ปกติสอนนร.กลุ่มนี้เราจะต้องสติแตกและระงับอารมณ์ตัวเองค่อนข้างมาก
เพราะกลุ่มนี้ขยันคุยกันเหลือเกิน
วันนี้ก็คุยกันนะ... แต่ก็ตั้งใจเรียนกันผิดปกติ
เอ๊ะ...ยังไง :)
ครูชอบดุพวกเธอเพราะคุยเก่ง
จนบางทีก็ลืมไปว่า ครูก็คุยเก่งไม่แพ้พวกเธอหรอก ^^!
หรือบางทีจะเก่งกว่าพวกเธอเสียด้วยซ้ำไป ^o^
วันนี้คงจะผ่านไปถ้าครูไม่ซุ่มซ่ามและประมาทจนไมค์ตกลงมาก้นรองถ่านแตก
วูบนั้นตกใจมากเลย...
หัวใจครูร้องกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวไปหมด แต่ไม่มีใครได้ยิน
ถึงอย่างนั้น... สัญชาตญาณของความตกใจมันก็แสดงออกมาทางสีหน้าอยู่ดี
ตกใจ เครียด...
พวกเธอที่เห็นเหตุการณ์พากันพูดไปต่างๆ นานา แต่ครูไม่รู้เรื่อง
เพราะกำลังกังวลว่าจะทำอย่างไร
พวกเธอเข้ามาช่วยครูเก็บไมค์และถ่านและดูว่ามีหนทางซ่อมได้ไหม
มีคนบอกว่า "เดี๋ยวผมดูให้อาจารย์"
"ผมซ่อมได้"
แต่ว่า...มันซ่อมไม่ได้
ก้นรองถ่านมันแตก เกลียวเลยหลวม
เธอลองเสียบถ่านให้ครูดูว่ามันยังใช้การได้ แต่ที่รองถ่านหลวม
มีคนแนะนำว่า
"อาจารย์เอาหนังยางรัด" -_-!
"อาจารย์เอาพัดเต๊ปพัน" --!
และ อื่นๆ อีกสองสามวิธี
มีคนหนึ่งบอกว่า "อาจารย์อย่ากลัว ก็บอกว่านักเรียนเป็นคนทำ" >0<
โอ้โห... แมนมาก
"แล้วจะให้ครูบอกว่าใครทำ เธอหรอ?"
"ก็ได้นะอาจารย์..."
โถ... พ่อคุณ
"แต่อาจารย์ต้องให้ผมเกรดสี่นะ"
แป่ว!!!
"แล้วมันจะคุ้มกันหรอ"
"คุ้มสิจารย์"
ครูคอตก "ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูบอกว่าครูทำเองน่ะดีแล้ว"
นักเรียนทยอยออกไป...
เหล่าเด็กชายเจ้าประจำที่ช่วยครูถือของท้ายคาบเดินมาดูอาจารย์ที่หน้าซีดๆ
"มันแตกเลยหรออาจารย์" คนหนึ่งถาม
"ใช่" ครูพยักหน้าหงอยๆ เริ่มจะเบะปากร้องไห้
"ฮือๆ ครูจะทำไงดี" สะอื้นแห้งๆ เป็นการปลดปล่อยความเครียดบ้าง
นักเรียนไม่ตอบ แต่จับกลุ่มช่วยกันดูว่ามันจะแก้ไขอย่างไรได้บ้าง
ครูเลยให้หาเศษส่วนที่มันแตกมาเพื่อดูประกอบเข้าที่
นักเรียนบอกว่าต้องใช้กาวทาน่าจะประกบกันติด
"มันจะใช้ได้จริงๆ เหรอ" ครูถาม
"มันก็ต้องลองดูนะอาจารย์"
"แล้วถ้าไม่ได้จะทำยังไง ฮือๆ" อยากจะร้องไห้จริงๆ
เริ่มจะไม่อายเด็กแล้วนะเนี่ย T-T
"ไม่เป็นไร อาจารย์อย่าร้อง เดี๋ยวผมซ่อมให้"
รู้ไหมว่าเป็นคำพูดที่ทำให้หวังของครูดูเรืองรอง
"จริงเหรอ"
"จริงอาจารย์ แต่ต้องใช้กาวร้อนนะ"
"มันคืออะไรกาวร้อน"
"ผมมี เดี๋ยวผมเอากลับไปซ่อมให้"
"ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยมาซ่อมก็ได้"
"อาจารย์มาโรงเรียนกี่โมง"
"เจ็ดโมงกว่า"
"งั้นเดี๋ยวผมมาเจ็ดโมงตรง"
"ไม่ต้องรีบ บางทีครูก็มาเจ็ดโมงครึ่ง" (เข้าแถวพอดี 55 ^-^!)
"ไม่เป็นไร อาจารย์ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวผมนั่งรอ"
ขอบคุณนะป๋องแป๋ง
ซ่อมได้ไม่ได้ไม่รู้ รู้แต่ครูขอบใจมากที่พยายามเพื่อครูเต็มที่
ครูจะรีบไปโรงเรียนให้เร็วเท่าที่เร็วได้ใน 40 กม./ชม. (555)
และจะตั้งใจสอนให้ดีเท่าที่ครูจะสามารถทำได้
ขอบคุณนะที่ทำให้ครูยังอยากเป็นครู
แล้วพรุ่งนี้...
จะเป็นอย่างไร
คุณครูกับลูกศิษย์จะช่วยกันซ่อมไมค์ได้ไหม
ถ้าซ่อมไม่ได้จะเกิดอะไรกับคุณครู
โปรดติดตามตอนต่อไป อิอิอิ
To be continue Part2
in coming soon
ความคิดเห็น