คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Dream 7 :: หวง กับ หึง
แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาราบรื่นแล้ว ขออภัยด้วยจ้า
Dream 7 – หวง กับ หึง
แว่นเชยๆ ถูกถอดออกไป เสื้อผ้าหน้าผมถูกเนรมิตขึ้นใหม่ทั้งหมด คิบอมในมาดเท่ห์ๆ ถูกคยูฮยอนลากออกไปเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ที่ย่านเมียงดง ร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาถูกสั่งให้เงยหน้าขึ้นแล้วเดินหลังตรงๆ อย่างสง่าผ่าเผย
คิบอมหล่อเหลาราวกับเทพบุตรไม่มีผิด
ทงเฮทำหน้าหงิกงออย่างไม่พอใจที่เห็นใครมากมายเข้ามาขอเบอร์และทำความรู้จักกับ ‘คนของเค้า’
“คิบอมห้ามให้นะ ทงเฮไม่ยอมนะ!!!”
“เอ่อ .. ขอโทษจริงๆ นะครับ ผม..” ร่างสูงอึกอักพลางคิดในใจว่าทงเฮกำลังโกรธเขาอยู่หรือเปล่า ไม่ได้สนใจเด็กสาวตรงหน้านี้เลยสักนิด
“หมอนี่มีแฟนแล้วน่ะ แล้วแฟนเค้าก็ห๊วงหวง โทษทีนะ”
คยูฮยอนทำตัวเป็นไม้กันหมาได้อย่างดีเยี่ยม ทงเฮกอดอกเชิดหน้าแล้วแลบลิ้นใส่ผู้หญิงคนนั้นอย่างสมน้ำหน้า
“อย่ามายุ่งกับคิบอมของเค้านะ!”
น่าเสียดายที่ได้ยินแต่เสียง หากคิบอมเห็นว่าทงเฮกำลังแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างเอาแต่ใจด้วยท่าทางที่น่ารักนั่นคงจะดีไม่น้อย
คิบอมจะได้รู้ซะทีว่าทงเฮหวงคิบอมมากขนาดไหน
“คิบอมสั่งสิ”
“ครับ”
ร่างสูงรับคำกับคยูฮยอนพลางมองไอศกรีมในเมนูแล้วแอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงน่ารักๆ ร้อง
“อ๊า น่ากิน น่ากินๆ น่ากินที่สุดเลย เค้าอยากกินอ่ะคิบอม เค้าอยากกิน!~”
“กินอะไรดี” ทำทีเป็นพูดกับตัวเองไม่ให้คยูฮยอนติดใจสงสัยอะไร
“เอาเชอร์เบท แล้วก็สตรอเบอร์รี่ เพิ่มเชอร์รี่ด้วยนะ” ทงเฮรีบร้องบอก คิบอมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเลียปากแผล่บๆ ก็ต้องหลุดหัวเราะ
“หัวเราะอะไรของนายน่ะ”
“เอ่อ เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร” เขายิ้มกลบเกลื่อน
แม้ไม่รู้ว่าทงเฮจะกินมันได้อย่างไร แต่คิบอมก็สั่งไอศกรีมตามที่คนน่ารักต้องการ กระทั่งมันมาวางเคียงข้างคู่กับกาแฟของเขา
จะกินยังไงล่ะเนี่ย
“เอาเข้าปากสิคิบอม เอาเข้าปาก”
ร่างสูงทำหน้าเหยเกนิดหน่อยเพราะไม่ชอบของหวาน ทว่าก็ยอมตามใจตักเข้าปากตนตามที่ร่างเล็กบอก
“อ้ามมม งั่มๆ อาหร่อย อาหร่อยที่ซู๊ดดดดด”
เอ๊ะ ?
ทำไมไอศกรีมเมื่อกี้มันถึงไม่ได้สัมผัสกับลิ้นของเขาเลยล่ะ พอมันเข้าปากปุ๊บก็รู้สึกว่ามีแต่ช้อนเย็นๆ เพียวๆ
“เค้ากินแทนคิบอมเองแหละ ไม่ต้องสงสัยเยอะแยะตะแล๊ะแต๊ะแป๊ะอะไรนักหรอก ตักมาเรื่อยๆ เลย ฮิๆ”
เสียงใสร้องคิกคัก คิบอมอมยิ้มน้อยๆ แล้วก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีก ก็เพราะว่า...
...ทงเฮคือความอัศจรรย์ของผม…
เรื่องแค่นี้ทำไมจะเป็นไปไม่ได้
“นายพอใจมั๊ยกับสิ่งที่ชั้นเปลี่ยนแปลงให้นาย” คยูฮยอนพูดขึ้น
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ แต่... คยูฮยอนคงอยากให้ผมตอบแทนอะไรด้วยใช่มั๊ยครับ” คนไอคิวดีพอจะเข้าใจจุดประสงค์ ร่างโปร่งตรงหน้านี้ใจดีกับเขามาก สมควรจะตอบแทนนั่นแหละถูกแล้ว
“อืม ชั้นแค่อยากจะขอให้นายช่วยอะไรชั้นนิดหน่อย นายพอจะทำให้ได้หรือเปล่า”
“ถ้ามันไม่ยากจนเกินไป ผมเต็มใจจะช่วยคยูฮยอนครับ”
คิบอมตอบพลางตักไอศกรีมเข้าปากตัวเองซึ่งก็เป็นปากของทงเฮ -*-
“ชั้นอยากให้นายทำตัวเป็นผู้ชายที่มีแต่สาวกรี๊ด เอาผู้หญิงของไอ้ชเวซีวอนมาเป็นของตัวเองให้หมด!!!”
ทงเฮกำลังนอนหลับตาพริ้มบนตักนุ่มๆ ของคิบอมอย่างสุขใจ มือหนาลูบผมนุ่มๆ อย่างอ่อนโยน
ทงเฮชอบมองคิบอม
ชอบให้คิบอมอยู่กับทงเฮแล้วยิ้มให้ทงเฮ
ทงเฮมีความสุข
“คิบอมหล่อแล้ว”
คนตัวเล็กเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาที่เคยซ่อนตัวอยู่ใต้กรอบแว่นและทรงผมเชยๆ มานานนับปีอย่างชอบใจ
“แต่...” แล้วทงเฮก็ทำปากยื่นอย่างเง้างอนใส่คนตัวโตที่ให้ยืมตักหนุนเสียอย่างนั้น
“แต่คิบอมหล่อแล้วก็ต้องมีคนมาแย่งคิบอมไปจากทงเฮแน่ๆ ไม่เอา ทงเฮไม่ให้คิบอมหล่อแล้ว ทงเฮชอบแบบเดิมมากกว่า”
“อ้าว?”
คนหล่อเพิ่งเสร็จหมาดๆ ต้องท้วงอย่างงงๆ
แบบเดิมทงเฮก็เหมือนไม่สนใจ แล้วคิบอมทำหล่อเพื่อทงเฮแบบนี้ คนน่ารักยังไม่พอใจเขาอีกเหรอ ...
เดี๋ยวคิบอมก็น้อยใจทงเฮบ้างหรอก
“ทงเฮอยากเก็บคิบอมไว้แค่คนเดียว อยากให้คิบอมหล่อให้ทงเฮเห็นแค่คนเดียว วันนี้มีแต่คนมายุ่งกับคิบอม ทงเฮไม่ชอบ ทงเฮหวง”
ตึกตัก... ตึกตัก...
คิบอมรู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นถี่ขึ้นจนยากเกินควบคุม
ทงเฮน่ารัก
ทงเฮหวงเขา
คิบอมรู้สึก... มีความสุข
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้เมื่อวันนี้รัศมีความหล่อของคิบอมจะไปกระแทกตาผู้หญิงคนอื่นๆ คยูฮยอนยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อแฟนคลับของซีวอนวิ่งแจ้นมาหาคิบอมกันหน้าสลอน ร่างสูงแอบเห็นซีวอนตรงเข้ามากระชากคยูฮยอนให้ไปพูดกันให้รู้เรื่องตอนเช้า พอถึงตอนเข้าเรียนร่างโปร่งก็ดูเบลอๆ ไปหน่อย แต่อดีตเจ้าแว่นก็ไม่ได้ถามอะไร
“ไอ้บ้าชเวเอ๊ย”
คยูฮยอนถูปากแดงๆ ของตัวเองเป็นรอบที่ร้อย ก่อนที่จะถูกเนรเทศออกไปโดยสาวๆ ที่เข้ามารายล้อมรอบข้างคิบอมสุดหล่อ
“คิบอม นี่ไม่เชื่อเลยเนอะว่าจะหล่อขนาดนี้ ชั้นน่ะนะอยากจะคุยกับนายตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที จำชั้นได้มั้ย อึนฮาไง”
“เอ่อ.. ครับ”
“คิบอม!!!” เสียงใสร้องลั่นอย่างไม่พอใจ
“พูดน้อยน่ารักดีจัง เลิกเรียนแล้วไปกินไอศกรีมกันเถอะนะ...”
โครม !!!
โต๊ะเรียนที่อึนฮายืนพิงล้มคว่ำไปต่อหน้าต่อตา หญิงสาวไหลครูดก้นจ้ำเบ้าร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด แต่สิ่งที่คิบอมได้ยินอย่างเดียวก็คือ ...
“คิบอมบ้า!!!!! คิบอมใจร้ายกับทงเฮอีกแล้ว!!!!!!!!!”
ร่างสูงปลีกวิเวกมาอยู่ที่โรงยิมของชมรมเทนนิส สมาชิกชมรมอย่างคิบอมรู้ดีว่าห้องพยาบาลของชมรมเป็นที่พักผ่อนชั้นยอดสำหรับคนขี้เกียจเรียน แม้เขาจะไม่เคยเข้าใช้บริการก็ตามแต่ ทว่าครั้งนี้มันก็จำเป็นจริงๆ
ผมต้องไปหาทงเฮ
ได้ยินเสียงตัดพ้อปนน้อยใจนั่นแล้วก็รู้สึกปั่นป่วนหัวใจไปซะหมด เมื่อคืนนี้ทงเฮเพิ่งบอกเขาไปแท้ๆ ว่าหวงตนเองและไม่อยากให้เข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนหรือแม้กระทั่งคยูฮยอน แต่วันนี้คิบอมก็ทำให้ทงเฮผิดใจด้วยการปล่อยให้อึนฮาอ้อล้ออยู่นานสองนาน
“ฮึก ฮือ...”
“ทงเฮ” เสียงหนาครางเบาๆ ถึงคนที่นั่งกอดเข่าสะอึกสะอื้น ดวงตาหวานฉ่ำที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาดูเศร้าสร้อยและบึ้งตึงระคนโกรธเคือง
“คิบอมออกไปเลยนะ ทงเฮไม่อยากเห็นหน้าคิบอม ทงเฮ... ทงเฮ...”
เสียงใสเต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ จากที่ออกปากไล่ก็กลายเป็นชูแขนทั้งสองขึ้นแล้วอ้าออกหวังให้คิบอมเข้าไปหาอย่างอ้อนวอน
ร่างสูงเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย พอนั่งลงข้างกายแล้วทงเฮก็เป็นฝ่ายเบียดกายกระแซะเข้าหาอย่างโหยหาไออุ่น สองมือน้อยๆ พยายามกอดคิบอมเอาไว้เต็มกำลัง
คิบอมวางตัวไม่ถูก รู้เพียงแต่ว่ามือไม้มันเก้งก้างไปหมด ไม่รู้จะวางมันไว้ไหนก็เลยไปทิ้งมันไปบนมือเล็กข้างหนึ่งและไหล่มนอีกข้างหนึ่ง
“คิบอม...” เสียงหวานร้องอีก
“ครับทงเฮ”
“ทงเฮ... ทงเฮเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทงเฮรู้สึกไม่ดีเลยคิบอม ทงเฮ...”
ดวงหน้าหวานสั่นน้อยๆ อย่างสับสนแล้วก็หยุดนิ่ง พิงศีรษะไปกับอกหนาของคิบอมอย่างลืมตัวเพราะความอุ่นใจที่เข้ามาบรรเทาอารมณ์ไม่ปกติของตนเอง
“ทงเฮเป็นอะไรครับ บอมผมสิ ผมจะช่วยทงเฮทุกอย่าง”
“ทงเฮ...” ร่างบางกัดริมฝีปากน้อยๆ อย่างชั่งใจและพยายามกลั่นกรองคำพูด
“ทงเฮรู้สึกอึดอัด แล้วก็อิจฉา แล้วก็หวง แล้วก็โกรธ แล้วก็อยากร้องไห้อ่ะคิบอม ฮึก...”
พูดแค่นั้นแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก คิบอมมึนงงในอาการโลกแตกของร่างบางเพราะตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน
“ทงเฮอิจฉาใครครับ?”
“อิจฉาผู้หญิงพวกนั้น” ปากสีสดเม้มเป็นเส้นตรงอย่างเคืองงอน
“แล้วทงเฮหวงใครครับ?” คิบอมพยายามถามต่อเพื่อไขข้อข้องใจ
“หวงคิบอม ทงเฮหวงคิบอม ไม่อยากให้คิบอมพูดกับคนอื่นเลยด้วย”
“เอ่อ ... แล้วทงเฮโกรธใครครับ”
พูดถึงตรงนี้ก็ชักจะรู้สึกประหลาดในหัวใจเสียแล้ว ไม่กล้าแม้แต่ชำเลืองสายตามองร่างเล็กในอ้อมกอด ทำได้เพียงพูดอึกๆ อักๆ ว่าความต่อไป
“โกรธคิบอม! ทงเฮโกรธคิบอมนั่นแหละ ทำไมคิบอมต้องให้พวกนั้นเข้าไปยุ่งด้วย ทงเฮ... ทงเฮรู้สึก... ไม่ชอบเลย”
ตอนแรกก็ทำท่าเหมือนจะอาละวาดอย่างเด็กเอาแต่ใจ แต่พอตอนท้ายก็กลับเบะปากแล้วทำท่าจะร้องไห้แทน
“คิบอมรู้มะว่าทงเฮเป็นอะไร”
...ผมว่าผมเคยอ่านบทความบางอย่างนะครับ
6 อาการของคนหึง
1. แสดงออกถึงความเป็นเจ้าของเมื่อมีใครคนอื่นแวะเวียนเข้ามาใกล้
- ทงเฮร้องลั่นปาวๆ ว่าอย่ามายุ่งกับคิบอมของเค้า
2. จูงมือกลับบ้านเมื่อมีคนเข้ามาทำความรู้จัก
- ทงเฮแทบจะลากคอคิบอมให้หนีพ้นจากสาวๆ พวกนั้นแล้วถ้าทำได้
3. โกรธแบบไม่มีเหตุผล
- เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ คิบอมถูกทงเฮต่อว่าแต่ท้ายแล้วก็ต้องเป่าปี่เพราะคับแค้นใจที่ทำอะไรไม่ได้
4. เงียบสงบ สยบฝ่ายตรงข้าม
- อันนี้ไม่มีแน่นอน หรือพวกคุณเคยเห็นทงเฮไม่งอแง อาละวาดหรือแม้กระทั่งร้องเสียงไม่พอใจ ???
5. แสดงออกทางสีหน้า
- โคตรโกรธ !!!!!!!!!
และข้อสุดท้าย
6. “ขอโทษด้วย เขาเป็นแฟนผม”
- ถ้าจำไม่ผิด ทงเฮตะโกนลั่นเลยด้วยซ้ำว่าคิบอมเป็นของตน เพียงแค่ไม่มีใครได้ยิน
พอประมวลความคิดทั้งหมดได้แล้วคิบอมก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งใบหน้า มือไม้ที่สัมผัสร่างบางมันสั่นราวต้องของร้อน ชักกลับมาอยู่ในอาณัติแทบไม่ทัน
“ทงเฮ... คง ‘หึง’ น่ะครับ”
พูดแล้วก็อายอยู่เหมือนกัน มันไม่ต่างอะไรกับการเข้าข้างตัวเองเลยสักนิด
“อะไรคือหึงอ่าคิบอม” ตาแป๋วๆ เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้
“ก็...” คิบอมทบทวนสิ่งที่เคยอ่านไป “ไม่ค่อยชอบเวลามีคนอื่นมาเข้าใกล้กับคนที่... ชอบล่ะมั๊งครับ”
สมองน้อยๆ คิดตามแล้วพยายามทำความเข้าใจสมเป็น ‘ศิษย์รัก’ ของ ‘อาจารย์ฝึกหัดสอนรัก’ อย่างคิบอม
“มิน่าล่ะ ทงเฮถึงได้เป็นแบบนี้ ก็ทงเฮน่ะชอบคิบอมจะตายไป”
อีทงเฮ แรงงงงงงง!!!!!!!
ความคิดเห็น