คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนพิเศษ มันคือความรัก
ตอนพิเศษ
โชตะ เวอร์ชั่น -__-
สวัสดีครับท่านทั้งหลายที่ได้ประชุม ณ อยุธยา อ่า...โทษทีฮะมันเป็นมุขครับ เข้าใจมั้ยครับว่ามันคือมุข! ผมอยากเล่นมุขใครจะทำไม! ชิส์ -3- โอเคๆ เข้าเรื่องๆ ความจริงแล้ว...ผม...แอบชอบ...คน!( โดนผู้อ่านตบกบาล -__-) ผู้อ่านครับผมกำลังดราม่านะเฮ้ย อยากตบจูบก็ไม่บอก~เอ่อ พอเถอะ ผมแอบชอบเส้นเล็กครับ ชอบมาตั้งแต่โคตรจะเด็กอ่ะครับ เพราะตอนนี้ผมก็ยังเด็กนะครับ เพราะผมยังไม่สิบแปดครับ แหม่...(ยัง 17 อยู่จ้า) แต่ที่ผมต้องไปญี่ปุ่นเพราะโดนคุณพ่อบังคับเนี่ยสิครับ แม่ผมนี่ก็ยื้อช่วยผมแทบตาย จนจะชักไปแดดิ้นกับพื้นแทนผมแล้วอ่ะครับ แต่ก็นะครับ บ้านผมพ่อเขาเป็นใหญ่อ่ะครับต้องเข้าใจ T^T แม่ผมเค้ารู้อยู่แล้วครับว่าผมชอบเส้นเล็กแต่ที่ผมทะเลาะกับเส้นเล็กได้ทุกวันนี่ ก็เพราะเส้นเล็กชอบกวนบาทาเนี่ยแหละครับ -*- (ได้ข่าวว่าเป็นแกนะ) แต่ผมก็รู้สึกดีใจนิดๆนะครับ ถึงแม้ใครจะหาว่าผมโรคจิตก็ชั่ง! ผมชอบอ่ะใครจะทำไมครับ! ผมมีน้องชื่อ เซจิครับ มันอายุน้อยกว่าผม 3 ปี และได้ข่าวว่าตั้งแต่เราย้ายมาเส้นเล็กก็ติดมันชอบมันอ่ะ ผมล่ะแม่งโคตรรอิจฉาเลยว่ะครับ! แต่ก็นะผมก็เป็นคนที่แอบชอบเส้นเล็กนี่ครับจะไปหึง หวงอะไรเส้นเล็กได้ ส่วนเรื่องบอกความรู้สึกในใจนั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะผมก็กลัวว่าเธออาจจะเกลียดผมก็ได้อ่ะ TT^TT
ย้อนอดีตกาลนานเทินน เอิ่มไม่ใช่ละ ย้อนอดีตตั้งแต่แรกที่เราเจอกัน...
“พ่อฮะ นี่เราจะไปไหนกันเหรอฮะ?” เด็กน้อยโชตะวัย 9 ขวบ ที่ตอนนี้หันถามพ่อของตัวเองที่กำลังขับรถพ่อจึงยิ้มให้แล้วตอบกลับมาว่า
“เราจะไปอยู่บ้านใหม่กันครับโชตะ เนี่ยอีกสิบนาทีก็จะถึงบ้านแล้วครับ”
“เอ๋ บ้านใหม่เหรอฮะที่ไหนเหรอฮะ แม่” โชตะหันไปถามคุณแม่ที่กำลังลูบหัวเซจิอยู่
“อยู่ที่หมู่บ้านมีอาโนจ้ะลูก ^ ^” โชตะพยักหน้าหงึกๆ แล้วไม่นานก็เผลอหลับไป...
ณ หมู่บ้านมีอาโน
ตอนนี้แม่ของตนกำลังปลุกลูกชายสองคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่
“อ...อืม ถึงแล้วเหรอฮะแม่” โชตะผู้ซึ่งเป็นพี่ตื่นมาเป็นคนแรก ผู้เป็นแม่ยิ้มให้
“จ้ะ ถึงแล้วจ้ะ โชตะมาช่วยปลุกเซจิหน่อยเร็ว เดี๋ยวแม่จะพาไปดูบ้านกันนะ ตอนนี้คุณพ่อกำลังดูข้างในบ้านอยู่” โชตะพยักหน้าหงึกๆอีกตามเคยก่อนที่จะช่วยคนแม่ปลุกเซจิซึ่งผู้เป็นน้องและแล้วก็มาถึงบ้าน
“โห ใหญ่จังฮะแม่” ทั้งเซจิและโชตะตาลุกวาวแล้ววิ่งไปทั่วบ้าน
“เดี๋ยวจ้ะ เด็กๆ พวกเราต้องเอาของขวัญไปให้คนที่อยู่ติดกับเราก่อนนะจ้ะ” แม่รีบบอกก่อนที่เด็กน้อยทั้งสองนั้นจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน และพวกเขาก็เดินไปให้ของขวัญกับคนที่อยู่ติดๆกับบ้านของเขา
ติ๊งต่องๆ
และไม่นานก็มีคนออกมา
“อ้าว สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือป่าวคะ?” ผู้หญิงคนนึงพูดเธอมีชื่อว่ารินซึ่งเป็นภรรยาของเจ้าของบ้านนี้
“อ่า สวัสดีค่ะ พอดีว่าฉันพึ่งย้ายบ้านมาข้างบ้านคุณน่ะค่ะเลยเอาของมาให้ ^ ^” รินยิ้มให้แล้วตอบกลับไปว่า
“อ๋อ ที่แท้ก็คนที่ย้ายมานี่เอง ฉันชื่อรินนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ขอบคุณเรื่องของขวัญมากเลย มีอะไรก็มาบอกได้นะจ้ะ”
“ค่ะ ฉันชื่อโม ยินดีที่ได้รูจักเช่นกันค่ะ นี่ เซจิ กับโชตะ ลูกชายดิฉันเองค่ะ”
“โอ้! จริงหรือคะ ดิฉันก็มีลูกสาวอยู่คนนึงชื่อเส้นเล็กค่ะ และก็น้องสุดท้องเส้นหมี่ และก็ลูกชายคนโตชื่อเส้นใหญ่ค่ะ อ้าว เส้นเล็กมาพอดีเลยลูกมานี่เร็วๆ มาหาแม่หน่อยแม่จะแนะนำเพื่อนให้เรารู้จัก” เส้นเล็กเด็กวัย 8 ขวบ ที่กำลังวิ่งเล่นไปมาที่สวนหน้าบ้าน ได้ยินเสียงแม่เรียกดังนั้นจึงวิ่งมาหาคุณแม่ของตนอย่างว่าง่าย
“มีอะไรเหรอคะ ม๊า” เส้นเล็กจับเสื้อแม่แล้วมองไปข้างหน้าเห็นผู้หญิงสวยๆอยู่คนนึงและเด็กผู้ชายอีกสองคน ส่วนโชตะก็ได้ยืนอึ้งกิมกี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมถึงหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
“คุณน้าคนสวยนี่เค้าชื่อน้าโมนะจ้ะลูก ส่วนเด็กผู้ชายสองคนนี้เค้าเป็นลูกของน้าจ้ะชื่อ โชตะอายุ 9 ขอบและก็เซจิ 6 ขวบนะลูก”
“สวัสดีจ้ะหนูเส้นเล็กใช่มั้ยลูก นี่น้าโมนะจ้ะ แหม น่ารักจังเลย” โมลูบหัวเส้นเล็กเบาๆ เส้นเล็กจึงเงยหน้าแล้วยิ้มให้
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อเส้นเล็กค่ะ” เส้นเล็กยิ้มก่อนที่จะดึงโชตะและเซจิมา
“เฮ้ย!” โชตะทำท่าเหวอแล้วรู้สึกตัวเองหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆนี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงรู้สึกหน้าแดงล่ะ?
“ นี่ๆ ไปเล่นกันเถอะเซจิ โชตะ ว้าว ! น้องเซจิตาสวยจังขนตายาวด้วยดีจัง พี่อยากได้มั่ง” เส้นเล็กมองตาลุกวาว เซจิได้ยินดังนั้นก็บอกกลับไปว่า
“จริงเหรอฮับ แต่น้องว่าไม่สวยนะฮับน้องชอบขนตาสั้นอ่ะฮับ” แล้วเซจิกับเส้นเล็กก็คุยกันเล่นกันสนุกสนาน แต่ก็มีคนๆนึงขัดมาซะก่อน
“แล้วเราล่ะตาเราไม่สวยเหรอ?” โชตะพูด ส่วนเส้นเล็กก็มามองๆที่หน้าของโชตะก่อนจะทำหน้ามุ่ย
“ไม่เหงสวยเลย เค้ามะชอบอ่ะ จิ๊ -3- ทำไมตะเองไม่ขนตายาวเหมือนเซจิเลย งอนแล้ว แบร่!” เส้นเล็กพูดและส่งท้ายด้วยการแลบลิ้น เหมือนจะยั่วโชตะ หลังจากนั้นโชตะก็วิ่งไล่ทะเลาะกับเส้นเล็กตลอดมา
“อ้าว ลูกๆ ระวังล้มนะคะ” คุณแม่ทั้งสองเมื่อเห็นโชตะกับเส้นเล็กวิ่งไล่จับกันเลยเตือนไว้ก่อน
พอไม่นานก็ถึงเย็นได้เวลากลับบ้านใหม่แล้ว จึงลากัน
“บายจ้ะริน บ๊ายบายเส้นเล็กด้วยนะ” โมยิ้มให้แล้วบอกมือบ๊ายบาย
“เอ๋? จะไปกันแย้วเหรอคะ ไม่เอาอ่ะหนูอยากอยู่เล่นกับเซจิต่อละก็...โชตะคุงมั้ง” โมได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ
“ฮ่าๆ เจอกันไม่นานสนิทกันซะแล้ว เดี๋ยวว่างๆน้าจะแวะมาหาใหม่นะจ้ะถ้าหนูคิดถึงเจ้าสองคนนี้ก็มาหาที่บ้านน้าได้เลยเดี๋ยวน้าไปรอรับหน้าบ้าน” เส้นเล็กได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าหงึกๆเป็นการตอบรับ
“ค่ะๆหนูจะแวะไปหาคุงน้าบ่อยๆเลยจะแวะไปหาเซจิคุงด้วย ><”
“แล้วเราล่ะ” โชตะถาม
“ไม่ยู้ว -3-”
“ชิ =^=”
หลังจากกลับบ้านมา
“แม่ฮะๆ” โชตะสะกิดแม่ของเขาให้หันมา
“มีอะไรเหรอจ้ะโชตะคุง”
“ทำไมตอนผมเจอเส้นเล็กครั้งแรกมันหน้าแดงล่ะฮะ แถมพอเส้นเล็กจับมือผม ผมก็รู้สึกว่าหน้ายิ่งแดงด้วยอ่ะฮะ” เมื่อโมได้ยินดังนั้นก็ตกใจก่อนจะยิ้มแล้วหยิกแก้มลูกชายตัวเองเบาๆ
“รู้รึป่าว เค้าเรียกกันว่าความรักมั้ง บางทีเส้นเล็กอาจจะเป็นรักแรกของเราก็ได้ :)”
“เอ๋!”
แต่พอหลายๆปีผ่านไปโชตะก็ได้รู้ว่านั่นคือความรักจริงๆ...
...................................................................................................................
ดีจ้า โทษทีที่อัพช้านะ TT^TT งานกับสอบมันรุมเค้าง่ะ แง่ง พอดีอยากฉลองวิว เกิน100เลยทำตอนพิเศษให้ เดี๋ยวจะถยยอัพตอนใหม่ให้นะ ตอนนี้เอาตอนพิเศษไปก่อน -3- ติชมคอมเม้นต์กันได้จ้า
ความคิดเห็น