รักเศร้าๆ ของเราคนเดียว

ลำดับตอนที่ #5 : หลงเทพบุตรในฝันซะแล้ว

เช้าวันต่อมา.....
ฉันต้องมาโรงเรียนทั้งๆที่ปวดหัวเหลือเกิน  แถมยังจะต้องมาตอบคำถามเพื่อนๆอันน่ากลัวของฉันอีก เห้ยยยยยยยยยยย เซงงงงงงงงงงงงงง จัดเลยเนี่ย นี่ถ้าไม่ติดว่าวันนี่ที่คิมไม่ซ้อมบาสที่จะไปแข่งวันนี้นะ ฉันก็ไม่มาโรงเรียนแล้ว อิอิ

----------------------------------------------------------------------------------------

กรี้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เห้ยยยยยยยยยยยยยย พักเที่ยงซะที นี่นี่ พวกแกจะไปกินอะไรกันอะ เออนั่นอะดิ แล้วแกละโนเนะ จะกินไรดีอะ ฉันเบื่ออาหารที่โรงเรียนจะแย่แล้วเนี่ย เออๆ ช่าย ฉันด้วย ฉันด้วย ฉันด้วย ฉันก็เบื่ออะ งั้นแสดงว่าทุกคนเบื่อกันหมดเลย งั้นเราจะกินไรกันดีอะ ออกไปกินข้างนอกกันไหม แกจะบ้าแงะละ ไอ้น้อย เราเพิ่งจะมอต้นเองนะ จะออกไปอย่างไงละ เออช่ายจิงด้วยน้อย อ้าว!!!! พวกแกเนี่ยนะไม่ฉลาดเอาซะเลย เราออกไม่ได้แต่ว่ารุ่นพี่มอปลายออกได้นี่นา เราก็ใช้ให้พี่มอปลายไปซื้อให้สิ อิอิ (โห่ ไอ้น้อย แกนี่เส้นใหญ่นักแงะ ถึงจะใช้รุ่นพี่เนี่ยหะ) นี่น้อย ยิ้มถามจิงๆเลยนะ น้อยจะให้รุ่นพี่คนไหนไปซื้อให้อะ เราไม่ใช่เส้นใหญ่โตอะไรขนาดนั้นนะน้อย นั่นนะสิน้อย หนูก็ว่างั้นแหละ อืมมมมมมมมม งั้นน้อยขอคิดก่อนนะหนู ว่าน้อยรู้จักรุ่นพี่คนไหนบ้างอะ (เห้ย นึกว่าจะแน่ ที่ไหนได้ ก็ต้องมานั่งคิดอยู่ดี ว่ารู้จักใครบ้างอะ เห้ย ไม่ไหวเลย) ปริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ฉันนึกออกแล้วละเพื่อนๆเอ๋ย หะจิงดิน้อย เนะดีใจจังเลย ที่วันนี้จะไม่ต้องกินข้าวของโรงเรียน อิอิ นี่เนะแกอย่าเพิ่งดีใจไปนะ (น้อยยิ้มอย่างมีเลสนัย) ทำไมอะน้อย เนะแกนั่นแหละที่จะต้องไปขอรุ่นพี่คนนั้นเอง อ้าว เห้ย ทำไมต้องฉันด้วยอะ โห่อย่างงี้ไม่แฟร์เลยนะน้อย เออว่าแต่ ฉันไม่รู้จักกับรุ่นพี่คนไหนเป็นพิเศษเลยนะน้อย
แกรู้ได้ไง อึ๋ยยยยยยยย ใครอะน้อย โนเนะถามน้อยด้วยเสียงที่สงสัยสุดติ่ง เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โนะเนะเอ๋ย   ก็พี่คิมไงละ หะหะหะหะหะหะหะ  นี่แกจะให้ฉันไปบกพี่คิมจิงๆหรอ  แกจะบ้าแระ ฉันยังไม่รู้จักพี่เค้าขนาดนั้นนะ โห่!!!!!!!!!!  น้อย แกอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันทำไรอะ ฉันยังไม่ได้ทำไรเลยนะ แกนั่นแหละน้อยที่ทำไม่รู้จักคิดอะ ถ้าจะต้องไปขอร้องพี่คิมอะนะ ฉันยอมที่จะกินข้าวที่โรงอาหารซะดีกว่า

----------------------------------------------------------------------------------------

ทำไงดีละคร้า ทีนี้โนเนะจังจะหาทางออกอย่างไร เพราะว่าเพื่อนดันเห็นด้วยกับน้อยซะอีก เหอๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยใจแทนจิงๆเลย สงสารก็สงสารอะนะ แต่ว่าให้ทำไงได้อะนะ อิอิ

มาแก้ไขแล้วนะคะ ตอนแรกมันไม่สมบูรณ์อะคะ ต้องขอโทษจิงๆที่ลงมาไม่เต็มตอนอะ เพราะว่า ไม่มีอารมเลยอะ มันคิดไม่ออกอะ บริ้วอารมไม่ได้เลยอะ  อิอิ ล้อเล่นนะคร้า ก็พูดไปเรื่อยนะคะ อย่าไปสนใจเลยคะ ยังไงก็มาเม้นท์กันมั่งนะคะ เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เลยไม่ค่อยเก่งในเรื่องแสดงหน้าตาอารมต่างๆได้อะคะ แต่สัญญานะคะ ว่าไม่แน่อาจจะมีเร็วๆนี้แหละ เพราะว่าตอนนี้กำลังเรียนรู้อยู่นะคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน ถึงแม้มันจะไม่ค่อยได้เรื่องเลยก็ตาม 5555+ แต่ก็จะขอบคุณยิ่งขึ้นถ้าหาก เม้นท์กันเข้ามาบ้าง ไม่ได้มาอ่านอย่างเดียว อิอิ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณคะ