คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ::cute boy 9:: 100%
9
“คยองซู ตื่นได้แล้วลูก”
“ขอสักห้านะครับแม่”
“จะมาสักห้าอะไร ลูกต้องไปปลุกน้องเทาอีกนะลูก ตื่นเร็ว!”
เสียงแม่ที่ดังสนั่นห้องไม่ได้ช่วยให้ผมออกจากนิทราเลยสักนิด ตั้งแต่วันที่ไปกับเซฮุน ผมนี่รู้สึกเหมือนโดนสูบวิญญาณไปเลย พอมาถึงบ้านสิ่งที่ผมทำอย่างแรกคือเข้าบ้านและล้มตัวลงนอนทันที ไม่คิดจะกินข้าวไม่คิดจะทำอะไรทั้งสิ้น
ซ่าส์
“แม่ครับ! เปียกหมดแล้ว”
ผมลุกขึ้นมาทันทีเมื่อแม่เอาน้ำมาราดที่ตัวผม ยิ่งตอนนี้อากาศหนาวๆอยู่นะแม่ ทำไมแม่ทำกับลูกแบบนี้ T^T
เชี่ยเอ้ย เจ็บตูด…….เซฮุนนะนายเซฮุน มันน่านัก -*- เล่นซะแรง ตั้งแต่วันนั้นมาก็ยังไม่หายเจ็บอีกเหรอเนี่ยเฮ้ออ
“ก็ลูกไม่ตื่นสักที ไปอาบน้ำเร็วๆ แล้วไปปลุกน้องด้วย เข้าใจมั้ย!”
“คร้าบบบบบบ~~~”
หลังจากนั้นผมก็รีบไปอายน้ำทันที แหงล่ะ ใครมันจะอยู่ในสภาพตัวเปียกบวกกับอากาศหนาวๆนี่อีกล่ะ
ผมเดินไปตามทางเดินของบ้าน เพื่อไปปลุกเทา แต่ก่อนที่จะไปปลุกก็ต้องไปเอากุญแจก่อน เพราะน้องเทาผู้หวาดกลัวนั้นได้ล็อคห้องไว้
แกร็ก…
ผมไขประตูแล้วเปิดเข้าไป เจอเทานอนแอ้งแม้งอยู่บนตัวและ เชี้ย...มันไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ถึงแม้ตอนเด็กๆผมจะเห็นร่างเปลือยเปล่าของเทามานักต่อนัก แต่พอมันโตขึ้นผมก็ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่ แต่พอเห็นทีนึงก็...
อุบาทว์เกิน -__-
“เทา! ตื่นโว้ยยยยยย” ผมเขย่าตัวเทาแรงๆ แต่ไม่ได้ช่วยให้มันลืมตาขึ้นมาเลยสักนิด ความจริงแล้วปกติแม่จะมาปลุกเทาเอง แต่เวลาปลุกมันไม่เคยตื่น เลยต้องให้ผมปลุก
ปั๊ก!
ผมต่อยไปที่หน้าท้องของเทา สุดท้ายเทาก็ลืมตามาแล้วกุมท้องใบหน้าบูดเบี้ยวทำให้รู้ว่ามันเจ็บ
“พี่คยองซูอ่า ผมเจ็บนะ ฮืออ”
“ไม่ต้องมาร้องเลย ก็นายไม่ตื่นเองนี่หว่า จะให้พี่ทำไง”
เทาที่น้ำตาคลอหันมาตาค้อนใส่ผม จะยังไงก็ชั่งเถอะเอาเป็นว่ามันตื่นแล้ว หมดหน้าที่ของผมที่จะต้องมามองภาพที่สะพรึงนี่อีกต่อไป ผมเดินออกมาจากห้องเทา แล้วเดินลงไปข้างล่าง ผนังบ้านสีฟ้าที่ประดับไปด้วยลายดอกไม้สีชมพู ทำให้ดูสดชื่นขึ้น บ้านเราเป็นบ้านเล็กๆ เพราะอยู่กันไม่กี่คน แต่ก็เป็นบ้านที่อบอุ่นเช่นกัน ตอนนี้แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ อ้อ! ผมลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันหยุดของโรงเรียน
ผมนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ พร้อมกับลูกหัวไอ้เจ้าหมาตัวเล็กที่มีชื่อว่าฮานึล ซึ่งคุณแม่รับมาเลี้ยงได้แป๊ปเดียวเอง แต่มันเป็นหมาน่ารักครับ เชื่องดี กินง่าย ผมชอบมันมากๆ
กริ๊งงง~
“คยองซูไปดูสิลูกใครมา”
“ครับ”
ผมเดินไปเปิดตูให้กับแขกที่มาบ้าน
“คยองซู…คิดถึงจัง”
ผมตกใจอยู่ชั่วครู่ เมื่ออยู่ดีๆเค้าก็มากอดผม เขาเป็นคนตัวสูงใบหน้าหล่อเหลาเอาการอยู่
แต่ว่าเขาคือใคร??
หมับ!
เขาเข้ามากอดผมโดยที่ผมยังไม่ทันได้ถามไถ่ว่าคุณเป็นใครมาจากไหน
สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือเบิ่งตากว้างๆเพราะความตกใจ...
“เอ่อ...คุณครับ ผมหายใจไม่ออก” เขากอดผมแน่นจนหายใจไม่ออก
พอเขาได้ยินจึงค่อยๆถอยออกมาจากตัวผมเล็กน้อย
“คยองซู ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ”
ร่างสูงพูดแล้วก็ยิ้มให้ผมแบบที่ทำให้สาวๆละลายได้ เอาจริงตอนนี้ผมก็เกือบจะละลายแล้ว หล่อเกิน...
ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้วนะ ผมคงตกหลุมรักเขาหัวปักหัวปำมันซะตอนนี้เลยก็ได้
“คุณเป็นใครครับ?”
“จำพี่ไม่ได้เหรอ
คยองซู”
ผมไม่รู้ครับ ผมเมา
ผมจำไม่ได้ -.-
“ถ้าผมจำได้
ผมคงไม่ถามคุณหรอกครับ”
หลังจากที่ผมพูดไอ้คนตัวสูงตรงหน้าก็ทำหน้าเศร้า คือก่อนที่จะเศร้าเนี่ย
บอกกูก่อนได้มั้ยว่ามึงเป็นใคร
เผื่อจะรื้อฟื้นความจำได้บ้าง
“คยองซูใครมาลูก อ้าว
หนูคริส สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย”
แม่ผมที่กำลังทำอาหารกลางวันอยู่ในครัวเดินมาหาเมื่อเห็นผมมาเปิดประตูนานเกินไป แต่สิ่งที่ผมสงสัย...คริส ใครวะ ? ถึงจะรู้ชื่อก็จำไม่ได้อยู่ดี
“สวัสดีครับคุณน้า คิดถึงคุณน้ามากเลยครับ คยองซูก็เหมือนกัน”
แล้วคนชื่อคริสก็เดินไปกอดแม่ของผมด้วยรอยยิ้ม แม่ผมก็ยิ้มเช่นกัน แต่ทว่าในหัวผมเนี่ย
มีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
เขาคือใคร คริสคือใคร???
“ใครอ่ะแม่?”
ผมกระซิบถามแม่ที่ตอนนี้กำลังทำอาหารเช้า
ให้พวกผมกินพร้อมกับคนแปลกหน้าสุดหล่อ
แม่หันมาหาผมหลังจากได้ยินคำถามแล้วทำหน้าตกใจ
“นี่แกจำพี่เขาไม่ได้เหรอ!?”
“เบาๆหน่อยสิแม่ จะตกใจอะไรขนาดนั้น ก็ผมจำไม่ได้จริงๆนี่นา”
“เขาเป็นลูกของเพื่อนแม่
ชื่ออายอนไงลูก ตอนเด็กๆลูกเล่นกับพี่เขา
ติดเขาแจเลยนะ”
อ่อ...ลูกคุณน้าอายอน
ที่ย้ายไปจีนหลายปีแล้ว
นี่ใช่พี่คนนั้นจริงเหรอ? พี่หน้าแองกี้เบิร์ดที่ชอบมาดมหัวเขาบ่อยๆอ่ะนะ
“แม่!!! มีโจรปล้นบ้าน”
จู่ๆเสียงไอ้น้องชายตัวดีก็ดังขึ้น
“โจรหล่อด้วยแม่!!!”
ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีใครรออ่านอยู่มั้ยย แต่มาอัพแล้วน้าา ขอบคุณทุกคนที่รออ่านกันด้วยนะคะ TT TT
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น