทรอยู่บริเวณร้านขายข้าวโพดคั่ว
เวลาต่อมา
เรายืนรอให้ถึงเวลา 17.30 น.
“ขอชิมข้าวโพดมั้งสิ”ฉันบอกภัทรแล้วหยิบข้าวโพดขึ้นมากิน
“ไม่เห็นอร่อยเลย เค็มชะมัดเลยอ่ะ”ฉันติข้าวโพด
“อร่อยออก”
“เธอรู้มั้ยว่าฉันไม่ได้ชอบน้องเลิฟแล้วนะ น้องเลิฟน่ะเป็นตุ๊ด!! “
“ภัทรรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว”
“เหรอ …ก็อย่างว่าอ่ะนะ ผียังไงก็ต้องเห็นผีเป็นวันยันค่ำ”
“…….”
เวลว 17.30 น.
และแล้วก็ถึงเวลานี้ซักที เวลาที่ฉันจะได้ดู Season Change เป็นครั้งที่สอง
เราเข้าไปนั่งตามหมายเลขที่เราซื้อตั๋วไว้ ภัทรนั่งหมายเลข 12 ส่วนฉันนั่งหมายเลข 13
“ภัทรถือว่าเลข 13 เป็นUnlucky Number” ภัทรบอกฉัน
“อุ๊ย..ชอบเพลงนี้จังเลยอ่ะ^_^” ฉันพูดขึ้นเมือได้ยินเพลง “รักฉันประชดใคร” ของวง แอมไฟน์
ภัทรมองหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉัน
“โอ๊ย!! เอาอีกแล้ว-_-^^” ภัทรบ่นอย่างเซ็งๆ
“เธอจะเก็บแก้วน้ำกับที่ใส่ข้าวโพดมั้ย”ฉันถามภัทร
“เก็บ สานิตรู้มั้ยว่าสานิตเป็นกระเทยคนแรกที่ภัทรมาดูหนังด้วย-_-”
“^_^” ฉันไม่พูดอะไร รู้แต่ว่ามันตื้นตันอ่ะ ฉันหันไปยิ้มให้ภัทร แต่ภัทรวางหน้าตาย
“ภัทรก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันมาดูหนังด้วย” ฉันบอกภัทร แต่เหมือนว่าภัทรไม่ได้ยิน
“ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย”ฉันถามภัทร
“ได้ยิน-_-”
“หนังเรื่องนี้น่าดูจังเลยอ่ะ^_^”ฉันพูดขึ้นเมื่อมีไตเติ้ลหนังขึ้น
“ โอ๊ย!! อย่าดังสิ พูดอยู่นั่นแหละ-_-^” ภัทรดุฉัน ฉันมองเขาอย่างโมโห
เรานั่งดูหนังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“หนาวเหรอ” ฉันถามภัทรเบาๆ เมื่อเห็นภัทรนั่งกอดอก
“อือ…”
ฉันค่อยๆซบที่ไหล่ภัทร แต่ภัทรรีบขยับหนีฉันทันที ฉันหน้าแตกอีกแล้วT_T
“เห็นคนที่นั่งข้างๆภัทรปะ” ฉันกระซิบถามฉัน ฉันมองไปยังผู้ชายสองคนที่นั่งติดกับภัทร
“เห็น…ทำไมเหรอ”
“เป็นคู่เกย์^_^”
“เหรอ..น่ารักดีเน๊อะ”
ฉันมีความสุขจังเลย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ ขอบคุณพระเจ้าค่ะสำหรับช่วงเวลาดีๆ
เวลาต่อมา
เราออกจากโรงหนังทันทีที่หนังจบ ตายแล้ว นี่มันทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย
“เอาไป..ภัทรไม่เก็บไว้หรอก” ภัทรบอกฉันพร้อมกับยื่นแก้วน้ำกับที่ใส่ข้าวโพดคั่วให้ฉัน
“แล้วอย่าลืมเอาไปไว้บนแท่นบูชา”ภัทรย้ำ
“เดี๋ยวพาภัทรไปร้านแว่นท็อปเจริญด้วย”ภัทรบอก
“ไปทำไมเหรอ-o-”
“ภัทรว่าจะลองไปถามราคาคอนแทกเลนส์น่ะ”
“ได้สิ”
เราขับรถออกจากบิ๊กซี ตอนนี้ข้างนอกมืดไปหมดแล้ว
“ภัทรน่ะเหมือนพระเอกเรื่องซีซั่น เช้นจ์เลย”
“อือหือ…หลงตัวเองอีกแล้ว”
“ก็จริงๆนะ ภัทรมีคนให้เลือกตั้งสี่คนแน่ะ”
“ T^T”
“แต่ภัทรไม่เลือกสานิตหรอก”
ฉันจอดรถทันทีที่มาถึงร้านขายแว่น
“จอดตรงนี้แหละเจ๊” ภัทรบอกฉัน ก่อนที่จะเข้าไปในร้านแว่น ไม่กี่อึดใจเขาก็ออกมา
“คอนแทกเลนส์ตั้งเจ็ดร้อยบาท”
“……..”
ฉันออกรถทันทีที่ภัทรมาถึง
“จริงนะ ภัทรเหมือนพระเอกเรื่องซีซั่น เช้นจ์จริงๆนะ ภัทรจะเลือกใครดีเนี่ย แต่ภัทรไม่เลือกสานิตหรอก”
“งั้นเหรอ” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ฉันรู้ตัวเองดีน่ะ ว่าฉันไม่ดีพอสำหรับเธอภัทร ไม่ต้องย้ำหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่มีวันเลือกฉันอยู่แล้วT_T แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยฉันก็ได้มาดูหนังกับเธอแล้วแค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
เรามาถึงอพาร์ตเม้นท์ภายในสิบห้านาที ฉันขึ้นไปบนห้องของภัทร ฉันอยากนอนกับภัทรจัง
“ภัทร…ฉันไม่กล้ากลับบ้าน มันมืดแล้ว แล้วแถวบ้านฉันมันก็เปลี่ยวมากเลยอ่ะ ฉันนอนกลับเธอนะ -_-”
“ไม่ได้หรอก”
”T_T”
“พี่สานิตเอากระเป๋าไปเลย แล้วพาภัทรไปซื้อข้าวด้วย” ภัทรบอกฉัน
ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยทำตามที่ภัทรสั่ง เราลงมาข้างล่าง ฉันพาภัทรไปซื้อข้าว
“พรุ่งนี้จะมาอีกมั้ยเนี่ย”ภัทรถามฉัน ตายแล้ว..ภัทรกำลังทอดสะพานเหรอเนี่ย
“ไม่…พรุ่งนี้จะซักผ้า ทำการบ้าน ทำไมเหรอ”
“จะให้พาไปซื้อคอนแทกเลนส์หน่อย”
“มาไม่ได้จริงๆอ่ะ”
“พี่สานิต ภัทรอยากกินแดรี่ ควีน พาภัทรไปซื้อมั่ง”
“อะไรนะ!!!”
“ภัทรพูดเล่น”
ฉันนั่งรอภัทรซื้อผัดไทอยู่ที่รถ
“กลับบ้านได้มั้ยน่ะ” ภัทรถามฉัน
“ไม่ได้ ภัทรฉันกลัวจริงๆนะ ถ้าเกิดว่าฉันเป็นอะไรไปจะว่าไง รถฉันเพิ่งถอยมาไม่ถึงเดือนเลยนะ”
“ขับไปก็ท่องนะโมเข้า ถ้าเป็นไรก็โทรมาบอกภัทร เดี๋ยวภัทรไปช่วย” พูดอย่างกับว่าจะทำได้เน๊อะ โทรศัพท์มือถือฉันก็ไม่มี ไม่ได้รู้เรื่องเล้ย..-_-^^
“งั้นก็ไปนอนกับพี่แอ๋มพี่ต๊อบดิ”ภัทรบอก
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่สนิทกับสองคนนั้น”
“แล้วสนิทกับใครบ้างเนี่ย สนิทเฉพาะเพื่อนที่เป็นสภาเหรอ เอางี้ ไปนอนกับพี่โอ๊ต”
“ไม่เอา…ไม่สนิท”
ฉันไม่ได้สนใจเรื่องการนอนกับภัทรแล้ว เชอะ!!! ฉันก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากหรอก บ้านฉันก็มี ฉันแค่ลองถามดูงั้นแหละ ดูซิ ว่าจะมีน้ำใจหรือน้ำจิ้ม ^_^
“พี่สานิตส่งภัทรตรงนี้ก็ได้” ภัทรบอกฉัน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวส่งให้ถึงที่เลย”
ฉันขับรถมาส่งภัทรที่หน้าอพาร์ตเม้นท์
“พรุ่งนี้ฉันต้องมามั้ยเนี่ย” ฉันถามภัทรด้วยความไม่แน่ใจ
“ไม่ต้องมาก็ได้”
ฉันขับรถกลับบ้านทันที ตลอดทางกลับบ้านไม่มีอะไรเลย นอกจากความมืดกับแสงไฟของรถฉัน ฉันนี่มันเวอร์จริงเลยที่ไปหลอกภัทรว่าที่บ้านมีโจรเยอะ ทั้งๆที่กลุ่มวัยรุ่นที่ชอบทำเปรี้ยวแถวบ้านฉันก็เป็นญาติกับฉันแท้ๆ และคนพวกนี้ก็ไม่มีวันทำอะไรฉันอยู่แล้ว
ที่บ้าน
ฉันไปหาโบว์ที่บ้านทันทีที่มาถึงบ้าน แต่โบว์ไม่ว่างคุยกับฉัน มันมัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่กับแฟน
ของมัน เริ่ดเน๊อะเพื่อนฉัน ดังนั้นฉันจึงกลับมานั่งเขียนไดแอรี่ ฉันชอบเขียนไดแอรี่มากเลยนะ เชื่อมั้ยว่าฉันเขียนบันทึกทุกคำพูด ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับภัทรเลยนะ ขนาดคำพูดที่คุยกันทางโทรศัพท์ยังจดเลย ฉันมีแรงบันดาลใจจากการอ่านนวนิยายเรื่อง “Princess’s Diary”
หรือ “บันทึกเจ้าหญิง” เขียนโดย เม็ก คาบอท ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงชาวอเมริกันคนหนึ่งนามว่า มีอา เธอร์โมโพลิส เธอเป็นคนที่มีอะไรแล้วชอบเก็บไว้ในใจ ดังนั้นแม่ของเธอจึงซื้อสมุดบันทึกให้เธอ เธอจดทุกสิ่งทุกอย่างที่เจอมา บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าจดเธอก็จด โรคประจำตัวของเธอคือโรคชอบแอบปลื้มผู้ชายที่สูงส่งเกินไปสำหรับเธอ ซึ่งเป็นโรคเดียวกับฉันเลย
ส่วนใหญ่ฉันจะระบายอารมณ์ใส่ไดแอรี่มากกว่าเขียนเล่าเรื่องเหตุการณ์ แต่มันก็ดีกว่าไม่มีที่ระบายอารมณ์เลยนะ ว่ามั้ย
วันอาทิตย์
“มีอะไรยะ…มาหาฉันเมื่อคืนน่ะ” โบว์มาหาฉันที่บ้าน ขณะที่ฉันกำลังนั่งซักถุงเท้าอยู่
“ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟังโบว์^O^”
“อะไรเหรอ”
“ก็เมื่อวานน่ะสิ ฉันไปดูหนังกับภัทรมาด้วยแหละ^o^”
“จริงเหรอ…เป็นไงบ้างอ่ะO_O”
“ก็สนุกดีอ่ะ เชื่อมั้ยฉันไปรอมันตั้งแต่สิบโมงยันบ่ายสามอ่ะ”
“โห่…มัวทำอะไรอ่ะ”
“ก็มัวนอนหลับน่ะสิ มันนอนตั้งตีสาม”
“มัวทำอะไรวะน่ะ”
“ไม่รู้มัน-_-….มีการบอกว่าตัวเองเหมือนพระเอกซีซั่น เช้นจ์ อือหือ..ช่างกล้า”
“เหรอo_o**”
“มันบอกว่ามันนะมีคนให้เลือกหลายคน แต่ภัทรน่ะไม่เลือกสานิตหรอก”
“อือ…”
ฉันนั่งเม้าท์กับโบว์ตั้งแต่สิบโมงเช้ายันบ่ายสอง
“วันนี้มันบอกให้ฉันไปหาด้วย บอกว่าให้ฉันพาไปซื้อคอนแทกเลนส์ ฉันก็อยากไปอ่ะนะ แต่ดูสิ ฝนตกอย่างนี้แล้วฉันจะไปได้ไง”
“งั้นก็ไม่ต้องไป จบ”
“แกว่ามันจะโกรธฉันมั้ย แต่มันเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องไปก็ได้”
“ไม่โกรธหรอก ถ้ามันมีเหตุผลพออ่ะ”
วันจันทร์
วันนี้ฉันไปโรงเรียนด้วยอาการคันปากยุบยิบ ฉันอยากเม้าท์กับเพื่อนๆแย่แล้วเรื่องที่ฉันไปดูหนังกับภัทร ฉันอยากรู้ว่าแบบนี้เขาเรียกว่าเดทหรือเปล่านะ
“แบงค์…ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง^o^” ฉันบอกแบงค์ตอนที่เราเข้าแถว
“เมื่อวันเสาร์น่ะ ฉันไปดูหนังกับภัทรด้วยแหละ^o^”
“เหรอ…คนไหนอ่ะ “
“แบงค์ก็เคยเห็นแล้วอ่ะ คนที่เจอในหอสมุดน่ะ-_-**”
“จำไม่ได้แล้วอ่ะ”
ฉันเล่าทุกอย่างให้แบงค์ฟังเป็นฉากๆ แบงค์ฟังฉันจนเกิดอาการรำคาญ ฉันรู้ฉันดูออก เป็นฉันฉันก็รำคาญนะถ้ามีใครมาเล่าเรื่องแฟนให้ฟังน่ะ แต่ฉันก็อดไม่ได้นี่นา ฉันสับสนนะว่าตอนนี้ฉันได้เป็นแฟนกับภัทรรึเปล่า
คาบชีววิทยา
ฉันเล่าเรื่องที่ฉันกับภัทรไปดูหนังด้วยกันให้เหมวดี สา แต้ว และบิ๊กฟัง ดูเธอจะสนใจฉันมากกว่าสนใจอาจารย์บรรยาย ฉันเริ่มเจ็บคอแล้วสิ
คาบศิลปะ
ฉันเลือกเรียนดนตรีไทย เพราะว่าฉันเคยมีพื้นฐานมาบ้าง
“นิว..ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง”ฉันบอกนิว เพื่อนผู้หญิงที่อยู่คนละห้องกับฉัน แต่เราเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันตอน ม. ต้น เราสนิทกันมากเลยนะ
“อะไรเหรอจ้ะ สานิต^_^”
“ฉันมีแฟนแล้วนะ”
“จริงเหรอ!!!”
“จริงสิ แต่ฉันก็ไม่รู้นะว่าแบบนี้เค้าเรียกว่าแฟนหรือเปล่า”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็มันบอกว่ามันยังเร็วไปถ้าเราจะเป็นแฟนกัน แต่มันก็บอกกับเพื่อนที่โทรมาหามันว่ามันน่ะเป็นแฟนกับฉัน เมื่อวันเสาร์เราไปดูหนังกันด้วยแหละ”
“ดูเรื่องไรเหรอ”
“ซีซั่น เช้นจ์”
“โรแมนติกเน๊อะ”
“แล้วแบบเนี้ย เค้าเรียกว่าเดทปะ”
“ไม่รู้อ่ะ”
“เออนี่..มีชะนีคนนึงโครตบ้าเลย มาถึงก็กรี๊ดรูปพระเอกซีซั่น เช้นจ์”
“สานิตอย่าเรียกผู้หญิงว่าชะนีได้ปะ เค้าไม่ชอบอ่ะ”
“เหรอ..ไม่รู้อ่ะ ฉันเห็นกระเทยคนอื่นก็พูดกัน”
“ไม่รู้อ่ะ แต่เค้าว่ามันไม่ดีนะ”
“อือ…ฉันก็ว่างั้นแหละ”
พักกลางวัน
ฉันนั่งกินข้าวอย่างหมดอารมณ์ เชื่อมั้ยตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับภัทร ฉันกินข้าวไม่อร่อยเลย ทำไมน่ะ
เหรอ ก็เพราะว่าฉันคิดถึงแต่ภัทรน่ะสิ
ฉันนั่งเหม่อลอย ใช่ ฉันอยากเจอภัทร ฉันมองหาภัทรทั่วทั้งโรงอาหาร แต่ก็ไม่เจอเขาแม้แต่เงา ฉันอยากถามเขาว่าเขาซื้อคอนแทกเลนส์หรือยัง ถ้ายังฉันจะได้พาไปซื้อ หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ไปหาภัทรที่ห้องเรียน
“น้องคะ ภัทรอยู่มั้ยคะ^_^” ฉันถามเพื่อนภัทร
“ภัทรไปสอบค่ะพี่^_^”
“เหรอคะ” ฉันเดินกลับห้องทันทีที่พูดจบ ฉันรู้สึกเหมือนกับฉันไม่ใช่สานิตที่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน
คาบฟิสิกส์
“มิ้ว เมื่อวานฉันไปดูหนังกับน้องภัทรด้วยแหละ^o^”ฉันบอกมิ้ว
“อ๋อ…เห็นแล้ว มันยิ้มให้ฉันด้วย ตอนนั้นฉันอยู่บนรถเมล์ฉันก็ว่าใครวะ เป็นคนขับ ตัวผอมๆไม่นึกว่าเป็นเธอ>O<”
“ฉันเองแหละ ฉันไปนอนที่หอภัทรด้วยแหละ^O^”
“จริงเหรอ..แล้วได้กันรึยังล่ะo_o”
“ยัง…แค่นอนเล่นเฉยๆ-_-^^”
“แล้วทำไมไม่ได้+_+”
“อย่าเลย ฉันไม่เคยหวังเซ็กส์จากภัทรเลยนะ>_<”
“ทำไมอ่ะ-o-”
“ก็ของภัทรใหญ่เกินไปอ่ะ^o^”
“เห็นของเค้าแล้วเหรอO_O”
“เปล่าหรอก ^o^“
“เธอก็เน๊อะ-_-^”
คาบพละ
ฉันขอยืมโทรศัพท์เพื่อนเพื่อโทรไปหาภัทร แต่ว่าภัทรไม่ยอมรับสาย
ตอนเย็น
ฉันโทรหาภัทรทันทีที่มาถึงบ้าน
“ฮัลโหล ภัทรเธอไปซื้อคอนแทกเลนส์หรือยัง”
“ไปซื้อมาแล้ว”
“ไปกับใครอ่ะ”
“ไปกับเพื่อน”
“เหรอ”
“เสียดายมากเลยอ่ะ ซื้อมาใส่ก็มองไม่เห็น ตั้งเจ็ดร้อยบาท”
“จริงเหรอ…เสียดายเน๊อะ แล้วเอาไปเปลี่ยนไม่ได้เหรอ”
“จะบ้าเหรอ..คนงกก็เงี้ยแหละ”
“ไม่ได้งก แค่รู้จักใช้เงินย่ะ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ ภัทรอยู่บนรถเมล์”
“ทำไมอ่ะ อยู่บนรถเมล์ก็คุยกันได้นี่”
“ภัทรยืนโหนรถเมล์อยู่นะ”
“เหรอ งั้นแค่นี้แล้วกัน”
ฉันกลับบ้านไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ฉันอยากทำที่คั่นหนังสือไปให้ภัทรจังเลยอ่ะ
ดังนั้นฉันจึงทำที่คั่นหนังสือ ซึ่งคราวนี้ฉันเขียนกลอนลงไป กลอนที่ฉันเขียนนั้นฉันลอกมาจากหนังสือ ไอไลค์ มันความหมายดีมากเลยนะสำหรับฉัน แต่ว่าไม่รู้ว่าภัทรจะชอบรึเปล่า >_<
สำหรับที่คั่นหนังสือนั้นฉันทำสองอัน
อันแรกเขียนไว้ว่า..
“หลายคนบอกว่าการสมหวังในความรักคือความสุขที่สุด
แต่สำหรับฉัน แค่ได้รักเธอก็มีความสุขมากกว่า
เมื่อ”รักคือการให้”เลยไม่ต้องการอะไรกลับคืนมา
เพราะอยากให้เธอเป็นสิ่งมีค่า ยิ่งกว่าสิ่งใด
ไม่ต้องการเป็นตัวสำรอง เจ้าของ หรืออะไรทั้งนั้น
ไม่ต้องการแบ่งความผูกพันกับใครคนไหน
ไม่ต้องการจะบอกเธอว่ารักสุดหัวใจ
แค่อยากให้เป็นความทรงจำฝังตัวตลอดไป
…ว่าครั้งหนึ่ง เคยมีหัวใจไว้รักเธอ
กลอนนี้เป็นความรู้สึกที่ฉันมีต่อภัทร ฉันคิดแบบนี้จริงๆ ฉันรักเขาแบบไม่หวังสิ่งตอบแทน…
และอีกอันหนึ่ง…
ขอโทษนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ขอโทษสำหรับสิ่งต่างๆที่หยิบยื่นให้
ขอโทษสำหรับทุกความห่วงใย
และสำหรับความใส่ใจที่มีให้เธอ
ขอโทษนะที่คิดว่าเธอมีใจให้
ขอโทษที่คิดว่าเธอห่วงใยกันเสมอ
และต้องขอโทษด้วยนะเธอ
ที่ละเมอคิดไปเองฝ่ายเดียว
ขอโทษที่คิดว่ารักเราจะสดใส
ทั้งที่ทั้งหัวใจเธอมีแต่เขา
ทั้งที่เธอไม่เคยคิดอะไรกับเรา
และต้องขอโทษที่ยังเฝ้ารักเธอ
ขอโทษเธอ…จริงๆ
และสำหรับกลอนนี้ฉันอยากจะให้ภัทรอ่านตอนที่เราเลิกกัน ฉันเชื่อว่าต้องมีซักวันที่เราต้องเลิกกัน ฉันคิดว่ามันยากนะที่เด็กมัธยมปลายจะเป็นแฟนกันไปจนวันตาย…
นอกจากที่คั่นหนังสือแล้วฉันยังเขียนประวัติของตัวฉันเองด้วย ภัทรจะได้รู้จักฉันมากขึ้นไง
สิ่งที่ฉันเขียนลงไปในประวัติ
1.ประวัติทั่วไป
2.ถ้ามีพรหนึ่งข้อ ฉันจะขอให้ภัทรเห็นในความรักที่ฉันมีต่อเขาและแสดงความรักนั้นออกมา
3.อยากบอกภัทรว่ารักที่สุดและฉันไม่เคยหวังเซ็กส์จากภัทรเลย
4.สิ่งที่กลัว กลัวไม่ได้เป็นแฟนกับภัทร
วันอังคาร
ฉันนั่งกินข้าวอย่างหมดอารมณ์ เชื่อมั้ยตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับภัทร ฉันกินข้าวไม่อร่อยเลย ทำไมน่ะ
เหรอ ก็เพราะว่าฉันคิดถึงแต่ภัทรน่ะสิ
“สานิตวันเสาร์ทำอะไรมาเหรอเล่าให้ฟังมั่งสิ^_^”ออมถามฉันขณะที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน
“อ๋อ…ฉันไปดูหนังกับภัทรมา แล้วก็ไปกินอาหารกลางวันด้วยกัน^o^”
“เหรอจ๊ะO_O”
“แบบนี้เค้าเรียกว่าเดทมั้ยอ่ะ-O-”
“ใช่..แบบนี้แหละเค้าเรียกว่าเดท^O^”
“ภัทรบอกว่าฉันเป็นฝ่ายจีบมันอ่ะ แบบนี้เค้าเรียกว่าจีบด้วยเหรอ-o-”
“ใช่แล้ว..ชวนไปดูหนัง ไปกินข้าว โทรไปหาทุกวัน น่ะเค้าเรียกว่าจีบ>o<”
“เหรอo_o”
ออมเปิดเพลงประกอบภาพยนต์เรื่องซีซั่น เช้นจ์ซึ่งร้องโดยบอย โกสิยพงษ์ให้ฉันฟัง เพลงนี้บาดลึกลงไปที่ใจของฉัน ทุกคำพูดทุกเหตุการณ์ที่ฉันอยู่กับภัทรหลั่งไหลเข้ามาในสมองฉัน น้ำตาของฉันคลอเบ้า ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่เป็นตัวเลือกของภัทร เป็นตัวเลือกที่มีโอกาสที่ภัทรจะเลือกเพียงแค่ 0.01% เท่านั้น Y_Y
“ภัทรเป็นเหมือนพระเอกเรื่อง Seasons Change …ภัทรมีคนให้เลือกหลายคน….ภัทรไม่เลือก
สานิตหรอก….มันยังเร็วไปถ้าเรายังเป็นแฟนกัน….มากับแฟน…”
“ไปไหนเหรอสานิต^o^”น้ำ ทักฉันเมื่อฉันเดินผ่านหน้าห้อง
“ไปหาภัทร^_^”
“แหม…-_-^”
“น้ำฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง^O^”
“อะไรเหรอO_O”
“เมื่อวันเสาร์อ่ะ ฉันไปดูหนังกับภัทรมาด้วยแหละ^_^”
“แหม..หล่อนก็สุดฤทธิ์เน๊อะ-_-^”
“ไม่ได้หรอก^o^”
“แล้วไปหาภัทรทำไม-o-”
“จะเอาที่คั่นหนังสือไปให้อ่ะ^_^” ฉันบอกพร้อมกับหยิบที่คั่นหนังสืออกมาให้น้ำดู
“เป็นไง…สวยมั้ย^o^”
“ก็สวยดีอ่ะ…ฉันจะเตือนนะสานิต ว่าอย่าไปยุ่งกับมันมาก เดี๋ยวมันจะรำคาญได้-_-^”
“อือ…น้ำไปเพื่อนหน่อยสิ*_*”
“ไม่เอา…ไปเองเฮอะ-_-^^”
“นะๆไปด้วยกัน ไปเพื่อนหน่อย+_+”
“โอ๊ย!!!มึงก็เน๊อะ-_-^^^”
“ไปเองก็ได้ เชอะ! ไม่ง้อหรอก>_<”
ฉันเดินดุ่มไปที่ห้องภัทร เริ่ดเน๊อะ เชื่อมั้ยว่าวันนี้ฉันเจออะไร ภัทรไม่อยู่ ไปไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้เห็นหน้าภัทรมาสามวันแล้วนะ >o<
ตอนเย็น
“ฮัลโหล…ขอสายภัทรหน่อยค่ะ”ฉันพูด
“ภัทรไม่อยู่ครับ นี่เพื่อนของภัทรนะครับ ภัทรขายเบอร์ให้ผมครับ”เสียงใครก็ไม่รู้พูดแปลกๆเหมือนกับบีบจมูกอ่ะ ฉันว่ามันต้องเป็นภัทรแน่ๆเลย ภัทรอำฉันแหงๆ
“ภัทร…เธออำฉันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย”
“มีอะไรฝากถึงภัทรรึเปล่าครับ”
“มีค่ะ ฝากบอกภัทรด้วยนะคะว่าสานิตคิดถึงภัทรมาก ไม่ได้เจอภัทรมาสามวันแล้ว”
“ครับเดี๋ยวภัทรบอกให้นะครับ”
ฉันวางสาย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเป็นเพื่อนภัทรน่ะ ฉันว่าต้องเป็นภัทร คนอะไรจะพูดเสียงอย่างกับบีบจมูก ดังนั้นฉันจึงโทรไปภัทรใหม่เพื่อจับไต๋ภัทรให้ได้
“ฮัลโหล…เพื่อนภัทรใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
“ฝากบอกภัทรด้วยนะคะว่าสานิตน่ะคิดถึงภัทรมาก แล้วก็พรุ่งนี้บอกภัทรด้วยนะคะว่าตอนพักกลางวันน่ะยังไม่ต้องกินข้าว เพราะว่าสานิตจะไปหาแล้วก็จะไปกินข้าวด้วยกัน”
“ไม่ไปครับ”
“อะไรนะคะ”
“ไปก็ได้ครับ”
“แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”
“ชื่อต้นครับ”
“อยู่ห้องเดียวกับภัทรใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
“แล้วเธออยู่หอไหนเนี่ย”
“อยู่หอเดียวกับภัทรครับ”
“งั้นก็…อย่าลืมบอกภัทรนะคะ ถ้าไม่บอกฉันวีนเธอแน่”
“ไม่กลัวครับ”
“เดี๋ยวรู้กัน แค่นี้ก่อนนะคะ อย่าลืมบอกภัทรนะ”
ฉันช่วยย่าทำขนมหลังจากที่คุยกับภัทรเสร็จ
“ย่า…หนูมีเรื่องจากบอก^_^” ฉันบอกย่าอย่างร่าเริง
“อะไรเหรอ-_-”
“หนูมีแฟนแล้วนะย่า^O^”
“เหรอ..เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะo_o”พี่แมวซึ่งอยู่บ้านเดียวกับฉันถามขึ้น
“เป็นผู้ชายสิ>o<”
“แล้วมันจะรักหนูจริงเหรอ^_^”
“หนูก็ว่างั้นแหละ-_-^”
“ย่าจะสอนให้นะว่าหนูน่ะรักมันได้ แต่อย่าหลง เพราะว่าถ้าเราหลงมันแล้วมันจะหลอกเราได้-_-”
“แล้วย่าไม่อยากรู้เหรอว่าชื่ออะไร>o<”
“แล้วชื่ออะไรล่ะ^_^”
“ชื่อภัทร น่ารักมากเลยนะย่า ขาว ตี๋^O^”
“แล้วเป็นคนที่ไหน-_-”
“เป็นคนจังหวัดเพชรบูรณ์^_^”
วันพุธ
“เจ้..ห้องกั้งมีคนชื่อต้นมั้ย-o-^” ฉันถามบูอย่างสงสัย
“ไม่รู้ดิ น่าจะมีนะ ทำไมเหรอo_o^”
“ก็เมื่อวานฉันโทรไปหาภัทรมา แล้วคนชื่อต้นรับสาย น้องเค้าบอกว่าภัทรขายเบอร์ให้เค้า แต่เสียงคนชื่อต้นอะไรอ่ะมันเหมือนเสียงภัทรมากเลยนะ เหมือนกับภัทรกำลังปิดจมูกอ่ะ>_<”
“เหรอ…o_o”
“ฉันก็เลยมาถามเธอไง เห็นว่ามีแฟนเรียนอยู่ห้องเดียวกัน^_^”
“นี่…จะบอกให้นะ ภัทรน่ะมันเป็นปากแข็งมากเลยนะ^o^”
“จริงเหรอO_O”
“มากๆเลยแหละ ก็ตอนที่ไปไบเทคน่ะ มีการบอกว่าไม่หิวข้าว แต่ท้องร้องอย่างดังอ่ะ>o<”
“จริงเหรอO_O”
ตอนพักกลางวัน
ฉันไปหาภัทรที่ห้องเรียนทันทีที่อาจารย์ปล่อย
“ภัทร…^O^” ฉันเรียกภัทรซึ่งกำลังนั่งกินขนมปังกับนมโอวัลตินแบบกล่องอยู่กับเพื่อนผู้หญิง
ภัทรเดินออกมาหาฉัน
“ไม่ไป..ภัทรไม่เคยไปกินข้าวที่โรงอาหารเลยนะ-_-^”
“เธอขายเบอร์ให้เพื่อนที่ชื่อต้นเหรอo_o”
“ใช่…+_+”
“ก็เมื่อวานฉันโทรไป…ภัทรเธอโกหกฉันใช่มั้ยเนี่ย เธอไม่ได้ขายเบอร์ให้เพื่อนใช่มั้ย-_-^^”
“จะโกหกทำไมเล่า มีคนตั้งกระทู้ด่าภัทรในเว็บบอร์ดโรงเรียนด้วย-_-”
“จริงเหรอ แล้วเธอรู้มั้ยว่าใครทำO_O”
“อีมิค>_<”
“แล้วมันด่าว่าไงล่ะ-o-”
“มันบอกว่าภัทรแอ๊บแมน>_<”
“แล้วเธอรู้สึกอย่างไรo-o”
“เฉยๆ-_-”
“…..” ฉันมองหน้าภัทรอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ภัทรหลบตาฉันแล้วเดินหนีฉันไป ฉันเดินตามภัทร
“แล้วตอนนี้ใช้เบอร์ไหนอยู่-_-^^” ฉันถามภัทร
“ใช้เบอร์ 05 อยู่ เดี๋ยวก่อนดูก่อน เดี๋ยวก็คงจะซื้อคืนเร็วๆนี้แหละ-_-”
“……..”
“มองแบบนี้เหมือนแมวเลย^_^” ภัทรบอกฉัน
“ไปก่อนนะ+_+” ฉันบอกภัทรแล้วเดินกลับห้องเรียน ตายแล้ว!! ฉันลืมคุยเรื่องสำคัญกับภัทรเลย ดังนั้น หลังจากที่ฉันกินข้าวเสร็จฉันจึงให้อีฟไปเป็นเพื่อนหาภัทร อีฟเรียกภัทรให้ฉัน
“ทำไมไม่เรียกเองล่ะ ดูซิเปิ่นอีกแล้ว ให้คนอื่นเรียกให้ เน๊อะ เปิ่นเน๊อะคนน่ะ”ภัทรพูดว่าฉันให้อีฟฟัง อีฟมองอย่างงงๆ
“ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย^o^” ฉันบอกภัทร
“เรื่องอะไร Speak มา>o<”
“เรื่องแรก ฉันมีเรื่องจะท้าเธอO_O”
“อะไรเหรอO_O”
“เรามาแข่งกันมั้ยว่าใครจะได้เกรดเฉลี่ยมากกว่ากัน>_<”
“ทำไมต้องแข่งด้วยo_o”
“…….”
“ภัทรไม่เก่งนะ ได้เกรดแค่ 3.02 เองแล้วเราเรียนอยู่คนละสายด้วยY_Y”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันน่ะเรียนสายวิทย์มีโอกาสแพ้มากกว่าเธออีก^o^”
“ภัทรยังเรียนคณิตไม่รู้เรื่องเลยY_Y”
“ให้ฉันติวให้มั้ย^_^”
“ไม่เป็นไร-_-”
“ตอนสอบวันสุดท้ายไปกินหมูกะทะกันมั้ย^_^”
“จะกลับบ้าน-_-”
“เหรอY_Y”
“ถ้าพี่บูกับกั้งไปภัทรก็อาจจะไป^o^”
ทันใดนั้นกั้งเดินผ่านมาพอดี
“กั้งห้องนี้มีคนชื่อต้นหรือเปล่าo_o”ฉันถามกั้ง กั้งมองหน้าภัทร ฉันก็มองหน้าภัทรเหมือนกัน ภัทรทำหน้ามีพิรุธ ฉันมองหน้าภัทรกับกั้งสลับกันไปมา
“มีมั้งO_O”กั้งตอบตะกุกตะกักพร้อมกับมองหน้าภัทร
“มีสิ…คนนั้นน่ะจริงๆชื่อเล่นชื่อต้น>O<”ภัทรบอก
“มีก็ได้-_-??”กั้งพูดก่อนที่จะเข้าไปตะโกนถามเพื่อนในห้อง
“เพื่อนๆ…ห้องเรามีคนชื่อต้นด้วยเหรอ^o^??”
ไม่มีใครตอบกั้งว่ามีซักคน
เริ่ด!!!
ฉันยักคิ้วให้ภัทร
“เธออำฉัน ฉันจะเตะเธอ>o<” ฉันพูดแล้วไล่เตะภัทร ภัทรวิ่งไปหากั้ง
“อะไรเนี่ย ไปหาพี่สานิตไป๊ ไป๊ๆ-o-”กั้งไล่ภัทร
“แล้วแกไม่ไปหาพี่นัทเหรอ>_<”ภัทรถามกั้ง
“จะบ้าเหรอ-_-!!” กั้งเดินเข้าห้องไปปล่อยให้ฉันยืนอยู่กับภัทรตรงประตู
“ว่าไง…จะแข่งมั้ย^o^”
“ไม่…ภัทรไม่เก่ง จะสอบแล้วยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย เดี๋ยวเอาตารางสอบให้ดู+_+” ภัทรบอกฉันแล้วเข้าไปหยิบกระดาษตารางสอบ เขายื่นให้ฉันก่อนที่จะวิ่งลงไปข้างล่าง ฉันมองตามภัทรไป ภัทรเดินไปหาพี่เนยและพี่แยมซึ่งเรียกเขาลงไป พี่แยมกับพี่เนยเป็นกระเทย ม.6 เขาสวยมากเลยนะ สวยกว่าฉันอีก ฉันมองดูภัทรอยู่ข้างบน ภัทรเหมือนกับเป็นส่วนเกินเวลาที่อยู่กับพวกพี่เนย รู้มั้ยทำไม ก็เพราะว่าพี่เค้ามัวแต่คุยกันโดยไม่ได้สนใจภัทรที่ยืนยิ้มอยู่ แต่ฉันว่าภัทรดูมีความสุขมากเลยนะเวลาที่อยู่กับพวกพี่เค้า ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับฉันเลย ฉันมองดูภัทรด้วยอาการแปลกๆ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าหายใจไม่ทั่วท้อง เนื้อตัวของฉันมันร้อนไปหมดแล้ว ยิ่งใบหน้าของฉันนะยิ่งร้อนไปใหญ่เลย จะไม่ให้เป็นอย่างนี้ได้ไงล่ะ ก็พี่แยมน่ะสิ พี่แยมขอเบอร์โทรภัทร แล้วภัทรก็ให้อย่างง่ายดาย แถมยังคุยกันอย่างกับสนิทกันมาเป็นชาติ ภัทรมองมาที่ฉัน พี่พวกนั้นด้วย
“ภัทร..เงินฉันที่เธอยืมไปอ่ะo_o” ฉันบอกภัทร ภัทรกวักมือเรียกฉันลงไปข้างล่าง แต่ฉันไม่ยอมลงไป กลัวว่าจะเป็นส่วนเกิน!!
ออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น หลังจากที่ฉันยืนดูพี่แยมจีบภัทรต่อหน้าต่อตา ฉันเดินลงไปหาภัทรทันที
“จะไปแล้วเหรอ-_-?” ภัทรถามฉันพร้อมกับยื่นเหรียญสิบบาทให้ฉัน พร้อมกันนั้นฉันก็ยื่นกระดาษ
ตารางสอบที่ยับยู่ยี่เนื่องจากฉันขยำมันด้วยความโมโห
“สานิตมาทำอะไรเหรอจ๊ะ^_^”พี่เนยถามฉันอย่างเป็นมิตร
“มาหาภัทรค่ะ^_^” คำตอบของฉันทำให้พวกพี่เค้าเหวอไปตามๆกัน
“แหม..เดี๋ยวนี้สานิตเค้าสวยขึ้นเน๊อะตั้งแต่เป็นสภาน่ะ^_^”พี่เนยพูดกับฉัน ฉันได้แต่ยิ้มโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ก็มันเป็นความจริงนี่นา ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเถียง
“เปิ่นอย่างนี้เนี่ยนะ พี่ว่าเปิ่นมั้ยคนเราอ่ะ เป็นสภาแล้วได้เกิดแล้วนี่^O^” ภัทรพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม โชคร้ายของภัทร..ไม่มีใครฮาออก -_-^^
ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของภัทร แต่ฉันอยากคุยกับพี่แยมมากกว่า
“พี่แยมมาทำอะไรเหรอคะ>_<”ฉันถามพี่แยมด้วยรอยยิ้ม
“เปล่า…ก็แค่ ไม่มีอะไร>_<”พี่แยมตะกุกตะกัก ฉันยิ้มให้เขาแล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันด้วย แต่ซักพักเขาก็มองฉันตาขวาง -_-^^^^
ฉันเดินกลับห้องทันที
“เมื่อกี้พี่เค้าเหวอเลยอ่ะ ตอนที่เธอบอกเค้าว่ามาหาภัทรน่ะ-_-” อีฟบอกฉัน
“เหรอ…เหวอยังไงอ่ะO_O”
“ก็พี่เค้าดูตกใจมากเลยอ่ะ เหมือนกับว่าแบบมาหาคนๆเดียวกันเลยอ่ะ^_^”
“งั้นเหรอ…เดี๋ยวฉันแวะหาเพื่อนก่อนนะT_T”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ^_^”
ฉันแวะหาน้ำที่ห้องเรียน
“น้ำ…ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟังO_O”
“อะไรเหรอO_O”
“ก็เมื่อกี้ฉันไปหาภัทรมา แล้วพี่แยมน่ะก็มาจีบภัทร เขาขอเบอร์โทรภัทรต่อหน้าต่อตาฉันเลยนะ!!”
“จริงเหรอ มันร้ายจริงๆเลยนะอีพวกนี้O_O??”
“ฉันจะทำยังไงดีอ่ะน้ำT_T?”
“เธอก็อยู่เฉยๆไปก่อน เห็นมั้ยบอกแล้วว่ามันมีแต่คนมาชอบ-_-^”
“เดี๋ยวฉันไปเรียนก่อนนะYoY” ฉันบอกน้ำแล้ว กลับห้องเรียน
ที่ห้องเรียน
“เจ๊…ฉันโดนแย่งแฟนToT” ฉันบอกบูทันทีที่มาถึงห้อง เสียงของฉันดังมากจนเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ในห้องหันมามองฉัน
“ใครเหรอO_O”บูถามฉัน
“เธอรู้จักพี่แยมกระเทย ม.6 มั้ย-_-^^”
“คนไหนเหรอ-o-”
“คนที่สวยๆน่ะ ขาวๆน่ะ-_-”
“อ๋อ..นึกออกแล้ว อ่ะว่าไง.>_<”
“ก็เมื่อตอนกลางวันฉันไปหาภัทรมา แล้วพี่แยมก็มาขอเบอร์ภัทร ต่อหน้าต่อตาฉันเลย แล้วภัทรก็ให้ด้วยอ่ะ ฉันจะทำไงดีเจ๊>o<”
“ฉันว่าเธอใจเย็นๆก่อน ไม่แน่ภัทรก็อาจจะไม่เอาพี่แยมก็ได้+_+”
“แต่พี่แยมเค้าสวยกว่าฉันนะT_T”
“เอาน่า…-o-”
“มีอะไรเหรอสานิต เล่าให้ฟังมั่งสิo_o” วิงกี้ถามฉันอย่างสงสัย ฉันรีบไปนั่งใกล้วิงกี้ทันที
“เธอเคยโดนแย่งแฟนมั้ยวิงกี้ToT”
“ก็เคยอ่ะ ทำไมเหรอO_O”
“ฉันกำลังจะโดนแย่งแฟน เมื่อกี้ฉันไปหาภัทรมา แล้วที่เนี้ยพี่แยมน่ะ กระเทย ม.6 น่ะเธอรู้จักมั้ย”
“รู้จัก ทำไมเหรอo_o”
“พี่แยมน่ะ มาขอเบอร์โทรภัทรต่อหน้าต่อตาฉันเลยอ่ะ ฉันกลัววิงกี้ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี”
“เธอต้องคุยเรื่องนี้กับมัน^_^”
“เหรอ..แล้วคุยว่าไงล่ะO_O”
“ก็..เธอก็แบบทำเป็นพูดถึงพี่แยมในแง่ดีๆเค้าจะได้เห็นว่าเธอเป็นนางเอก อย่าแสดงอาการหึงหรือโกรธเด็ดขาด>o<”
“เธอนี่เก่งเน๊อะ^o^”
“ก็ทำบ่อยอ่ะ มันเป็นธรรมชาติของผู้หญิง^O^”
ที่บ้าน
ฉันทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากร้องไห้T_T ทำไมภัทรต้องให้เบอร์พี่แยมด้วยทั้งๆทีภัทรก็มีฉันอยู่แล้ว สรุปแล้วฉันเป็นตัวเลือกของเขาอยู่ใช่มั้ย แล้วถ้าเกิดว่าพี่แยมเค้าโทรไปหาภัทรจริงๆล่ะ ภัทรจะต้องชอบพี่แยมแน่ๆเลย แล้วฉันล่ะ ฉันต้องอกหักใช่มั้ย
วันพฤหัสบดี
ฉันนึกคึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้โทรไปหาภัทรตอนแปดโมงครึ่ง
“ฮัลโหลภัทร…นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นอีกน่ะ”ฉันถามภัทร
“อือ ..เดี๋ยวไป”
“รีบมาให้ไวนะ ยิ่งขาดเรียนบ่อย เดี๋ยวก็ติด ม.ส. พอดี”
“อือ”
“เธอรู้จักพี่แยมด้วยเหรอ”
“รู้จัก”
“พี่แยมเค้าน่ารักดีเน๊อะ”
“ใช่..น่ารักมาก”
“เหรอ..เค้าตรงตามสเปกเธอเลยนี่”
“…….”
“แล้วรีบมาล่ะ”
ฉันวางสายทั้งน้ำตา สุดท้ายภัทรก็ชอบพี่แยมจนได้ แผนของวิงกี้ไม่ได้ผลเลย พี่แยมตรงตาม
สเปกภัทรทุกอย่าง สูงและเป็นผู้ใหญ่กว่าภัทร
ฉันนั่งเงียบๆคนเดียว
พักกลางวัน
ฉันไปหาภัทรที่ห้องเรียนเพื่อที่จะเอาที่คั่นหนังสือไปให้ภัทร แต่ว่าภัทรไม่มาโรงเรียน ภัทรเป็นอะไรหรือเปล่านะ ฉันเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ-_-
“นี่..ทำไมเธอไม่มาโรงเรียน เธอก็รู้ว่าตัวเองขาดเรียนบ่อยจนเกือบจะติด ม.ส. อยู่แล้ว”ฉันวีนภัทรทางโทรศัพท์
“ภัทรป่วย”
“เหรอ..อย่าบอกนะว่าโรคภูมิแพ้กำเริบน่ะ”
“อือ”
“ให้ฉันพาไปหาหมอมั้ย”
“ไม่เป็นไร พ่นยาแล้ว”
“แล้วกินข้าวหรือยังเนี่ย”
“ยัง”
“แล้วอย่าลืมกินล่ะ”
“อือ”
“แล้วพรุ่งนี้จะมาไหวมั้ยน่ะ”
“ไหว”
“งั้นก็หายไวๆนะ แค่นี้แล้วกันไม่กวนแล้ว”
“อือ”
วันนี้มีสัมมนาเกี่ยวกับการพัฒนาโรงเรียน ซึ่งสภานักเรียนเป็นผู้จัดขึ้น เรานั่งสัมมนากันถึงสี่โมงเย็น
“ให้ฉันไปส่งที่หอนะ^_^” ฉันบอกเนเพื่อนที่เป็นสภานักเรียน
“ได้จ้ะ^_^”
“เดี๋ยวแวะซื้อของให้ภัทรด้วยนะ ภัทรป่วยน่ะ เน…ฝากดูแลภัทรด้วยนะY_Y”
“จ้ะ^_^”
ที่อพาร์เม้นท์
ฉันเดินขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปหาภัทรที่ห้อง
“มาทำอะไรอีสานิต ^o^“นิวที่เป็นกระเทยถามฉัน
“มาหาภัทร ทำไมเหรอo_o”
“ฉันก็มาหาภัทร กะว่าจะมานอนเล่นกับภัทร^_^”
“…O_O….”
ฉันไม่ได้สนใจนิว ฉันรู้ว่ามันโกหก มันสตอว์เบอร์แหลจริงๆ >o <
ฉันเคาะประตูห้องภัทรทันทีที่มาถึงห้องเขา แต่ไม่มีคนเปิด ฉันมองดูรองเท้าของเขาที่วางอยู่หน้าห้อง รองเท้านักเรียนไม่มีนี่เอ๊ะ สงสัยจะไม่อยู่ ดังนั้นฉันจึงลงไปข้างล่าง -_-
“สงสัยเค้าไม่เอามึงซะมั้ง-_-” นิวว่าฉัน
“ฉันก็ว่างั้นแหละT^T”
ฉันลงไปหาป้าเจ้าของหอ
“ป้าครับ ภัทรไม่อยู่เหรอครับ-_-”
“ไม่อยู่หรอก ไม่รู้ไปไหนเห็นใส่ชุดนักเรียนออกไปเมื่อตอนบ่ายสาม ป้าก็ไม่รู้ไปไหนเหมือนกัน”
“งั้น..ผมฝากของให้เค้าด้วยนะครับ” ฉันยื่นถุงนมให้ป้า ก่อนที่จะกลับบ้านไปด้วยอาการกินแห้ว
ที่บ้าน
ฉันนั่งเขียนไดแอรี่เงียบๆคนเดียว ก่อนที่จะร้องไห้ออกมา ฉันสับสน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไรกับภัทร แล้วภัทรเขาชอบฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าภัทรจะชอบพี่แยมแล้วยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่แยม ความเหนื่อยใจแผ่ซ่านเข้ามาทุกอณูผิวของฉัน ฉันเหนื่อยที่ต้องคอยตามภัทรอย่างนี้ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปมันจะสำเร็จหรือเปล่า ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันจะต้องถามภัทรให้ได้ว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันนั่งเขียนคำพูดที่จะพูดกับภัทรในวันพรุ่งนี้ลงในไดแอรี่แล้วฉันก็เอามันไปท่อง
“โบว์ เธอมียาหม่องหรือยาดมมั้ย>_<” ฉันถามโบว์หลังจากที่เขียนไดแอรี่เสร็จ
“มีแต่พิมเสนน้ำน่ะ^_^”โบว์บอกพร้อมกับหยิบพิมเสนน้ำให้ฉัน
“เริ่ดมาก…พรุ่งนี้ฉันจะไปหาภัทรแล้วฉันก็จะใช้พิมเสนนี่แหละทาตาเพื่อเมคร้องไห้ แล้วฉันก็จะถามภัทรว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันสับสนไปหมดแล้ว เธอว่าดีมั้ย^O^”
“ก็แล้วแต่ แต่ว่าใช้อันนี้มันไม่เนียนนะ เพราะว่าน้ำมูกมันจะไม่ไหลเหมือนร้องไห้จริงๆ-_-”
“ช่างมันเหอะ ขอให้มีน้ำตาก็พอ นี่ฉันเขียนบทมาด้วยแหละ เดี๋ยวฉันจะแสดงให้เธอดู^_^”
“เอาสิ>o<”
ฉันหยิบพิมเสนน้ำขึ้นมาทาตา แสบตาชะมัดเลย ฉันเบิ่งตาให้กว้างเพื่อให้ตัวเองแสบตามากขึ้น จนน้ำตาไหล ฉันค่อยๆพูดตามบทที่ฉันเขียนมา ToT
“ภัทร…ตกลงเราเป็นอะไรกันน่ะ ฉันสับสนไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอTOT”
ฉันหัวเราะออกมา
“ตลกตัวเองว่ะ^O^” ฉันพูดกับโบว์
“เป็นไง…เนียนมั้ย+_+”ฉันถามโบว์
“ก็ดีอ่ะ แต่ถ้าเป็นฉันนะไม่ต้องอาศัยของพวกนี้หรอก ฉันสามารถบีบน้ำตาเองได้-_-”
“จ้ะ..แม่นางเอก^_^”
วันรุ่งขึ้น
“เราว่าเธอเร่งรัดในความรักเกินไปนะสานิต-_-”ดิวบอกฉันหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับภัทรให้ดิวฟัง
“เหรอ O_O?????”
“ใช่..เธอรู้จักกับภัทรแค่สองอาทิตย์เองนะจะให้เป็นแฟนกันมันเป็นไปไม่ได้หรอก คนที่จะเป็นแฟนกันได้แบบใจจริงนะมันต้องรู้จักกันอย่างน้อยก็สามเดือนน่ะ ถ้าแค่สองอาทิตย์น่ะมันเร็วไป^_^”
“เหรอ o_o???”
“แล้วที่เธอเที่ยวเอาของไปให้น่ะ จริงๆไม่จำเป็นหรอก แค่มองดูห่างๆก็พอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรที่เกินกำลังตัวเอง เธอยิ่งมีเงินน้อยไม่ใช่เหรอ ไม่มีใครเค้าอยากทำให้คนอื่นเป็นทุกข์เพราะตัวเองหรอกนะ แล้วถ้าเกิดว่าภัทรรู้ว่าเธอทุ่มให้มันเกินกำลังน่ะ มันจะไม่ชอบเธอเลยนะ-_-”
“จริงด้วย ฉันไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยY_Y”
“เธอต้องเรียนรู้อีกเยอะ เวลามองอะไรอย่ามองที่ที่ผิวเผิน มองให้กว้างๆลึกๆV_V”
“แล้วถ้าฉันจะเอาที่คั่นหนังสือไปให้ภัทรจะเป็นไรมั้ย>_<”
“ไม่หรอก เอาไปให้สิ-_-”
หลังจากที่เราเรียนวิชาออกแบบบรรจุภัณฑ์เสร็จ ซึ่งอยู่คนละตึกกับห้องเรียนประจำของฉัน และทางเดินกลับตึกนี้ก็ผ่านตึกของภัทรด้วย ฉันจึงให้บูกับวิงกี้ไปเป็นเพื่อนฉันหาภัทร ตอนแรกฉันก็มาหาภัทรตอนพักกลางวันแหละ แต่ว่าภัทรไม่อยู่>_<
พวกเราเจอภัทรตรงทางเดินกลับห้องเรียน กั้งผลักภัทรใส่ฉัน
“อ่ะ ฉันมีของมาให้^_^”ฉันพูดขึ้นพร้อมกับส่งที่คั่นหนังสือและประวัติส่วนตัวให้ภัทร ภัทรมองดูแล้วยิ้มน้อยๆ
“เมื่อวานป้าได้เอาขนมให้มั้ย ฉันฝากขนมไว้กับป้าน่ะ-_-” ฉันบอกภัทร
“ไม่นี่ ก็เมื่อวานภัทรกลับหอตั้งทุ่มนึง เออ…เดี๋ยวอาทิตย์นี้ภัทรจะกลับบ้าน-_-”
“เหรอo_o”
“จะไปเปลี่ยนโทรศัพท์-_-”
“เหรอ…งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปเรียนก่อนนะ Byebye^o^” ฉันโบกมือให้ภัทร
“ไปเลย ไป๊ๆ ชิ่วๆๆๆๆ^o^” ภัทรไล่ฉัน ฉันหยิบกระเป๋าดินสอทำท่าเหมือนกับจะขว้าง
“ขว้างมาดิ>o<” ภัทรท้า แต่ฉันไม่ได้ขว้างหรอก ได้แต่โชว์นิ้วกลางให้ภัทร ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงอวัยวะเพศชาย ภัทรทึ่งมาก เค้าตะโกนออกมาอย่างดัง O_O
“โห!!! อีเปิ่น!!!!!O_O^^”
“ไอ้ง้องแง้ง^_^” ฉันตะโกนกลับ
“เนี่ยเหรอน้องภัทร ไม่เห็นจะหล่อเลย หน้าตาอย่างกับปลากระโฮ่^_^”วิงกี้บอก
“น้องเค้าออกจะน่ารัก^_^” ฉันพูด
คาบคอมพิวเตอร์
ฉันเปิดเว็บบอร์ดโรงเรียนดู มีคนตั้งกระทู้ด่าภัทรจริงๆด้วย เหมือนที่ภัทรบอกไว้เลยo_o
ชื่อกระทู้: อีภัทร ม.4
เนื้อหา: อย่าคิดว่ามึงแน่นะ
ที่แย่ไปกว่านั้นยังมีคนโพสต์เข้ามาด่าภัทรอีกด้วย ประมาณห้าคนน่ะ ฉันไม่ได้นับ ฉันรู้แต่ว่าฉันโต้ตอบกลับไป ใช่แล้ว ฉันโพสต์ถึงคนตั้งกระทู้ -_-^^
“ถึงคนตั้งกระทู้
ไม่ทราบว่าคุณว่างนักรึไงคะถึงเที่ยวคอยจิกคอยด่าคนอื่น นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว น่าจะเอาเวลาไปอ่านหนังสือ โตๆกันแล้วนี่ สมองน่ะมีรอยหยักมั้ย”
แล้วฉันก็เปิดกระทู้ที่ฉันเคยตั้งเอาไว้ ให้ตายเถอะภัทรโพสต์มาด้วย O_O
“ภัทรไม่เคยบอกใครเลยนะว่าภัทรมีแฟนคลับอย่าให้รู้นะว่าใครลง”
ฉันนั่งช้อกกับประโยคนี้ o_o ให้ตายเถอะถ้าเกิดว่าภัทรรู้ความจริง ว่าคนตั้งกระทู้เป็นฉันภัทรต้องฆ่าฉันแน่เลย ฉันกลัวจังเลยอ่ะT_T แต่พูดถึงภัทรก็กำลังโกหกคนทั้งโรงเรียนนะ เขาเป็นคนบอกกับฉันเองว่าเขามีแฟนคลับ แต่ทำไมมาบอกคนอื่นว่าไม่เคยบอกล่ะ เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันคิดว่างั้นนะ >O<
ตอนเย็น
วันนี้ที่โรงเรียนของฉันมีแคร์ ดังนั้นฉันจึงเข้าแคร์ การเข้าแคร์คือการที่กลุ่มคริสเตียนมารวมกลุ่มกันเพื่ออธิษฐาน นมัสการพระเจ้า และฟังพระวจนะของพระเจ้า การเข้าแคร์จะมีขึ้นทุกอาทิตย์
“วันนี้น้องๆมีอะไรจะปันพระพรมั้ยคะ^_^” พี่ฟ้าซึ่งเรียนอยู่ ม.6 โรงเรียนเดียวกับฉันพูดขึ้น การปันพระพรคือการเล่าประสบการณ์ที่ได้รับจากพระเจ้า
“หนูมีค่ะพี่ฟ้า^_^”ฉันบอกพี่ฟ้า
“เล่าให้ฟังสิคะ^_^” พี่ฟ้าบอก
“ก็เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาน่ะค่ะพี่ฟ้า หนูอธิษฐานพระเจ้าขอให้หนูได้ไปเดทกับคนที่หนูชอบ แล้ววันนั้นหนูก็ได้ไปเดทกับคนที่หนูชอบจริงๆค่ะ^O^”
“ว้าว..จริงเหรอคะ ขอบคุณพระเจ้าเน๊อะ เป็นพระพรที่พี่ไม่เคยได้รับเลย^O^”
ฉันนั่งฟังคริสเตียนคนอื่นเล่าประสบการณ์ให้ฟัง
“ต่อไปจะเข้าสู่การอธิษฐาน มีใครจะให้อธิษฐานเผื่อมั้ยคะ^_^”พี่ฟ้าถาม
“มีค่ะ^_^” ฉันบอกพี่ฟ้า
“ก็อยากจะให้คนที่หนูแอบชอบอยู่เค้าชอบหนูตอบค่ะ^_^”
พวกเพื่อนๆร่วมกันอธิษฐานเผื่อฉัน รู้สึกสบายใจจังเลย^_^
วันอาทิตย์
หลังจากที่ฉันกลับจากโบสถ์ ฉันก็โทรหาภัทรทันที ฉันอยากไปรับภัทรที่ศูนย์ขนส่ง
“ฮัลโหล อยู่ไหน” ฉันถามภัทร
“บนรถ”
“ให้ฉันไปรับนะ”
“อย่า..ไม่ต้อง รำคาญ”
“อะไรนะ!!!”
ภัทรวางสายหนีฉัน
ฉันเข่าอ่อนทันที เรี่ยวแรงของฉันมันหมดไปกับคำพูดของภัทร ภัทรรำคาญฉันน่ะ ทำไมเหรอ ฉันผิดด้วยเหรอที่อยากทำดีกับเขา
“โทรศัพท์มือถือน่ะเดี๋ยวแม่จะซื้อให้เร็วๆนี้แหละ^_^” แม่บอกฉัน ใช่ ฉันเคยบอกแม่ว่าอยากได้โทรศัพท์ รู้มั้ยว่าทำไมอยากได้ ก็ฉันจะได้เอาไว้โทรหาภัทรไง
“ไม่อยากได้แล้วแม่!! หนูไม่อยากได้แล้ว แม่ไม่ต้องซื้อให้หนูแล้วToT” ฉันบอกแม่
“ทำไมล่ะ ตอนนั้นยังอยากได้อยู่เลยo_o”
“มันไม่จำเป็นแล้วแม่ หนูไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว หนูกลับก่อนนะT_T” ฉันบอกแม่แล้วขับรถกลับบ้าน ฉันไม่ได้อยู่กับแม่แต่ฉันอยู่กับย่า
ตลอดทางกลับบ้านฉันคิดถึงแต่คำพูดของภัทร “รำคาญ รำคาญ รำคาญ” คำพูดนี้มันอยู่ในสมองของฉัน ฉันเสียใจมากเลยนะToT น้ำตาของฉันจะไหลอยู่แล้วแต่ฉันกลั้นไว้ ฉันโทรหาภัทรอีกครั้งT_T
“ฮัลโหลภัทร ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกแล้ว ฉันจะไม่โทรหาเธอ!!! จะไม่ไปหาเธอ!!! จะไม่คุยกับเธออีกแล้ว!!!!” ฉันพูดกับภัทรอย่างใส่อารมณ์
“ขอบคุณ”ภัทรพูดเสียงเรียบ
เชื่อมั้ยว่าฉันคลั่งเลยToT มือที่ฉันจับโทรศัพท์สั่นไปหมดแล้วT_T เนื้อตัวของฉันสั่นอย่างกับโดนเข้าทรงT^T ฉันไม่เคยโกรธใครได้มากขนาดนี้เลยนะY_Y
“ว่าไงนะ…ทำไมภัทร…ฉันทำดีกับเธอทำไมเธอไม่เห็นค่าฉัน เธอมันใจร้าย ฮือ…พูดอะไรบ้างสิ พูดสิ ฮือ…ToT” ฉันคร่ำครวญเป็นคนบ้า ภัทรไม่พูดอะไร แต่เขากลับวางหูใส่ฉันอย่างไม่ใยดี
ที่บ้าน
ทำไมมันเจ็บปวดแบบนี้นะT_T ฉันทำได้อย่างเดียวในเวลานี้คือร้องไห้ น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุด ทำไมนะทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ฉันนอนร้องไห้อยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง น้ำตาไม่ช่วยให้ฉันสบายใจขึ้น ฉันจะต้องไปบอกเลิกเขา ฉันทนไฝ่ได้แล้วที่จะต้องเป็นตัวเลือกของเขา ฉันไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว ฉันค่อยๆตั้งสติ แล้วหยุดร้องไห้ในที่สุด
ฉันจะต้องโทรหาภัทรอีกครั้งเพื่อที่จะขอโทษเขาเรื่องที่ฉันใส่อารมณ์กับเขา ทั้งๆที่เขาไม่ผิด ว่าไปแล้วฉันต่างหากล่ะที่ผิด ผิดที่ไปว้ากเขา ดังนั้นฉันจึงเขียนคำพูดที่ฉันจะพูดกับภัทรลงไปในแผ่นกระดาษ ถ้าให้ฉันพูดสดๆนะ คงทำไม่ได้หรอก
ฉันออกไปโทรศัพท์ทันทีที่เขียนสคลิปเสร็จ
“ฮัลโหลภัทร…อย่าเพิ่งวางนะ ฉันมาดี อย่าเพิ่งวางนะฟังฉันก่อน” ฉันค่อยๆพูดกับภัทรดีๆ
“อะไรอีก”
“ภัทร…เมื่อกี้ฉันขอโทษนะที่ใส่อารมณ์กับเธอน่ะ”
“ถ้าคุยดีๆก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้ามาใส่อารมณ์แบบเนี้ยภัทรไม่ชอบ”
“ฉันขอโทษจริงๆนะ คือว่าฉันไม่เคยโดนด่าแบบเนี้ย ภัทรฉันขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารัก ฉันรู้ว่าฉันคงไม่ดีพอที่จะเป็นแฟนเธอได้ ฉันก็ขอให้เธอมีความสุขกับพี่แยมนะ”
“ภัทรไม่ได้เป็นอะไรกับพี่แยมนะ ภัทรมีแฟนแล้ว แฟนภัทรเรียนอยู่ ม. กรุงเทพฯ”
“เหรอ…งั้นฉันก็ขอให้ภัทรมีความสุขกับแฟนนะ ขอบคุณนะสำหรับเวลาดีๆ ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารัก ฉันรักเธอนะภัทร ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาฉันได้นะ ฉันยินดีรับฟังเสมอ”
“ภัทรคิดว่าพี่เป็นพี่เสมอเลยนะ”
“เหรอ…งั้นเราก็เป็นพี่น้องกันเน๊อะ”
“ครับ”
“ใกล้สอบแล้ว ขอให้ภัทรสอบได้เกรดสี่ทุกวิชานะ”
“ครับขอบคุณครับ”
“แล้วภัทรมีอะไรจะพูดมั้ย”
“อยากจะรู้นักว่าใครตั้งกระทู้ในเว็บบอร์ด”
“กระทู้อะไรเหรอ”
“ก็กระทู้ที่ถามว่าภัทรป็อบปูล่าจริงเหรอ ภัทรไม่เคยบอกใครเลยนะว่าภัทรมีแฟนคลับนอกจากกลุ่มพี่บู”
“ฉันเองแหละ”
“กินตีนกูนี่” ภัทรพูดเบาๆ
“อะไรนะ”
“เปล่า..จะบอกให้นะว่าภัทรพูดเล่น ภัทรไม่ได้มีแฟนคลับหรอก”
“ก็ไม่รู้นี่ เวลาเธอพูดอะไรชอบพูดเหมือนจริงนี่”
“เข้าใจมั้ยว่าพูดเล่นน่ะ”ภัทรดุฉัน
“เข้าใจ…ก็คิดว่าพูดจริงนี่ ฉันขอโทษนะภัทร”
“เออ”
“แค่นี้นะจ๊ะ” ฉันวางสายภัทรเมื่อพูดจบ ฉันกลับบ้านด้วยอาการหมดแรงT_T
ฉันน่าจะยินดีสิที่เลิกกับภัทร แต่ความรู้สึกของฉันมันตรงกันข้ามกับที่ฉันพูดไป ความจริงแล้วฉันเสียใจมาก เสียใจที่เราต้องมาคบกันแบบพี่น้อง ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วย สานิต เลิกอ่อนแอซักทีเถอะ ยอมรับความจริงได้แล้ว ความจริงที่ว่าภัทรมีแฟนแล้วไง เธอจะยอมขึ้นชื่อว่าแย่งแฟนคนอื่นเหรอ ไม่ได้นะ เธอต้องตัดใจสิ ยิ้มรับกับปัญหานี้ เธอต้องรับได้
ฉันมองกระจกเงา ฉันพยายามยิ้ม ใช่ฉันยิ้มได้ แต่น้ำตาก็ไหลอยู่ดี ยิ่งฉันยิ้มมากเท่าไหร่น้ำตาก็ยิ่งไหลมากเท่านั้น
ตอนกลางคืน
ฉันนั่งดูดาวบนท้องฟ้าด้วยอาการเหม่อลอย อาหารเย็นซึ่งปกติฉันจะกินได้มากฉันก็กินได้น้อย ฉันนั่งคิดถึงทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันไม่ได้ร้องไห้แล้ว ฉันรู้แต่ว่าฉันควรจะต้องสู้ต่อไป เพื่อให้ได้หัวใจภัทรมาครอบครอง รักแท้แพ้ใกล้ชิดไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่ามันเป็นความจริงนะ ฉันกำลังจะดำเนินตามทฤษฎีนี้ ฉันจะต้องใกล้ชิดกับภัทรมากกว่านี้
วันจันทร์
ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งเหม่อลอย -_- บอกตามตรงว่าฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ
“น้ำ…ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง-_-” ฉันบอกน้ำ
“อะไรเหรอ…เบื่อคนมีความรักจัง^_^” น้ำพูด
“ฉันเลิกกับภัทรแล้วT_T”
“อ้าว…ทำไมล่ะO_O”
“มันบอกว่ามันรำคาญฉันที่ฉันคอยยุ่งกับมัน แล้วมันก็มีแฟนแล้วเรียนอยู่ ม.กรุงเทพฯToT”
“เห็นมั้ยบอกแล้วว่ามันนิสัยไม่ดี-_-^^”
“นิสัยไม่ดียังไงเหรอo_o”
“ถ้ามันนิสัยดีแล้วมันจะพูดกับเธอแบบนี้เหรอ>o<”
“ฉันควรทำไงดีล่ะน้ำ.>_<??”
“ฉันว่าเธอไม่ต้องไปยุ่งกับมันแล้ว อยู่ห่างๆกันไปก่อน-_-”
“ฉันคิดว่าฉันจะลองสู้ดูอีกซักยกนะ เธอเคยดูมวยมั้ย มวยน่ะชกยกแรกก็มียกที่สอง การจีบผู้ชายก็เหมือนกันน้ำ มียกแรกก็มียกที่สองเหมือนกัน^_^”
“เอาอีกละ-_-”
พักกลางวัน
ฉันโทรหาภัทรทันทีที่กินข้าวกลางวันเสร็จ
“ฮัลโหล ภัทร”
“มีอะไร” ภัทรพูดด้วยเสียงที่ไม่เป็นมิตร
“คิดถึง”
พอฉันพูดคำนี้จบ ภัทรก็วางสายหนีอย่างไม่ใยดี ฉันกำโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่น ฉันไม่ชอบให้ใครวางสายหนีแบบนี้ มันเสียมารยาทมากๆเลยนะ ภัทรคงจะเกลียดฉันสินะ
“วันนี้ภัทรไม่มาโรงเรียน” กั้งบอกฉันตอนที่เราเจอกันบนถนนหลังจากที่ฉันเรียนฟิสิกส์เสร็จ
“เหรอ แล้วภัทรเป็นอะไร”ฉันถาม
“ไม่รู้”
ตอนกลางคืน
ฉันนอนอ่านพระคริสคัมภีร์ ฉันเชื่อว่าพระเจ้าจะต้องช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ขณะที่ฉันอ่านอยู่นั้นฉันได้พบกับประโยคๆหนึ่ง ซึ่งมีค่าต่อจิตใจฉันมาก^o^
“ขณะเมื่อท่านอธิษฐานพระเจ้าขอสิ่งใด จงเชื่อว่าได้รับ และท่านจะได้รับสิ่งนั้น”
ฉันอยากให้ภัทรได้รู้จักพระเจ้าจังเลย^_^
วันอังคาร
ฉันถือหนังสือ”พลังแห่งชีวิต“ซึ่งข้างในฉันสอดบัตรเชิญไปงานฉลองโบสถ์ซึ่งจะจัดขึ้นในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ฉันมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนของภัทรเพื่อที่จะเอาหนังสือให้ภัทร ทันใดนั้นฉันเห็นเซ้นท์ซึ่งเป็นเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับภัทร ฉันจึงถามเซ้นท์
“เซ้นท์…ภัทรอยู่มั้ยคะ^_^”
“ภัทรไม่มาโรงเรียนครับ^_^”
ฉันเดินกลับห้องเรียนทันที ภัทรไม่มาโรงเรียนสองวันแล้วนะ โรคภูมิแพ้กำเริบอีกแล้วแน่ๆเลย
ตอนเย็น
ฉันไปหาภัทรที่อพาร์ตเม้นท์ เพื่อที่จะเอาขนมกรอบเค็มที่ฉันหยิบมาจากบ้าน รวมทั้งหนังสือพลังแห่งชีวิต ฉันมีแผนแล้วกัน ^o^
ฉันเคาะประตูห้องภัทร ซักพักภัทรก็เปิดประตูให้ฉัน
“มีอะไร>_<”ภัทรถามฉันอย่างไม่เป็นมิตร
“ขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ^-^” ฉันบอกพร้อมกับทำท่าปวดฉี่มากๆ
“เอาสิ-_-^”
ฉันวางถุงขนมกับหนังสือไว้บนเตียงภัทรแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว^_^
ฉันนั่งอยู่บนเตียงภัทรหลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จ ภัทรนั่งเล่นคอมพิวเตอร์โดยที่ไม่ได้สนใจฉัน
“ย่าฉันฝากขนมมาให้น่ะ^o^”ฉันบอกภัทรแล้วหยิบถุงขนมออกมาวางไว้บนเตียง ภัทรหันมามองฉันแล้วเขาก็ให้ความสนใจกับคอมพิวเตอร์ต่อ-_-
“ยังไม่หายอีกเหรอo_o” ฉันถามภัทร ภัทรหันมามองฉันอย่างอารมณ์เสีย
“โรคภูมิแพ้มันหายง่ายที่ไหนเล่า-_-^^”ภัทรพูด
“แล้วเธอเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่-o-”
“ตั้งแต่เกิดแล้ว แล้วคงจะเป็นไปจนวันตายเลยด้วย ไม่มีโอกาสหายหรอก-_-^” ภัทรตอบด้วยเสียงที่ดุดัน เหมือนกับว่าเขาโมโหตัวเองมากๆที่เกิดมาเป็นแบบนี้ ทันใดนั้นกลิ่นผัดกระเพราก็โชยเข้ามาในห้อง ภัทรจามอย่างจะเป็นจะตาย เขารีบหยิบยาพ่นขึ้นมาพ่น ฉันมองดูภัทรอย่างสงสารT_T ฉันสงสารภัทรจริงๆนะ ถึงแม้ว่าเขาจะพูดกับฉันไม่ดีY_Y
“ขอถามอะไรหน่อยสิ…แฟนเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย(_ _)” ฉันก้มหน้าก้มตาถามภัทร
“ไม่บอก>o<”
“…(_ _)…….”
“ภัทรยังไม่รู้เลยว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ได้แต่คุยกันทางอินเตอร์เน็ต-_-”
“เหรอO_O”
“…(_ _)….”
“เกมส์อะไรน่ะo_O” ฉันถามภัทรเมื่อภัทรเปิดรูปการ์ตูนที่แสนจะน่ารัก
“ไม่ใช่เกมส์หรอก เป็นเว็บเพจ อาจารย์สั่งให้ทำ>_<”
“วิชาอะไรเหรอo_o”
“คอมฯ โอ๊ย!!! ทำไม่ได้ ไม่ได้เข้าเรียนเป็นเดือนเลยอ่ะ-_-^^^”
“……”
ฉันนั่งมองภัทรเครียด
“เธอรู้ข่าวที่บอลพระเอกเรื่องซีซั่น เช้นจ์จูบปากกับแฟนปะ^_^” ฉันถามภัทรเพื่อทำลายบรรยากาศเครียด
“รู้ มีภาพด้วย>_<” ภัทรตอบพร้อมกับเปิดภาพคนจูบกันให้ฉันดู
“โอ้โห!! ไม่อยากจะเชื่อo_o” ฉันพูดแล้วกลับไปนั่งที่เตียง
“ภัทร…เธอเชื่อเรื่องพระเจ้ามั้ย-_-” ฉันถามภัทรเบาๆ
“ไม่เชื่อ-_-^”
“เหรอ…ฉันเชื่อมากเลยนะ มีลุงคนนึงเค้าป่วยเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย หมอบอกว่าไม่มีทางรอด แต่พอเขาได้รู้จักกับพระเจ้า เขาก็อธิษฐานกับพระเจ้าให้เขาหาย แล้วเขาก็หายในที่สุด” ฉันเล่าให้ภัทรฟัง เรื่องที่ฉันเล่าเป็นเรื่องจริงซึ่งฉันฟังจากปากคุณลุงคนนั้นจริงๆ
“……”ภัทรไม่ได้สนใจฉัน
“ฉันกลับก่อนนะ” ฉันบอกภัทรแล้วลุกขึ้น ภัทรหันมามองฉัน ฉันเดินออกจากห้องพร้อมกับมองหนังสือ”พลังแห่งชีวิต”ที่วางอยู่บนเตียงของภัทร ใช่แล้ว ฉันแกล้งทำเป็นลืมไว้ไง เนียนมั้ยล่ะ
“Byebye หายไวๆนะ” ฉันโบกมือลาภัทรพร้อมกับค่อยๆปิดประตู
วันพุธที่20กันยายน พ.ศ.2549
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมากๆเลย รู้มั้ยทำไมก็มันเป็นที่ฟ้ามืดครึ้มเนื่องจากฝนตก แถมอากาศยังหนาวอีกด้วย และที่เยี่ยมไปกว่านั้นคือ วันนี้โรงเรียนปิด เนื่องจากมีการปฎิรูปการเมืองไทย ดีแล้ว การเมืองไทยจะได้โปร่งใสซักที
ฉันนั่งดูโทรทัศน์ตั้งแต่สามโมงเช้าถึงสี่โมงเช้า ฉันรู้สึกคิดถึงภัทรและอยากไปหาภัทรที่หอจังเลย โบว์มาหาฉันที่บ้าน
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ^_^”ฉันบอกโบว์
“เอาดิ^_^”
ฉันใช้โทรศัพท์โบว์โทรไปหาภัทร
“ฮัลโหลภัทร” ฉันพูด
“มีอะไร”
“ฉันเอาการบ้านไปทำกับเธอได้มั้ย”
“ไม่เอา”
“จะไป นะๆให้ฉันไปทำการบ้านกับเธอนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่กวนเธอนะ”
“ไม่เอา…บ้านตัวเองมีทำไมไม่ทำที่บ้านเล่า”
“ก็อยู่บ้านมันน่าเบื่อนี่”
“……”
“นะๆให้ไปนะ”
“ไม่เอา !!! ชักรำคาญแล้วนะเนี่ย”
“ฉันลืมหนังสือไว้ที่ห้องเธอใช่มั้ย”
“ลืม”
“หนังสือพลังแห่งชีวิตน่ะ”
“ลืม”
“เดี๋ยวฉันแวะไปเอานะ”
”อือ”
“แค่นี้นะ”
ฉันวางสาย
“ฉันจะไปหาภัทร” ฉันบอกโบว์
“แล้วแกจะทิ้งฉันไว้คนเดียวเนี่ยนะ”
“เดี๋ยวมา” ฉันพูดแล้วไปอาบน้ำ
เวลาต่อมา
ฉันดูนาฬิกา นี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วนี่ ดังนั้นหลังจากที่ฉันหยิบชีทวิชาชีววิทยาใส่กระเป๋าเสร็จ ฉันจึงเข้าครัวเพื่อที่จะทำข้าวผัดไข่ไปให้ภัทร ภัทรต้องปลื้มในตัวฉันแน่ๆเลย ที่ฉันทำอาหารเป็น^O^
ที่อพาร์เม้นท์
ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องภัทร ฉันเคาะประตูห้องภัทรเบาๆ ภัทรเปิดออกมา-_- พอเขาเห็นฉันเขาจึงรีบเดินไปหยิบหนังสือมาให้ฉันทันที แทนที่ฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่ทำอย่างนั้น ฉันเข้าไปในห้องภัทร แล้วนั่งลงบนเตียง ภัทรมองฉันอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะไปนั่งออนเอ็ม
“ฉันเอาข้าวผัดมาฝาก^o^” ฉันบอกภัทรพร้อมกับหยิบถุงข้าวผัดออกมาจากระเป๋า
“ไม่ชอบกิน ต่อไปไม่ต้องซื้อมาแล้วนะ-_-^^”
“ไม่ซื้อ ฉันทำเอง^o^”
“ก็นั่นแหละ ต่อไปไม่ต้องทำมาแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรมาให้แล้ว เข้าใจมั้ย!!!!” ภัทรดุฉัน
“อือT_T”
“เดี๋ยวภัทรจะออกไปกับเพื่อน-_-”
“ไปไหนเหรอo_o”
“ไม่รู้ ไปเรื่อยๆ-_-”
ฉันนั่งมองภัทรออนเอ็ม-_-
“อะไร-_-^”ภัทรตวาดฉัน ฉันจึงหยุดมองเขาแล้วหยิบชีทวิชาชีววิทยาออกมาอ่าน
“สรุปก็เอามาทำจนได้เน๊อะ(- - )( - -)” ภัทรพูดพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เหมือนกับว่าเขาเซ็งมากๆ
ภัทรลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาหยิบเงินออกมา แล้วกลับมานั่งนับที่เดิม ฉันมองเขา
“มองอะไร-_-^^”ภัทรถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูดุ
“ก็มองไม่ได้เหรอo_o”
“ไม่ได้ รำคาญ-_-^^”
“(T_T)….”
“มองคนน่ะ อย่ามองที่ผิวเผิน บางทีคนที่ดีอาจจะไม่ใช่คนดีก็ได้>_<”
“ฉันเหรอo_o??”
“เปล่า ภัทรเอง-_-”
ภัทรบอกแล้วเอาเงินไปเก็บ จากนั้นเขาก็กลับมานั่งที่เดิม ก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“เราก็เคลียร์กันได้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเราจะเป็นพี่น้องกัน!! ภัทรก็มีแฟนของภัทรแล้วพี่ก็ยังมายุ่งกับภัทรอีก พี่ก็ลองไปหาแฟนของพี่เองสิ แล้วของน่ะไม่ต้องซื้อมาให้แล้ว แล้วไม่ต้องโทรมาด้วยนะ ไม่ต้องมาหาด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เข้าใจมั้ย>o<”
“อือ..ก็ได้ToT” ฉันนั่งอึ้งกับคำพูดของภัทร น้ำตาของฉันจะไหลอยู่แล้ว แต่ฉันกั้นไว้ ฉันไม่อยากให้ภัทรสมเพชรฉันที่ฉันร้องไห้ ฉันพยายามทำเป็นไม่แคร์ภัทรโดยการอ่านหนังสือ ภายนอกฉันอาจดูเหมือนไม่เป็นไร แต่ภายในสิมันเจ็บปวดไปหมดแล้ว T_T
ภัทรลุกขึ้นไปใส่คอนแทกเลนส์ ฉันมองเขาเพราะว่าไม่เคยเห็นคนใส่คอนแทกเลนส์ o_oภัทรใส่เสร็จแล้วนั่งลงที่เดิม เขามองฉันตาขวาง ดวงตาของเขาน่ากลัวมาก ฉันคิดว่าเขาล้อเล่น ฉันจึงเอาชีทบังหน้าไว้ แล้วพูดขึ้น
“อย่ามองแบบนี้สิ ^o^“
แล้วฉันก็เอาชีทออก เขายังคงมองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวอีก Y_Y
“กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวภัทรจะออกไปแล้ว>o<” ภัทรบอกก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“เดี๋ยวไปเองแหละT_T” ฉันบอก
ภัทรเดินมาเปิดโทรทัศน์
“ฉันดู Pop Channel นะ-_-” ฉันบอกภัทร
“ตามใจ-_-^^”
ฉันนั่งดูโทรทัศน์โดยที่ไม่ได้สนใจภัทรที่ดูโมโหฉันมากๆ
“บอกให้กลับบ้านได้แล้ว อยากอยู่นี่นักใช่มั้ย ถ้าไม่ไปเดี๋ยวภัทรไปเอง-_-”
“…T_T……”
“ไปได้แล้ว!!!! “
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวไปเองแหละ ไม่ต้องไล่หรอกน่า ไปอาบน้ำเถอะT_T”
“เดี๋ยว…แล้วกี่เดี๋ยวล่ะถึงจะไป>O<”
“ก็เดี๋ยวก่อนสิ ยังไม่อยากไปนี่-_-” ฉันพูดแล้วก็ร้องเพลงหายใจเป็นเธอพร้อมกับเต้นไปด้วย ฉันทำแบบนี้เพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ฉันพยายามยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อร้องเพลงนี้ ทั้งๆที่หัวใจของฉันมันแหลกเหลวไปหมดแล้ว ภัทรมองฉันด้วยความโมโห เป็นฉันฉันก็โมโหนะถ้าไล่ใครแล้วมันยังทำล้อเลียนใส่ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันทำลงไปได้ไง
ภัทรเข้าห้องน้ำด้วยความโมโห เขาไม่รู้หรอกว่าเขาทำให้ฉันร้องไห้อีกแล้ว ฉันนั่งร้องไห้อยู่ในห้องของเขา ฉันเสียใจมากที่ภัทรพูดกับฉันแบบนี้ ฉันมันน่ารำคาญมากเลยสินะ
เวลาต่อมา
ภัทรออกมาจากห้องน้ำ
“เสร็จแล้วเหรอ” ฉันถามภัทร
“ไม่ต้องรอหรอก ไปได้แล้ว!!”
“อือ..ก็กำลังไปเนี่ย” ฉันลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋า แล้วเดินไปเปิดประตู ภัทรปิดโทรทัศน์อย่างแรง ภัทรพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาตอนที่เขากำลังตากผ้าเช็ดตัว
“ถ้าจะให้เค้ารักอย่าทำแบบนี้ อะไรที่ตัวเองไม่มีก็ไม่ต้องทำ ทำในสิ่งที่มี เค้าถึงจะรัก”
ฉันงงกับคำพูดของภัทรมาก หมายความว่ายังไง ฉันเดินลงบันไดอย่างหมดแรง ฉันได้ยินเสียงปิดประตูดัง ปังๆๆๆ ดังมาจากห้องภัทร แน่นอนภัทรคงจะปิดประตูไล่ฉันสินะT_T
ฉันลงมาข้างล่าง ตายแล้ว!! กุญแจรถฉันหาย ฉันนั่งค้นกระเป๋าอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน ซึ่งในตอนนั้นภัทรลงมาข้างล่างพอดี เขาถือถุงขยะเพื่อเอามาทิ้ง ฉันสบตากับเขาซึ่งเป็นสายตาที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียด แน่นอน ตอนนี้เขาคงเกลียดฉันแล้วแหละ
“ป้าเก็บกุญแจไว้เองแหละ” ป้าเจ้าของหอบอกฉันพร้อมกับยื่นกุญแจรถให้ฉัน ฉันขับรถกลับบ้านทันที ระหว่างทางนั้นฉันคิดถึงแต่คำพูดของภัทร คำพูดที่กีดหัวใจฉันจนไม่มีชิ้นดี
ที่บ้าน
ฉันไม่คิดเลยนะว่าฉันจะร้องไห้ได้นานขนาดนี้ ฉันร้องไห้ตั้งแต่บ่ายโมงยันบ่ายสามโมง ให้ตายเถอะ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปแล้ว ฉันต้องระบายอารมณ์ ดังนั้นฉันจึงไปนั่งคุยกับโบว์มที่บ้าน ฉันเล่าทุกอย่างให้โบว์ฟังพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
“ไม่เป็นไร…ฉันเข้าใจฉันเคยเป็นมาก่อน พักก่อนนะ อย่าเพิ่งคิดมาก” โบว์บอกฉัน
“ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ฉันทำดีกับเขาแทบตาย แต่ดูสิ่งที่เขาตอบแทนสิ สิ่งที่เขาตอบแทนฉันคือน้ำตา ToT ฮือ…”
“เธอทำดีแล้ว ถ้ามันไม่เห็นค่าเราก็แสดงว่ามันโง่มากเลยนะ มันโง่ มันไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างเธอนะ-_-”
“…T_T..”
หลังจากที่ฉันร้องไห้ฉันก็นอนหลับในที่สุด ฉันนอนหลับอยู่กับโบว์ที่บ้านโบว์
ตอนเย็น
ฉันช่วยย่าทำขนม อาการเจ็บปวดเพราะผู้ชายเริ่มหายแล้ว
“ย่า..หนูมีเรื่องจะบอก^_^” ฉันบอกย่าด้วยความร่าเริงตามเคย
“อะไรเหรอ-_-”
“หนูเลิกกับภัทรแล้ว-o-”
“ทำไมเลิกกันล่ะO_O” ย่าถามฉันด้วยความตกใจ
“มันไม่ดีพอที่จะเป็นแฟนกับหนู มันบอกว่ามันรำคาญหนู หนูนะย่าอุตสาห์ซื้อของให้มัน ทำดีกับมันแทบตาย-_-^^^”
“เห็นมั้ยย่าบอกแล้วว่าอย่าไปซื้อของให้มัน ซื้อให้แค่วันพิเศษก็พอ-_-”
“นั่นสิ-_-”
“ช่างมัน มันรำคาญเรา เราก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน>_<”
“เน๊อะ^_^”
วันรุ่งขึ้น
วันนี้ดีจังไม่ต้องไปเรียน ร.ด ทำไมน่ะเหรอ ก็พรุ่งนี้โรงเรียนของฉันมีงานมุทิตาจิตน่ะสิ แล้วพวกสภาก็ต้องรวมกลุ่มกันเตรียมงาน ขอบคุณพระเจ้า เอเมน
“น้องภัทร น้องภัทร^o^” อาร์ตล้อฉันตอนที่เราช่วยกันจัดดอกไม้
“อาร์ต..อย่าพูดชื่อนี้อีกนะY_Y”
“ทำไมล่ะ-O-”
“ก็เราเลิกกันแล้ว__”
“เหรอ…”
ตอนเย็น
“มิ้นท์ เดี่ยวฉันไปส่งเธอที่หอนะ^_^” ฉันบอกมิ้นท์เพื่อนที่เป็นสภานักเรียน เธออยู่หอเดียวกับภัทร
“ได้จ้ะ^_^”
ฉันขับรถไปส่งมิ้นท์ที่หอ ให้ตายเถอะ ภัทรอยู่ตรงลานจอดรถ เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชา ฉันเบะปากให้เขา แต่จริงในใจของฉันมันเจ็บแปลบๆ
ฉันขับรถกลับบ้านด้วย ใจไม่ดีเลยอ่ะ ทำไมภัทรต้องมองฉันอย่างนี้ด้วย มันเป็นสายตาที่โหดร้ายมากเลยอ่ะ ฉันอยากรู้ว่าฉันทำอะไรให้เขาเกลียดนักหนานะ ดังนั้นฉันจึงโทรไปหาภัทรโดยที่ให้โบว์ต่อสายให้
“ทำไมต้องให้ผู้หญิงต่อสายด้วย” ภัทรถามฉัน
“ก็กลัวว่าเธอจะไม่คุยกับฉันนี่…ภัทร…ฉันทำอะไรให้เธอเกลียดเหรอ”
“ยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอว่าทำให้คนอื่นเค้ารำคาญน่ะ”
“ฉันทำอะไรเหรอ”
“ก็โทรมาหาทุกวันเนี่ย แล้วก็มาหาที่หอด้วยเนี่ย”
“โอเค วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะโทรหาเธอ แล้วฉันก็จะไม่ไปหาเธอที่หอแล้วด้วย”
“…….”
“ภัทรเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”
“อะไร”
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย คือฉันอยากให้เธอทักฉันแล้วยิ้มให้ฉันเวลาที่เราเจอกันน่ะ เธอทำได้มั้ย”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“……” ฉันได้ยินเสียงคนถามภัทรว่า”ใครโทรมา “ภัทรตอบไปว่า “พี่สานิต”
“ไม่ได้จริงๆเหรอ”
“เปิ่นเอ๊ย”
“งั้นแค่นี้นะ”
ฉันวางสายอย่างโล่งอก อย่างน้อยภัทรก็ยังเรียกฉันว่ายัยเปิ่น ฉันมีความสุขนะที่ภัทรเรียกฉันว่า ยัยเปิ่น ฉันรู้สึกว่าเหมือนทุกอย่างมันน่าจะดีขึ้นแล้ว
วันศุกร์
วันนี้ภัทรไม่มาโรงเรียนในตอนเช้า
“ฉันเจอน้องภัทรตรงห้องประชาสัมพันธ์ด้วย” บูบอกฉัน
“อ้าว…ก็เมื่อเช้าไม่มาโรงเรียนนี่ แล้วได้คุยกันมั้ย”
“คุย”
”อิจฉาเธอเน๊อะบู ที่ภัทรคุยด้วย”
“ไม่เห็นน่าอิจฉาเลย”
ตอนเย็น
ไวท์ให้ฉันไปเป็นเพื่อนสอบวิชาภาษาอังกฤษ+_+ เชื่อมั้ยว่าเราเดินหาอาจารย์จนทั่วโรงเรียนเลย ไม่รู้ว่าอาจารย์หายหัวไปไหน เรามาหยุดรออาจารย์อยู่ที่รถของอาจารย์ภาษาอังกฤษที่เราจะต้องสอบกับเขา ซึ่งรถอาจารย์คนนี้จอดอยู่หน้าตึกของภัทร >_<
ในเวลานี้เป็นเวลาที่โรงเรียนเลิกพอดี ฉันมองไปที่ห้องเรียนของภัทร ฉันเห็นภัทรเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งชื่อน้องแจม ฉันได้รู้จักกับน้องแจมตอนเข้าค่ายผู้นำ น้องเค้าเป็นคนที่น่ารักมากเลยนะ นิสัยดี คุยเก่ง ร่าเริง ดูมีชีวิตชีวา
ภัทรกับน้องแจมช่วยอาจารย์ถือของ ให้ตายเถอะ พวกเขากำลังมุ่งหน้ามาที่ฉัน เริ่ด! แล้วพวกเขาก็มาจนได้ -__-^
“หวัดดีค่ะพี่ไวท์พี่สานิต ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^O^” น้องแจมยกมือไหว้ทักทายเราสองคน
“หวัดดีค่ะน้องแจม ไปไหนเหรอคะ-_-” ฉันถามน้องแจม แต่สายตาของฉันจับจ้องอยู่ที่ภัทร ภัทรจ้องตาฉันอย่างเย็นชา-_- ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับภัทรหรอก สายตาเย็นชาเหมือนกัน ฉันจ้องตาเขาจนเขาหลบตาฉัน แล้วอาจารย์ก็พูดขึ้น
“เห็นมั้ยพี่ๆสภา น้อง ม.4 เค้าน่ารักเน๊อะ^_^”อาจารย์พูดขึ้น
“ไม่เห็นน่ารักเลยอาจารย์-_-^” ฉันพูดออกมาอย่างดัง จนทำให้น้องแจมซึ่งเดินห่างออกไปประมาณห้าเมตรหันมามองฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าน้องแจม ฉันตั้งใจว่าภัทรต่างหาก ดังนั้นเพื่อไม่ให้น้องแจมเข้าใจผิดฉันจึงชี้ไปที่ภัทร โอเค แล้วน้องแจมก็เข้าใจความหมายของฉัน ภัทรหันมามองฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย เชอะ!! ฉันจ้องตาเขาด้วยสายตาเย็นชา จนในที่สุดเขาก็หลบตา…ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอทำร้ายฉันฝ่ายเดียวหรอก -_-^
“ฉันต้องกลับก่อนนะไวท์^_^” ฉันบอกไวท์
“เอาสิ-_-”
ฉันเดินกลับไปเอากระเป๋าที่ห้อง ก่อนที่จะขับรถออกไปรับน้องที่โรงเรียน โชคดีชะมัดที่แม่เลี้ยงของฉันรับไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงกลับไปที่โรงเรียนเพื่อที่จะเข้าแคร์^_^
ที่โรงเรียน
ฉันเดินลัดสนามเพื่อที่จะไปยังซุ้มที่เข้าแคร์ ฉันมองไปที่ซุ้มด้วยความตกใจo_o จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อภัทรนั่งอยู่ที่นั่นน่ะ O_O ฉันรู้สึกว่าตัวฉันร้อนไปหมดแล้ว น้ำตาของฉันก็ทำท่าว่าจะไหลออกมา พระเจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอภัทรที่นี่T^T
“หวัดดีค่ะพี่ลี หวัดดีค่ะเพื่อนๆ^_^” ฉันทักทายทุกคนในกลุ่มแคร์ ภัทรมองฉันด้วยสายตาเฉยเมย
ฉันหันหน้าไปหาน้องแจม ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามภัทร
“ภัทรมันนึกยังไงถึงมาเนี่ยo_o” ฉันถามน้องแจมเบาๆก่อนที่จะนั่งลงข้างๆน้องแจม
“ไม่รู้เหมือนกัน^_^”น้องแจมตอบ
ทันใดนั้นพี่ลีได้แจกบัตรเชิญไปงานฉลองโบสถ์ให้กับพวกเรา
“แจม..เธอเคยเอาบัตรเชิญนี้มาให้เรารึเปล่า เราเหมือนเคยเห็นอยู่ที่หอ-0-”ภัทรถามน้องแจม ฉันมองภัทรอย่างสนใจ
“ไม่นี่ ไม่เคยให้เลย^_^” น้องแจมปฏิเสธ
ฉันกระซิบกับน้องแจมเบาๆ
“น้องแจม พี่เป็นคนเอาไปให้มันเองแหละ^o^”
“เหรอคะ สงสัยมันจะเป็นอัลไซเมอร์^_^”
“พี่ก็ว่างั้นแหละ-_-^”
พวกเรานั่งอธิษฐานต่างๆนานา โดยที่ฉันมองภัทรเป็นระยะๆ ภัทรเบะปากให้ฉันตอนที่ฉันมองเขา ฉันรู้แต่ว่าฉันอึดอัดมากๆ Y_Y
“เอาล่ะ คราวนี้จะเป็นการอธิษฐานเผื่อ มีใครจะให้อธิษฐานเผื่อบ้างมั้ยคะ^_^”พี่ลีถาม
“หนูค่ะ-_-” ฉันยกมือขึ้นตอบ
“น้องสานิตอยากให้อธิษฐานเผื่ออะไรคะ^_^”
“คือว่าตอนนี้หนูมีปัญหากับคนๆนึงอยู่ค่ะ-_-”
“เพื่อนเหรอคะ^_^”
“ค่ะ(_ _)”
“แล้วเพื่อนชื่ออะไรคะ^_^”
“บอกไม่ได้ค่ะ(_ _)”
“ไม่เป็นไร ถ้างั้นเรามาช่วยกันอธิษฐานเผื่อน้องสานิตดีกว่า^_^”
พี่ลีพูดจบแล้วบอกให้ทุกคนอธิษฐานเผื่อฉัน คนๆนั้นเขากำลังนั่งอยู่ที่นี่ไงล่ะ นั่งอยู่ตรงข้ามฉันนี่ไง คนที่ฉันอยากปรับความเข้าใจด้วย แต่เขาไม่เคยคิดจะคืนดีกับฉันเลย T_T
หลังจากที่เราอธิษฐานเสร็จ ก็เข้าสู่การร้องเพลงนมัสการพระเจ้า ซึ่งแต่ละเพลงที่ร้องในวันนี้เป็นเพลงช้าที่มีความซึ้งมากๆ ความซึ้งของเพลงรวมเข้ากับความเศร้าของฉัน มันทำให้เกิดน้ำตาขึ้น น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม T_T ฉันรีบเช็ดมันก่อนที่คนอื่นจะเห็น น้องแจมหันมามองฉันเช็ดน้ำตา ฉันพยายามทำให้ทุกอย่างปกติโดยการยิ้มให้น้องแจม^_^ ฉันหวังว่าน้องแจมคงไม่รู้หรอกนะว่าฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะทราบซึ้งในพระเจ้าT_T
วันอาทิตย์
วันนี้ฉันไปโบสถ์เร็วกว่าปกติ ฉันโกหกย่าว่าฉันจะไปติวหนังสือกับเพื่อน พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันสอบปลายภาค ให้ตายเถอะ ฉันยังอ่านหนังสือได้ไม่เต็มที่เลย >o<
ฉันนั่งอย่างสงบเมื่อมาถึงโบสถ์ ภัทรจะมามั้ยนะ >_< ฉันหันหลังไปมองที่ประตูด้านหน้าโบสถ์ พระเจ้า ภัทรกำลังเดินเข้ามาในโบสถ์ เขามุ่งหน้ามาทางฉัน ฉันมองเขาโดยที่เขามองฉันด้วยo_oสายตาเฉยเมย แล้วเขาก็มานั่งลงตรงเก้าอี้ว่างที่อยู่ข้างหน้าฉัน ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างไรก็ไม่รู้ หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ>_<
ถึงเวลานมัสการพระเจ้าพอดี โดยปกติแล้วฉันจะออกไปยืนข้างหน้าเวทีกับพี่ฟ้า
“ไปข้างหน้ามั้ย^_^” ฉันถามภัทร
“เกรงใจ-_-“ เขาตอบฉันอย่างอารมณ์เสีย
ฉันเดินไปตรงหน้าเวทีเพื่อร้องเพลงนมัสการพระเจ้า
เวลาต่อมา
ฉันกลับมานั่งที่เดิม ตอนนั้นภัทรกำลังอ่านหนังสืออยู่ เขาทำหนังสือตกพื้น แล้วเขาก็ก้มลงเก็บหนังสือ ซึ่งตอนที่เขากำลังเก็บหนังสืออยู่นั้น เขาได้หันมามองฉันด้วย มองด้วยสายตาเย็นชา-_- ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ภัทรคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงเย็นชาอย่างนี้ด้วย ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าภัทรที่ฉันเคยเจอในวันแรกตอนวันเข้าค่ายจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ จากคนที่ร่าเริงเปลี่ยนเป็นคนที่เย็นชา
ฉันลุกขึ้นทันทีที่พี่ลีบอกให้พวกเด็กทีนออกไปอยู่ข้างนอกห้องประชุม
ฉันนั่งอยู่ข้างๆน้องแจม ฉันชอบน้องแจมจังเลย น้องเค้าน่ารักมากเลยนะ
“พี่สานิตมีปัญหาอะไรกับภัทรเหรอ>o<”น้องแจมถามฉัน
“ภัทรเกลียดพี่(_ _)”
“ทำไมล่ะO_O”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันบอกว่ามันรำคาญพี่ พี่น่ะก็คุยกับมันดีๆ มันก็เมินใส่พี่>o<”
“ภัทรมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ผีเข้าผีออก^o^”
“เหรอ…แล้วอยู่ในห้องมันเป็นยังไงบ้างล่ะo_o”
“มันก็บางทีก็แมน บางทีก็แต๋วแตก มันยังเคยพูดคะ ขา กับอาจารย์เลย^o^”
“ว้าย!! จริงเหรอO_O”
“จริงสิคะ แจมรู้นะคะว่าวันที่เข้าแคร์น่ะ พี่สานิตร้องไห้เพราะเจ็บใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามพี่สานิตใช่มั้ยคะ^_^”
“รู้ได้ไง พี่คิดว่าน้องแจมไม่รู้นะน่ะO_O”
“แจมเข้าใจ แจมเคยเป็นมาก่อน มันจะเจ็บใจใช่มั้ยล่ะ^O^”
“ใช่แล้ว^_^”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเวลาก็ทำให้ทุกอย่างดีเอง^_^”
“พี่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น-_-”
“เห็นภัทรบอกว่าจะย้ายโรงเรียนค่ะ-_-”
“จริงเหรอคะ!! O_O”
“ค่ะ (-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”
“ย้ายทำไมเหรอo_o”
“ก็แม่มันเห็นว่ามันไม่ค่อยมาโรงเรียน บางวันก็มาสายเงี้ย แม่มันก็เลยอยากให้กลับไปอยู่บ้านดีกว่า>_<”
“เหรอo_o”
“เดี๋ยวแจมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ^_^”
“ค่ะ^_^”
น้องแจมยกมือไหว้ฉันแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ฉันนั่งเขียนไดแอรี่อยู่เงียบๆคนเดียว ภัทรกำลังจะย้ายโรงเรียนเหรอ ไม่จริง น้องแจมโกหกใช่มั้ย พระเจ้ามันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ย ทำไมฉันถึงได้เศร้าขนาดนี้ T^T ฉันควรจะดีใจสิที่ภัทรย้ายโรงเรียน ทำไมน่ะเหรอ ฉันจะได้ลืมภัทรได้ซักทีสิT_T
เวลาต่อมา
ตอนนี้เป็นพิธีรับพระเจ้าเข้ามาในชีวิต ฉันนั่งมองภัทรผ่านทางหน้าต่าง ภัทรเดินไปข้างหน้าเวที
ดีใจด้วยนะภัทรที่ได้ต้อนรับพระเจ้าเข้ามาในชีวิต ^_^
หลังจากที่พิธีทุกอย่างเสร็จ ฉันจึงเข้าไปข้างในห้องประชุม
“ดีใจด้วยนะภัทรที่รับพระเจ้าเข้ามาในชีวิต^_^”ฉันพูด
“-_-“ ภัทรมองฉันอย่างกับว่าเขาไม่รู้จักฉัน หน้าแตกอีกแล้ว ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ถามว่าเสียความรู้สึกมั้ยมันก็เสียนะ คิดดูสิเราอุตส่าห์ยิ้มให้แต่เขากลับวางหน้าตายใส่เรา
“อ้าว…เด็กทีนช่วยกันจัดเก้าอี้เป็นวงกลมด้วย^o^” พี่เชิญบอกพวกเราให้ช่วยกันจัดเก้าอี้ ฉันรีบทำตามคำสั่งของพี่เชิญทันที ภัทรมาช่วยฉันจัดเก้าอี้ ฉันมีความรู้สึกว่าเขาแอบมองฉันอยู่
“มาง้องแง้งอะไรแถวนี้เนี่ย-o-” ฉันถามภัทรลอยๆ ขณะที่ฉันเดินผ่านภัทร
พวกเราช่วยกันจัดเก้าอี้จนเป็นวงกลมในที่สุด มีผู้หญิงห้าคนนั่งคั่นระหว่างฉันกับภัทร แต่ฉันกับภัทรก็ยังสามารถมองเห็นหน้ากันได้ เราสองคนแอบมองกัน มองเสร็จแล้วก็เมินใส่กัน
“วันนี้พี่ยุ้ยมีเกมส์มาให้น้องๆเล่นค่ะ ชื่อเกมส์ลมเพลมพัด^_^” พี่ยุ้ยบอกพวกเราเหล่าทีนที่นั่งล้อมวงกับประมาณสามสิบคน
“เดี๋ยวเราจะให้น้องๆจับคู่กันนะคะ เพศเดียวกันจับคู่กันค่ะ^_^” พี่ยุ้ยบอก
ฉันนั่งมองดูเพื่อนๆที่จับคู่กัน ให้ตายเถอะ!! คนอื่นเขามีคู่กันหมดแล้วอ่ะ
“ผู้ชายใครยังไม่มีคู่คะ^_^” พี่ยุ้ยถาม ฉันยกมือขึ้นทันที
“ก็น่ะ คู่กันเลยสิ-_-” พี่ยุ้ยบอกพร้อมกับชี้ไปที่ภัทรซึ่งกำลังยกมือขึ้นเหมือนกัน ใช่แล้ว ฉันต้องคู่กับภัทร เริ่ดมั้ยล่ะ ฉันมองไปทางภัทร >_<
“อยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องมาหรอก-_-^” ภัทรบอกฉัน แล้วทำไมฉันต้องเชื่อเขาด้วยล่ะ เขาไม่ได้เป็นคนให้เงินฉันใช้ซักหน่อย ดังนั้นฉันจึงลุกไปนั่งข้างๆภัทร ภัทรมองฉันอย่างโมโห -_-^^
“แล้วนึกยังไงถึงมาเนี่ย-_-”ฉันถามภัทร
“ก็อยากมาต่อยปากคนน่ะ-_-^^”ภัทรดุฉัน
ฉันทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากนั่งปิดปากเงียบ ฉันรู้ว่าคนที่ภัทรอยากต่อยปากน่ะเป็นฉัน
“เรามาเริ่มเล่นเกมส์กันเลยนะคะ”พี่ยุ้ยบอกก่อนที่จะร้องเพลงที่เป็นเกมส์อออกมา
“ลมเพลมพัด โบกสบัดพัดมาไวๆ ลมเพลมพัด โบกสบัดพัดมาไวๆ
ลมเพลมพัดทันใด ลมเพลมพัดทันใด ฉันจะบอกให้ให้น้องๆจับผมคู่ของตัวเอง”
ภัทรจับผมของฉันทันที ส่วนฉันก็จับผมของภัทรเช่นกัน เราไม่มองหน้ากันหรอก เราเล่นเกมส์นี้จนจบเกมส์ ระหว่างเกมส์นั้นเราต้องจับจมูก จับขา จับแขน เกมส์นี้เป็นเกมส์ที่สนุกมากเลยนะถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าฉันกับภัทรโกรธกัน -_-^^
หลังจากที่เล่นเกมส์เสร็จ พี่ๆก็ปล่อยให้เรากลับบ้านทันที ฉันรีบลุกขึ้นทันที ฉันเดินออกจากโบสถ์พร้อมทั้งหันหลังไปมองภัทร เขามองฉันอยู่ ฉันอยากให้เขาเข้ามาคุยกับฉันนะ แต่ทำไงได้ ขาของฉันมันก้าวออกไปแล้ว ใช่ ฉันควรจะมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้ ฉันไม่ควรจะตามภัทรอีกแล้ว
วันจันทร์
ฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว -_- ทำไมฉันต้องคิดถึงแต่ภัทรด้วยเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าโลกนี้ไม่มีความสุขเลย มองอะไรมันก็น่าเบื่อไปหมด ส่วนลึกในใจของฉันตอนนี้คือต้องการให้ภัทรกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับมาคุยกับฉันดีๆ T_T
ฉันไปหาน้ำตอนพักกลางวัน ตอนที่ฉันลงบันไดนั้นพวกกระเทยกำลังเกาะกลุ่มกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีน้ำอยู่ด้วย พวกเขาหยุดคุยกันทันทีที่เห็นฉัน เขาคุยอะไรกันอยู่นะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับฉันแน่ๆเลย ฉันทำเป็นไม่สนใจพวกเขาโดยการเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว ToT
หลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จฉันไปหาน้ำที่ห้องเรียนทันที
“แกรู้มั้ยว่าเรื่องของแกกับภัทรน่ะ ตอนนี้เค้ารู้กันหมดแล้วนะ>o<” น้ำบอกฉัน
“เหรอ..O_O”
“ใช่ แล้วคิดดูสิ เรื่องถึงหูอีนงแล้วอ่ะ มันก็คงจะเอาไปโฆษณาจนรู้กันทั้งระดับแล้วแหละ>O<”
“แล้วมันพูดถึงฉันยังไงบ้างo_o”
“มันก็บอกว่าที่เธอเข้าแคร์อะไรน่ะ เธอขอให้พี่เค้าอธิษฐานเผื่อเธอ ขอให้เข้าใจกับใครคนนึง-_-”
“แล้วไงต่อ-_-^”
“มันก็รู้ไงว่าคนๆนั้นคือภัทร-_-”
“เริ่ดเน๊อะ>_<^”
“แล้วอยากจะบอกว่าตอนนี้พี่เนยเค้ากำลังคิดร้ายกับเธออยู่ ที่เธอไปยุ่งกับภัทรน่ะ เห็นเขาฝากอีนงให้มาจิกเธอ-_- “
“จริงเหรอน้ำ!!! แล้วฉันจะทำไงดีล่ะO_O”
“เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ไอ้ภัทรน่ะ… จะโดนตบแล้วสิมึง-_-”
“แล้วคนอื่นเค้าว่าไงบ้างล่ะO_O”
“ต้า…ต้าก็รู้เรื่องที่เธอโทรไปหาภัทร มันล้อเลียนเธอด้วยนะ นะๆๆ เธออ้อนภัทรอย่างนี้ใช่มั้ย-_-”
“ใช่…นั่นก็แสดงว่าภัทรก็เอาเรื่องที่ฉันโทรไปหามัน มันเอาไปโฆษณาหมดเลยo_o”
“ใช่ มันเอาไปบอกหมดเลย โดยเฉพาะบอกพวกพี่เนย แล้วตอนนี้พวกพี่เนยก็คงอยากตบเธอมาก”
“เริ่ดเน๊อะ ภัทรหักหลังฉันใช่มั้ยToT”
“ใช่ ภัทรหักหลังเธอ-_-^”
“มันร้ายจริงๆ ฉันไม่คิดเลยนะว่าภัทรจะร้ายได้ขนาดนี้T_T”
“เป็นไงล่ะ อีนิวก็รู้ มันยังเคยเล่าให้ฉันฟังเลยว่าเห็นเธอไปหาภัทรที่หอน่ะ-O-”
“ใช่ ฉันเจอมันที่หอภัทร ฉันจะทำไงต่อไปดีอ่ะน้ำY_Y”
“เธอก็ไม่ต้องไปยุ่งกับภัทรอีกแล้วo_o”
“ฉันกลัวโดนตบน่ะ เธอคิดดูสิถ้าพี่เนยเค้ามาตบฉันฉันต้องตายแน่ๆเลย ฉันยิ่งตัวน้อยๆอยู่T_T”
“ฉันจะไปบอกพี่เนยว่าฉันเลิกกับภัทรแล้ว เขาจะได้ไม่เข้าใจผิด เธอจะไปด้วยกันมั้ย-_-^”
“โอ๊ย!! มันใกล้จะถึงเวลาสอบแล้วนะO_O”
“นะๆ แป๊บเดียวเองT^T”
“ไม่ไป!!!”
“นะๆๆไปนะT^T”
“มึงก็เน๊อะ บอกว่าไม่ไป!!”
“โอเค ฉันไปเองก็ได้T^T”
ฉันออกจากห้องน้ำโดยด่วน เชอะ ฉันไปเองก็ได้ ไม่เห็นต้องกลัวเลย พี่เนยคงไม่เอามีดมาปาดคอฉันหรอก
“สานิต ไปเพื่อนมิ้วเข้าห้องน้ำมั่ง^_^” มิ้วบอกฉันตรงบันได
“ได้สิ^_^”
เราเดินไปที่ห้องน้ำหญิง ซึ่งอยู่ใกล้ๆตึกของพี่เนย ขณะที่มิ้วเข้าห้องน้ำอยู่นั้นฉันเดินไปที่ตึกของพี่เนย พี่เนยไม่ได้อยู่บนตึก แต่เขานั่งอยู่ตรงไม้หินอ่อน .ซึ่งอยู่ข้างหน้าตึก พี่น้ำซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เนยมองมาทางฉันพอดี ฉันบอกพี่น้ำให้เรียกพี่เนยให้ฉัน แต่เขาบอกว่าให้ฉันเดินเข้าไปหาฉัน
“หวัดดีค่ะพี่เนย^_^” ฉันยกมือไหว้พี่เนย
“สานิต มีอะไรเหรอจ๊ะ^_^”
“พี่เนย หนูเลิกกับภัทรแล้วนะO_O” ฉันบอกพี่เนย
“ภัทรไหนอ่ะ-o-”
“ก็ภัทร ม.4 น่ะ^o^”
“เหรอ…O_O”
“พี่เนยก็ชอบภัทรเหรอ-O-”
“จะบ้าเหรอ !! หล่อนก็คิดมาก ผัวฉันก็มีแล้วฉันจะไปยุ่งกับมันทำไมล่ะ อีแยมต่างหากล่ะที่ชอบ แล้วตอนนี้มันก็เลิกกันไปแล้วด้วย^o^”
“เหรอคะ แล้วเลิกทำไม-_-”
“มันคบกันได้แค่วันเดียวเอง ก็อีแยมโทรไปหาภัทรไง แล้วภัทรมันก็บอกว่ามีแฟนแล้วเรียนอยู่ กรุงเทพฯ อีแยมมันไม่ชอบแย่งของๆใครไง มันก็เลยไม่ยุ่ง ฉันรู้ว่าหล่อนก็ชอบภัทรใช่มั้ย^_^”
“ ก็ชอบ แต่ว่ามันไม่ชอบหนูT_T…พี่เนยสั่งให้นงไปจิกหนูเหรอo_o”
“อีบ้า ฉันพูดเล่น หล่อนก็คิดมาก ฉันจะทำอย่างนั้นทำไมล่ะ^O^”
“อ่ะเหรอ หนูก็คิดว่าเป็นจริง-o-”
“บ้าแล้ว ฉันไม่เคยหาเรื่องใครหรอกย่ะ แล้วใครบอกหล่อน-o-”
“อีน้ำ-_-”
“หล่อนก็คิดมาก^o^”
“พี่เนย แล้วภัทรน่ะมันเป็นรับหรือรุกอ่ะo_o”
“รุก ถ้าหล่อนจะเอากับมันนะ หล่อนต้องให้มันเอา รู้หรือเปล่า^O^”
“ค่ะ แต่หนูก็เลิกยุ่งกับมันแล้ว(_ _)”
“หล่อนน่าจะสู้ต่อไป เดี๋ยวฉันเชียร์เอง^o^”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เหนื่อยแล้ว^_^”
“ไปได้แล้วไป เพื่อนรอนานแล้ว^_^” พี่เนยบอกฉันพร้อมกับชี้ไปทางมิ้ว
“หนูก็นึกว่ามีแต่กระเทยชอบมัน-_-”
“ไม่มีใครค่อยชอบมันหรอก มันก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย^_^”
“หนูไปก่อนนะคะพี่เนย สวัสดีค่ะ^_^” ฉันยกมือไหว้พี่เนย
เชื่อมั้ยว่าตลอดตอนบ่ายนี้ฉันตัวร้อนผ่าวหมดแล้ว ฉันเจ็บใจชะมัดที่ถูกภัทรหักหลัง ภัทรเอาเรื่องของฉันไปโฆษณาหมดแล้ว แล้วชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไร ป่านนี้บรรดากระเทย ม.5 คงจะเกลียดฉันสินะ ฉันไม่อยากมาโรงเรียนเลย ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากสอบแล้ว
วันอังคาร
วันนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะว่าโรงเรียนหยุด อากาศวันนี้เป็นอากาศที่เหงาจับใจมากT_T สายฝนที่โปรยลงมาไม่หยุดประกอบกับอากาศที่หนาวเย็น มันทำให้ฉันเหงามากๆ ฉันคิดถึงภัทร ฉันอยากไปหาภัทร อยากอยู่ใกล้ๆเขา อยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมT_Tฉันไม่โกรธหรอกนะที่เขาเที่ยวเอาเรื่องที่ฉันโทรไปหาเขาไปเที่ยวโฆษณา เพราะว่าฉันก็เอาเรื่องของเขาไปพูดไม่น้อย ยิ่งเขาร้ายกับฉันเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรักเขามากเท่านั้น เหมือนเพลง”ยิ่งร้ายยิ่งรัก”เลยความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ทุกสิ่งที่ฉันทำลงไปดูสิ่งที่เขาตอบแทนสิ แต่ฉันก็ยังทนได้ และหวังว่าคงจะมีซักวันที่เขาจะเข้าใจฉัน ฉันคิดว่างั้นนะ
ยิ่งร้ายก็ยิ่งรัก รักเธอ
ไม่รู้ทำไมไม่เคยคิดจะเกลียดเธอซักครั้ง
ส่วนลึกมันเรียกร้องให้เธอรับฟัง
แอบหวังคงมีสักวัน
เราจะเข้าใจกันสักที
ฉันเปิดเพลงฟัง ซึ่งแต่ละเพลงนั้นสร้างความรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก บทเพลงเหล่านั้นทำให้ฉัน
ร้องไห้ออกมา ฉันเข้าใจแล้วว่าความเหงาเป็นอย่างไร เข้าใจจากเพลง “จ้องตากับความเหงา” ของลานนา คัมมินส์ ฉันร้องไห้เมื่อได้ฟังเพลงนี้ มันเศร้าจับใจฉันจริงๆT_T
“เมื่อมันเหงาก็ต้องเหงา ยังไงต้องทน ถนนของคนเดียวดายยังอีกไกล
เมื่อมันเหงาก็ต้องเหงา ต้องอยู่ให้ได้
ชีวิตต้องเดินต่อไป ขาดเขาแล้วมันจะตาย ให้รู้ไป”
วันพุธ
ตอนเย็น
ฉันอยากจะรู้นักว่าตอนนี้ฉันมีปัญหาบ้าบออะไรนักหนา ดังนั้นฉันจึงไปดูดวงบ้านวิงกี้ แม่ของ
วิงกี้เป็นหมอดู เห็นเพื่อนๆบอกว่าแม่นมากๆ
ที่บ้านวิงกี้
“หวัดดีค่ะแม่^_^” ฉันยกมือไหว้
“หวัดดีค่ะ อ๋อ หนูคนนี้ที่วิงกี้เคยเอารูปมาให้ดูนี่^_^”
ฉันนั่งรอให้แม่ดูดวงให้คนอื่น ขณะนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางร่าเริงเข้ามาในบ้าน
“วิงกี้ เดี๋ยวไปเพื่อนพี่ซื้อไก่ย่างให้อีดำด้วย^O^” พี่ผู้หญิงคนนั้นพูดกับวิงกี้
“พี่คือพี่ออยใช่มั้ยคะ^_^” ฉันถามผู้หญิงคนนั้น
“ใช่ค่ะ^_^”
“สวัสดีค่ะ^_^” ฉันยกมือไหว้พี่ออย รู้มั้ยทำไมฉันถึงรู้จักพี่ออย ก็วิงกี้น่ะสิชอบเล่าเรื่องพี่ออยให้ฉันฟัง เห็นวิงกี้บอกว่าพี่ออยเป็นคนสนุกสนานมาก แรงมากด้วย แล้วฉันก็ว่าจริงนะ ทำไมน่ะเหรอ ก็ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูพี่ออยคุยอยู่กับหมาน่ะสิ ที่แย่ไปกว่านั้นพี่ออยยังเอาถุงพลาสติกไปปิดจมูกหมาอีก แถมพี่เค้ายังกรี๊ดๆกร๊าดๆอีกด้วย ฉันนั่งหัวเราะเขาเบาๆ
เวลาต่อมา
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูดวงอยู่
“เศร้ามากเหรอลูก-_-”แม่ถามฉัน
“ค่ะ(-_-)(_ _)”
“คนที่หนูชอบตัวใหญ่กว่าหนูใช่มั้ย ขาวเหมือนหนูนี่แหละ-_-”
“ค่ะ(-_-)(_ _)”
“รักเค้ามากเลยเหรอ o_o“
“ค่ะ หนูรักเขามากแต่เขาไม่รักหนูเลยT_T”
“หนูรู้มั้ยลูก…ว่าหนูหยิบได้ไพ่หมายเลขเก้าที่เป็นรูปหัวใจ-_-” แม่บอกพร้อมกับให้ฉันดูไพ่หมายเลขเก้าที่มีรูปหัวใจ
“…….”
“รู้รึเปล่าว่าไพ่หมายเลขเก้าแทนความรักขั้นสูงสุด ซึ่งหนูก็รักเขามาก-_-”
“ค่ะ(-_-)(_ _)”
“เสียเงินไปกี่ร้อยแล้วล่ะo_o”
“ก็เยอะค่ะ หนูจำไงต่อไปดีคะแม่ToT”
“ก็ช่วงนี้นิ่งไว้ก่อน อยู่ในช่วงเข้าพรรษา ให้ออกพรรษาก่อน-_-”
“ค่ะ-_-”
“แล้วหนูทำอะไรให้มันเกลียดคะo_o”ฉันถาม
“มันไม่ชอบที่หนูเที่ยวเอาเรื่องของมันไปพูด-_-”
“เหรอคะO_O”
“เดี่ยวให้พี่ออยช่วย พี่ออยเค้าชำนาญ^O^” แม่บอกแล้วชี้ไปทางพี่ออย พี่ออยถามฉัน
“มีอะไรเหรอสานิต เล่าให้พี่ฟังมั่งสิ^o^”พี่ออยถามฉัน
“หนูชอบผู้ชายคนนึงค่ะพี่ออย แล้วมันก็ไม่เคยชอบหนูเลย มันน่ะเกลียดหนู หนูอุตสาห์ทำดีกับมันมันก็ไม่เห็นค่า>O<”ฉันตอบ
“มันชื่ออะไร>_<”
“ชื่อภัทร-_-^”
“มีเบอร์มันมั้ย-_-”
“มีค่ะo_o”
“เอาเบอร์มันมา-_-^” พี่ออยบอก ฉันให้เบอร์ภัทรกับพี่ออย พี่ออยโทรไปหาภัทรทันที
ฉันนั่งงงเลย พี่ออยจะทำอะไรเนี่ย
“ฮัลโหล ขอสายภัทรหน่อยค่ะ”พี่ออยพูด
“ฮัลโหล!! ฮัลโหลขอสายภัทรหน่อย!!! มึงได้ยินมั้ยเนี่ย!! ฮัลโหล!!!”
พี่ออยวางสาย
“แม่ง..ไม่ยอมพูด”
แล้วพี่ออยก็โทรไปใหม่
“ฮัลโหลขอสายน้องภัทรหน่อยค่ะ….พี่เป็นพี่ของสานิตนะคะ ชื่อออยค่ะ เรียนอยู่ม.นเรศวร เธอรู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป เธอทำให้น้องฉันเสียใจมากเลยนะ เนี่ยรู้มั้ยว่าน้องฉันจะกินยาฆ่าตัวตายก็เพราะเธอ ว่าไงนะ ใช่น้องฉันเสียใจมากๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนักหนากับผู้ชายคนเดียวถึงต้องกินยา ฉันรู้นะว่าเธออยู่หอไหนอ่ะ ว่าไงนะ เธอมีแฟนแล้ว นั่นมันก็เรื่องของเธอ เธอจะเย็ดหีใครจนหีบานหรือจะมีแฟนเป็นร้อยเป็นพันคนมันก็เรื่องของเธอ ฉันอยากจะรู้นักว่าน้องฉันทำอะไรให้เธอเกลียด เธอรู้มั้ยว่าเธอมีบุญมากเลยนะที่ได้รู้จักกับสานิตน่ะ เค้ารักเธอมากเลยนะ เธอน่ะรู้รึเปล่าว่าเธอทำบาป เธอทำอย่างนี้กับสานิตมันบาปมากเลยนะ ขอได้มั้ย ให้สานิตเค้าโทรหาเธอวันละสิบนาที ถ้าเธอทำได้เธอจะได้บุญมากเลยนะที่ทำให้คนที่ได้คุยกับเธอเพียงแค่วันละสิบนาทีแล้วมีความสุขไปทั้งวันน่ะ โอเค เธอสัญญาแล้วนะว่าจะยอมให้สานิตโทรหาเธอวันละสิบนาที เธอมีอะไรจะฝากถึงสานิตมั้ย ได้สิเดี๋ยวบอกให้ ฉันว่าจะไม่แรงใส่ใครแล้วนะเนี่ย แค่นี้แล้วกัน”
พี่ออยวางสาย ฉันนั่งหัวเราะอยู่กับวิงกี้ โอ๊ย!! ตลกมากเลยอ่ะ ป่านนี้ภัทรมันคงจะงงไปแล้วมั้ง สมน้ำหน้าภัทร รู้จักฉันน้อยไปแล้ว เธอทำให้ฉันเจ็บก่อนนะ!!!
“พี่ออยมันว่าไงบ้างคะO_O” ฉันถามพี่ออย
“มันบอกว่าผมไม่ได้เกลียดเขาหรอก ถ้าผมเกลียดเขาผมคงทิ้งที่คั่นหนังสือที่เขาให้ผมไปแล้ว แต่ผมน่ะไม่ชอบให้เขามาจู้จี้กับผม ^o^“
“แล้วมันฝากบอกอะไรหนูเหรอคะo_o”
“มันฝากบอกเธอว่าอยากให้ลดความมั่นใจในตัวเองลงหน่อย ก็แค่นี้แหละ^_^ “
“เหรอคะ ขอบคุณพี่ออยมากนะคะ^_^”
“ค่ะ^_^”
“พี่ออยแรงมากเลยอ่ะ”
“ถ้ามันถามเรื่องนี้เธออย่าไปบอกมันนะสานิตว่าเธอรู้เรื่องน่ะ^o^” วิงกี้บอกฉัน
“เหรอ-o-”
“ใช่ เธอต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วอย่าเพิ่งโทรหามันนะ รอซักประมาณสองวันสามวันค่อยโทรรู้เปล่า^O^”
“แล้วฉันจะคุยอะไรกับมันดีอ่ะ-_-”
“เธอก็แอ๊บเป็นเพื่อนนะ ก็คุยทั่วไป ถามว่ากินข้าวรึยัง ทำอะไรอยู่ แต่อย่าถามนะว่ากินข้าวกับอะไร มันก้าวก่ายเกินไปอย่างนั้นน่ะ>_<”
“เธอก็เก่งเน๊อะO_O”
“แน่นอน^O^”
“ฉันกลับก่อนนะวิงกี้ ต้องไปรับน้องอีก แม่กลับก่อนนะคะหวัดดีค่ะ พี่ออยไปก่อนนะคะ หวัดดีค่ะ”
ฉันขับรถกลับบ้านอย่างหมดห่วง ฉันรู้สึกโล่งใจมากๆเลยนะ
ฉันเม้าท์ทุกอย่างให้โบว์ฟังอย่างสนุกสนาน ฉันไม่เคยมีความสุขได้มากขนาดนี้เลย การจิกคนนี่มันสนุกจริงๆเลย ^o^
วันศุกร์
หลังจากสอบเสร็จฉันจึงลองโทรไปหาภัทร อยากจะรู้นักว่าเขาจะพูดยังไง
“ฮัลโหลภัทร” ฉันพูด
“ใครวะจะกินยาฆ่าตัวตาย”
“ใครเหรอ ใครจะกินยา”
“ก็เธอนั่นแหละ ได้ข่าวว่ากินยาฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ”ภัทรว่าฉัน
“ฉันจะทำอย่างนั้นทำไม”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีพี่โทรมาบอกว่าสานิตกินยาฆ่าตัวตายเพราะภัทร”
“จะบ้าเหรอ แล้วพี่ฉันจะโทรไปหาเธอได้ยังไง”
“ไม่รู้”
“ได้ข่าวว่าจะย้ายโรงเรียนเหรอ”
“รู้ได้ไง”
“เพื่อนเธอบอก ฉันว่าเธอย้ายโรงเรียนก็ดีเหมือนกันนะ จะได้อยู่ใกล้พ่อใกล้แม่”
“ไม่ต้อง…เกรงใจ”
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย”
“………”
“แล้วแฟนเธอเป็นไงบ้างล่ะ”
“เลิกกันแล้ว ตอนนี้มีใหม่แล้ว เรียนอยู่ปีสอง คณะแพทย์ ม.นเรศวร”
“เหรอ แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
“เป็นเกย์เหมือนภัทรนี่แหละ”
“เหรอ…วันหลังก็พามาให้ดูหน้าบ้างสิ”
“เกรงใจ”
“ทำไมล่ะ แฟนหน้าตาไม่ดีเหรอ”
“ใครมันจะไปน่ารักเหมือนตัวเองล่ะ”
“อันนี้มันก็แน่นอนอ่ะนะ คนมันน่ารักน่ะ น่ารักที่สุดด้วย”
“มั่นใจอีกแล้ว”
“ฉันมั่นใจในตัวเองมากเกินไปเหรอ”
“ใช่…เป็นไงล่ะ มั่นใจในตัวเองน่ะ”
“ก็…ก็เป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ”
“อยากจะเห็นหนังหน้าคนที่โทรมาด่าภัทรนัก”
“……”
“ที่บอกว่าจะมาหาที่หอน่ะ มาจริงรึเปล่า”
“…….”
ฉันวางสายทันที เชอะ!! เดี๋ยวฉันจะสนองให้ อยากเห็นหน้าที่ออยใช่มั้ย ฉันรีบขับรถไปที่บ้านวิงกี้ทันที แต่ไม่ทันถึงหรอก ทำไมน่ะเหรอ ก็ฉันมีความรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่มันเหมือนคนบ้าน่ะสิ มันต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ถ้าฉันจะไปฟ้องพี่ออย ดังนั้นฉันจึงเลี้ยวรถกลับทันที
วันพฤหัสบดี
ฉันอ่านหนังสือวิชาฟิสิกส์จนลืมคิดถึงภัทรเลย จนเวลาสามทุ่มฉันถึงนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะได้เจอภัทร พอฉันคิดถึงเรื่องนี้ หนังสือที่ฉันอ่านก็ถูกปิดทันที แต่มีสิ่งที่เปิดขึ้นคือไดแอรี่ ฉันนั่งเขียนไดแอรี่ด้วยน้ำตา ใช่ ฉันร้องไห้ ฉันร้องไห้จนถึงสี่ทุ่มครึ่ง ขณะที่ฉันร้องไห้อยู่นั้นฉันได้ทำอะไรเพื่อให้ภัทรหลายๆอย่าง อย่างแรกคือฉันฉีกปฎิทินตั้งโต๊ะเดือนกันยายนที่ฉันเขียนทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับภัทรลงไปในปฎิทิน ตั้งแต่วันที่ 1 ถึงวันที่ 30 นอกจาก
ปฎิทินแล้วฉันยังเขียนความรู้สึกที่ฉันมีต่อภัทรลงไปในไดแอรี่ ฉันเขียนว่า
“ ภัทร….ฉันไม่อยากให้เธอย้ายโรงเรียนเลย ฉันคงจะคิดถึงเธอมาก เธอเป็นคนดีมากนะภัทร ภัทรถึงอย่างไรฉันก็จะยังรักเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะทำให้ฉันเสียใจก็เถอะ ดูแลตัวเองดีๆนะ รักเสมอ
สานิต”
ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเวลาแค่หนึ่งเดือนจะทำให้ฉันเรียนรู้เรื่องความรัก เชื่อมั้ยว่าฉันไม่เคยรู้สึกจริงจังเท่านี้มาก่อนเลยนะ เมื่อก่อนฉันเพียงแค่ปลื้มผู้ชายหล่อๆไปทั่ว แต่สำหรับภัทรแล้ว ฉันเป็นห่วงเขา อยากดูแลเขา อยากให้เขามีความสุข ฉันยอมรับว่าตอนแรกฉันคบกับภัทรแค่อยากจะอวดเพื่อนๆว่าฉันมีแฟนแล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความคิดเหล่านั้นมันค่อยๆจางหายไป แต่สิ่งที่แทนที่คือความรักที่แท้จริงมากกว่า ฉันไม่เคยหวังเซ็กส์จากภัทร ฉันไม่เคยหวังว่าภัทรจะซื้อดอกไม้สวยๆให้ฉัน ฉันไม่เคยหวังว่าจะได้ยินคำว่ารักจากภัทร แต่ฉันหวังเพียงอย่างเดียวคือ ขออย่าให้เขาลืมฉันไปจนวันตาย แค่นี้ก็พอแล้ว ขอแค่ให้ฉันได้รักเขาแล้วทำดีกับเขาอย่างสุดจิตสุดใจก็เพียงพอแล้ว ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่มันเป็นนางเอกเกินไป ซึ่งมันตรงข้ามกับบุคลิกที่ฉันแสดงออกมา
เพื่อนๆอาจจะมองว่าฉันเป็นพวกปากจัด ขี้วีน แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าในใจฉันจริงจังกับความรักความสัมพันธ์มาก เอาล่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พรุ่งนี้ฉันก็จะเอาสมุดไดแอรี่ที่ฉันบันทึกทุกเหตุการณ์ทุกความรู้สึกที่ฉันมีต่อภัทร ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย ต่อไปนี้จะไม่มีคำว่า “ภัทร” อยู่ใน
ไดแอรี่เล่มใหม่ของฉันแล้ว แล้วฉันก็จะตัดใจจากภัทรได้ซักที ลาก่อนภัทร
วันศุกร์
ฉันให้อีฟไปเพื่อนฉันหาภัทร
“จะย้ายโรงเรียนจริงๆเหรอToT “ ฉันถามภัทรอย่างเศร้าๆ
“อือ (-_-)(_ _)”
ฉันยื่นสมุดไดแอรี่ให้ภัทร ซึ่งภายในสอดปฎิทินเดือนกันยายนไว้ ภัทรมองดูอย่างสงสัย
ฉันรีบกลับห้องเรียนทันที ระหว่างทางฉันเจอน้ำด้วยแหละ
“โดนตบแน่^_^”น้ำล้อฉัน
“ฉันไปเคลียร์กับพี่เนยแล้วย่ะ^O^”
“ฉันรู้แล้ว พี่เนยเล่าให้ฉันฟัง อิอิอิ ตลกว่ะ^O^”
“ทำไม..ก็คนมันกลัวนี่ ฉันไปสอบก่อนนะ-o-”
ที่ห้องเรียน
“เจ๊..ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ให้ฟัง^_^”
“อะไรเหรอo_o”
“ฉันเอาสมุดไดแอรี่ของฉันให้ภัทร^o^”
“แรงเน๊อะO_O”
“ฉันแรงมั้ยล่ะ^_^”
“แรงมาก กะว่าจะไม่ให้ลืมเธอเลยเหรอ^_^”
“ก็แน่นอน เธอเชื่อมั้ยว่า 40% เป็นเรื่องอื่น ส่วนอีก60% เป็นเรื่องของมัน”
“กะจะจิกสุดฤทธิ์^_^”
“ใช่แล้ว เอาให้ลืมไม่ลงเลย-_-^”
ตอนเย็น
ฉันอยากคุยกับภัทรจัง อยากจะรู้ว่าทำข้อสอบได้รึเปล่า
“ฮัลโหล ขอสายภัทรหน่อยค่ะ” ฉันพูด
“พูดอยู่ครับ” ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นน้ำเสียงที่ใจดีและเป็นมิตรมาก
“ทำข้อสอบได้มั้ย”
“ทำไม่ค่อยได้ครับ”
“แล้ววันนี้สอบวิชาอะไรบ้าง”
“ฝรั่งเศสครับ แล้วก็อังกฤษครับ”
“เหรอคะ”
“แล้วทำอะไรอยู่คะ”
“เอาขยะไปทิ้งครับ ภัทรอ่านไดแอรี่จบแล้วนะครับ”
“จริงเหรอ!! ทำไมอ่านเร็วจัง”
“”ก็ภัทรชอบอ่านหนังสือน่ะครับ…มีข้อความที่ไม่ดีด้วยนะครับ”
“ข้อความอะไรเหรอ หมายถึงใช้กูมึงน่ะเหรอ”
“เปล่าครับ ที่พี่ว่าภัทรตอแหลน่ะครับ ภัทรทำอะไรให้พี่เหรอ”
“อ๋อ…ภัทรฉันขอโทษจริงๆนะ คือว่าตอนที่ฉันเขียนอารมณ์มันพาไปน่ะ ฉันขอโทษนะ เธอยกโทษให้ฉันมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ ภัทรไม่ว่าใครอยู่แล้ว”
“ค่ะ”
“ทำไมพี่ถึงรักภัทรมากขนาดนี้”ภัทรถามฉัน
“….ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นเองน่ะ”
“ภัทรคบกับพี่ที่อยู่ ม.นเรศวรมาสามเดือนแล้วนะครับ รู้จักก่อนที่จะมารู้จักพี่อีก”
“เหรอคะ”
“แล้วพี่ทำไมถึงรักคนที่เขาไม่รักล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มันเป็นเอง”
“แล้วพี่อาร์ตล่ะ พี่ชอบพี่อาร์ตเหรอ”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ชอบอาร์ต ฉันแค่ปลื้มเฉยๆ”
“เหรอครับ”
“ภัทร ไปดูหนังกันมั้ย”
“ภัทรมีคนไปดูด้วยแล้วครับ”
“ก็ไปดูกับฉันเป็นครั้งสุดท้ายไง ไหนๆเราก็ไม่ได้เจอกันแล้วนี่”
“ภัทรกลัวเพื่อนของแฟนภัทรเห็นครับ”
“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ”
ฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภัทรมีแฟนแล้ว ฉันว่าภัทรต้องโกหกฉันแน่ๆ คิดดูสิ เมื่ออาทิตย์โน้นบอกว่ามีแฟนเรียนอยู่ ม.กรุงเทพฯ อีกวันนึงบอกว่าไม่รู้ว่าแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย พอมาเมื่อวานบอกว่าเพิ่งคบกับเด็ก ม.นเรศวร แล้วมาวันนี้บอกว่าคบกับเด็กม.นเรศวรมาสามเดือนแล้ว จะให้ฉันเอาอะไรมาเชื่อ ในเมื่อพูดสี่ครั้งก็ยังไม่ตรงกันสักครั้ง ใช่ ฉันรู้ว่าคนที่เกิดเดือนมกราคมโกหกไม่เก่งหรอก ฉันอ่านมาจากหนังสือไอไลค์น่ะ แล้วฉันก็ว่ามันเป็นจริงด้วย อย่างตอนที่ภัทรอำฉันไง เขาอำไม่เคยจะเนียนเลยอ่ะ เอาเหอะ ฉันว่าการที่ภัทรชอบโกหกคงจะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ฉันอยากค้นหามั้ง ฉันชอบจับโกหกคนอื่น มันท้าทายดี
และแล้วก็โรงเรียนปิดซักที ดีใจจังเลย
ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยนอกจากนั่งฟังเพลง ฉันฟังเพลงจนหูแบะหูบาน โอ๊ย!!! น่าเบื่อชะมัด แล้วที่แย่ไปกว่านั้นคือ ฉันคิดถึงภัทรจะแย่อยู่แล้ว!!!
วันอาทิตย์
ฉันรักวันอาทิตย์ที่สุดในโลกเลย รู้มั้ยทำไม ก็วันอาทิตย์เป็นวันที่ฉันได้ไปโบสถ์น่ะสิ
ที่โบสถ์
ฉันเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเข้ามาในห้องประชุมทันที เริ่ดเน๊อะ ก็ภัทรน่ะสิ ภัทรนั่งอยู่ข้างๆเก้าอี้ของฉัน ฉันเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ของฉัน ซึ่งภัทรนั่งอยู่ตรงซ้ายมือของฉัน
“หวัดดีค่ะน้องภัทร” ฉันทักทาย
“หวัดดีครับ” ภัทรทักทายฉันโดยที่ไม่ได้มองหน้าฉันเลย แล้วเขาก็ลุกไปนั่งแถวข้างหน้าแต่หันหน้ามาทางพวกพี่ฟ้าซึ่งนั่งอยู่แถวเดียวกับฉัน ฉันไม่รู้เป็นไร ทำไมต้องอึดอัดด้วย เราสบตากันเป็นพักๆ แต่ฉันมักจะหลบสายตาเขา ฉันไม่อยากเจ็บปวดเพราะเขาอีกแล้ว
เวลาต่อมา
หลังจากที่นมัสการพระเจ้าเสร็จแล้ว ฉันจึงไปนั่งข้างๆภัทร เพราะว่าฉันนั่งข้างหลังแล้วมองไม่เห็นอาจารย์ที่ยืนเล่าเรื่องพระเจ้าอยู่บนเวที ภัทรมองฉันอย่างกับว่าเขาไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้ก่อนที่จะสะกิดแขนฉันเบาๆ
“ขอถามอะไรหน่อยสิ คนชื่อออยเป็นเพื่อนกับพี่เอกใช่มั้ย-_-”ภัทรถามฉัน
“ไม่รู้อ่ะ…เอกไหนเหรอo_o”
“เปล่า”
ฉันว่าคนชื่อเอกต้องเป็นเกย์แน่ๆเลย แล้วเอกที่ว่าก็คงจะเป็นแฟนภัทร ฉันคิดว่างั้นนะ
“นี่..ขอถามอะไรหน่อยสิ^_^” ฉันสะกิดภัทร
“อะไร!!-_-^^” ภัทรโมโหใส่ฉัน
“เกย์ควีนพูดครับหรือค่ะ-_-”
“พูดค่ะ-_-^”
“เหรอ แล้วไม่พูดครับเหรอo_o”
“เกย์ควีนก็ตุ๊ดนั่นแหละ แล้วถามทำไมเนี่ย ไม่ต้องถามอีกนะ!!! -_-^^”ภัทรดุฉัน ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้คิ้วของเขาขมวดกัน
ฉันรู้สึกโมโหมาก-_-^ ดังนั้นฉันจึงหยิบไดแอรี่เล่มใหม่ขึ้นมาเขียน เขามองฉันใหญ่เลย แต่ฉันไม่ให้เขาอ่านหรอก ฉันเอามือบังไว้
“จะบอกให้นะ เขียนไดแอรี่น่ะอย่าพาดพิงถึงคนอื่น มันไม่ดี เกิดว่าคนอื่นเค้ามาอ่านเข้ามันจะเป็นเรื่อง -_-^“ ภัทรบอกฉันเสียงเรียบ
“ฉันพาดพิงใครO_O”
“ก็พาดพิงพี่เนย พี่แยม พี่ต้า พี่โบสน่ะo_o”
ฉันมองหน้าภัทรแล้วหยุดเขียนไดแอรี่ทันที ฉันเปลี่ยนจากเขียนไดแอรี่เป็นวาดรูปการ์ตูนผู้ชายแทน ภัทรมองฉันอย่างเซ็งๆ ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับว่าภัทรเป็นพี่ชายฉันเลย ทั้งๆที่เขาอายุน้อยกว่าฉัน
“เป็นไง สวยมั้ย” ฉันถามภัทร
“(- - )( - -)(-_- )( -_-)”
เหนื่อยใจชะมัด
“เดี๋ยวพอเกรดออก ภัทรก็จะลาออกทันที”
“……. T_T”
ประโยคนี้มันทำให้ฉันน้ำตาคลอ ฉันเช็ดมันก่อนที่ภัทรจะเห็น
“ภัทร…เธอว่าฉันมั่นใจในตัวเองเกินไปเหรอ”
“โอ๊ย!!!! จะถามอะไรนักหนาเนี่ย ถ้าจะชวนคุยอ่ะ คุยเรื่องที่มีสาระหน่อย”
“(-_-)(_ _)”
ฉันหยิบหนังสือของภัทรขึ้นมาอ่าน มันเป็นหนังสือที่มีภาษาอังกฤษและภาษาไทยรวมกัน ฉันอ่านภาษาอังกฤษเบาๆ ภัทรมองฉันด้วยความสนใจ ฉันนึกออกแล้วเรื่องที่มีสาระที่ฉันอยากคุยกับภัทรคือเรื่องอะไร เรื่อง English Quiz ไง
“เธอเคยแข่ง English Quiz มั้ย^_^”ฉันถามภัทร
“ไม่เคย..โอ๊ย!! จะถามอะไรนักหนาเนี่ย อย่าคิดนะว่าคุยดีแล้วจะไม่รำคาญน่ะ เริ่มรำคาญแล้วนะเนี่ย ทำไม อยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมเหรอO_O”
“…(_ _)..”
ฉันลุกขึ้นทันทีที่ภัทรพูดจบ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ฉันเดินออกจากโบสถ์ทันที น้ำตาของฉันไหลเป็นทางเมื่อฉันออกจากโบสถ์แล้ว พระเจ้า ฉันต้องไม่เสียใจสิที่ภัทรทำกิริยากับฉันแบบนี้ ฉันเข้าใจว่าภัทรกำลังง่วงนอนอยู่ มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนง่วงนอนT_T
วันเสาร์
วันนี้ฉันไปอบรมทำขนมกับโบว์
“เธออยากเห็นหน้าภัทรมั้ย^o^”ฉันถามโบว์
“อยากสิ^_^”
“เดี๋ยวฉันจะแวะไปหาภัทร ฉันจะซื้ออะไรไปให้เค้าดีอ่ะ-o-”
“ขนมนมเนยอะไรก็ซื้อไปเถอะ^_^”
ฉันซื้อของไปให้ภัทร ภัทรรับมันไปอย่างไม่เต็มใจ
“พรุ่งนี้ไปโบสถ์มั้ย”ฉันถามภัทร
“ไม่รู้”
“ไปก่อนนะ”
ฉันออกจากหอภัทรด้วยความรู้สึกที่ดีมากๆ ฉันดีใจที่โบว์ได้เห็นหน้าภัทรซักที^_^
“เป็นไง ภัทรหล่อมั้ย” ฉันถามโบว์
“งั้นๆ”
“แกก็…ภัทรเค้าออกจะน่ารัก^o^”
“ก็งั้นๆน่ะ-_-”
วันจันทร์
ฉันโทรหาภัทร หวังว่าเขาจะคุยกับฉันดีๆนะ
“ฮัลโหล ภัทรเหรอ”
“มีอะไร”
“ก็อยากคุยด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้..โอ๊ย!!!! พี่จะตามราวีภัทรไปถึงไหนเนี่ย ภัทรไม่ได้รักพี่ แล้วพี่จะจะตามภัทรทำไม ภัทรทำอะไรให้พี่เหรอ” ภัทรดุฉัน
“เหรอ..”
ฉันวางสายทันที ตอนนี้ตัวฉันสั่นหมดแล้ว ฉันค่อยๆตั้งสติแล้วโทรไปหาภัทรใหม่
“พูดใหม่ซิ” ฉันพูด
“พี่จะตามจองล้างจองผลาญภัทรไปถึงไหน!! ภัทรไปทำอะไรให้พี่เหรอ พี่ถึงได้ตามราวีภัทรอย่างนี้
ภัทรไม่ได้รักพี่”
“อย่างนี้เค้าเรียกว่าตามเหรอ ฉันแค่อยากคุยกับเธอเฉยๆอ่ะ”
“ตาม..ไม่เชื่อไปถามพี่เนยมั้ยล่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับพี่เนย”
“ทำไมพี่ต้องเที่ยวไปบอกคนอื่นด้วยว่าภัทรเป็นแฟนกับพี่ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะ”
“ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะว่าเธอเป็นแฟนกับฉัน!!!”
“เฮอะ…เชื่อได้เหรอ”
“เธอจะไม่เชื่อฉันก็ได้นะ!!”
“ภัทรจะอยู่ไม่ได้แล้วนะเนี่ยที่พี่มาตามภัทรแบบเนี้ย”
“แต่ฉันก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนะ!! เงินที่ฉันโทรหาเธอมันก็เป็นเงินฉัน ทำไม เธอเดือดร้อนมากเลยเหรอ”
“ใช่..ก็มาหาที่หอน่ะ มาหาแล้วก็อารมณ์เสียใส่ป้าให้ป้าเปิดประตูให้”
“ฉันไม่เคยอารมณ์เสียใส่ป้านะ”
“ภัทรก็ไม่เข้าใจเลยว่าเค้าทำไมต้องมายุ่งกับภัทรด้วย ทั้งๆที่ภัทรไม่ได้รักเค้า ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เค้าก็มายุ่งกับภัทร”
“เค้าที่ว่าคือฉันใช่มั้ย”
“เออ!!”
“ฉันไม่เคยอารมณ์เสียใส่ป้าเลยนะ ฉันพูดกับป้ามีหางเสียงทุกคำ ฉันไม่ได้ดุป้าเข้าใจมั้ย!!!”
ภัทรวางสายหนีฉัน ให้ตายเถอะ ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดกับฉันแบบนี้ สรุปคือฉันจองล้างจองผลาญเลยเหรอ “จองล้างจองผลาญ!!!!” มันแรงไปมั้ยภัทร สงสัยภัทรคงจะรำคาญฉันจริงๆ
ฉันทำได้แค่เพียงร้องไห้เท่านั้น ฉันสัญญาค่ะพระเจ้า ว่าฉันจะไม่โทรไปหาเขาอีกแล้ว ฉันจะต้องตัดใจจากเขาให้ได้ ฉันจะต้องทำให้ได้
หลังจากที่ฉันเสียความรู้สึกกับคำพูดของภัทรฉันจึงไปหาอุ้ม เป็นน้องที่อยู่ข้างๆบ้านแม่
“พี่สานิต…ดีใจจังที่พี่สานิตมา^o^”อุ้มบอก
“พี่เลิกกับภัทรแล้ว-_-”ฉันบอกอุ้ม ฉันเคยเล่าเรื่องภัทรให้อุ้มฟังครั้งหนึ่ง
“เลิกทำไมล่ะ-o-”
“ไม่รู้แม่มัน-_-^”
“ช่างมันเหอะเน๊อะ ผู้ชายทั้งโลกมีตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่เห็นต้องแคร์มันเลย ^_^“
“พี่จะทำไงให้ลืมมันดีอ่ะ”ฉันถามอุ้ม
“พี่ต้องหาคนใหม่ ถ้าเรามีคนใหม่เราก็จะลืมไปเองแหละ”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ”
ฉันลองคิดตามที่อุ้มบอก ฉันจะคบกับใครเพื่อลบภัทรดีนะ ฉันคิดออกแล้ว อาร์ตไง ฉันจะคบอาร์ตเพื่อที่จะลืมภัทร^_^
ตอนกลางคืน
ฉันโทรหาอาร์ตตามเบอร์ที่เขาเคยให้ไว้
“อาร์ต…พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”ฉันพูด
“ว่างครับ เรื่องอะไรเหรอ”
“มันสำคัญมากเลยนะอาร์ต ถ้าฉันไม่คุยน่ะ ฉันต้องอกแตกตายแน่ๆเลยอ่ะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่สิ..เดี๋ยวฉันรออาร์ตอยู่ที่โรงเรียนนะ”
“ครับ”
“อาร์ตเคยบอกฉันว่าอาร์ตยังไม่มีแฟนน่ะจริงเหรอ”
“จริงดิ อาร์ตยังไม่มีแฟน”
“แล้วถ้าฉันจะบอกอาร์ตว่าฉันเลิกกับภัทรแล้วอ่ะ อาร์ตจะเชื่อมั้ย”
“ก็เชื่ออ่ะ แล้วเลิกกันทำไมเหรอ”
“เรื่องมันยาวน่ะอาร์ต เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะเล่าให้ฟัง”
“ครับ”
“อาร์ตรู้มั้ยว่าอาร์ตเป็นคนดีมากเลยนะ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“อาร์ตเชื่อมั้ยว่าฉันเคยชอบอาร์ตนะ ตอนที่อยู่ม.4 อ่ะ”
“เหรอ”
“ใช่…แล้วตอนนี้ฉันก็รู้สึกว่าฉัน…..”
“รู้สึกอะไรเหรอสานิต”
“รู้สึกเสียใจน่ะที่ภัทรทิ้งฉัน แค่นี้ก่อนนะภัทร”
“ไม่ต้องคิดมากเรื่องภัทรนะสานิต”
“จ้ะ”
วันรุ่งขึ้น
ฉันนั่งรออาร์ตอยู่ที่โรงอาหารที่ตอนนี้มันเงียบมากเลย
“หวัดดีครับสานิต^_^”อาร์ตทักทายฉันเมื่อเขานั่งลงตรงข้ามฉัน
“มีอะไรจะคุยกับอาร์ตเหรอo_o”อาร์ตถามฉัน
“ฉันว่าเราไปหาที่ที่มันบรรยากาศดีกว่านี้ดีกว่ามั้ย ตรงนี้มันไม่เหมาะที่จะคุยกันน่ะ^_^”ฉันบอก
“เอางั้นก็ได้^_^”
ฉันพาอาร์ตมานั่งอยู่ที่ร้านไอศครีมเซเวนเซ่น
“มีอะไรเหรอสานิตo_o”อาร์ตถามฉัน
ฉันเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงซึ่งฉันได้เปิดขวดพิมเสนน้ำไว้ ฉันใช้มือจิ้มพิมเสนน้ำแล้วเอามาป้ายตาตัวเอง อาร์ตไม่รู้หรอกว่าฉันกำลังเล่นละครอยู่
“คือว่า…ฮือ…ฉันเสียใจน่ะอาร์ตที่ภัทรทิ้งฉันไปToT”ฉันพูดพร้อมกับบีบน้ำตาออกมา อาร์ตมองฉันอย่างเห็นใจ ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา
“สานิตไม่ต้องเสียใจนะ…อย่างน้อยสานิตก็ยังมีอาร์ตไง อาร์ตจะอยู่เคียงข้างสานิตเสมอนะ^_^”
“สานิตขอบคุณอาร์ตมากเลยนะ^_^”
“ไม่เป็นไรหรอก” อาร์ตพูดพร้อมกับจับมือฉัน ฉันมองตาอาร์ต ฉันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้รักอาร์ต แต่อาร์ตก็ทำดีกับฉันมาก ฉันมองออกไปนอกร้าน ให้ตายเถอะ ภัทรกำลังมองฉันผ่านกระจกใสๆของร้านไอศครีม เขามองฉันด้วยสายตาที่เศร้าหมอง ฉันรีบปล่อยมืออาร์ตทันที
“มีอะไรเหรอ”อาร์ตถามฉันแล้วมองออกไปนอกร้าน
“นั่นภัทรนี่”อาร์ตพูดขึ้น
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร (_ _)
“หวัดดีครับพี่อาร์ต^_^”
ฉันน้ำตาตกทันทีที่ได้ยินเสียงภัทรพูดอยู่ข้างๆฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมามองภัทร
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะT_T”ฉันรีบเดินออกจากร้านทันที ภัทรเดินตามฉันออกมา
“เดี๋ยวก่อนสิพี่สานิต…รอภัทรด้วย”ภัทรบอกฉัน ฉันไม่อยากเจอเขา ดังนั้นฉันจึงไปหลบอยู่ที่ห้องลองเสื้อผ้า จะตามมาด่าอะไรฉันอีกล่ะ!!!
ฉันหลบอยู่ในนั้นนานกว่าชั่วโมง จนเจ้าของร้านมาไล่ฉันออกไป
ฉันกลับไปที่ร้านไอศครีมต่อ ซึ่งตอนนี้ไอศครีมละลายหมดแล้ว
“ทำไมเข้าห้องน้ำช้าจัง นึกว่าหนีกลับไปซะแล้ว” อาร์ตพูด
“ฉันท้องเสียน่ะ”
“สานิต…สานิตยังรักภัทรอยู่ใช่มั้ย”อาร์ตถามฉันเบาๆ
“(-_-)(_ _)”
“ที่สานิตคบกับอาร์ตเพื่อที่จะประชดภัทรใช่มั้ย-_-”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันไม่เคยคิดเลยO_O” ฉันโกหก
“หยุดโกหกเถอะ!! สานิตโกหกอาร์ตได้ แต่สานิตโกหกใจตัวเองไม่ได้หรอก กลับไปหาภัทรซะ”
“จะให้ฉันกลับไปหาคนที่ไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมาเนี่ยนะToT”
“ภัทรรักสานิตมากเลยนะ-_-”อาร์ตบอก
“เค้าบอกเธอเหรอ!!”
“………”
“ใช่..ฉันคบเธอเพื่อที่จะลืมภัทร จริงๆแล้วฉันรักภัทรมาก ฉันอยากให้ภัทรกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันขอโทษนะอาร์ตที่ใช้เธอเป็นเครื่องมือ ฉันขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก อาร์ตดูออกตั้งแต่ตอนที่เราคุยกันเมื่อคืนแล้ว ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ มันไม่สนุกหรอก”
“(-_-)(_ _)”
“อาร์ตไปก่อนนะ” อาร์ตบอกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ทำไม ทำไมกันT^T
ฉันไม่ยอมกลับไปหาภัทรหรอก เขาทำกับฉันถึงขนาดนี้แล้ว อาร์ตโกหก จริงๆแล้วภัทรไม่ได้รักฉันหรอก อาร์ตโกหกฉัน ฉันเชื่ออย่างงั้นนะ
ตอนนี้ฉันอยู่บ้านน้าซึ่งอยู่ใกล้โบสถ์เนี่ยแหละ ตั้งแต่วันที่ภัทรด่าฉัน ฉันไม่โทรไปหาเขาอีกเลย ฉันเสียใจมากที่เขาด่าฉัน ฉันนอนร้องไห้ทุกคืน ฉันอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันเฝ้าอธิษฐานกับพระเจ้าทุกวัน ฉันเชื่อว่าพระเจ้าจะต้องช่วยฉันได้ ไม่มีสิ่งใดที่พระเจ้าทำไม่ได้
“พระเจ้าคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ขอให้หนูกับภัทรกลับมาเป็นเหมือนเดิมซักที ขอให้เขาเข้าใจหนู หนูรักเขาค่ะพระเจ้า หนูอยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม หนูเชื่อนะคะว่าพระเจ้าต้องช่วยหนูได้ ฮือ……พระเจ้าขา..ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดตอบคำอธิษฐานของหนูซักที ฮือ…ToT”
วันอาทิตย์
ที่โบสถ์
ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ภัทรจะมาโบสถ์รึเปล่า ฉันรู้สึกเศร้ามากๆ ฉันออกไปหน้าเวทีตอนถึงพิธีนมัสการพระเจ้า ฉันมองหาภัทรจนทั่วโบสถ์แต่ก็ไม่เห็นเขา พระเจ้า ฉันอยากเจอภัทร ฉันอยากให้เราปรับความเข้าใจกันซักที วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งคุกเข่าตอนพิธีนมัสการ ฉันคุกเข่าเพื่อขอร้องพระเจ้า ยิ่งฉันขอร้องพระเจ้าน้ำตาของฉันก็ยิ่งไหลรินT_T
“พระเจ้าคะ เมื่อไหร่พระเจ้าจะช่วยหนูซักทีล่ะคะพระเจ้า พระเจ้ารู้มั้ยว่าหนูเจ็บปวดแค่ไหนกับการรอคอยภัทร ฮือ…พระเจ้า….หนูอยากเจอภัทรToT”
ฉันนั่งคุกเข่าร้องไห้อย่างกับจะเป็นจะตาย ทันใดนั้นก็มีคนมานั่งคุกเข่าข้างๆฉัน ฉันหันไปมองคนที่คุกเข่า ภัทร…ภัทรนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆฉัน เขากำลังหลับตาอธิษฐานอยู่ น้ำตาของฉันไหลมากกว่าเดิม น้ำพระทัยของพระเจ้าช่างล้ำค่าเหลือเกิน ฉันได้ยินภัทรอธิษฐานด้วยแหละ
“ข้าแต่พระเจ้า ขอให้เขาคืนดีกับลูก ลูกอยากขอโทษเขาสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พระเจ้า ลูกผิดไปแล้วที่พูดกับเขาแบบนั้น ลูกรักเขาเหมือนที่เขารักลูก ข้าแต่พระเจ้า ขอให้ลูกมีกำลังที่จะไปขอโทษเขาT_T”
ภัทรคงจะพูดถึงแฟนของเขามั้ง ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปที่นั่งทันที ภัทรจับขาฉันไว้
“ปล่อยนะ”ฉันดุภัทร ภัทรเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าภัทรมีน้ำตา น้ำตาของภัทรไหลอาบแก้มเมื่อเขามองฉันT_T
“บอกให้ปล่อยไงเล่า” ฉันดุเขา ฉันมองเขาอย่างหัวเสีย เขาค่อยๆปล่อยมือที่จับขาฉันไว้ ฉันรีบเดินกลับไปที่นั่งทันที
ภัทรมานั่งลงข้างๆฉันหลังจากที่นมัสการพระเจ้าเสร็จ เขามองฉันเหมือนกับว่าอยากคุยด้วย แต่ฉันเมินใส่เขาโดยการมองไปทางอื่น อึดอัดชะมัดเลยอ่ะ ทำอะไรที่ฝืนกับความรู้สึกของตัวเอง จริงๆฉันอยากคุยกับเขาใจแทบขาด แต่ถ้าฉันทำอย่างนั้นมันจะทำให้เขาเห็นว่าฉันตามจองราวีเขา ฉันจำเป็นต้องมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้ ฉันไม่อยากให้ใครว่าฉันตามผู้ชายฝ่ายเดียว
“ตอนนี้พี่อยู่ไหนเหรอ-_-”ภัทรถามฉัน
“แล้วยุ่งอะไรด้วย-_-^” ฉันถามเขาด้วยเสียงที่ไม่น่าฟังแถมยังมองเขาตาขวางด้วย
“ภัทรโทรไปหาพี่ที่บ้าน>_<”
“โทรไปทำไมo_o”
“ก็ภัทรอยากคุยกับพี่>_<” ภัทรตอบฉันด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“จะด่าอะไรฉันอีกล่ะO_O”
“ภัทรรู้ว่าภัทรผิดที่ด่าพี่วันนั้น ภัทรขอโทษ พี่สานิต ภัทรไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ภัทรแค่ลองใจพี่เฉยๆ”
“…(_ _)..” ฉันไม่ตอบอะไร รู้แต่ว่าอยากร้องไห้
“พี่โกรธภัทรใช่มั้ย-_-”
“…(_ _)….”
“ภัทรรู้ว่าพี่โกรธภัทร ภัทรรู้ว่าพี่รักภัทร ภัทรมันไม่ดีมากเลยใช่มั้ย”
“ใช่..เธอเป็นคนที่นิสัยเสียมากๆ”
ภัทรจับมือฉันเบาๆ แต่ฉันกลับกระชากมือหนี
“เลิกยุ่งกับฉันซักทีเถอะ!! ถ้าจะพูดแบบนี้นะ ไปพูดกับแฟนเธอดีกว่าT_T”
“ภัทรไม่มีแฟน”
ฉันลุกขึ้นทันที น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม นี่เป็นครั้งแรกที่ภัทรเห็นน้ำตาฉัน ภัทรลุกตามฉัน เขาค่อยๆใช้มือปาดน้ำตาของฉัน ฉันปัดมือของเขาออกอย่างแรงก่อนที่จะวิ่งหนีภัทรไปที่ห้องน้ำ ภัทรวิ่งตามฉันออกไป
“พี่สานิต รอภัทรด้วย” เขาตะโกนบอกฉัน ฉันไม่ได้สนใจเขา ฉันวิ่งมาถึงห้องน้ำ สิ่งที่ฉันทำคือเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตู ฉันยืนพิงประตูแล้วร้องไห้ออกมา TOT ภัทร ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากเจ็บปวดเพราะเธออีกแล้ว
“พี่สานิต!! พี่สานิต!!” ภัทรเคาะประตูเรียกฉัน
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฮือ..T0T” ฉันตะโกนออกไปทั้งน้ำตา
“ภัทรขอโทษพี่สานิต ภัทรขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ภัทรผิดไปแล้วพี่สานิต ภัทรรักพี่สานิตได้ยินมั้ย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ภัทรทำไปมันเป็นเพียงเกาะที่กั้นความรู้สึกของภัทรเอาไว้ ที่ภัทรไม่ให้พี่
โทรมาอีกก็เพราะภัทรไม่อยากให้พี่เสียเงินเพราะภัทร>o<”
ฉันร้องไห้หนักขึ้นมาอีกT_T
“กลับไปหาแฟนเธอดีกว่า อย่ามายุ่งกับฉันเลยToT”
“ไม่ ภัทรไม่มีแฟน ตลอดเวลาภัทรโกหกพี่ตลอด ภัทรแค่อยากลองใจพี่สานิตว่าพี่จะยังรักภัทรอยู่รึเปล่า”
“เธอเห็นฉันเป็นหนูทดลองเหรอ!!! ฉันมีหัวใจนะ ฉันไม่ใช่สิ่งของที่เธอจะทดลองฉันเมื่อไหร่ก็ได้”
“ภัทรขอโทษT_T”
“ขอโทษแล้วได้อะไร ฉันไม่เคยรักเธอ ฉันทำทุกอย่างลงไปเพื่อที่จะอวดเพื่อน ฉันไม่ได้รักเธอเข้าใจมั้ยT_T”
“ภัทรไม่เชื่อ พี่โกหกToT”ภัทรพูดพร้อมกับร้องไห้
“ฉันจะโกหกทำไมล่ะ T_T เธอรู้มั้ยว่าเธอมันตัวหายนะ!! เธอทำให้ฉันน้ำหนักลดเพราะว่าฉันคิดถึงเธอจนกินข้าวไม่ลง เธอทำให้ฉันสอบตกหลายวิชาเพราะว่าฉันคิดถึงเธอจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”
“ไม่ว่าพี่จะโกรธจะเกลียดภัทรยังไง แต่ให้รู้ไว้นะว่าภัทรรักพี่สานิต แล้วจะรักไปจนวันตายด้วย”
“เอาคำพูดนี้ไปบอกแฟนเธอดีกว่า-_-”
“ก็พี่สานิตไงเป็นแฟนภัทร”
“T^T”
ฉันเปิดประตูออกทันที ภัทรจับต้นแขนทั้งสองข้างของฉันอย่างแรง แล้วเขาก็ผลักฉันพิงกับผนัง ก่อนที่จะจูบปากฉันอย่างแรง ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวมาก ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา แต่แรงของเขามากเหลือเกิน จนในที่สุดเขาก็ค่อยๆปล่อยฉัน
เพลี๊ย!!!
ฉันตบหน้าภัทรด้วยแรงทั้งหมดที่มี ภัทรจับแก้มตัวเองซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตา
“ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยT_T” ฉันถามภัทรก่อนที่จะวิ่งไปในห้องประชุม ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องประชุมทันที ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันจะกลับบ้าน
ฉันขับรถออกจากโบสถ์ทันที ใครคนหนึ่งขับรถออกไปก่อนฉัน ฉันมองรถมอเตอร์คันนั้น นั่นมันภัทรนี่นา ฉันขับรถตามหลังภัทรไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตรงสี่แยก ฉันช็อกทันที ไม่จริง!!!
ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย!! ภัทร….ภัทรถูกรถชน กลางสี่แยกเลย ฉันรีบจอดรถทันทีที่เห็นอย่างนั้น ฉันรีบวิ่งไปที่ภัทรอย่างเร็ว ภัทรนอนหงายอยู่ข้างๆรถมอเตอร์ไซต์ แขนและปากของเขามีเลือดไหลออกมาเป็นทาง
“ภัทร…เธอต้องไม่เป็นไรนะT_T”ฉันบอกภัทรพร้อมกับจับมือภัทร เอาไว้ เขายิ้มทั้งน้ำตา
“ในที่สุดพี่สานิตก็ไม่ทิ้งภัทรT^T”
“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลนะ” ฉันบอกภัทรพร้อมกับพยุงภัทรให้ลุกขึ้นมา ฉันเห็นเขาเอามือกุมหน้าอกไว้
“เดินไปรอที่ทางเท้าก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปรถมาเก็บให้”ฉันบอกภัทรแล้วเดินไปจูงรถมอเตอร์ไซต์ของภัทรมาไว้ข้างทาง
ฉันพยุงภัทรไปที่รถมอเตอร์ไซต์ของฉัน
“เธอเจ็บตรงไหนบ้างT_T” ฉันถามภัทร
“เจ็บหน้าอก ภัทรจุกไปหมดแล้วพี่สานิตT_T”ภัทรบอก
“อดทนไว้นะภัทร เธอต้องไม่เป็นอะไรToT”
ภัทรกอดเอวฉันแน่น ภัทรเธออย่าเป็นอะไรนะT_T
ที่โรงพยาบาล
ฉันพาภัทรมาถึงโรงพยาบาลในที่สุด
“ภัทร…ภัทรเป็นอะไรO_O” ฉันถามภัทรอย่างตกใจเมื่อภัทรทรุดตัวลงกับพื้น
“หมอ!! หมอคะ ช่วยด้วย o_o“ฉันตะโกนเรียกหมอที่อยู่บริเวณนั้น พวกเขารีบเข็นเตียงมาทันที
“พี่สานิต ไม่ต้องห่วงภัทรนะ ภัทรไม่เป็นไรT_T”ภัทรพูดทั้งน้ำตา
บุรุษพยาบาลช่วยกันอุ้มภัทรขึ้นเตียง พวกเขารีบเข็นภัทรเข้าไปในตึกทันที ฉันวิ่งตามพวกเขาไป
“ภัทร…เธอต้องไม่เป็นอะไรนะToT”ฉันบอกภัทรทั้งน้ำตา มือของภัทรจับมือของฉันไว้ เขายิ้มให้ฉัน
“ภัทรรักพี่สานิตนะ พี่สานิตต้องสัญญานะว่าตื่นขึ้นมาพี่สานิตจะต้องเป็นเหมือนเดิม เป็นยัยเปิ่นไงT_T”
“ฉันสัญญา เธอก็ต้องเป็นไอ้ง้องแง้งของฉันนะT_T”
“ครับT_T”
หมอพาภัทรเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ฉันยืนดูประตูที่ปิดลงอย่างช้าๆ
“ภัทร ..เธอต้องไม่เป็นอะไรนะToT”ฉันพึมพำเบาๆก่อนที่จะนั่งลงร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
เวลาต่อมา
“หมอครับ ภัทรเป็นอย่างไรบ้างครับ”ฉันถามหมอที่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่หัวใจอย่างแรง จนหัวใจเกือบจะไม่ทำงานได้แล้ว ซึ่งถ้าปล่อยไว้คนไข้อาจจะเสียชีวิตได้”
“แล้วมีวิธีแก้ไขมั้ยครับ”
“มีอยู่ทางเดียวคือต้องเปลี่ยนหัวใจใหม่ครับ”
“ผมขอเข้าไปหาคนไข้ได้มั้ยครับ”
“ได้สิ”
ฉันเข้าไปหาภัทร ภัทรนอนหลับอยู่ ฉันนั่งลงข้างๆภัทร
“ภัทร…เธอจะต้องรอดนะ ฉันจะบริจาคหัวใจให้เธอเอง ฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีเธอToT”ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้
“ยายเปิ่นอยู่นี่แล้วภัทร ภัทร…ตื่นขึ้นมาสิ…ภัทร ฮือ…T_T.”ฉันเขย่าภัทร ภัทรค่อยๆลืมตาขึ้น
“พี่สานิต..”ภัทรเรียกฉันเบาๆ
“ภัทร…เธอต้องรอด เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ ฉันรักเธอนะภัทร”
“ภัทรก็รักพี่”
ฉันกอดภัทรพร้อมกับร้องไห้ออกมา ภัทร..เธอคงไม่รู้สินะว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน
ภัทรเอามือเช็ดน้ำตาฉันT_T
“เปิ่นอีกแล้ว คนเปิ่นร้องไห้อีกแล้วนะ”ภัทรพูด
“T_T”
“ภัทรดีใจนะที่ได้รู้จักกับคนดีๆอย่างพี่สานิต”
“พี่ก็ดีใจนะที่ได้รู้จักภัทร ภัทรทำให้พี่รู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง”
“ภัทรก็รักพี่นะ…แล้วพี่รักภัทรตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
“นาทีแรกที่พบเธอ”
“ภัทรก็เหมือนกัน ภัทรชอบความเปิ่นของพี่^_^”
“ทำไมล่ะo_o”
“มันแสดงถึงความจริงใจ…แล้วมันก็จริงเหมือนที่ภัทรคิดจริงๆ^_^”
“เหรอ…T_T”
“ภัทรขอโทษนะที่ภัทรพูดไม่ดีกับพี่สานิต”
“ไม่เป็นไรหรอก^_^”
“ภัทรจะตายมั้ย”
“อย่าพูดอย่างนี้สิ..ภัทรต้องรอด ภัทรต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะT_T”
“ภัทรกลัวว่าตื่นขึ้นมาจะไม่เจอพี่สานิต”
“T_T ต้องเจอสิ พี่จะอยู่กับภัทรตลอดเวลาเลยนะเมื่อภัทรตื่นขึ้นมา”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ ….ภัทรนอนให้หลับนะ พักผ่อนให้มากๆ อย่านอนดึกล่ะ เป็นเด็กดีของพ่อแม่นะ พี่ไปก่อนนะ”
“จะไปไหน ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนภัทรก่อน-_-”
“เดี๋ยวภัทรก็รู้เองแหละ”
ฉันเดินออกจากห้องภัทรทั้งน้ำตา T_T ลาก่อนภัทร ต่อไปนี้จะไม่มียายเปิ่นอีกแล้ว จะไม่มีคนที่ทำให้เธอรำคาญแล้วนะ
ฉันมุ่งหน้าไปที่ห้องคุณหมอเจ้าของไข้ภัทร
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” หมอถามฉัน
“ผมจะบริจาคหัวใจให้ภัทรครับ” ฉันตอบ หมอมองฉันอย่างตกใจ
“อะไรนะ!! เธอจะทำอย่างนั้นได้ไง แล้วพ่อแม่เธอไม่ว่าเหรอ”
“ผมไม่มีพ่อแม่ครับ”ฉันโกหก
“เอาจริงเหรอ”
“ครับ..แต่ผมขอเวลาไปบอกลาคนที่ผมรักก่อนนะครับ”
“ได้สิ”
ฉันออกจากห้องตรงไปที่ตู้โทรศัพท์
“ฮัลโหล…แม่เหรอ หนูเองนะ”
“ทำไมเหรอ”แม่ถามฉัน
“แม่เหนื่อยมั้ย”
“ก็นิดหน่อย ทำไมเหรอ”
“แล้วแม่ยังปวดหลังอยู่รึเปล่า”
“ก็ปวดบ้างเวลาที่กินอะไรเค็มๆน่ะ”
“ต่อไปแม่จะไม่เหนื่อยแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวแม่ก็รู้เองแหละ หนูยังไม่อยากบอกแม่ แม่…แม่รักหนูมั้ย”
“ก็ต้องรักสิ”
“หนูก็รักแม่นะ รักมากเลยด้วย”
“จ้ะ”
ฉันวางสายทันทีที่พูดจบ ก่อนที่จะโทรไปหาย่า
“ย่า หนูพูดเองนะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ย่าเหนื่อยมั้ย”
“ทำไมเหรอ”
“ต่อไปย่าไม่ต้องเหนื่อยมากแล้วนะ”
“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“เดี๋ยวย่าก็รู้เอง หนูรักย่านะ”
“อือ”
ฉันโทรไปหาน้ำ
“ว่าไงจ๊ะสานิต”
“ฉันลาก่อนนะน้ำ”
“อีบ้า แกเป็นอะไรรึเปล่าพูดแบบนี้ทำอย่างกับจะไปตาย”
“ก็ฉันกำลังจะตายนี่นา”
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก”
“ตอนนี้ภัทรป่วยอยู่โรงพยาบาล แล้วฉันก็กำลังจะบริจาคหัวใจให้ภัทร”
“นิยายเรื่องอะไรเนี่ย”
“ฉันพูดความจริงนะ”
“เธออำฉันใช่มั้ยเนี่ย”
“เธอไม่เชื่อก็ตามใจนะ งั้นแค่นี้ละกัน เธอฟังฉันนะน้ำ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ฉันรักเธอนะน้ำ ลาก่อน”
ฉันวางสายน้ำทันที
“ToTแม่หนูขอโทษที่ทำให้แม่เสียใจ ที่แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อหนู แต่ว่าหนูไม่สามารถอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ถ้าไม่มีภัทร” ฉันพึมพำเบาๆพร้อมกับเดินไปที่ห้องหมอ
“หมอมีปากกากับกระดาษหรือเปล่า” ฉันถามหมอ
“มี” หมอพูดแล้วส่งกระดาษ A4 กับปากกาให้ฉัน
ฉันนั่งเขียนจดหมายถึงภัทรทั้งน้ำตา
เวลาต่อมา
“ผมฝากจดหมายนี้ให้ภัทรด้วยนะครับ” ฉันบอกหมอพร้อมกับยื่นกระดาษที่ฉันนั่งเขียนให้หมอ
“ผมพร้อมแล้วครับหมอ” ฉันบอกหมอ
“งั้นตามหมอมา”
ฉันเดินตามหมอไปที่ห้องผ่าตัด
หมอสั่งให้ฉันนอนลงบนเตียง ตอนนี้น้ำตาของฉันไหลไม่หยุดเลย หมอฉีดยาสลบให้ฉัน
ฉันได้แต่นอนหลับตานึกถึงแต่หน้าภัทร ทุกเหตุการณ์ ทุกคำพูดของภัทรหลั่งไหลเข้ามาในความมืดมิดของฉัน
ยัยเปิ่นเอ๊ย…
พี่กำลังจีบภัทรอยู่นะเนี่ย…
อย่างนี้แหละที่เรียกว่าจีบ…
มันยังเร็วไปถ้าเราจะเป็นแฟนกัน เราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันเอง…
ภัทรน่ะมีแฟนคลับด้วยแหละ มีแต่คนมาชอบภัทร…
สานิตเป็นกระเทยคนแรกเลยนะที่ภัทรมาดูหนังด้วย…
เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราจะเป็นพี่น้องกัน…
ยังไม่รู้อีกเหรอว่าทำให้คนอื่นเค้ารำคาญน่ะ…
อย่าคิดนะว่าทำอย่างนี้เค้าจะรักน่ะ…
ทำไมพี่ต้องจองล้างจองผลาญภัทรด้วย ทำไมต้องตามราวีภัทร…
ภัทรไม่ได้รักพี่…
พี่สานิต ภัทรขอโทษ…
ภัทรรักพี่สานิตนะ พี่สานิตต้องสัญญานะว่าตื่นขึ้นมาพี่สานิตจะต้องเป็นเหมือนเดิม เป็นยัยเปิ่นไง…
พี่สานิตจะไปไหน ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนภัทร…
ความมืดมิดเปลี่ยนเป็นสีชมพูขึ้นมาทันทีที่สิ่งพวกนี้เข้ามาในใจฉัน ลาก่อนภัทร ลาก่อน ไม่ต้องห่วงฉันนะ ฉันสบายดี พระเจ้ามารับฉันไปอยู่ด้วยแล้ว
ความคิดเห็น