คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ::Secret 8::
8
ที่นี่ที่ไหน??
ทำไมผมถึงใส่ชุดนี้?
แล้วคนข้างๆนี่คือใคร?
“คยองซู!!! นายฟื้นแล้ว”
คนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงผม
เมื่อเห็นผมลืมตาขึ้นมาก็รีบมากอดผมทันที
ผมตกใจมากๆจึงผลักเขาออกไป
“คุณมากอดผมทำไม คุณเป็นใครครับ”
ผู้ชายคนนั้นทำท่าแปลกใจกับสิ่งที่ผมพูด ผมพูดอะไรผิดเหรอ ผมไม่รู้ว่าเขาคือใครนี่นา
“ฉันชานยอลไง นายจำไม่ได้เหรอ”
“ผมไม่รู้จักคุณ”
เมื่อชานยอลได้ยินในสิ่งที่คยองซูพูดออกมา ชานยอลก็อยากจะล้มทั้งยืน
หรือว่าคยองซูจะความจำเสื่อม อย่างที่หมอบอกว่ามีโอกาสไม่ถึงครึ่งเปอร์เซน
“นี่นายจำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย”
ผมพยักหน้าให้กับผู้ชายที่ชื่อชานยอล ใช่แล้ว
ผมจำอะไรไม่ได้เลย
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้
“นายฟังฉันนะ นายชื่อคยองซู”
ผมพยักหน้าให้กับผู้ชายตรงหน้า
“นายเป็นศิลปินบอยแบนด์ ชื่อในวงการของนายชื่อดีโอ”
“และนาย...”
อยู่ดีๆเขาก็หยุดพูดไปพักหนึ่ง
แล้วก็มาจับไหล่ผม พร้อมจ้องตาผมด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“เป็นแฟนฉัน”
ผมเป็นแฟนของชานยอลจริงๆเหรอ??
ห้าวันผ่านไป...
ผมได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว และตอนนี้ผมก็ได้รู้จักสมาชิกวงหมดทุกคน ตอนแรกพวกเขาเป็นห่วงผมกันมาก นึกสภาพตอนที่นั่งอยู่ดีๆ แล้วมีคนเป็นสิบที่ผมไม่รู้จักเข้ามาหาผมสิครับ ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว
ตอนนี้ทางบริษัทให้ผมอยู่ที่หอพักไปก่อน รอผมดีขึ้นอีกหน่อยถึงจะได้รับอนุญาตไปทำกิจกรรมอีกครั้ง
ผมเลยต้องติดแง็กอยู่แต่ในหอ ว่างๆเลยทำอาหารไว้ให้ทุกคนเมื่อกลับมา
กริ๊งๆ
“คยองซู! พวกเรากลับมาแล้ว”
เสียงพี่ซูโฮ ลีดเดอร์ของวงเรา
ดังขึ้น
หลังจากนั้นเมมเบอร์ทั้งหลายแหล่ก็เดินมาแล้วล้มลงนอนห้องนั่งเล่นทันที สภาพเหมือนผีตายซากมาก แต่ละคน...
“มันเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่!”
ทีงี้เราตอบเป็นเสียงเดียวกันเลยนะ เฮ้อ
ถ้าผมหายดีสภาพก็คงไม่ต่างจากพวกเขาแหละ
“คยองซูฮยอง มา..”
“คยองซู มาหาพี่หน่อย!”
ผมกำลังเดินไปหาไค
ที่เรียกผมแต่อยู่ดีๆชานยอลก็เรียกผมอีกคน
ผมควรต้องไปหาใครเหรอ??
“เร็วๆหน่อย!”
ชิ จะเสียงดังทำไมนะ ไอ้พี่โยดา ไปหาก็ได้! ผมเดินไปหาชานยอลคนร่างสูง แล้วชานยอลก็ตบที่ตักของเขาเพื่อสื่อว่าจะให้ผมมานั่งตัก ผมก็ไม่รู้จะทำไงเลยต้องนั่งตักไอ้พี่โยดานี่ตามคำเรียกร้อง
“แหม พอเจ้าของเขาไม่อยู่ นี่รีบคว้าโอกาสเลยนะชานยอล”
แบคฮยอนกล่าว เจ้าของอะไรอ่ะ?? ผมงงกับสิ่งที่แบคฮยอนพูดมากเลย
ชานยอลเป็นแฟนผมแล้วเขาไม่ใช่เจ้าของผมเหรอ แต่จะว่าไปผมก็คงไม่ยอมให้มันเป็นเจ้าของผมหรอก
“เงียบปากไปเลย ไอ้แบค!”
“อุ๊ย! ขอโทษ พอดีปากมันไวไปหน่อยอ่ะ”
แบคฮยอนเอามือมาปิดปากทันที
เมื่อชานยอลพูดแถมทำตาพิฆาตใส่อีก
เขาลืมไปว่าเรื่องนี้ชานยอลให้ปิดเป็นความลับ
เอาจริงๆเมมเบอร์ทุกคนยกเว้นคยองซูรู้กันหมดแล้วว่า ไอ้หูยาวนี่ ไปหลอกคยองซูว่าเป็นแฟนคยองซู แล้วก็มาบอกเหตุผลว่า ไม่อยากให้คยองซูจำเรื่องราวของเขากับพี่คริสได้ ไม่อยากให้คยองซูเจ็บอีก และอีกเหตุนึงที่ไม่ใช่แค่คยองซูไม่รู้ ไคก็ไม่รู้
ก็คือไม่ให้ไคที่ทุกคนรู้ว่ามันพยายามจะจับคยองซู มาคาบคยองซูไป
“นี่ ไอ้พี่โยดา จะเสียงดังทำไมเนี่ย หอก็เล็กแค่นี้พูดดังไปได้ แล้วนี่ผมลุกได้ยังจะไปกินยา”
“ไม่เอา! ไม่ให้กิน”
แล้วไอ้พี่ชานยอลก็เอาแขนมากอดผมไว้ซะงั้น อายเขาบ้างมั้ยเนี่ย?!
“จะบ้าเหรอ
หมอสั่ง ไอ้พี่ชานยอล เอามือออก!”
[Kris’part]
“คริส กินข้าวหน่อยเถอะลูก แม่ขอร้อง”
ผู้เป็นแม่พยายามขอร้องให้คริสลูกที่เขารักทานข้าวสักนิด แต่ก็ได้แต่ความเงียบกลับมา คริสยังอยู่แต่ท่าเดิมคือเหม่อมองไปที่หน้าตา คนเป็นแม่ก็ได้แต่ปวดใจที่เห็นลูกของตนเป็นอย่างนั้น
แต่จะทำไงได้คนเป็นแม่ก็อยากให้ลูกได้อยู่กับคนดีๆ แต่งงานกับคนดีๆ และเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิง...
“คริส คุยกับแม่หน่อยเถอะลูก..ฮึก”
ในที่สุดคุณหญิงก็ทนกับการกระทำของคริสไม่ไหว ก็ได้...แม่หยวนให้หน่อยก็ได้
ปั๊ก!
“เอาโทรศัพท์นี้ไป ให้เวลาสิบนาที แม่ให้แกโทรหาเพื่อนของพวกแกได้ แต่ไม่ใช่เด็กคยองซูอะไรนั่น!”
หลังจากนั้นแม่ของคริสก็ออกจากห้องไป
คริสที่ตอนแรกเหม่อมองหน้าต่างอยู่กับหันกลับมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นทันที แต่ในโทรศัพท์นี้ไม่มีเบอร์คยองซู แม่ของเขาลบมันไปแล้วแน่ๆ...เขาเลยเลือกที่จะโทรหาซูโฮ
(ครับ ใครครับ)
“ซูโฮ นี่ฉันเองนะ คริส”
(ไม่ทราบว่าโทรมาทำไมเหรอครับ พี่ทำดีโอเจ็บขนาดนี้ ออกจากวงแบบนี้ยังโทรมาหาผมอีกเหรอ)
คริสชะงักไปกับคำพูดของซูโฮ
เขาทำให้ตัวเล็กเจ็บ...ตัวเล็กคงเกลียดเขาแล้วจริงๆสินะ
“ฉันโดนแม่ของฉันกักตัว เขาบังคับให้ฉันลาออก ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล”
(จริงดิพี่! แล้วเป็นไงบ้าง ทำไมพี่ถึงโดน..)
“แล้วตัวเล็กเป็นไงบ้าง”
(มันเสียใจมากๆ
ข้าวปลาไม่ยอมกินจนพวกผมพังประตูแล้วถึงรู้ว่ามันกรีดข้อมือ...)
“ว่าไงนะ!!!”
(แต่ว่าตอนนี้หายแล้วพี่ แต่คยองซูมันความจำเสื่อม...)
หลังจากได้ยินคำว่ากรีดข้อมือ มือของคริสก็หมดเรี่ยวแรงปล่อยโทรศัพท์ทันที
น้ำตาของเขาไหลอีกครั้ง เขาก้มหน้าแขนกอดเข่า และร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจสิ่งที่ซูโฮกำลังพูดต่อไปเลยสักนิด
ตัวเล็กต้องเจ็บเพราะพี่...ตัวเล็กพยายามที่จะฆ่าตัวตายเพราะพี่...
พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ
.................................................................................................................................................................................
มาอัพตอนใหม่ให้แล้วนะคะ หลังจากดองมาเป็นปีเนอะ แต่ไรท์บอกแล้วว่าจะแต่งทุกเรื่องให้จบแน่ๆ สำหรับคนที่ยังรอฟิคเรื่องนี้อยู่ขอบคุณที่รอนะคะ ยังไงก็ขอเม้นสักเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ ทำให้ไรท์เตอร์รู้ว่ายังมีคนรออ่านหน่อยนะเคิ้บ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น