EXO | Hidden Die ความตายใกล้แค่เอื้อม

ลำดับตอนที่ #1 : File 01 Chen

© Tenpoints!

Loading 100%

Chen

ซ่า ซ่า

เสียงคลื่นกระทบฝัง และไอแดดแรงๆปลุกให้ผมฟื้นขึ้นมา

“แค่กๆๆ แค่กๆๆ อ็อก ..”

ผมสำลักน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย สำลักจนผมรู้สึกเหมือนว่าแซนวิชที่ผมกินรองท้องเมื่อเช้ามันกำลังจะออกมาด้วย ผมจึงพยายามหยุดสำลักก่อนที่มันจะออกมาจริงๆ

ผมค่อยๆยันตัวขึ้นมา แวบเดียวอาการเจ็บแปลบก็แล่นไปทั้งร่าง เลือดสีแดงสดเปรอะเต็มเสื้อยืดสีเขียวอ่อนที่ผมใส่อยู่ อะไรเนี้ย .. ?

ทันทีที่ผมเลิกเสื้อขึ้น แผลบาดขนาดยาวก็ปรากฏแก่สายตา เลือดยังคงซึมออกมาเรื่อยๆ นอกจากนี้ผมก็ยังสังเกตเห็นแผลอีกหลายแผลเต็มแขนตัวเอง ส่วนขากับเท้าไม่เป็นอะไรมากเพราะ ใส่กางเกงยีนส์กับร้องเท้าผ้าใบผูกเชือกแน่นปึกมา ส่วนใบหน้าไม่ต้องพูดถึง รอยข่วนเพียบ ..

เดี๋ยวนะ .. ? แล้วผมอยู่ที่ไหน ? เพื่อนๆอยู่ไหน ? มีผมคนเดียวที่รอดหรอ ?

ห่ะๆ ไม่หรอกมั้ง ผมคงไม่ได้โชคดีขนาดนั้น .. ผมสลัดความคิดเพ้อเจ้อออกไป อย่างน้อยผมก็ควรจะเดินไปดูที่หาดก่อนที่จะคิดอะไรมั่วๆ

ผมกัดฟันฟื้นความเจ็บปวด ยันตัวลุกขึ้นมา ถ้าผมมัวนอนแหงกอยู่ตรงนี้ ไม่มีทางที่คนอื่นจะมาเห็นผมหรอก เพราะ ด้านหลังของผมเป็นผาสูงที่ยืนออกมา มีทรายนิดหน่อย ข้างๆก็เป็นหินก้อนใหญ่กับต้นลีลาวดี บังซะมิด

ผมเดินลุยน้ำอ้อมมาที่หาดทรายข้างๆ พลางใช้หัวประมวลผลถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

พวกเราฉลองเดบิวต์ครบรอบ 5 ปีบนเรือยอร์ชเล็กๆ  พวกเรากินข้าว จิบไวน์อยู่ข้างในตัวเรือ ไม่มีอะไรผิดปกติจนเมื่อเรือเริ่มเดินทางเข้ามาใกล้เกาะนี้เรื่อยๆ พวกเราก็เริ่มรู้สึกตัวว่าสถานที่มันแปลก พี่คริสเดินไปดูที่ห้องคนขับเรือถึงได้รู้ว่าคนขับเรือตายไปแล้วแต่พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะห้องมันล็อคมีแค่กระจกใสๆที่พอจะให้มองเข้าไปว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เรือเริ่มเข้าใกล้เกาะไปเรื่อยๆ จนในที่สุดท้องเรือกระแทกกับโขดหินแถวนั้นๆ เรือรั่ว แล้วก็ล่ม พวกเราหนีตายกันอลหม่าน ตื่นอีกทีก็มาอยู่ที่นี้ ให้ตายซิ

ว่าแต่ ใครเป็นคนฆ่าคนขับเรือ .. ?

แค่คิดว่าคนร้ายอยู่ในพวกเราผมก็เริ่มสั่น บ้าไม่หรอก  ผมสั่นหัวแรงๆไล่ความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไป พวกเรารักกันดีจะตายจะทำอย่างนั้นไปทำไมล่ะ

“จะ .. จงแด”

เสียงแหบพร่าของใครบ้างคนทำให้ผมลืมคิดเรื่องคนขับเรือไปชั่วขณะ  ใครน่ะ ? ผู้ชายผิวขาว ตัดกับผมสีน้ำตาลแดงกำลังเรียกชื่อผม พ .. พี่ซูโฮหนิ

นี่เรากินน้ำมากจนลืมชื่อสมาชิกไปได้ไงเนี้ย

ผมพยายามเดินกะเผลกๆไปหาพี่ซูโฮให้เร็วที่สุด สารรูปพี่เค้าไม่ต่างจากผมเท่าไร แผลเต็มตัว

“แล้วคนอื่นล่ะ ?”

นั่นคือประโยคแรกที่เค้าถามผม ผมส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ

“ผมไม่รู้ พี่ไหวหรือเปล่า ?”

“พูดมาได้ นายน่ะ เลือดเต็มเสื้อแล้ว ไปถามตัวเองก่อนไป”

ผมยิ้มเรียบๆแทนคำตอบ อันที่แผลใต้เสื้อของผมมันทั้งปวดและแสบมาก แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ เจ็บไปมันก็เท่านั้น ไม่มียาอยู่ดี ..

“พี่ฮ่ะ ! เฮ้ !!! มีใครอยู่หรือเปล่า !! เฮ้ !!!!”

เสียงคุ้นหูของผมดังมาจากที่ไกลๆ มันเหมือนเสียงของ ... ของ ... ของเซฮุนกับไค ! นึกออกแล้ว

ผมหันไปมองหน้าพี่ซูโฮ พี่เค้าพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ ผมช่วยฉุดให้พี่เค้าลุกขึ้น พี่ซูโฮมองสีหน้าเหยเกด้วยความปวดแผลของผมครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินมาช่วยประคอง พาผมเดินไปตามเสียงของเซฮุนกับไค

ทรายขาวสะอาดเต็มไปด้วยเศษเปลือกหอย เราสองคนเดินไปเงียบๆไม่ได้พูดอะไร จนครู่หนึ่งก็พบพวกของไคเดินมา เซฮุนประคองเทาที่ไม่ได้สติ และพี่ซิ่วหมินก็เดินกะเผลกๆอยู่ ข้างๆกับไค พวกเรามองหน้ากันแล้วฉีกยิ้มอย่างดีใจ

ผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนเกาะนี้ J

เซฮุนกับไคโผเข้ากอดพี่ซูโฮราวกับเด็กน้อยเจอพ่อ ผมยิ้มอย่างขำๆนิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปกอดพี่มินซอกบ้าง

“เทาเป็นอะไรหรอฮ่ะ ?” ผมถาม

“ไม่รู้ คงแค่ยังไม่ตื่นล่ะมั้ง ไม่น่าเป็นอะไรมากเพราะช่วยกันผายปอดไปแล้ว”

ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยๆตอนนี้เราก็เจอสมาชิกไปแล้วครึ่งวง แค่หาอีกครึ่งหนึ่งให้เจอเท่านั้น ผมก็จะรู้สึกว่ามันเติมเต็มมากขึ้น

“มีใครเจอพวกที่เหลืออีกมั๊ย ?”

“ไม่ พวกเราไม่เจอใครเลย”

“อื้อ งั้นเราลองเดินดูรอบๆหาดไปก่อน ถ้าไม่มียังไงก็ค่อยลองไปหาในป่าดู”

พี่ซูโฮเสนอความเห็น ก่อนที่จะชี้ไปที่ป่าด้านหลัง เอ่อ .. ผมคงลืมบอกซินะ ว่าเกาะที่ผมยืนอยู่ตอนนี้เป็นเกาะขนาดใหญ่เลยทีเดียว บริเวณหาดก็โขดหินน้อยใหญ่และยังมีหน้าผายืนออกมากอีกด้วย มีป่าทึบติดกับหาด นอกจากนี้ยังมีภูเขาขนาดไม่ใหญ่มากอยู่ในป่าอีก

มันคงจะแย่มากแน่ๆ ถ้าหลงไปในป่าน่ะ   ...

“ครับ” ผมรับปาก

“ไม่ นายไม่ต้องไปเลย นาย เทาแล้วก็พี่ซิ่วหมินอยู่ตรงนี้แหละ เลือดท่วมตัวขนาดนี้”

ผมยิ้มแห้งๆให้พี่ซูโฮ แล้วกวาดสายตามองพวกที่เหลือ ซึ่งก็พยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ซูโฮ อันที่จริงผมว่าพวกเขาก็เลือดท่วมไม่ต่างจากผมเท่าไรหรอก พี่ซูโฮหัวแตก เซฮุนก็มีแผลขนาดใหญ่อยู่ตรงบริเวณแขน มีไคที่พอจะดูได้ที่สุด

พี่ซิ่วหมินที่ถูกสั่งให้พักเหมือนผม ก็มีแผลใหญ่อยู่ที่ขา ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะพี่เค้าใส่กางเกงขาสามส่วน ทำให้ขาโดนโขดหินครูดจนเป็นแผลใหญ่ขนาดนี้

พี่ซูโฮ ไค แล้วก็เซฮุนเดินจากไปแล้ว ผมรีบเดินไปช่วยพี่ซิ่วหมินประคองเทามาพักอยู่ใต้ร่มไม้

“แผลใหญ่นะนาย” เค้าทัก

“พอๆกับพี่นั่นแหละ ขาพี่ไปโดนอะไรมาหรอ ?”

“เหอะ เล่าแล้วจะเสียวแทน .. ตอนฉันตื่นขึ้นมา ขาฉันมันก็ติดอยู่ตรงซอกโขดหินแล้ว มันไม่มีทางเลือก ฉันจับเป็นต้องดึงมันออกมา ตอนดึงออกมา หินก็ต้องขูดขาใช่มั๊ยล่ะ เลยได้แผลใหญ่ขนาดนี้ไง”

“น่ากลัวชะมัด”

แกรบ !

เสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้ผมกับพี่มิซอกหยุดคุยแล้วหันไปมอง

“โอ๊ะ .. โอ๊ย ที่นี่ที่ไหนอ่ะพี่ ?”

เสียงเทาขยับตัวนั้นเอง ผมและพี่มินซอกฉีกยิ้มอย่างดีใจ

“เกาะ .. เอ่อ น่าจะร้าง” พี่มินซอกตอบ

เทาขมวดคิ้วนิดหน่อย ก่อนที่จะโผล่กอดพวกผมอย่างเด็กน้อย

“เราจะไม่ตายใช่มั๊ยฮ่ะ ?”

“ไอ้เด็กนี่ ตื่นขึ้นมาก็ปากเสียเลย” พี่ซิ่วหมินพูดพางใช้นิ้วดีดหน้าผากเทา

พูดถึงเรื่องตาย ผมยังไม่หายคาใจเลย ใครฆ่าคนขับเรือ ?

ผมหันไปมองเทาที่คุยกับพี่ซิ่วหมินแล้วความรู้สึกบ้างอย่างก็พรั่งพรูเข้ามาในหัว บ้าน่ะ ผมไม่ควรคิดยังงี้

“ปล่อยอย่ามายุ่ง เอามือของนายออกไป !!”

เสียงโวกเวกโวยวายมาจากที่ไกลๆ ทำให้พวกเราหันไปหน้าทางต้นเสียงยังพร้อมกัน

“เสียงพี่คริสนิ” เทาทักขึ้น

พวกเราหันมาสบตากันนิดหน่อยก่อนที่จะยิ้มแห้งๆให้กันอย่างรู้งาน

ช่วงหลังๆ 2-3 ปีมานี้ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าพี่คริสเป็นคนอารมณ์ร้อน บ่อยครั้งที่พี่เค้าเผลอมาพาลใส่พวกเรา แถมพี่เค้ายังทะเลาะกับพี่ซูโฮอย่างหนัก ไม่มีใครรู้เหตุผล  ที่จู่ๆพี่คริสก็เกลียดพี่ซูโฮอย่างกับขี้ (ผมอาจจะเปรียบเทียบแรงไปนิด) แถมพี่แกยังพยายามกีดกันไม่ให้ฝั่งเอ็มพบปะกับฝั่งเค เผลอๆจะพยายามแยกพี่ซูโฮออกจากทุกๆคนอีก ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมพี่คริสถึงทำตัวแปลกไปอย่างนี้ แล้วก็ไม่มีใครชอบพฤติกรรมนี้ด้วย

ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

“ฉันก็แค่อยากจะช่วย” เสียงพี่ซูโฮ

เสียงพูดคุยของพวกเขาดังขึ้นมาใกล้เรื่อยๆ ทำให้ได้ยินบทสนทนาชัดขึ้น

“ไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ปล่อยฉันไปด้วย ฉันไม่ไปกับนายหรอก !!” 

“เอาน่า พี่คริสอย่างน้อยเฉิน เทาแล้วก็พี่ซิ่วหมินก็อยู่ตรงนั้นนะ” เสียงดีโอดังขึ้น

“ก็ได้ แต่ทันทีที่ฉันเจอพวกนั้น ฉันจะพาพวกเขาไปจากนายทันที” พี่คริสเงียบไปเล็กน้อย “แล้วพวกนาย ถ้าอยากไปกับไอ้หมอนี่ก็ตามใจ !!!”

เสียงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ปรากฏภาพของสมาชิกที่เหลือกำลังเดินมาทางนี้ ผมหันไปยิ้มกับพี่ซิ่วหมินแล้วก็เทาอย่างดีใจ พวกเรายังอยู่ครบ ครบ 12 คนจริงๆด้วย

พี่คริสเดินใกล้เข้ามา มือข้างหนึ่งของเค้าพยุงพี่อี้ชิง อีกมือหนึ่งก็โดนชานยอลพยุงอีกที แบคฮยอนกับดีโอก็เดินอย่างงุ่มง่าม เงอะงะ เหมือนคอยเป็นกองทัพคอยกันการปะทะของพี่ซูโฮกับพี่คริส

ในที่สุดพวกเราทั้ง 12 คนก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ทุกคนโผกอดกันอย่างคิดถึง โหยหา ผมยิ้ม ทุกคนยิ้ม ยกเว้นพี่คริส

“พระเจ้าช่วยจริงๆที่พวกเราทุกคนรอด” เสียงแบคฮยอนพูดขึ้นมาเบาๆในขณะที่กอดกับผม

พวกเรากอดกันจนเกือบจะครบทุกคน ผมกอดพี่คริสเป็นคนสุดท้าย ถ้ามองไม่ผิด ผมเห็นพี่เค้ายิ้มนิดๆด้วย

ในที่สุดเราก็ผละจากกัน พี่คริสเริ่มพูดทำลายบรรยากาศขึ้น

“หมดเวลา ใครอยากไปกับฉัน ก็ตามมา !!”

ทุกคนเงียบลง มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ผมเห็นเทากัดริมฝีปากล่าง อย่างลำบากใจ ก่อนที่จะตัดสินใจไปเดินข้างพี่คริส ฝั่งเอ็มค่อยๆทยอยไปอยู่ข้างๆพี่คริสทีละคน ผมเลยตัดสินใจเดินไปด้วย

ทั้งฝั่งเอ็มและเคต่างยืนมองหน้ากันเงียบๆ ผมไล่มองตาทุกคนทีละคน .. แววตาทุกคนดูอึดอัดและมีความลับ

วูบหนึ่งความรู้สึกเดียวกับตอนที่มองเทากับพี่ซิ่วหมินก็ย้อนกลับมา ความรู้สึกนี้มันอะไร .. ? ถ้าผมเดาไม่ผิด

ผมว่าผมกำลังรู้สึกไม่ไว้ใจคนในวง ..

_______________________________________

Say Hi ! สวัสดีทุกคนเคอะ _/l\_

อ่า นี่ฟิคเอ็กโซเรื่องแรกของพวกเรานะ ยังไงก็ฝากหน่อย

ไม่สนุกขออภัย T^T