คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตคนบาป 30%
ชีวิตคนบาป
.......@โรงพยาบาล XZ ในเกาหลีใต้
“พี่ฮะ......ผมกลัวจังเลย...” เด็กชายอายุราวๆสิบแปดปีเอ่ยกับพี่ชายของตน ร่างกายของเด็กหนุ่มซูบผอม ผิวขาวซีดจนเห็นได้ชัด
ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังนั่งชันเข่าอยู่บนเตียงแคบๆของห้องผู้ป่วยรวมในโรงพยาบาลในใจกลางกรุงโซล โดยมีพี่ชายของเขานั่งกอดเขาไว้อยู่ข้างๆ
“ไม่ต้องกลัวนะลูฮาน......เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.....ทำใจให้สบายเถอะ....พี่จะนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดจนกว่าจะผ่าเสร็จเลย...” ว่าพลางโยกตัวที่กำลังกอดเด็กหนุ่มไว้ในออมแขนไปด้วย.....
“จริงๆนะฮะ.....พี่ชายจะนั่งรอผมจริงๆนะ.....ไม่ได้โกหกให้ผมดีใจเล่นใช่ไหม..” เอ่ยออกมาพร้อมกับช้อนสายตาอ้อนๆไปให้พี่ชายของตน
“จริงๆสิเด็กโง่......พี่เคยโกหกเราด้วยเหรอ..ฮาๆๆ” ผู้เป็นพี่ชายเมื่อเห็นว่าน้องของตนกำลังอ้อนเขาอยู่ก็เอ่ยออกมาแล้วขยี้หัวคนตัวเล็กในอ้อมกอดไปด้วย ส่วยคนในอ้อมกอดก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรซ้ำยังกอดคนเป็นพี่แน่นขึ้นไปอีก
“สัญญานะ.......สัญญา..” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอีกครั้ง.....เพราะสัมผัสได้ถึงลางบางอย่างที่กำลังบอกตนว่า.....นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ในอ้อมกอดนี่
“อืม.....พี่สัญญา..” เอ่ยบอกน้องชายกับไปอีกครั้ง.....พลางยกยิ้มอ่อนโยนที่สุดที่เขาสามารถยิ้มได้ส่งไปให้
พยายามอดกลั้นน้ำตาที่กำลังปริมอยู่ที่ม่านตาของเขา ยกยิ้มส่งไปให้น้องชายที่รัก แม้ในใจเขาตอนนี้จะขมขื่นมากแค่ไหนก็ตาม........ถ้าน้องชายเขาปลอดภัยหลังการผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจสำเร็จ เขาจะไม่ปล่อยให้น้องชายอยู่คนเดียวอีกต่อไป
พระเจ้าโปรดเห็นใจผม.....ขอให้เขาปลอดภัย
ให้ผมแลกด้วยอะไร.......ก็ยอม
..........หน้าห้องผ่าตัด
“ เชิญญาติรออยู่ข้างนอกนะคะ” พยาบาลบอกเขา
“พี่ชาย.....รอผมหน่อยนะฮะ ผมสัญญาว่าจะกลับออกมาอย่างปลอดภัย...” เด็กหนุ่มเอ่ยกับเขาครั้งสุดท้ายด้วยใบหน้าที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนที่พยาบาลจะเข็นเตียงเขาเข้าไปในห้องผ่าตัด
เขาได้แต่ยิ้มรับกับประโยคนั้นจนประตูห้องผ่าตัดปิดลง หลังจากนั้นไม่นานเรียวแรงที่เขาพยายามสะสมมาก็หมดลง ร่างของเขาทรุดลงหน้าห้องผ่าตัด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่ขาดสาย
นับเป็นการร้องไห้ครั้งแรกในรอบหลายปี.....หลังจากร้องในวันที่เสียพ่อแม่ไปเมื่อสี่ปีก่อน
“นายสัญญาแล้วนะว่าจะกลับมา.....ฉะนั้นอย่าทำให้พี่ต้องผิดหวัง...อึก...ชีวิตพี่เหลือนายแค่คนเดียวแล้วนะ.....อย่าให้พี่ต้องอยู่ในโลกที่โหดร้ายนี้ลำพัง..อืออ...” เอ่ยออกมาอย่าคนสิ้นหวัง
ก็การผ่าตัดครั้งนี้หนะ......โอการรอดมีแค่
............สามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
.
.
.
.
หลังจากส่งน้องชายเขาห้องผ่าตัดเสร็จ เขาก็เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเหม่อลอย เดินไปตามทางหน้าโรงพยาบาลอย่างไรจุดหมาย น้ำตาไหลรินออกมาแต่เขาก็ไม่คิดสนใจจะยกมือขึ้นไปเช็ดมัน เขาทนอยู่ตรงนั้นไม่ไหว มันกดดันเกินไปขอไปหาที่สงบๆอยู่สักพักก่อนค่อยกับมา....
กับมารับรู้ความจริง....ที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ว่าจะดีหรือร้ายแรงแค่ไหน
แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้จะไปหาที่สงบๆนี้ได้ที่ไหน ก็กรุงโซลมันวุ่นวายขนาดนี้ เลยหยุดเดินก่อนจะใช่ความคิดว่าควรจะเดินไปทางไหนต่อ
“อ่า.....จริงด้วยสิ....ลูฮานชอบกินเค้กร้านหน้าโรงเรียนหนิ.....ไปซื้อไว้ให้ดีกว่า....เพื่อตื่นขึ้นมาแล้วจะ...อึก..หิว” เมื่อพูดถึงน้องชายที่รักน้ำตาเขาก็รื้อออกมาอีกครั้ง เขาเปลี่ยนเป้าหมายไปหาที่สงบๆเป็นร้านเค้กหน้าโรงเรียนของน้องชายตน
ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าถ้าน้องชายตนได้กินมันต้องมีความสุขแน่ๆ
“กริ้งๆๆ......” เสียงเปิดประตูเข้าไปในร้านดังขึ้น
“ยินดีต้อนรับครับ......”
ตามมาด้วยเสียงทักทายจากพนักงานในร้าน จากที่เขาคาดการณ์ หนะนะ... ก็คนๆนี้ใส่ผ้ากันเปื้อนพร้อมกับชุดยูนิฟอร์มของร้านที่เป็นเชิ้ตแขนยาวสีชมพูพับครึ่งกับใส่คู่กับกางเกงขายาวผ้าดีสีดำอยู่หนิ
แต่ที่เขาสนใจไม่ใช้ชุดของเด็กหนุ่ม......แต่เป็นรอยยิ้มของเขาต่างหาก.......รอยยิ้มที่เหมือนกับน้องชายของเขา รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน สดใส..........จนเขาเผลอมองเด็กหนุ่มอยู่นาน
“อะ.....เอ่อคุณลูกค้าครับมีอะไรติดหน้าผมเหรอครับ....” เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจองหน้าตนนานเกินไปจึงเอ่ยถ้าขึ้น พลางยกมือขึ้นคลำสำรวจใบหน้า
“ปะ....เปล่า แค่หน้าคุณเหมือน......เออไม่มีอะไร..” พูดจบก็เดินเข้าไปหาที่นั่งทันที....จะให้บอกได้ยังไงว่าคนตรงหน้ายิ้มเหมือนน้องชายตน เดี๋ยวจะโดนกล่าวหาว่าจีบเด็กเปล่าๆ
ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนงงอยู่หน้าร้าน เป็นอะไรของเขานะ.....เด็กหนุ่มคิด
...............................................30%
ความคิดเห็น