[Fic exo] cute boy รักนะ นายตัวสูง! hundo

ลำดับตอนที่ #9 : ::cute boy 7:: 100%

7

“อื้ออห์”

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา หลังจากที่หลับไปเป็นเวลานาน  ดวงตาเผยให้เห็นอกแกร่งที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้า  ตอนนี้เซฮุนกอดผมอยู่   เซฮุนพาผมมาที่บ้านของเขา เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก แถมถ้ากลับบ้านไปก็คงไม่ได้นอนเพราะต้องเก็บกวาดสิ่งของที่หล่นแตกกระจาย  ผมค่อยๆใช้มือผลักหน้าอกของเขาออกเบาๆ เพราะรู้สึกได้ถึงความอึดอัด และเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่ไม่นานเซฮุนก็รวบตัวผมกลับมาชิดตัวเขาตามเดิม...

“ตื่นแล้วเหรอครับ ดโยของผม”  เซฮุนที่...เอาจริงๆผมว่ามันน่าจะตื่นตั้งนานแล้วน่ะนะ  บอกกลับผมแล้ว มาจุ๊บที่ผมของผมดังฟอด 

คือมึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะนะ  แต่ตอนนี้กูจะขาดอากาศหายใจตายแล้ว!

“เซฮุน นายจะกอดพี่อีกนานมั้ย พี่หายใจไม่ออกนะ!”     เซฮุนหัวเราะ ก่อนจะดึงตัวผมขึ้นให้หัวของผมอยู่ระดับเดียวกันกับเขา

“แค่นี้ก็หายใจสะดวกแล้ว ได้มองหน้าดโยด้วย ^ ^”

“แต่ฉันเหม็นกลิ่นขี้ปากนายอ่ะ”

ผู้อ่านครับ  นี่ผมพูดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น -__-





  ก็มันเหม็นๆจริงนี่นา~

“ก็ฮุนยังไม่ได้แปรงฟันเลยนี่นา งั้นไปแปรงฟันกันนะ”  แล้วเซฮุนก็ลากผมไปโดยไม่ถามไถ่ผมสักคำ ว่ากูต้องการไปแปรงฟันกับมึงมั้ย  แต่ก็นะ ทำตามใจเด็กมั่งก็ได้ เดี๋ยวมันงอนแล้วจะไม่มีใครมาดูแลผม เพราะไอ้น้องเทาของผมมันก็แทบไม่คิดจะดูแลผมเลยสักนิดเดียว  

บ้านเซฮุนเป็นบ้านหลังอภิมหาโคตรจะใหญ่  ดูก็รู้ว่านี่มันลูกคนรวยชัดๆ ส่วนผมเป็นลูกของคนธรรมดามีฐานะสูงนิดหน่อยครับ ผมไม่ได้จน อยากให้ทุกคนเข้าใจ แหะๆ  ตั้งแต่ผมเข้ามาในบ้านนี้ ทำให้ผมได้รู้ว่าพ่อแม่ของเซฮุนนั้นรวยมากขนาดไหน   ตั้งแต่หน้าบ้านตอนเปิดรั้ว เป็นแบบอัตโนมัติ แต่ก็ยังมียามคอยเฝ้าอยู่ ซึ่งพี่ยามไม่เหมือนยามทั่วไป ที่มักจะผอมแห้ง หรือแก่ๆ แต่พี่เขาโคตรถึก อึด ทน มาก ตัวเบิ้มชิบหาย ปิดผมมิดเลย  เต็มไปด้วยคนใช้ มีสระน้ำอยู่กลางบ้าน  รถบีเอ็มสี่คันไม่รวมรถตู้...

ถ้าออกจากห้องนี้ไปแล้วผมควรจะทำตัวยังไงดี T^T

“แปรงฟันแล้ว งั้นมาอาบน้ำกันเลยมั้ยดโย”   หลังจากที่พวกผมเถียงกันเรื่องแปรงสีฟัน ซึ่งมันมีอันเดียวในแก้ว เซฮุนไม่รู้จะทำยังไงเลยจะไปเรียกคนใช้ให้ขับรถไปซื้อ  ซึ่งถ้าผมรอ ผมคงปากเน่ากันพอดี ผมเลยตัดความยุ่งยากนี้ไปซะ โดยการใช้นิ้วมือให้เป็นประโยชน์...

“งั้นนายอาบไปก่อน เดี๋ยวพี่ไปรอข้างนอก”

“อาบพร้อมฮุนไปเลยก็ได้นี่นา”  เซฮุนงอแงใส่ผม จับแขนผมเขย่าไปเขย่ามาเหมือนเด็กร้องขอตุ๊กตา นี่ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆแล้วนะ เซฮุน  ไอ้เด็กนี่บางทีก็โรแมนติกโคตร  บางทีก็โหดโคตร และบางทีก็อย่างกับเด็กน้อยห้าขวบ

“ไม่เอา  ทำอย่างกับไม่เคยอาบคนเดียวไปได้”

“ฮยอง  บ้านผมเขาประหยัดน้ำกันนะ”

“บ้านนายออกจะใหญ่ซะขนาดนี้   แค่ค่าน้ำหน่อยเดียว มันคงไม่สะเทือนความมั่นคงทางการเงินของบ้านนายหรอกนะฉันว่า”

“ไม่รู้ล่ะ แต่ผมอยากจะประหยัดน้ำวันนี้นี่นา”  

“นายไม่ต้องมาหาเรื่องให้พี่อาบด้วยเลย เร็วๆ พี่หิวข้าวจะแย่แล้ว”

“ก็ได้ ชิ งั้นรอแป๊ปนึงนะครับที่รัก”

พอเซฮุนพูดเสร็จก็ปิดประตูห้องน้ำ ตามมาด้วยเสียน้ำที่เปิดจากฝักบัว  ประกอบกับเสียงของสายฝนที่กำลังตกลงมา ผมมองไปที่หน้าต่างบานใหญ่ วันนี้เป็นวันที่บรรยากาศดูชื้นแฉะไปด้วยฝน ความจริงแล้วตอนนี้เป็นหน้าหนาว แต่กลับมีฝนซะงั้น   ผมมองน้ำฝนที่กำลังไหลและเกาะอยู่บนกระจก  ผมนั่งคิดเรื่องของผมในแต่ละเรื่อง การใช้ชีวิตของผม ในตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นเช่นไร

แต่ผมรู้แค่ว่า  ตอนนี้ผมมีความสุข และอุ่นใจที่ได้อยู่กับคนที่ผมรัก...

 

1    วันผ่านไป...

ตอนนี้ผมกลับมาเรียนเหมือนเดิมแล้ว หลังจากที่เสียเวลาไปกับการเก็บของในบ้าน  และพยายามที่จะออกจากบ้าน เพราะพอผมบอกเทาว่าจะไปเรียน เทาก็ยื๊อผมบอกว่าตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย ไม่อยากให้ออกจากบ้าน แต่สุดท้ายผมก็ไม่ยอม 

“ดีโอ  เป็นไงมั่งวะ ไม่ได้เจอนานเลย”  ไคเพื่อนสนิทของผมที่เข้ามาทักทายเป็นคนแรกพูดขึ้น

“ปกติดี ครบสามสิบสอง ไม่เห็นหรือไงวะ” ผมพูดกวนๆไปงั้นแหละครับ  มันจะได้โล่งใจไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงผมเหมือนตอนพี่ซูโฮครั้งแรก

“แหม มาก็กวนตีนเลยนะมึง กูรู้ละว่ามึงปกติดี”  ไคยิ้มแล้วโอบไหล่ผมพาไปเข้าเรียน ทุกอย่างในห้องเรียนยังเป็นปกติดี เพราะไม่มีใครบอกเรื่องของผมสักคนยกเว้นครูประจำชั้น ซึ่งผมก็ได้ขอร้องไม่ให้บอก เพราะผมไม่อยากให้มันต้องเป็นเรื่องใหญ่โต แพร่กระจายไปทั่ว

“แล้วสรุปมึงกับน้องโอลั้ลลา?”  

ในขณะที่เรากำลังกินข้าวในเวลาเที่ยง ไคก็ถามผม ผมเลยตอบกลับไปสั้นๆว่า คบแล้ว  พอผมพูดแค่นั้นไอ้ไคมันก็แซวผมซะ -///-  ผมไม่อยากจะนึกสภาพเลยว่าพรุ่งนี้พอผมมาโรงเรียนจะเป็นยังไง  ในเวลาอยู่ที่โรงเรียนผมไม่ได้อยู่กับเซฮุนสักเท่าไหร่ เพราะเราอยู่กันคนละชั้นเรียน ผมก็อยู่กับเพื่อนของผม ส่วนเซฮุนก็อยู่กับเพื่อนเขานั่นแหละ  เราจะเจอกันแค่เฉพาะตอนกลับบ้าน ส่วนในบ้านก็ใช่ว่าจะเข้าบ้านได้นะครับ โดนเทามันเตะโด่งตั้งแต่เหยียบหน้าบ้านแล้วล่ะ

ฟิ้วว~~~

แปะ~

หลังจากที่ผมห่างหายจากการมาโรงเรียน และพึ่งมาได้กี่วัน พอเปิดล็อกเกอร์ปุ๊ปก็มีจดหมายปลิวออกมาจากตู้  พอเลยลองเปิดดู อาจจะเป็นของเซฮุนอีกก็ได้

‘สวัสดีครับ น้องดีโอ  เห็นจดหมายของพี่หรือยัง  พี่แค่อยากจะสารภาพว่าพี่มองดีโอมาตลอดเลย ตั้งแต่เรา

ยังเล็ก จนวันที่คบกับซูโฮ มันเป็นอะไรที่พี่โกรธที่สุด    พี่ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ดีโอคบกับใครหรือเปล่า

แต่พี่เป็นห่วงมาก ที่ดีโอหายไป  มีอะไรก็มาหาพี่ได้นะ   พี่จะไม่บอกชื่อว่าพี่เป็นใคร แต่พี่จะใบ้ให้ พี่เป็นคน

ที่ดีโอรู้จักดีคนหนึ่ง  พ่อแม่ก็รู้จักกับพี่ พี่เห็นดีโอมาตั้งแต่เด็ก  พี่ไปเรียนที่อเมริกา แล้วก็พึ่งกลับมาหาเราได้

ไม่นาน  รักนะครับดีโอ           

คนที่คุณก็รู้ว่าใคร’

ใครหว่า  มองดูผมตั้งแต่ยังเล็กเลยเนี่ยนะ  พี่เป็นพวกถ้ำมองเหรอครับ?   คือผมก็ไม่ใช่ว่าจะรู้ไปทุกอย่างนะครับ ผมความจำสั้นครับโปรดเข้าใจหน่อย  คนที่ผมรู้จักก็มีเยอะแยะไป  พ่อแม่ผมก็รู้จักคนเยอะครับพี่ ยิ่งไปอเมริกานี่ ญาติผมเพื่อนพ่อพ้องแม่เขาไปกันทุกคน

แล้วสรุปมึงเป็นใครครับ?

ผมมองไปที่กระดาษสีขาวที่เต็มไปด้วยหลายมือไก่เขี่ย  นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าพี่เขาเป็นใคร  ผมยืนอยู่ตรงล็อกเกอร์นานมาก จนเซฮุนที่เลิกเรียนเสร็จ เดินมาหาผม

“ดโยยย~  ทำอะไรอยู่อ่า”  

เซฮุนที่เหมือนจะลั้ลลามากเป็นพิเศษเดินมาหาผมแล้วเอาคางเกยไหล่ผม

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเหอะ”

“จดหมายใครอ่ะ ของผมเหรอ นี่ยังเก็บไว้อีกเหรอเนี่ย”

“ไม่ใช่ของนายหรอก  พี่พึ่งได้วันนี้”

“ไหนเอามานี่ซิ   ดโยนี่มีแต่คนรักเนอะ  ฮุนหึงแล้วน้า~   ทิ้งมันไปเลยจดหมายอ่ะ  อ่านเสร็จแล้วนี่”

เซฮุนดึงจดหมายแล้วโยนทิ้งถึงขยะอย่างไม่ใยดี และไม่เคยถามผมเลยว่าอยากจะทิ้งมันหรือเปล่า  บางทีคบกับเด็กเอาแต่ใจนี่ก็เหนื่อยนะครับ แหะๆ

“จดหมายนี่ดีจริงๆน้า   ทำพี่เขินเลยอ่ะ  ไม่เหมือนของนายเลยอ่ะ  เสี่ยวจนพี่อยากจะปาทิ้ง” 

ผมก็แค่แกล้งเด็กมันเป็นงั้นแหละฮะ -..-

“ปาทิ้งเพราะเขินมากเลยใช่มั้ยล่า~   คนเก่งก็เงี้ย  ไม่ต้องแต่เสี่ยวพี่ยังตกลงคบกับผมเลยนะเอาจริงๆ”

เออ อวดเข้าไป ไอ้เด็กขี้อวด...แฟนผมโคตรมโนอ่ะ นี่ยอมรับเลย

“ชั่งเหอะ  ไปๆกลับบ้านได้แล้ว ฝนตกแล้ว”   ผมมองไปนอกประตูก็พบกับสายฝนที่เริ่มตกปอยๆ

“ดโย  ฮุนลืมร่มอ่ะ  งั้นร่วมกันใช้ละกัน เดี๋ยวผมถือๆ”

ได้ข่าวว่าตอนเช้าเห็นถือร่มมาไม่ใช่เรอะ!

แต่ผมก็คงพูดอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้เราออกกันมาแล้ว ภายใต้ร่มสีดำ  เบียดๆกันไป ซึ่งบางคนอาจจะคิดว่ามันโรแมนติก  แต่สำหรับผู้ชายด้วยกันนี่มัน...

เนียนจับมือตลอด...

ยิ้มให้กัน...

เดินเคียงกันไป...

มันก็โรแมนติกอยู่ดีอ่ะครับ -///-

เรื่องผู้ชายคนนั้นเก็บไว้ก่อนละกัน ตอนนี้หัวสมองผมไม่ว่างอ่ะ  แหะๆ


 

  

แฮ่ ไม่ได้อัพนานเลย ขอโทดจริงๆน้าา พอดีไรท์เตรียมตัวสอบเข้า ม.4 อยู่  แล้วก็พึ่งแข่งดนตรีเสร็จไม่นานนี้เอง   

ไรท์ย้ายเพจแล้วนะคะ  ฝากไลค์กันหน่อยเน้อ  จะมีใครไลค์มั้ยอ่า 555

จิ้มที่นามปากกาไรท์เลยค่ะ

PinloEng

◊ SQWEEZ