คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : :: Chapter 66 : ไม่ใช่เขาก็ไม่มีความหมาย :: ;}Edit .
ชื่อของคนตรงหน้าทำเอาหัวใจของร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตาทำงานแทบหยุดเต้น ดวงตากลมสั่นระริก นิ้วเรียวหยุดชะงักและขยับเขยื้อนต่อไปไม่ได้ทันทีที่ได้ยินคำกล่าว จากร่างหนา นามของคนที่กระชากหัวใจของร่างบอบบางนี้ให้สั่นไหวและเต้นระรัวเพราะ ความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอ
และมันคงจะทำให้ดงเฮดีใจจนกระโดดกอดผู้ชายตรงหน้านี้หากว่าเขาคือ ‘คิมคิบอม’ ที่ตัวเองกำลังเฝ้าเพรียกหา
แต่... ไม่ใช่ คิบอมคนนี้ไม่ใช่คนที่ผมหลงรัก
“คุณ คุณครับ”
“อ..เอ่อ ครับๆ”
“ผมนัดคุณหมอไว้บ่ายโมงน่ะครับคุณ”
ผู้แจ้งชื่อคิมคิบอมทำสีหน้าประหลาดกับอาการของดงเฮ ร่างเล็กละลักละลํ่า ผายมือไปทางด้านในของคลินิกสำหรับรอพบแพทย ์ชายหนุ่มเดินไปทั้งที่เบือนสายตามา มองใบหน้าแสนสวยนั้นซํ้าๆ ดงเฮเองก็เผลอมองตามใบหน้าคมคายของคนที่ชื่อคิมคิบอ มไปอย่างไม่ทันรู้ตัวเช่นเดียวกันด้วยความรู้สึกพิเศษที่มีต่อชื่อนั้น
แต่ถึงจะมีชื่อเดียวกัน หากไม่ใช่คิมคิบอมของลีดงเฮแล้วก็ไร้ความหมาย ใน เมื่อหัวใจของเขาเฝ้ารอเพียงแค่ชายผู้เป็นที่รัก ร่างเล็กทรุดตัวนั่งตามเดิมและจินตนาการ ไปเล่นๆ ว่าถ้าเป็นคิบอมของเขาจริงๆ ที่ปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ก็คงจะวิเศษที่สุด
ราวสามวันได้แล้วที่ดงเฮมาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ที่คลินิกของดงฮวา ช่วงที่คุณ หมอคนเก่งอยู่ระหว่างการเดินทางจากโรงพยาบาลมาคลินิกและมีคนไข้มารบพบแพทย ์น้องชายตัวดีก็ทำหน้าที่ต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดีไม่ทำให้พี่ชายเสียชื่อ งานยุ่งๆ ที่มีให ้ทำตลอดทั้งวันนั้นไม่สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยคลายความคิดถึงลงได ้มันแค่ทำให้เขา หัดเลิกคิดฟุ้งซ่านและหาอะไรมีประโยชน์ทำมากกว่าเมื่อก่อนก็เท่านั้น
“กรุณารอสักครู่นะครับ คุณหมอกำลังเดินทางมาครับ”
ผู้ช่วยของผู้ช่วยอีกทียิ้มหวาน ส่วนใหญ่คนไข้ที่นี่มารับการรักษาเกี่ยวกับการ บำบัดทางใจและต้องการคำแนะนำในฐานะแพทย์จากดงฮวามากกว่าผู้ป่วยทางจิตที่เข้า ขั้นไม่รับรู้เหตุการณ์รอบตัวอย่างที่พบในโรงพยาบาลจึงไม่ยากนักต่อการพูดคุย
เคสของคนไข้หลายคนที่ได้อ่านจากแฟ้มประวัติบางรายก็เป็นเรื่องเศร้าๆ และ บางรายก็เป็นเรื่องตลกโปกฮาสำหรับดงเฮ เมื่อพบหน้าคิบอมเขาคงจะมีเรื่องมากมายเล่า ให้คนรักฟังเลยทีเดียว
“สวัสดีครับ”
ดงเฮก้มศีรษะและเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อคีย์ข้อมูลการรักษาใส่คอมพิวเตอร ์
“เมื่อวันก่อนคุณคิมลืมยาทิ้งไว้ในห้องหมอน่ะครับ คราวนี้อย่าลืมนะครับ”
ดงเฮยิ้มพร้อมกับหยิบถุงยาวางบนเคาน์เตอร ์
“เรียกผมคิบอมก็ได้ครับ” คิมคิบอมเวอร์ชั่นไม่ใช่ของลีดงเฮพูดผูกมิตรให้ความ สนิทสนม ใบหน้าแสนสวยของผู้ช่วยตัวเล็กทำเพียงยิ้มให้อีกครั้งเหมือนไม่อยากต่อความ ยาวสาวความยืด จากที่ดงฮวาเล่าให้ฟังเขาคงจงใจลืมถุงยานี้ไว้แต่แรกแล้วเมื่อครั้งนั้น ไม่อย่างนั้นกลับบ้านไปไม่พบยาก็คงต้องแจ้นมาที่นี่แล้ว
คิมคิบอมเข้ารับการรักษาในอาการที่มีโรคเครียดกำเริบอยู่บ่อยๆ จากอาการ แล้วยังเป็นแค่เบื้องต้นทานยาระงับตามที่สั่งและรู้จักการผ่อนคลายให้ถูกต้องก็เป็นวิธีการ รักษาที่ยังได้ผลอยู่
“วันนั้นผมลองเดินเล่นอย่างที่คุณหมอดงฮวาแนะนำ แต่พอกลับมาบ้านผมก ็ยังคิดเรื่องงานจนปวดหัวไปหมด”
การผูกสัมพันธ์กับคนไข้เป็นเรื่องปกติ อีกทั้งดงฮวาที่เพิ่งมาถึงกำลังรักษาคนไข ้อีกคนอยู่จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ดงเฮจะพูดคุยกับคนไข้คนอื่นๆ
“คุณคิมไม่ลองฟังเพลงดูล่ะครับ”
“ผมไม่ชอบฟังเพลงเลย เพลงล่าสุดที่มีอยู่ในคอมก็เป็นเพลงแคนดี้นู่นแน่ะ”
“โห เข้ายุคหินแล้วนะคุณเนี่ย” ผู้ช่วยตัวเล็กหัวเราะ คิบอมเวอร์ชั่นไม่ใช่ของ ดงเฮหัวเราะตาม
“ผมคงบ้างานจัดอย่างที่คุณหมอพูดจริงๆ”
“งั้นก็ลองให้ความสำคัญกับอย่างอื่นบ้างสิครับ สนใจอยู่แต่งานมันก็จะทำให ้เราเครียดๆๆ”
“แนะนำผมหน่อยสิ”
“อืม..” ดวงหน้าหวานทำท่าไตร่ตรอง เผลอเลื่อนมือขั้นจับจี้ไม้กางเขนบน ลำคอระหงของตัวเองอย่างเคยชินเวลาใช้ความคิด เป็นท่าทางที่ดึงดูดสายตาและดูน่ารัก ยิ่งนัก
“ไปดูหนังสิครับ ผมว่าเวลาเราดูหนังแล้วได้คิดเหมือนในหนังมันสนุกมากเลยนะ ผมชอบดูหนังมากเลยละ”
“หนังเรื่องล่าสุดที่ผมดูก็สไปเดอร์แมน 2” เขาทำท่านึก “ใช่ๆ เรื่องนั้นแหละ”
“ช่วงนี้มีหนังใหม่เข้าเยอะนะครับ ลองหาเวลาว่างไปผ่อนคลายบ้างดีมั๊ยครับ”
ดงเฮเพลิดเพลินกับการสนทนากับคนไข้ผู้มีอาการเครียดรายนี้เข้าแล้ว เมื่อเห็น เขายังมีท่าทีงกๆ เงิ่นๆ ไม่ประสากับการสร้างความผ่อนคลายให้ตัวเองคนมีน้ำใจและใจ กว้างเสมอๆ จึงตัดสินใจหยิบยื่นความช่วยเหลือด้วยการเอ่ยชวนคนไข้รายนี้ไปดูหนัง ด้วยกันในวันอาทิตย ์
บวกกับแรงสนับสนุนของดงฮวาที่พูดเปรยไว้ก่อนหน้านี้ว่าแม่จ๋าไม่สบายใจที่ เห็นเขาซึมเศร้า เช้าวันนี้ดงเฮจึงแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสอย่างที่คิบอมของเขาชอบ บอกว่าน่ารักเสมอเพื่อไม่ให้คนที่รักเขาเป็นห่วงไปมากกว่าน ี
“หนังตลกๆ จะทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตเป็นเรื่องง่ายๆ ผมว่าคุณคิมเหมาะกับหนัง แบบนี้นะครับ”
คนพูดโดนย้อนกลับมาเหมือนทุกครั้งเพราะเขาอยากให้ดงเฮเรียกว่า คิบอม ไม่ใช่คุณคิมแบบน ี
“ให้ผมเรียกคุณแบบนี้เถอะครับ ชื่อคิมคิบอมผมไม่กล้าใช้เรียกใครนอกจาก...”
“หืม แฟนคุณชื่อเดียวกับผมหรือไงครับ” เขาเดาส่งเดช ท่าทางดูระแคะ ระคายจนสันนิษฐานไปได้หลากหลายแล้ว
“เอ่อ ก็ใช่ครับ”
“ผมชักอิจฉาซะแล้วสิ”
คำพูดลอยๆ นั่นทำให้ดงเฮเบือนหน้าหนีไม่อยากแม้แต่จะสบตาผู้ชายตรงหน้า รู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร คิบอมก็ชมออกบ่อยว่าเขาทั้งสวยหวานและน่ารัก การปฏิเสธใครต่อใครที่เข้ามาจีบและมีท่าทีสนใจจึงไม่ใช่เรื่องที่ไม่เคยพบเจอ เพราะถ้าไม ่มีคิบอมคอยกันท่าเขาก็รู้วิธีหลีกหนีสัมพันธ์นั้นอยู่บ้าง
เพื่อนใหม่ของดงเฮพูดทีเล่นทีจริงเหมือนอยากให้ดงเฮเล่าเรื่องของคิบอมให้ฟัง แรกๆ เจ้าของใบหน้าแสนสวยก็ยิ้มๆ เหมือนไม่อยากจะพูด แต่พอคิมคิบอมพูดให้ฟังว่า เกิดมาไม่เคยมีคนรักมาก่อนจึงลืมตัวเล่าออกไปบ้างเล็กๆ น้อยๆ ตามที่เขาพูดให้ฟัง
“คิบอมเขาเป็นคนพูดไม่เก่งหรอกครับ ที่ไม่ค่อยพูดเพราะเขากลัวว่าคำพูดของ เขาจะทำให้คนที่ได้ฟังไม่สบายใจมากกว่า ผู้ชายคนนี้ปรับตัวค่อนข้างยาก”
เล่าไปก็ยิ้มไป ดงเฮดูมีความสุขเวลาเอ่ยถึงผู้ชายคนนั้น ดวงตาคู่กลมเต็มไป ด้วยความรักจนคนฟังรับรู้ถึงมันได้ ชายหนุ่มเผลอลอบมองเด็กหนุ่มข้างกายอย่างไม่รู้ตัว
“บุคลิกต่างกับคุณเลยนะครับ ผมว่าคุณสดใสร่าเริง”
“ครับ เราไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่ถ้ามองจากภายนอก แต่ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันคิบอมจะเป็นคนพูดเก่ง ช่างแซว แล้วก็โรแมนติก”
“โรแมนติก?”
“อา ครับ เขาโรแมนติกแบบของเขา แต่เวลาเขาแกล้งผมเขาจะกลับมาเป็น ไอ้แก้มแตกปากร้ายตลอดเลย ผมชอบนะที่เขาทำตัวแบบนั้น มันตลกดี และมีผมแค่ คนเดียวที่ได้เห็นมัน”
“ก็คุณรักเขานี่นา”
“ฮะๆๆ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้” ชาเขียวปั่นในแก้วที่ซื้อมาจากข้างทางพร่อง ไปนิดหน่อย ดงเฮดูดของเหลวในแก้วทรงสูงแล้วพูดต่อ “เวลานินทาเขากับเพื่อนผมเรียก เขาไอ้ลิ้มบวม คิๆ คือแก้มเขาจะป่องๆ เงี้ยอ่ะครับ ก็เลย.... นั่นแหละ” ว่าอีกก็หัวเราะอีก
“ผมชักอยากเห็นหน้าคนที่ชื่อเหมือนผมแล้วสิ”
ดงเฮทำหน้านึกขึ้นได ้คนสวยหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ามาส่งให้คนข้างๆ ดูรูป ของเจ้าลิ้มแก้มแตกที่เจ้าตัวเอาไปถ่ายหน้าตัวเองแล้วตั้งเป็นภาพพื้นหลังให้เสร็จเรียบร้อย
“หล่อพอๆ กับผมเลยนะเนี่ย” เขาพูดขำๆ ดงเฮแทบไม่เห็นเค้าความเป็น คนไข้โรคเครียดระยะรักษาอยู่เลยแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นในใจร่างเล็กก็ค้านเสียงแข็งว่า คิบอมของตัวเองดูดีกว่าตั้งเยอะ!!
“แล้วคุณไม่ชวนเขามาที่นี่เหรอครับ เห็นบอกว่าเขาอยู่เกาหลี” คนรับโทรศัพท ์คืนมายิ้มเจื่อน
“เรา... เอ่อ ไม่รู้สิครับ ผมพูดไม่ถูก”
“อ่า ผมถามเรื่องไม่เป็นเรื่องใช่มั๊ยเนี่ย ขอโทษนะครับ”
ร่างเล็กส่งยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกับเขาแค่ห่างๆ กัน” ดงเฮไม่ได้พูดถึง ขนาดแจงสี่เบี้ยให้คนๆ นี้รู้ลึกขนาดที่ว่าเขากับคิบอมมีปัญหาอะไรกันหรืออะไรยังไงมากไป กว่านี้ ส่วนใหญ่ที่เล่าไปก็เป็นเรื่องที่ให้รู้ได้และไม่มีอะไรปิดบังทั้งนั้น
สายลมเอื่อยพัดมาเป็นระลอกคลื่นลมเบาบาง ดงเฮถอนหายใจซํ้าๆ ไม่พูด อะไรเหมือนอยากอยู่กับตัวเองในเวลาน ีคิดถึงคนๆ นั้นสุดหัวใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได ้ขนาด มีเพื่อนเดินเล่นอยู่ข้างๆ จิตใจก็ไม่ได้จดจ่ออยู่กับเขาแต่กลับพะวงถึงชายผู้เป็นที่รัก
ไม่รู้ว่าป่านนี้คิบอมจะเป็นยังไง จะไม่พอใจหรือเปล่าหากรู้ว่าเขามีเพื่อนใหม่ เป็นผู้ชาย จะอาละวาดโวยวายใส่ตัวเองเหมือนที่ผ่านมามั๊ย หรือตอนนี้กำลังคิดถึงเขา อยู่เหมือนกัน
โลกของนายที่ไม่มีชั้น... มันอ้างว้างเหมือนกันหรือเปล่าคิบอม
“คิบอมเขาเป็นคนเงียบๆ” ท่ามกลางกลีบดอกไม้ที่โรยตัวลงมาเรื่อยๆ น้ำเสียง หวานเอ่ยถ้อยคำผะแผ่วคล้ายเปรยลอยๆ ทว่าชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ กลับรู้ดีว่าเป็น ความรู้สึกของคนที่กำลังคิดถึงเขาคนนั้นมากมาย ก้าวเท้าไปในระยะที่เท่ากันและรอฟัง คำพูดถัดมาอย่างเงียบเชียบ
“เขาไม่ใช่คนที่จะเปิดใจให้กับใครมากนัก เป็นผู้ชายประเภทที่มีกำแพง อยู่รอบตัวเขามากเกินไป มันทำให้บางครั้งเขาก็มีช่วงเวลาที่ลำบากและอึดอัด”
น้ำเสียงหวานใสแลดูเศร้าหมอง ดงเฮพูดอย่างเชื่องช้าด้วยความรู้สึกที่ ปรารถนาให้เขามีความสุข ดวงตาคู่กลมสีอ่อนรื้นหยาดน้ำใสโดยที่เจ้าของร่างก็ไม่รู้ตัว
ช่วงเวลาที่เคยมีร่วมกันมาเนิ่นนานคิบอมมีทั้งความเข้มแข็งและความอ่อนแอที่ ซ่อนอยู่ภายในไม่ยอมเปิดเผยมาให้ใครเห็นได้ง่ายๆ ปิดบังอยู่หลายครั้งหลายคราที่เขา ได้รับการปกป้องจากความเข้มแข็งของคิบอมและเป็นฝ่ายมองเห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในนั้น
เจ้าชายไร้หัวใจมอบทุกความรู้สึกและหัวใจทั้งดวงไว้ให้เขาดูแลอย่างเชื่อใจใน แบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ข้อนี้ดงเฮรู้ดี รู้ดีว่าคิบอมรักและหวงแหนเขามากมาย แค่ไหน
“บางครั้งผมก็กังวลว่าเขาจะอยู่คนเดียวได้มั๊ย เขาจะสามารถดูแลตัวเองได้หรือ เปล่า ... ผมก็เป็นห่วงแบบนั้น”
ดวงหน้าแสนหวานแหงนมองท้องนภาสีคราม หยดน้ำตาคลอหน่วยร่วงไหลลง มาตามผิวแก้มไม่อาจกักเก็บและปิดซ่อนมันไว้ได้อีกต่อไป ไร้เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจะ เป็นจะตายอย่างที่เคยทำเมื่อยามมีแค่ตัวเองในห้วงแห่งความเงียบเหงา ดงเฮปล่อยให้น้ำตาหยดนั้นลากผ่านพวงแก้มสีชมพูที่คิบอมเคยประทับจูบอย่างอ่อนโยนลงมาตามเรียว แก้ม ริมฝีปากสีหวานขยับเป็นถ้อยคำขาดห้วงจากน้ำเสียงอันสั่นระริกด้วยความรู้สึกขม ขื่นและโหยหาเขาสุดหัวใจ
“เขาคงไม่รู้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน...”
...เขาคงไม่รู้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน
“ดงเฮ...”
ชายหนุ่มได้แต่เงยหน้าไม่ให้น้ำตาหยดนี้ไหลลงมา อย่างที่ใครต่อใครย่อมรู้ดี ว่าคิมคิบอมเป็นผู้ชายประเภทที่จะไม่ยอมร้องไห้ง่ายๆ แต่บัดนี้แม้ชายหนุ่มจะพยายาม ข่มมันไว้มากมายขนาดไหนก็ยากเย็นเกินไป หัวใจอันแสนเย็นยะเยือกถูกสาดส่องด้วย แสงตะวันอุ่นๆ จากคำพูดนั้นของคนที่เขารักหมดหัวใจ
“แม่ครับ ผม...”
“หนูคนนั้นเขารักลูกมากจริงๆ”
“ครับ เขารักผม เขารักผม...” ลูกชายเพียงคนเดียวได้แต่พูดซํ้าไปซํ้ามาอยู่แบบนั้น คิบอมยกมือขึ้นปิดหน้า ภายใต้ดวงหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มแห่งความอาทรและ น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาพร้อมคำพูดที่ลอยก้องอยู่ในหัว เขาเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ
“ลูกสะใภ้รักคิบอมมี่ของแม่จริงๆ”
“ลูกสะใภ้...?”
มารดาพยักหน้าแทนคำพูดทุกสิ่ง หากเธอไม่ให้โอกาสเด็กคนนั้นพิสูจน์ความ รู้สึกทั้งมวลที่มีต่อลูกชายด้วยการจ้างนักสืบคนหนึ่งบินไปจีนและให้เขาใช้ชื่อคิมคิบอม ใน การสร้างความสนิทสนมแต่ก็ไม่ได้รับรายงานว่าดงเฮมีท่าทีสนใจแต่อย่างใด หนำซํ้าคำพูด ที่เด็กคนนั้นกล่าวถึงลูกชายเธอมันก็เป็นสิ่งที่ใช้ยืนยันได้มากกว่าคำพูดสวยหรูลวงโลกใดๆ ที่ถูกปั้นแต่งออกมาจากคนนับล้าน
ต่อให้มีใครผ่านเข้ามา เด็กคนนั้นก็จะมองมาที่ลูกชายเธอเท่านั้น
ต่อให้รักมากมายแค่ไหน เด็กคนนั้นก็ไม่ขอเรียกร้องให้คิบอมเลือกตัวเอง ให ้โอกาสลูกชายเธอเป็นฝ่ายตัดสินใจ
หรือต่อให้ไม่อาจเคียงข้างกันได ้เด็กคนนั้น... ไม่สิ ลูกสะใภ้ของเธอก็ยังคง เป็นห่วงว่าเจ้าลูกชายคนนี้จะยังสามารถดูแลตัวเองได้หรือเปล่า ลูกสะใภ้ที่คิบอมตั้งใจ หามาให้ช่างแสนสะอาดและบริสุทธิ์ยิ่งกว่าเพชรเม็ดใดที่มีค่าทางสังคมทัดเทียมคิมคิบอม เหนือสิ่งอื่นใดคือลีดงเฮรักคิมคิบอมมากกว่าจะเห็นแก่ตัวให้เขาทิ้งทุกอย่างไปเพื่อตัวเอง ถ้าเธอปล่อยให้คู่ชีวิตดีๆ แบบนี้ของลูกชายหลุดมือไป ก็โง่เต็มที
จองฮวานกลับเข้ามาบ้านและเดินผ่านหน้าภรรยากับลูกชายไปด้วยท่าทางเรียบ นิ่งเหมือนเคย คิบอมเดินตามไปหวังพูดคุยให้รู้เรื่องและจบในวันน ีทันทีที่ชายหนุ่มเดิน ตามบิดาเข้ามาในห้องทำงานจองฮวานก็ร้องสั่ง
“ออกไป ชั้นจะทำงาน”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพ่อ”
“ไว้วันหลัง”
“ไม่ครับ”
ดวงตาคู่คมตวัดจ้อง คิบอมเคยน้อยใจเมื่อสมัยเด็กๆ ที่พ่อของเขาค่อนข้างเจ้า ระเบียบและถืออารมณ์ตนเป็นใหญ ่แต่เด็กชายคิบอมในวันนั้นก็เริ่มชินชาและเติบโตมา เป็นคิมคิบอมในวันนี้ได้อย่างสวยงาม ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ได้ก็เพราะมีคนๆ นั้นคอยยิ้ม หวานและให้กำลังใจ ทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปในวันวานจนไม่อาจสูญเสียหรือปล่อยมือ เขาให้จากไปไหนได้อีก
“แกนี่พูดไม่รู้เรื่อง ชั้นรู้ว่าแกจะพูดอะไร ออกไปซะคิมคิบอม”
“ไม่ครับ”
“นี่แก!”
บิดากัดฟันกรอดกับความหัวรั้นของลูกชาย “เด็กนั่นมันมีดีอะไรนักหนา ! กลับใจซะคิบอม ชั้นไม่ยอมให้แกกลายเป็นตัวประหลาดแบบนั้นหรอก!!!”
“ผมเข้าใจว่าพ่อไม่ต้องการให้ผมถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นตัวประหลาดรักชอบ เพศเดียวกัน แต่พ่อคงไม่รู้คำพูดของคนที่ผมเรียกว่าพ่อที่กำลังตะโกนใส่หน้าผมว่าตัว ประหลาดอยู่ตอนนี้มันทำร้ายความรู้สึกผมจนแทบไม่เหลือชิ้นดี”
จองฮวานสะอึก ความรู้สึกผิดแล่นปราดไปทั่วทั้งสรรพางค์กายของบิดาเมื่อเห็น สายตาตัดพ้อปนน้อยใจของคิบอมที่ไม่เคยได้เห็นมาเกือบสิบๆ ป ีถึงกระนั้นก็ยังไม่ม ีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากจองฮวาน
“ผมอยู่กับความโดดเดี่ยวมาเกือบตลอดชีวิต เมื่อผมพบเขาผมรู้สึกว่าโลกของ ผมมันเปลี่ยนไป เขาสอนให้ผมรู้จักที่จะรัก เขาอยู่กับผมในทุกวันและรับฟังผมทุกครั้งที่ ผมท้อแท้ จนผมรู้ตัวว่าผมขาดเขาไม่ได้อีกแล้ว...”
“ที่พ่อถามว่าดงเฮมีอะไรดีนักหนา ...เขาทำให้ผมคิดถึงอนาคต เขาทำให้ผม รู้ว่าผมควรจะทำอะไร จะอยู่ต่อไปเพื่อใคร”
“...”
“ผมเองก็เหมือนกับพ่อ เพราะผมมีคนที่ไม่อยากสูญเสีย มีคนที่อยากปกป้อง มีคนที่อยากรักษาเอาไว้ให้ดี”
“...”
“เขาคือสิ่งมีค่าอย่างเดียวที่ผมมี ได้โปรดเถอะครับ อย่าพรากเขาไปจากผมเลย”
ลูกชายเพียงคนเดียวทรุดร่างลงไปคุกเข่าต่อหน้า ผู้เป็นแม่แทบล้มทั้งยืนที่ได้ฟัง คำพูดทั้งหมดจากปากคิบอม หยดน้ำตกลงกระทบบนพื้นสีน้ำตาลจากดวงตาคู่คมของลูก ชายที่กำลังคุกเข่าอ้อนวอน จองฮวานหัวเสียแทบบ้ากับการกระทำของลูกชายคนเดียว หนำซํ้าภรรยาของตนเองยังสะเทือนใจกับความรู้สึกของลูกชายที่ไม่เคยได้รับรู้จนไร้ เรี่ยวแรงลงไปร้องไห้กับพื้นเข้าอีกคน
ถึงอย่างไรซะความรักในครอบครัวของจองฮวานก็ยังยิ่งใหญ่ไม่เปลี่ยน เขาช้อน ร่างภรรยาขึ้นวางบนโซฟาและดึงแขนลูกชายให้ลุกขึ้นยืน
“จองฮวาน” ภรรยาเรียกเสียงแผ่ว พ่อลูกที่เหมือนกันราวถอดออกมาจากพิมพ ์เดียวกันหันไปหาหล่อน “คุณจำได้มั๊ย ตอนอายุเท่านี้คุณเคยยอมทิ้งทุกอย่างที่คุณมีเพื่อ จะมาแต่งงานกับเด็กส่งนมที่ไม่มีอะไรเลยอย่างชั้น”
“...”
“ถ้าแม่คุณไม่ใจอ่อนรับชั้นเป็นลูกสะใภ้วันนั้นหากคุณไม่เลือกชั้นชั้นก็จะเป็น ฝ่ายไปจากคุณโดยไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะว่าชั้น.. ฮึก รัก... เหมือนกับที่เด็กคนนั้นทำ เพราะรักลูกชายของเรา” น้ำเสียงสั่นเทาและสายตาเศร้าสร้อยทอดมองสามีอย่างอ้อน วอนด้วยความสงสารคิบอมสุดดวงใจ
“มันผิดนะยูริน”
“อะไรคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดสำหรับคุณล่ะคะ” เสียงสะอื้นและน้ำตาของภรรยายัง กัดกินใจจองฮวานได้ทุกครั้ง “สำหรับชั้นมีสองอย่าง นอกจากคุณแล้ว คิบอมเป็นสิ่ง นั้น ..ฮึก ชั้นไม่อยากเห็นลูกเป็นคนเย็นชาแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว”
“...”
“..ถ้าในวันนึง ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม อาจมีเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นกับเรา แต ่ขอให้แน่ใจเอาไว้ว่าชั้นจะไม่หนีหรือทอดทิ้งคุณไปไหน รู้มั๊ยว่าเพราะอะไร ชั้นรักคุณนะ คะ ... รักอย่างที่ดงเฮรักคิบอม รักจนยอมเสียสละให้เขาจากไปทั้งที่ตัวเองต้องเจ็บปวด
เจียนตาย โชคดีของลูกแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่มีใครสักคนรักเขามากมายขนาดนี้ให ้โอกาส... ฮึก.. เขาบ้างนะคะคุณ”
และนี่คงเป็นสิ่งที่จองฮวานไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป ...
ขาเรียวยาวก้าวสลับไปมารวดเร็วบนพื้นสีขาวสะอาด ชายหนุ่มผู้เพิ่งเดินทาง มายังแผ่นดินกว้างใหญ่และไร้ซึ่งความคุ้นเคยก้าวฉับๆ ด้วยความร้อนรน ข้างกาย ปราศจากกระเป๋าเดินทางหรือสิ่งของอื่นๆ ราวกับว่าไม่มีการเตรียมตัวสำหรับการเดินทาง มาก่อน มองผิวเผินแล้วก็คิดได้เพียงว่า เขามาที่นี่โดยที่ไม่เสียเวลาคิดหน้าคิดหลัง แค ่เหตุผลเดียวก็เกินพอที่จะก้าวเท้าขึ้นเครื่องบินมาอย่างไม่ลังเลใจ
แค่ต้องการมาหาใครบางคนที่หัวใจปรารถนาจะพบเจอและกอดเขาให้แนบแน่น จนกว่าจะพอใจเท่านั้นเอง
“Go this way” หนุ่มยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้คนขับแท็กซี่ ภาษาจีนที่ถามฮัน กยองมาพลันลืมไปหมดเมื่อในใจลนลานระสํ่าระส่ายอยากจะพบเขาให้เร็วที่สุด
หญิงวัยกลางคนมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่จากห้องนอนของตน พบชายหนุ่ม รุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายตนเองยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วใหญ ่ร่างสูงสอดส่ายสายตามอง เข้ามาภายใน ครั้งหนึ่งที่เคยพบกันเมื่อตอนวันเกิดของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทำให้เธอรู้ในทันทีว่าใครคือคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น... คิมคิบอม
คนที่เจ้าตัวเล็กของเธอบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทเมื่อครั้งนั้น
เพื่อนสนิท...ที่มีอิทธิพลถึงขนาดทำให้ลูกชายเธอมีความสุข
เพื่อนสนิท...คงเป็นคนนี้ที่ทำให้ลูกชายเธอแอบร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เกือบทุกคืน
เพื่อนสนิท...ที่วันข้างหน้าอาจจะต้องรับมาเป็นลูกเขย
เพียงแค่ว่าลูกชายคนเล็กของเธอรักผู้ชายคนนั้นจนหมดหัวใจ
และคำพูดของสามีที่เคยบอกไว้เนิ่นนานมาแล้วว่าดงเฮสมควรจะมีใครสักคนที่ ปกป้องดูแล เพราะธรรมชาติไม่ใช่ผู้หญิงหรือผู้ชาย หากแต่เป็นความรัก
และความรักนี้ต่างหากที่จะทำให้ลูกชายคนนี้มีความสุขและรู้สึกปลอดภัยตราบ จนวันสุดท้ายที่เธอจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
พ่อกับแม่... จะดีจะร้ายยังไง สิ่งสำคัญที่หวังให้ลูกได้มาก็คือความสุขทั้งชีวิต แค่นั้นเอง
“หนูด๊อง” มารดาส่งเสียงเรียกด้วยความนุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง ดงเฮถอดเฮด โฟนที่ใช้ฟังเพลงออก
“อื๋อ?”
“มีเพื่อนมาหาจ้ะ”
ดวงหน้าแสนสวยของลูกชายออกอาการสงสัย แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เขามี เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน “สงสัยคงเป็นคุณคิมน่ะฮะแม่จ๋า”
“หนูไปเปิดประตูนะ”
“เห... ง่า หนูด๊องฟังเพลงอยู่ง่า” ดงเฮตั้งท่างอแงอย่างที่ทำเป็นประจำ เวลา เง้างอดหนักๆ เข้าหนูด๊องก็จะแทนตัวเองด้วยชื่อนั้นแทนคำว่าผม คงหวังว่ามันจะน่ารัก จนไม่ต้องทำอะไรที่แม่จ๋าสั่งล่ะมั้ง
“เพื่อนของหน ูหนูก็เปิดเองซิ” มินอาพูดแค่นั้นแล้วโน้มร่างลงจูบหน้าผากลูก ชายจอมงอแงแผ่วเบาด้วยรักละมุน เจ้าตัวยุ่งมุ่ยหน้านิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมลากขา สั้นๆ ผ่านความขี้เกียจไปเปิดประตูจนได ้
คิบอมกดออดอีกครั้งหลังจากไม่ได้รับการตอบสนองจากคนในบ้านหลังนี้และ คงจะกดอีกเป็นครั้งที่เก้าหากไม่มีน้ำเสียงแสนคุ้นเคยลอดผ่านประตูไม้สีเข้มนี้มา
“มาแล้วจ้า มาแล้วๆ”
หัวใจที่นิ่งสงบกระเตื้องความสั่นไหวจนหัวใจชายหนุ่มเต้นแรง มือไม้เก้งก้าง สัมผัสเนื้อไม้อย่างไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหนเพราะคนที่อยู่อีกด้านนี้ทำให้เขาตื่นเต้นจน วางตัวไม่ถูก ลมหายใจตีมวนอยู่ในช่องท้องด้วยความรู้สึกที่อยากจะเห็นใบหน้าแสนสวย นี้มากมายเหลือเกิน
ฉับพลันที่ความคิดถึงทั้งหมดสิ้นสุดลงเมื่อแผ่นไม้หนาเคลื่อนตัวออก
สายตาคู่เดิมที่มักมองมาด้วยความรักจ้องมองใบหน้าเขานิ่งด้วยความรู้สึกฝันไป คิบอมมองจมูกสีขาวของร่างบอบบางตรงหน้าที่คอยเชิดหน้าเง้างอนใส่เขาเมื่อไม่พอใจ วกกลับเข้ามา ริมฝีปากสีหวานขยับเคลื่อนเหมือนต้องการเอื้อนเอ่ยเป็นชื่อของเขา คิบอมรั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรงนั้นเข้ามาใกล้แล้วสวมกอดลงไปด้วยความรักทั้งหมดที่มี
ร่างเล็กเบะริมฝีปากตั้งท่าจะปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลลงมาอย่างที่คิบอมคิดไว้ไม่ มีผิด ฝ่ามือเล็กกำชายเสื้อบนแผ่นหลังเขาไว้แน่น ฝังดวงหน้าลงกับไหล่หนาของร่างสูง ราวกับต้องการรวมเป็นร่างเดียวเพื่อที่จะผูกขาดเขาไม่ให้จากไปไหนหรือต้องแยกจากกัน อีกเป็นครั้งที่สอง หัวใจที่เคยซึมกะทือยามนี้สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของหัวใจที่ใกล้กันเพียง ผิวหนังกั้นผ่าน
“บอกแล้วใช่มั๊ยว่าจะไม่ทิ้ง” น้ำเสียงคุ้นเคยกระซิบแผ่วเบา เพียงเท่านั้นเสียง สะอื้นที่กักเก็บไว้มากมายพลันทะลักออกมาพร้อมกับแรงกอดที่เพิ่มมากขึ้น “อย่าทิ้งผมไปแบบนี้อีกนะ”
“ฮึก.. คิบอม...”
“ขอโทษนะ ฮือๆๆ ขอโทษ”
“อย่าหนี อย่าทิ้งผมแบบน ีไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแค่อยู่กับผมก็พอแล้ว” น้ำเสียงชายหนุ่มสั่นระริก ความหวาดกลัวที่จะสูญเสียคนๆ นี้ไปกัดกินความเข้มแข็งของ คิบอมให้พังทลายจนแทบไม่เหลือชั้นดี ดวงตาคู่คมถูกบดบังด้วยหยดน้ำรั้นใส
“ต..แต่...”
“ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกผมก็ยอม ผมจะปกป้องหนูด๊อง จะไม่เปลี่ยนใจ จะรักและดูแลคุณจนเวลาสุดท้ายของชีวิต ได้โปรดมองมาที่ผมคนเดียวเถอะนะครับ”
“...”
“อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”
-------------------------
มินแก้ชาร์ปเตอร์นี้ไปห้ารอบ อัพทีไรเนื้อเรื่องมันก็ขาดๆ ตลอด เฮ่อ
ตอนต่อไปคือตอนสุดท้ายแล้วนะคะ คิดแล้วก็ใจหายอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ เราอยู่ด้วยกันมาหนึ่งปีกว่าๆ แล้วเนอะ ^ ^
ความคิดเห็น