คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 มืออุ่นๆของนายโชตะ
5
มืออุ่นๆของนายโชตะ
กริ๊งงง! เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งฉันก็รีบเก็บกระเป๋าทันที และแน่นอนว่าทุกคนก็ต้องเก็บกระเป๋ากันก่อนฉันเสียอีก -___-
“นักเรียนทุกคนกระดริ่งแล้วเตรียมเก็บกระ...-O-” ถ้าฉันเป็นคุณครูฉันก็คงอึ้งเหมือนกัน ครูขา~ ครูน่าจะภูมิใจนะคะเด็กเชื่อฟังซะขนาดนี้ =w=(ฉันว่าไม่ใช่นะ - -;)
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!” และเมื่อนักเรียนทุกคนทำความเคารพคุณครูเสร็จนักเรียนก็ออกไปจากห้องในทันใด แต่คุณครูก็ยังยืนค้างอยู่เยี่ยงนั้น
“แกวันนี้ไปไหนดี” ยัยแมททรี่สุดฉวยเดินเข้ามาที่โต๊ะฉัน เอ~ วันนี้จะไปสิงที่ไหนดีน้า
“อ่า...ไปร้านหนังสือกัน”
“ไหงไปร้านหนังสืออ่ะ แกเป็นเด็กเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่เส้นเล็ก -O-”
“แกคิดว่าคนอย่างฉันจะไปอ่านหนังสือเรียนพวกนั้นหรือไง” ฮ่าๆ คนอย่างฉันน่ะเหรอจะอ่านไอ้พวกหนังสือเรียนแบบนั้น ถ้าฉันอ่านอีแบบนั้นล่ะก็ คงถึงเวลาโลกแตก!
“เออ ฉันลืมไปว่าแกมันเด็กเลวนี่นา” มันชมใช่ปะ!
“ขอบพระคุณที่ชมค่ะ (_ _)”
“เอิ่มม เจ้าค่ะๆๆ” ยัยแมททรี่นี่มันป็นอะไรของมันทำหน้าเบื่อโลกอยู่ได้เฮ้ออ คนสวยล่ะเซ็ง -3- และแล้วพวกเรา~ ก็ไปที่ร้านหนังสือกันแต่...
“ เฮ่! จะไปไหนกันน่ะ” ทำไมมันต้องมีนายมารมาขวางด้วย ขอให้ตูอยู่อย่างสงบสุขหน่อยเต๊อะ!!!
“อ้าว โชตะคุง พวกเราจะไปร้านหนังสือน่ะ ไปด้วยกันมั้ยจ้ะ จริงสิ! พวกเธอต้องไปด้วยกันอยู่แล้วนี่นา~” จะบอกเค้าไปทำม๊ายย โอ้วแม่เจ้ากล้วยทอดมันทุเรศมาก โหอีเพื่อนเลว T^T ฮือๆๆชีวิตฉันโดนย่ำยีไปแล้วกระซิกๆๆ ฮือๆ พี่มากขา~ (มันบ้าไปแล้ว - -)
“อ้อ! จริงสิฉันก็จะไปเหมือนกัน ฉันจะไปดูหนังสือวิทยาศาสตร์สักหน่อยน่ะ”
“โห โชตะคุงนี่เป็นเด็กเรียนจริงๆ ได้ข่าวว่าตอนไปเรียนที่ต่างประเทศก็ได้เกรดดีเหมือนกันนี่ผิดกับเส้นเล็กเลย” อ๊อก!(กระอักเลือด) แกนะแก -*- คะแนนฉันออกจะดีเลิศเพอร์เฟ็ค ว่าแล้วพวกเราก็เดินไปร้านหนังสือกันโดยฉันกับโชตะก็ต้องจับมือกันเหมือนเดิม ทำไมต้องจับมือกันด้วยเนี่ยเมื่อยยังไงไม่รู้อ่ะ อยากถามแม่ว่าจับมือแล้วมันได้อะไร? จับมือแล้วมันจะรักกันเหรอคะแม่! แหม่ คิดไปได้!
ณ ร้านหนังสือ
ฉันกำลังอ่านหนังสือของแฮปปี้บานาน่าอยู่แต่ว่า...
“แกแจ่มใสออกหนังสือใหม่ด้วยล่ะ แกหนังสือพูนิก้าเล่มนี้สนุกมากเลยอ้ะ >o<” เอิ่ม...ชาตินี้ฉันจะได้อ่านหนังสืออย่างมีความสุขมั้ยเนี่ย -__-
“แกเป็นอะไรของแกเนี่ยยัยนางแมททรี่ ขอให้ฉันได้อ่านหนังสืออย่างสงบสุขได้มั้ยวะ ฉันขอ”
“เป็นคนที่รักเธอ อ่ะฮิ้วววววว~” ช่วยบอกได้ไหม...ว่านี่คือเพื่อนของฉัน ที่ฉันเลือกมาเองกับมือ T^T
“มึงอย่ามาเสี่ยวแถวนี้ได้ไหม ไอ้แมททรี่!” ไม้อ่อนไม่ได้ใช้ไม้แข็งแม่งเลยหนิ
“โห มาแนวหยาบเลยนะเพื่อนตู T^T ไม่เสี่ยวก็ได้ เจ๊อะ!” แน่ะ ไอ้นี่ มีงอนอีก อีนี่มันเป็นลูกฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“เฮ้ยๆ พวกเธอเบาๆกันหน่อยดิ เส้นเล็กลุกขึ้น!จะเอาหนังสือไปเก็บ”
“ไม่เอาอ่ะขี้เกียจ รอเค้าอ่านจบก่อนได้ป่ะ นะๆๆ” ก็ฉันขี้เกียจจริงๆนี่นา ยังอาจไม่จบเลยอ่ะ โชตะอ่านเร็วแท้ไม่รู้ว่ามันอ่านหรือมันดูกันแน่ แล้วทำไมโชตะถึงต้องมาบอกฉันน่ะหรือ...ก็เพราะเราจับมือกันอยู่นี่ไงเล่า! ฉันใช้ลูกอ้อนแบบที่ใช้กับพี่เส้นใหญ่ แล้วพี่เส้นใหญ่ก็ยอมฉันประจำ
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย เป็นแมวหรือไงฮะ กินวิสกัสมั้ยเดี๋ยวไปซื้อมาให้” แต่ฉันลืมไปว่านี่มันไม่ใช่พี่เส้นใหญ่! นี่มันคือโชตะที่ยังไม่ได้ฉีดวัคซีน!
“ แล้วคุณหมาอยากกินเพ็ดดิกรีมั้ยล่ะเดี๋ยวน้องแมวไปซื้อมาให้”
“พอดีหมาอย่างเรามันฉลาด มีมือมีเท้าเดินไปซื้อเองได้”
“จริงเหรอคะฉันคิดว่าคุณเป็นหมาขี้เรื้อนซะอีก!”
“เฮ้ย นี่มาจะมายั่วโมโหฉันใช่มั้ยเนี่ย ยัยแมวไร้สมอง!”
“พูดงี้ก็สวยดิคะ ไอ้หมาขี้เรื้อน!” ตอนนี้ฉันเริ่มเดือดเต็มที่แล้ว ดูไอ้คนตรงข้ามก็เดือดพอๆกัน ฮึ่ม ดูซิใครมันจะชนะ วันนี้ฉันต้อง ชนะๆๆ ชนะ! แต่ก่อนที่ฉันจะได้เถียงกันต่อก็มีคุณลิงมาห้ามซะก่อน
“เฮ้ย! สองคนนั้นอ่ะหยุดทะเลาะกันสักทีเหอะ คนเค้ามองเต็มร้านกันหมดแล้วเนี่ย!” นางแมททรี่ซึ่งพึ่งโผล่มาให้เรารับรู้ว่ามีตัวตนโพล่งขึ้น และพอพวกเรามองไปก็มีแต่คนมองเต็มเลย T^T
“เอ่อ/เอ่อ” พวกเราถึงกับอึ้งกิมกี่กันเลยทีเดียว โดยเฉพาะพนักงานร้านมองตาเขียวปั๊ดเลยอ่ะ TOT ขอโทษค่า
“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ” ฉันหันไปบอกแมทรี่และโชตะ ทั้งสองคนก็พยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงว่ารีบไปเลยดีกว่าก่อนที่พนักงานจะไล่เอง =___=;; พวกเราก็ใส่เกียร์หมาออกไปอย่างรวดเร็วแล้วไปสิงร้านฮจิบังแทนเนื่องจาก ฉันหิว โชตะก็หิว และ แมททรี่ก็หิว สรุป...มันก็หิวกันหมดนั่นแหละ!
“ขอทาโกยากิแล้วก็ราเมง และก็ @/#%@&%@# ค่ะ”
10 นาทีผ่านไป~
เย่! มาแล้วอาหารอันโอชะ >< ฉันหยิบตะเกียบแล้วโซ่ยย อย่างคล่องแคล่ว แต่ว่า...ร้อนอ้ะ TOT
“โอ๊ยย! ร้อนๆๆๆๆๆๆๆ!” ฉันแหกปากร้องเสียงดังมากมายจนคนในร้านหันมามองดูกันให้พรึ๊บ! ฮือๆๆ พองมั้ยเนี่ยย แมททรี่ดูถ้าเหมือนจะตกใจใหญ่
“เฮ้ย ยัยบ้า กินภาษาอะไรของเธอเนี่ย” โชตะหันมามองฉันพร้อมพูดอย่างดุๆๆ ภาษาตูนี่แหละเว้ย!
“ ภาษาฉันเนี่ยแหละ”
“แน่ะ! ยังเถียงอีกๆ เอ้า! กินน้ำเข้า เดี๋ยวก็พองหรอก” ฉันรีบกระดกน้ำอึกๆๆ ฮ๊า~ ค่อยเย็นๆขึ้นมาหน่อย -.,- แต่มันก็ยังร้อนอยู่นิดหน่อยอยู่ดีอ่ะ
“เส้นเล็กแกจะแหกปากทำพะแนงอะไรเนี่ยฮะ คนเค้ามองกันใหญ่แล้ว!” เพื่อนตูแน่เหรอ นี่เพื่อนปากจะพองตายอยู่แล้วนะ TTOTT ใจร้ายย
“ง่า~ เค้าขอโทษ TT^TT” ฉันขอโทษยัยแมททรี่มันที่ซึ่งฉันไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ -3- ก็มันร้อนอ่ะ แกจะให้ฉันอมเอาไว้เรอะ! อยู่ดีๆตาโชตะก็เอามือมาขยี้หัวฉัน เฮ้ยผมฉันยุ่งหมดแล้ว! >O<
“เฮ้ออ~ ยัยบ๊อง ที่หลังเป่าก่อนดิ เธอเล่นกินเข้าไปเลยมันไม่พองก็บ้าแล้ว เหมือนเด็กแท้หนอ ต้องให้ฉันมาสอนเนียะ” อ่าวไม่ทราบว่าใครคุณพี่สอนวะคะ! -O- แต่มืออุ่นดีจัง….=///= เฮ้ย! ฉันไม่ได้ชอบโชตะนะแค่มือมันอุ่นๆเฉยๆ ฉันชอบมือโชตะมันอุ่นดีแต่ฉันไม่ได้ชอบโชตะนะคะคุณผู้อ่านน ไม่มีทางค่ะๆๆๆ >O<
“พอดูๆไปพวกเธอก็เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆนั่นแหละนะ หวานแหววกันจริง” ฮะ! อะไรนะเมื่อกี้ว่าอะไรน้า! ฉันกับโชตะหันไปหายัยแมททรี่แล้วพูดพร้อมกันว่า
“ไม่ได้หวานแหววเว้ย!!!”
“เออๆๆรู้แล้วๆๆ กินกันเร็วๆเหอะจะได้กลับ -__- ฉันล่ะอายที่มีเพื่อนเสียงดัง
“ชิส์” ฉันเชิดหน้าใส่ยัยแมททรี่เห๊อะ! ฉันว่าฉันเสียงเบาจะตาย -3-
...........................................................................................................................................................
โอ้วว ในที่สุดก็จบตอนห้าแล้วอาจจะสั้นไปหน่อยนะ T^T ไรท์เตอร์งานเยอะมากอ่ะเผิดเทอมมาโฮกกเลยไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามนะ! ช่วยเม้นติชมกันด้วยน้า ><
ความคิดเห็น