คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 ความรู้สึกแปลกๆ
4
ความรู้สึกแปลกๆ
โอ๊ย! บอกฉันทีนี่มันวันบ้าอะไรวะเนี่ย จะบ้าตาย พึ่งดื่มไอ้น้ำปลาไปเมื่อกี้คราวนี้โดนน้ำเกี๋ยวเตี๋ยวราดใส่อีกโชคดีนะที่ไม่ราดตรงหัวไม่งั้นหัวฉันคงสุกสามารถนำไปปรุงรสทำเป็นอาหารได้แน่เลย!(เว่อร์ไป =__=)แถมไอ้คนราดก็เป็นศัตรูตัวฉกาจของฉันอีก! ฮึ่มแกตายแน่!นางแพทตี้ชะนีผัวหยอกมะหอกหัวแหก(ภาษาอะไรของมันวะ!)
“ โอ๊ะ! ขอโทษนะจ้ะเส้นเล็กพอดีว่าเมื่อกี้ฉันสะดุดน่ะ ” โห คนขอโทษบ้านไหนยิ้มมั่งวะ =*= ใครมันจะไปเชื่อ!
“เผลอสะดุดหรือตั้งใจกันแน่ยะ!!!”
“เผลอสะดุดน่ะจ่ะ ขอโทษด้วยละกันนะพวกเราไปกันเถอะ” แล้วยัยพวกแพทตี้ก็เดินจากไปโดยฝากเสียงหัวเราะเยาะเย้ยทิ้งไว้ ฮึ่ม! ไอ้ชะนีบ้า โอ๊ย แสบหลังชะมัดเลย ฉันจะตามไปเคลียร์เรื่องให้จบแต่ก็ถูกโชตะรั้งไว้ =___=
“ฉันว่าเธอน่าจะไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวก็พองไปหมดหรอก” โชตะพูดพร้อมเอามือแตะไหล่ฉันเบาๆ เออนั่นสิเนอะ ลืมเรื่องนี้ซะสนิท แหะๆ
“นั่นสิ! งั้นเดี๋ยวฉันพาเส้นเล็กไปเอง โชตะรบกวนเก็บจานให้หน่อยนะคะ”
“ครับ ^^”
“จ้ะ เส้นเล็กไปห้องพยาบาลเร็ว”
“อืม” แต่มันแสบจังอ่ะ TT^TT ทำไมเมื่อกี้ฉันไม่เห็นแสบเลยอ้ะ แงๆๆ แล้วเส้นเล็กก็พาฉันไปที่ห้องพยาบาลซึ่งมีครูกัลยาเหร่ รออยู่ ความจริงฉันแทบไม่อยากจะไปห้องพยาบาลด้วยซ้ำ เนื่องจากคุณครูกัลยาเหร่นั้นเป็นครูที่มือนักมากก ทำแผลทีนึงระบมไปทั้งตัวอ่ะ ฉันว่ามันไม่น่าจะเป็นห้องพยาบาลแต่มันน่าจะเป็นห้องระบมมากกว่านะ = =; และแล้วเราก็มาถึงกันสักที~ ห้องระบมที่รัก ฉันรักแก TTOTT
“สวัสดีค่ะ” แมททรี่ทักคุณครูเป็นคนแรก นางกัลยาเหร่เลยยิ้มให้แล้วมองมาทางฉันอย่างตกใจ อะไรหรือ? ไม่เคยเห็นคนป่วยเหรอคะครู =O=
“ สวัสดีจ้ะ แล้วอีกคนนั่นไปโดนอะไรมาหรือจ้ะนั้น มานั่งบนเตียงนี่ก่อนเร็วจ้ะ” แล้วยัยแมททรี่ก็พาฉันไปนั่งที่เตียง
“เอ่อ พอดีเพื่อนหนูเขาโดนน้ำร้อนลวกใส่หลังน่ะค่ะ”
“ไหนครูขอดูหลังเธอหน่อยสิ๊” และแล้วนางก็ถกเสื้อฉัน =[ ]= เฮ้ย!
“ครูคะ...คือว่าในนี่มีเด็กผู้ชายอยู่ -///-” ฉันพูดพร้อมกับดึงเสื้อกับมาที่เดิมครูจึงหันไปมองเด็กนักเรียนชายที่อยู่บนเตียงท้ายสุด ก่อนที่จะไล่เด็กนั่นออกไปจากห้องพยาบาลก่อน ความจริงฉันว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่ครูกัลยาเหร่ต่างหากที่ผิด =______=
“เอาล่ะจ่ะ ครูไล่เด็กนั่นไปแล้ว ดูแล้วยังไม่ค่อยพองมาเท่าไหร่นะ รอตรงนี้เดี๋ยว เดี๋ยวครูจะเอายามาทาให้”
ชิ่งตอนนี้ทันมั้ย! อีกไม่นานความสยองจะมาเยือนกับหลังฉันอ้ะ T^T ชิ่ง ไม่ชิ่ง ชิ่ง
“มาแล้วจ้ะ ^O^” ตูว่าชิ่งตอนนี้มันไม่ทันแล้วใช่มั้ยย ฮือ~ นางกัลยาเหร่วางขวดยาสีส้มๆไว้บนเตียงก่อนจะเปิดฝาขวดแล้วเอามาทาหลังให้ฉัน
“ซึ้ดด!” แสบบบบ! โอ้วแม่จ๋าหนูรักแม่~ ฮือๆ
“อ่า ทนหน่อยนะจ้ะแป๊ปเดียวก็เสร็จแล้ว” ค่ะๆ แป๊ปเดียวแน่เหรอคะอาจ๊านน!
“ เอิ่ม แกเป็นไงมั่ง” ยัยแมททรี่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
“แกเห็นหน้าฉันมั้ยล่ะว่าเป็นยังไง”
“แล้วหน้าแกเป็นยังไงอ่ะ ;O;” เอ่อ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือเพื่อนฉัน =____= มันกวนประสาทได้ตลอด
“ก็เจ็บสิฟะ! ถามได้ >O<”
“อ้อเหรอ”
10 นาทีผ่านไป~
เฮ้อ~ ระบมไปทั้งตัวเลยอ้ะ T ^ T นี่ครูแกทาหรือทุบกันแน่ฟะเนี่ย
“ว่าไง ยัยเส้นเล็กเป็นไงบ้าง” โชตะพูดแล้วเดินมาทางฉันพรางโบกมือเย้วๆ ไปมา =___=
“ระบมน่ะสิ” โชตะทำหน้างุนงง อะไรอ้ะ! ฉันพูดอะไรผิด? ก็ฉันระบมจริงๆนี่นา
“เธอจะบ้าเหรอ! เธอไปห้องพยาบาลไม่ใช่เหรอไง ไหงระบมกลับมาล่ะ =__=;”
“นายไม่รู้เหรอไงว่าครูห้องพยาบาลมือหนักแค่ไหน”
“ไม่รู้ = 3 =”
“จ้ะๆ”
“ว่าแต่ครูห้องพยาบาลมือหนักจริงอ่ะ?” โชตะพูดอย่างกลัวๆ
“จริงแท้แน่นอนชัวร์ป้าบ” ฉันยกนิ้วคอนเฟิร์ม นี่คือเรื่องจริงฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผอ.คิดยังไงรับครูมาเป็นครูห้องพยาบาล =_____=
“งั้นทีหลังฉันต้องดูแลตัวเองให้มากๆจะได้ไม่ต้องเข้าห้องพยาบาลสินะ”
“อ้าว โชตะคุง ^O^ อยู่ด้วยเหรอเนี่ย” ยัยแมททรี่ที่กลับมาจากการเข้าห้องน้ำกำลังยิ้มกว้างมาหาฉันกับโชตะ
“ อื้ม จะไปขึ้นห้องเรียนแล้วล่ะ ^ ^”
“อ่าวเหรอนั่นสินะ จะกระดริ่งแล้วนี่นางั้นเจอกันตอนเย็นนะจ้ะ” โหย นี่พวกแกสองคนเป็นแฟนกันรึไงฟะเนี่ย หวานกันแท้ =_=
“งั้นฉันไปก่อนนะเส้นเล็ก ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ” แล้วโชตะก็เอามือมาขยี้ๆหัวฉันเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ เอ่อ -///- รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แฮะเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแปล็บๆ อะไรประมาณนั้นเลยอ้ะ แต่ก็รู้สึกดีจัง...
..........................................................................................................................................................................
รู้สึกพาร์ทนี้สั้นมากเลยเนอะ TT^TT ฮือๆ พอดีตอนนี้ไรท์เตอร์ไม่ค่อยมีอารมณ์จะคิดเลยอ่ะ แต่ก็จะพยายามต่อนะงับ เม้นติชมกันได้ ขอบคุณที่ติดตามนะจ้ะ ^O^
ความคิดเห็น