คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Dream 8 :: รัก
Dream 8 – รัก
“ไอ้บ้าชเว ปล่อยชั้นนะโว๊ยยยย”
ร่างโปร่งร้องโวยวายแล้วถีบตัวเองออกจากร่างสูงที่กำลังใช้แรงอันมากมายข่มเหงฉุดกระชากลากถูเขาเข้ามุมตึกราวจะลากหญิงสาวเข้าไปทำมิดีมิร้ายคร่าพรหมจรรย์
“เงียบไปเลยนะ” ซีวอนหันมาพูดเสียงเข้ม จังหวะเดียวกับที่ร่างของคยูฮยอนถูกเหวี่ยงเข้าไปในตรอกเล็กๆ ที่เป็นทางเดินลัดไปสู่แปลงเกษตร
“เจ็บนะเว๊ย ผลักมาได้”
“โจวคยูฮยอน นายคิดจะใช้ผู้ชายคนนั้นในเกมส์ของเราหรือไง”
ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้แล้ววางมือทั้งสองคร่อมร่างโปร่งด้วยท่าทีเหนือกว่าอย่างเคย
คยูฮยอนกับซีวอนเป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก เกลียดกันเข้ากระดูกดำเลยหรือไม่นั้นไม่มีใครรู้ ทั้งที่ไม่ชอบขี้หน้ากันมากขนาดนี้แต่ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองคนนั้นจะอยู่ในคฤหาสน์หลังเดียวกัน
คยูฮยอนในฐานะลูกชายของเพื่อนสนิทบิดาซีวอน
และซีวอนในฐานะลูกชายเจ้าของบ้าน
แม้เจ้าคนหัวดื้อจะพยายามขอให้พ่อย้ายออกมาบ่อยมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยได้ผล เหตุผลประหลาดที่พ่อเขาบอกมามันก็ไม่น่าเชื่อเลยสักนิด
‘พ่อยังหาบ้านไม่ได้เลยคยู’
‘งั้นผมจะหาเอง’
‘ฮื่อ จะวุ่นวายไปทำไม พอๆๆ คืนนี้เที่ยวแล้วรีบกลับมาด้วยล่ะ อย่าให้รู้นะว่าไปเหลวไหลที่ไหน’
คุณโจวตัดบทด้วยการบ่ายเบี่ยงตลอดจนคยูฮยอนขี้เกียจที่จะถาม ต้องทนอยู่ใต้ชายคาเดียวกับซีวอนมาร่วมสี่ปีแล้ว
สาเหตุที่ไม่ถูกกันมันก็ไม่มี เพียงแค่หมั่นไส้ที่ไอ้หน้าหล่อตัวพ่อที่แม่งหิ้วผู้หญิงกับเคะทุกรายที่เขาหมายจะฟาดให้เกลี้ยงไปซะหมด ทำเอาหมาป่าอย่างเขาอดโฮ่งจนเสียเส้น
“หึ กลัวล่ะสิ สมัยนี้อะไรที่มันฮ็อตน่ะไม่นานก็ร่วงแค่มีของใหม่เข้ามาแทนที่ จุ๊ๆๆ กลัวแพ้คนอย่างชั้นมากขนาดนั้นเลยหรือไง” คยูฮยอนยิ้มยั่ว
“ทำเป็นพูดดีนะคยูฮยอน หางนายมันโผล่ออกมาแล้ว กลัวว่าชั้นจะไปหลงเสน่ห์ใครที่ไหนแล้วไม่ชายตาแลนายซะมากกว่าล่ะสิ ถึงได้ขี้โกงเอาคนอื่นมาเล่นเกมส์ของเรา” ซีวอนยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยแกล้งให้คยูฮยอนเสียหน้า ร่างโปร่งกัดฟันกรอดที่ถูกร่างสูงตั๊นหน้าด้วยลมปากจนหน้าชา
“ไอ้ชเว!!!”
“ว่าไงคุณหนูคยู”
มันเอาอีกแล้ว!!!! ไอ้บ้านี่เรียกเขาด้วยสรรพนามหน่อมแน้มที่คนทั้งบ้านเรียกขานกันด้วยสีหน้าล้อเลียนจนน่าจะเอาพระบาทฟาดพระโอษฐ์ให้พระโลหิตหลั่งซะจริงๆ
“เอาน่า เหลือเวลาอีกตั้งสองวัน นายจะโกงก็โกงไป”
“ชั้นไม่ได้โกง!!!”
“โกง”
“ไม่ได้โกง”
“โกง”
“เปล่าเว๊ยยย!!!”
“อย่าปฏิเสธ ยังไงกติกาก็ต้องเป็นกติกา นายต้องถูกปรับโทษ” ซีวอนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วแค่นหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
‘เอางี้มั๊ยล่ะ ชั้นกับนายมาแข่งกันว่าใครจะได้หัวใจสาวๆ ไปครอง’
‘เล่นบ้าอะไรของนาย’
‘สนมั๊ยล่ะ ถ้านายชนะ นายสนใจใครคนไหนชั้นจะไม่ยุ่ง ไม่แย่ง’
‘แล้วถ้าชั้นแพ้’ คยูฮยอนยังคงไม่ทิ้งลายเจ้าเล่ห์ที่ตนมีมาแต่เกิด
‘ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ยอมเป็นแฟนชั้นวันนึงก็พอแล้ว’
คยูฮยอนย่นคิ้วใช้ความคิด แต่แล้วก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรมากนอกจากเป็นแฟนไอ้ชเวหนึ่งวันหากแพ้ แต่ถ้าชนะ .. เค้าก็จะสามารถกันไอ้หน้าหล่อนี่ออกไปจากวงจรชีวิตหนุ่มน้อยมากเสน่ห์ได้สักที
‘ตกลง!!’
“ไอ้บ้าชเว!!! อย่านะโว๊ย!!!!”
กติกาที่ซีวอนบัญญัติขึ้นมีผลบังคับใช้ในทันที เอวบางที่ไม่คอดจนเกินไปถูกดันให้แอ่นร่างเข้ามาประชิดตัวราวคยูฮยอนเป็นหญิงสาวอ้อนแอ้น แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย แม้พละกำลังจะยิ่งหย่อนน้อยกว่าซีวอนแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าตนเองจะไร้ทางสู้
หมัดหนักๆ ระดมทุบตีอกแข็งของซีวอนอย่างบ้าคลั่ง กระนั้นร่างสูงก็ยังไม่ละความพยายามที่จะปราบพยศของเจ้าหมาป่าสีขาวตัวนี้แต่อย่างใด ตีได้ก็ตีไป นานไปเดี๋ยวก็ระทวยเหมือนทุกทีนั่นแหละ
มือหนาเชยคางเรียวให้ขึ้นประจันหน้าแล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างจาบจ้วงและรุกราน เหมือนอย่างเคยที่คยูฮยอนจะดีดดิ้นแล้วใช้เข่ากระทุ้งจุดอ่อนของซีวอนให้จุกจนหน้าเขียว ทว่าเขาจะไม่พลาดอีกต่อไป ไม่เพียงแต่จะป้องกันตัวเองด้วยการแทรกขาแกร่งเข้าไปในหว่างขาของคยูฮยอนแล้วยังกดจูบเร่าร้อนเร่งอุณหภูมิในร่างกายอีกฝ่ายด้วยไอร้อนและสัมผัสวาบหวิวจากตนเองเสียอีก
คยูฮยอนเริ่มหมดฤทธิ์เมื่อจุดอ่อนอย่างริมฝีปากถูกดูดคลึงด้วยอวัยวะแบบเดียวกัน ร่างกายอ่อนปวกเปียกจำยอมแนบเนื้อผ่านอาภรณ์ไปกับร่างหนานั้นอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งให้ซีวอนได้ใจหลอกตะล่อมหาความหวานภายในโพรงปากนั้นอย่างเพลินอารมณ์
“นายมันก็แบบนี้ทุกที กติกาบ้าบอเอ๊ย” ก่นด่าทั้งที่ตัวเองยังหอบแฮ่กๆ เจ้าคนขี้โกงของแท้ชิดใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาเล็มเลียคราบน้ำหวานที่มุมปากของคยูฮยอนอย่างเอ็นดูแล้วกระซิบบอก
“ก็นายมันน่ารัก”
“ไอ้ชเว!”
“เรื่องจริงนี่นา ถึงจะดื้อไปหน่อยก็เถอะ แต่แบบนี้ก็ดี ชั้นชอบ”
“ไอ้โรคจิต!!!”
แล้วทำไมผมต้องยอมให้มันจูบแบบนี้ทุกทีด้วยวะ !!!
... ผมใจเต้นทุกครั้งที่เค้าออดอ้อนและออเซาะ
... ผมรู้สึกใจเสียทุกครั้งที่เค้าร้องไห้หรือไม่พอใจ
... ผมทนไม่ได้ที่จะไม่พบเจอเค้าอีกต่อไปผมคงใจสลาย
มันจะผิดมั๊ย ถ้าผมคิดว่าผมหลงรักโอเนย์รอสตนนั้นเข้าแล้วล่ะครับ ...
... แล้วเขาล่ะ รักผมบ้างหรือเปล่า
แต่เขาบอกว่ารัก ...
คำว่ารักของผมกับเขาจะมีความหมายอย่างเดียวกันมั๊ยนะ
“คิบอม คิบอมรักทงเฮแล้วยัง”
จู่ๆ แองเจิลโอเนย์รอสแสนซนคนแก่นของคิบอมก็ตั้งคำถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คิบอมรู้สึกประหม่าจนแทบจะอายม้วนต้วนด้วยความเขิน
“เอ่อ ก็...”
“ทงเฮรักคิบอมนะ เค้ารักตัวเอง” แขนขาวกอดรัดร่างหนาแน่นเหมือนเด็กหวงของเล่น
“คิบอมรักเค้าป๊าว” ตาแป๋วๆ อ้อนถาม คิบอมเกาหัวแกรกๆ แก้เขิน ยิ่งเห็นแบบนั้นเจ้าเด็กจอมซนก็ยิ่งแกล้งปั่นหัวคนขี้อายเข้ายกใหญ่
“รักทงเฮม๊ายยย ถ้าคิบอมไม่รักทงเฮ ทงเฮจะไปรักคนอื่นแล้วน๊า~”
พอรู้ว่าถูกแกล้งเข้าให้คิบอมก็อายม้วน ผิวสีน้ำผึ้งขึ้นสีเรื่อเพราะถูกมือเล็กบีบไปมาอย่างชอบใจด้วยรอยยิ้มหวาน
ทงเฮมีความสุขที่ได้บอกคิบอมว่า ‘รัก’
ทงเฮมีความสุขที่ได้ออดอ้อน ออเซาะ และล้อเลียนคิบอม
ทงเฮอยากรู้สึกกับคิบอมแบบนี้ตลอดไป
ทงเฮรักคิบอมจริงๆ นะ
“ผม... ก็รักทงเฮครับ -///-”
หรือฟ้าจะเล่นตลกกับหัวใจของผม ที่ลิขิตให้ผมหลงรักโอเนย์รอสหน้าหวานคนนั้น
..ลีทงเฮ..
หลังจากที่ผมบอกความรู้สึกของตัวเองกับเค้าออกไป เราก็เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมไม่ได้ใช้คำว่าแฟนกับทงเฮเพราะยังรู้สึกแปลกๆ กับสรรพนามนั้น ผมเลยคิดเองเออเองไปว่าเราสองคงต่างก็รักกัน และรู้สึกแบบเดียวกัน
ช่วงนี้คยูฮยอนสั่งให้ผมทำตัวเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์แข่งกับชเวซีวอนที่เป็นหนุ่มหล่อของโรงเรียน ตอนแรกๆ ทงเฮก็ไม่ค่อยพอใจแล้วก็อาละวาดทำลายข้าวของ(ทั้งในฝันและนอกฝัน) ด้วยพิษรักแรงหึงจนคิบอมหัวปั่นไปหมด แม่เจ้าประคุณเล่นไม่ฟังเหตุผลคนหล่อ ไม่พอใจเมื่อไหร่ก็ใส่ๆๆ จนคิบอมหูชา หยิกนู่นหยิกนี่จนเขามีรอยเขียวเป็นจ้ำๆ เต็มตัวไปหมด กว่าจะง้อให้คืนดีได้ด้วยก็ตั้งนานสองนาน บางวันเขาก็แทบจะไม่ได้กินข้าวเย็น กลับบ้านก็รีบเข้านอนตามไปง้อคนในฝันให้เลิกหน้าบูดโดยไว
เดี๋ยวนี้ทงเฮก็ชักจะแง่งอนแล้วก็ออดอ้อนเก่งขึ้นทุกวัน คิบอมมีหรือจะสู้ฤทธิ์ไหว ในเมื่อหัวใจมันสยบให้เด็กน้อยคนนี้แล้วก็คงต้องยอมทุกอย่าง
ทงเฮเคยประกาศว่าจะสั่งให้แองเจิ้ลไนท์แมร์เข้าฝันคยูฮยอนแล้วทำให้ฝันร้ายอยู่บ่อยครั้ง แต่พอสองวันนับจากที่เขากับทงเฮบอกว่ารักกัน ... แองเจิ้ลหน้าหวานก็แทบจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับคยูฮยอนอีกเลย คิบอมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่ทงเฮขอเวลานอกตามคยูฮยอนกลับไปบ้าน ก็เท่านั้นเอง
“บ๊อมบอม~ ทำการบ้านเสร็จอ๊ะยางงงง ทงเฮอยากเล่นกับคิบอมแล้วนะ”
เสียงหวานแว่วเข้ามาในหัว คิบอมไม่สามารถเห็นร่างนิมิตของทงเฮที่เกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนอนของเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว มันผิดกฎสวรรค์
“ยังไม่เสร็จเลยครับ”
ปกติเวลาอ่านหนังสือเรียนหรือทำการบ้านคิบอมจะถอดคอนแทคเลนส์แล้วใส่แว่นสายตาแทนเพราะเขารู้สึกว่ามันถนัดกว่า ทงเฮชอบเอาหน้ามาจ้องดวงหน้าคมคายบ่อยๆ เวลาที่เขาเผลอ ตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างขาวๆ ลุกมาจากเตียงแล้วมานั่งเท้าคางมองคิบอมอย่างเพลินใจ
แก้มขาวบวมตุ่ยประสาคนชอบพองลมเข้าแก้ม ปากสีแดงลอยไปลอยมาอยู่ใกล้แค่คืบ ทงเฮจ้องริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ ของคิบอมด้วยสายตาเพ้อๆ
“คิบอมๆ”
“หืม?”
“คนที่เค้ารักกัน .. เรารักกันอ่ะ ต้องทำอะไรกันบ้างเหรอ นอกจากดูหนังแล้วก็กินไอติม”
ทงเฮมักจะขอให้คิบอมพาไปทานไอศกรีมและดูหนังด้วยกันในทุกวันหยุด ที่นั่งในโรงหนังก็อ้อนให้เค้าซื้อแบบสวีทจะได้แอบนั่งซบสบายๆ แม้คิบอมจะมองตัวเองไม่เห็นแต่ทงเฮคนนี้ก็สามารถ คิๆ
“ก็... กอดกัน จับมือ แล้วก็เดินเล่นด้วยกันมั๊งครับ”
“แล้วเค้าไปทำอย่างงั้นกันที่ไหน”
“ตอนเดินห้าง ไม่ก็ไปเดทไง”
“เดท O.O?”
“เวลาแฟนไปเที่ยวกัน เค้าจะเรียกว่าเดทนะครับทงเฮ”
เดี๋ยวนี้คิบอมไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทุกอย่างที่คิดไว้ว่าทงเฮอยากจะรู้คิบอมไปศึกษามาแล้วทั้งหมด
“ทงเฮอยากเดทกับคิบอมจังเลย” ร่างบางพูดเพ้อๆ “ทงเฮจะได้จับมือ กอด แล้วก็เดินเล่นกับคิบอม”
ร่างสูงฟังแล้วรู้สึกชุ่มชื่นไปทั้งหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือแล้วมองตรงไปข้างหน้า แม้จะมองไม่เห็น แต่คิบอมรู้สึกเหมือนกับกำลังสบตาหวานของทงเฮอยู่ตอนนี้
“จะมีสักวัน ที่เราจะได้จับมือ ได้กอด แล้วก็เดินเล่นด้วยกัน ทงเฮเชื่อผมนะ”
“อื้อ ทงเฮเชื่อคิบอม”
เชื่อในความรักของคิบอมนะ ...
ทำไม .. ถึงซึ้งได้ = =
งงตัวเองมาก
ตอนแรกพล็อตต๊องๆ แท้ๆ
ก๊ากกกกกก ช่างมันเถอะ
เปิดเรื่องใหม่แล้วน๊า
Hey Guy นายมันร่าน คิคิ คยูเป็นเคะละ 555+
กับ
Not me, Not I ตราบจนหัวใจหยุดเต้น
อันนี้เศร้า T T
ความคิดเห็น