คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : :: Chapter 48 : ภายใต้ท้องฟ้าที่สดใส... ::
ภายใต้ท้องฟ้าที่สดใส...
ซองมินนึกขำตัวเองที่พักนี้ทำตัวเป็นแฟนที่น่ารักให้คยูฮยอนชื่นใจอย่างว่าง่ายอยู่หลายวัน เช้านี้ฮยอกแจกับดงเฮชวนไปดูหนังก็ปฏิเสธเพียงเพราะคยูฮยอนอ้อนจะให้อยู่บ้านเป็นเพื่อน น่าแปลกที่เดี๋ยวนี้จอมเถลไถลอย่างคยูฮยอนกลับอยู่ติดบ้านวันๆ แทบจะไม่ได้ไปเที่ยวเตร่ที่ไหน แม้จะเป็นเรื่องน่าประหลาดใจแต่โจวยูนากลับยินดีที่มีใครสักคนฉุดรั้งคยูฮยอนให้กลายเป็นผู้เป็นคนไม่เที่ยวเตร่เสเพลอย่างเมื่อก่อนได้
ยิ่งกว่านั้นกลับน่ายินดีกว่าอะไรทั้งหมดว่าคนๆ นั้นคือหนูมินมินที่หล่อนพึงใจหมายตาเอาไว้ ดีกว่าให้ไอ้ลูกชายตัวดีไปคว้าผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามาทำเมียเพราะหล่อนดันท้องหาพ่อไม่ได้
“นายไม่ให้ชั้นไปดูหนังกับเพื่อนแทนที่จะหาอะไรให้ชั้นทำ กลับมานั่งเล่นเกมส์แบบนี้เนี่ยนะ” ซองมินเท้าสะเอวมองคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแฟนนั่งเล่นเกมส์เพลย์สเตชั่นกดจอยสติ๊กอย่างเมามัน
“นั่งมองหน้าชั้นไปก็ได้นี่”
“ไอ้คนโรคจิต คิดว่าหน้านายมันน่ามองนักหรือไงฮะ”
“แน่นอน”
“ถ้านายสนใจไอ้เกมส์บ้าๆ นั่นมากกว่าชั้นก็เลิกกันแล้วไปคบกับมันเลยดีมั๊ยล่ะ”
ซองมินท้า มันน่าโมโหมั๊ยล่ะที่แฟนตัวเองยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนแต่ดันสนใจแต่เกมส์บ้าๆ นั่นน่ะ!!
“หึงเหรอ”
“ฝันไปเถอะ” ซองมินส่งเสียงเฮอะฮะในลำคอ “หึงนายสู้ชั้นทำพันธุ์กับฟักทองแล้วมันแอบมีชู้ยังดีซะกว่า”
“เอ๊อ~ ก็ดี งั้นชั้นเล่นเกมส์ต่อล่ะนะ นายก็ไปหึงฟักทองของนายต่อเถอะมินมิน” คยูฮยอนไหวไหล่สบายๆ แล้วหันกลับไปเล่นเกมส์ต่อ
“โจวคยูฮยอน!!!” ยิ่งถูกเมินไม่สนใจซองมินก็ยิ่งหงุดหงิด ในใจก็รู้ดีว่าคยูฮยอนจงใจปั่นหัวให้เขาโมโหหึงเพราะคงเห็นเป็นเรื่องตลกที่ได้เห็นตนเองอาละวาดแว๊ดๆ ลั่นบ้าน จะกลับบ้านตนเองก็ไม่ได้เพราะไอ้หมอนี่จ้องจะตะครุบเขาไว้ไม่ให้ไปไหนตลอดเวลา ทั้งที่บ้านก็อยู่ใกล้แค่รั้วกั้นแต่กลับไม่มีปัญญากลับไปได้
ร่างอวบจึงทำได้แค่หายใจฟึดฟัดกระแทกก้นลงกับโซฟาแรงๆ ตากลมเหลือบมองจอยสติ๊กที่นิ้วหนารัวกดแล้วขมวดคิ้ว มันมีอะไรดีนักหนา
“ไหนเอามาเล่นมั่งซิ” ซองมินถลาไปประชิดตัวแล้วแย่งจอยสติ๊กมาครอง แต่คยูฮยอนมือไวกว่าคว้ากลับมาแล้วชูสูงไม่ยอมให้
“เอ๊ะ ก็เอามาให้ชั้นลองเล่นมั่งไม่ได้หรือไง” คนน่ารักชักหงุดหงิด ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์ส่ายนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าแล้วบอก
“มันเป็นเกมส์ของคนฉลาดน่ะ นายเล่นไม่ได้หรอก”
“หนอยแน่ะ!!! นายอยากตายใช่มั๊ย!!!”
หัวฟัดหัวเหวี่ยงกระโจนไปคว้าจอยสติ๊กที่อยู่สูงกว่าตัว คยูฮยอนลุกหนีเบือนร่างไปทางอื่นจนซองมินหน้าทิ่มไปกับโซฟา
“ฮ่าๆๆ” คนขี้แกล้งยังมีหน้าหัวเราะชอบใจ
“ไอ้บ้าคยู!!! เอามาให้ชั้นนะ”
“ก็บอกอยู่ว่านายเล่นไม่ได้หรอก ยังจะดื้ออีก”
“ผีบอกนายหรือไง อย่ามากวน ชั้นจะเล่น เอามานี่”
“แน่ใจ?”
“เออ”
“ถ้าแพ้ล่ะ”
ซองมินขมวดคิ้วมุ่น คยูฮยอนคงหาลู่ทางเอาเปรียบเขาอีกแล้ว “เออ มันจะอะไรกันนักกันหนาล่ะ กะอีแค่เกมส์”
“งั้นมาแข่งกัน แพ้หนึ่ง...ถอดหนึ่ง”
คำตอบจากซองมินส่งผลให้ทั้งดงเฮและฮยอกแจตกลงใจว่าจะเลื่อนวันรวมตัวของแก๊งค์กระต่ายไก่ปลาออกไปก่อน ทูลิ้มจึงตกลงกันว่าวันหยุดแบบนี้นอนเล่นอยู่บ้านคงจะดีกว่า ระหว่างที่คิบอมกำลังอาบน้ำหนูด๊องของเขาก็กำลังยุ่งๆ อยู่กับการจัดเสื้อผ้าที่เมื่อครู่ร้านซักรีดใต้คอนโดเพิ่งเอามาส่ง จากตอนแรกที่มีเพียงเสื้อผ้าไซส์ L ของคิบอมอยู่ในตู้แต่ตอนนี้กลับปรากฏเสื้อตัวเล็กๆ ที่เป็นของเขาปะปนอยู่ด้วย แม้จะมีไม่กี่ชุดเพราะเวลานอนก็ชอบเอาเสื้อตัวโคร่งของคิบอมมาใส่แต่ก็ถือว่ามากพอที่จะทำให้ตู้ใบนี้ดูเล็กลงไป ห้องกว้างขวางที่ดูวังเวงมันแลอบอุ่นและเป็นสถานที่ที่น่าอยู่เมื่อมีใครอีกคนมาร่วมแบ่งปันร่วมกัน
มือเล็กพับเสื้อและกางเกงขาสั้นที่คิดว่าเหมาะสำหรับวันสบายๆ ของคิบอมไว้ที่ปลายเตียงแล้วเผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมา ด้านในของผ้าที่ซ้อนกันอยู่ก็ยังมีชั้นในที่เขาเตรียมไว้ให้คิบอมได้สวมใส่ แม้แต่สิ่งที่เรียกว่าส่วนตั๊วส่วนตัวดงเฮยังจับต้องและจัดเตรียมให้อีกคนขนาดนี้คงไม่มีสิ่งไหนที่จะถือว่าทำให้กันไม่ได้อีกแล้ว
คิดไปคิดมา ผมก็เหมือนภรรยาตัวน้อยๆ ที่กำลังรอคอยสามีอาบน้ำเสร็จเลยแฮะ น่าอายจัง
[ Tiffany :: Calling ]
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ของชายหนุ่มผู้เป็นที่รักทำให้ดงเฮชะงักไปอึดใจหนึ่ง ตากลมสีหวานสั่นระริกอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ทั้งที่คิบอมเคยออกปากว่าไม่เคยเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบที่กำลังเป็นอยู่ ณ ปัจจุบันกับตนเองให้กับผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ดงเฮก็ยังรู้สึกหวั่นๆ อยู่ดี
จริงอยู่ว่าทิฟฟานี่หายไปจากชีวิตคิบอมแล้วช่วงหนึ่ง แต่การโทรหากันแบบนี้มันก็ชวนให้เขาใจฝ่อได้ไม่ยากเลย
ถ้าเรารับ ลิ้มบอมจะโกรธมั๊ยนะ
ปากอิ่มยื่นน้อยๆ แอบน้อยใจคิบอมอีกแล้ว ตัดสินใจกดปิดเสียงให้มันเงียบลงและรอให้คิบอมอาบน้ำเสร็จออกมารับด้วยตัวเองคงจะดีกว่า
ไม่กี่นาทีต่อมาร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีหยดน้ำเกาะตามเรือนผมสีเข้ม ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวหนาอย่างลวกๆ โดยไม่กลัวว่ามันอาจจะหลุดให้ดงเฮได้ป๊ะโท่งป๊ะโท่งโท่งเมื่อเห็นบอมตัวน้อย
“ทำแบบนี้อีกแล้ว บอกว่าให้เช็ดผมให้แห้งก่อนไง น้ำมันหยดเนี่ยเห็นมั๊ย” ดงเฮบ่นอย่างเหนื่อยหน่ายที่คิบอมดื้อด้านในเรื่องจุกจิกจนเป็นนิสัย ร่างสูงพอจะรู้ตัวว่าสีหน้าป่วงๆ แบบนี้ของดงเฮคงจะกำลังไม่พอใจอะไรเขาสักอย่างเลยรีบเขี่ยพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำมาเช็ดลวกๆ โดยไว
“มานั่งนี่เร็ว” คิบอมทำตามอย่างว่าง่ายเดินไปนั่งที่ปลายเตียง มือขาวคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาปั่นผมให้เจ้าคนตัวโตที่นั่งยิ้มแย้มกับความน่ารักของเจ้าตัวน้อยแสนรักเป็นห่วงเป็นใยเขา
“หนูด๊องนี่ดีจัง น่ารักอีกต่างหาก แบบนี้หาใครมาเทียบไม่มีอีกแล้ว” คิบอมเอาอกเอาใจ แต่ยิ่งดงเฮได้ฟังถ้อยคำแสลงหูที่เกี่ยวกับ... ใคร เทียบ คนอื่น อาการที่กดเก็บไว้ก็เริ่มออก
“เป็นอะไรไปครับ หืม ทำหน้าย่นเชียว”
“เปล่า” ดงเฮตอบห้วนๆ คิบอมมองดวงหน้าหวานที่ติดจะบึ้งตึงอยู่นิดๆ ผ่านทางกระจกที่ติดเป็นแนวยาวอยู่บนผนังฝั่งปลายเตียงแล้วเริ่มใจเสีย
“งอนอะไรผมอีกล่ะ” ร่างสูงหันมาพะเน้าพะนอ บิดแก้มนิ่มไปมาแต่เจ้าของร่างสะบัดหนี
“ไม่ได้งอน” ปากบอกไม่แต่ใจน่ะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“คนขี้งอน”
“ไม่ได้งอน”
“ไม่ได้งอนแล้วเป็นอะไรล่ะเนี่ย งอนๆๆ งอนชัดๆ เลย”
“ก็บอกว่าไม่ได้งอนไงเล่า!~”
ใครบอกว่าลีดงเฮเป็นคนมีเหตุผลกัน? มันก็แล้วแต่สถานการณ์ทั้งนั้นล่ะ ไม่มีใครนั่งสงบสติอารมณ์ได้ตลอดเวลาที่มีเรื่องร้อนใจหรอก โดยเฉพาะเวลาที่ถ่านไฟเก่ามันมีเหตุจะคัมแบ็คอยู่มะรอมมะร่อเนี่ย
“อ่ะๆ ไม่ได้งอนก็ไม่ได้งอน แล้วตกลงที่ไม่ได้งอนเนี่ยเรื่องอะไร” คิบอมโอบรัดดงเฮไว้ด้วยอ้อมกอดอบอุ่นแล้วถามเบาๆ ร่างเล็กที่เริ่มใจเย็นลงรู้สึกผิดที่เผลอทำตัวไม่น่ารักกับคิบอมไปแบบนั้น
“ก็...” แม้แต่จะพูดมันออกมาก็ยังอึดอัดปนกระดากปาก
“หืม มีอะไรก็บอกผมสิครับ ตอนนี้เราก็เหมือนเป็นคนๆ เดียวกันแล้วนะ มีอะไรไม่เชื่อใจผมอย่างนั้นเหรอครับคนดี”
“เปล่านะ เค้าเชื่อใจลิ้มบอมนะ” ยิ่งรนอาการระแวงก็ยิ่งออก ปฏิเสธทันควันว่าไม่เคยเคลือบแคลงใจ “ก็... ตอนที่ลิ้มบอมอาบน้ำ ผู้หญิงคนนั้นโทรมา”
“ผู้หญิงคนนั้น?”
“อืม”
“คนนั้นน่ะมันคนไหนล่ะครับ” พูดเพราะไม่รู้ว่าดงเฮหมายถึงอะไร แต่ดูเหมือนคนสวยจะปรี๊ดยิ่งกว่าเก่าเพราะดูเหมือนคิบอมจะมี ‘ผู้หญิง’ มากมายซะเหลือเกิน
“ก็แล้วนายมีกี่คนกันล่ะฮะ ไอ้คนที่นายเคยยุ่งด้วยน่ะ”
โอ๊ย!!! ยิ่งพูดก็ยิ่งหึง หงุดหงิดโว๊ยยยย
“หา” คิบอมถึงกับอึ้ง นี่ผีตัวไหนสิงเมียกูวะเนี่ย เมื่อกี้ก็ยังดีๆ อยู่เลย
“ก็ผู้หญิงที่ชื่อทิฟฟานี่ไงล่ะ! หรือว่านายมีทิฟฟี่ ซาร่า ไทลินอล พารา แล้วก็คนอื่นๆ ที่ยังไม่ได้บอกกันฮะ!” ยิ่งพูดคิบอมก็ยิ่งเหวอ ยิ่งดงเฮระดมตีเพี๊ยะๆ ตามร่างที่ไร้อาภรณ์ปกปิดส่วนบนก็ยิ่งงง
“ผมเปล่านะๆ ไม่มีนะ โอ๊ย หนูด๊องผมเจ็บ”
“บอกชั้นมานะว่านายเคยยุ่งกับใครมาบ้าง แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยังโทรมาหาแบบนี้ อย่าได้โกหกเชียวนะคิมคิบอม ถ้าชั้นจับได้ว่านอกใจล่ะก็ไม่ตายดีแน่”
“O_O”
“อะไร มองอะไร ตอบมาสิ!” เสียงหวานกระโชกโฮกฮากขู่กรรโชกคิบอมเสียเหลือเกิน ใบหน้าหวานบูดบึ้งอย่างโมโหหึงที่คิบอมเอาแต่เงียบแล้วจ้องหน้าเขา ไม่ตอบอะไรมาสักอย่างให้เขาใจชื้นเลย
“รีบๆ ตอบมาเร็วๆ ซี่!!~” ดงเฮเขย่าแขนหนาไปมา เร่งเร้าด้วยท่าทางร้อนรนปนร้อนใจ คิบอมที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่างเริ่มรู้สึกตัวและ... ยิ้ม
“อะฮ้า หนูด๊องหึงผมใช่มั๊ยอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“หัวเราะอะไรของนายนักหนา” ใบหน้าหวานๆ บูดเบี้ยวไปหมด
“ดีใจนี่นา ตั้งแต่คบกันมาก็เห็นมีครั้งเนี๊ยะที่หนูด๊องหึงผมจริงๆ จังๆ ...รู้สึกดีเป็นบ้า” คิบอมดีใจจนบ้าไปแล้ว ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกไปถึงรูหูไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้คนสวยของเขากำลังทำหน้ายังไง คิบอมรู้แค่ว่า... คนดีของเขาหึงน่ารักเป็นบ้าเล๊ยยยย
“อ๋อ สนุกล่ะสิที่ทำให้ชั้นหัวหมุนเนี่ย” คนสวยพาลไปหมด นอกจากคิบอมจะไม่พูดอะไรเรื่องผู้หญิงพวกนั้นแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก มือเล็กฟาดให้อีกหลายเพี๊ยะจนถูกยึดข้อมือไว้แน่น
“เปล่านะครับ มันก็แค่... รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเท่านั้นเอง”
“รู้สึกอะไรของนาย” ดงเฮยังไม่เข้าใจจิตใจร่างสูงดีนัก ห้วนห้าวใส่คิบอมอย่างคับแค้นใจ มันหึง หวง โมโหไปหมด
“ที่ผ่านมา มีแต่ผมที่เป็นบ้าหึงคุณอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้พอได้เป็นคนที่ถูกหึงบ้าง มันรู้สึก... โคตรชอบเลย”
“...”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่เคยจริงจังกับใครจริงๆ นะ แต่พอเจอคุณความรู้สึกของผมมันก็เริ่มเปลี่ยนไป ถึงจะมีทิฟฟานี่ ซาร่า ทิฟฟี่หรือใครๆ อีกมากมายมาทำให้คนดีไขว้เขวก็ขอให้เชื่อใจผมนะ”
“ลิ้มบอม...”
“หืม”
“เค้าขอโทษนะ”
มือขาวลูบไล้บนท่อนแขนที่มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ เพราะฝีมือตัวเองเต็มไปหมดอย่างรู้สึกผิด เป่าลมเบาๆ บนร่องรอยที่ปรากฏบนร่างกายคนรัก ดวงหน้าหวานงอง้ำจนน่าขัน ใจเสียไปหมด
“ขอโทษทำไม ผมชอบออก” คิบอมยิ้มแย้ม ดงเฮยิ้มเก้อๆ เมื่อคิบอมเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากห่างกันเพียงอึดใจเดียว
“ผมรักที่คนนี้นี่ครับ ต้องเป็นคนๆ นี้เท่านั้น ไม่ว่าจะมีใครผ่านเข้ามาเค้าก็จะทำได้แค่ผ่านไปเท่านั้น”
“แล้วถ้ามีคนที่น่ารักกว่าเค้าล่ะ อีกหนึ่งปี ห้าปี สิบปี ยี่สิบปีมีคนที่ดึงดูดใจลิ้มบอมได้มากกว่าเค้าแล้วจะทำยังไง” คนสวยชักไม่มั่นใจ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มีร่างกายที่ต้องเสื่อมไปตามสังขาร อดน้อยใจไม่ได้ว่าสักวันหนึ่งเขาแก่ตัวลงคิบอมจะยังรักและอยู่เคียงข้างเขาแบบนี้หรือเปล่า
“ไม่มีอะไรที่แน่นอนตลอดไปหรอกครับคนดี” เขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ผมบอกไม่ได้ว่าอีกห้าปี สิบปี ยี่สิบปีนับจากนี้เราจะยังรักกันอยู่หรือเปล่า ที่ผมตอบได้ก็มีแค่ว่า... หัวใจดวงนี้ มันเปลี่ยนไปหาใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากคนที่สอนให้มันรู้จักคำว่ารัก ...หรือถ้าจะถูกคุณผลักไส ผมก็แน่ใจว่ามันจะยังหยุดอยู่ที่เดิม อย่างที่ผมเคยบอก หัวใจผมจะขอตายไปพร้อมกับการจากลาของเรา”
“พูดอะไรให้ซึ้งอีกแล้ว” มือขาวป้ายน้ำทิพย์ที่รินไหลออกมาเพราะความตื้นตัน คิบอมพรมจูบบนหน้าผากมนอย่างที่ร่างเล็กชอบอยู่เนิ่นนาน สองมือประสานกันแน่นราวให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือจากกันและกันนับแต่นี้... และเนิ่นนานตราบจนหัวใจหยุดทำงาน
“อีกอย่าง คนหน้าตาแบบนี้น่ะหาได้คนเดียว ขืนปล่อยไปล่ะก็เสียดายแย่” คิบอมแกล้งทำหน้าแหยงๆ แล้วบีบเสียงให้มันฟังดูประหลาด
“หมายความว่ายังไงคิมคิบอม” ความไม่สบายใจหายไปจนสิ้น เหลือเพียงอารามหมั่นไส้เจ้าคนตัวโตที่กำลังปั้นหน้ากวนๆ อยู่นี่
“ก็... คนตาห่างๆ จมูกแหลมๆ หัวเหม่งๆ ปากแดงๆ แบบนี้ไง”
“อ๋อ ใช่ซี๊!!!” คนสวยกระแทกเสียงแหลมงุ่นง่านอารมณ์ “ชั้นมันไม่สวย ไม่น่ารัก ก็ดี คนขี้เหร่คนนี้แหละจะทำให้นายรู้ว่าขืนนอกใจชั้นล่ะจะเป็นยังไง”
เออ ชั้นมันลูกเป็ดขี้เหร่ นายดีตายล่ะไอ้แก้มอ้วน แน่ะ ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก อ๊ากกกกกกกก ไอ้แฟนบ้า!!!~ …แง๊ เค้ากำลังเครียดนะ ยังจะมีหน้ามาแกล้งกันอีก คิบอมใจร้าย
“อ่ะๆ กลัวจัง มาทำเป็นดุ ระวังนะทำหน้าเข้มมากๆ เข้าหัวจะล้าน เถิกน้อยๆ จะกลายเป็นหัวล้านได้หวีเอา ฮ่าๆๆ”
“ถ้าว่าเค้าอีกคำ... จะร้องล่ะนะ” ดงเฮยื่นปากจนดวงหน้าหวานบูดเบี้ยวไปหมด ดวงตากลมเริ่มมีหน่วยน้ำใสมาคลอและมีทีท่าว่าจะไหลลงมาหากเขาไม่รีบทำอะไรสักอย่าง
“เฮ้ยๆๆ ผมขอโทษๆ อย่าร้องนะหนูด๊อง ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าแฟนผมไม่สวยน่ะ” คิบอมแพ้น้ำตาดงเฮอีกแล้ว
“ก็พูดอยู่เห็นๆ!! ว่าเค้าตาห่าง จมูกก็ไม่สวย หัวก็เถิก แล้วก็อีกตั้งเยอะ!!!” เด็กน้อยของคิบอมโวยวาย
“ใครบอกล่ะ ...ดวงตาคู่นี้น่ะไม่รู้เหรอว่าทำให้ผมหลงกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จมูกนิ่มๆ ที่ผมชอบจูบเวลาหนูด๊องดื้อ หน้าผากขาวๆ ที่บอกให้ผมจูบบ่อยๆ ผมก็ชอบ ที่สำคัญ... ริมฝีปากนี้น่ะ ผมหลงใหลมันที่สุดเลย”
ฉ่า (./////.)
แก้มขาวแดงระเรื่อใบหน้าร้อนฉ่าทั้งที่คิบอมยังพูดไม่จบประโยคดี คนสวยเบือนหน้าหนีอายๆ แต่ก็ถูกรั้งใบหน้าให้หันมาสบตากับเจ้าคนปากหนักที่วันนี้สติแตกกลั่นแกล้งเขาได้ทะเล้นทะลึ่งตึงตังน่ารักเป็นที่สุด
“ปากหวาน” เสียงเล็กๆ พูดผะแผ่วอย่างขวยเขิน มือบิดชายเสื้อจนแทบจะย้วยเพราะดีกรีเขินมันชักจะเกินอัตราเข้าไปทุกที คิบอมยังหัวเราะเบาๆ ต่อไม่หยุดเพราะชอบใจท่าทางเหนียมอายเหมือนตอนอยู่บนเตียงของดงเฮเสียเหลือเกิน
ยิ่งคิดถึงภาพยวนอารมณ์ของดงเฮแล้วอะไรๆ ที่อยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวสีขาวโปร่งมันก็เริ่มแสดงอาการ ร่างหนายิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนสวยหวาดเล็กน้อยก่อนจะหน้าแดงเขินแปดตลบยกกำลังสิบสองอีกครั้งเมื่อถูกดันร่างให้นอนราบลงไปกับเตียงช้าๆ พร้อมกับเรือนร่างแข็งแรงที่เคลื่อนกายตามลงมาด้วยสายตาแห่งความรักปนหื่นกาม
อ๊ากกกกกกก พูดหวานๆ ทีไรต้องจบบนเตียงทุกทีเล๊ย ย ยย ยยยย >////<
“ถอด!!”
“ชิ รู้แล้วน่า”
ซองมินเปลื้องกางเกงขาสั้นออกจนเหลือเพียงบ๊อกเซอร์สีชมพูหวานที่ปกปิดร่างกายอยู่เพียงเท่านั้น คยูฮยอนมองไปรอบบ้านตนว่าปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง นอกจากตนเองแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เชยชมร่างกายของเจ้ากระต่ายอ้วนนี้ทั้งนั้น
ร่างสูงที่กำลังยิ้มร่าสูญเสียเสื้อไปเพียงตัวเดียวยืนอวดแผงอกและร่างกายแข็งแรงราวนายแบบต่อหน้าร่างเล็กให้เขินอายนิดๆ ซองมินชอบผู้ชายหุ่นดีและมีซิกซ์แพ็คให้ได้สครีมเล่นๆ ถึงแม้คยูฮยอนจะไม่มีลอนหน้าท้องเข้าขั้นนั้นแต่ก็ใช่ว่าจะดูไม่ได้ อะไรบางอย่างในตัวเขามันมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาให้ห้ามใจไม่ได้ที่จะแอบมอง กล้ามท้องสีขาวน่าซบยวนตาทำเอากระต่ายขนปุยเริ่มน้ำลายสอขึ้นมานิดๆ
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกขึ้นที่มุมปากของคยูฮยอน นิสัยเพ้อๆ ของซองมินน่ะเขารู้ดีกว่าใคร ยิ่งร่างกายของตัวเองน่ะสามารถทำให้อีกฝ่ายระทวยได้ขนาดไหนก็ยังรู้ดี
คยูฮยอนคว้าไหล่ลาดนุ่มนิ่มมาโอบให้เนื้อหนังได้เสียดสีกัน กลั่นแกล้งเคะตัวน้อยๆ ให้แสดงความหื่นที่ปกปิดไว้ในใจออกมาทีละนิด
ซองมินหน้าแดงตากลมจ้องที่จุดสีน้ำตาลบนเรือนร่างแข็งแรงอย่างล่องลอย ตาหวานปรือปรอยหลงใหลในร่างกายคยูฮยอนอย่างถึงที่สุด
“ไม่ต้องเข้ามาใกล้ก็ได้น่า” คนที่แทบจะเปลือยพยายามผลักไสร่างหนาออกไป คยูฮยอนยอมถอยออกมานิดเดียวแล้วก็กลับไปกอดใหม่ให้แนบแน่นกว่าเดิม อกแข็งปะทะกับอกนุ่มนิ่มที่เต็มไปด้วยเนื้อหวานๆ ส่งกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลายจนทำให้เจ้าหมาป่าเริ่มงุ่นง่านอารมณ์
“มาดวลกันอีกตาเหอะน่า รับรองครั้งนี้ชั้นไม่แพ้นายแน่”
ซองมินพยายามละสายตาจากร่างกายของชายหนุ่มมาประสาสานตาเจ้าชู้ที่มีประกายวิบวับ ใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ร่างอวบอัดเริ่มอ่อนระทวยแต่ยังคงขืนกายให้รอดพ้นจากเงื้อมมือมารกามาที่พยายามจะล้วง ลึก ล้ำเข้ามาสัมผัสบั้นท้ายงามงอนตลอดเวลา
“ขืนถอดหมดตัวล่ะชั้นปล้ำนายแน่ๆ รู้ใช่มั๊ย” คยูฮยอนยิ้มกรุ้มกริ่ม
คิดไปคิดมาแล้วมีแต่ตัวเองจะเสียเปรียบหากยังดันทุรังเล่นต่อไป ถ้ายั่วให้คยูฮยอนต้องการมากๆ เข้าแค่กำลังที่จะเอาตัวรอดของเขาคงไม่มีทางหนีพ้นแน่
ระหว่างที่ซองมินกำลังครุ่นคิดคยูฮยอนก็ใช่ว่าจะยอมหยุดนิ่งตามไปด้วย จมูกโด่งเป็นสันเริ่มสูดดมความหอมบริเวณไหล่ลาดสีสะอาดจนซองมินขนลุกซู่ มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่มสำรวจไปทั่วทุกอาณาเขตร่างกายอย่างถือสิทธิ์
“อย่านะคยู” ร่าบอวบผลักไสในทันที คยูฮยอนหน้าบึ้งตึงในวินาทีถัดมา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความขุ่นใจ
“ทำไม” ชายหนุ่มถามคำเดียว
“ชั้น... ยังไม่พร้อม” ซองมินตอบตามที่อ่านในนิยายทั่วๆ ไป เมื่อไหร่ที่นางเอกบอกว่ายังไม่พร้อมพระเอกแสนดีก็จะบอกกลับมาว่า... ไม่เป็นไร ผมรอได้ ...ทว่าคยูฮยอน พระเอกวายร้ายคนนี้กลับ...
“เดี๋ยวชั้นจะทำให้พร้อมเอง” ...ก้มลงจูบปิดปากและดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากสีสดโดยไม่รอฟังคำทัดท้วง ริมฝีปากหนาขบดูดปากเล็กๆ ไว้ให้เป็นของตนเอง มือหนาจับใบหน้าของซองมินให้แน่นิ่งและเพิ่มแรงจูบที่หนักหน่วงตามที่บอกว่าจะเป็นฝ่ายที่ทำให้ซองมิน... พร้อม
“อื้อ... ไม่เอานะ”
คยูฮยอนไม่เหมือนกับคิบอมที่จะรอคอยคนรักพร้อมและยินยอมให้เชยชม ยิ่งเคยเป็นของกันและกันมาแล้วก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มแน่ใจว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร หากแต่เขาลั่นวาจาไว้ในใจแล้วว่าหากซองมินไม่ยอม... ก็ต้องปล้ำเอาจนได้!!~
ร่างเล็กเบี่ยงตัวหนีแต่ชายหนุ่มยึดร่างกายและดวงหน้าหวานไว้มั่น จูบร้อนแทรกซึมเข้ามาในโพรงปากผ่านทางลิ้นและหยดน้ำเล็กๆ ที่เชื่อมจนกลายเป็นเนื้อเดียวให้สองร่างเริ่มร้อนรนในกาย ยิ่งร่างหนาเบียดตัวแน่นเข้ามาก็ยิ่งเป็นการจุดไฟในอกให้โหมกระพือแม้พยายามจะข่มมันไว้ด้วยความจำเป็นบางอย่าง ทว่าความรู้สึกในอดีตที่เคยจับต้องเรือนร่างของกันและกันมันก็ยิ่งยากที่จะปฏิเสธสัมผัสเร่าร้อนจากชายหนุ่ม
และเมื่อหยุดไม่ได้ ก็คงจำเป็นที่จะต้องระเบิดคำพูดออกไป
“นายทำให้ชั้นสงสัยแล้วนะว่านายรักชั้นจริงๆ หรือเปล่าโจวคยูฮยอน!!!”
ทุกสรรพสิ่งชะงักลงในบัดดล ดวงตาคมคายที่เคยหลับพริ้มเพราะหลงใหลในร่างกายนุ่มนิ่มจำต้องเบิกโพลงอย่างรู้สึกตัว คยูฮยอนลืมไปว่า... ซองมินไม่ใช่แค่คู่ควงที่ยินดีรองรับอารมณ์ใคร่ของเขาตลอดเวลาแบบนั้น
นี่ผม... ทำตัวแย่ๆ ลงไปให้ซองมินเสียใจอีกแล้วใช่มั๊ย
“มินมิน ชั้น...”
“ขอโทษอีกแล้วใช่มั๊ย เมื่อไหร่นายจะทำให้ชั้นรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่กับนายสักทีคยูฮยอน มันไม่ได้รู้สึกดีเลยนะกับการที่ต้องกังวลทุกครั้งที่อยู่กับนายสองต่อสอง”
“...” มือหนาที่เคยซุกซนลูบไล้ไปตามร่างกายนุ่มนิ่มตกผล็อยลงข้างลำตัว คยูฮยอนหน้าเสียและรู้สึกเหมือนถูกซองมินปักดาบคมกริบลงเข้าที่กลางใจ
“การที่ชั้นเป็นแฟนกับนาย นั่นหมายถึงการที่ชั้นต้องเป็นคนบำบัดความอยากของนายใช่มั๊ย คำว่าแฟนสำหรับนายมันคือแบบนั้นใช่มั๊ย!”
“มันไม่ใช่นะมินมิน คือชั้น... ชั้นเอง... ก็มีความต้องการนะ ชั้นก็แค่...”
“แล้วความต้องการของนายมันต้องอยู่เหนือความสมัครใจของชั้นด้วยใช่มั๊ย นี่น่ะเหรอความรักของนายที่มีต่อชั้นน่ะ” ทั้งที่ตนเองสมควรจะรู้สึกเฉยๆ ในขณะที่หาเรื่องต่อว่าคยูฮยอนให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ทำไม... ซองมินถึงอึดอัดใจและไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ ยิ่งพูด... ก็ดูเหมือนจะยิ่งตรงกับความจริงที่ลึกในใจของเขารู้สึกถึงมันเข้าไปทุกที
“ไม่สิ... เพราะแม้แต่คำว่ารัก นายก็ยังไม่เคยพูดมันออกมาเลยสักครั้ง”
“...”
“ถ้านายไม่มีอะไรจะพูด ชั้นจะกลับบ้าน” ร่างอวบคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างลวกๆ ท่ามกลางการทำตัวไม่ถูกและไร้คำแก้ตัวจากคยูฮยอน ผิด... งานนี้เขาผิดจริงๆ
“แล้วก็...” ก่อนจะออกไป ซองมินเบือนเสี้ยวหน้ากลับมามองด้วยหางตาและทิ้งคำพูดที่เปรียบเสมือนคมดาบแหลมไว้ทิ่มแทงใจคยูฮยอน
“ชั้นยังไม่อยากเจอหน้านาย เอาไว้ให้นายคิดได้ว่าชั้นเป็นอะไรสำหรับนายแล้วเราค่อยมาพูดกัน”
“...มินมิน มินมิน เดี๋ยวสิมินมิน!!!”
ปัง!!!
สงสารคยูกันแล้วเหรอเนี๊ยยย ตอนแรกก็แหมให้แก้แค้นให้เจ็บๆกันทุกคน คยูมันยังไม่สิ้นฤทธิ์หรอกค่ะ คึคึคึ
วันก่อนมินมานั่งคิดๆ ดูว่าจะให้คยูมินจบแบบไหน ตอนแรกก็วางไว้ให้แฮปปี้เอนดิ้ง แต่พอคุยกับเพื่อนมันบอกว่า ‘กรูอยากได้แซ๊ดๆ’ แล้วมันก็แพล่มเหตุผลให้ต่างๆ นาๆ จนมินเริ่มจะคล้อยตาม จบแบบกี้ไม่สมหวังก็อยากแต่งแต่ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น “ฆ่ากันให้ตาย โอ้มายสวีทฮาร์ท” = =;;
จะให้แฮปปี้อย่างตอนแรกฟิคสวีทฮาร์ทก็จะใช้ชื่อตามเดิม วะฮ่าๆๆๆ =[]=’’ เอาแบบไหนดีเฮ๊อะ!!~
กด KM1 แฮปปี้เอนดิ้ง
กด KM2 กี้ช้ำสุดๆ
กด KM3 เค.ดี.มินตาซี เป็นมือที่สาม กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ส่งคำตอบมาที่ 1300-137-137
รักแฟนฟิคน๊า คิดถึงคอมเม้นท์ม๊ากมาก เอ๊ะ?ยังไง = =;;
ถึงจะแมน ก็รักนะ!!! =3=
ความคิดเห็น