คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ::cute boy 6:: 100%
6
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่ผมร้องไห้ สิ่งที่ผมรู้ในตอนนี้คือผมอยู่ในห้องสีขาว ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลยสักชิ้น มันเป็นห้องโล่ง ผมนั่งอยู่ตรงกลางห้อง มือถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ผมรู้ว่าที่ไหนคือที่ไหนมันห้องที่คุ้นเคย ถึงแม้อาจจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์แล้ว แต่ผมสัมผัสได้ว่าผมเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน ห้องที่เคยมีความทรงจำทั้งดีและเลวร้ายปะปนกันอยู่ในห้องนี้
แอ๊ด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเผยให้เห็นร่างผู้ชายมีใบหน้าที่ผมคุ้นเคย เขาส่งยิ้มบางๆมาให้ผม จนทำให้ผมขนลุกซู่ไม่ใช่ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว มันเป็นยิ้มที่ทุกคนอาจจะคิดว่าเป็นร้อยยิ้มหวานๆ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลยสักนิด ถึงแม้เมื่อก่อนมันจะเคยเป็นยิ้มที่ผมชอบก็ตาม เพราะตอนนี้ผมเกลียดรอยยิ้มนี้ไปแล้ว
เขาคือ...ซูโฮ
คนที่ผมเคยรัก...
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คยองซู” ซูโฮเดินมาหาผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอามือมาลูบหัวผม แต่ผมหลบมือนั่นก่อนที่มันจะเข้าถึง ซูโฮทำหน้าหงุดหงิดนิดๆเหมือนผมจะไปขัดใจเขาเข้า
“นั่นสินะ ไม่ได้เจอกันนาน”
“คิดถึงพี่หรือเปล่า พี่คิดถึงคยองซูมากเลยนะ”
หึ...คิดถึงงั้นเหรอ
“ผมไม่เคยคิดถึงพี่เลยสักนิด ไม่เคยเลยสักครั้งในวันที่พี่หักหลังผม”
“พี่ไม่เคยหักหลังคยองซูเลยนะ คยองซูคิดมากไปหรือเปล่าครับ”
“ไม่! คยองไม่เคยมโนไปเอง พี่นั่นแหละอย่ามาทำหน้าซื่อหน่อยเลย พี่หักหลังคยอง พ...พี่พาคยองไปให้ไอ้พวกนั้น ทำ ฮึก...”
น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมนี่มันไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย... ผมจำได้แม่น เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน เราเคยคบกันมาก่อน ซูโฮเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของผม และซูโฮก็มาสารภาพรักกับผม ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเลยตอบตกลงคบกับเขาไป หลังจากนั้นชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เมื่อก่อนผมเคยเป็นคนเรียบร้อย คนเงียบๆไม่ค่อยได้คุยกับใคร แต่พอมาคบกับซูโฮผมก็ร่าเริงขึ้น จนในที่สุดผมก็รักเขาจริงๆ
เรารักกันมาก ไม่กี่เดือนต่อมาซูโฮก็เปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนสีผม เขาดูเจ้าเล่ห์ขึ้น เขาดูเปลี่ยนไปมากจนผมแปลกใจ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรจนวันหนึ่งเขานัดผมให้ออกไปหาเขาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พอผมเข้าไปในห้องนั้นผมไม่เจอใครสักคน ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ซื่อมากในตอนนั้น ผมก็เลยรอซูโฮอยู่ที่นั่นจนกระทั่งมีกลุ่มผู้ชายซึ่งผมไม่รู้จักเข้ามาในห้องหนึ่งในนั้นมีซูโฮด้วย ผมลุกขึ้นและเดินไปหาซูโฮแต่ก็โดนชายพวกนั้นผลักผมไปนอนบนเตียงซะก่อน หลังจากนั้นผมขอไม่เล่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเล่านัก แต่ผมบอกได้เลยว่าผมยังไม่ได้เสียตัวนะครับ เพราะโชคดีที่เทากบไคมาช่วยไว้ซะก่อน แต่มันก็ทำให้เหตุการณ์ครั้งนั้นกลายเป็นความทรงจำอันเจ็บปวดของผม
ตลอดกาล...
“คยองพูดเรื่องอะไรน่ะ พี่ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยนะ พี่รักคยองจนแทบบ้า กลับมาหาพี่เถอะนะคยอง อย่าไปยุ่งกับสวะนั่นเลย” ซูโฮทำหน้าอ้อนวอน และก็เปลี่ยนไปเป็นหน้าโกรธ ผมว่าเขาเปลี่ยนไปมาก มากจนผมอึ้ง
ผมว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วล่ะ... แต่สิ่งที่ทำให้ผมหน้าแดงเลือดขึ้นหน้าคือ ซูโฮ เรียกเซฮุนว่า สวะ
“พี่กล้าดียังไงถึงมาเรียกเซฮุนว่าสวะ พี่ต่างหากล่ะที่เป็นสวะ โคตรสวะเลยต่างหาก!”
เพี๊ยะ!
“หึ ถ้าพี่เป็นสวะ งั้นคยองก็จะได้เป็นเมียสวะตอนนี้แหละ!”
ซูโฮตบหน้าผม หลังจากนั้นก็จูบผม ลิ้นของซูโฮพยายามดันริมฝีปากของผมให้เปิด แต่ผมเม้มริมฝีปากไว้แน่น จนซูโฮต้องใช้มือบีบคางผมแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเลยเปลี่ยนมาเป็นไซร้คอผมแทน เสื้อของผมถูกฉีกออกอย่างไร้เยื่อใย
“ฮึก...หยุดนะ” ผมพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผลมากนัก เพราะมือผมถูกมัดอยู่กับเก้าอี้นั้น ไม่สามารถทำอะไรนอกจากรับความทรมาน ความทรงจำที่เลวร้ายกลับหวนคืนมาอีกครั้ง
“พี่ไม่หยุดง่ายๆหรอก หึ คยองซูจะเป็นของพี่แล้วนะ ดีใจมั้ยครับ”
“ไม่...”
“หึ เกลียดพี่มากเลยใช่มั้ย เพราะอะไรล่ะ พี่ออกจะประคบประหงมคยองซะขนาดนี้ เรารักกันไม่ใช่เหรอคยองซู”
“ปล่อยผมไปเถอะ พี่ก็รู้ว่าทำไมผมถึงเกลียดพี่...ฮึก”
“ไม่ พี่ไม่มีวันปล่อยนายไปหรอก คยองต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น”
ตอนนี้ตัวผมไม่มีอะไรเหลือเลยสักอย่าง เสื้อผ้าที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันถูกโยนไปที่พื้น ในเมื่อผมทำอะไรไม่ได้ผมก็คงได้แต่ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นสินะ...
ปั้ง!
จู่ๆประตูก็พังลงมาอย่างไม่คาดคิด เผยให้เห็นร่างของตัวสูงโย่งของเทา เขาแสดงอารมณ์ว่าโกรธอย่างเห็นได้ชัด และสิ่งที่ผมเห็นด้านหลังของเทา ถ้าผมจำไม่ผิดหน้าจะเป็นเฉิน ส่วนอีกคนคือเขา เซฮุน..
“แกไม่มีวันได้พี่ฉันหรอก ไอ้เลว!” เทาพูดแล้วเดินไปหาซูโฮก่อนที่จะซัดหมัดเข้าที่หน้าอย่างแรงจนเลือดออกมาจากปาก ผมไม่เคยเห็นน้องเป็นอย่างนี้มาก่อน มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้องโกรธขนาดนี้
“รุ่นพี่ครับ ไม่เป็นไรใช่มั้ย” เซฮุนพอเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วหาผ้ามาห่อตัวผมไว้ แล้วกอดผม มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขามาช่วยผมแล้ว
“เซฮุน ฮึก...”
“ไม่เป็นไรแล้วนะที่รัก เซฮุนมาช่วยแล้ว เซฮุนอยู่นี่แล้ว” เซฮุนลูบหัวผมเพื่อปลอบประโลม ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน เซฮุนกอดผมแน่นขึ้น เพื่อให้ผมแน่ใจว่าเขามาช่วยผมแล้ว และผมก็กอดเขาเช่นกัน
“ฮึก...ทำไมนายมาช้าอย่างนี้ล่ะ คนบ้า ฉันเกือบจะโดนซูโฮทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้วรู้มั้ย” ผมทุบไปที่หน้าอกเซฮุนแรงๆ จนเซฮุนต้องเอามือมาจับผมไว้
“ผมขอโทษ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วนะคนดี” เซฮุนจูบซับน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วหันไปมองที่ซูโฮก่อนจะปล่อยหมัดเข้าที่หน้า ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็โดนเทาซัดไปแทบไม่เหลืออยู่แล้ว
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงเกี่ยวข้องอะไรกับคยองซู แต่มึงทำให้แฟนกูต้องเจ็บ มึงสมควรตาย!” เซฮุนกะจะต่อยซูโฮอีกครั้ง แต่ผมไปห้ามไว้ก่อน ผมไม่อยากเห็นอะไรที่มันบาดหน้าบาดตา แค่ไหนตอนนี้ซูโฮก็เละพอแล้ว ทั้งหน้าที่อาบเลือด อย่างน่ากลัว
“พอเถอะ เซฮุน ถ้านายฆ่าเขามันจะเป็นเรื่องนะ” ผมยื้อแขนของเขาไว้อย่างช่วย ถึงแม้ใจจริงผมก็อยากจะต่อยเขาเหมือนกันก็เหอะ แต่ยังไงเขาก็ยังไงเคยเป็นรุ่นพี่ผมอยู่ดี
“แต่มันทำดโยของผมเป็นแบบนี้ จะให้ผมทำไง ปล่อยมันไปหรือไง”
“เวรต้องระงับโดยการไม่จองเวรนะ ไอ้เซฮุน” เฉินที่แทบไม่ได้อยู่บทสนทนาก็พูดขึ้น
“มึงอย่ามาบรรลุตอนนี้ ได้ปะวะไอ้เฉิน” เซฮุนทำหน้าเอือมระอา แต่ผมก็ดันพยักหน้าตามคำพูดของเฉินไป เซฮุนเลยถอนหายใจ ผมทำอะไรผิดอ่ะ นี่มันก็ถูกต้องตามหลักพระพุทธศาสนานะ
“พี่ ตำรวจจะมาแล้วนะ” เทาที่ดูเหมือนจะพอใจกับผลงานตัวเอง (เทาใสๆนะ) ได้รับสายจากทางตำรวจว่าใกล้ถึงแล้ว พูด เซฮุนพยักหน้า แล้วพาผมออกไปนอกห้อง
“แล้วเทากับเฉินล่ะ” ผมถามเซฮุนด้วยความแปลกใจ
“เทากับเฉินจะคอยตำรวจมาน่ะ ส่วนผมจะพาพี่ไปบ้านผมก่อนแล้วกัน ผมคงอยู่พร้อมพวกมันด้วยไม่ได้ เดี๋ยวเผลอทำไอ้ซูโฮนั่นตายก่อนถึงมือตำรวจน่ะสิ J”
เซฮุนพูดจนทำเอาผมสยอง ผมไม่ยักจะคิดว่าแฟนตัวเองก็โหดเหมือนกัน
“นี่ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้นะ เซฮุน”
“เป็นคนน่ารักอ่ะเหรอ ผมเป็นมาตั้งนานแล้วนะ” เซฮุนพูดพร้อมทำท่าปุอิ๊งๆ ที่ทำให้ผมแทบจะต่อยมันซะตรงนั้น หมั่นไส้ชะมัด - -
“ฉันหมายถึง โหดกับเขาเป็นด้วยเหรอฮะ”
“คนรักโดนจับไปทั้งที จะให้ทำท่าปุอิ๊งๆนี่หรือไง”
เออเนอะ...ก็จริงของมัน
“ดโย เชื่อผมนะ” ผ่านไปสักพัก เซฮุนก็มาจับมือผม แล้วมองผมด้วยสายตาที่จริงจัง
“เชื่ออะไรเหรอ”
“มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เชื่อผมสิ”
“อื้ม”
“ผมจะดูแลพี่ด้วยชีวิตของผม ถึงแม้จะแลกกับความตายก็ตาม”
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น