คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 30 December
30 December
เสียงน้ำแข็งในแก้วกระทบกันดังก๊องๆแก๊งๆ จางอี้ชิงยกแล้วก็วาง ยก... แล้วก็วางมาเป็นสิบๆครั้งโดยที่เขาก็ไม่ได้ดื่มแบบเป็นจริงเป็นจังซักที
“เฮ้ย! น้ำแข็งละลายหมดแล้ว” เสียงเพื่อนตัวดีดังขึ้นเป็นการขัดจังหวะครุ่นคิด อี้ชิงวางแก้วในมือลงแล้วหันไปมองเพื่อนตัวสูงเก้งก้างที่เริ่มจะดูตาเยิ้มๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์สายตาเรียบนิ่งก่อนที่แก้วตรงหน้าจะถูกฉกฉวยเอาไปอย่างรวดเร็วชนิดที่ทำให้น้ำในแก้วหกกระจายเรี่ยราดไปหมด
“ไม่ดื่มก็บอก... เดี๋ยวพี่ชานจะจัดการให้เอง” ปาร์ชานยอลที่กำลังเริ่มเมาไม่รู้เรื่องทำท่าจะกระดกแก้วดื่มรวดเดียวให้หมดแต่โชคดีที่มีคนคว้าแก้วออกมาจากมือเขาได้ทัน
“หยุดๆๆ พอได้แล้วชานยอล นายน่ะเมาแล้วนะรู้ตัวรึเปล่า” คนหน้าหวานที่สุดในโต๊ะยึดแก้วมาได้ก็เทลงคอทันที
“อะไรกันเนี่ยลู่หาน แก้วนั้นฉันแย่งอี้ชิงมาได้นะ” ชานยอลเริ่มโวยวาย
“ก็นายเมาแล้วนี่นา จะดื่มอะไรกันนักหนาล่ะ” ลู่หานพูดไปก็ชงแก้วใหม่ไปพลางๆก่อนจะส่งคืนให้อี้ชิงเอาไปยกแล้วก็วาง ยกแล้วก็วางอย่างเดิม
ให้ตายสิ... จะถึงวันสิ้นปีอยู่รอมร่อ ทำไมบรรยากาศแห่งความสุขและการเฉลิมฉลองถึงไม่บังเกิดขึ้นเลยในโต๊ะๆ นี้
จางอี้ชิง ลู่หาน และนายปาร์คชานยอล ลืมดวงวิญญาณของตัวเองเอาไว้ที่ไหนซักแห่งรึเปล่า!
“เฮ้อ... มินซอก”
“เฮ้อ... โอเซฮุน”
“เฮ้อ... ไอ้พี่คริส”
สามเสียงสอดประสานพร้อมเพรียงกันพอดี นี่สินะปัญหาชีวิตอันใหญ่หลวงของคนทั้งสาม...
“เฮ้อออ...” ทั้งจางอี้ชิง ลู่หาน แล้วก็ปาร์คชานยอลถอนหายใจพร้อมกันอีกครั้ง
“คงต้องทำอะไรซักอย่าง ดีกว่าปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้” ลู่หานเอ่ยขึ้นในขณะที่มือก็คว้าแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด
“ใช่... ต้องทำอะไรซักอย่าง” ชานยอลกระแทกแก้วของตัวเองลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวๆๆ ชานยอล นั่นนายจะไปไหน” อี้ชิงรีบลุกขึ้นยืนตาม
“จะไปต่อยไอ้พี่คริส!”
ร่างสูงทำท่าจะเดินดุ่มๆออกจากร้านไปทั้งๆที่ยังไม่ได้จ่ายเงินซักบาท
“เฮ้ย... ใจเย็นๆ” ลู่หานรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งมาขวางเจ้าเพื่อนตัวยักษ์เอาไว้ “จะไปต่อยไอ้พี่คริส แล้วนายรู้เหรอว่าตอนนี้ไอ้พี่คริสของนายมันอยู่ที่ไหน”
“มันอยู่ร้านข้างๆ พึ่งเช็คอินเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว...” ชานยอลตอบพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นให้ดูแล้วก็ผลักร่างบางของลู่หานปลิวไปทางหนึ่งก่อนจะรีบย่ำเท้าออกไปจากร้านนั้นทันที
“ชิบ...” ลู่หานสบถพลางหันมาจ้องหน้าอี้ชิงกำลังจะถามว่าเอายังไงกันดีก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้นเป็นการขัดจังหวะซะก่อน
“โทษที ของฉันเอง...” จางอี้ชิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอดูเล็กน้อย แล้วสีหน้าก็เครียดขรึมลงไปในทันที
“มีอะไรรึเปล่าอี้ชิง”
“ไม่มี...”
“งั้นรีบไปเก็บไอ้ยักษ์กันเถอะ...”
“ไม่มีเวลาแล้ว... ฝากจ่ายด้วยนะลู่หาน” อี้ชิงทำท่าจะลนลานออกจากร้านไปอีกคน
“เฮ้ย... เดี๋ยวก่อน” ลู่หานต้องการคำอธิบาย
“ขอโทษจริงๆลู่หาน หนึ่งปีของฉันกับมินซอกจะไม่มีความหมายอะไรเลยถ้าฉันไม่รีบไปตอนนี้”
ยังไงก็ปล่อยให้ข้ามปีไปแบบนี้ไม่ได้สินะ!
“เออ... ให้มันได้แบบนี้สิ!”
ลู่หานถึงกับกุมขมับเมื่อเพื่อนสองคนที่อุตส่าห์ชวนมาดื่มแก้เครียดก่อนวันส่งท้ายปีต่างก็หนีกันไปหมด ชั่วไม่กี่อึดใจ พอนึกขึ้นได้ว่าจะต้องตามไปเก็บไอ้ยักษ์ก็รีบวางเงินลงบนโต๊ะทันที
“น้อง... ฝากเงินทอนเอาไว้ก่อนนะ”
ร้านข้างๆ
ขณะที่ลู่หานกำลังกวาดสายตามองหานายปาร์คชานยอลเพื่อนรักที่อ้างว่าจะไปต่อยไอ้พี่คริสของมันอยู่ก็มีใครคนหนึ่งกระชากแขนของเขาไปอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยนะ!”
โอเซฮุน... โจทย์ประจำของลู่หานโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มาถึงก็ลากตัวเขาไปที่หน้าห้องน้ำทันที
“บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มาร้านนี้” โอเซฮุนยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆในขณะที่สองมือก็ผลักร่างบางให้ถอยหลังไปจนชิดกำแพง
“ฉันมาตามปาร์คชานยอล”
“ไม่ต้องห่วงชานยอล เขาอยู่กับพี่คริส แต่นาย... ต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
“นายมีความลับอะไรกันแน่ โอเซฮุน!” ลู่หานตะคอกกลับด้วยความไม่เข้าใจ และคำถามนี้ก็ทำให้โอเซฮุนถึงกับพูดอะไรไม่ออกแล้วชะงักไปชั่วครู่
“บอกไม่ได้ ออกไปซะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยหรอก” โอเซฮุนถอยห่างออกจากตัวลู่หานแล้วเปิดทางให้เขาก้าวออกไปแต่...
“ฉันอยากรู้... เหตุผลอะไร นายถึงให้คำตอบเรื่องนั้นกับฉันไม่ได้ซักที”
“รออีกแค่นิดเดียว...”
“ฉันรอมาเป็นเดือนแล้วนะ” ลู่หานเริ่มส่งเสียงดังจนเซฮุนต้องรีบยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ริมฝากปากของคนตัวเล็ก
“นายอยากได้คำตอบใช่ไหม...”
โอเซฮุนถามเบาๆก่อนจะหันไปมาเพื่อตรวจสอบความปลอดภัยแล้วก้มลงมามองตาลู่หานอย่างจริงจัง
“สัญญานะ ว่าถ้ารู้แล้วจะต้องรีบออกไปจากร้านนี้” เซฮุนค่อยๆลดนิ้วชี้ที่แตะปากลู่หานลงช้าๆ
ยังไงก็ต้องรู้คำตอบให้ได้ ดีกว่าปล่อยให้ข้ามปีไปแบบนี้
“สัญญา!”
ท่ามกลางแสงไฟที่ถูกประดับประดาไว้ในช่วงเทศกาลแห่งความสุข แม้จะเป็นเวลาดึกแค่ไหน แต่ผู้คนก็ยังคงพลุกพล่านอยู่รอบๆลานน้ำพุใกล้ๆกับร้านที่ไอ้พี่คริส หรืออู๋อี้ฟานเช็คอินอยู่ดี
“ชานยอล นี่เรามาไล่เตะไล่ต่อยพี่เรื่องอะไรเนี่ย” คริสหรืออู๋อี้ฟานกำลังถอยหนีมาจนมุมอยู่ที่ขอบสระน้ำพุ
“พี่มันคนไม่มีหัวใจ...”
ชานยอลที่ยังไม่สร่างเมาถีบส่งร่างอู๋อี้ฟานกระเด็นลงไปในน้ำเสียงดังตูมใหญ่จนเด็กและผู้หญิงแถวนั้นกรีดร้องขึ้นด้วยความตกใจแล้วคนรอบๆลานน้ำพุก็หันมามองกันเป็นตาเดียว ไม่กี่อึดใจต่อจากนั้นไอ้ยักษ์ของลู่หานก็กระโดดตามลงไปเคลียร์กับคู่กรณีต่อในน้ำจนเปียกปอนกันทั้งคู่ เมื่อเป็นที่สะสาแก่ใจและสร่างเมาแล้ว ชานยอลจึงยอมรามือก่อนจะขึ้นมานั่งเปื่อยอยู่ตรงริมสระรอให้ไอ้พี่คริสมันตะเกียกตะกายตามขึ้นมาอย่างใจเย็น
“ชานยอล...”
“ผมขอโทษ ผมเมา...” ชานยอลตัดบทด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะก็ลุกขึ้นเดินจากไป
“เดี๋ยว... ตอนนี้เราสร่างเมาแล้วใช่ไหม อยากคุยอะไรกับพี่รึเปล่า” ไอ้พี่คริสส่งเสียงไล่หลังมา
“ไม่อยากคุย ผมแค่อยากต่อยพี่”
“แล้วเราหยุดทำไม...” ไอ้พี่คริสถามโง่ๆ ถามเหมือนอยากให้ปาร์คชานยอลกับไปถีบตกสระอีกรอบ
“ก็พี่ไม่สู้ผม พี่มันบ้า...” ปาร์คชานยอลหันกลับมาในขณะที่คริสอู๋อี้ฟานก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆขึ้นเรื่อยๆจนแทบประชิดตัว
“ก็แล้วนายมาชอบคนบ้าอย่างพี่ทำไม...” อู๋อี้ฟานยิ้มกวนประสาทจนปาร์คชานยอลแทบจะฟิวส์ขาดอีกรอบ
“พี่อยากให้ผมต่อยจนหายบ้าใช่ไหม” ชานยอลกระชากคอเสื้ออู๋อี้ฟานอย่างเอาเรื่อง “พี่คริส... เมื่อไหร่พี่จะเลิกเล่นกับความรู้สึกของผมซักที”
“ชานยอล... พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นกับความรู้สึกของนายเลยนะ”
“พี่จะบอกว่าผมบังเอิญรู้สึกเองงั้นสิ ก็ได้... งั้นต่อไปนี้ผมเลิกคิดก็ได้ พี่พอใจรึยัง” ชานยอลปล่อยมือออกจากคอเสื้อคริสแล้วก็ถอยหลังออกมาสองสามก้าว เขายกมือลูบใบหน้าของตัวเองที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่เบาๆในขณะที่เสียงของไอ้พี่คริสตัวดีก็ปลิวมาเข้าหูไม่ขาด
“นายพูดเหมือนความรู้สึกของตัวเองมันไม่มีค่า”
“ก็มันไม่มีค่าจริงๆนี่นา”
“ถ้านายคิด นายรู้สึกอะไร แล้วนายอยู่เฉยๆ ความรู้สึกของนายมันก็ไม่มีค่าหรอก”
ชานยอลนิ่งคิดเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาก็หันกลับมามองหน้าไอ้พี่คริสอีกครั้งด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
“โอเค งั้นผมว่ามันก็คงถึงเวลาที่เราจะต้องมาคุยกันแมนๆแล้วล่ะ” ท่าทีชานยอลดูจริงจังจนน่ากลัวไปแล้วสำหรับอู๋อี้ฟาน
แต่ถึงยังไงก็ต้องลองดูซักครั้ง ดีกว่าปล่อยให้ข้ามปีไปแบบนี้
“พี่คริส... ผมขอพี่หนึ่งวัน พี่มาลองคบกับผมดูไหม!”
“เฮ้ย!!!”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงกันบ้างคะสำหรับเนื้อเรื่องตอนแรก ตอนนี้อาจจะดูวุ่นวายไปนิดหนึ่งเพราะเป็นตอนที่รวมทุกพาร์ทไว้ด้วยกัน ตอนต่อไปถึงจะแยกเป็น Day Month แล้วก็ Year ค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ มือใหม่น้อมรับทุกคำแนะนำตอนหน้าจะเริ่มต้นด้วยพาร์ท Year ซึ่งจะเป็น LayMin ก่อนค่ะ ส่วน Month แล้วก็ Day จะค่อยๆตามมาเป็นลำดับนะคะ ^^
ความคิดเห็น