รักเศร้าๆ ของเราคนเดียว

ลำดับตอนที่ #6 : เวรกรรม(มีจริง)

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงหัวใจของฉันเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ

เห้ย แกไอ้เนะกล้าๆหน่อยดิวะ

แกก็รู้นิว่าฉันอยากกินข้าวนอกโรงเรียนจะแย่แล้วอ่ะ

นี่พวกแกก็รีบเรียนรีบจบไปหากินกันเอาเองไม่ได้แงะวะ

แม่งต้องพึ่งฉันตลอดเลยนะเนี่ยพวกแกอ่ะ ทุกทีเลยนะ

โห่ไอ้เนะ แกพูดเหมือนง่ายเลยนะ แกทำได้ปะละรีบเรียนรีบจบอ่ะ

ถ้าแกทำได้มาบอกฉันที ฉันอยากทำจะแย่อยู่แล้วเนี่ย

เห้ย ฉันละเบื่อพวกแกจิงๆเลย น่าเบื่อจิง

ทันทีที่ฉันพูดจบ พวกเพื่อน(เวร) ก็พลักฉันไปหาพี่คิมที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที

โอ้ย ไอ้พวกเพื่อนบ้าเอ้ย ฉันเจ็บนะเนี่ย 

ฉันอายสุดขีด เพราะว่าสภาพที่พี่คิมเห็นฉันตอนนี้คือ

นั่งกองอยู่กับพื้นต่อหน้าพี่คิม

แล้วพี่คิมก็เข้ามาประคองให้ฉันลุกขึ้นจากพื้น

แล้วพี่คิมก็ยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของพี่คิมนี่ช่างหวานซะจริงๆ เลย

ทำเอาฉันเกือบจะละลายไปหมดแล้ว

แล้วพี่คิมก็ถามฉันขึ้นมาว่า น้องชื่อไรหรอครับ

ฉันดีใจมาก อ้ำอึ้งจนพูดไม่ออกเลยเหมือนกัน

อะ อะ เอ่อ เออ คะ คะ คือ ว่า หนูชื่อ โนเนะจัง ค่ะ

หรอครับชื่อน่ารักจังเลยนะครับ

เหอๆ  ขอบคุณค่ะ

เออ ใช่ พี่นึกออกแล้ว พี่ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ที่พี่จำน้องไม่ได้อ่ะ

อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ

น้องม่โกรธพี่จริงๆนะครับ

ค่ะ ไม่โกรธหรอกค่ะ (โถ่พี่คิม หนูอุตส่าห์จำพี่ได้แต่พี่ดันจำหนูไม่ได้ซะงั้น)

มีไรจะบอกกับพี่รึป่าวจ๊ะ

ว้ายยยยยยยย พี่คิมพูดจ๊ะจ๋ากับฉันด้วยอ่ะ ดีใจที่สุดเลย

อ่อ เอ่อ คือว่าวันนี้พี่คิมจะออกไปซื้ออาหารนอกโรงเรียนใช่ไหมค่ะ

อ่อ ใช่ครับ ทำไมหรอคับ น้องจะฝากพี่ซื้ออาหารมื้อกลางวันก็ได้นะ

เอ่อ ขอบคุณค่ะ

แล้วน้องโนเนะอยากทานอะไรละครับ

เอ่อ อะไรก็ได้ค่ะ

เออ น้องโนเนะ เพื่อนๆของน้องอยากทานไรก็บอกมาได้เลยนะครับ เดี๋ยวพี่ซื้อมา

ให้

จิงนะคะ

จิงครับ

โอ้โห พี่คิมนี่เป็นคนดีจริงๆเลยนะครับ

ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ (มันก็แน่อยู่แล้วอะนะน้องเอ๋ย)

ถ้างั้นน้องก็จดรายการมาให้พี่เลยละกันนะ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้เอง

ขอบคุณค่ะ ฉันดีใจ และตื้นตันใจอยู่ท่ามกลางเสียงของการดีใจของเพื่อนๆของฉัน

อยู่

นี่ค่ะพี่คิม รายการอาหารค่ะ

ครับ

ต้องขอขอบคุณพี่คิมมากๆเลยนะคะ

ไม่เป็นไรครับ